I SA/Bd 431/14

Uzasadnienie

Syg akt I SA/Bd 431/14

UZSADNIENIE

1. W trakcie prowadzonego przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. wobec A. L. (skarżącej) postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za 2007rok skarżąca zeznała 19 czerwca 2013r. do protokołu przesłuchania strony, że na podstawie zawartej 18 czerwca 2007r umowy kredytu na cele mieszkaniowe E. , Kredyt Bank udzielił jej oraz jej rodzicom, M. i B. L., kredytu w kwocie 188.112 zł na zakup lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ulicy M.. Jedynym nabywcą lokalu na podstawie aktu notarialnego została skarżąca. Zeznała ponadto, że ojciec zobowiązał się wobec banku do spłaty kredytu, umocowując bank do obciążania swojego rachunku bankowego kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z umowy. Wyjaśniła, że nie musiała oddawać ojcu pieniędzy za spłacony kredyt, ale nie traktowała tej czynności jako darowizny, ani pożyczki, dlatego nie dokonała stosownego zgłoszenia do urzędu skarbowego.

2. Organ ustalił, że przyznany kredyt w wysokości 188.112 zł wraz odsetkami w kwocie 23.804,54 zł (łącznie 211.916,54 zł) został w dniu 10 października 2011r. całkowicie spłacony. B. L. (matka skarżącej) zeznając jako świadek 12 sierpnia 2013r podała, że mąż przeznaczył środki pieniężne na spłatę kredytu z własnych środków z wynagrodzenia, ale między małżonkami obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Skarżąca w kolejnym zeznaniu z 17 września 2013r. potwierdziła, że pieniądze na spłatę kredytu pochodziły z majątku rodziców i nie musiała ich oddawać.

3. Organ stwierdzając, że nabycie przedmiotowej nieruchomości zostało sfinansowane kredytem bankowym spłaconym przez ojca skarżącej (z majątku wspólnego), który własności nie nabył, uznał, że nastąpił u skarżącej przyrost mienia, a spłata rat kredytu wraz z odsetkami w wysokości 2/3 części kredytu stanowiła darowiznę na jej rzecz. Ustalił, że umowa darowizny nie została zgłoszona do opodatkowania w przewidzianym terminie i nie został zapłacony podatek. W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w T. wszczął wobec skarżącej, jako obdarowanej, postępowanie w sprawie wymiaru podatku od spadków i darowizn od darowizny środków pieniężnych otrzymanych od M. i B. L. związanych z zakupem przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Decyzją z [...] ustalił wysokość zobowiązania w podatku od spadków i darowizn w kwocie 24.401 zł. Do podstawy opodatkowania przyjął wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych w wysokości po 70.638,85 zł od każdego darczyńcy (M. L. i B. L.; kredyt spłacony w kwocie 211.916,54 tj. po 70.638,85 zł na każdego z trzech kredytobiorców). Do podstawy opodatkowania darowizny zarówno od matki, jak i ojca doliczył wartość darowizn od rodziców z 25 września 2005r. w wysokości po 9.637 zł powołując art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983r o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009r nr 93 poz. 768 ze zm. dalej ustawa p.s.d.). Na tej podstawie odliczył kwotę wolną od podatku w wysokości 9.637 zł dla nabywców zaliczanych do I grupy podatkowej oraz uwzględnił przysługujące zwolnienie z art. 4 ust. 1 pkt 5 tej ustawy w wysokości 9.637 zł w związku z przeznaczeniem pieniędzy na nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość.

4. Obliczając podatek należny od darowizny organ wskazał art. 15 ust. 4 ustawy p.s.d. przewidujący zastosowanie 20 % stawki podatku, jeżeli obowiązek podatkowy powstał wskutek powołania się na darowiznę przed organem podatkowym lub przed organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego, a należny podatek od tego nabycia nie został zapłacony.

5. W odwołaniu od decyzji skarżąca wniosła o jej uchylenie zarzucając, że organ podatkowy pierwszej instancji oparł się wyłącznie na twierdzeniu, że spłata kredytu przez jedną ze stron stanowi swoistą darowiznę, powołując się na art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego (K.c.). Jej zdaniem obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn nie powstanie, gdyż umowa z bankiem nie precyzuje, kto w jakiej w części ma spłacić kredyt i dochodzi do zwrotu cedowanych praw majątkowych. Podniosła, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy p.s.d. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi w przyroście majątkowym podatnika na skutek przejęcia majątku tytułem darmym. Skarżąca powołała się na art. 366 § 1 i art. 376 § 1 K.c., które mówią o solidarnej odpowiedzialności dłużników i przedstawiła zasady solidarnej odpowiedzialności.

6. Po rozpoznaniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w B. uchylił w całości decyzję organu I instancji i ustalił wysokość zobowiązania na kwotę 20.546 zł. Przywołał przepisy ustawy p.s.d. regulujące przedmiotowy i podmiotowy zakres tego podatku. Powołał się na definicję umowy darowizny zawartą w art. 888 § 1 K.c. Podał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy p.s.d. obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze darowizny powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń. Reguła powyższa ulega modyfikacji m. in. w sytuacji, gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania. Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy p.s.d., jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku, gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia. Ponowne powstanie obowiązku podatkowego w sposób przewidziany w art. 6 ust. 4 zdanie drugie ustawy p.s.d. jest konsekwencją tego, że podatnik zaniechał zgłoszenia darowizny do opodatkowania wtedy, gdy obowiązek podatkowy powstał w terminie określonym w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy p.s.d. przez co organ podatkowy nie miał informacji o darowiźnie i nie mógł ustalić wysokości podatku. Informację o darowiźnie organ podatkowy uzyskuje dopiero wtedy, gdy podatnik powoła się na nią w innym postępowaniu.

7. Organ przywołując stan faktyczny sprawy ustalony przez organ pierwszej instancji stwierdził, że nie był on w istocie sporny, a spór sprowadzał się do ustalenia kwalifikacji czynności prawnej dokonanej między stronami. Skarżąca uważa, że spłata przez rodziców kredytu przeznaczonego na zakup lokalu mieszkalnego, którego stała się jedynym właścicielem, nie stanowi darowizny na jej rzecz. Organ wskazując na brak podatkowej definicji darowizny także odwołał się do art. 888 § 1 K.c. W ocenie Dyrektora konstrukcja umowy darowizny obejmuje nie tylko przeniesienie własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa majątkowego, prowadzących do wzrostu aktywów obdarowanego, ale także takie dyspozycje darczyńcy, które prowadzą do wygaśnięcia określonych aktywów w jego majątku i zmniejszenia przez to pasywów obciążających majątek obdarowanego.

8. Organ podał, że kredyt bankowy udzielony na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, którego skarżąca stała się jedynym właścicielem został w całości spłacony przez jej ojca, pieniądze na spłatę pochodziły z majątku wspólnego rodziców, a skarżąca nie musiała ich oddawać. Niewątpliwie więc nastąpiło u niej wzbogacenie kosztem majątku darczyńcy, który nie otrzymał za to żadnego ekwiwalentu i w ten sposób ziściły się istotne elementy umowy darowizny o których mowa w art. 888 K.c. Środki pieniężne przeznaczone na spłatę 2/3 części kredytu wyniosły 141.278 zł i kwota ta stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Konkludując organ odwoławczy stwierdził, że organ podatkowy pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że spłata udziału stanowiącego 2/3 części kredytu, które spłacił ojciec skarżącej z majątku wspólnego małżonków – rodziców skarżącej, stanowi darowiznę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

9. Organ podkreślił, że organ I instancji, uwzględniając otrzymaną darowiznę umorzył wobec skarżącej postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego za 2007r. w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Fakt powołania się na zawarcie umowy darowizny, który został poddany ocenie co do zgodności z rzeczywistością i przyjęty za udowodniony w wyżej wymienionej decyzji kończącej postępowanie w odrębnej sprawie, nie może być teraz skutecznie podważony. Ponadto skarżąca nie przedstawiła dowodów, z których by wynikało, że nie doszło do zawarcia umowy darowizny. Odnosząc się do kwestii odpowiedzialności współkredytobiorców organ przywołał art. 366 § 1 K.c. i wyjaśnił, że z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Podkreślił, że stosownie do art. 376 § 1 K.c., jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Jeżeli świadczenie w postaci spłaty poszczególnych rat kredytu będzie miało charakter bezzwrotny, tzn. na etapie wzajemnych rozliczeń dłużników solidarnych osoby dokonujące spłaty zrezygnują z obowiązku zwrotu przez współdłużnika solidarnego długu go obciążającego, zwalniając go tym samym z długu wobec siebie, wówczas będzie miała miejsce darowizna.

10. Organ uznał za, że zgodnie z pismem banku z 3 października 2013r. w dniu 10 października 2011r. kredyt został całkowicie spłacony, zatem w chwili wydania zaskarżonej decyzji całe zobowiązanie wobec banku zostało spłacone. Natomiast z zeznań skarżącej wynika, że nie musiała ona oddawać środków pieniężnych. W konsekwencji zasadnie organ podatkowy pierwszej instancji przyjął, że spłata 1/3 części kredytu została dokonana w ramach solidarnej odpowiedzialności współkredytobiorców. Natomiast spłata 2/3 części kredytu, których dokonali B. i M. L., nie otrzymując w zamian udziałów w nabytej nieruchomości, ani żadnego innego ekwiwalentu, stanowi darowiznę na rzecz skarżącej.

11. Uzasadniając konieczność uchylenia decyzji organu I instancji organ odwoławczy stwierdził, że organ pierwszej instancji błędnie doliczył wartość darowizn z 25 września 2005r. od rodziców skarżącej w kwocie wolnej od podatku. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy p.s.d., jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Organ podatkowy pierwszej instancji wprawdzie w zaskarżonej decyzji nie wskazał wprost daty uzyskania przysporzenia tytułem darowizny środków pieniężnych w łącznej wysokości 141.278 zł, jednak wskazał jako darowizny spłaty przez rodziców przedmiotowego kredytu. Spłata ostatniej raty kredytowej miała miejsce 10 października 2011r., zatem kumulacji w niniejszej sprawie podlegają darowizny dokonane w okresie od 2006 roku. Natomiast darowizny z 25 marca 2005r. miały miejsce w okresie 6 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, dlatego niezasadnym było ich doliczenie do podstawy opodatkowania.

12. W skardze do sądu administracyjnego skarżąca wniosła o uchylenie decyzji jako sprzecznej z prawem i zgromadzonym materiałem dowodowym. Przedstawiła zarzuty tożsame z przedstawionymi w odwołaniu. Podniosła, że organ I instancji w uzasadnieniu decyzji powołał się na materiał dowodowy z wcześniejszego postępowania w tym z przesłuchania strony i świadków i oparł się wyłącznie na twierdzeniu, że spłata kredytu przez jedną ze stron stanowi darowiznę powołując się na art. 888 § 1 K.c. Podniosła, że organ I instancji w uzasadnieniu decyzji ustalającej zawarł zdanie którego nie wypowiedziała: "Do protokołu przysłuchania w charakterze strony, spisanego w urzędzie w dniu 19.06.2013r powołała się Pani na fakt zawarcia umowy kredytu na cele mieszkaniowe, z którego środki w 2/2 części stanowią darowiznę dla Pani od rodziców". Zdaniem skarżącej spłata kredytu przez ojca w części przekraczającej 2/3 zobowiązania nie podlega obowiązkowi podatkowemu i taki obowiązek nie powstanie, gdyż umowa z bankiem nie precyzuje, kto w jakiej części ma spłacić kredyt i dochodzi do zwrotu cedowanych praw majątkowych. W przypadku utraty zdolności kredytowej lub niemożności spłaty rat bank stanie się właścicielem nabywanego lokalu mieszkalnego i nie będzie rościł praw do majątku skarżącej, gdyż zabezpieczeniem spłaty kredytu jest wyłącznie hipoteka ustanowiona na nabytym lokalu. Skarżąca podnosi, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy p.s.d. Zatem istota ekonomiczna tego podatku tkwi w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku tytułem darmym.

13. Skarżąca przyznała, że stwierdzała przed organami iż nie musi oddać spłaconych środków z kredytu, lecz ciąży na niej odpowiedzialność solidarna dłużników i w okresie do przedawnienia wierzyciel który spłacił dług ma wobec skarżącej roszczenie o zapłatę. Dla poparcia swego stanowiska powołała się na interpretację indywidualną w podobnej sprawie wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Skarżąca powołała art. 366 § 1 i art. 376 § 1 K.c. stanowiące o solidarnej odpowiedzialności dłużników i podniosła, że z jej istoty wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, przez zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego, nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Czynność taka nie została wskazana w ustawie p.s.d., dlatego jej dokonanie nie może powodować powstania obowiązku podatkowego.

14. Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do kwestii, że organ pierwszej instancji zawarł w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zdanie, którego strona nie wypowiedziała, organ wskazał, że nie był to cytat słów skarżącej, tylko interpretacja zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

15. Skarga nie jest zasadna albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zgodnie z art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm. dalej ustawa p.p.s.a.) sąd administracyjny uwzględnia skargę na decyzję jeśli stwierdzi naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego oraz innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

16. Stan faktyczny w sprawie nie był sporny, natomiast sporna pozostawała ocena niekwestionowanych okoliczności faktycznych w kontekście skutków podatkowych i w konsekwencji, zastosowanie prawa materialnego. Za takie istotne okoliczności Sąd uznał ustalenie, że w ramach postępowania prowadzonego wobec skarżącej w przedmiocie zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za rok 2007 organ powziął wiedzę, że skarżąca sfinansowała zakup nieruchomości stanowiącej jej wyłączną własność kredytem bankowym, który spłacony został przez jej ojca, M. L., ze środków wspólnych małżonków L. (rodziców skarżącej). Postępowanie podatkowe wszczęte w czerwcu 2013r przyniosło ustalenie, że kredyt, w którym kredytobiorcami wspólnie była skarżąca oraz jej rodzice został ostatecznie spłacony w 2011r. Niekwestionowaną okolicznością jest to, że ojciec skarżącej od początku trwania umowy podjął się spłacania kredytu, co realizował korzystając ze swojego konta i własnych wypływów z tytułu wynagrodzenia za pracę. Takie ustalenie zaakceptował bank. Niesporne było również, że od momentu zakończenia spłaty kredytu M. L. nie żądał spłaty ani rozliczenia na swoją rzecz od pozostałych współkredytobiorców, w tym szczególnie od skarżącej, która dzięki spłacie kredytu uzyskała własność nieruchomości. Ustalenie to koresponduje z twierdzeniem skarżącej i jej rodziców, że wyłożone na spłatę kredytu środki nie miały zostać zwrócone M. L.. Organy na te okoliczności przeprowadziły dowód z dokumentu w postaci protokołu z przesłuchania świadków – rodziców skarżącej oraz skarżącej w charakterze strony w postępowaniu podatkowym w sprawie ustalenia zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za 2007r. Z dowodów tych wynika, że skarżąca stwierdziła w odniesieniu do charakteru kwoty spłaconej przez ojca na rzecz banku: " Nie musiałam tych pieniędzy oddawać tacie, ponieważ tata był współkredytobiorcą i zobowiązał się do spłaty tego kredytu – nie była to dla mnie ani darowizna, ani pożyczka. Jak również "Nie musiałam oddawać tych pieniędzy ze spłaconego całkowicie kredytu". Z kolei M. L. przyznał, że za spłatę kredytu nie otrzymał od skarżącej żadnego ekwiwalentu jednocześnie na pytanie, czy skarżąca będzie musiała zwrócić wyłożone środki na spłatę kredytu, świadek stwierdził, że nie. Z takim stanowiskiem spójne pozostają także twierdzenia matki skarżącej, B.L., która przyznała, że skarżąca "nie będzie musiała oddawać tych środków pieniężnych". Przesłuchana w charakterze strony w tym postępowaniu w dniu 17 września 2013r skarżąca potwierdziła, że zapłaconych przez ojca środków nie zwróciła i nie ma takiego obowiązku; uznała przy tym że nie jest to darowizna ani pożyczka, lecz efekt solidarności przy spłacie pożyczki bankowej. Ustalenie, że środki wydatkowane przez rodziców skarżącej na spłatę kredytu bankowego dla pokrycia kosztów zakupu mieszkania dla skarżącej znajdują także oparcie w zasadach doświadczenia życiowego, w ramach których taka praktyka postępowania rodziców jest bardzo częsta.

17. W ocenie Sądu powyższe okoliczności faktyczne pozwalały organom, w zgodzie z zasadami prowadzenia postępowania dowodowego, na zakwalifikowanie dokonanej bezzwrotnej spłaty przez rodziców skarżącej należności z tytułu kredytu finansującego zakup na wyłączną własność skarżącej nieruchomości, jako darowizny na jej rzecz. Spłata kredytu zakończyła się w 2011r i wszystkie zainteresowane strony zgodnie przyznały, że skarżąca nie ma obowiązku zwrócić wyłożonej kwoty. Pojęcie darowizny nie jest odrębnie definiowane na potrzeby ustawy p.s.d. i zasadnie w tym względzie, w ramach wykładni systemowej zewnętrznej organy odwołały się w tym przedmiocie do przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 888 § 1 K.c. przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Jest to więc jednostronne przysporzenie w majątku obdarowanego kosztem majątku darczyńcy, co może przybrać różne postaci, może w szczególności polegać na przeniesieniu określonych praw z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego, na zapłacie określonej sumy pieniężnej, ustanowieniu praw majątkowych, na zwolnieniu obdarowanego z długu, na zniesieniu prawa obciążającego cudzą rzecz itp. Istotą umowy darowizny pozostaje konieczność istnienia związku przyczynowego pomiędzy ubytkiem w majątku darczyńcy a przyrostem w majątku obdarowanego. Świadczenie darczyńcy może przy tym polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

18. Charakter dokonywanych czynności prawnych może być zidentyfikowany poprzez istotne postanowienia, bez względu na to, jak czynności te nazwą (lub nie) strony. Stąd uprawnienie organu do prezentowania wniosku, że uzyskanie przez skarżącą własności nieruchomości, której zakup sfinansowali rodzice stanowi w istocie darowiznę. Nie zmienia takiej oceny fakt, że finansowanie przyjęło formę pośrednią w tym znaczeniu, że zamiast wyłożyć gotówkę na zapłatę ceny sprzedającemu, rodzice sfinansowali spłatę kredytu, którym pokryto należność z tytułu zakupu.

19. Twierdzenia skarżącej, że spłata realizowana przez ojca była jedynie wynikiem realizacji obowiązku wynikającego z odpowiedzialności za dług bankowy i powoływanie się na przepisy o solidarności dłużników jest w ocenie Sądu nietrafne o tyle, że nie dotyczy istoty rozstrzygnięcia w sprawie. Skarżąca powołując się na zasady spłacania długu przez zobowiązanych solidarnie pomija fakt, że zawarcie umowy kredytowej nie było celem samym w sobie, nie służyło też wszystkim zobowiązanym do spłaty kredytu lecz wyłącznie skarżącej, która tym sposobem nabyła własność nieruchomości na wyłączność. W tym zakresie nie ma sporu. Środki te nie zostały wyłożone tymczasowo i rozliczone po zakończeniu spłaty, lecz bezzwrotnie, co w określonym trybie, przyznali wszyscy zainteresowani. Nie ma uzasadnienia pogląd, że do końca upływu terminów przedawnienia, nie można identyfikować charakteru podjętych czynności prawnych. Skarżąca nie przedstawiła dowodów (nawet tak nie twierdziła), że umownie wyznaczono jej termin zwrotu przedmiotowych środków.

20. Powołana przez skarżącą w skardze interpretacja podatkowa nie zapadła w analogicznym stanie faktycznym, stąd zarzut nieuwzględnienia jej przez organy w przyjętym rozstrzygnięciu nie może być uznany za zasadny. Istotną różnicą w stanie faktycznym była okoliczność, że przedmiotowa interpretacja dotyczyła trwającej spłaty kredytu w kontekście istnienia oświadczenia, że dokonywana spłata zadłużenia następować będzie bez woli obdarowania współkredytobiorcy. Kontrola realizacji takiego oświadczenia pozostanie kwestią ewentualnego postępowania wymiarowego interpretacja bowiem chroni w zakresie stanu faktycznego, który został przedstawiony we wniosku, bez kontroli na etapie jej wydawania, czy podany stan faktyczny odpowiada rzeczywistości. Na tle bardziej zbliżonego stanu faktycznego zapadł natomiast powołany przez organ wyrok w sprawie I SA/Po 1658/07 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 kwietnia 2008r. (dostępny na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl )

21. W kontekście przedstawionej wyżej argumentacji, w ocenie Sądu organ nie naruszył przepisów prawa procesowego ustalając, że dokonaną spłatą kredytu, skarżąca uzyskała darowiznę od rodziców. Ponieważ na istotne, z punktu widzenia takiej oceny, okoliczności skarżąca powołała się w trakcie postępowania podatkowego prowadzonego wobec niej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu ustalenia zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów (które zresztą w związku z ustaleniem darowizny zostało umorzone), organ na podstawie art. 6 ust 1 pkt 4 ustawy p.s.d. miał podstawy do ustalenia, że obowiązek podatkowy powstał w dniu 19 czerwca 2013r, w dniu przesłuchania skarżącej.

22. Organ dokonał wyliczenia wysokości zobowiązania podatkowego z uwzględnieniem art. 4 ust 1 pkt 5, art. 7 ust 1, art. 9 ust 2, art. 15 ust 4 ustawy p.s.d. Jakkolwiek w skardze nie zgłoszono żadnych zarzutów do tego wyliczenia, Sąd przeanalizował je na podstawie art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a. uznając, że nie narusza prawa rozstrzygniecie w tym zakresie.

23. Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.