I SA/Wa 2134/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] Minister Skarbu Państwa po rozpatrzeniu odwołania K. Ż. uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Pismem z dnia 30 grudnia 1991 r. K. Ż. wystąpiła do Urzędu Rejonowego w K. o przyznanie rekompensaty z tytułu pozostawienia poza granicami RP nieruchomości położonej w miejscowości L., gmina W., powiat [...] w dawnym województwie [...]. We wniosku zaznaczono, że został on złożony także w imieniu pozostałych uprawnionych osób. Wraz z wnioskiem przedłożono pełnomocnictwa, upoważniające wnioskodawczynię do występowania w postępowaniach dotyczących wszelkich uprawnień wynikających z następstwa prawnego po R. i K. Ż., udzielone przez: W.Ż., S. Ż. oraz M. K. Wniosek ten nie został rozpoznany merytorycznie.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2004 r. Prezydent Miasta K. przekazał wniosek zgodnie z właściwością miejscową Wojewodzie [...]. Pismem z dnia 7 lutego 2005 r., skierowanym do wszystkich stron postępowania organ ten poinformował o konieczności uzupełnienia wniosku. W treści pisma zastrzeżono, że w razie nieuzupełnienia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania, wniosek zostanie pozostawiony bez rozpoznania. Pismem z dnia 7 sierpnia 2008 r., Wojewoda [...] zawiadomił wnioskodawczynię o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania z uwagi na jego nieuzupełnienie. Jednocześnie pouczono o możliwości złożenia kolejnych wniosków w terminie ustawowym tj. do dnia 31 grudnia 2008 r. K. Ż. złożyła kolejny wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez K. Ż. nieruchomości poza obecnymi granicami państwa w dniu 8 września 2008 r. Pismem z dnia 8 października 2008 r. Wojewoda [...] zawiadomił wszystkie strony postępowania o zarejestrowaniu ich wniosku. Następnie, wezwaniem z dnia 4 grudnia 2008 r. organ zobowiązał strony do uzupełnienia braków formalnych wniosku w terminie kolejnych 6 miesięcy zgodnie z art. 6 ust. 6 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169, poz. 1418 ze zm. – dalej jako ustawa zabużańska).

Decyzją z dnia [...] maja 2013 r. Wojewoda [...] odmówił K. Ż. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez jej poprzedników prawnych nieruchomości poza obecnymi granicami RP stwierdzając, że pozostawiona nieruchomość była własnością osoby prawnej. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał na poczynione ustalenia, że właścicielem nieruchomości w chwili jej pozostawienia była spółka "Zakłady [...], Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" z siedzibą w L.. Natomiast dokumenty potwierdzające współwłasność nieruchomości małżonków K. i R. Ż. ocenił jako pochodzące z okresu przed zawiązaniem spółki. W konsekwencji uznał, że składniki należącego do małżonków mienia zostały wniesione do spółki będącej osobą prawną, stąd też nie jest możliwe potwierdzenie prawa do rekompensaty przysługującego z tytułu ich pozostawienia.

W odwołaniu od tej decyzji K. Ż. zarzuciła błędne ustalenie właściciela przedmiotowej nieruchomości. Wskazała, że do korzystania z gruntów i budynków R. Ż. nie było konieczne przeniesienie ich własności na rzecz spółki. Również rozwój spółki, związany z rozszerzeniem przedmiotu jej działalności przy jednoczesnym podwyższeniu kapitału zakładowego nie oznaczał samo przez się przejęcia nieruchomości, tym bardziej, że zapis w rejestrze handlowym wskazuje, że na kapitał zakładowy składały się wyłącznie wkłady pieniężne.

Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. uchylił decyzję Wojewody [...] w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy w pierwszej kolejności wskazał na konieczność wyjaśnienia kwestii prawidłowego zakresu podmiotowego sprawy. Odnosząc się do pisma Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2008 r. o pozostawieniu wniosku stron bez rozpoznania podkreślił, że ustawa zabużańska wyklucza możliwość takiego rozstrzygnięcia, a orzecznictwo sądów administracyjnych konsekwentnie wskazuje, że wnioski w sprawach zabużańskich są wyłączone spod normy z art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. – dalej jako Kpa). W następstwie tego, a także poprzez zaniechanie doręczenia pozostałym stronom pisma informującego o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania, a następnie potraktowanie tego pisma jako niebyłego tj. dalsze przyjmowanie dowodów, uniemożliwiono pozostałym stronom złożenie wniosku o przywrócenie terminu na jego uzupełnienie, a tym samym udział w postępowaniu. Za wadliwe działanie Wojewody [...] uznał organ odwoławczy pominięcie złożonych do sprawy pełnomocnictw ogólnych dla K. Ż. Z uwagi na taki charakter należało uznać ich skuteczność także w stosunku do innych postępowań, objętych zakresem upoważnienia. Z tego względu organ odwoławczy wskazał na konieczność umożliwienia wstąpienia do postępowania pozostałym stronom bądź ich następcom prawnym.

Za najistotniejszą natomiast kwestię merytoryczną uznał organ odwoławczy konieczność ustalenia, czy nieruchomość położona w L., będąca pierwotnie własnością K. i R. Ż. została wniesiona aportem do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Za punkt wyjścia rozważań w tej części organ uznał przyznaną w decyzji Wojewody [...] okoliczność, że żaden z dokumentów nie potwierdza wprost przeniesienia własności składników mienia na spółkę. Z akt sprawy wynika zdaniem organu odwoławczego, że poprzednicy prawni wnioskodawczyni nabyli przedmiotową nieruchomość w 1919 r., zaś w 1922 r. prowadzili tam działalność gospodarczą, zakładając młyn i gorzelnię. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdził, że wprawdzie arkusz posiadłości gruntowej potwierdza własność małżonków Ż. na dzień 20 października 1935 r., a spółkę założono w styczniu 1935 r. przy czym ze złożonego do akt sprawy odpisu rejestru handlowego nie wynika, aby nastąpiło wniesienie do spółki nieruchomości należących do małżonków Ż. to jednak uznał, że nie została wyjaśniona kwestia ostatniego z wpisów w rejestrze handlowym ani też kwestia opuszczenia przedmiotowej nieruchomości. Ustalenie to jest zdaniem organu odwoławczego o tyle istotne, że stan danej nieruchomości musi być oceniany właśnie na datę jej opuszczenia.

Konkludując organ odwoławczy ocenił, że Wojewoda [...] nie zgromadził materiału dowodowego niezbędnego do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia, a ponadto pominął pozostałe strony postępowania. Dotychczasowe ustalenia uznał za nie pozwalające na określenie daty opuszczenia nieruchomości oraz stosunków majątkowych rodziny Ż. oraz prowadzonej przez nich spółki, jako odrębnego podmiotu praw i obowiązków. Jednocześnie wskazał na konieczność zobowiązania wnioskodawczyni do przedstawienia pism zawierających prośbę do instytucji archiwalnych o przeprowadzenie kwerendy w ich zbiorach oraz pism nadesłanych w odpowiedzi. Ponadto uwzględnienia, że zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, każda spółka rejestrowa zobowiązana była do publikacji najistotniejszych zmian w Monitorze Polskim oraz zawiadamiania o rejestracji Ministerstwa Przemysłu i Handlu oraz ewentualnego wystąpienia do Sądu Rejonowego w Z. celem odszukania dawnych ksiąg wieczystych, mogących znajdować się w tamtejszych zbiorach.

Na powyższą decyzję K. Ż. zastępowana przez pełnomocnika wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie domagając się stwierdzenia jej nieważności ewentualnie uchylenia w całości. Wydanemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie:

a) prawa materialnego mające istotny wpływ na wynik sprawy

- tj. rażące naruszenie art. 28 Kpa poprzez jego błędną interpretację na gruncie ustawy zabużańskiej wyrażającą się uznaniem, że pozostałym spadkobiercom R. i K. Ż. przysługuje status strony w postępowaniu dotyczącym sprawy udziału w rekompensacie przysługującego K. Ż.,

b) przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez:

* rażące naruszenie art. 15 Kpa, art. 61 §1 Kpa w zw. z art. 140 i art. 104 w zw. z art. 140 Kpa poprzez odniesienie się w postępowaniu odwoławczym do okoliczności nieobjętych żądaniem strony, tj. oparcie zaskarżonej decyzji na okolicznościach dotyczących udziału osób, których nie dotyczyła sprawa zakończona decyzją organu I instancji,

* art. 77 §1 w z w z art. 140 Kpa poprzez nierozpatrzenie całości zgromadzonego materiału dowodowego wskutek nieodniesienia się do okoliczności wynikających z oświadczeń świadków, a także wskutek braku jednoznacznej oceny okoliczności wynikających z dokumentów zgromadzonych w sprawie,

* art. 76 §1 Kpa poprzez odmowę przyznania mocy dowodowej dokumentom urzędowym pomimo braku przeciwdowodów na okoliczności stwierdzone ich treścią,

- art. 107 § 3 w z art. 140 Kpa poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób niespójny i wewnętrznie sprzeczny, oraz niewskazanie dowodów, na których organ II instancji oparł, się a także dowodów, którym odmówił wiarygodności,

-art. 136 Kpa poprzez nieprzeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego, pomimo zgromadzenia materiału dowodowego, co najmniej w znacznej części, w postępowaniu przed organem I instancji,

- art. 138 § 2 Kpa poprzez uchylenie decyzji organu I instancji pomimo niewskazania żadnych okoliczności, które uzasadniałyby takie rozstrzygnięcie,

- art. 138 § 1 pkt 2 Kpa poprzez niewydanie merytorycznego rozstrzygnięcia pomimo istnienia okoliczności uzasadniających takie rozstrzygnięcie,

- art. 6 Kpa poprzez uchylenie decyzji organu I instancji, pomimo niewskazania żadnych okoliczności, które uzasadniałyby takie rozstrzygnięcie,

- art. 7 Kpa poprzez niepodjęcie czynności mających na celu załatwienie sprawy,

- art. 8 Kpa poprzez odwlekanie zakończenia postępowania w sytuacji, w której został zgromadzony materiał dowodowy,

- art. 15 Kpa poprzez uchylenie się od merytorycznego rozpatrzenia sprawy w II instancji.

W uzasadnieniu skargi podniosła, że wskazywana przez organ odwoławczy konieczność rozpoznania wniosku każdego spośród spadkobierców byłych właścicieli wynika z błędnego utożsamiana pojęcia "sprawy administracyjnej" i "postępowania administracyjnego". Przedmiotem postępowania administracyjnego jest bowiem sprawa administracyjna, a więc sprawa dotycząca konkretnego podmiotu, w której organy administracji mają obowiązek rozstrzygnąć o jej uprawnieniach. W ocenie skarżącej z zaskarżonej decyzji nie wynika jaki interes prawny i oparty na jakiej normie prawa materialnego mają pozostali spadkobiercy pozostawionej nieruchomości w sprawie dotyczącej udziału w uprawnieniu przysługującym K. Ż. Skarżąca podniosła, że organ odwoławczy nie rozpatrzył całości materiału dowodowego w szczególności dokumentów świadczących o tym, że pozostawione nieruchomości nie były własnością osób prawnych, ale R. Ż. W tym zakresie nie wskazał jakie fakty uznał za udowodnione oraz z jakiej przyczyny nakazał poczynić wyjaśnienia do kogo należała przedmiotowa nieruchomość, jeśli w aktach sprawy znajdują się dowody, że była własnością małżeństwa Ż. Nie wskazał również w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jaki istotny do wyjaśnienia zakres sprawy pozostał bez dowodu, co powoduje, że jest ono nielogiczne i utrudnia odniesienie się do tez w nim zawartych. Przekazanie organowi I instancji sprawy do ponownego rozpoznania jest, zdaniem skarżącej w okolicznościach jedynie wadliwej oceny przez ten organ materiału dowodowego, przedłużaniem postępowania i uchylaniem się od merytorycznego rozpoznania sprawy.

W odpowiedzi na skargę Minister Skarbu Państwa wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd bada, czy organ administracji orzekając w sprawie nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Należy dodać, że zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. z 2012 r. Dz. U. poz. 270) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zaskarżoną decyzją Minister Skarbu Państwa uchylił decyzję Wojewody [...] wobec pominięcia pozostałych stron postępowania oraz niezgromadzenia materiału dowodowego niezbędnego do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie naruszaja prawa.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji były przepisy ustawy zabużańskiej. Prawo do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl przepisów tej ustawy, przysługuje ich właścicielowi (art. 2), a w przypadku jego śmierci wszystkim jego spadkobiercom bądź niektórym z nich wskazanym przez pozostałych spadkobierców, o czym stanowi art. 3 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku śmierci właściciela nieruchomości, prawo to przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli spełniają wymóg określony w art. 2 pkt 2 (tj. posiadają obywatelstwo polskie). Wskazanie osoby uprawnionej następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem notarialnie poświadczonym lub przed organem administracji publicznej albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej. Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 1 ustawy zabużańskiej potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. Natomiast z art. 5 ust. 2 tej ustawy wynika, że wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty w przypadkach, o których mowa w art. 3 tej, składa współwłaściciel lub spadkobierca, lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty. Z treści powołanego przepisu istotnie nie wynika, iż wnioski o potwierdzenie prawa do rekompensaty, muszą zostać złożone od razu przez wszystkich uprawnionych. Stosowny wniosek może zostać złożony przez jeden podmiot. Obowiązkiem organu administracji publicznej prowadzącego postępowanie jest natomiast ustalenie wszystkich stron postępowania - co w niniejszej sprawie nie nastąpiło.

Z akt sprawy wynika, że małżonkowie K. i R. Ż. pozostawili czworo spadkobierców, dzieci – K. Ż., M. K., S. Ż. oraz W. Ż. (postanowienie Sądu Rejonowego w. K. z dnia [...] sierpnia 1991 r.). Bezspornym jest, że wnioskiem z dnia 20 grudnia 1991 r. K. Ż. działająca w imieniu własnym i "uprawnionych osób" wystąpiła o przyznanie rekompensaty za mienie pozostawione poza granicami RP, załączając do wniosku pełnomocnictwa upoważniające do występowania w sprawach wszelkich uprawnień wynikających z następstwa prawnego po R. i K. Ż.. Poza sporem jest również to, że wniosek ten nie został merytorycznie rozpoznany, a pozostawiony bez rozpoznania, co, jak słusznie zauważył organ odwoławczy nie znajduje oparcia w przepisach ustawy zabużańskiej. W tej sytuacji rozpoznanie przez Wojewodę [...] kolejnego wniosku K. Ż. złożonego w dniu 18 września 2008 r. jedynie w stosunku do niej, z pominięciem znajdujących się w aktach sprawy pełnomocnictw, a tym samym pozostałych wnioskodawców należało uznać za błędnie przyjęty zakres podmiotowy sprawy. Nie sposób w ocenie Sądu w okolicznościach tej sprawy zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej, że organ nie wykazał jaki interes prawny i oparty na jakiej normie prawa materialnego mają pozostali spadkobiercy pozostawionej nieruchomości. Mamy tu bowiem do czynienia z jednym stosunkiem materialnoprawnym w sprawie dochodzenia prawa do odszkodowania (rekompensaty) i jest jedna sprawa administracyjna w tym przedmiocie. Nie można zatem, tak jak to wynika ze skargi dzielić tych spraw na sprawę K. Ż. i spraw pozostałych spadkobierców tylko dlatego, że organ I instancji pominął udzielone jej pełnomocnictwa do działania w imieniu pozostałych spadkobierców.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 8 Kpa nakłada na organ administracji publicznej nie tylko obowiązek prawidłowego rozważenia stanu faktycznego i prawnego rozstrzyganej sprawy, lecz także obowiązek rozważenia skutków prawnych, które wywołują wszelkie ostateczne akty administracyjne funkcjonujące w obrocie prawnym i pozostające w związku z podejmowanym rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie (por. wyrok NSA z dnia 5 lutego 2008 r. sygn. akt II OSK 2005/06 dostępne w bazie orzeczeń pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Sąd podziela w związku z tym stanowisko organu odwoławczego, że ze względu na sposób sformułowania pełnomocnictw udzielonych skarżącej przez pozostałych spadkobierców, należało ocenić ich skuteczność także w stosunku do innych postępowań, objętych zakresem upoważnienia, a w szczególności postępowania prowadzonego na skutek wniosku K. Ż. z dnia 18 września 2008 r., zwłaszcza w kontekście zachowania terminu do złożenia wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty. Już choćby z tej przyczyny uchylenie przez organ odwoławczy decyzji Wojewody [...] było uzasadnione.

Sąd nie podziela także pozostałych zarzutów skargi dotyczących naruszenia przez Ministra Skarbu Państwa przepisów postępowania. Analiza akt sprawy prowadzi zdaniem Sądu do wniosku, że Wojewoda [...] prowadził postępowanie z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 Kpa poprzez niezebranie w sposób wyczerpujący, a tym samym nierozpoznanie całości materiału dowodowego. W pierwszej kolejności dotyczy to niewyjasnienia zakresu prowadzenia działalności gospodarczej przez R. Ż. i jej podstaw prawnych tj. wpisów w rejestrze handlowym, okoliczności czy nieruchomość pozostawiona, została ewentualnie wniesiona aportem do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nie odmawiając mocy dowodowej dokumentom w postaci wyciągu hipotecznego majątku w L., z 12 sierpnia 1930 r., arkusza posiadłości gruntowej w L. z 1935 r., opisu fabryki [...] R. Ż. w S. z 1937 r czy też planów sytuacyjnych zakładów z 31 sierpnia 1940 r. organ odwoławczy słusznie zwrócił uwagę na niewyjaśnione kwestie stosunków majątkowych rodziny Ż. oraz prowadzonej przez nich spółki jako odrębnego podmiotu praw i obowiązków, a także wpisów w rejestrze handlowym w związku z rozwojem spółki i ponad trzykrotnym podwyższeniem kapitału zakładowego zwłaszcza w kontekście planów rozwoju z 1942 r. i zamiarem pełnego wykorzystania nieruchomości w L.

Uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego nie można zarzucić niespójności i braku logiki, czy też braku stanowiska w spawie jak sugeruje skarżąca. Organ ten istotnie wskazuje na istnienie dowodów potwierdzających, że właścicielami nieruchomości byli małżonkowie Ż., ale jednocześnie uzasadnia jakie wątpliwości budzi fakt, że R. Ż. obok działalności w ramach spółki prawa handlowego prowadził także samodzielnie działalność gospodarczą pod własnym nazwiskiem. W tym zakresie słusznie wskazuje, że pominięte zostały istotne okoliczności, przede wszystkim kontekst prawny prowadzenia działalności gospodarczej oraz faktyczny zakres tej działalności, wykraczający poza założoną przez niego spółkę. Nadto należy podzielić stanowisko organu odwoławczego, iż organ pierwszej instancji nie ustalił kiedy przedmiotowa nieruchomość została opuszczona i jak na tę datę wyglądały kwestie własnościowe. Ze zgromadzonego materiału jednoznacznie nie wynika, czy było to w 1939 roku, czy też w 1943 gdy został ustanowiony zarząd przymusowy nad spółką, co miałoby znaczenie, bowiem stan danej nieruchomości winien być oceniany na moment jej opuszczenia.

Co do zarzutu nieodniesienia się okoliczności wynikających z oświadczeń świadków to wskazać należy, że na gruncie kodeksu postępowania administracyjnego wszystkie środki dowodowe mają takie samo znaczenie. Kodeks nie dzieli dowodów na ważniejsze i mniej ważne czy też mające większą lub mniejszą moc dowodową. Dlatego równie ważne jest przedstawienie dowodów z dokumentu jak i dowodów osobowych – zeznań świadków czy też przesłuchania stron. Natomiast organ rozpoznający sprawę obowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzeć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 Kpa) i dokonać oceny dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny wyrażoną w art. 80 Kpa.

W ocenie Sądu organ odwoławczy dokonał prawidłowej oceny okoliczności faktycznych sprawy i wydał prawidłowe rozstrzygniecie. Ocena ta nie narusza prawa, a co za tym idzie nie można jej podważyć, stanowisko swoje organ umotywował w sposób przekonujący stosownie do dyspozycji art. 107 § 3 Kpa wraz z konkretnymi, precyzyjnie określonymi wytycznymi dla organu I instancji. Wywody te prowadzą do wniosku , że zaskarżona decyzja nie uchybia przepisom prawa w tym art. 7, 75, 77 i 80 Kpa jak również art. 136 Kpa.

Brak jest uzasadnionych podstaw do kwestionowania poglądu, że dokonanie ustaleń wskazanych przez Ministra Skarbu Państwa z pominięciem rozstrzygnięcia w tym zakresie przez organ I instancji, w sposób ewidentny naruszyłoby zasadę dwuinstancyjności postępowania. W istocie oznaczałoby bowiem, że ocena tego organu ma charakter jednoinstancyjny i nie podlega kontroli odwoławczej. To zaś w konsekwencji prowadziłoby do pozbawienie strony możliwości skorzystania z przysługujących jej środków zaskarżenia, tym samym ograniczenia należnych jej praw. W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja znajduje wbrew stanowisku skarżącej uzasadnienie w treści art. 138 § 2 Kpa

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.