III SA/Kr 1343/13

Uzasadnienie

W dniu [...] 2013 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. wydał decyzję nr [...], znak: [...], którą:

1. wycofano z obrotu z Punktu sprzedaży "H" w T. przy ul. [....], należącego do "A" sp. z o. o w P. produkty w opakowaniach foliowych o wymiarach 13 x 5,5 cm:

a) "S" – w środku saszetka z suszem – 11 szt.,

b) "D" – w środku saszetka z białym proszkiem – 14 szt.,

c) "P" – w środku saszetka z suszem – 20 szt.,

na czas niezbędny do przeprowadzenia oceny i badań bezpieczeństwa, nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia ich zabezpieczenia oraz wstrzymano wprowadzenie do obrotu w/w produktów oraz innych produktów, co do których zachodzi podejrzenie, że są środkami zastępczymi;

2. zatrzymano produkty wymienione w pkt 1 lit. a-c;

3. nadano decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Na uzasadnienie powyższej decyzji organ I instancji podał, że kontrola sanitarna została przeprowadzona w w/w punkcie sprzedaży w dniu 16 kwietnia 2013 r. w związku z podejrzeniem wprowadzania przez Spółkę do obrotu produktów mogących stwarzać zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, tj. środków zastępczych w rozumieniu art. 4 pkt 27 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124). W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że w obrocie znajdują się produkty wyszczególnione w pkt 1 lit. a-c, co do których zachodzi uzasadnione podejrzenie, że są środkami zastępczymi. W związku z powyższym Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T., zgodnie z art. 27c ust. 1, 2 i 3 pkt 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, wycofał z obrotu w/w produkty poprzez ich zapakowanie, opieczętowanie i odebranie.

W odwołaniu od powyższej decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. "A" sp. z o.o. w P. wniosła o jej uchylenie i umorzenie postępowania l instancji, a także o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności skarżonej decyzji. Decyzji organu I Instancji odwołująca się Spółka zarzuciła naruszenie:

1. art. 77 ust. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji na podstawie dowodów pozyskanych w wyniku kontroli przeprowadzonej z rażącym naruszeniem przepisów art. 79, art. 79a, art. 79b, art. 80 ust. 1, art. 84c ust. 5, art. 82 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

2. art. 7, art. 11, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez brak właściwego uzasadnienia decyzji, zarówno na płaszczyźnie uzasadnienia faktycznego jak i prawnego, w szczególności poprzez niewskazanie faktów i dowodów na podstawie, których organ uznał, że istnieje "zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi", a także niewyjaśnienie zasadności nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności;

3. art. 27c ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, poprzez jego zastosowanie mimo braku "uzasadnionego podejrzenia, że produkt stwarza zagrożenie życia lub zdrowia ludzi";

4. art. 108 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności mimo braku istnienia do tego podstaw faktycznych i prawnych;

5. art. 10 § 1 oraz art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania, w postaci braku zawiadomienia strony o możliwości wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji przez Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. oraz uznanie okoliczności faktycznych za udowodnione mimo uniemożliwienia stronie wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów;

6. art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez nieprecyzyjne określenie treści rozstrzygnięcia w zakresie czasu, na jaki mają obowiązywać nakazy zawarte w dyspozycji skarżonej decyzji.

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2013 r. Nr [....], wydaną na podstawie art. 27c ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 z późn. zm.) w związku z art. 44b i art. 44c ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. z dnia [.....] 2013 r. nr [....] znak: [.....]. Organ II instancji podał, że kontrola w punkcie sprzedaży "H" w T. przy ul. [.....] została przeprowadzona w dniu 16 kwietnia 2013 r. przez przedstawicieli Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T., z udziałem przedstawicieli Policji, wobec uzasadnionego podejrzenia wprowadzania do obrotu produktów, które stanowią bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia ludzkiego. Organ odwoławczy dodał, że w okresie wcześniejszym w w/w punkcie sprzedaży dwukrotnie miała miejsce sytuacja, że zakupiony tam produkt był przyczyną zatrucia nieletnich, o czym informowała Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. Komenda Miejska Policji. Okoliczności te uzasadniały, zdaniem organu II instancji, wszczęcie kontroli w w/w punkcie sprzedaży. Organ odwoławczy dodał, iż organ I instancji skorzystał z uprawnień wskazanych w art. 10 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego i odstąpił od zasady czynnego udziału strony w postępowaniu, co zostało zapisane w książce kontroli przedsiębiorcy oraz w protokole z kontroli z dnia [....] 2013 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazał, że podczas kontroli stwierdzono, że w obrocie znajdują się produkty w opakowaniach jednostkowych o nazwach: "S", "D" i "P", co do których istniało uzasadnione podejrzenie, że mogą być środkami zastępczymi. W związku z tym przedstawiciele organu I instancji w dniu kontroli zabezpieczyli i pobrali do depozytu te produkty. W świetle opisanego powyżej stanu faktycznego, organ II instancji uznał, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. przeprowadził prawidłowe oraz zgodne z ustawowymi uprawnieniami postępowanie kontrolne, a ze względu na ochronę życia i zdrowia ludzi miał prawo do zastosowania przepisów, których naruszenie zarzucono w odwołaniu. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 10 § 1 i art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego organ II instancji powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 1387/12, według którego zgodnie z uprawnieniami wynikającymi z ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w przypadku stwierdzenia na podstawie wiarygodnych informacji, że wprowadzane na rynek produkty mogą stwarzać realne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej powołane do ochrony zdrowia publicznego, zobligowane są do podjęcia odpowiedniej interwencji i zastosowania środków przewidzianych w ustawie, w tym także działań o charakterze przyspieszonym i nadzwyczajnym. W związku z powyższym organ odwoławczy uznał, że organ I instancji nie naruszył przepisów art. 10 § 1 oraz art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem organu II instancji, przepisy art. 77 ust. 6, art. 79b oraz art. 84c ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, których naruszenie Spółka zarzuciła, nie mogły być zastosowane w niniejszej sprawie ze względu na realne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądowym "działanie organu praktycznie zawsze będzie wiązać się z wkroczeniem w pewną sferę wolności obywatela, w tym także swobody prowadzenia działalności gospodarczej i z użyciem przymusu państwowego, gdyż jest to podyktowane właśnie koniecznością ochrony interesu publicznego, w tym ochrony zdrowia i życia obywateli, co stanowi podstawowy obowiązek Państwa". Organ odwoławczy stwierdził, iż z materiału dowodowego sprawy wynika jasno, że przeprowadzenie czynności kontrolnych przez organ I instancji w sklepie "H" w T. podyktowane było uzasadnionym podejrzeniem, że sprzedawane w nim produkty są środkami zastępczymi, których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu jest prawnie zabronione. W ocenie organu II instancji, w sytuacji realnego podejrzenia, bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia i życia ludzi, organ I instancji nie tylko miał ustawowe prawo, ale i obowiązek przeprowadzenia szybkiej interwencji bez powiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli. Organ odwoławczy podniósł również, że wobec uzasadnionego podejrzenia, że w kontrolowanym sklepie prowadzona jest działalność, która jest działaniem zabronionym, opisanym w art. 44b ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, to wniesienie sprzeciwu przez stronę, na mocy art. 84d ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest niedopuszczalne. Zatem zdaniem organu II instancji, organ I instancji nie naruszył przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazał, że decyzja organu I instancji została wydana na podstawie protokołu z kontroli interwencyjnej przeprowadzonej w dniu 16 kwietnia 2013 r. w związku z podejrzeniem sprzedaży w w/w punkcie handlowym produktów tzw. "dopalaczy", których zarówno wytwarzanie jak i wprowadzanie do obrotu jest zakazane przepisem art. 44b ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W czasie kontroli stwierdzono, że w obrocie znajdują się produkty w opakowaniach jednostkowych, nieprawidłowo oznakowane, a informacje zawarte na etykiecie mogły sugerować używanie ich jako środków zastępczych. Organ odwoławczy stwierdził, iż art. 27c ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest uprawnieniem o charakterze prewencyjnym do podejmowania przez organy inspekcji sanitarnej działań w przypadku stwierdzenia uzasadnionego podejrzenia, iż wytwarzany i wprowadzany do obrotu produkt stwarza zagrożenie dla zdrowia lub życia ludzi. Organ wyjaśnił przy tym, że produkty, których dotyczy ten przepis, nie muszą posiadać faktycznie przymiotu "stwarzające zagrożenie życia lub zdrowia", a tylko w momencie wydawania decyzji wzbudzać podejrzenie (uzasadnione), że taki przymiot (cechę) posiadają. Organ II instancji wskazał również, że z dyspozycji art. 27c ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej wynika obowiązek natychmiastowego wykonania decyzji wydanej w oparciu o ten przepis, a zatem zgodnie z treścią art. 108 Kodeksu postępowania administracyjnego, organowi państwowej inspekcji sanitarnej przysługuje prawo nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności gdy uzna, iż jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego, co w sprawie niniejszej nastąpiło. W postępowaniu nie doszło zatem do naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i prawidłowo wydano, na podstawie art. 27c ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, zaskarżoną decyzję. Organ II instancji stwierdził także, że wbrew twierdzeniom odwołującej się Spółki decyzja organu I instancji, wydana ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzi, ma uzasadnienie prawne i faktyczne. Ponadto organ odwoławczy wskazał, że zobowiązanie podmiotu, wyrażone w decyzji, do wycofania z obrotu podejrzanych produktów na czas niezbędny do przeprowadzenia ich oceny i badań bezpieczeństwa na okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia ich zabezpieczenia jest terminem ustawowym, który podyktowany jest faktem, że zarówno badania jak i ocena produktu dokonywana jest przez wyspecjalizowane i niezależne od inspekcji sanitarnej laboratoria. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny uznał zatem, że przeprowadzone przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. postępowanie administracyjne, w związku z uzasadnionym podejrzeniem, wprowadzania do obrotu produktów, co do których istnieje uzasadnione podejrzenie, że stanowią bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia ludzi, było prawidłowe, a wydana w jego wyniku zaskarżona decyzja ma cechy ważności, o których mowa w art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego. W związku z powyższym organ II instancji nie znalazł podstaw prawnych i merytorycznych do uchylenia i umorzenia postępowania organu I instancji.

Pismem z dnia 3 września 2013 r. "A" sp. z o.o. w P. wniosła skargę na powyższą decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, domagając się jej uchylenia wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji. Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła naruszenie:

1. art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez nieprecyzyjne sformułowanie rozstrzygnięcia w zakresie nakazu wstrzymania wprowadzenia do obrotu "produktów co do których zachodzi podejrzenie, że są środkami zastępczymi", w sytuacji braku jakiegokolwiek wskazania jakimi kryteriami ma kierować się strona przy ocenie, czy co do jakiegoś produktu zachodzi podejrzenie, że jest środkiem zastępczym, tak sformułowanej treści rozstrzygnięcia strona nie jest w stanie wykonać;

2. art. 10 § 1 i art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania, w postaci braku zawiadomienia strony o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji przez Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. oraz uznanie okoliczności faktycznych za udowodnione mimo uniemożliwienia stronie wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów;

3. art. 7, art. 11, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez brak właściwego uzasadnienia decyzji, zarówno na płaszczyźnie uzasadnienia faktycznego jak i prawnego, w szczególności poprzez niewskazanie przesłanek zastosowanych środków, niewyjaśnienie podstawy prawnej skarżonych rozstrzygnięć, niewskazanie faktów i dowodów, na podstawie których organ uznał, że istnieje "zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi", a także niewyjaśnienie zasadności nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności oraz niewyjaśnienie okoliczności na jakiej podstawie organ nie rozpoznał sprzeciwu z dnia 16 kwietnia 2013 r.;

4. art. 108 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności mimo braku istnienia do tego podstaw faktycznych i prawnych;

5. art. 77 ust. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji na podstawie dowodów pozyskanych w wyniku kontroli przeprowadzonej z rażącym naruszeniem przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w tym przepisów art. 79, art. 79a, art. 79b, art. 80 oraz art. 82 w/w ustawy;

6. art. 27c ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, poprzez jego zastosowanie mimo braku "uzasadnionego podejrzenia, że produkt stwarza zagrożenie życia lub zdrowia ludzi", a także poprzez niewskazanie, wbrew dyspozycji przepisu, terminu do którego organ nakazał wstrzymanie wprowadzania do obrotu produktów, a także niejasne odniesienie się w sentencji do "produktów co do których zachodzi podejrzenie, że są środkami zastępczymi".

Zdaniem skarżącej Spółki, niejasne sformułowanie dyspozycji decyzji powoduje, że nie można jej wykonać, gdyż niewiadomo co należy rozumieć przez pojęcie "produktów co do których zachodzi podejrzenie, że są środkami zastępczymi" i co dla organu wydaje się podejrzane, a co nie. Strona skarżąca uważa, że co do żadnych z zatrzymanych produktów nie zachodzi takie podejrzenie, a zatem nie wiadomo jakimi przesłankami organ kierował się ustalając "podejrzenie" i jaki jest zakres wiążącego skarżącą obowiązku. Strona skarżąca zarzuciła, że pomimo powołania się w treści decyzji na art. 27c ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej organ nie wskazał terminu na jaki nakaz wstrzymania wprowadzania do obrotu produktów ma obowiązywać i nie uzasadnił na jakiej podstawie uznał, że zachodzi "uzasadnione podejrzenie, że produkt stwarza zagrożenie". Zdaniem Spółki, organ w sposób arbitralny, bez podstawy prawnej i faktycznej nałożył na stronę obowiązki i nawet tej okoliczności nie uzasadnił, gdyż powoływał się jedynie na okoliczności braku składu chemicznego na opakowaniach sprzedawanych produktach, mimo że w obrocie występują liczne produkty, na których również nie występują takie informacje. W ocenie Spółki, takie działanie stoi w oczywistej sprzeczności z podstawowymi zasadami postępowania administracyjnego w tym art. 9 i art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego. Strona skarżąca stwierdziła, że w przedmiotowej sytuacji, organ nie wskazał na żaden fakt, okoliczność czy zdarzenie, które potwierdzałoby istnienie zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi. W uzasadnieniu swojej decyzji organ nie wskazał również żadnych dowodów, na których mógłby oprzeć swoje wnioski. Strona skarżąca podniosła, że zaskarżona decyzja została poprzedzona postępowaniem administracyjnym i kontrolnym obarczonym licznymi błędami natury proceduralnej. W szczególności stronę pozbawiono prawa do wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji i ustosunkowania się do materiału dowodowego. Zdaniem Spółki, takie działanie organu jest tym bardziej rażąco bezprawne, że tak wydanej decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności, pozbawiając stronę możliwości skutecznego reagowania przed jej wykonaniem. Ponadto, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego okoliczność faktyczna może być uznana za udowodnioną, jeżeli strona miała możność wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów, chyba że zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 10 § 2 Kodeksu. Ponadto strona skarżąca uważa, że w sposób niezgodny z przepisami prawa, zaskarżonej decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Skarżąca Spółka stwierdziła również, że organ nie rozpatrzył całokształtu zebranego materiału dowodowego, nie podjął też niezbędnych czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, pomijając przy tym interes społeczny i słuszny interes strony. W ocenie strony skarżącej, również poprzedzająca wydanie decyzji kontrola była przeprowadzona w sposób rażąco naruszający przepisy prawa, w tym ustawę o swobodzie działalności gospodarczej. Nie doręczono bowiem upoważnień, ani nie zawiadomiono strony o wszczęciu czynności kontrolnych. Natomiast w trakcie prowadzonej kontroli, działając z upoważnienia Prezesa Spółki, pracownica sklepu zawiadomiła na piśmie organ kontrolujący o złożonym w trybie art. 84c ustawy o swobodzie działalności gospodarczej sprzeciwie. Mimo wyraźnej, jednoznacznej dyspozycji art. 84c ust. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, organ kontynuował czynności kontrolne. Tym samym, zdaniem Spółki, podjęte po wniesieniu sprzeciwu działania były bezprawne, a całą przeprowadzoną kontrolę należy uznać za nieważną, zaś uzyskane w jej wyniku dowody nie mogą stanowić dowodu w żadnym postępowaniu i stanowić podstawy jakichkolwiek ustaleń zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi. Ponadto za chybiony organ II instancji uznał zarzut naruszenia art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem organu, w treści decyzji wyraźnie wskazano jakie produkty podlegają wycofaniu poprzez podanie ich nazwy i opisanie opakowań i etykiet. W ocenie organu, jest to opis wystarczający do identyfikacji produktów podlegających wycofaniu z obrotu i wykonania decyzji.

Na rozprawie w dniu 12 czerwca 2014 r. Sąd dopuścił dowód z akt tut. Sądu sygn. III SA/Kr 948/13, a w szczególności z pisma Komendy Miejskiej Policji w T. z dnia [.....] 2013 r., znak: [.....] na okoliczność zawiadomienia organu przez policję o hospitalizacji w dniu 1 marca 2013 r. nieletniego, który zakupił produkt w kontrolowanym w niniejszej sprawie punkcie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważyło następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i bada legalność zaskarżonego aktu administracyjnego stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) nie będąc w sprawowaniu tej kontroli związany granicami skargi – zarzutami, wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Stosownie do art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 267) Kodeks postępowania administracyjnego (k.p.a.) organ prowadzący postępowanie administracyjne obowiązany jest do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jak też obowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

Zdaniem Sądu, skarga jest tylko w części uzasadniona.

W myśl art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości albo w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. Przepis art. 135 p.p.s.a. stanowi natomiast, że sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Z kolei powołany wyżej przepis art. 156 k.p.a. w § 1 pkt 5 wymienia jako przyczynę nieważności decyzji jej niewykonalność w dniu wydania i trwały charakter tej niewykonalności.

W ocenie Sądu, taka podstawa nieważności ma miejsce w odniesieniu do utrzymanej w mocy zaskarżoną decyzją, decyzji [....] Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. z dnia [.....] 2013 r. w tej części końcowej punktu 1-go, w którym orzekając o wstrzymaniu wprowadzenia do obrotu produktów, o których mowa w pkt 1 lit. a-c orzeczono także ("oraz") o wstrzymaniu wprowadzania do obrotu "innych produktów, co do których zachodzi podejrzenie, że są środkami zastępczymi".

W tym zakresie skarga zasadnie podnosi, że takie rozstrzygnięcie ani nie określa podmiotu, u którego ma zajść "podejrzenie" co do charakteru wprowadzonych do obrotu produktów, ani zarazem nie definiuje (opisuje) cech produktu, które mają to podejrzenia wzbudzić.

Nieokreślenie konkretnych cech produktu (tak jak to uczyniono w odniesieniu) do produktów opisanych w pkt 1 lit. a-c decyzji, powoduje faktyczną przyczynę niemożności wykonania decyzji i nie dającą się usunąć. Jest to druga, obok przyczyn prawnych przesłanka niewykonalności decyzji w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. (por. np. wyroki NSA z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt III GSK 8089/10, LEX nr 1244473, czy z dnia 17 czerwca 2011 r., sygn. akt II OSK 1101/10, LEX nr 992 474).

Zarazem utrzymanie w mocy zaskarżoną decyzją Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 19 sierpnia 2013 r., decyzji organu I instancji w części dotkniętej wadą nieważności stanowiło – zdaniem Sądu – rażące naruszenie prawa – przepisu art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Z tych przyczyn orzeczono jak w I punkcie sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie zarzuty skargi są bezzasadne.

Wyjść należy od przypomnienia, że ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 poz. 124 z późn. zm. – dalej u.p.n.), przepisem art. 44b statuuje zakaz wytwarzania i wprowadzania do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków zastępczych.

Definicję środka zastępczego ustawodawca zawarł w art. 4 pkt 27 w/w ustawy:

"Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

27) środek zastępczy - substancję pochodzenia naturalnego lub syntetycznego w każdym stanie fizycznym lub produkt, roślinę, grzyba lub ich część, zawierające taką substancję, używane zamiast środka odurzającego lub substancji psychotropowej lub w takich samych celach jak środek odurzający lub substancja psychotropowa, których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nie jest regulowane na podstawie przepisów odrębnych; do środków zastępczych nie stosuje się przepisów o ogólnym bezpieczeństwie produktów;"

Natomiast w myśl art. 4 pkt 34 tej ustawy:

"34) wprowadzanie do obrotu – udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów lub środków zastępczych;"

Zawarty również w Rozdziale 5 tej ustawy dotyczącym prekursorów, środków odurzających, substancji psychotropowych i środków zastępczych, przepis art. 44c w ust. 1 stanowi, że:

"Art. 44c. 1. W przypadku stwierdzenia wytwarzania lub wprowadzania do obrotu środka zastępczego lub produktu, co do którego zachodzi podejrzenie, że jest on środkiem zastępczym, właściwy państwowy inspektor sanitarny stosuje odpowiednio przepisy art. 27c ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263, z późn. zm.)."

Przepis art. 27c ulokowany jest w rozdziale 3 powołanej ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej określającym uprawnienia Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Przepis art. 25 ust. 1 tego rozdziału przydaje państwowemu inspektorowi sanitarnemu lub Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu w związku z wykonywaną kontrolą szereg uprawnień, m.in. prawo do:

– wstępu na terenie miast i wsi do obiektów użyteczności publicznej, obiektów handlowych, ogrodów działkowych i nieruchomości oraz wszystkich pomieszczeń wchodzących w ich skład (ust. 1 pkt 1 lit. b),

– żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz wzywania i przesłuchiwania osób (pkt 2),

– żądania dokumentów i udostępnienia wszelkich danych (pkt 3),

– pobierania próbek do badań laboratoryjnych (pkt 4).

Natomiast powołany wyżej przepis art. 27c ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, określa rodzaje rozstrzygnięć zawartych w decyzji w przypadku uzasadnionego podejrzenia, że produkt stwarza zagrożenie życia lub zdrowia ludzi. Regulacja powyższa ma bezpośrednie zastosowanie w odniesieniu m.in. do obowiązków podmiotów określonych przepisem art. 4 ust.1 pkt 8 i 9, a związanych m.in. z wprowadzaniem do obrotu wyrobów wskazanych tymi przepisami, a więc nie mających charakteru środków zastępczych.

W orzecznictwie ukształtował się pogląd, że "odpowiednie" stosowanie określonych przepisów innej ustawy, może polegać na ich stosowaniu wprost, z modyfikacjami lub niestosowaniu ich w ogóle. O zakresie i sposobie stosowania odpowiedniego przepisów innej ustawy decyduje ratio legis i przepisy ustawy przewidującej odesłanie.

Istota przewidzianego art. 44c ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii odesłania do stosowanych odpowiednio przepisów art. 27c ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej sprowadza się do tego, że wystarczającą przesłankę do wydania decyzji opartych na odpowiednio stosowanym art. 27c stanowi uzasadnione podejrzenie, że wytwarzany lub wprowadzany do obrotu produkt stanowi środek zastępczy w rozumieniu art. 44c w zw. z art. 4 pkt 27 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Ustawa ta w przepisie art. 44b przesądziła, że – z uwagi na cechy i właściwości środka zastępczego – jego wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu na terenie Państwa jest zabronione. Zbędne natomiast jest traktowanie zagrożenia życia lub zdrowia ludzi jako dodatkowej przesłanki oparcia na przepisie art. 27c ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej decyzji wydawanej w związku z uzasadnionym podejrzeniem wytwarzania lub wprowadzania do obrotu środka zastępczego.

Zgodnie zatem z odpowiednio stosowanym art. 27c ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w przypadku uzasadnionego podejrzenia, że produkt stanowi środek zastępczy wytwarzany lub wprowadzany do obrotu, właściwy państwowy inspektor sanitarny wstrzymuje w drodze decyzji jego wytwarzanie lub wprowadzanie do obrotu lub nakazuje wycofanie produktu z obrotu na czas niezbędny do przeprowadzenia oceny i badań jego bezpieczeństwa, nie dłuższy jednak niż 18 miesięcy.

W okolicznościach sprawy, powzięta dnia [.....] 2013 r. na podstawie zawiadomienia policji informacja, że punkcie sprzedaży strony skarżącej nabyła wyrób osoba hospitalizowana w następstwie jego użycia stanowiła wystarczającą podstawę do powzięcia uzasadnionego podejrzenia w rozumieniu art. 44c ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, że nabyty produkt stanowiący zagrożenie dla życia lub zdrowia jest środkiem zastępczym. Podejrzenie to stanowiło podstawę do podjęcia przez Państwową Inspekcję Sanitarną działań przewidzianych w art. 25 ust. 1 lit. b, pkt 2,3 i 4 w ramach tzw. bieżącego nadzoru sanitarnego.

Trzeba mieć na uwadze, że zwarte w art. 4 ust. 1 wyliczenie przepisów określających zakres działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej ma charakter jedynie przykładowy. Z przepisów art. 44c w zw. z art. 44b powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – jako przepisów szczególnych – wynika obowiązek Państwowej Inspekcji Sanitarnej nadzoru nad przestrzeganiem ustawowego zakazu wytwarzania i wprowadzania do obrotu na terytorium Państwa środków zastępczych.

Zachodziły zatem w sprawie warunki do zastosowania materialnoprawnej podstawy z art. 27c ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej do wydania decyzji nakazującej wycofanie z obrotu opisanych decyzją produktów na czas niezbędny do przeprowadzenia oceny i badań jego bezpieczeństwa, nie dłuższy jednak niż 18 miesięcy i do zatrzymania produktów.

Z przepisu art. 27c ust. 1 nie wynika obowiązek organu państwowej inspekcji sanitarnej określenia decyzją konkretnego, krótszego niż 18 m-cy terminu, na jaki następuje wycofanie produktu z obrotu w związku z koniecznością poddania go ocenie, badaniom bezpieczeństwa pod względem zagrożenia życia lub zdrowia ludzi albo badania, czy produkt podlega zaliczeniu do środków zastępczych. Jest to o tyle zrozumiałe, że do przeprowadzenia badań laboratoryjnych w świetle art. 15a ustawy właściwe są tylko niektóre stacje sanitarno-epidemiologiczne i laboratoria na terenie kraju i nie leży w możliwościach organu wydającego decyzję ustalenie konkretnej daty, do której badanie ma zostać przeprowadzone. Instytucja prowadząca badania nie jest stroną postępowania i adresatem decyzji.

Natomiast upływ przewidzianego art. 27c ust.1 in fine okresu czasu dłuższego niż 18 m-cy od wycofania produktu z obrotu w celu przeprowadzenia jego oceny i badań bezpieczeństwa powoduje z mocy ustawy ten skutek, iż odpada podstawa do uznania okresu po tym terminie za niezbędny dla podjęcia decyzji w przedmiocie wycofania produktu z obrotu.

Analogiczne stanowisko zająć należy, gdy przedmiotem decyzji opartej na art. 27c ust. 1 jest wstrzymanie wprowadzenia do obrotu produktu w sytuacji uzasadnionego podejrzenia, że stanowi on środek zastępczy. W istocie decyzja organu I instancji w punkcie 1-szym obejmowała obie te postaci rozstrzygnięcia, wycofując z obrotu opisany produkt zastany w punkcie sprzedaży i wstrzymując wprowadzenie do obrotu tego samego produktu, do czasu przeprowadzenia jego oceny i badań.

Obie te formy rozstrzygnięcia dotyczą sytuacji, kiedy decyzja wydana jest z uwagi na uzasadnione podejrzenie, że produkt ma charakter środka zastępczego.

Zgodnie natomiast z art. 27c ust. 6 stwierdzenie, że produkt stwarza zagrożenie życia lub zdrowia ludzi – a odpowiednio – że jest środkiem zastępczym, obliguje właściwego państwowego inspektora sanitarnego do zakazania (a nie tylko wstrzymania), w drodze decyzji, wytwarzania produktu lub wprowadzania produktu do obrotu, a także wycofania produktu z obrotu oraz jego zniszczenie na koszt strony postępowania.

Z tych względów zarzut skargi naruszenia art. 27c ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej – uznał sąd za nieuzasadniony.

W myśl art. 37 ust.1 ustawy, w postępowaniu przed organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, a zgodnie z ust. 2 tego artykułu do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 poz. 672 z późn. zm., zwanej dalej u.s.d.g.).

Wszystkie przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, których naruszenie zarzucono w skardze, zamieszczone są właśnie w rozdziale 5 tej ustawy zatytułowanym kontrola działalności gospodarczej.

Otwierający przepisy rozdziału 5 art. 77 w ust. 1 stanowi, że:

"Art. 77. 1. Kontrola działalności gospodarczej przedsiębiorców przeprowadzana jest na zasadach określonych w niniejszej ustawie, chyba że zasady i tryb kontroli wynikają z bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo z ratyfikowanych umów międzynarodowych."

Wbrew zatem stanowisku prezentowanemu w skardze, przepisy Rozdziału 5 u.s.d.g. mają charakter przepisów regulujących zasady i tryb procedury kontrolnej, a nie przepisów prawa materialnego.

Rozpoznając zarzut skargi naruszenia art. 77 ust. 6 ustawy o u.s.d.g. przez wydanie decyzji na podstawie dowodów pozyskanych w wyniku kontroli przeprowadzonej z rażącym naruszeniem przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, wyjść należy od konstatacji, że strona skarżąca nie określiła "dowodów", które miały być pozyskane z naruszeniem przepisów prawa i które stanowiły podstawę wydania decyzji.

Skarga upatruje naruszenia przepisów art. art. 79, 79a, 79b, 80, 82 w/w ustawy, przydając im walor przepisów prawa materialnego. Z przepisu art. 79 ust. 2 pkt 5 wynika, że organy kontroli nie dokonują zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli m.in. w przypadku gdy jej przeprowadzenie jest uzasadnione bezpośrednio zagrożeniem życia, zdrowia lub środowiska naturalnego.

Przepis art. 79a, określa zasady wykazywania się przez pracowników organów kontroli upoważnieniem do jej przeprowadzenia. Zarzut naruszenia tego przepisu musi być oceniony poprzez regulację art. 81 ustawy, który nakłada na przedsiębiorcę obowiązek prowadzenia i przechowywania książki kontroli obejmujących m.in. oznaczenie organu kontroli i jej przedmiotowego zakresu oraz datę podjęcia i zakończenia kontroli.

W aktach sprawy znajduje się datowana na [....] 2013 r. kopia upoważnienia do przeprowadzania kontroli, określająca jej przedmiot i wyznaczającego osoby kontrolujące. Z protokołu kontroli wynika, że obecny w punkcie sprzedawca okazał książkę kontroli, w której dokonano wpisu. W tej sytuacji zarzut skargi, że kontrolę rozpoczęto i przeprowadzono "bez doręczenia upoważnień" jest gołosłowny.

W aktach sprawy znajduje się egzemplarz sprzeciwu podpisany przez pełnomocnika strony skarżącej, przesłany do organu I instancji pocztą w dniu [....] 2013 r. Sprzeciw ten wpłynął do organu w dniu 19 kwietnia 2013 r., a więc już po zakończeniu kontroli. Nie został zatem wykazany zarzut naruszenia art. 76b (chyba raczej art. 79b) ustawy przez zaniechanie pouczenia o prawach i obowiązkach kontrolowanego przedsiębiorcy.

Nie został naruszony przepis art. 80 ustawy. Wprawdzie obecny w punkcie sprzedaży pracownik strony skarżącej oświadczył, że nie jest upoważniony przez kontrolowanego do obecności w czasie kontroli, to zastosowanie miał przepis art. 80 ust. 5. Zgodnie z art. 80 ust. 5 w razie nieobecności kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej, albo nie wykonania przez kontrolowanego obowiązku, o którym mowa w ust. 3 (tj. pisemnego wskazania osoby upoważnionej) czynności kontrolne mogą być wykonane w obecności innego pracownika kontrolowanego, który może być uznany za osobę, o której mowa w art. 97 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny lub w obecności przywołanego świadka, którym powinien być funkcjonariusz publiczny, nie będący jednak pracownikiem organu przeprowadzającego kontrolę. Powołany przepis art. 97 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do czynności prawnych. Nie został zatem naruszony wynikający z art. 80 ust. 1 zakaz wykonywania kontroli pod nieobecność kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej.

Skarga nie przytacza żadnej okoliczności faktycznej mającej świadczyć o naruszeniu art. 82 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przepis ten w ust. 1 zawiera zasadę, że nie można jednocześnie podejmować i prowadzić więcej niż jednej kontroli działalności przedsiębiorcy, określając w punktach 1-8 sytuacje, których zasada ta nie dotyczy. Zarazem art. 82 w ust. 1a stanowi, że jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą w więcej niż jednym zakładzie, lub w innej wyodrębnionej części swojego przedsiębiorstwa, zasada określona w ust. 1 zdanie pierwsze odnosi się do zakładu lub części przedsiębiorstwa z zastrzeżeniem ust. 1b. Ten ostatni przepis pozwala na równoczesne prowadzenie czynności kontrolnych niezbędnych do zakończenia innej kontroli tego przedsiębiorstwa.

Za ugruntowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje Wojewódzki Sąd Administracyjny stanowisko, w myśl którego postępowanie kontrolne prowadzone w trybie przepisów Rozdziału 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest postępowaniem odrębnym od postępowania administracyjnego. Jego przedmiotem jest wyłącznie ustalenie stanu faktycznego, a wydane w tym postępowaniu postanowienia nie podlegają kontroli sądów administracyjnych na postawie art. 3 § 2 pkt 2 lub pkt 4 p.p.s.a. (por. np. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1030/10, LEX nr 741496, z dnia 14 stycznia 2012 r., sygn. akt II GSK 1431/12, LEX nr 1282279, czy WSA w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt II GSK 120/12, LEX nr 1244512).

W powołanym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyraźnie stwierdzono, że postanowienia w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych wydane na podstawie art. 84 z ust. 9 pkt 2 nie podlegają kontroli sądów administracyjnych. Wskazano, że postanowienie w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych wydane na podstawie art. 84c ust. 9 pkt 2 nie stanowi aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej, ponieważ nie kształtuje bezpośrednio uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 §2 pkt 4 p.p.s.a.), nie kończy postępowania, nie rozstrzyga sprawy co do istoty, nie jest też wydane w postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym (art. 3 §2 pkt 2 i 3).

Wyjaśniono też, że zawarte w art. 84 ust. 16 odesłanie do stosowania w zakresie nieuregulowanym, do postępowań, o których mowa w ust. 9 i 10 (t.j. w podmiocie sprzeciwu i zażaleń) przepisów k.p.a., nie nadaje temu postępowaniu charakteru prawnego postępowania administracyjnego. Stosowanie reguł k.p.a. (w zakresie nieuregulowanym ustawą) tylko co do rozpoznania sprzeciwu i zażalenia, potwierdza natomiast stanowisko, że całość postępowania kontrolnego jest postępowaniem odrębnym od postępowania administracyjnego.

W tym kontekście zarzut skargi naruszenia prawa materialnego – art. 84c ust. 5 u.s.d.g. poprzez niewstrzymanie czynności kontrolnych po złożeniu zawiadomienia o złożeniu sprzeciwu nie jest uzasadniony.

Zgodnie z art. 84c ust.5 wniesienie sprzeciwu powoduje wstrzymanie czynności kontrolnych przez organ kontroli, którego sprzeciw dotyczy, z chwilą doręczenia kontrolującym zawiadomienia o wniesieniu sprzeciwu do czasu rozpatrzenia sprzeciwu, a w przypadku wniesienia zażalenia do czasu jego rozpatrzenia.

W świetle brzmienia tego przepisu nie wniesienie sprzeciwu, lecz moment doręczenia kontrolującemu zawiadomienia o wniesieniu sprzeciwu, powoduje wstrzymanie czynności kontrolnych. Czynności kontrolne rozpoczęto o godz. 1210 i zakończono w punkcie sprzedaży o godz. 1410 dnia [....] 2013 r. Natomiast sprzeciw został przesłany do organu I instancji pocztą w dniu [....] 2013 r., a do organu wpłynął w dniu 19 kwietnia 2013 r., a więc już po zakończeniu kontroli. Nawet wykazanie takiej okoliczności nie jest równoznaczne z wykazaniem "naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy" w rozumieniu art. 145 § 1 ust. 1 p.p.s.a.

Wprowadzony art. 44b ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zakaz wytwarzania i wprowadzania do obrotu środków zastępczych, z uwagi na cechy tych substancji i produktów, określone w art. 4 pkt 27 tej ustawy, implicite zawiera ustalenie, że środki te stwarzają zagrożenie dla zdrowa i życia ludzi. Z tych względów do postępowań w przedmiocie podejrzenia, że takie środki są wytwarzane lub wprowadzane do obrotu, ma zastosowanie przepis art. 10 § 2 k.p.a. zezwalający na odstąpienie od zasady czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania i umożliwieniu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszenia żądań, bez ograniczania uprawnień wynikających z przepisów działu 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W świetle powyższych ustaleń i ocen bezpodstawne są zarzuty naruszenia art. 7, 10, 11, 77 § 1, 81 i 107 § 3 k.p.a. Z ustaleń zawartych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji organu I instancji w sposób wystarczający wynika okoliczność, która uzasadniała podejrzenie, że w kontrolowanym punkcie wprowadza się do obrotu produkty, które mogą mieć charakter środków zastępczych.

Z tych samych względów istniała podstawa w przepisie art. 108 § 1 k.p.a. do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

Sąd w składzie orzekającym zwraca uwagę na to, że w pełni podziela stanowisko i argumenty Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wyrażone w sprawach dotyczących tej samej strony skarżącej – "A" Sp. z o.o. w P. - zawarte w uzasadnieniach wyroków z dnia 18 lutego 2014 r. sygn. akt III SA/Kr 948/13 i III SA/Kr 965/13, a także z dnia 12 marca 2013 r. sygn.. akt III SA/Kr 1127/13.

Mając powyższe na uwadze orzeczono na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. w zakresie punktu I sentencji wyroku, oraz na podstawie art. 151 p.p.s.a w zakresie punktu II sentencji.

O kosztach postępowaniach Sąd orzekł na zasadzie art. 200 w zw. z art. 206 p.p.s.a. Stosownie natomiast do treści art. 206 p.p.s.a. w razie częściowego uwzględnienia skargi Sąd może w uzasadnionych przypadkach zasądzić na rzecz skarżącego od organu tylko część kosztów, w szczególności jeżeli skarga została uwzględniona w części niewspółmiernej do wartości przedmiotu sporu ustalonej w celu pobrania wpisu. W przedmiotowej sprawie miarkując wysokość kosztów Sąd kierował się tym, że Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji jedynie w zakresie słów "oraz innych produktów co do których zachodzi podejrzenie, że są środkami zastępczymi", a pozostałym zakresie skargę uznał za niezasadną.