II SA/Po 119/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...) lutego 2013 r., nr (...), Prezydent Miasta P., na podstawie art. 2, art. 3, art. 4, art. 7, art. 8, art. 12, art. 38, art. 39 oraz art. 105 ust. 1 i 4 i art. 107 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 182 zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267), dalej jako "K.p.a.", odmówił przyznania D. G. zasiłku okresowego oraz zasiłku celowego na zakup żywności.

W uzasadnieniu powyższej decyzji wyjaśniono, że wnioskiem z dnia (...) lutego 2013 r. D. G. zwrócił się z prośbą o udzielenie pomocy finansowej w postaci zasiłku okresowego w wys. (...) zł na miesiąc luty i marzec 2013 r., oraz zasiłku celowego na żywność w wys. (...) zł na miesiąc luty i marzec 2013 r. Dnia (...) lutego 2013 r. został przeprowadzony wywiad środowiskowy mający na celu zaktualizowanie sytuacji życiowej i materialnej wnioskodawcy. Jak ustalono, podczas jego trwania, wnioskodawca prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe i nie posiada własnego źródła dochodu. Zamieszkuje, wspólnie z synem, który pracuje zawodowo, jako monter. Syn prowadzi odrębne gospodarstwo domowe, partycypuje częściowo w kosztach utrzymania domu, opłacając częściowo rachunki – m.in. telefon, Internet i energię. D. G. nie jest zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w charakterze osoby bezrobotnej ani też poszukującej zatrudnienia, deklaruje jednakże schorzenia uniemożliwiające podjecie zatrudnienia – zapalenie śluzówki przewodu pokarmowego, jaskra, kamica żółciowa, torbiele zatok szczękowych, guzki tarczycy i wodniaka jądra. Posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu lekkim wydane w dniu (...) maja 2012 r. przez Miejski Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności czasowo do dnia (...) maja 2014 r., ze wskazaniem do wykonywania pracy lekkiej. Wyjaśniono również, że spełnia on kryterium uprawniające przyznanie świadczeń z pomocy społecznej.

W dalszej części uzasadnienia podniesiono, że D. G. korzysta z systemu pomocy społecznej nieprzerwanie od chwili opuszczenia Zakładu Karnego tj. od września 2011 r. W tym okresie deklarował trudną sytuację materialną spowodowaną karą pozbawienia wolności oraz stanem zdrowia uniemożliwiającym, jego zdaniem, podjęcie jakiejkolwiek pracy. Stąd też kierował do ośrodka pomocy społecznej roszczenia dotyczące zaspokajania potrzeb w zakresie żywności, opłat związanych z utrzymywaniem domu, odzieży i obuwia, środków czystości, zakupu leków jak również w zakresie materiałów remontowych i sprzętu gospodarstwa domowego deklarując przy tym niezmiennie brak dochodu własnego. Co więcej, pomimo posiadanego obecnie orzeczenia o niepełnosprawności w stopniu lekkim ze wskazaniem możliwości podjęcia pracy lekkiej, co zostało ponownie potwierdzone zaświadczeniem od lekarza rodzinnego z dnia (...) stycznia 2013 r., wnioskodawca nie deklaruje gotowości do podjęcia aktywności zawodowej, nie jest też zarejestrowany w urzędzie pracy pomimo wielokrotnych sugestii pracownika socjalnego, iż istnieje taka możliwość również dla osób z posiadanym orzeczeniem o niepełnosprawności i ograniczeniami zdrowotnymi do podjęcia pracy.

Organ I instancji zwrócił również uwagę, że choć wnioskodawca deklaruje, że nie pracuje dorywczo i nie posiada własnego dochodu, to jednak istnieje rozbieżność pomiędzy deklarowaną przez niego sytuacją zawodową, a faktami, oraz pomiędzy deklarowanym całkowitym brakiem dochodów własnych, wysokością wydatków oraz standardem życia przez niego prowadzonym. Zajmuje on bowiem dom jednorodzinny, który składa się z trzech pokoi. Pokoje są wyremontowane i przystosowane do zamieszkania. D. G. miesięcznie zobowiązany jest do regulowania opłat w wysokości energia (...) zł, wywóz odpadów komunalnych (...) zł ,zakupu butli z gazem (...) zł, wywozu nieczystości płynnych (...) zł, opłaty za wodę (...) zł. Ponadto z jego oświadczenia wynika, że systematycznie wykupuje leki zalecane przez lekarza – nie widzi jednak konieczności przedstawiania rachunków potwierdzających powyższe wydatki z uwagi na fakt, iż nie otrzymuje środków finansowych na ten cel. Zwrócono również uwagę, że wnioskodawca systematycznie porusza się "użyczonym" samochodem oświadczając, iż na jego utrzymanie nie przeznacza środków otrzymywanych pomocy społecznej. D. G. proszony o wyjaśnienie stwierdzonych rozbieżności oświadczył, że część należności (telefon, Internet) opłaca syn wspólnie z nim mieszkający, jednak nie podaje dokładnie regulowanych przez syna należności uznając, że powyższe nie jest istotne w sprawie. Celem zweryfikowania powyższych informacji wystosowano do niego wezwanie z prośbą o zgłoszenie do ośrodka celem wyjaśnienia i udokumentowania powyższych okoliczności jednak nie zgłosił się on dotychczas do pomocy społecznej, pomimo kilkukrotnego potwierdzania wizyt telefonicznie. Wskazano wreszcie, że wnioskodawca, zgodnie z oświadczeniem posiada również halę o wielkości 180 m2 której przedłużający się remont wykonywany za pośrednictwem osób trzecich, uniemożliwia wynajem i uzyskanie korzyści finansowych z tego tytułu.

Postawa wnioskodawcy, w ocenie organu, świadczy o braku współpracy i niewykorzystaniu własnych możliwości oraz uprawnień w celu poprawy sytuacji życiowej. Brak współdziałania oznacza w tym przypadku, że wykazuje on złą wolę i z góry zakłada, że nie musi współdziałać, a pomoc się jemu należy bez względu na zachowanie i postępowanie. Natomiast rozbieżność pomiędzy deklarowanym całkowitym brakiem dochodu, a sytuacją majątkową wskazuje, iż wnioskodawca wykorzystuje własne zasoby i posiada zabezpieczenie majątkowe oraz wsparcie innych osób które nie są przez niego ujawnione. Zatem zgodnie z art. 12 ustawy o pomocy społecznej w przypadku stwierdzonych przez pracownika socjalnego dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny, wskazującą, że osoba ta lub rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe, w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości, można odmówić przyznania świadczenia. W ocenie organy istnieją przesłanki do odmowy przyznania świadczeń. Ośrodek nie daje wiary oświadczeniom wnioskodawcy, gdyż wydaje się to być działaniem celowym mającym na celu wymuszenie uzyskania świadczeń z pomocy społecznej.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł D. G. podnosząc, w pierwszej kolejności, że urząd pracy nie zarejestruje osoby oczekującej, jak on, na operację. Skarżący wyjaśnił następnie, że wbrew twierdzeniom zawartym w zaskarżonej decyzji, nie posiada środków finansowych, a prace, które wykonuje na swojej posesji stanowią prace, które dotyczą jego budynku gospodarczego. Rachunki za zakup leków mógłby on przedstawić, gdyby prowadzone przed organami postępowanie dotyczyło powyższej kwestii, natomiast mieszkanie zostało wyremontowane ze środków uzyskanych z pomocy społecznej. Wnioskodawca prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe – syn pomaga mu w uregulowaniu jedynie niektórych rachunków, natomiast posiadana przez niego hala jest wynajmowana w zamian za wykonywane na niej remonty.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia (...) lipca 2013 r., nr (...), na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 K.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta P., podtrzymując stanowisko organu I instancji oraz wskazując, że odpowiada ona prawu.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu D. G. podkreślając, że nie może on wynająć pokoju w posiadanym domu jednorodzinnym – jest on przechodni, oraz podnosząc, że remont hali do stanu umożliwiającego jej wynajmowanie wymaga nakładów w wysokości (...) zł., którymi to środkami skarżący obecnie nie dysponuje. Wskazano wreszcie, że jego sytuacja zdrowotna uniemożliwia mu pozostawanie w gotowości do podjęcia pracy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie w pierwszej kolejności należy wskazać, że w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sąd dokonuje kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany jej zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to konieczność dokonania przez sąd oceny zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia odmowy przyznania skarżącemu pomocy finansowej w formie zasiłku okresowego oraz zasiłku celowego na zakup żywności.

Rozpoznając przedmiotową sprawę należy w pierwszej kolejności zauważyć, że przy udzielaniu świadczeń z pomocy społecznej obowiązkiem właściwych organów jest kierowanie się ogólnymi zasadami pomocy, określonymi w art. 3 ustawy o pomocy społecznej, a więc koniecznością dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, jak również uwzględniania potrzeb osób korzystających z pomocy, o ile potrzeby te odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Pomoc społeczna stanowi bowiem instytucję polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art. 2 ust. 1 powołanej powyżej ustawy). Tak więc warunkiem korzystania z pomocy społecznej jest w pierwszej kolejności ustalenie, że jej udzielenie nastąpiło w ściśle określonym celu, jakim jest przezwyciężenie trudnej sytuacji życiowej a następnie stwierdzenie, że udzielenie pomocy jest konieczne z uwagi na fakt, iż osoba wnioskująca nie może własnymi zasobami i możliwościami przezwyciężyć trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła. Z powyższego wynika, że pomoc społeczna powinna zostać udzielona dopiero wtedy, gdy jednostka w sytuacji kryzysowej przestaje być samowystarczalna. Ustawodawca nie definiuje z oczywistych względów pojęcia "trudnych sytuacji życiowych", podaje jedynie najczęstsze powody ich powstawania (art. 7 ustawy o pomocy społecznej). Tym samym ocena zaistnienia tej przesłanki należy do organów pomocy społecznej.

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji wskazać należy, że zdaniem organów administracji za niemożnością przyznania wnioskowanej pomocy w formie zasiłku okresowego oraz zasiłku celowego przemawia fakt, że skarżący wbrew normie wynikającej z art. 4 ustawy o pomocy społecznej nie współdziałania w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji życiowej. Dodatkowo, w ocenie organów, w sprawie zostały spełnione przesłanki wyłączające możliwość przyznania pomocy, o jakich mowa w art. 12 powołanej powyżej ustawy, gdyż stwierdzona została dysproporcja pomiędzy udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją skarżącego, wskazująca, że jest on w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe, w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości, można odmówić przyznania świadczenia. W ocenie Sądu wnioski powyższe uznać należało za przedwczesne i nie mające wystarczającego oparcia w zebranym materiale dowodowym.

Odnosząc się do pierwszej z przesłanek uzasadniających odmowę przyznania wnioskowanego świadczenia, jaką jest brak współdziałania skarżącego, podnieść należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, że przez współdziałanie osoby ubiegającej się o pomoc należy rozumieć gotowość do podjęcia współpracy z pracownikiem socjalnym oraz skorzystanie z jego uzasadnionych i rozsądnych propozycji pomagających osobie przezwyciężyć trudne sytuacje życiowe w jakich się znalazła w celu "wyjścia" wnioskodawcy z systemu pomocy społecznej i umożliwienia mu samodzielnego i odpowiedzialnego życia w społeczeństwie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 06 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Łd 1123/12, Baza NSA). Zdaniem organów administracji chociaż skarżący legitymuje orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności wydanym w dniu (...) maja 2012 r. przez Miejski Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności, to jednak stwierdzona niepełnosprawność ma stopień lekki, co powoduje, że może on wykonywać lekkie prace. Tym samym obowiązkiem skarżącego było aktywne poszukiwanie pracy, w tym zarejestrowanie się Powiatowym Urzędzie Pracy. Dodatkowo wskazano na posiadane przez niego możliwości zarobkowe – w postaci możliwości wynajęcia jednego z pokoi, w posiadanym przez siebie domu jednorodzinnym oraz wynajmowania posiadanej hali. Brak korzystania z powyższych możliwości wskazuje, że nie podejmuje on kroków zmierzających do przezwyciężenia sytuacji, w jakiej się znalazł. Za brakiem współdziałania z organami pomocy społecznej przemawia również fakt braku zgłoszenia się w ośrodku pomocy społecznej w celu wyjaśnienia i udokumentowania nieścisłości dotyczących jego sytuacji majątkowej.

Sąd podkreśla, że powołane powyżej okoliczności nie uzasadniają jeszcze przyjęcia twierdzenia, co do braku współdziałania skarżącego. Po pierwsze należy zauważyć, że sam fakt niepodejmowania pracy nie może przesądzać o braku współdziałania z organem pomocy społecznej. Należy pamiętać, że skarżący pozostaje osobą schorowaną, na co wskazują przedłożone przez niego dokumenty, w tym skierowanie do szpitala. Nie można więc z góry wykluczyć sytuacji, w której choć skarżący obiektywnie (na co wskazuje orzeczenie o stopniu niepełnosprawności) może podjąć lekką pracę zarobkową, to jednak w praktyce, z uwagi na stan zdrowia, podjęcie takiej pracy będzie niemożliwe lub też znacznie utrudnione. Na okoliczność powyższą zwraca uwagę skarżący w przeprowadzonym wywiadzie środowiskowym, wyjaśniając, że leczenie u specjalistów oraz terminy operacji stanowią przeszkodę w podjęciu pracy. Organy nie wzięły pod uwagę powyższej okoliczności, odwołując się jedynie do braku rejestracji skarżącego w Powiatowym Urzędzie Pracy. Za brak współdziałania nie może być uznany również stwierdzony fakt nieskorzystania z możliwości wynajęcia jednego z pokoi w posiadanym przez skarżącego domu jednorodzinnym (o powierzchni 73m2, zgodnie z oświadczeniem skarżącego znajdującym się w aktach administracyjnych). Jak bowiem podniesiono w skardze wolny pokój – jeden z pokoi zajmuje syn, drugi sam skarżący – stanowi pokój przechodni, co również w praktyce czyni znacznie utrudnionym możliwość jego wynajęcia. Należy przy tym zwrócić uwagę, że w zebranych dokumentach nie zawarto żadnej informacji dotyczących rozkładu pomieszczeń, co w zasadzie uniemożliwia weryfikację propozycji składanych przez pracowników socjalnych. Podobnie zebrane dokumenty nie pozwalają na weryfikację twierdzeń dotyczących ewentualnej możliwości wynajęcia hali posiadanej przez skarżącego. Z jego oświadczeń, składanych zarówno na etapie postępowania odwoławczego, jak i w skardze do Sądu, wynika, że obecny stan hali uniemożliwia jej odpłatne wynajmowanie – wymaga ona znacznych nakładów finansowych, a osoby ją zajmujące korzystają z niej w zamian za jej remont. Sąd podkreśla, że zebrany materiał – w tym sporządzony na potrzeby prowadzonego postępowania wywiad środowiskowy – nie pozwalają na określenie rzeczywistego stanu hali, a w konsekwencji na wyjaśnienie, czy istotnie może być ona odpłatnie wynajmowana. Co więcej, nie wyjaśniono również, czy hala powyższa jest faktycznie remontowana i kto ponosi koszty tego remontu. Wskazane powyżej braki w materiale dowodowym powodują, że Sąd pozbawiony jest możliwości skontrolowania, czy wyciągnięte przez organy wnioski, dotyczące możliwości zarobkowych skarżącego, są prawidłowe i znajdują swoje uzasadnienia w posiadanym przez niego majątku.

Z akt sprawy nie wynika, aby już po przeprowadzonym w dniu (...) lutego 2013 r. wywiadzie środowiskowym organ podejmował (na co wskazano w uzasadnieniu decyzji organu I instancji) próby dalszych kontaktów ze skarżącym i wzywał go do stawienia się w celu wyjaśnienie i udokumentowania jego sytuacji majątkowej i rodzinnej, a skarżący tych kontaktów unikał. Sąd podkreśla, że brak dokumentów potwierdzających powyższe fakty nie przesądza, że podnoszone przez organ okoliczności nie miały miejsca, jednak dla weryfikacji poprawności podejmowanych działań niezbędne jest ich odzwierciedlenie w aktach administracyjnych.

Wskazane powyżej wątpliwości powodują, że wniosek organów administracji, co do braku współdziałania skarżącego z organami administracji nie został wystarczająco udokumentowany w aktach sprawy. Zdaniem Sądu również wątpliwości organu, co do dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a rzeczywistą sytuacją majątkową skarżącego nie mają wystarczającego oparcia w zebranym materiale dowodowym.

Niewątpliwie przepis art. 12 ustawy o pomocy społecznej dotyczy takich stanów faktycznych, w których łącznie spełnione muszą być dwa warunki. Po pierwsze – udokumentowane, niskie dochody osoby korzystającej ze świadczeń pomocy społecznej pozostają w sprzeczności z rzeczywistym stanem majątkowym, a po drugie – stan majątkowy takiej osoby wskazuje, że wnioskodawca jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe, w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości. Zdaniem sądów administracyjnych, jako dowolne należy traktować ustalenia faktyczne mogące znaleźć wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym, co powoduje, że zastosowanie art. 12 ustawy o pomocy społecznej, w każdym przypadku musi być poprzedzone dokładnymi ustaleniami i wnikliwą ich oceną (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 43/10, Baza NSA; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 27 marca 2008 r., sygn. akt IV SA/Gl 1021/07, Baza NSA). W przypadku postępowania w przedmiocie udzielenia pomocy społecznej w formie zasiłku celowego lub okresowego podstawowym środkiem dowodowym jest wywiad środowiskowy, przeprowadzany na podstawie art. 107 ustawy o pomocy społecznej. Służy on bowiem do ustalenia przez pracownika socjalnego sytuacji osobistej, rodzinnej, dochodowej, majątkowej w miejscu zamieszkania lub pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie. Tym samym jest to podstawowe narzędzie służące do ustalenia aktualnej sytuacji życiowej wnioskującego o przyznanie świadczenia, przy czym jednocześnie jest to środek dowodowy, z którego organ administracyjny prowadzący postępowanie nie może zrezygnować, zastępując go innym dowodem.

W ocenie Sądu analiza sporządzonego w ramach prowadzonego postępowania wywiadu środowiskowego nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, jak czynią to organy, aby w sprawie były spełnione przesłanki, o jakich mowa w art. 12 ustawy o pomocy społecznej. Organ I instancji, a wraz za nim organ odwoławczy, przyjął bowiem, że choć skarżący deklaruje, że nie pracuje dorywczo i nie posiada własnego dochodu, to jednak istnieje rozbieżność pomiędzy deklarowaną przez niego sytuacją zawodową, a faktami, oraz pomiędzy deklarowanym całkowitym brakiem dochodów własnych, wysokością wydatków oraz standardem życia przez niego prowadzonym. Wskazując na miesięczne wydatki skarżącego uznano, że musi on uzyskiwać dodatkowy dochód. Zwrócono również uwagę, że wnioskodawca systematycznie porusza się "użyczonym" samochodem oświadczając, iż na jego utrzymanie nie przeznacza środków otrzymywanych pomocy społecznej.

Sąd podkreśla, że w trakcie przeprowadzonego wywiadu środowiskowego zaniechano skonfrontowania powyższych faktów ze skarżącym. Z wyjaśnień złożonych przez skarżącego wynika, że jego syn, który z nim zamieszkuje, partycypuje w kosztach utrzymania domu. Co prawda skarżący nie przedstawił rachunków, obrazujących rzeczywiste wydatki, jakie podnosi miesięcznie, jednak należy zwrócić uwagę, że w ramach przeprowadzonego wywiadu środowiskowego nie skonkretyzowano w sposób wystarczający, czy istotnie, jak przyjmują organy, syn skarżącego prowadzi odrębne gospodarstwo domowe. Już w samym wywiadzie zauważyć można rozbieżność dotyczące powyższej okoliczności, gdy raz skarżący wskazuje, że syn nie partycypuje w kosztach utrzymania (s. 4 wywiadu), a raz, że istotnie ponosi on określone koszty związane z utrzymanie domu (s. 14 wywiadu). Również ta okoliczność nie została więc w wystarczający sposób skonkretyzowana, a w szczególności nie wiadomo, w jakim zakresie syn istotnie partycypuje w domowych wydatkach.

Organ I instancji dokonuje oceny wydatków skarżącego oraz wskazuje na fakt poruszania się przez skarżącego samochodem. Jednakże analiza akt administracyjnych, w tym przeprowadzonego wywiadu środowiskowego nie pozwala na weryfikację powyższych twierdzeń. Poruszane kwestie nie znajdują odzwierciedlenia w przeprowadzonym wywiadzie, w którym ograniczono się jedynie do stwierdzenia, że skarżący odmówił przedstawienia stosownych dokumentów. W toku wywiadu nie zadano jednak skarżącego konkretnych pytań, dotyczących poszczególnych wydatków (na żywność, leki, środki czystości, remont hali) oraz ewentualnych źródeł, z jakich są one ponoszone. Równocześnie sąd zwraca uwagę, że możliwe jest skorzystanie z innych środków dowodowych – w tym z zeznań syna skarżącego, które umożliwiłyby weryfikację przyjętych twierdzeń.

W ocenie Sądu przeprowadzony w niniejszym postępowaniu wywiad środowiskowy cechuje się wysokim stopniem ogólności, który uniemożliwia dokonanie przez Sąd weryfikacji przyjętych twierdzeń. Z akt sprawy nie sposób bowiem odtworzyć obrazu rzeczywistych wydatków skarżącego oraz źródeł, z których są one pokrywane. Nie sposób również przyjąć, iż zostały skarżącemu zadane konkretne pytania, mające na celu ustalenie jego rzeczywistej sytuacji majątkowej, a skarżący odmówił udzielenia na nie odpowiedzi. W ocenie Sądu choć ustawodawca dopuścił, w powołaniu na art. 4 i art. 12 ustawy o pomocy społecznej, wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczeń z opieki społecznej osobom, które tej pomocy rzeczywiście nie wymagają, to jednak odmowa powyższa powinna każdorazowo znaleźć oparcie w materiale dowodowym sprawy, czego jednakże zabrakło w niniejszej sprawie.

Podsumowując dotychczasowe rozważania wskazać należy, że wydając zaskarżoną decyzję zarówno organ I instancji, jak i organ odwoławczy nie zgromadziły wyczerpującego materiału dowodowego, uzasadniającego odmowę przyznania skarżącemu wnioskowanej pomocy. W konsekwencji w toku postępowania nie uwzględniono zarówno zasad ogólnych postępowania administracyjnego, określonych w art. 7, art. 11, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 K.p.a., co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Ponowne rozpatrując sprawę organu obu instancji winny zastosować się do wytycznych i oceny prawnej wyrażonej w uzasadnieniu wyroku w szczególności w toku postępowania niezbędne jest dokonanie weryfikacji sytuacji skarżącego pod względem jego rzeczywistych wydatków oraz źródeł ich pokrywania.

O wykonalności decyzji Sąd orzekł na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.