V SA/Wa 2548/13

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez Ma. P. jest decyzja Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. (dalej: Dyrektor [...] OR ARiMR) z dnia [...] października 2013 r. nr [...] o uchyleniu decyzji Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w M. (dalej Kierownik BP ARiMR) z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w całości oraz o ustaleniu kwoty nienależnie pobranych płatności z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW) na kwotę 5.401,16 zł.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

Skarżący w dniu 11 maja 2009 r. złożył do Biura Powiatowego ARiMR w M. wniosek o przyznanie płatności ONW na rok 2009. W oparciu o ten wniosek, Kierownik BP ARiMR wydał w dniu [...] stycznia 2010 r. decyzję, na mocy której przyznał skarżącemu wnioskowaną płatność w kwocie 11.473,13 zł (Nizinne strefa I – 6.124,49 zł i Nizinne strefa II – 5,348,64 zł) wypłaconą 26 lutego 2010 r. Powyższa decyzja została następnie uchylona przez Dyrektora [...] OR ARiMR decyzją z dnia [...] października 2010 r.

Organ I instancji ponownie rozpoznając sprawę wydał w dniu [...] lutego 2011 r. decyzję przyznającą wnioskodawcy płatności ONW w kwocie 7.986,98 zł (Nizinne strefa I – 7.986,98 zł i Nizinne strefa II – 0 zł). Kwota 1.862,49 zł stanowiąca dopłatę z tytułu płatności ONW Nizinne strefa I została przekazana na rachunek beneficjenta w dniu 31 marca 2011 r. Rozstrzygnięcie organu I instancji zostało utrzymane w mocy decyzją organu odwoławczego z dnia [...] lipca 2011 r. Następnie jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił ww. decyzję z dnia [...] lipca 2011 r., a orzekając ponownie Dyrektor [...] OR ARiMR decyzją z dnia [...] maja 2012 r. uchylił w całości decyzję Kierownika BP ARiMR z dnia [...] lutego 2011 r.

W związku z powyższym spraw trafiła ponownie do organu I instancji, który decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. przyznał wnioskodawcy płatności ONW za rok 2009 w wysokości 8.067,53 zł (Nizinne strefa I – 8.067,53 zł i Nizinne strefa II – 0 zł). Płatność w wysokości 80,55 zł stanowiąca dopłatę do należnej beneficjentowi płatności ONW Nizinne strefa I została mu wypłacona w dniu 20 sierpnia 2012 r. Od orzeczenia tego beneficjent wniósł odwołanie, co do którego organ odwoławczy postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r. stwierdził uchybienie terminu.

Równocześnie przed organami ARiMR toczyło się powstępowanie o przyznanie M. P. płatności ONW zna rok 2010. Wnioskodawca złożył bowiem wniosek w tym zakresie w dniu [...] kwietnia 2010 r. Kierownik BP ARiMR decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. przyznał wnioskodawcy ww. płatność w wysokości 5.916,85 zł. Środki te zostały przekazane na rachunek beneficjenta w dniu 9 sierpnia 2011 r.

Następnie decyzją organu II instancji z dnia [...] października 2011 r. decyzja z dnia [...] lipca 2011 r. została uchylona, a sprawa przekazana organowi I instancji do ponownego rozpoznania. Kierownik BP ARiMR w M. decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. przyznał wnioskodawcy płatność ONW w kwocie 5.864,33 zł.

Na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji Kierownik BP ARiMR pismem z dnia 14 marca 2013 r. poinformował beneficjenta o możliwości dokonania zwrotu nienależnie pobranych płatności. W piśmie tym organ wyjaśnił, że pierwotną decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. przyznano beneficjentowi płatność na rok 2009 w kwocie 11.473,13 zł, następnie jednak na mocy decyzji ostatecznej wydanej w wyniku przeprowadzenia postępowania odwoławczego kwota ta została zmniejszona do 8.067,53 zł. Z tego względu beneficjent powinien zwrócić 3.405,60 zł jako nienależną kwotę płatności przyznanych za rok 2009. Analogiczna sytuacja miała miejsce w odniesieniu do płatności przyznanych za rok 2010, gdzie na mocy decyzji pierwotnej z dnia [...] lipca 2011 r. beneficjent otrzymał sumę 5.916,85 zł, a następnie zgodnie z decyzją ostateczną z dnia [...] stycznia 2012 r. suma ta została zmniejszona do 5.864,33 zł.

Podsumowując organ I instancji wskazał, że beneficjent powinien zwrócić płatności w łącznej kwocie 3.458,12 zł stanowiącą różnicę pomiędzy sumą płatności ONW z lata 2009-2010 przyznanych na podstawie decyzji pierwotnych, a sumą tych płatności wynikającą z decyzji ostatecznych.

Z uwagi na to, że beneficjent nie skorzystał z dobrowolnej możliwości zwrotu płatności zakwalifikowanych przez organ jako pobrane nienależnie, Kierownik BP ARiMR w dniu 23 maja 2013 r. skierował do niego zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenie kwot nienależnie pobranych płatności ONW przyznanych na mocy decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r. i [...] lipca 2011 r.

Następnie w dniu [...] sierpnia 2013 r. ww. organ I instancji wydał decyzję ustaleniu kwoty nienależnie pobranych płatności z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania w łącznej wysokości 3.458,12 zł.

Orzekając na skutek odwołania strony Dyrektor [...] OR ARiMR decyzją z dnia [...] października 2013 r. uchylił ww. decyzję organu I instancji z dnia [...] sierpnia 2013 r. i określił wysokość nienależnie pobranych płatności ONW na kwotę 5.401,16 zł. Uzasadniając rozstrzygnięcie o tej treści organ wyjaśnił, że przedmiotem badania w postępowaniu o wydanie decyzji z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 98, poz. 634 ze zm.) – dalej "ustawa o ARiMR", jest ustalenie, czy w danej sprawie doszło do nienależnego lub nadmiernego pobrania środków pochodzących z wymienionych w tym przepisie funduszy. Następnie zaś wskazał, że z akt sprawy wynika, iż płatności ONW za rok 2009, przyznane decyzją Kierownika BP ARiMR z dnia [...] stycznia 2010 r. w łącznej wysokości 11.473,13 zł, zostały w dniu 26 lutego 2010 r. przekazane na rachunek bankowy wskazany przez stronę we wniosku o wpis do ewidencji producentów. Następnie w dniu 31 marca 2011 r. na rachunek strony zostały przekazane środki finansowe w wysokości 1.862,49 zł stanowiące dopłatę do należnych beneficjentowi płatności z tytułu ONW – Nizinne strefa I określonych w decyzji z dnia [...] lutego 2011 r.

W wyniku ponownego rozpatrzenia przez Kierownika BP ARiMR w M. sprawy w dniu [...] lipca 2012 r. została wydana decyzja przyznająca wnioskodawcy płatności w łącznej wysokości 8.067,53 zł z tytułu ONW – Nizinne strefa I, oraz odmawiająca przyznania płatności z tytułu ONW - Nizinne strefa II. Kwota 80,55 zł z tytułu ONW - Nizinne strefa I, stanowiąca dopłatę do przekazanej w dniu 26 lutego 2010 r. i w dniu 31 marca 2011 r. należnej beneficjentowi płatności z ww. tytułu, została w dniu 20 sierpnia 2012 r. przekazana na rachunek bankowy wskazany przez beneficjenta we wniosku o wpis do ewidencji producentów.

W oparciu o powyższe dane organ odwoławczy stwierdził, że różnica między kwotą płatności przekazaną na rachunek strony w dniu 26 lutego 2010 r. z tytułu ONW (Nizinne strefa II), na mocy decyzji Kierownika BP ARiMR w M. z dnia [...] stycznia 2010 r., a należną beneficjentowi kwotą płatności za rok 2009 określoną w decyzji z dnia [...] lipca 2012 r. z ww. tytułu stanowi płatności pobrane nienależnie i wynosi 5.348,64 zł.

W związku z powyższym organ odwoławczy uznał, że decyzja Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w M. z dnia [...] sierpnia 2013 r. ustalająca nieprawidłową sumę nienależnie pobranych płatności ONW na kwotę 3.458,12 zł została wydana z rażącym naruszeniem art. 29 ust. 1 ustawy o ARiMR, jak również art. 73 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania zasady współzależności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniach Rady (WE) nr 1782/2003 i (WE) nr 73/2009, oraz wdrażania zasady współzależności przewidzianej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2008; (Dz. Urz. UE L 141 z 30.04.2004, str. 18, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 44, str. 243, z późn. zm.).

Organ wyjaśnił przy tym, że art. 29 ust. 1 ustawy o ARiMR stanowił podstawę kompetencyjną do wydania przez Kierownika BP ARiMR decyzji ustalającej wysokość kwoty nienależnie lub nadmiernie pobranych środków publicznych pochodzących z funduszy UE oraz środków krajowych. Powołany art. 73 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004 stanowił natomiast podstawę materialnoprawną do wydania tejże decyzji.

Nastepnie Dyrektor [...] OR ARiMR zwrócił uwagę na wyrażony w art. 139 k.p.a. zakaz wydawania przez organ odwoławczy decyzji na niekorzyść strony odwołującej się. Wskazał jednak, że zakaz ten nie miał w niniejszej sprawie zastosowania, ponieważ – jak wskazano powyżej – zaskarżona decyzja organu I instancji rażąco naruszała prawo.

Na koniec organ odwoławczy wskazał, że w przypadku wnioskodawcy nie wystąpiła żadna z przesłanek skutkujących brakiem obowiązku zwrotu nienależnie pobranych płatności wymienionych w art. 73 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia nr 796/2004 oraz art. 80 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (Dz. Urz. UE L 316 z 2 grudnia 2009, str. 1). Organ wskazał również sposób obliczenia odsetek od ustalonej kwoty nienależnie pobranych płatności.

Na wymienioną powyżej decyzję Dyrektora [...] OR ARiMR z dnia [...] października 2013 r. M. P. wniósł skargę.

W odpowiedzi organ wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko i argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Uzupełnieniem tego zapisu jest treść art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a.), w którym wskazano, iż sądy administracyjne stosują środki określone w ustawie. Powyższe regulacje określają podstawową funkcję sądownictwa i toczącego się przed nim postępowania. Jest nią sprawowanie wymiaru sprawiedliwości poprzez działalność kontrolną polegającą na zbadaniu, czy organ administracji publicznej nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jego wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi jego uchylenie. Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.), a także, gdy decyzja organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Kierując się tymi przesłankami i badając zaskarżoną decyzję w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw, Sąd uznał, że skarga jest zasadna.

Na wstępie motywów podjętego rozstrzygnięcia wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz.U. z 2013 r., poz. 173 ze zm.), z zastrzeżeniem zasad i warunków określonych w przepisach Unii Europejskiej, o których mowa w art. 1 pkt 1, do postępowań w sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

W związku z powyższym wskazać należy, iż organ rozpoznający odwołanie ma obowiązek przy ponownym rozpoznaniu sprawy stosować się m.in. do zakazu reformationis in peius wyrażonego w art. 139 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.

Wskazać należy, że instytucja zakazu reformationis in peius przyjęta w przepisie art. 139 k.p.a., jest jedną z podstawowych gwarancji procesowych prawa obrony strony. Istota tego zakazu polega na tym, że organ odwoławczy nie może zmienić rozstrzygnięcia zawartego w decyzji organu I instancji na niekorzyść odwołującej się strony. Strona powinna bowiem mieć świadomość, iż w wyniku złożenia odwołania jej sytuacja prawna nie ulegnie pogorszeniu – wniesione przez nią odwołanie, nawet jeżeli nie okaże się skuteczne, spowoduje co najwyżej utrzymanie jej dotychczasowej sytuacji prawnej ustalonej zaskarżoną decyzją. Organ odwoławczy rozpatrujący ponownie sprawę może, bowiem bądź utrzymać w mocy decyzję dotychczasową, bądź też zmienić ją i wydać decyzję bardziej korzystną dla strony, która składała odwołanie. Zakaz reformationis in peius ma więc na celu spowodowanie, aby strony w obawie przed pogorszeniem swej sytuacji prawnej nie zrezygnowały ze składania odwołań.

Od zakazu reformationis in peius można odstąpić tylko w przypadku rażącego naruszenia prawa lub rażącego naruszenia interesu społecznego. Pierwszy z warunków odstąpienia od zakazu orzekania na niekorzyść strony – rażące naruszenie prawa – jest rozumiane jako przekroczenie prawa w sposób jasny, niedwuznaczny i ma miejsce wtedy, gdy łącznie zostaną spełnione dwie przesłanki. Wymogiem pierwszej z nich jest to, iż treść decyzji musi pozostawać w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa tzn. istnienie tej sprzeczności da się ustalić poprzez proste ich zestawienie. Natomiast druga przesłanka wymaga, aby naruszenie prawa było tego rodzaju, iż prowadzić będzie ono do niemożności zaakceptowania owej decyzji, jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa. Dodatkowo wstępnym warunkiem uznania, iż nastąpiło rażące naruszenie prawa, jest stwierdzenie, iż w "zakresie objętym konkretną decyzją administracyjną obowiązywał niewątpliwy stan prawny" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 lipca 1994 r., sygn. akt III SA 535/94, ONSA 1995, nr 2, poz. 91). Natomiast "rażące naruszenie interesu społecznego" nie jest samoistnym kryterium odstąpienia od zakazu wyrażonego w art. 139 k.p.a. Wchodzi ono w grę dopiero wówczas, gdy w postępowaniu odwoławczym zostanie stwierdzona wadliwość decyzji, chociażby nie w stopniu rażącym. Organ odwoławczy odstępując od zasady zakazu reformationis in peius obowiązany jest w uzasadnieniu wykazać wystąpienie w decyzji organu I instancji rażącego naruszenia prawa lub rażącego naruszenia interesu społecznego (tak również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 listopada 2009 r. sygn. akt II GSK 178/09 www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W niniejszej sprawie Kierownik BP ARiMR, działając jako organ pierwszej instancji, decyzją z [...] sierpnia 2013 r. ustalił kwotę nienależnie pobranych płatności ONW w wysokości 3.458,12 zł. W wyniku złożonego przez skarżącego odwołania Dyrektor [...] OR ARiMR wydał decyzję, mocą której uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie i orzekł o wysokości nienależnie pobranych płatności z tytułu ONW w kwocie 5.401,16 zł. W wyniku rozpoznania odwołania doszło zatem do pogorszenia sytuacji skarżącego w stosunku do stanu jego zobowiązania określonego we wcześniejszej decyzji. Tym samym, odstępując od przedstawionej powyżej zasady reformationis in peius, obowiązkiem organu administracyjnego było wykazanie, że zaskarżona decyzja organu I instancji rażąco narusza prawo lub interes społeczny.

Zauważyć trzeba, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy podjął próbę wykazania, iż wyłączenie zakazu reformationis in peius było w niniejszej sprawie spowodowane rażącym naruszeniem prawa. Próba ta ograniczyła się jednak do lakonicznego stwierdzenia, iż organ I instancji rażąco naruszył art. 29 ust. 1 ustawy o ARiMR i art. 73 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004. Niezależnie jednak od dających się dostrzec na pierwszy rzut oka braków uzasadnienia zaskarżonej decyzji w powyższym zakresie wskazać należy, iż decyzja organu I instancji z dnia [...] sierpnia 2013 r. nie naruszała prawa w stopniu rażącym.

Rażące naruszenie prawa jest postacią kwalifikowaną naruszenia prawa i jako takie powinno być interpretowane ściśle. Zgodnie ze słownikowym znaczeniem, za działanie "rażące" należałoby uznać działanie bezspornie ponad miarę, niewątpliwe, wyraźne oraz oczywiste. Tymczasem rażące naruszenie prawa, na które powołuje się organ odwoławczy nie wynikało w sposób wyraźny i oczywisty z treści decyzji Kierownika BP ARiMR z dnia [...] sierpnia 2013 r. W decyzji tej organ I instancji nie wskazał bowiem, jakie kwoty – tytułem płatności ONW – zostały przekazane na rachunek skarżącego na podstawie decyzji tego organu z dnia [...] lutego 2011 r. i [...] lipca 2012 r. Obliczając kwotę nienależnie pobranych płatności organ ten wziął więc pod uwagę jedynie różnicę pomiędzy pierwotną kwotą płatności ONW przyznanych na rok 2009 (11.473,13 zł) wynikającą z decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r. i ostatecznie przyznaną kwotę tych płatności (8.067,53 zł) wynikającą z decyzji z dnia [...] lipca 2013 r. Wadliwości decyzji z dnia [...] sierpnia 2013 r. nie można było zatem wywieść z jej treści poprzez proste jej zestawienie z przepisami określającymi procedurę zwrotu nienależnie pobranych płatności. Wynikała ona natomiast z innych materiałów dowodowych będących w posiadaniu organu, o których mowa poniżej.

W rozpoznawanej sprawie dla stwierdzenia, że decyzja organu I instancji naruszała prawo konieczne było więc przeprowadzenie postępowania dowodowego przez organ odwoławczy. Dopiero po dokonaniu porównania treści decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r., [...] lutego 2011 r. i [...] lipca 2012 r. oraz kwot płatności ONW wypłaconych skarżącemu na podstawie tych decyzji, organ odwoławczy uznał, że kwota nienależnie pobranych płatności określona przez organ I instancji została zaniżona. Jeżeli zatem w sprawie doszło do naruszenia przepisów procedury w zakresie prawidłowego ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności, to naruszenie to nie miało charakteru rażącego. Sąd doszedł do takiego przekonania nawet mając na uwadze, że zakres pojęcia "rażące naruszenie prawa" użytego w art. 139 k.p.a. jest szerszy od pojęcia rażącego naruszenia prawa będącego podstawą stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156 § 1 pkt 2), gdyż obejmuje ono również wszystkie kwalifikowane wypadki naruszenia prawa wymienione taksatywnie w art. 145 § 1, art. 145a § 1 i art. 156 § 1 k.p.a.

Podsumowując wskazać należy, że w zaskarżonej decyzji dokonano zakwalifikowania przypadku zwykłego naruszenia prawa jako naruszenie rażące. Takie działanie organu odwoławczego należy uznać za niedopuszczalne tym bardziej, że skutkiem owej błędnej kwalifikacji było wyłączenie jednej z gwarancji procesowych strony w postępowaniu administracyjnym – zakazu reformationis in peius. Podkreślenia wymaga, iż stwierdzenie jakiegokolwiek naruszenia prawa, nawet istotnego, bez wystąpienia którego decyzja miałaby inną treść (inna byłaby kwota płatności ustalonych jako pobrane nienależnie) nie uzasadnia automatycznego wyłączenia ww. zasady.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że Dyrektor [...] OR ARiMR wydając zaskarżoną decyzję naruszył art. 139 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Badając sprawę ponownie, organ drugiej instancji zobowiązany będzie do zastosowania się do powyższego stanowiska Sądu. Dostrzegając wadliwości w sposobie obliczenia nienależnie pobranych płatności ONW, będzie miał na uwadze to, że świetle art. 139 k.p.a. nie może wydać rozstrzygnięcia reformatoryjnego na niekorzyść strony odwołującej się. Organ powinien mieć też na uwadze, że wydanie decyzji kasacyjnej opartej o art. 138 § 2 k.p.a. również może być ocenione jako niedopuszczalna próba obejścia zakazu reformationis in peius. W okolicznościach niniejszej sprawy, przekazanie organowi I instancji sprawy do ponownego rozpoznania ze wskazaniem, iż ustalając kwotę nienależnie pobranych płatności powinien uwzględnić dodatkowo płatności przekazane na postawie decyzji z dnia [...] lutego 2011 r. (1.862,49 zł) i decyzji z dnia [...] lipca 2013 r. (80,55 zł) doprowadziłoby bowiem do obiektywnego pogorszenia sytuacji skarżącego.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.