III SA/Kr 1323/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [....] 2012 r. nr [....] nałożył na D. W., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma "A", karę pieniężną w wysokości 15 000 zł - na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r., nr 125, poz. 874 ze zm.; obecnie Dz.U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.), dalej "u.t.d.", zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr [....] z dnia [....] 2011 r. za:

1. nieokazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, danych z karty kierowcy, z tachografu cyfrowego lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu,

2. wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji.

W uzasadnieniu organ decyzji wskazał, że inspektor transportu drogowego przeprowadził kontrolę przedsiębiorcy D. W. za okres od 8 lutego 2010 r. do dnia 7 stycznia 2011 r. Łączna kwota kary za stwierdzone podczas kontroli naruszenia wyniosła 538 500 zł. Na podstawie art. 92a ust. 3 pkt 1 u.t.d. kwotę kary ograniczono do wysokości 15 000 zł. W okresie 6 miesięcy przed wszczęciem kontroli w przedsiębiorstwie przedsiębiorca zatrudniał średnio 3 kierowców.

Pismem z dnia 19.01.2011 r. przedsiębiorca został zawiadomiony o zamiarze przeprowadzenia kontroli. W dniu 7.02.2011 r. rozpoczęto czynności kontrolne. Pełnomocnik przedsiębiorcy okazał jedynie "nieliczne" z wymaganych dokumentów.

W kontrolowanym okresie wg oświadczenia skarżącego, firma nie zatrudniała kierowców na podstawie umów o pracę. Usługi "kierowcy" świadczone były przez inne podmioty, a pojazdy będące w posiadaniu D. W. zostały wydzierżawione. Z uwagi na powyższe, przedsiębiorca nie posiadał: tarcz z tachografów analogowych (wykresówek), plików z danymi z tachografów cyfrowych i kart kierowców, orzeczeń lekarskich i psychologicznych oraz nie prowadził ewidencji czasu pracy kierowców. Poza złożonym oświadczeniem, przedsiębiorca nie przedstawił jakiejkolwiek dokumentu potwierdzającego fakt powierzenia wykonywania czynności "usług kierowcy" innym podmiotom, nie okazał faktur sprzedaży bądź umów wydzierżawienia pojazdów. Mając na uwadze, iż kontrolowany podmiot nie posiada stosownej licencji na wykonywanie transportu drogowego rzeczy, przewozy wykonywane były na podstawie zaświadczenia nr [....], na przewozy drogowe na potrzeby własne, przez kierowców niebędących pracownikami firmy, przedsiębiorca nie prowadził dokumentacji pracy kierowców, stwierdzone zostały naruszenia. Ustalenia kontroli opisano w protokole kontroli nr [.....] z dnia [....] 2011 r.

Na okoliczność stwierdzonych podczas kontroli naruszeń, na podstawie art. 10 § 1 i art. 61 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.; obecnie tj.: Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej "K.p.a.", w stosunku do przedsiębiorcy zostało wszczęte z urzędu postępowanie administracyjne. Strona powiadomiona, nie skorzystała z prawa czynnego udziału w postępowaniu.

W toku postępowania organ: wystąpił do właściwych terytorialne urzędów z zapytaniem, czy wskazanym przez pełnomocnika strony podmiotom (jako wykonującym "usługi kierowcy"), udzielone zostały licencje na wykonywanie transportu drogowego rzeczy lub wydane zostały zaświadczenia na wykonywanie przewozów drogowych na potrzeby własne; przeprowadzono dowody z przesłuchania przedsiębiorców wskazanych przez stronę, jako wykonujących "usługi kierowcy"; wezwano stronę o przedstawienie umów dzierżawy lub zbycia pojazdów.

Powiadomiono stronę o zakończeniu postępowania administracyjnego oraz wydana została decyzja Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] 2011 r. nr [....] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 30 000 zł. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [....] 2012 r. nr [....], uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Po ponownym przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym protokołów przesłuchania kierowców, kserokopii rachunków oraz faktur VAT za "usługi kierowca", kserokopii faktur VAT za m.in. zakup oleju napędowego dla pojazdów będących własnością przedsiębiorcy, organ wskazał, że: przewozy wykonywane były na rzecz przedsiębiorcy D. W., na podstawie zezwolenia nr [....], wydanego dla: Firma "A" D. W.; kierowcy wykonujący przewozy nie zostali zatrudnieni na podstawie umów o pracę; przedsiębiorca nie posiadał tarcz z tachografów analogowych (wykresówek); plików z danymi z tachografów cyfrowych i kart kierowców; orzeczeń lekarskich i psychologicznych oraz nie prowadził ewidencji czasu pracy kierowców.

Biorąc pod uwagę powyższe organ na podstawie art. 92a ust. 1,6,7 u.t.d i zał. nr 3, lp. 1.1 stwierdził wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji – co zagrożone jest sankcją 8 000 zł.

Analiza okazanych podczas kontroli przedsiębiorstwa dokumentów, w tym oświadczenia pełnomocnika przedsiębiorcy, faktur VAT i rachunków za wykonywanie "usług kierowca", faktur VAT za zakupiony m.in. olej napędowy, protokołów przesłuchania świadka, wykazała, iż w okresie objętym kontrolą, tj. od dnia 8.02.2010 r. do 7.01.2011 r. kierowcy: R. Ł., B. B., W. W., T. K., T. Ż., J. W. wykonywali przewozy drogowe na rzecz kontrolowanego podmiotu, pomimo, iż nie zostali zatrudnieni przez przedsiębiorcę na podstawie umowy o pracę.

Zgodnie z art. 4 pkt 4 u.t.d., podczas wykonywania "przewozu na potrzeby własne" muszą być spełnione łącznie wszystkie wyszczególnione w ustawie warunki. Jednym z tych warunków jest to, aby pojazdy samochodowe używane do przewozu drogowego prowadzone były przez przedsiębiorcę lub jego pracowników. Ponadto, przedsiębiorca winien legitymować się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi.

Jak wykazała kontrola, żaden z kierowców wykonujących przewozy drogowe nie był pracownikiem przedsiębiorcy. Wykonywanie przewozów drogowych przez osobę nie będącą pracownikiem przedsiębiorcy, możliwe jest tylko po uzyskaniu przez tego przedsiębiorcę stosownej licencji. W okresie objętym kontrolą, przedsiębiorcy nie udzielono licencji do wykonywania transportu drogowego. Powyższe oznacza, iż przedsiębiorca naruszył art. 5 ust. 1 u.t.d.

Zgodnie z art. 92a ust. 1, 6, 7 u.t.d., i zał. nr 3, Lp. 6.3.7: nieokazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, danych z karty kierowcy, z tachografu cyfrowego lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu – co zagrożone jest sankcją 500 zł za każdy dzień.

Stosownie do art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. UE.L 370 z 31.12.1985r.) Przedsiębiorstwo przechowuje wykresówki i wydruki w każdym przypadku sporządzenia wydruków zgodnie z art. 15 ust. 1, w porządku chronologicznym oraz czytelnej formie, przez co najmniej rok po ich użyciu.

Suma kar za powyższe naruszenie wyniosła 525 000 zł (1050 dni x 500 zł).

Nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie, stwierdzono w niżej wymienionych przypadkach, co wynika z dokumentacji okazanej podczas kontroli, w tym: faktur VAT za "usługi kierowca", oświadczenia z dnia 11.02.2011 r. złożonego przez pełnomocnika przedsiębiorcy, protokołów przesłuchania świadków.

Podczas kontroli przedsiębiorstwa, strona nie okazała wykresówek, plików z danymi z tachografu cyfrowego i karty kierowcy, jak również nie przedstawiła jakiegokolwiek dokumentu usprawiedliwiającego brak wymaganych wykresówek R. Ł., B. B.

Przewozy wykonywane były na podstawie zaświadczenia nr [....], na przewozy drogowe na potrzeby własne, wydanego przez Ministra Infrastruktury w dniu 6.10.2009 r. Kierowcy wykonywali przewozy drogowe na rzecz kontrolowanego podmiotu: R. Ł. w okresie od miesiąca lutego 2010 r. do października 2010 r.: 132 500 zł (265 dni x 500 zł); B. B. w okresie od lutego 2010 r. do sierpnia 2010 r.: 102 000 zł (204 dni x 500 zł); W. W. w okresie od lutego 2010 r. sierpnia 2010 r.: 102 000 zł (204 dni x 500 zł); T. K. w okresie od stycznia 2010 r. do marca 2010 r.: 25 500 zł (51 dni x 500 zł); T. Ż. w okresie od lutego 2010 r. do lipca 2010 r.: 86 500 (173 dni x 500 zł); J. W. w okresie od kwietnia 2010 r. do sierpnia 2010 r.: 76 500 zł (153 dni x 500 zł).

D. W. wniósł od powyższej decyzji odwołanie. Skarżący wniósł: o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania w l instancji, jako bezprzedmiotowego, z ostrożności procesowej, z uwagi na brak pouczenia odnośnie przysługującego stronie środka zaskarżenia wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Zarzucił naruszenie prawa:

a) materialnego - art. 93 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 6a, 3 oraz 1 u.t.d., przez błędne przyjęcie, że skarżący jest osobą wykonującą przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem,

b) procesowego, a to:

- art. 7, 77 oraz 80 K.p.a. przez oparcie decyzji na twierdzeniach nie znajdujących uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym oraz nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego mimo zgłoszonych wniosków,

- art. 10 § 1 i 3 K.p.a. oraz 79 K.p.a., przez przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków bez zawiadomienia o tym strony, względnie jego pełnomocnika i braku stosownych adnotacji w uzasadnieniu zastosowania art. 10 § 2 K.p.a.,

- art. 11 K.p.a. oraz 107 § 3 K.p.a. przez sporządzenie uzasadnienia decyzji, które nie odnosi się do stanu faktycznego i prawnego, a jedynie do zarzutów zgłoszonych w poprzednim odwołaniu, z pominięciem wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,

- art. 9 K.p.a. oraz 107 § 1 K.p.a. przez sporządzenie pouczenia nieczytelnego i nie odpowiadającego na pytanie czy decyzja jest ostateczna, a jeżeli tak to w jakim terminie i gdzie przysługuje skarga, jeżeli zaś nie jest - w jakim terminie i gdzie przysługuje odwołanie,

- art. 138 § 2 w zw. art. 107 § 3 K.p.a. przez pominięcie przez organ l instancji wiążących wytycznych organu II instancji wskazanych w uzasadnieniu decyzji uchylającej i ich zignorowanie w trakcie postępowania dowodowego,

- art. 8 K.p.a. przez wydanie decyzji sprzecznej w sentencji (tj. nałożenia kary pieniężnej) wobec wydania przez równoległy rzeczowo organ decyzji umarzającej postępowanie jako bezprzedmiotowe (decyzja z [....] 2011 r.), co stanowi obrazę zasady zaufania oraz zasady równości.

Skarżący podniósł, że w uzasadnieniu decyzji odniesiono się jedynie do zarzutów z pierwszego odwołania z grudnia 2011 r., pomijając dowody wówczas zgłoszone, a w szczególności fakt umorzenia identycznej sprawy zakończonej decyzją z [....] 2010 r. Organ pominął okoliczności faktyczne, których analiza konieczna była do prawidłowego zastosowania u.t.d. w nowym brzmieniu oraz zignorował wiążącego go wskazówki organu II instancji.

Decyzję doręczono pełnomocnikowi skarżącego bez pouczenia o przysługującym prawie do złożenia odwołania, a także bez adnotacji o ewentualnej ostateczności decyzji. Organ przytoczył jedynie treść art. 93 ust. 1 u.t.d. - który odnosi się głównie do wykonalności decyzji, pominął zaś informację o procedurze odwoławczej, względnie zaskarżenia.

Strona okazała kontrolującemu wszelkie wskazane przez niego dokumenty i współdziała w przeprowadzanych czynnościach. Organ zapoznał się jedynie z "nielicznymi" z dokumentów. Tymi dokumentami były m. in. faktury VAT potwierdzające wydzierżawienie pojazdów ciężarowych w kontrolowanym okresie spółce "J" z siedzibą w N. (Rep. C.). Ponadto zebrano szereg faktur i rachunków za wykonywanie "usług kierowcy", za zakupiony olej napędowy, listów przewozowych CMR (jednak w uzasadnieniu nie wyjaśniono kto i na jakiej podstawie wystawiał ww. dokumenty i jaki mają one związek ze sprawą).

Mimo wielokrotnych oświadczeń skarżącego, że nie zatrudniał ani jednego kierowcy w ramach umowy o pracę, zaś usługi kierowcy świadczone były na rzecz innych podmiotów oraz przedłożenia potwierdzających to rachunków, organ nie dał im wiary. Organ nie uzasadnił przy tym na jakich podstawach oparł decyzję w tej kwestii.

Skarżący podniósł również, że nie miał wpływu na powstanie naruszeń, o których mowa w decyzji, ponieważ przewozy prowadzili niezależni przedsiębiorcy w ramach własnej działalności, a skarżący nie miał możliwości wpływania na sposób w jaki gromadzili oni wymagane prawem dokumenty.

Skarżący został wezwany do przedłożenia dodatkowych umów dzierżawy pojazdów oraz tarcz tachografów, plików z danymi z tachografów cyfrowych i kart kierowców oraz dokumentacji pracy kierowców, mimo, że stale podnosił, iż nie prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozów drogowych, zaś z przekazanych organowi faktur dzierżawy wynika, że prawnym dysponentem pojazdów jest spółka "J" z siedzibą w N.

Na podstawie takiego materiału dowodowego organ uznał, że skarżący wykonywał międzynarodowe przewozy drogowe rzeczy. Taka konkluzja jest nieuprawniona, zaś tezy na których oparto rozstrzygnięcie nie zostały udowodnione.

Organ winien ustalić zaistnienie przesłanek o których mowa w art. 93 ust. 1 u.t.d., czy skarżący jest podmiotem wykonującym przewozy drogowe. Definicję tego pojęcia zawiera art. 4 pkt 6a - przewozem drogowym jest transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny w rozumienia stosownego rozporządzenia UE. Transportem drogowym zaś, zgodnie z pkt 3 jest krajowy lub międzynarodowy transport drogowy, zaś tym w rozumieniu pkt. 1 i 2 jest podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi.

Konkludując, by organ był uprawniony do nałożenia na skarżącego kary, musi wykazać, że skarżący podejmował i wykonywał działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi. Definicję działalności gospodarczej znajdziemy w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, która stwierdza, że za taką uznać należy zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu. W ocenie skarżącego organ nie wykazał ww. okoliczności.

Faktycznym wykonawcą międzynarodowego transportu drogowego była spółka dzierżawiąca pojazdy od skarżącego. Pełnym dysponentem samochodów była spółka "J". Skarżący pełnił w tym podmiocie funkcję dyrektora i udziałowca. Tłumaczy to jego podpisy na niektórych dokumentach, uznanych błędnie przez organ za dowód prowadzenia przez niego działalności. Nie ma również powodu, dla którego skarżący miałby przekazywać organowi pisemną umowę o dzierżawę, skoro zgodnie z prawem cywilnym umowy między przedsiębiorcami mogą być zawierane nawet ustnie, a fakt istnienia przedmiotowego kontraktu uprawdopodobniały załączone faktury dzierżawy. Sam zaś fakt bycia właścicielem samochodów nie może być podstawą odpowiedzialności administracyjnej skarżącego.

W uzasadnieniu organ nie wyjaśnił również na czym miałaby polegać działalność skarżącego, polegająca na międzynarodowym transporcie rzeczy. Nie udowodnił jej zawodowego, zarobkowego, ciągłego i międzynarodowego charakteru. Brak jest również dowodów przemawiających za istnieniem związku rzekomych przejazdów z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez skarżącego. Każdy z przesłuchanych kierowców wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek. Brak jest jakiegokolwiek stosunku pracy tych osób ze skarżącym, poza zwykłymi relacjami gospodarczymi.

W podobnej sprawie Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. w decyzji z dnia [....] 2010 r. kierowanej do skarżącego, po przeprowadzeniu podobnego postępowania kontrolnego umorzył postępowanie uznając, że "nie ma podstaw przyjąć, aby to "A" D. W. wykonywała przedmiotowy transport międzynarodowy." Dziwi tym samym odmienna decyzja organu w przedmiotowej sprawie. Skoro więc skarżący nie wykonywał działalności gospodarczej sam i we własnym imieniu oraz na własny rachunek, nie powinien być stroną postępowania.

Organ powołał się na dowód z przesłuchania świadków, o którym nie poinformował strony. Dotyczy to w szczególności świadka R. Ł., B. B., T. K., T. Ż. W ocenie skarżącego, naruszenie to miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, albowiem było jednym z kluczowych dowodów na których oparto orzeczenie. Okoliczności związane z przesłuchaniem kierowców były elementem materiału dowodowego uznanym za podstawę nałożonej kary, tj. naruszenia art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 w związku z pracą wymienionych kierowców.

Organ nie wykazał na jakiej podstawie ustalił okresy w jakich wykonywane były przewozy które wzięto pod uwagę przy obliczania wysokości kar. Uzasadnienie decyzji nie odnosi się do stanu faktycznego i prawnego, a jedynie do zarzutów zgłoszonych w poprzednim odwołaniu.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia 13 sierpnia 2013 r. nr [....], utrzymał decyzję organu I instancji w mocy - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 4 pkt 4, pkt 22 lit. a i lit. h, art. 5, art. 33, art. 92a ust. 1-6, art. 92c u.t.d., Ip. 1.1, Ip. 6.3.7 załącznika nr 3 do u.t.d., art. 10 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006), art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L370 z 31.12.1985 r., P. 0008 - 00021), art. 25 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. z 2012 r., poz. 1155 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przywołując dotychczasowy przebieg postępowania wskazał, że decyzją nr [....] z dnia [....] 2011 r. organ I instancji nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości 30 000 zł z tytułu naruszenia u.t.d.. Kontrola objęła okres od dnia 27 marca 2011 r. do 26 marca 2012 r. W kontrolowanym okresie oraz w okresie 6 miesięcy przed wszczęciem kontroli przedsiębiorca zatrudniał średnio 3 kierowców. Decyzją nr [....] z dnia [....] 2012 r. GITD utrzymał powyższą decyzję w mocy.

Pismem z dnia 1 lutego 2012 r. strona złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji GITD z dnia [...] 2012 r. nr [....]. Ponadto pismem z dnia 4 lutego 2013 r. strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję GITD z dnia [.....] 2012 r. nr [....].

Decyzją nr [....] z dnia [....] 2013 r. GITD stwierdził nieważność decyzji z dnia [....] 2012 r. nr [....]. Wskazano, iż nie rozpatrzono wniosku strony z dnia 5 września 2012 r. o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji z dnia [....] 2012 r. nr [....].

Postanowieniem z dnia [....] 2013 r. nr [....] organ II instancji przywrócił stronie termin do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji z dnia [....] 2012 r. nr [....].

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji z dnia 13 sierpnia 2013 r. przywołał treść art. 92a ust. 3, ust. 4, ust. 5, ust. 6, art. 92c ust. 1 u.t.d. i wskazał, że zgodnie z art. 4 pkt 22 lit. a i lit. h u.t.d. obowiązki lub warunki przewozu drogowego - obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy, rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i rozporządzenia WE nr 561/2006. Konsekwencją powyższych przepisów jest:

1. Ip. 6.3.7 załącznika nr 3 do u.t.d., która sankcjonuje nieokazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, danych z karty kierowcy, z tachografu cyfrowego lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu karą pieniężną w wysokości 500 zł za każdy dzień,

2. Ip. 1.1 załącznika nr 3 do ww. ustawy, która sankcjonuje wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji karą pieniężną w wysokości 8 000 zł.

Odnośnie naruszenia Ip. 1.1 załącznika nr 3 do u.t.d. organ odwoławczy przywołując treść art. 4 pkt 1 u.t.d., art. 4 pkt 4 u.t.d., art. 5 u.t.d., art. 33 pkt 1-3 u.t.d., podniósł, że kontrola w przedsiębiorstwie wykazała, iż skarżący dysponuje zaświadczeniem nr [....] na przewozy drogowe na potrzeby własne wydanym w dniu 6.10.2009 r. przez Ministra Infrastruktury. Nadto jak wynika z treści pisma Wydziału Ewidencji Pojazdów i Kierowców [...] z dnia 17.02.2011 r., skarżący nie posiada licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy. W treści pisma Biura do spraw Transportu Międzynarodowego Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego z dnia 18.02.2011 r. wskazano, iż nie zgłosił do posiadanego zaświadczenia nr [....] pojazdów o nr rej. [....], [.....], [....], [....], [....], [....].

W toku kontroli strona okazała szereg dokumentów finansowo - księgowych wystawionych na rzecz "A" D. W. za usługę "kierowca": 1) 5 rachunków wystawionych przez J. W.; 2) 6 faktur VAT wystawionych przez T. Ż.; 3) 3 faktury VAT wystawione przez T. K.; 4) 7 rachunków wystawionych przez W. W.; 5) 7 faktur VAT wystawionych przez B. B. "B" ; 6) 8 faktur VAT wystawionych przez R. Ł. "U".

Przesłuchano jako świadków ww. kierowców, a organ odwoławczy przytoczył obszerne fragmenty zeznań.

Zawiadomieniem z dnia 13.04.2011 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego zawiadomił pełnomocnika strony T. Z. o terminie przesłuchania w charakterze świadka R. Ł., B. B., T. K. i T. Ż. Powyższe zawiadomienie zostało również przesłane do strony drogą elektroniczną. W aktach sprawy znajduje się potwierdzenie otrzymania zawiadomienia przez pełnomocnika strony. Stąd niezasadny jest zarzut strony, że nie została powiadomiona o terminie przesłuchania kierowców.

W toku kontroli w dniu 11.02.2011 r. D. W. złożył oświadczenie, że: przedsiębiorstwo w kontrolowanym okresie nie zatrudniało ani jednego kierowcy na umowę o pracę, w kontrolowanym okresie usługi kierowcy świadczyły firmy: R. Ł., B. B., W. W., T. K., T. Ż., J. W., w okresie objętym kontrolą firma nie świadczyła przewozów drogowych, pojazdy powyżej 3,5 tony zostały przez przedsiębiorcę wydzierżawione, a w związku tym firma nie posiada tarcz tachografu, plików z danymi cyfrowymi, dokumentów związanych z zatrudnieniem, umowa na dzierżawę aut została zagubiona w C.

Organ zauważył, że w aktach sprawy znajduje się szereg kopii faktur VAT z 2010 oraz 2011 r. za zakup paliwa dla pojazdów o nr rej. [....], [....], [....], [...], gdzie jako nabywca widnieje "A" D. W.

Mając na uwadze tak opisany stan prawny oraz faktyczny organ odwoławczy stwierdził, że strona wykonywała transport drogowy rzeczy bez wymaganej licencji.

Teza jakoby za transport drogowy odpowiadała spółka "J" nie znajduje odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Strona nie okazała żadnej umowy cywilnoprawnej, z której wynikałoby w jaki sposób przedsiębiorca D. W. jest powiązany z tą spółką. Co więcej, strona nie przedstawiła umów dzierżawy pojazdów rzekomo wydzierżawionych tej spółce. Skoro strona w kontrolowanym okresie nie wykonywała przewozów drogowych, to niewyjaśnioną pozostaje kwestia dlaczego w 2010 oraz 2011 r. dokonywała zakupów paliwa oraz oleju napędowego dla pojazdów o nr rej. [....], [....], [.....], [....], które to pojazdy miały w tym okresie pozostawać w dzierżawie u innego podmiotu.

Argumenty strony o niewykonywaniu przewozów drogowych stoją w sprzeczności z rachunkami oraz fakturami wystawionymi przez kierowców wykonujących na rzecz strony usługi kierowania pojazdami. Skoro kierowcy ci wystawiali rachunki oraz faktury za usługę opisaną jako "usługa kierowcy" na rzecz "A" D. W., to tym samym należy przyjąć, iż pracę w postaci kierowania pojazdem samochodowym świadczyli na rzecz D. W. a nie na rzecz innego podmiotu.

Ponadto z treści protokołów przesłuchania kierowców wynika, iż kierowcy wśród dokumentów znajdujących się w pojeździe posiadali m.in. zaświadczenie na wykonywanie przewozów drogowych na potrzeby własne udzielone D. W. W toku postępowania strona nie przedstawiła żadnej kopii licencji udzielonej spółce "J", na rzecz której kierowcy mieliby wykonywać przewozy drogowe. Nadto z zeznań kierowców wynika, iż polecenia odnośnie konkretnych zadań przewozowych otrzymywali od D. W., żaden z nich nie był pracownikiem D. W., a za wykonaną pracę kierowcy wystawiali faktury lub rachunki.

Organ podkreślił, że aby przewóz drogowy mógł zostać uznany za wykonywany na potrzeby własne, koniecznym jest spełnienie przesłanek zawartych w art. 4 pkt 4 lit. a - d u.t.d. Jedną z przesłanek jest aby pojazdy samochodowe używane do przewozu prowadzone były przez przedsiębiorcę lub jego pracowników. W sprawie zaś w kontrolowanym okresie żaden z kierowców wykonujących na rzecz strony "usługę kierowania pojazdem" nie był jej pracownikiem.

Reasumując organ wskazał, iż strona nie spełniła przesłanki określonej w art. 4 pkt 4 lit. a u.t.d. przez wykonywanie przewozów drogowych nie przy pomocy swoich pracowników. Strona nie przedstawiła również dowodów na okoliczność, iż przewozy drogowe były organizowane przez oraz na rzecz spółki "J".

Z uwagi na powyższe organ odwoławczy zważył, iż zasadnym było nałożenie na stronę kary pieniężnej w wysokości 8000 zł z tytułu naruszenia Ip. 1.1 załącznika nr 3 do u.t.d. polegającego na wykonywaniu transportu drogowego bez wymaganej licencji.

Odnośnie naruszenia Ip. 6.3.7 załącznika nr 3 do u.t.d. organ odwoławczy przywołując treść art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, art. 25 ustawy o czasie pracy kierowców wskazał, że pismem z dnia 7.02.2011 r. organ I instancji wezwał stronę do przygotowania do kontroli m.in. tarcz tachografu, plików cyfrowych oraz innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu za okres 8.02.2010-07.01.2011 r. wszystkich kierowców wykonujących przewozy drogowe na rzecz strony. Do chwili wydania protokołu kontroli nr [.....] w dniu [...] 2011 r. strona nie okazała żadnej wykresówki, danych cyfrowych lub też innego dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu przez kierowcę.

Przesłuchani w dniu 20.04.2011 r. kierowcy R. Ł., T. K. i T. Ż. zeznali, że pojazdy, którymi wykonywali przewozy były wyposażone w tachografy odpowiednio analogowe lub cyfrowe. Wszystkie wykresówki na bieżąco oddawali osobiście D. W., a mieli zawsze przy sobie za ostatnie 29 dni wstecz, lub odpowiednio raz w miesiącu były sczytywane dane z karty. Kto sczytuje dane kierowcy nie wiedzieli.

Przesłuchani w dniu 14.03.2011 r. kierowcy W. W. i J. W. zeznali m.in. że świadczyli usługi jako kierowcy w Firmie "A" D. W. Wskazali również, iż dokumenty przewozowe WZ oraz CMR wydawane przez H. [....] oraz H. [....] wystawiane były na firmę "J" - C.

Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy organ odwoławczy ustalił, że strona nie okazała:

1) 265 wykresówek, danych cyfrowych lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez R. Ł. w okresie od 8.02.2010 r. do 31.10.2010 r., gdyż zgodnie z protokołem przesłuchania świadka kierowca ten świadczył na rzecz strony usługi kierowania pojazdem w okresie od lutego do października 2010 r.;

2) 204 wykresówek, danych cyfrowych lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez B. B. w okresie od 8.02.2010 r. do 31.08.2010 r., gdyż zgodnie z protokołem przesłuchania świadka kierowca ten świadczył na rzecz strony usługi kierowania pojazdem w okresie od lutego do sierpnia 2010 r.;

3) 204 wykresówek, danych cyfrowych lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez W. W. w okresie od 8.02.2010 r. do 31.08.2010 r., gdyż zgodnie z protokołem przesłuchania świadka kierowca ten świadczył na rzecz strony usługi kierowania pojazdem w okresie od lutego do sierpnia 2010 r.;

4) 51 wykresówek, danych cyfrowych lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez T. K. w okresie od 8.02.2010 r. do 31.03.2010 r., gdyż zgodnie z protokołem przesłuchania świadka kierowca ten świadczył na rzecz strony usługi kierowania pojazdem w okresie od lutego do marca 2010 r.;

5) 173 wykresówek, danych cyfrowych lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez T. Ż. w okresie od 8.02.2010 r. do 31.07.2010 r., gdyż zgodnie z protokołem przesłuchania świadka kierowca ten świadczył na rzecz strony usługi kierowania pojazdem w okresie od lutego do lipca 2010 r.;

6) 153 wykresówek, danych cyfrowych lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez J. W. w okresie od 1.04.2010 r. do 31.08.2010 r., gdyż zgodnie z protokołem przesłuchania świadka kierowca ten świadczył na rzecz strony usługi kierowania pojazdem w okresie od kwietnia do sierpnia 2010 r.

Reasumując organ wskazał, że skarżący nie udokumentował łącznie 1050 dni pracy kierowców. Łączna kara pieniężna nałożona z tytułu naruszenia Ip. 6.3.7 załącznika nr 3 do u.t.d. wynosi 525 000 zł.

W ocenie organu odwoławczego, w sprawie nie zaistniały okoliczności wymienione w art. 92c u.t.d. mogące wyłączyć odpowiedzialność przedsiębiorcy za stwierdzone naruszenie, tj. okoliczności sprawy i dowody nie wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego obowiązany jest dochować obowiązków oraz warunków wynikających z ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie bowiem z art. 4 pkt 22 u.t.d. obowiązki lub warunki przewozu drogowego oznaczają obowiązki lub warunki wynikające m.in. z rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących, rozporządzenia (WE) nr 561/2006, ustawy o czasie pracy kierowców.

Organ odwoławczy wskazał, że odpowiedzialność przedsiębiorstwa za naruszenia przepisów transportowych wynika wprost z przepisów unijnych: z rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006. Stosownie do treści art. 13 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 pracodawca i kierowcy są odpowiedzialni za czuwanie nad prawidłowym funkcjonowaniem i odpowiednim użytkowaniem urządzeń rejestrujących. Nie oznacza to jednak, że przedsiębiorca jest zwolniony z bieżącego nadzoru nad pracą kierowcy. Przedsiębiorca jest odpowiedzialny za sprawdzanie urządzenia rejestrującego i nie może uwolnić się z tego ustawowego obowiązku zwolnić poprzez przerzucenie odpowiedzialności administracyjnej na inny podmiot.

D. W. wniósł na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając m.in. naruszenie prawa:

1. materialnego, a to:

- art. 93 ust. 1 w zw. z art. 92c ust. 1 u.t.d., przez błędne przyjęcie, że skarżący jest osobą wykonującą przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem oraz, że skarżący miał wpływ na powstałe w ocenie organu naruszenia;

- art. 92a ust. 2 u.t.d. przez przekroczenie ustawowego progu maksymalnej kary pieniężnej objętej jedną kontrolą drogową;

2. procesowego, a to:

- art. 77 i 80 K.p.a. przez oparcie rozstrzygnięcia na twierdzeniach nie znajdujących uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym;

- art. 138 § 2 w zw. z art. 107 § 3 K.p.a., przez nie odniesienie się w treści decyzji organu II instancji do podniesionych przez stronę zarzutów w stosunku do decyzji organu I instancji.

Wniósł o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej decyzji organu I instancji;

- stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na rażące naruszenie prawa przez przyjęcie, iż organem władnym dla rozpoznania sprawy jest Główny Inspektorat Transportu Drogowego, gdyż zgodnie z art. 93 ust. 1 i 2 u.t.d. od decyzji organu I instancji służy skarga bezpośrednio do sądu administracyjnego;

- stwierdzenie nieważności decyzji organu I instancji ze względu na rażące naruszenie prawa przez wymierzenie kary powyżej górnej granicy określonej w ustawie.

W uzasadnieniu zarzutów skarżący zwrócił uwagę na nieważność skarżonego orzeczenia ze względu na rażące naruszenie prawa tj. realizację art. 156 § 1 ust. 2 K.p.a. Rażące naruszenie prawa to w ocenie skarżącego obraza art. 93 ust. 1 i 2 u.t.d. Prawidłową procedurą nałożenia kary pieniężnej o której mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d. było wydanie decyzji przez właściwy ze względu na miejsce wykonywanej kontroli organ, którego funkcjonariusze stwierdzili naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego. Decyzja ta jest ostateczna co wynika wprost z treści ust. 2 art. 93. Oznacza to, że nie przysługuje od niej odwołanie do organu II instancji jakim jest Główny Inspektor Transportu Drogowego. Zatem organ ten nie miał ustawowych narzędzi do wydania zaskarżonej decyzji, czym rażąco naruszył art. 93 ust. 1 i 2 u.t.d. Organ po otrzymaniu odwołania winien wydać w oparciu o art. 134 K.p.a. postanowienie o niedopuszczalności odwołania.

Ponadto skarżący podniósł jak w odwołaniu, że nie zatrudniał w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej ani jednego kierowcy w ramach umowy o pracę, zaś usługi świadczone przez kierowców były na rzecz innych podmiotów. Zatem organ powinien ustalić faktyczne zaistnienie przesłanek o których mowa w art. 93 ust. 1 u.t.d., czy skarżący jest podmiotem wykonującym przewozy drogowe, czego w ocenie skarżącego nie uczynił.

Faktycznym wykonawcą międzynarodowego transportu drogowego była prawdopodobnie spółka dzierżawiąca pojazdy od skarżącego. Nie znajduje uzasadnienia teza przyjęta przez organ, że skarżący miałby prowadzić działalność transportową przy pomocy pojazdów nie znajdujących się w jego posiadaniu. Pełnym dysponentem samochodów była spółka "J". Skarżący pełnił w tym podmiocie funkcję dyrektora i udziałowca. Tłumaczy to jego podpisy na niektórych dokumentach, uznanych błędnie przez organ za niezbity dowód prowadzenia przez niego działalności.

Kluczowym w sprawie jest także brak obowiązku ciążącego na stronie zawierania umów o dzierżawę w formie pisemnej. Skoro zgodnie z prawem cywilnym umowy między przedsiębiorcami mogą być zawierane nawet ustnie, a fakt istnienia przedmiotowego kontraktu uprawdopodobniały załączone faktury dzierżawy. Sam zaś fakt bycia właścicielem samochodów nie może być podstawą odpowiedzialności administracyjnej skarżącego.

Skarżący podniósł również, że nie miał wpływu na powstanie naruszeń, o których mowa w zaskarżonej decyzji. Przewozy prowadzili niezależni przedsiębiorcy, w ramach własnej działalności, a skarżący nie miał możliwości wpływania na sposób w jaki gromadzili oni wymagane prawem dokumenty, co organ odwoławczy przyjął bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, uznając jedynie spełnienie przesłanek zawartych w art. 92c u.t.d., czym naruszył art. 77 i 80 K.p.a.

Kolejnym naruszeniem prawa procesowego jest pominięcie w decyzji zawartych w treści odwołania zarzutów dotyczących: sporządzenia pouczenia przez organ całkowicie nieczytelnego bez wskazania terminu oraz organu właściwego do złożenia środka odwoławczego, wydania równoległych rzeczowo sprzecznych decyzji co stanowi obrazę zasady zaufania. Skarżący uważa, że uchybienia w sposób znaczący wpłynęły na treść rozstrzygnięcia.

Podniósł również, że doszło do naruszenia prawa materialnego - art. 92a ust. 2 u.t.d. przez przekroczenie ustawowego progu maksymalnej kary pieniężnej objętej jedną kontrolą drogową. Zgodnie z obowiązującą w momencie orzekania maksymalną górną granicą kary pieniężnej jest kwota 10 000 zł, a organ orzekł karę w kwocie 15 000 zł.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze, Inspektor wskazał, że skarżący błędnie interpretuje art. 93 ust. 2 u.t.d. Od decyzji organu I instancji w przedmiocie nałożenia kary za naruszenie przepisów u.t.d. przysługiwało odwołanie do Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Z powołanego przez stronę art. 93 ust. 2 u.t.d. nie wynika, że decyzja organu I instancji jest ostateczna i nie przysługuje od niej odwołanie, lecz że decyzja ostateczna, o której mowa w ust. 1, staje się wykonalna po upływie 30 dni od jej doręczenia, jeżeli strona nie wniosła skargi na decyzję do właściwego sądu administracyjnego.

Inspektor wskazał, że nie znajduje zastosowania w sprawie powoływany przez skarżącego art. 92a ust. 2 u.t.d. Kara pieniężna nie została, bowiem nałożona za naruszenia stwierdzone w czasie kontroli na drodze, lecz w wyniku ustaleń kontroli w siedzibie przedsiębiorcy. Ze względu na liczbę pracowników zatrudnianych przez skarżącego, w sprawie znajduje zastosowanie art. 92a ust. 3 pkt 1 u.t.d., zgodnie z którym suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas kontroli w podmiocie wykonującym przewóz drogowy nie może przekroczyć 15 000 zł - dla podmiotu zatrudniającego kierowców w liczbie średnio do 10 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera szczegółowe wyjaśnienia odnoszące się do zarzutu skarżącego, iż nie był podmiotem wykonującym przewóz, a za transport odpowiadała spółka "J" z siedzibą w N. Inspektor zaznaczył, że w toku postępowania skarżący nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających współpracę z przedmiotową spółką. Ponadto, przesłuchani w charakterze świadków kierowcy zeznali, że świadczyli usługi na rzecz firmy D.W. "A". Kierowcy wystawiali za wspomniane usługi rachunki i faktury, gdzie wpisywano "usługa kierowcy" na rzecz "A" D. W. oraz dysponowali zaświadczeniem na wykonywanie przewozów drogowym na potrzeby własne wystawionym na D. W.

Inspektor wyjaśnił, że wskutek błędnego pouczenia zawartego w decyzji organu I instancji z dnia [....] 2012 r., postanowieniem z dnia [....] 2013 r. nr [....] Główny Inspektor Transportu Drogowego przywrócił skarżącemu termin do wniesienia odwołania od decyzji.

Dokonując analizy pozostałych argumentów skarżącego podniesionych w skardze aktualne pozostaje stanowisko organu odwoławczego wyrażone w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2014 r. skarżący zwrócił uwagę na treść art. 92c ust. 1 pkt 3 u.t.d. W ocenie skarżącego jest to przepis istotny, gdyż w sprawie ujawnienie naruszenia miało miejsce w dniu 18 lutego 2011 r.

Skarżący zwrócił uwagę na okoliczności wydania zaskarżonej decyzji w kontekście daty obowiązywania ww. przepisu. Przepis został dodany ustawą z dnia 5.04.2013 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 567), która wchodziła w życie 15.08.2013 r. Zatem w dacie widniejącej na decyzji (13.08.2013 r.) organ II instancji miał wiedzę na temat treści, daty wejścia w życie oraz znaczenia dla sprawy tego przepisu. Dla skarżącego fakt ten ma znaczenie ze względu na datę nadania przesyłki z przedmiotową decyzją tj. 16.08.2013 r. o godzinie 19:44 (kopia koperty wraz z pieczęcią oraz wydruk z internetowego śledzenia przesyłek w załączeniu) czyli już w momencie obowiązywania art. 92c ust. 1 pkt 3 ustawy. Powyższe okoliczności mogą sugerować, iż organ wydał decyzję już w momencie obowiązywania art. 92c ust. 1 pkt 3 u.t.d., skoro nadanie decyzji nastąpiło w dniu 16.08.2013 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r., nr 153, poz.1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność z prawem zaskarżonej decyzji przy czym w sprawowaniu tej kontroli nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną rozstrzygając w granicach danej sprawy (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.". Usunięcie z obrotu prawnego decyzji może nastąpić tylko wtedy, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 P.p.s.a.

Ponadto zgodnie z art. 135 P.p.s.a. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Sąd niezwiązany granicami skargi nie może przekroczyć tych granic sprawy administracyjnej i stosunku prawnego, w których skarga została wniesiona, nie może bowiem swoimi ocenami prawnymi "wkraczać" w sprawę nową w stosunku do tej, która była, albo powinna być przedmiotem postępowania przed organem administracji i wydawanych w nim aktów, przy czym termin "sprawa" występuje tu w znaczeniu materialnym, a nie procesowym. Badając legalność zaskarżonej decyzji Sąd ograniczony jest zakresem sprawy, a więc materialnym stosunkiem administracyjnoprawnym, który stanowił przesłankę wszczęcia postępowania administracyjnego oraz wydania decyzji. A więc to stosunek administracyjnoprawny wyznacza przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego i ramy tego postępowania, a badanie prawidłowości konkretyzacji tego stosunku stanowi istotę postępowania sądowoadministracyjnego i stwierdzenie spełnienia wszystkich istotnych wymagań tego procesu konkretyzacji stanowi w postępowaniu sądowoadministracyjnym podstawowy warunek uznania zaskarżonej decyzji za legalną. Tak, więc zakresem rozpoznania sądu objęte są wszystkie rozstrzygnięcia wydane w danej sprawie administracyjnej, niezależnie od tego, w jakiej fazie postępowania administracyjnego zostały wydane, jednak zawsze tylko w granicach stosunku administracyjnoprawnego wyznaczającego daną sprawę administracyjną.

Skarga jest zasadna aczkolwiek nie w uwzględnieniu podniesionych w niej zarzutów.

Na wstępie należy zauważyć, że z przedłożonych wraz z odpowiedzią na skargę akt postępowania administracyjnego w sprawie poddanej kontroli Sądu, oraz z przedłożonych wraz z odpowiedzią na skargę akt postępowania administracyjnego w sprawie zarejestrowanej w WSA początkowo do sygnatury III SA/Kr 271/13 a następnie III SA/Kr 550/14 wynika, że zawiadomieniem z dnia 19.01.2011 r. nr [.....] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie art. 50, art. 68 u.t.d. w zw. z art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - powiadomił D. W., że od dnia 7 lutego 2011 r. w przedsiębiorstwie zostanie przeprowadzona kontrola w zakresie określonym w art. 50 u.t.d. Kontrola ta zakończyła się sporządzeniem protokołu kontroli nr: [.....] z dnia [....] 2011 r. Jak wynika z treści tego protokołu kontrola objęła okres od 8.02.2010 r. do 7.01.2011 r.

Pismem z dnia 24.05.2014 r. pełnomocnik strony został zawiadomiony o zakończeniu postępowania administracyjnego w sprawie oraz o uprawnieniu wynikającym z art. 10 § 1 K.p.a.

Decyzją nr [....] z dnia [....] 2011 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na "A" D. W. karę pieniężną w wysokości 30 000 zł z tytułu naruszenia ustawy o transporcie drogowym zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr: [....] z dnia [....] 2011 r. Kontrola objęła okres od 8.02.2010 r. do 7.01.2011 r. Decyzję wydał inż. L. S. inspektor transportu drogowego "z up. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego". (k.412-398).

Decyzję doręczono stronie, którą określono jako Firma "A", w dniu 13.07.2011r.

Firma nie wniosła odwołania od powyższej decyzji a przynajmniej w aktach administracyjnych brak takiego dokumentu.

Decyzją nr [....] z dnia [....] 2011 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na "A" D. W. karę pieniężną w wysokości 30 000 zł z tytułu naruszenia ustawy o transporcie drogowym zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr: [....] z dnia [....] 2011 r. Kontrola objęła okres od 8.02.2010 r. do 7.01.2011 r. Decyzję wydał M. P. inspektor transportu drogowego - Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego (k. 436- 422). Decyzję doręczono pełnomocnikowi strony T. Z. w dniu 22.11.2011 r.

W dniu 6.12.2011 r. Firma wniosła odwołanie od decyzji nr [.....] z dnia [....] 2011 r.

Decyzją z dnia [....] 2012 r. nr [....], Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego nr [....] z dnia [....] 2011 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Decyzją z dnia [....] 2012 r. nr [....] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na D. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "A", karę pieniężną w wysokości 15 000 zł na podstawie art. 93 ust. 1 u.t.d., zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr [.....] z dnia [....] 2011 r. za okres od 8 lutego 2010 r. do dnia 7 stycznia 2011 r.

Decyzję doręczono w dniu 6.08.2012 r.

W dniu 5.09.2012 r. Firma wniosła odwołanie od decyzji z dnia [....] 2012 r. nr [....] z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania z uwagi na brak pouczenia.

Jednocześnie w dniu 5.09.2012 r. strona wniosła skargę adresowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] 2012 r. nr [....] (k. 552 – 542) za pośrednictwem Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, która wpłynęła do tego organu w dniu 6.12.2012 r.

Skarga ta nie została przekazana do Sądu, w aktach administracyjnych brak dokumentu o nadaniu skardze takiego biegu, a nadto wpłynięcia takiej skargi nie odnotowano w WSA.

Decyzją nr [....] z dnia [....] 2012 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [....] 2012 r. nr [....] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.

Strona w dniu 1.02.2013 r. złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [.....] 2012 r. nr [.....] przed wniesieniem kolejnej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Strona w dniu 4.02.2013 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2012 r. nr [....].

Decyzją nr [....] z dnia [....] 2013 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził nieważność decyzji z dnia [....] 2012 r. nr [....]. W uzasadnieniu wskazano, iż w toku prowadzonego przez organ postępowania administracyjnego nie rozpatrzono wniosku strony z dnia 5 września 2012 r. o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] 2012 r. nr [....].

Postanowieniem z dnia [....] 2013 r. nr [....] Główny Inspektor Transportu Drogowego przywrócił stronie termin do wniesienia odwołania od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] 2012 r. nr [....].

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 19.04.2013 r. sygn. III SA/Kr 271/13 zawiesił postępowanie sądowe, postanowieniem z dnia 27.03.2013 r. sygn. III SA/Kr 271/13 podjął postępowanie sądowe, a następnie postanowieniem z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt III SA/Kr 550/14 umorzył postępowanie sądowe wskazując, że postępowanie sądowe jest bezprzedmiotowe skoro decyzją z dnia [....] 2013 r. nr [....] (znajdującą się w aktach administracyjnych sprawy o sygn. akt II SA/Kr 1323/13) Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził nieważność decyzji z dnia [....] 2012 r.

Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżoną obecnie decyzją z dnia 13 sierpnia 2013 r. nr [....], utrzymał w mocy decyzję z dnia [....] 2012 r. nr [....] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wbrew stanowisku organu I instancji odwołując się również do protokołu kontroli nr [....] sporządzonego w dniu [....] 2011 r. wskazał, że kontrola objęła okres od dnia 27 marca 2011 r. do 26 marca 2012 r. i ustalenia tej kontroli stanowiły podstawę nałożenia kary na przedsiębiorcę. Organ odwoławczy w żaden sposób nie wyjaśnił z jakich powodów uznał, że przedmiotowa kontrola i ustalenia dotyczyły okresu od dnia 27 marca 2011 r. do 26 marca 2012 r., a nie od 8.02.2010 r. do 7.01.2011 r.

Organ odwoławczy dokonując ustaleń stanu faktycznego odwołał się do wielu dokumentów wskazując, że w toku kontroli strona okazała szereg dokumentów finansowo - księgowych, w tym: 5 rachunków wystawionych przez J. W.; 6 faktur VAT wystawionych przez T. Ż.; 3 faktury VAT wystawionych przez T. K.; 7 rachunków wystawionych przez W. W.; 7 faktur VAT wystawionych przez B. B. "B", 8 faktur VAT wystawionych przez R. Ł. "U" - na rzecz "A" D. W. za usługę "kierowca". Przywołał też treść zeznań przesłuchanych jako świadków ww. kierowców, które miały miejsce po okresie kontroli ale dotyczących okresu sprzed i w trakcie kontroli.

Organ odwoławczy nie dostrzegł również, że jak wskazano decyzją nr [....] z dnia [....] 2011 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na "A" D. W. karę pieniężną w wysokości 30 000 zł z tytułu naruszenia ustawy o transporcie drogowym zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr: [....] z dnia [....] 2011 r. Kontrola objęła okres od 8.02.2010 r. do 7.01.2011 r. Decyzję wydał inż. L. S. inspektor transportu drogowego "z up. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego". (k.412-398). Decyzję doręczono stronie którą określono jako Firma "A", w dniu 13.07.2011 r.

Organ odwoławczy nie poddał też analizie treści powyższej decyzji w odniesieniu do treści kolejnej decyzji nr [....] z dnia [....] 2011 r. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego rozstrzygającej o nałożeniu na "A" D. W. karę pieniężną w wysokości 30 000 zł z tytułu naruszenia ustawy o transporcie drogowym zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr: [....] z dnia [...] 2011 r.

Sąd administracyjny nie zastępuje organów administracji publicznej w rozstrzyganiu sprawy i dlatego jedynie na marginesie zauważa, że poza różnymi datami wydania przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego decyzji ([....] 2011 r., [....] 2011 r.), osobami które podpisały powyższe decyzje, rozstrzygnięcia tych decyzji i ich uzasadnienia niczym się nie różnią.

Wobec doręczenia powyższych decyzji stronie skarżącej, a strona skarżąca wniosła odwołanie wyłącznie od decyzji nr [....] z dnia [....] 2011 r. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, organ odwoławczy winien był rozważyć i wyjaśnić czy decyzja ta nie jest dotknięta wadą nieważności o której mowa w art. 156 § 1 pkt 3 K.p.a. skoro może dotyczyć sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, z podobnymi konsekwencjami do kolejnych wydanych w sprawie decyzji, lub też wskazać i wyjaśnić, że decyzja nr [....] z dnia [....] 2011 r. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego dotyczy innej sprawy lub nie weszła do obrotu prawnego, albo została wyeliminowana z obrotu prawnego.

Należy, bowiem pamiętać, że zgodnie z art. 110 K.p.a. organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej. Decyzja organu pierwszej instancji, która została doręczona stronom postępowania i która zawiera niezbędne elementy - oznaczenie organu administracji wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji - wywiera dla tych stron skutki prawne i istnieje w obrocie prawnym. Wypływająca zatem z powyższego przepisu zasada związania organu administracji publicznej wydaną przez siebie decyzją oznacza w aspekcie proceduralnym to, że decyzja, która została doręczona (ogłoszona) stronie, nie może być zmieniona ani uchylona przez organ, który ją wydał, inaczej niż w postępowaniu administracyjnym przewidzianym w kodeksie i z udziałem stron tego postępowania.

Właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach wymienionych w art. 156 K.p.a. jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja wydana została przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ (art. 157 § 1 K.p.a.). Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu (§ 2).

Ponadto z tożsamością sprawy mamy do czynienia w przypadku występowania tych samych podmiotów w sprawie, tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym sprawy oraz tego samego przedmiotu, rozumianego jako interesy prawne lub obowiązki, które następnie po wydaniu decyzji stają się prawem nabytym (jego brakiem) lub obowiązkami prawnymi określonych podmiotów.

Nie zostało wyjaśnione także to, że w dniu 5.09.2012 r. strona wniosła skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] 2012 r. nr [....] za pośrednictwem tego organu, a wpłynięcia takiej skargi do Sądu nie odnotowano.

Reasumując zdaniem Sądu w sprawie organ odwoławczy nie sprostał obowiązkom organu odwoławczego wynikającym z art. 138 K.p.a. Charakter rozstrzygnięć organu odwoławczego zdeterminowany jest zasadą dwuinstancyjności postępowania odwoławczego. Jej istota polega na dwukrotnym rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu tej samej sprawy wyznaczonej treścią zaskarżonej decyzji. Wypływa stąd obowiązek traktowania postępowania odwoławczego jako powtórzenia rozstrzygania tej samej sprawy.

W konsekwencji przedwczesnym było odnoszenie się przez Sąd do dokonanych w sprawie ustaleń stanu faktycznego kwestionowanych przez skarżącego i podniesionych w tym zakresie zarzutów naruszenia prawa procesowego, a to: art. 77 i 80 K.p.a. przez oparcie rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji na twierdzeniach nie znajdujących uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym, art. 138 § 2 w zw. z art. 107 § 3 K.p.a., przez nieodniesienie się w treści decyzji organu II instancji do podniesionych przez stronę zarzutów odwoławczych w stosunku do decyzji organu I instancji oraz kwestii dotyczących treści art. 92c ust. 1 pkt 3 u.t.d.

Przedwczesnym było więc, także odnoszenie się do dokonanej przez organ subsumcji ustalonego stanu faktycznego do normy prawa materialnego, a tym samym do zarzutów naruszenia art. 93 ust. 1 w zw. z art. 92c ust. 1 u.t.d., przez błędne przyjęcie, że skarżący jest osobą wykonującą przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem oraz, że skarżący miał wpływ na powstałe w ocenie organu naruszenia oraz art. 92a ust. 2 u.t.d. przez przekroczenie ustawowego progu maksymalnej kary pieniężnej objętej jedną kontrolą drogową.

Uznając, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania w zakresie wyżej opisanym, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.

Zgodnie z art. 152 P.p.s.a. uchylona decyzja nie może być wykonana. Rozstrzygnięcie to traci moc z chwilą uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Przy ponownym prowadzeniu postępowania organ odwoławczy rozpoznając odwołanie skarżącego od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] 2012 r. nr [....] uwzględni oceny prawne i wskazania powyżej wyrażone zgodnie z dyspozycją art. 153 P.p.s.a., z uwzględnieniem ewentualnych zmian stanu prawnego.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.

Zgodnie z art. 200 P.p.s.a.: w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. W myśl art. 205 § 2 P.p.s.a. do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W skład kosztów zaliczono uiszczony wpis w wysokości 450 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika skarżącego w wysokości 2400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.