II SA/Wa 493/14
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-06-05Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Andrzej Kołodziej /przewodniczący/
Ewa Pisula-Dąbrowska
Stanisław Marek Pietras /sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA – Ewa Pisula – Dąbrowska Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi B. G. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu – oddala skargę –
Uzasadnienie
Starosta [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...], uznał skarżącą B. G. z dniem [...] stycznia 2012 r. za osobę bezrobotną i odmówił przyznania prawa do zasiłku. Natomiast na dzień 20 grudnia 2013 r. wyznaczono skarżącej obowiązek stawiennictwa w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. celem potwierdzenia gotowości do pracy, lecz wymieniona nie wykonała powyższego obowiązku.
W tej sytuacji w dniu [...] grudnia 2013 r. wszczęto postępowanie z urzędu w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej.
Skarżąca pismem z dnia [...] stycznia 2014 r. zwróciła się o przywrócenie terminu stawiennictwa, bowiem – jak podała – przez pomyłkę zapisała sobie ten termin na dzień [...] stycznia 2014 r., a w przeszłości nigdy tego nie zaniedbywała.
Starosta [...] postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], mając za podstawę art. 58, art. 59 i art. 149 k.p.a., odmówił przywrócenia terminu na powiadomienie o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. w dniu [...] grudnia 2013 r. W uzasadnieniu podano, że skarżąca nie uprawdopodobniła, iż nie była w stanie, przy zachowaniu należytej staranności, w okresie 7 dni powiadomić organ o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa, bowiem podana przez nią argumentacja nie może być uznana za przeszkodę obiektywną, niezależną od jej woli.
W zażaleniu z dnia [...] stycznia 2014 r. skarżąca jeszcze raz powołała się na przyczyny niestawiennictwa podane w piśmie z dnia [...] stycznia 2014 r.
Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 2 i art. 144 k.p.a., uchylił zaskarżone postanowienie w całości i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji w sprawie odmowy przywrócenia terminu na powiadomienie. W uzasadnieniu podano, że zaskarżone postanowienie swoim rozstrzygnięciem narusza zasady postępowania administracyjnego, a mianowicie rozstrzyga wniosek skarżącej co do istoty, który należało rozstrzygnąć wyłącznie w drodze decyzji administracyjnej, jak to nakazuje prawo materialne określone ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zatem podstawę materialnoprawną rozpatrzenia wniosku skarżącej stanowi przepis art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w myśl którego starosta pozbawia statusu bezrobotnego osobę, która nie stawiła się w urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomiła w okresie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa, a pozbawienie statusu bezrobotnego następuje – zgodnie z art. 33 ust. 4 pkt 3 ustawy – na okres 120 dni w przypadku pierwszego niestawiennictwa. Z kolei upływ terminu procesowego pozbawia stronę możliwości skutecznego dokonania określonej czynności procesowej, lecz te terminy podlegają generalnie przywróceniu stosownie do przepisów art. 58 – 60 k.p.a. Natomiast termin prawa materialnego jest terminem, który ogranicza w czasie dochodzenie lub inną realizację praw podmiotowych, a jego skuteczny upływ powoduje wygaśnięcie określonego prawa podmiotowego lub niemożliwość jego realizacji. Ponadto termin prawa materialnego podlega przywróceniu tylko wyjątkowo i jedynie wówczas, gdy taką możliwość przewidują przepisy określające dany termin. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie termin zakreślony dla stawienia się w wyznaczonym osobie bezrobotnej przez urząd terminie, jest terminem zawitym prawa materialnego, a jego upływ powoduje pozbawienie statusu osoby bezrobotnej, stąd też skutki materialno – prawne w postaci wygaśnięcia prawa podmiotowego i nie podlega przywróceniu chyba, że taką możliwość przewiduje przepis określający dany termin, a ta szczególna sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie, bowiem przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie przewidują możliwości przywrócenia terminu do stawiennictwa w urzędzie pracy. Reasumując, przepisy art. 58 - 60 k.p.a. nie mają zastosowania do terminów zawitych prawa materialnego, lecz odnoszą się do czynności procesowych i w tym trybie nie jest dozwolone przywracanie terminów prawa materialnego. Zatem wniosek skarżącej o przywrócenie terminu w omawianej sprawie nie mógł być rozstrzygnięty co do istoty, gdyż przywrócenie terminu w tym wypadku jest niedopuszczalne. Wobec powyższego organ pierwszej instancji winien wniosek skarżącej potraktować jak żądanie strony w sprawie wydania decyzji na podstawie art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a nie rozstrzygać co do istoty sprawy postanowieniem o odmowie przywrócenia terminu. Z kolei w myśl art. 105 § 1 k.p.a., że jeżeli postępowanie z jakichkolwiek przyczyn jest bezprzedmiotowe, organ administracji wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła o przywrócenie terminu i statusu bezrobotnej, a w uzasadnieniu wskazała, że postanowienie narusza art. 139 k.p.a. oraz art. 5 kodeksu cywilnego, a ewentualne przywrócenie terminu w żaden sposób nie naruszało ani prawa, ani interesu społecznego. W dalszej części stwierdziła, że jest osobą samotną, bez żadnych środków do życia i pozbawiając ją statusu osoby bezrobotnej, pozbawiono ostatecznie nawet prawa do ochrony zdrowia, bo tylko z tego mogła ewentualnie skorzystać. W jej ocenie jest to zemsta za zarzuty pod adresem PUP i organu I instancji, iż pracownicy fałszują dokumentację sporządzając notatki służbowe z wsteczną datą. Zastosowanie w tym przypadku prawa materialnego stanowi łamanie podstawowych zasad sprawiedliwości, moralności i współżycia społecznego. Jest tylko i wyłącznie wykorzystywaniem przez organy administracji państwowej swoich uprawnień w sposób niezgodny z ich właściwym celem oraz zasadami sprawiedliwości i współżycia społecznego. Prawo materialne jest czynnikiem pozaprawnym, ale nawet jako takie musi być zgodne ze sprawiedliwością, moralnością i zasadami współżycia życia społecznego. Zaskarżone postanowienie jest prawnie niewłaściwe i stanowi naruszenie prawa materialnego, bo jest wykorzystywaniem swoich uprawnień w sposób niezgodny z ich właściwym celem. Z nadużywaniem lub niewłaściwym wykorzystywaniem swych uprawnień wiąże się, w myśl art. 5 kodeksu cywilnego, sankcja nieważności w odniesieniu do czynności prawnych.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżone postanowienie zostało wydane zgodnie z prawem. Stosownie do treści art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. z 2013 r., poz. 674), bezrobotny ma obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonym przez urząd terminie w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd lub w innym celu wynikającym z ustawy i określonym przez urząd pracy, w tym potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. W przypadku bezrobotnego będącego dłużnikiem alimentacyjnym, w rozumieniu przepisów o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, wyznaczony termin nie może być dłuższy niż 90 dni.
Z kolei według ust. 4 pkt 4 tegoż przepisu, starosta, z zastrzeżeniem art. 75 ust. 3, pozbawia statusu bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy odpowiednio na okres wskazany w pkt 3, w zależności od liczby niestawiennictw.
Tymczasem w rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że skarżąca B. G. nie stawiła się na wyznaczony jej termin w urzędzie w dniu [...] grudnia 2013 r. i nie zawiadomiła w okresie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa.
W tym miejscu stwierdzić należy, że terminy mają charakter materialny i procesowy. Terminem procesowym jest okres do dokonania czynności procesowej przez podmioty postępowania lub uczestników postępowania, zaś mianem terminu materialnego definiuje się okres, w którym nastąpić może ukształtowanie praw lub obowiązków jednostki w ramach administracyjnoprawnego stosunku materialnego. Różnica pomiędzy tymi terminami sprowadza się do różnych skutków prawnych ich uchybienia. I tak, uchybienie terminu materialnego wywołuje skutek prawny wygaśnięcia praw lub obowiązków o charakterze materialnym, a w konsekwencji w takim przypadku stosunek materialnoprawny nie może być nawiązany. Innymi słowy mówiąc, nie ma przedmiotu postępowania administracyjnego i postępowanie nie może być wszczęte, zaś wszczęte jako bezprzedmiotowe podlega umorzeniu. Z kolei uchybienie terminu procesowego wywołuje skutek prawny w płaszczyźnie procesowej, przez uzależnienie skuteczności czynności procesowej od zachowania terminu. Strona może jednak bronić się przed negatywnymi skutkami uchybienia terminu czynności procesowej, wnosząc prośbę o przywrócenie terminu (vide: B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego – Komentarz" Wydawnictwo C.H. Beck 2004, str. 321).
Tymczasem terminy wskazane w art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy są terminami prawa materialnego. Zarówno w judykaturze, jak i w doktrynie reprezentowany jest pogląd, że do terminów materialnoprawnych nie stosuje się przepisów rozdziału 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, iż nie oblicza się tych terminów w sposób wskazany w art. 57 i niedopuszczalnym jest ich przywrócenie, bądź nie, na podstawie art. 58 – 60 k.p.a. Reasumując, w przypadku złożenia zatem wniosku o przywróceniu terminu stawiennictwa i powiadomienia o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa, organ może jedynie wydać decyzję w trybie art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zatem treść sentencji postanowienia organu pierwszej instancji jest błędna i w tej sytuacji należało uchylić zaskarżone postanowienie na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. i – jak to uczynił właściwie – Wojewoda [...], umorzyć postępowanie organu pierwszej instancji, bowiem niedopuszczalność odmowy przywrócenia terminu w tej sytuacji jest bezprzedmiotowa.
W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), należało orzec jak w sentencji wyroku.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Andrzej Kołodziej /przewodniczący/Ewa Pisula-Dąbrowska
Stanisław Marek Pietras /sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA – Ewa Pisula – Dąbrowska Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi B. G. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu – oddala skargę –
Uzasadnienie
Starosta [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...], uznał skarżącą B. G. z dniem [...] stycznia 2012 r. za osobę bezrobotną i odmówił przyznania prawa do zasiłku. Natomiast na dzień 20 grudnia 2013 r. wyznaczono skarżącej obowiązek stawiennictwa w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. celem potwierdzenia gotowości do pracy, lecz wymieniona nie wykonała powyższego obowiązku.
W tej sytuacji w dniu [...] grudnia 2013 r. wszczęto postępowanie z urzędu w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej.
Skarżąca pismem z dnia [...] stycznia 2014 r. zwróciła się o przywrócenie terminu stawiennictwa, bowiem – jak podała – przez pomyłkę zapisała sobie ten termin na dzień [...] stycznia 2014 r., a w przeszłości nigdy tego nie zaniedbywała.
Starosta [...] postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], mając za podstawę art. 58, art. 59 i art. 149 k.p.a., odmówił przywrócenia terminu na powiadomienie o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. w dniu [...] grudnia 2013 r. W uzasadnieniu podano, że skarżąca nie uprawdopodobniła, iż nie była w stanie, przy zachowaniu należytej staranności, w okresie 7 dni powiadomić organ o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa, bowiem podana przez nią argumentacja nie może być uznana za przeszkodę obiektywną, niezależną od jej woli.
W zażaleniu z dnia [...] stycznia 2014 r. skarżąca jeszcze raz powołała się na przyczyny niestawiennictwa podane w piśmie z dnia [...] stycznia 2014 r.
Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 2 i art. 144 k.p.a., uchylił zaskarżone postanowienie w całości i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji w sprawie odmowy przywrócenia terminu na powiadomienie. W uzasadnieniu podano, że zaskarżone postanowienie swoim rozstrzygnięciem narusza zasady postępowania administracyjnego, a mianowicie rozstrzyga wniosek skarżącej co do istoty, który należało rozstrzygnąć wyłącznie w drodze decyzji administracyjnej, jak to nakazuje prawo materialne określone ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zatem podstawę materialnoprawną rozpatrzenia wniosku skarżącej stanowi przepis art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w myśl którego starosta pozbawia statusu bezrobotnego osobę, która nie stawiła się w urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomiła w okresie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa, a pozbawienie statusu bezrobotnego następuje – zgodnie z art. 33 ust. 4 pkt 3 ustawy – na okres 120 dni w przypadku pierwszego niestawiennictwa. Z kolei upływ terminu procesowego pozbawia stronę możliwości skutecznego dokonania określonej czynności procesowej, lecz te terminy podlegają generalnie przywróceniu stosownie do przepisów art. 58 – 60 k.p.a. Natomiast termin prawa materialnego jest terminem, który ogranicza w czasie dochodzenie lub inną realizację praw podmiotowych, a jego skuteczny upływ powoduje wygaśnięcie określonego prawa podmiotowego lub niemożliwość jego realizacji. Ponadto termin prawa materialnego podlega przywróceniu tylko wyjątkowo i jedynie wówczas, gdy taką możliwość przewidują przepisy określające dany termin. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie termin zakreślony dla stawienia się w wyznaczonym osobie bezrobotnej przez urząd terminie, jest terminem zawitym prawa materialnego, a jego upływ powoduje pozbawienie statusu osoby bezrobotnej, stąd też skutki materialno – prawne w postaci wygaśnięcia prawa podmiotowego i nie podlega przywróceniu chyba, że taką możliwość przewiduje przepis określający dany termin, a ta szczególna sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie, bowiem przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie przewidują możliwości przywrócenia terminu do stawiennictwa w urzędzie pracy. Reasumując, przepisy art. 58 - 60 k.p.a. nie mają zastosowania do terminów zawitych prawa materialnego, lecz odnoszą się do czynności procesowych i w tym trybie nie jest dozwolone przywracanie terminów prawa materialnego. Zatem wniosek skarżącej o przywrócenie terminu w omawianej sprawie nie mógł być rozstrzygnięty co do istoty, gdyż przywrócenie terminu w tym wypadku jest niedopuszczalne. Wobec powyższego organ pierwszej instancji winien wniosek skarżącej potraktować jak żądanie strony w sprawie wydania decyzji na podstawie art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a nie rozstrzygać co do istoty sprawy postanowieniem o odmowie przywrócenia terminu. Z kolei w myśl art. 105 § 1 k.p.a., że jeżeli postępowanie z jakichkolwiek przyczyn jest bezprzedmiotowe, organ administracji wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła o przywrócenie terminu i statusu bezrobotnej, a w uzasadnieniu wskazała, że postanowienie narusza art. 139 k.p.a. oraz art. 5 kodeksu cywilnego, a ewentualne przywrócenie terminu w żaden sposób nie naruszało ani prawa, ani interesu społecznego. W dalszej części stwierdziła, że jest osobą samotną, bez żadnych środków do życia i pozbawiając ją statusu osoby bezrobotnej, pozbawiono ostatecznie nawet prawa do ochrony zdrowia, bo tylko z tego mogła ewentualnie skorzystać. W jej ocenie jest to zemsta za zarzuty pod adresem PUP i organu I instancji, iż pracownicy fałszują dokumentację sporządzając notatki służbowe z wsteczną datą. Zastosowanie w tym przypadku prawa materialnego stanowi łamanie podstawowych zasad sprawiedliwości, moralności i współżycia społecznego. Jest tylko i wyłącznie wykorzystywaniem przez organy administracji państwowej swoich uprawnień w sposób niezgodny z ich właściwym celem oraz zasadami sprawiedliwości i współżycia społecznego. Prawo materialne jest czynnikiem pozaprawnym, ale nawet jako takie musi być zgodne ze sprawiedliwością, moralnością i zasadami współżycia życia społecznego. Zaskarżone postanowienie jest prawnie niewłaściwe i stanowi naruszenie prawa materialnego, bo jest wykorzystywaniem swoich uprawnień w sposób niezgodny z ich właściwym celem. Z nadużywaniem lub niewłaściwym wykorzystywaniem swych uprawnień wiąże się, w myśl art. 5 kodeksu cywilnego, sankcja nieważności w odniesieniu do czynności prawnych.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżone postanowienie zostało wydane zgodnie z prawem. Stosownie do treści art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. z 2013 r., poz. 674), bezrobotny ma obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonym przez urząd terminie w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd lub w innym celu wynikającym z ustawy i określonym przez urząd pracy, w tym potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. W przypadku bezrobotnego będącego dłużnikiem alimentacyjnym, w rozumieniu przepisów o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, wyznaczony termin nie może być dłuższy niż 90 dni.
Z kolei według ust. 4 pkt 4 tegoż przepisu, starosta, z zastrzeżeniem art. 75 ust. 3, pozbawia statusu bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy odpowiednio na okres wskazany w pkt 3, w zależności od liczby niestawiennictw.
Tymczasem w rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że skarżąca B. G. nie stawiła się na wyznaczony jej termin w urzędzie w dniu [...] grudnia 2013 r. i nie zawiadomiła w okresie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa.
W tym miejscu stwierdzić należy, że terminy mają charakter materialny i procesowy. Terminem procesowym jest okres do dokonania czynności procesowej przez podmioty postępowania lub uczestników postępowania, zaś mianem terminu materialnego definiuje się okres, w którym nastąpić może ukształtowanie praw lub obowiązków jednostki w ramach administracyjnoprawnego stosunku materialnego. Różnica pomiędzy tymi terminami sprowadza się do różnych skutków prawnych ich uchybienia. I tak, uchybienie terminu materialnego wywołuje skutek prawny wygaśnięcia praw lub obowiązków o charakterze materialnym, a w konsekwencji w takim przypadku stosunek materialnoprawny nie może być nawiązany. Innymi słowy mówiąc, nie ma przedmiotu postępowania administracyjnego i postępowanie nie może być wszczęte, zaś wszczęte jako bezprzedmiotowe podlega umorzeniu. Z kolei uchybienie terminu procesowego wywołuje skutek prawny w płaszczyźnie procesowej, przez uzależnienie skuteczności czynności procesowej od zachowania terminu. Strona może jednak bronić się przed negatywnymi skutkami uchybienia terminu czynności procesowej, wnosząc prośbę o przywrócenie terminu (vide: B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego – Komentarz" Wydawnictwo C.H. Beck 2004, str. 321).
Tymczasem terminy wskazane w art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy są terminami prawa materialnego. Zarówno w judykaturze, jak i w doktrynie reprezentowany jest pogląd, że do terminów materialnoprawnych nie stosuje się przepisów rozdziału 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, iż nie oblicza się tych terminów w sposób wskazany w art. 57 i niedopuszczalnym jest ich przywrócenie, bądź nie, na podstawie art. 58 – 60 k.p.a. Reasumując, w przypadku złożenia zatem wniosku o przywróceniu terminu stawiennictwa i powiadomienia o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa, organ może jedynie wydać decyzję w trybie art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zatem treść sentencji postanowienia organu pierwszej instancji jest błędna i w tej sytuacji należało uchylić zaskarżone postanowienie na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. i – jak to uczynił właściwie – Wojewoda [...], umorzyć postępowanie organu pierwszej instancji, bowiem niedopuszczalność odmowy przywrócenia terminu w tej sytuacji jest bezprzedmiotowa.
W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), należało orzec jak w sentencji wyroku.
