II SA/Ol 232/14

Uzasadnienie

W dniu 25 października 2013 r. Rada Miejska w Pasłęku podjęła uchwałę

Nr IX/84/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru farmy elektrowni wiatrowych "Stegny", na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 594, ze zm) zwanej dalej: u.s.g. w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) zwanej dalej: u.p.z.p.

W jej uzasadnieniu podano, że projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego został przygotowany dla obszaru farmy elektrowni wiatrowych "Stegny", który to obszar obejmuje powierzchnię ok. 680 ha i w przeważającej większości stanowi własność prywatną ale także Skarbu Państwa i Gminy Pasłęk. W granicach obszaru znajdują się części obrębów geodezyjnych; Stegny, Wikrowo, Robity i Marianka. Zdecydowana większość terenu użytkowana jest rolniczo, jedyne zabudowanie występujące w granicach planu to siedlisko gospodarstwa rolnego na działce nr 498 w obrębie Stegny. Projekt zakłada wprowadzenie 8 miejsc lokalizacji elektrowni wiatrowych wraz z towarzyszącą infrastrukturą techniczną, przy czym lokalizacja ta uwzględnia wymagania ochrony akustycznej terenów z zabudową mieszkaniową znajdującą się w granicach i poza granicami planu, określone poprzez wykonanie prognoz poziomu hałasu emitowanego przez projektowaną farmę elektrowni wiatrowych, ważne ograniczenia środowiskowe, zinwentaryzowane podczas rocznych monitoringów ornitologicznego i chiropterologicznego, wymogi ochrony gruntów rolnych - projektowane turbiny lokalizowane są na gruntach klas III, które uzyskały zgodę Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze.

Na powyższą uchwałę Wojewoda wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie domagając się stwierdzenia nieważności tej uchwały w całości z powodu istotnego naruszenia prawa oraz wniósł o wstrzymanie wykonania uchwały w całości. Stwierdzono, że w ocenie organu nadzoru uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego narusza prawo, a w szczególności art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. zgodnie z którym, w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust.2a (urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW), oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko. Zarzucono, że uchwalony plan dopuszcza posadowienie elektrowni wiatrowych o mocy powyżej 100 kW określając tereny takiej lokalizacji oznaczone symbolem EW (§ 6 ust. 1 uchwały), jednak nie określono dla tych urządzeń stref ochronnych, o których mowa w cytowanym przepisie. Określenia takiego brakuje zarówno na rysunku, jak i w części tekstowej planu. Ograniczenia w zabudowie terenów otaczających tereny przeznaczone pod elektrownie wiatrowe wynikają natomiast w pewien sposób z ustaleń dla poszczególnych terenów, dotyczących przede wszystkim zakazu zabudowy dla terenów rolniczych oznaczonych symbolem R. W zapisach planu brakuje natomiast innych ograniczeń odnoszących się do zagospodarowania i użytkowania wskazanych terenów. W § 8 ust. 4 uchwały i odpowiednio na rysunku planu wyznaczono strefy ochronne dla elementów środowiska, w których obowiązuje zakaz posadowienia elektrowni wiatrowych, czyli w sposób odwrotny do dyspozycji wynikającej z art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. Powyższe prowadzi do konkluzji, że Rada Miejska nie wyczerpała dyspozycji powołanego przepisu, co oznacza, iż skarżona uchwała nie zawiera obligatoryjnych postanowień wymaganych przez ustawodawcę. Brak ten stanowi, w ocenie organu nadzoru, istotne naruszenie prawa, które winno skutkować stwierdzeniem nieważności uchwały w całości.

Nadto podniesiono, że w § 3 ust. 1 pkt 1 uchwały została zawarta definicja elektrowni wiatrowej, która kwalifikuje taki obiekt jako budowlę, tymczasem pojęcie budowli zostało określone w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, który określa, co należy rozumieć pod tym pojęciem. Uregulowanie poszczególnych pojęć w sposób odmienny, niż to czyni ustawodawca bez wyraźnego umocowania narusza prawo, gdyż działanie takie jest sprzeczne z zasadą tworzenia aktów prawa miejscowego na podstawie i w granicach prawa.

Wskazano, że dla terenów oznaczonych na planie symbolem EW, w ustaleniach zawartych w § 6 ust. 1 pkt 4 uchwały zapisano, że na granicy terenów przeznaczonych na cele zabudowy, które określa studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Pasłęk, należy zachować określone w przepisach odrębnych dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku. Tymczasem w art. 114 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska wskazano, że w ustaleniach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego różnicuje się tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania, wskazuje się, które z nich należą do poszczególnych rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Kwestionowany zapis nie dokonuje zaliczenia wskazanej jednostki EW do określonych terenów, co więcej został on tak skonstruowany, że może dotyczyć terenów zlokalizowanych poza granicami planu. Oznacza to, że zapis taki jest sprzeczny z wskazanymi wyżej normami prawa.

Także w ocenie Wojewody zapis § 12 ust. 2 pkt 4 uchwały narusza przepisy prawa, bowiem dopuszcza on zmianę przebiegu dróg wewnętrznych KD.W stanowiących dojazdy do elektrowni wiatrowych w przypadkach wynikających z potrzeb inwestorów na etapie realizacji inwestycji, po trasach uzgodnionych z właścicielami nieruchomości; wyklucza się zmiany przebiegu dróg na glebach chronionych, tj. klasy III i wyżej. Wyjaśniono, że skoro władztwo planistyczne gminy oznacza, że rada gminy może określać zasady kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu, to nie można tego uprawnienia scedować na inny organ, ani tym bardziej przekazać przysługującej radzie kompetencji do określenia takich zasad innym podmiotom. Plan miejscowy musi zawierać normy określające konkretne przeznaczenie każdego wycinka terenu objętego regulacją, bez podawania warunków, a także bez uzależniania tego przeznaczenia lub jego realizacji od jakichkolwiek zdarzeń przyszłych. Nadto taki zapis pozwala na zmianę zagospodarowania terenu objętego planem miejscowym bez konieczności wprowadzenia zmian do planu w trybie określonym w art. 27 u.p.z.p.

Zwrócono uwagę na zapis § 15 ust. 1 pkt 2 uchwały, zgodnie z którym właściciele działek, przez które przechodzą istniejące urządzenia infrastruktury technicznej, zobowiązani są do umożliwienia stałego dostępu do tych urządzeń służbom technicznym, celem prowadzenia konserwacji w niezbędnym zakresie, kiedy plan miejscowy w kwestiach związanych z ograniczeniem prawa własności, w tym właścicieli nieruchomości względem gestorów sieci nie może regulować takich zagadnień bez wyraźnego upoważnienia ustawowego. W tym zakresie rada gminy nie posiada upoważnienia ustawowego, gdyż zagadnienia te są objęte regulacją prawa cywilnego, w szczególności normami dotyczącymi służebności przesyłu.

Na marginesie Wojewoda wskazał nadto, że stosownie do art. 10 ust. 2a u.p.z.p. w przypadkach, gdy na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a także ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu, w studium ustala się ich rozmieszczenie. W studium miasta i gminy Pasłęk wskazano jedynie "obszary lokalizacji elektrowni wiatrowych", nie wskazując odrębnym oznaczeniem stref ochronnych. Zatem obecna treść studium nie odpowiada obowiązującym przepisom, stwarza problemy przy ocenie czy ustalenia planu nie naruszają ustaleń studium. Dlatego po stwierdzeniu nieważności planu miejscowego zasadnym będzie podjęcie przez Gminę Pasłęk działań zmierzających do dostosowania zapisów studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego do wymogów wynikających z obecnie obowiązujących przepisów prawa.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Pasłęku wniosła o jej oddalenie oraz oddalenie wniosku o wstrzymanie wykonania skarżonej uchwały. W uzasadnieniu wyjaśniono, że skarżona uchwała podjęta została zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Poza sporem pozostaje fakt wyznaczenia w planie terenów pod budowę urządzeń wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych, oznaczonych symbolem EW, natomiast wątpliwości budzi niejasno wyrażona kwestia stref ochronnych, co do których Wojewoda stwierdza, że nie zostały wyznaczone, by w kolejnym akapicie stwierdzić, że zostały one wyznaczone odwrotnie niż to wynika z treści art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. Podniesiono, że pojęcie stref ochronnych dla takich urządzeń, o których mowa we wskazanym przepisie w prawodawstwie polskim nie zostało zdefiniowane. Wobec tego twierdzenie skarżącego, że zostały wyznaczone strefy ochronne w sposób odwrotny niż to wynika z art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. nie jest zasadne, gdyż nie wiadomo co to znaczy odwrotnie, niż to wynika z dyspozycji przepisu. Wyjaśniono, że w przepisach związanych z zagospodarowaniem przestrzennym występuje pojęcie stref ochronnych, np. przy strefie ochronnej uzdrowiskowej, której celem jest wydzielenie obszaru w celu ochrony czynników leczniczych i naturalnych surowców leczniczych, walorów środowiska, czy też strefie ochrony bezpośredniej lub pośredniej ujęcia wody, której celem jest trwałe zabezpieczenie jakości wody. Strefę ochronną ustala się zatem w celu ochrony jakiegoś elementu wewnątrz strefy przed szkodliwym działaniem na ten element, mogącym pochodzić z zewnątrz. Jest to logiczne z punktu widzenia rozumienia pojęcia strefa ochronna, jak i z punktu widzenia warsztatu urbanistycznego, wypracowanego w oparciu o obecnie obowiązujące ustawy z zakresu prawa budowlanego, planowania i zagospodarowania przestrzennego, a także ochrony środowiska i przyrody, a nawet zabytków. Elementem odwrotnym od strefy ochronnej jest strefa uciążliwości, która pojawiła się w ustawie Prawo ochrony środowiska, gdzie dokładnie definiuje się i ustala okoliczności a także listę obiektów, dla których taką strefę można utworzyć, w sytuacji gdy nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska. W art. 135 ustawy Prawo ochrony środowiska nie wymienia się elektrowni wiatrowych, czyli ustawodawca nie przewiduje dla takich obiektów tworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół elektrowni. Skoro w art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. przewiduje się lokalizowanie elektrowni wiatrowych wraz z utworzeniem dla nich strefy ochronnej, a jednocześnie nie przewiduje się wyznaczenia dla takich obiektów stref uciążliwości lub obszarów ograniczonego użytkowania, to zastanawiające jest w jakim celu ustawodawca nałożył obowiązek tworzenia stref ochronnych w planie dla takich obiektów. Rada Gminy Pasłęk stanęła na stanowisku, że celem takim w tworzeniu strefy ochronnej była potrzeba chronienia środowiska przed ewentualnymi szkodliwymi oddziaływaniami elektrowni wiatrowych. Dlatego w planie poddano wnikliwej analizie oddziaływanie elektrowni wiatrowych na środowisko i stwierdzono, że w grę wchodzi kwestia zagrożenia dla ptaków i nietoperzy poprzez obracające się łopaty wirnika, zagrożenie dla siedlisk chronionych roślin i zwierząt, a także różnorodności biologicznej terenu oraz ze względu na hałas wynikający z pracy wirnika elektrowni wiatrowej, co wpływa na standard jakości środowiska zamieszkania ludzi. Z uwagi na powyższe kwestie przeprowadzono stosowne monitoringi, w wyniku których ustalono oraz zinwentaryzowano miejsca występowania gatunków chronionych, a w planie wyniki te znalazły odzwierciedlenie na rysunku planu oraz w zapisie § 8 ust. 4, jak również przeprowadzono inwentaryzację flory i siedlisk przyrodniczych i w związku z tymi ustaleniami wprowadzono ograniczenia w zabudowie i zagospodarowaniu terenów, ze względu na ochronę siedlisk roślin i zwierząt opisaną w § 8 ust. 2 i 3 planu.

Odnośnie zaś oddziaływania elektrowni polegające na emisji hałasu do środowiska, który wpływa na zamieszkanie ludzi to oddziaływanie to oceniono w trakcie prac nad planem w kontekście zapisów ustawy Prawo ochrony środowiska oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (tj. Dz. U. 2014 r. poz. 112) dalej: rozporządzenie z 2007 r. Na terenie objętym planem istnieje działka zabudowana zabudową zagrodową, pozostałe tereny są użytkowane rolniczo, bez zabudowy, które w Studium określone zostały jako rolnicza przestrzeń produkcyjna. W sąsiedztwie granic terenu objętego planem znajduje się zabudowa wsi Stegny o charakterze wielofunkcyjnym, tj. zabudowa mieszkaniowo-usługowa, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna, zabudowa zagrodowa oraz zabudowa usługowa. Zgodnie z kierunkami polityki przestrzennej ustalonymi w Studium dopuszcza się uzupełnienie zabudowy wsi lecz ze względu na ochronę krajobrazu kulturowego Gminy Pasłęk, wyklucza się lokalizację zabudowy rozproszonej. Na potrzeby planu wykonano analizę poziomów hałasu w środowisku emitowanego przez ewentualne elektrownie wiatrowe dopuszczone w planie, przy czym prognozowane poziomy hałasu odniesiono do istniejących i projektowanych rodzajów terenów, dla których określono nieprzekraczalny poziom hałasu w środowisku. Analiza taka wykazała, że na obszarze objętym planem nie wystąpi przekroczenie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku na granicy terenów zabudowy wskazanych w planie.

Wyjaśniono, że stosownie do ogólnie przyjętych norm miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego, na potrzeby planu, może zawierać definicje niezbędnych pojęć, które nie zostały zdefiniowane przez ustawodawcę. Zastrzeżenia Wojewody budzi definicja elektrowni wiatrowych, która stanowi budowlę plus inne urządzenia, które wraz z budowlą tworzą elektrownię wiatrową i w żadnym razie nie zastępuje definicji budowli zawartej w art. 3 pkt 1 i pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Ustawa ta bowiem określa jedynie co to jest budowlą, natomiast nic nie mówi o tym co to jest elektrownia wiatrowa. Poza tym definicja zawarta w planie odnosi się tylko do jednej elektrowni wiatrowej, nie do większej ich liczby. Z tego powodu zarzut naruszenia przepisów postępowania jest bezzasadny.

Również kolejny zarzut dotyczący braku ustalenia dla terenów EW dopuszczalnych poziomów hałasu nie jest zasadny, a ponadto Wojewoda błędnie utożsamia ustawę o ochronie przyrody z ustawą Prawo ochrony środowiska. Nie zasługuje także na uwagę zarzut, że § 6 ust. 1 pkt 4 uchwały dotyczącej panu został nadto skonstruowany w taki sposób, że może dotyczyć terenów zlokalizowanych poza granicami planu. Należy podzielić stwierdzenie Wojewody, że przytoczony zapis planu nie dokonuje zaliczenia terenów, do którejkolwiek z kategorii, o której mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 1232) dalej: u.p.o.ś., lecz takie rozróżnienie zostało przeprowadzone w kolejnych ustępach tego paragrafu z rozróżnieniem na odpowiednie kategorie terenów z uwagi na dopuszczalne poziomy hałasu z zastosowaniem wymagań wszystkich przepisów w tym zakresie tj. rozporządzenia z 2007 r. wydanego na podstawie art. 113 u.p.o.ś., oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresy projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587) z uwzględnieniem przewidzianych w planie miejscowym terenów pod planowane zagospodarowanie.

W kwestii dotyczącej zarzutu zmiany przebiegu dróg wewnętrznych, który przewidziano w § 12 ust. 2 pkt 4 uchwały wyjaśniono, że zapis ten dotyczy dróg wewnętrznych, które są drogami prywatnymi, nie zaś drogami publicznymi, o których mowa w ustawie o drogach publicznych. Kwestionowany zapis dopuszcza zmianę przebiegu drogi wewnętrznej, ale za zgodą zainteresowanych stron, w szczególności właścicieli nieruchomości oraz z zapewnieniem realizacji interesu publicznego. Rada nie ceduje zatem w tym zakresie swojego uprawnienia na inny organ czy podmiot, ustala zakres wykonywania prawa własności w imię zachowania interesu publicznego, jakim jest ochrona gruntów rolnych przy modyfikacji przebiegu drogi wewnętrznej.

W zakresie naruszenia prawa przez zapis § 15 ust. 1 pkt 2 uchwały to wyjaśniono, że słuszne jest stanowisko Wojewody, iż plan nie może regulować, bez wyraźnego ustawowego upoważnienia kwestii związanych z ograniczeniem prawa własności, w tym obowiązków właścicieli nieruchomości względem gestorów sieci lecz zapis ten nie uprawnia do udostepnienia nieruchomości w celu budowy nowych urządzeń infrastruktury technicznej, a jedynie informuje właścicieli nieruchomości, przez które przebiegają sieci, o konieczności umożliwienia dostępu do tych urządzeń w celu ich konserwacji. Niezależnie od zapisów planu samodzielną podstawę w tym zakresie stanowi art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami, co oznacza, że skarga także w tym zakresie nie jest uzasadniona.

Nie podzielono w całości zarzutu Wojewody, że w niniejszej sprawie Rada winna przy ponownym jej rozpoznawaniu i uchwalaniu planu miejscowego poprzedzić to działanie na nowo przygotowując uchwałę dotycząca studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, gdyż uchwalone przez Radę Miejską w Pasłęku Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego miasta i gminy Pasłęk nie odpowiada obecnym wymogom w zakresie konieczności uzupełnienia tego aktu planistycznego o zakres przewidziany w art. 10 ust. 2a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stwierdzono, że uchwalone Studium uchwałą RM w Pasłęku z dnia 22 grudnia 2009 r. nr XIV/91/9 nie wymaga uzupełnienia i nie zachodzi konieczność wszczęcia procedury zmiany Studium. Pomimo jego uchwalenia przed zmianą art. 15 u.p.z.p. nie wymaga ono zmiany, gdyż zawiera pełną problematykę wymaganą przepisem art. 15 ust. 3 pkt 3a tej ustawy, gdyż kwestia lokalizacji farm elektrowni wiatrowych na obszarze gminy Pasłęk jest uwzględniona w Studium stosownie do treści art. 10 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 3 § 1 i 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej: ustawą ppsa., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, przy czym kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Na mocy art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest jedynie pod względem legalności, czyli zgodności zaskarżonego aktu z prawem.

W świetle art. 147 § 1 ustawy ppsa., sąd administracyjny uwzględniając skargę na uchwałę stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została ona wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności.

Mając na względzie wskazane wyżej kryterium legalności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po poddaniu ocenie istniejących w sprawie okoliczności faktycznych i prawnych, podzielił część zarzutów i argumentacji skargi złożonej przez organ nadzoru.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa powszechnie obowiązującego musi spełniać wysokie wymagania stawiane tej kategorii aktów normatywnych oraz odpowiadać standardom legalności, dlatego też ustawodawca przyjął w art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 647, ze zm) dalej: u.p.z.p., że naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Z powyższymi przesłankami stwierdzenia nieważności uchwały koresponduje zapis art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 594, ze zm) dalej: u.s.g. stanowiący, że uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna.

Należy również wyjaśnić, że o nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90 u.s.g. Organ nadzoru ma zatem obowiązek stwierdzenia nieważności uchwały, która w sposób istotny narusza prawo. W rozpatrywanej sprawie organ nadzoru przekroczył 30-dniowy termin do podjęcia rozstrzygnięcia nadzorczego, określony w art. 91 ust. 1 u.s.g. W tej sytuacji, stosownie do art. 93 ust. 1 u.s.g., zaskarżył on uchwałę do sądu administracyjnego.

Przystępując do merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy, z uwzględnieniem przytoczonych wyżej zasad oceny obowiązujących w postępowaniu sądowo-administracyjnym, należało odnieść się do powołanych w skardze zarzutów poczynając od omówienia w pierwszej kolejności zarzutów, których zasadność Sąd podziela.

Jak już wskazano wyżej z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. wynika, że naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności uchwał rady gminy w całości lub w części. Przywołana regulacja ustanawia dwie przesłanki badania zgodności z prawem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; materialnoprawną, która oznacza uwzględnienie zasad sporządzania planu oraz formalnoprawną tj. zachowanie procedury sporządzania planu oraz właściwości organów w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 11 września 2008 r. sygn. II OSK 215/08, dostępny w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie www.nsa.gov.pl). Nie budzi wątpliwości, że przesłanka materialnoprawna (naruszenie zasad) skutkuje dalej idącymi konsekwencjami niż naruszenie wymogów formalnoprawnych, gdyż podstawę do unieważnienia uchwały daje w tym przypadku każde naruszenie prawa, zaś w odniesieniu do trybu postępowania tylko istotne jego naruszenie.

Nadto wskazać należy, że zasady sporządzania planu w ujęciu doktrynalnym interpretowane są jako wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawniony podmiot. Dotykają one problematyki związanej ze sporządzaniem planu, a więc zawartości aktu planistycznego (część tekstowa i graficzna, inne załączniki tj. art. 15 ust. 1, art. 17 pkt 4 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p.), zawartych w nim ustaleń - przedmiotu planu (art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p.), a także standardów dokumentacji planistycznej tj. materiałów planistycznych, skali opracowania kartograficznego, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobów dokumentowania prac planistycznych - rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; (zob. też: Z. Niewiadomski [red.]: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Komentarz, Warszawa C.H. Beck 2011, s. 267-268).

W art. 15 ust. 1 u.p.z.p. zapisano generalną zasadę, zgodnie z którą wójt, burmistrz albo prezydent miasta, sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem miejscowym. Natomiast na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a tj. wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko. Z przepisu tego wynika niezbicie, że ustawodawca w zależności od potrzeb, przewidział konieczność wyznaczenia w terenie dwóch granic, które będą co do zasady różnić się od siebie. Powyższy zapis obliguje bowiem w pierwszej kolejności do określenia granic terenów pod budowę urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii, a następnie do określenia granic stref ochronnych takich terenów związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko. Już tylko literalne brzmienie wskazanego przepisu pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że utworzenie strefy ochronnej dla terenu przewidzianego (pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a tj. wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW) i określenie jej granic nie dotyczy jedynie ograniczeń w zabudowie ale również w zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko. Nadto nie budzi wątpliwości Sądu orzekającego w tej sprawie, że takie określenie granic terenu przewidzianego w art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy winno znaleźć odzwierciedlenie zarówno w części tekstowej, jak również w części graficznej planu.

Jednakże w kontrolowanej uchwale Rada w § 6 ust. 1 zapisu planu przewidziała lokalizację farmy elektrowni wiatrowych o mocy powyżej 100 kW, jak również określiła na rysunku planu stosownie do zapisu § 6 ust. 2 posadowienie poszczególnych elektrowni wiatrowych określając granice tych terenów, jak to określono poza strefami ochronnymi, o których mowa w art. 8 ust. 4 planu, jednakże na rysunku planu nie zostały naniesione granice takiej strefy ochronnej dla wskazanego terenu. Również w części tekstowej planu brak jest stosownego zapisu o utworzeniu strefy ochronnej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem EW i przeznaczonego do posadowienia urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW. Z treści § 8 ust. 4 planu wynika, że wprawdzie wyznaczone zostały strefy ochronne lecz nie dla urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii lecz dla wyróżnionych elementów środowiska, w których obowiązuje zakaz posadowienia elektrowni wiatrowych, które dotyczą: 1) o szerokości minimum 200 m od: a) płatów ekologicznych, oznaczonych na rysunku planu jako B1, B2, B3, B4 i B5, b) terenów leśnych, oznaczonych na rysunek planu jako ZL, c) alei drzew wzdłuż drogi KD.Z.01, d) kompleksów zieleni na terenie zabytkowego cmentarza ewangelickiego, oznaczonego jako ZC; 2) o szerokości minimum 300 m od: a) terenu korytarza ekologicznego w dolinie rzeki Ełszki, oznaczonego na rysunku planu symbolem graficznym, b) istniejącej zabudowy wsi Stegny; 3) o szerokości minimum 500 m od zinwentaryzowanych gniazd bociana białego, znajdujących się poza obszarem objętym planem, we wsiach Stegny, Wikrowo i Robity.

Reasumując organ uchwałodawczy naruszył zasady sporządzania planu miejscowego w zakresie określenia granic strefy ochronnej terenów pod budowę wskazanych urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii tj. art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p.

Odnośnie zarzutu dotyczącego zapisania w planie w § 3 ust. 1 pkt 1 uchwały definicji elektrowni wiatrowej, którą określono jako budowlę stanowiącą całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami niezbędnymi do produkcji i przesyłu energii elektrycznej, podczas gdy pojęcie budowli zostało już zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( tj. Dz. U. z 2013, poz. 1409), który określa, co należy rozumieć pod tym pojęciem należy wskazać, że zarzut ten jest zasadny. Wyjaśnić pozostaje, że skoro plan miejscowy, jako akt prawa miejscowego, jest podrzędnym wobec aktów prawa powszechnie obowiązującego źródłem prawa, dlatego jego normy nie mogą wykraczać poza treści normatywne, dające się wyprowadzić z przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Uregulowanie poszczególnych pojęć w sposób odmienny, niż to czyni ustawodawca bez wyraźnego umocowania narusza prawo, gdyż działanie takie jest sprzeczne z zasadą tworzenia aktów prawa miejscowego na podstawie i w granicach prawa. Adekwatność definicji używanych w planie miejscowym wobec norm prawa powszechnie obowiązującego polega na tym, aby definicje te odwoływały się do pojęć i ich normatywnego znaczenia używanego w aktach prawa powszechnie obowiązującego. Zakres znaczeniowy pojęć używanych w planie miejscowym musi więc zawierać się lub odpowiadać normatywnemu zakresowi znaczeniowemu pojęć definiowanych w prawie powszechnie obowiązującym, i tylko wtedy pojęcia te mogą być stosowane w planie miejscowym, gdy służą osiągnięciu ustawowego celu planu miejscowego, wynikającego z art. 4 u.p.z.p. W przepisach prawa powszechnie obwiązującego brak jest definicji legalnej elektrowni wiatrowej, zaś w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1059, ze zm) zdefiniowane zostało jedynie pojęcie odnawialnego źródła energii, którym ustawodawca posługuje się w treści art. 10 ust. 2a i art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p., przez które rozumie się źródło wykorzystujące w procesie przetwarzania energię wiatru, promieniowania słonecznego, aerotermalną, geotermalną, hydrotermalną, fal, prądów i pływów morskich, spadku rzek oraz energię pozyskiwana z biomasy, biogazu pochodzącego ze składowisk odpadów, a także biogazu powstałego w procesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkładu składowanych szczątków roślinnych i zwierzęcych. Natomiast w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz.U. Nr 93, poz. 623, ze zm) zdefiniowano pojęcie farmy wiatrowej, którą jest jednostka wytwórca lub zespół tych jednostek wykorzystujących do wytwarzania energii elektrycznej energię wiatru, przyłączonych do sieci w jednym miejscu przyłączenia. W skarżonej uchwale Rada zapisała, że elektrownia wiatrowa to budowla stanowiąca całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami niezbędnymi do produkcji i przesyłu energii elektrycznej, podczas gdy w prawie budowlanym pod pojęciem budowli rozumie się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe (...), a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Już tylko literalne odczytywanie i porównanie wskazanych wyżej definicji tj. elektrowni wiatrowej i budowli wskazuje, że w uchwale dokonano nieuprawnionej modyfikacji pojęcia budowli, bowiem w prawie budowlanym pod pojęciem budowli określono m.in. jedynie części budowlane urządzeń technicznych tj. elektrowni wiatrowych, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, podczas gdy w definicji elektrowni wiatrowych, że jest to budowla stanowiąca całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami niezbędnymi do produkcji i przesyłu energii elektrycznej. Wobec tego słuszny jest zarzut Wojewody, że wskazana definicja została zamieszczona bez umocowania i sprzecznie z zasadą tworzenia aktów prawa miejscowego na podstawie i w granicach prawa.

Kolejny podniesiony w skardze zarzut dotyczący zapisu § 12 ust. 2 pkt 4 uchwały, którym dopuszcza się zmianę przebiegu dróg wewnętrznych KD.W stanowiących dojazdy do elektrowni wiatrowych w przypadkach wynikających z potrzeb inwestorów na etapie realizacji inwestycji, po trasach uzgodnionych z właścicielami nieruchomości; wyklucza się zmiany przebiegu dróg na glebach chronionych, tj. klasy III i wyżej, także zasługuje na uwzględnienie. Narusza on bowiem władztwo planistyczne gminy oraz art. 27 u.p.z.p. w zakresie, w jakim przyznaje uprawnienie do zmiany zagospodarowania terenu w zakresie jego przeznaczenia bez konieczności wprowadzenia zmian do planu w trybie wskazanego przepisu.

W tym miejscu pozostaje wyjaśnić, że stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. rada gminy w miejscowym planie określa obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tym samym skoro Rada w planie wyznaczyła tereny pod drogi publiczne klasy KD.Z i KD.L oraz drogi wewnętrzne to również powinna wydzielić je liniami rozgraniczającymi. Linie takie powinny być jednoznaczne co do przebiegu oraz być wiążące, aby nie pozostawić innemu niż rada (w tym - organowi wykonawczemu gminy, bądź właścicielowi nieruchomości) możliwości ich przesuwania poza planem. Oznaczałoby to bowiem delegowanie na rzecz organu innego niż rada gminy kompetencji do wyznaczania przebiegu linii rozgraniczających, gdy tymczasem jest to ustawowa kompetencja rady gminy, która nie otrzymała uprawnienia do delegowania takiej kompetencji na rzecz innego podmiotu (por. wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2011 r. sygn. II OSK 2235/10, dostępne CBOSA). W tym znaczeniu prawidłowo Rada dokonała uregulowania zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji w § 14 uchwały oraz odpowiedniego naniesienia na rysunku planu przebiegu linii rozgraniczających wskazane tereny pod drogi publiczne oraz drogi wewnętrzne, natomiast w sposób niedozwolony i sprzeczny ze wskazanymi wyżej regułami u.p.z.p. dokonała zapisu § 12 ust. 4 planu, z którego wynika, że bez zachowania procedury wynikającej z art. 17 w związku z art. 27 u.p.z.p. rada dopuściła możliwość zmiany przebiegu dróg KD.W stanowiących dojazd do elektrowni wiatrowych, przy czym nie ma tutaj żadnego znaczenia fakt określenia dopuszczalnych sytuacji, gdy taka zmiana może nastąpić. Zaproponowane w skarżonym zapisie planu rozwiązanie oznacza bowiem dowolne wyznaczenie drogi wewnętrznej ze zmianą ustalonego już w planie przebiegu takich dróg wewnętrznych, co będzie przecież łączyło się ze zmianą ustalonego już w planie przeznaczenia części obszaru przez który droga ta będzie przebiegała na skutek uzgodnienia z właścicielem nieruchomości. Powyższe oznacza, że wskazany zapis słusznie Wojewoda wskazał jako naruszający zasady uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Odnośnie zarzutu Wojewody dotyczącego niezgodnego z prawem zapisu § 15 ust. 1 pkt 2 uchwały, zgodnie z którym właściciele działek, przez które przechodzą istniejące urządzenia infrastruktury technicznej, zobowiązani są do umożliwienia stałego dostępu do tych urządzeń służbom technicznym, celem prowadzenia konserwacji w niezbędnym zakresie, stwierdzić należy, że zarzut ten jest zasadny, gdyż plan miejscowy w kwestiach związanych z ograniczeniem prawa własności, w tym właścicieli nieruchomości, przez które przebiegają sieci infrastruktury technicznej, względem gestorów sieci nie może regulować takich zagadnień bez wyraźnego upoważnienia ustawowego. Bez znaczenia prawnego pozostaje okoliczność, na którą zwrócił uwagę w odpowiedzi na skargę Burmistrz Pasłęka, że zapis ten nie reguluje udostępniania nieruchomości w celu budowy nowych urządzeń infrastruktury technicznej.

Wyjaśnić pozostaje, na co już wskazywano wyżej, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego - art. 14 ust. 8 u.p.z.p., uchwalanym przez organ stanowiący gminy tj. radę gminy i przyznana radzie gminy kompetencja w zakresie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz samodzielność kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na terenie gminy nie oznacza zupełnej swobody. Ustawodawca formułując określoną delegację do wydania aktu wykonawczego przekazuje upoważnienie do uregulowania wyłącznie kwestii nie objętych dotąd żadną normą o charakterze powszechnie obowiązującym w celu uksztaltowania stanu prawnego uwzględniającego m.in. specyfikę, możliwości i potrzeby terenu, do którego właściwy akt wykonawczy jest skierowany. Akty te nie mogą zatem wykraczać poza jakiekolwiek unormowania ustawowe, czynić wyjątków od ogólnie przyjętych rozwiązań ustawowych, a także powtarzać kwestii uregulowanych w aktach prawnych hierarchicznie wyższych. Muszą zawierać sformułowania jasne, wyczerpujące, uniemożliwiające stosowanie niedopuszczalnego, sprzecznego z prawem luzu interpretacyjnego. Tylko w ustawie dozwolone jest ustalenie obowiązków i praw obywateli oraz określenie wyjątków od władczej ingerencji w konstytucyjnie gwarantowane prawa i wolności obywateli. Również tylko w ustawie dopuszczalne jest określenie kompetencji organów administracji publicznej. Zakres upoważnienia winien być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę - art. 7 Konstytucji RP. Normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zakazane jest dokonywanie wykładni oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii ( por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2005 r. sygn. IV SA/Wr 807/04, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 lutego 2012 r. sygn. II SA/Wr 723/11, dostępny CBOSA).

W tym kontekście zapis w planie miejscowym dotyczący § 15 ust. 1 pkt 2, w którym nałożono na właścicieli działek, przez które przechodzą istniejące urządzenia infrastruktury technicznej, zobowiązania do umożliwienia stałego dostępu do tych urządzeń służbom technicznym, celem prowadzenia ich konserwacji w niezbędnym zakresie jest właśnie normą wykraczająca poza przyznane radzie gminy kompetencje wynikające z enumeratywnego wyliczenia w art. 15 u.p.z.p. materii podlegającej regulacji w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Rada związana jest granicami przedmiotowymi wyznaczonymi przez wskazaną ustawę i nie można w związku z powyższym, jak to określono w odpowiedzi na skargę w planie miejscowym zawierać także zapisu o charakterze informacyjnym. W tym miejscu wskazać należy, że przytoczony obowiązek może być nałożony w zakresie udostępniania nieruchomości celem bieżącej konserwacji urządzeń na mocy art. 124b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2010 r. N r 102, poz. 651, ze zm), z którego wynika, iż organem uprawnionym do wydania decyzji administracyjnej w tym zakresie jest starota. Zatem kwestionowany zapis w sposób ewidentny wykracza poza upoważnienie wynikające z art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skoro to nie do kompetencji rady gminy należy nałożenie takiego obowiązku na właścicieli nieruchomości przez które przechodzą urządzenia infrastruktury technicznej i to niezależnie od tego, czy dotyczy to inwestycji nowych, czy też inwestycji już istniejących na nieruchomościach, a zatem taki zapis stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego.

Sad nie podzielił natomiast zarzutu skargi w zakresie niezgodności z prawem zapisu § 6 ust. 1 pkt 4 planu gdzie wskazano, że na granicy terenów przeznaczonych na cele zabudowy, które określa studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania miasta i gminy Pasłęk, należy zachować określone w przepisach odrębnych dopuszczalne poziomy hałasu, gdyż w ocenie Wojewody wskazany zapis nie dokonuje zaliczenia terenu do którejkolwiek z kategorii wskazanej w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody - oczywistym pozostaje, że w tym zakresie powołany został błędnie akt prawny, gdyż regulacja taka zawarta jest w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 1232) dalej; u.p.o.ś, na co słusznie zwrócił uwagę w odpowiedzi na skargę Burmistrz Pasłęka. Zasadnie podniesiono w odpowiedzi na skargę, że wprawdzie art. 114 u.p.o.ś. przewiduje, iż w ustaleniach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego różnicuje się tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania i wskazuje się, które z nich należą do poszczególnych rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, to jednak nie do przyjęcia byłoby wskazanie w przedmiotowym planie, że teren oznaczony symbolem EW z przeznaczeniem do posadowienia elektrowni wiatrowej miałby zostać określony jako teren: a) pod zabudowę mieszkaniową, b) pod szpitale i domy opieki społecznej, c) pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, d) na cele uzdrowiskowe, e) na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, f) na cele mieszkaniowo-usługowe. Słusznie zatem zakwestionowany przepis § 6 ust. 1 pkt 4 planu nie zalicza tego terenu do żadnej ze wskazanych kategorii a poprzestaje na zobowiązaniu aby zachowane zostały wymogi wynikające z dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku na granicy terenów przeznaczonych na cele zabudowy.

Na koniec należy wskazać, że Sąd nie podziela w niniejszej sprawie stanowiska Wojewody w zakresie stwierdzenia, że obecna treść Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego miasta i gminy Pasłęk uchwalonego uchwałą nr XIV/91/09 z dnia 22 grudnia 2009 r. (dalej: Studium) nie odpowiada obowiązującym przepisom, stwarza problemy przy ocenie czy ustalenia planu nie naruszają ustaleń Studium, wobec czego po stwierdzeniu nieważności planu miejscowego zasadnym będzie podjęcie przez Gminę Pasłęk działań zmierzających do dostosowania zapisów Studium do wymogów wynikających z obecnie obowiązujących przepisów prawa, gdyż w obecnym Studium miasta i gminy Pasłęk wskazano jedynie "obszary lokalizacji elektrowni wiatrowych", nie wskazując odrębnym oznaczeniem ich stref ochronnych.

Odnosząc się do przedstawionego stanowiska należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, że stosownie do art. 10 ust. 2a u.p.z.p., jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a także ich stref ochronnych związanych z zagospodarowaniem w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu; w studium ustala się ich rozmieszczenie. Odpowiedni zapis do wskazanej treści zawiera art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p., który transponuje wskazane wymogi do ustaleń planu miejscowego. W świetle przytoczonej regulacji należy jednak zauważyć, że wprowadzona ustawą z dnia 6 sierpnia 2010 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 155, poz. 1043) zmiana w zakresie dodania do art. 10 ust. 2a i do art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. weszła w życie 25 września 2010 r., czyli jeszcze przed przystąpieniem do sporządzania skarżonego planu (uchwałą nr III/38/11 Rada Miejska w Pasłęku z dnia 29 kwietnia 2011 r. przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru farmy elektrowni wiatrowych "Stegny"), natomiast już po przyjęciu aktualnej treści Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego miasta i gminy Pasłęk uchwalonego uchwałą nr XIV/91/09 z dnia 22 grudnia 2009 r. Konsekwencją podjęcia uchwały w sprawie Studium przed wejściem w życie wskazanej nowelizacji u.p.z.p. jest brak obowiązku ustalenia w tym dokumencie zarówno rozmieszczenia urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, ale także stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu. Nadto na prawidłowość takiego rozstrzygnięcia wskazuje sam zapis art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej u.p.z.p., zgodnie z którym obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz plany zagospodarowania przestrzennego województw zachowują moc. Gdyby ustawodawca oczekiwał, że należy zmienić i dostosować wszystkie obowiązujące w dacie wejścia w życie ustawy nowelizującej u.p.z.p. akty planistyczne, to wówczas taki zapis wprost znalazł by się w ustawie. Zatem twierdzenie, że przy ponownej procedurze planistycznej w przedmiocie uchwalenia planu miejscowego należy wcześniej zmienić Studium w zakresie jego dostosowania do wprowadzonych zmian dotyczących urządzeń do wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii nie jest zasadne.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdzając, że zaskarżona uchwała Rady Miejskiej w Pasłęku z dnia 25 października 2013 r. Nr IX/84/13 została podjęta z naruszeniem zasad jej sporządzania i na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o stwierdzeniu nieważności wskazanej uchwały w całości z uwagi na fakt, że wyeliminowanie jedynie wszystkich zapisów dotyczących lokalizacji terenów, na których dopuszczono lokalizowanie farmy elektrowni wiatrowych o mocy powyżej 100 kW niweczy w zdecydowanej większości cały akt planistyczny, który został ustalony właśnie dla obszaru farmy elektrowni wiatrowych "Stegny". Rozstrzygnięcie w przedmiocie wykonalności uchwały Sąd podjął w oparciu o art. 152 wyżej powołanej ustawy, zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi sąd w wyroku określa czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane. Rozstrzygnięcie to traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku. Rozstrzygnięcie w zakresie orzeczenia o braku wykonalności uchwały do czasu uprawomocnienia się wyroku, który jest nieprawomocny stanowi element ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Oznacza powyższe, że wyrok wydany przez wojewódzki sąd administracyjny do czasu jego uprawomocnienia się nie wywołuje żadnych skutków prawnych związanych ze stwierdzeniem nieważności skarżonego aktu organu jednostki samorządu terytorialnego. Jak wskazuje się w licznym orzecznictwie zakres stosowania art. 152 ustawy ppsa. dotyczy wykonalności w szerokim sensie. Zwrot "w razie uwzględnienia skargi są w wyroku określa, czy i w jakim zakresie akt lub czynność nie mogą być wykonane" użyty w komentowanym przepisie, należy zatem traktować jako synonim określenia "czy i w jaki zakresie zawieszona jest mon (skutek prawny) aktu lub czynności". W tej sytuacji to czy konkretny akt poddaje się wykonaniu w sensie czynienia użytku z uprawnienia bądź obowiązku z niego wynikającego ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, o którym stanowi wymieniony przepis (Z. Kmieciak, glosa do wyroku NSA z dnia 29 kwietnia 2004 r. sygn. OSK 591/04, publ. OSP 2-005/4/50; także R. Sawuła, Stosowanie art. 152 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wybrane zagadnienia, publ. PiP z 2004/8/71 i powołane tam poglądy). Wypowiedziany tam pogląd Sąd podziela uznając, ze instytucja ta dotyczy także aktu prawa miejscowego.