II SA/Bd 459/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia[...], na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.), art. 139 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r., Nr 30, poz. 151 z późn. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), Starosta [...] cofnął skarżącemu S. K. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii A, B, C, CE.

W uzasadnieniu decyzji Starosta podniósł, że w dniu 4 marca 2013r. do Starostwa Powiatowego w [...] wpłynął wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o skierowanie S. K. na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień z powodu uzyskania w okresie od 21 marca 2012 r. do 9 lutego 2013 r. łącznie 26 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W związku z powyższym Starostwo Powiatowe w [...] wszczęło postępowanie w sprawie skierowania skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień z powodu przekroczenia 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W dniu 21 maja 2013 r. do siedziby organu wpłynęło pismo S. K. z informacją, że w dniu 11 lutego 2013 r. skarżący w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w [...] odbył szkolenie, które powoduje zmniejszenie liczby punktów o 6 za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W dniu 28 maja 2013 r. Starostwo Powiatowe w [...] przesłało pismo skarżącego do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] w celu wyjaśnienia sprawy. W odpowiedzi poinformowano, że wniosek nr [...] o sprawdzenie kwalifikacji oraz wniosek nr [...] o skierowanie na badanie psychologiczne są zasadne, gdyż nie ma podstaw do zmniejszenia liczby punktów o 6 z uwagi na rozpoczęcie szkolenia (11 lutego 2013 r.) po przekroczeniu liczby punktów (9 lutego 2013 r.).

W związku z powyższym w dniu [...] r. Starosta [...] skierował skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień z powodu uzyskania 26 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Jak wskazano, termin na poddanie się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji upłynął w dniu 5 listopada 2013 r.

Skarżący nie złożył odwołania od skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień, dlatego w dniu [...] r. wszczęto postępowanie w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kategorii A, B, C, CE.

Organ zwrócił również uwagę, że w dniu 18 listopada 2013 r. wpłynął wniosek skarżącego o przedłużenie o 14 dni terminu na zapoznanie się z aktami sprawy z uwagi na skomplikowany charakter sprawy oraz brak możliwości zapoznania się z aktami w tak krótkim terminie. Termin został przedłużony, lecz do chwili wydania decyzji ani skarżący ani pełnomocnik, nie skorzystali z możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w przedmiotowej sprawie.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, zarzucam naruszenie:

1. art. 7 k.p.a. w zw. z art. 10 k.p.a. polegające na nierozpoznaniu wniosku pełnomocnika o przedłużenie terminu do zapoznania się z aktami sprawy mimo, że zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej i zasadą czynnego udziału strony w postępowaniu, wniosek o przedłużenie terminu do zapoznania się z aktami sprawy powinien zostać uwzględniony, a strona lub pełnomocnik zawiadomiona o tym oddzielnym pismem,

2. art. 77 k.p.a. w zw. z art. 81 k.p.a. poprzez uniemożliwienie stronie wypowiedzenia się co do zgromadzonych dowodów oraz przedstawienia przez stronę lub jej pełnomocnika dodatkowych dowodów wskutek nierozpoznania wniosku o przedłużenie terminu do zapoznania się z aktami sprawy,

3. art. 140 ust.1 pkt 4 lit a) ustawy - Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 114 ust.1 pkt b poprzez wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wskutek niepoddania się przez stronę kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji w terminie określonym przez Starostę [...] w skierowaniu z dnia 5 września 2013 r. mimo, że zgodnie z obowiązującymi przepisami nie ma podstaw do określenia terminu wykonania skierowania kierującego pojazdem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji i tym samym decyzja została wydana bez podstawy prawnej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we [...] po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] utrzymało w mocy zaskarżona decyzję.

Kolegium potwierdziło prawidłowość ustalenia stanu faktycznego w sprawie, wskazując dodatkowo, iż w dniu 18 listopada 2013 r. (po upływie terminu do wypowiedzenia się w sprawie) do organu wpłynęło pismo z dnia [...] r. podpisane przez pełnomocnika strony o przedłużenie terminu na zapoznanie się z aktami sprawy z uwagi na skomplikowany charakter sprawy oraz brak możliwości zapoznania się z aktami w tak krótkim terminie z informacją, iż po zapoznaniu się z aktami strona złoży wnioski dowodowe.

Kolegium stwierdziło, iż składając pismo z dnia 14 listopada 2013 r. pełnomocnik strony stosownie do obowiązku wynikającego z art. 33 § 3 k.p.a. nie załączył dokumentu pełnomocnictwa, ani też nie powołał się na takowe pełnomocnictwo w tym piśmie wskazując jedynie, iż wniosek składa w imieniu strony. Przed datą złożenia tego wniosku również do organu I instancji nie wypłynął dokument pełnomocnictwa, gdyż nie był on wcześniej składany do sprawy, co potwierdził pełnomocnik w piśmie z dnia 14 lutego 2014 r.

Organ nie wezwał pełnomocnika do wykazania umocowania mimo braku takiego dokumentu. W decyzji wskazał, iż termin do zapoznania się został przedłużony, lecz do chwili wydania decyzji, ani strona, ani pełnomocnik nie skorzystali z możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się w sprawie. Mimo, iż organ nie powiadomił strony o przedłużeniu terminu do zapoznania się z aktami sprawy, to w rzeczywistości organ wstrzymał się z wydaniem decyzji aż do [...] r., a więc do tego okresu w ocenie Kolegium była możliwość zapoznania się jeszcze z aktami sprawy i złożenia ewentualnych uwag i dowodów. Przyjmując, że pełnomocnik dopiero w dniu 18 listopada 2013 r. wstąpił do sprawy (nie wykazując jednak umocowania) to uznać zdaniem organu należy, że jego wniosek, co do zasady był spóźniony, albowiem dla strony minął już termin do wypowiedzenia się w sprawie.

W ocenie Kolegium sam wniosek pełnomocnika nie zawiera uzasadnionych argumentów, które mogłyby stanowić o jego uwzględnianiu. Pełnomocnik, jako profesjonalista winien wskazać przyczyny i okoliczności, dla których nie było możliwe zapoznanie się z aktami sprawy w wyznaczonym terminie, a także przynajmniej uprawdopodobnić okoliczności skomplikowanego charakteru sprawy. Zdaniem Kolegium sprawa nie ma takiego charakteru. Przeciwnie, sprawa jest pod względem faktycznym jak i prawnym nieskomplikowana, a zgromadzone materiały sprawy nie są obszerne i nie wymagające szczególnie dużego czasu, by się z nimi zapoznać, gdyż w sprawie istotne są okoliczności wydania decyzji o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji oraz okoliczności dotyczące stawienia się na takowe badania lub określające przyczyny braku stawienia się na badania i niewykonania ich w zakreślonym terminie.

Podkreślono również, że skarżący wiedział o terminie poddania się sprawdzeniu kwalifikacji, ponieważ wezwano go pismem z dnia 9 września 2013r. do przystąpienia do wykonania tego obowiązku, lecz na żadnym etapie postępowania nie zostały złożone wyjaśnienia w tym zakresie, przy czym strona była pouczona o możliwości złożenia takich wyjaśnień Brak takich wyjaśnień w ocenie Kolegium jest wystarczającą podstawą do uznania, iż nie było niezależnych od strony przeszkód by takiemu sprawdzeniu kwalifikacji się poddać tym bardziej, iż strona już w postępowaniu przed organem drugiej instancji będąc reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika żadnych okoliczności i dowodów w tym zakresie nie zgłosiła.

Dla oceny zasadności decyzji o cofnięciu uprawnienia organ odwoławczy badał jedynie okoliczności faktyczne i przesłanki istotne dla rozstrzygnięcia o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, gdyż tylko w takich granicach podstawy prawnej wynikającej z wszczęcia postępowania i podstawy faktycznej strona ma obowiązek zajmowania stanowiska i obrony przed skutkami wydawanej decyzji. Wskazano, że dla niniejszej sprawy nie mają znaczenia zarzuty odwołania dotyczące decyzji o skierowaniu na sprawdzenie kwalifikacji odnoszące się do daty poddania kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji, albowiem decyzja ta jest ostateczna i nie podlega badaniu w postępowaniu o cofnięcie uprawnień. Na marginesie zwrócono też uwagę, że błędne jest stanowisko odwołującego, iż rozstrzygnięcie decyzji określa termin poddania się sprawdzeniu kalifikacji. Decyzja bowiem nie rozstrzyga o tym terminie, lecz zawiera jedynie informacje i pouczenie, w jakim terminie należy się poddać sprawdzeniu kwalifikacji, by uniknąć skutku cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

Żadna z istotnych okoliczności sprawy, a więc brak poddania się sprawdzeniu kwalifikacji ani okoliczność wydania decyzji o skierowaniu, w ocenie Kolegium nie budzi wątpliwości i nie jest sporna, a pełnomocnik strony miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy, w tym na etapie postępowania odwoławczego i w żaden sposób nie zakwestionował tych faktów, ani nie złożył żadnych dowodów, które pozwalałyby na dokonanie innych ustaleń. Samo powoływanie się na naruszenia czynnego udziału strony w postępowaniu (art. 10 k.p.a.), w ocenie organu nie jest wystarczające dla uznania, iż takowe naruszenie miało wpływ na treść decyzji, ponieważ strona zarzucając naruszenie art. 10 k.p.a. nie wskazała, jaki wpływ na treść rozstrzygnięcia to naruszenie miało i jakich to czynności postępowania w związku z tym nie mogła wykonać.

W skardze do sądu S. K. wniósł o uchylenie decyzji organu odwoławczego oraz zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie:

1. art. 138 §1 pkt 1 k.p.a. polegające na utrzymaniu przez organ odwoławczy decyzji organu pierwszej instancji w sytuacji, gdy ze względu na uchybienia proceduralne, decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami powinna być uchylona w całości,

2. art. 7 k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a. i art. 77 k.p.a. polegające na niedokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy wskutek zebrania niekompletnego materiału dowodowego w rezultacie zaakceptowania przez organ odwoławczy prowadzenia postępowania przez organ I instancji w sposób sprzeczny z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa,

3. art. 8 k.p.a. w zw. z art. 9 k.p.a. i art. 10 k.p.a. polegające na zajęciu przez organ odwoławczy stanowiska, zgodnie z którym brak rozstrzygnięcia wniosku o przedłużenie terminu do wypowiedzenia się w sprawie nie stanowi naruszenia przepisów postępowania skutkujących koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji,

4. art. 57 § 3 k.p.a. polegające na przyjęciu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze stanowiska, zgodnie z którym pełnomocnik wstąpił do sprawy po upływie terminu wyznaczonego stronie do wypowiedzenie się w sprawie, w sytuacji gdy pismo pełnomocnika z dnia 14 listopada 2013 r., zostało nadane na poczcie w tym samym dniu i tym samym termin do zajęcia stanowiska w sprawie został zachowany,

5. art. 140 ust.1 pkt 4 lit a) ustawy - Prawo o ruchu drogowym w zw. z art.114 ust. 1 pkt b) poprzez utrzymanie w mocy decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wskutek niepoddania się przez stronę kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji w terminie do dnia 5 września 2013 r. mimo, że zgodnie z obowiązującymi przepisami nie ma podstaw do określenia terminu wykonania skierowania kierującego pojazdem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji i tym samym decyzja została wydana bez podstawy prawnej,

6. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji w sposób uniemożliwiający ustalenie, dlaczego mimo zawartych w pisemnych motywach decyzji twierdzeń o naruszeniu przez organ I instancji przepisów postępowania nie doszło do uchylenie zaskarżonej decyzji.

Zdaniem skarżącego Samorządowe Kolegium Odwoławcze powinno uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji, gdyż organ odwoławczy nie wyjaśnił dokładnie okoliczności faktycznych sprawy, opierając się na niekompletnym materiale dowodowym, pominął wniosek o przedłużenie terminu do zapoznanie się z aktami sprawy, nie poinformował pełnomocnika o przedłużeniu terminu do zapoznania się z aktami. Nietrafne jest też w ocenie skarżącego stanowisko organu odwoławczego, zgodnie z którym pełnomocnik zgłosił swój udział w sprawie formalnie już po upływie terminu wyznaczonego stronie do wypowiedzenia się w sprawie, bowiem wbrew treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji, pismo pełnomocnika zawierające wniosek o przedłużenie terminu do zapoznania się z aktami sprawy, nie zostało złożone w dniu [...]r., lecz w dniu [...]r.

Ponadto zdaniem skarżącego nie można zgodzić się z tą częścią uzasadnienia decyzji, w której organ odwoławczy uznał, iż nie stanowi naruszenia przepisów wskazanie w skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji daty, do której należy się poddać kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji tj. do dnia 5 listopada 2013 r., ponieważ decyzja o jakiej mowa w art. 114 ust. 1 pkt 1 b) ustawy - Prawo o ruchu drogowym, rozstrzyga wyłącznie o obowiązku poddania się sprawdzeniu kwalifikacji, a nie o terminie wykonania takiego rozstrzygnięcia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze pominęło fakt, iż Starosta [...] wskazał niedotrzymanie wskazanego terminu, jako przyczynę wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

Dodatkowo wskazano, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze dostrzegło naruszenie przepisów postępowanie w toku prowadzonego postępowania poprzez zaniechanie wezwania pełnomocnika do przedłożenie dokumentu pełnomocnictwa, jednakże nie uchyliło decyzji z tego powodu, a takie uchybienie stanowi rażące naruszenie przepisów postępowania. Zdaniem skarżącego w toku postępowania przed organem I instancji należało wezwać pełnomocnika do złożenia dokumentu pełnomocnictwa oraz przedłużyć termin do zapoznania się z aktami sprawy, bowiem w rezultacie bezczynności organu, udział pełnomocnika w sprawie miał charakter iluzoryczny.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest jedynie sprawdzenie, czy zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z przepisami prawa materialnego oraz czy przy jej podejmowaniu nie zostały naruszone w sposób istotny przepisy postępowania administracyjnego. Natomiast stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę wydanej w niniejszej sprawie decyzji w przedmiocie cofnięcia skarżącemu uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi stanowił art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.). Stosownie do tego przepisu decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie niepoddania się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie określonym w art. 114 ust. 1 pkt 1. Zgodnie zaś z art. 114 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty w razie uzasadnionych zastrzeżeń co do jej kwalifikacji (lit. a), a także na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 (lit. b).

Rozstrzygnięcie sprawy w przedmiocie cofnięcia uprawnień na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy - Prawo o ruchu drogowym wymaga zatem ustalenia, czy decyzja o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji ma walor ostateczności oraz czy skarżący takiemu kontrolnemu badaniu kwalifikacji się poddał.

Na wstępie podkreślenia wymaga, iż przedmiot zaskarżonego skargą aktu (czynności) wyznacza granice sprawy podlegającej kontroli sądowej, a tym samym zakres dopuszczalnego w niej orzekania (por. wyroki NSA z dnia 20 lipca 2005 r., sygn. akt I FSK 68/05 i z dnia 2 listopada 2005 r., sygn. akt I FSK 264/05 opubl. na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl., zwanej dalej CBOSA). W tym kontekście zwrócić należy uwagę, iż orzekające w sprawie organy, opierając się na podstawie materialnoprawnej zaskarżonej decyzji, były związane ustaleniami i rozstrzygnięciem decyzji Starosty [...] z dnia [...] r. w przedmiocie skierowania do kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami mechanicznymi. Przytoczenie przez organy administracyjne okoliczności związanych z wydaniem tej decyzji było niezbędne dla prawidłowego ustalenia przesłanki wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień, o których mowa w art. 140 ust. 1 ustawy. Skarżący mógł w odrębnej sprawie zaskarżyć do wojewódzkiego sądu administracyjnego taką ostateczną decyzję w sprawie skierowania go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, natomiast jej kwestionowanie na etapie wydawania decyzji o cofnięciu uprawnień wykracza poza ramy kognicji organów i Sądu w sprawie obecnie rozpoznawanej.

Nie ulega wątpliwości, że do decyzji ostatecznych w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. należy zaliczyć decyzję organu pierwszej instancji, w stosunku do której upłynął termin do złożenia odwołania. Ponieważ skarżący nie poddał się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji, organ miał obowiązek wydać decyzję na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Nie jest zatem zasadne stanowisko skarżącego, iż organy orzekające naruszyły art. 7 k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a. i art. 77 k.p.a. polegające na niedokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy wskutek zebrania niekompletnego materiału dowodowego w rezultacie zaakceptowania przez organ odwoławczy prowadzenia postępowania przez organ I instancji w sposób sprzeczny z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Zastosowanie sankcji w postaci cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami nie zależy od uznania organu, lecz jest jego obowiązkiem. Decyzja w przedmiocie skierowania skarżącego z określonym dniem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji jest ostateczna, a tym samym korzysta z domniemania legalności i prawidłowości. Musiała być ona respektowana przez samego skarżącego (odstępując od możliwości zaskarżenia ostatecznej decyzji w przedmiocie skierowania go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, zobowiązany był wykonać ją w wyznaczonym terminie, o ile nie było ku temu istotnych przeszkód), ale także przez organy prowadzące postępowanie w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdem.

W związku z powyższym oraz skoro z niezakwestionowanych ustaleń w sprawie wynika, że skarżący w wymaganym trybie został skierowany na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji i w zakreślonym terminie nie dopełnił tego obowiązku, to nie może budzić wątpliwości, że w okolicznościach niniejszej sprawy przesłanki przewidziane w art. 140 ust. 1 pkt 4a Prawa o ruchu drogowym zostały spełnione.

Wprawdzie zauważyć przy tym należy, że zgodnie z jednolitym obecnie orzecznictwem w tego rodzaju sprawach decyzja, o której mowa w art. 114 § 1 ust. 1 pkt 1lit. b) ustawy - Prawo o ruchu drogowym rozstrzygać może wyłącznie o obowiązku poddania się sprawdzeniu kwalifikacji, a nie o terminie poddania się takiemu sprawdzeniu (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt I OSK 1363/06, z dnia 30 czerwca 2009 r. sygn. akt I OSK 960/06 i z dnia 15 października 2009 r., sygn. akt I OSK 35/09 oraz z dnia 25 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 190/10 – opubl. w CBOSA), tym niemniej wyznaczony dwumiesięczny termin nie był rażąco krótki, a upływ ponad 9 miesięcy od wydania decyzji kierującej na egzamin do dnia wydania ostatecznej decyzji o cofnięciu skarżącemu prawa jazdy przesądza o prawidłowości stanowiska organów administracyjnych, iż miał on dostatecznie dużą ilość czasu, by temu egzaminowi się poddać.

Istotne jest przy tym, że w postępowaniu administracyjnym skarżący nie wskazał żadnych okoliczności, które uniemożliwiały mu wykonanie obowiązku poddania się egzaminowi sprawdzającemu w okresie poprzedzającym wydanie zaskarżonej decyzji. W tym stanie faktycznym sprawy organy administracji działały w granicach i na podstawie prawa.

Podzielić należy natomiast zarzuty skargi odnoszące się do postępowania organu I instancji w kontekście art. 10 k.p.a. Podkreślić jednak należy, że do kwestii tej odniosło się Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wyczerpująco wyjaśniając, iż zarzut naruszenia art. 10 § 1 i 3 k.p.a. nie stanowi automatycznie podstawy do uchylenia decyzji, jeśli nie towarzyszy mu takie naruszenie przepisów postępowania administracyjnego rozwijających zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu i zapewniających jej realizację, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik postępowania. Należy bowiem zwrócić uwagę, że przed wydaniem decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym, skarżący wiedział o istnieniu w obrocie prawnym ostatecznej decyzji o skierowaniu go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji oraz miał świadomość tego, że kontrolnemu badaniu kwalifikacji się nie poddał. Oznacza to, że okoliczności mające zasadnicze znaczenie w sprawie były skarżącemu znane.

Trafnie skarżący zarzucił, iż w toku postępowania przed organem I instancji należało wezwać pełnomocnika do złożenia dokumentu pełnomocnictwa oraz ewentualnie przedłużyć termin do zapoznania się z aktami sprawy, jednak w ocenie Sądu uchybienie to nie miało negatywnych konsekwencji procesowych dla skarżącego oraz wpływu na wynik sprawy. Podkreślić bowiem należy, iż decyzja organu I instancji musiała dotrzeć do wiadomości pełnomocnika skarżącego, skoro wniósł od niej odwołanie z zachowaniem ustawowego terminu, a w uzasadnieniu sformułował zarzuty pod jej adresem.

Ze względu na powyższe, uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę.