II SA/Kr 281/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 30 lipca 2013 r., znak: [.....] , nr [.....] Starosta G. zatwierdził projekt budowlany i udzielił .DS. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego (wraz z wewnętrznymi instalacjami: elektryczna, wod-kan, c.o.), przyłączem wodociągowym z projektowanej studni, przyłączem kanalizacji sanitarnej i wewnętrzną linią elektryczną zalicznikową z zestawu złączowo-pomiarowego na działce nr ewid. [.....] w R.

Od decyzji tej odwołała się J.B. "w części dotyczącej warunków zabudowy - nr decyzji Wójta G. : [.....] z 22.02.2013 r., w której ustalono, że dojazd do działki nr ewid. [.....] w R. będzie zapewniony przez drogę dojazdową oznaczoną jako działka nr ewid. [.....] ". Stwierdziła również, że Wójt Gminy G. wydał oświadczenie, że nieruchomość nr ewid. [.....] jest drogą publiczną o nr [.....] , co nie jest zgodne z prawdą.

Wojewoda [.....] po rozpatrzeniu tego odwołania decyzją z dnia 18 grudnia 2013 r., znak [.....] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu wskazano, że w myśl art. 35 ust. 4 ustawy z dn. 07.07.1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2013 poz. 1409) właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli spełnione zostaną wymagania określone w art. 32 ust. 4 oraz art. 35 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy Prawo budowlane, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Stosownie zaś do treści przepisów art. 33 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, dokumenty te inwestor powinien dołączyć do wniosku o pozwolenie na budowę.

Z akt sprawy wynika, że inwestor - D.S. do wniosku o pozwolenie na budowę (wniosek z 16.05.2013 r. - data wpływu do Starostwa Powiatowego w G. : 22.05.2013 r.) załączył prawidłowo wypełnione oświadczenie z 16.05.2013 r. o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane dotyczące działki nr ewid. [.....] w obr. ewid. R. , jedn. ewid. Gmina G. Analiza akt dotyczących pozwolenia na budowę udzielonego wyżej wymienioną decyzją Starosty G. z dn. 30.07.2013 r. wykazała ponadto, że na terenie przewidzianym pod lokalizację planowanej inwestycji brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatem dla planowanej inwestycji należało ustalić warunki zabudowy w drodze decyzji. Wójt Gminy G. decyzją nr [.....] z 22.02.2013. r., znak: [.....] ustalił warunki zabudowy dla inwestycji lokalizowanej na działce nr ewid. [.....] w R.. Powyższa decyzja stała się ostateczna i wykonalna z dniem 11.03.2013 r. Organ odwoławczy dokonał analizy projektu budowlanego dołączonego do wniosku o pozwolenie na budowę. Wynika z niej, że cechy i parametry planowanego zamierzenia budowlanego odpowiadają warunkom określonym w wyżej wymienionej decyzji Wójta Gminy G. z 22.02.2013 r. o warunkach zabudowy.

Dokonując sprawdzenia w zakresie zgodności projektu zagospodarowania działki z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi (na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane) organ odwoławczy ustalił, że lokalizacja projektowanego budynku mieszkalnego spełnia wymogi Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DZ.U.2002.75.690 z późn. zm.).

Sprawdzając kompletność projektu budowlanego, na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, w tym posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń oraz posiadanie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt J b, a także zaświadczenia, o których mowa w art. 12 ust. 7 ustawy Prawo budowlane, organ odwoławczy ustalił, że projekt budowlany został uzgodniony przez Zespół Uzgadniania Dokumentacji Projektowej w G. w zakresie lokalizacji przyłącza wody, kanalizacji, kabla energetycznego zalicznikowego do projektowanego budynku mieszkalnego (opinia z 17.04.2013 r., znak: [.....] ). Do projektu budowlanego załączono warunki przyłączenia projektowanego budynku do sieci energetycznej (warunki [.....] z 29.08.2012 r. znak: [.....] ); pismo Zastępcy Wójta Gminy G. dotyczące warunków przyłączenia do sieci kanalizacyjnej (pismo z 4.09.2012 r. znak:.......); pismo Wójta Gminy G. informujące, że działka inwestycyjna przylega do działki nr ewid. [.....] będącej drogą publiczną nr [.....] (pismo z 28.06.2013 r. znak: [.....] ). Do projektu budowlanego projektanci załączyli oświadczenie, o którym mowa w art. 20 ust. 4 ustawy Prawo budowlane oraz informacje dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 b tej ustawy, a także zaświadczenia, o których mowa w art. 12 ust. 7 tej ustawy, aktualne na dzień opracowania projektu budowlanego. Projekt zawiera opinię geotechniczną, o której mowa w art. 34 ust. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane. Wskazano, że jak wynika z przedstawionej powyżej analizy, projekt budowlany zatwierdzony zaskarżoną decyzją jest kompletny i spełnia wymogi przepisów art. 34 ust. 3 pkt 1-3 ustawy Prawo budowlane.

W ocenie organu odwoławczego udzielenie pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji nastąpiło zgodnie z przepisami prawa materialnego. Organ I instancji prawidłowo wyznaczył obszar oddziaływania projektowanej inwestycji - zgodnie z treścią zaskarżonej decyzji obszar ten obejmuje działki nr ewid. [.....] i [.....] położone w R. i w oparciu o przepis art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane prawidłowo ustalił krąg stron postępowania. Ponadto stosownie do przepisu art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę dokonał odpowiednich sprawdzeń, co znalazło potwierdzenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Postępowanie administracyjne w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę przeprowadzono również zgodnie z przepisami prawa procesowego.

W odwołaniu J.B. stwierdziła, iż niezgodne z prawdą jest oświadczenie Wójt Gminy G. , że nieruchomość o nr ewid[.....] jest drogą publiczną o nr [.....] . W odniesieniu do stanowiska przedstawionego w odwołaniu wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy Prawo budowlane, projekt budowlany powinien zawierać oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Ponieważ w projekcie budowlanym załączonym do wniosku o pozwolenie na budowę przedmiotowej inwestycji brak było tego dokumentu, Starosta G. postanowieniem z 18.06.2013 r. znak: [.....] nałożył na inwestora obowiązek jego uzupełnienia, w terminie do 12.07.2013 r. Inwestor odpowiedział na postanowienie pismem z 5.07.2013 r., do którego załączył pismo Wójta Gminy G. z 28.06.2013 r. znak: [.....] informujące, że działka inwestycyjna o nr ewid. [.....] położona w R. przylega do działki nr ewid. [.....] będącej drogą publiczną nr 270578K. W piśmie poinformowano również, że droga ta nie posiada parametrów wymaganych dla dróg publicznych, a także nie posiada wytyczonych granic pasa drogowego, ponadto w najbliższym czasie gmina nie planuje jej przebudowy bądź remontu. Pisemne stanowisko Wójta Gminy G. , będącego zarządcą tej drogi, w świetle art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy Prawo budowlane jest dokumentem, który w sposób jednoznaczny określa czy działka inwestycyjna posiada dostęp do drogi publicznej. Organ rozpatrujący odwołanie w sprawie pozwolenia na budowę nie jest uprawniony do tego by kwestionować ten dokument ze względu na zarzuty postawione w odwołaniu. Ustalenia zawarte w decyzji Wójta Gminy G. z 22.02.2013 r. o warunkach zabudowy, dotyczące zapewnienia dojazdu do działki inwestycyjnej, w których działkę nr ewid. [.....] określono jako drogę dojazdową, a nie publiczną, uznać należy za niewłaściwe, ale jednocześnie pozostające bez wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie pozwolenia na budowę, ze względu na zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazujący, że droga stanowiąca działkę nr ewid. [.....] jest droga publiczną. Z uwagi na zarzuty dotyczące nieuregulowanego stanu prawnego pasa drogowego tej drogi wyjaśnić należy, że brak jest podstaw prawnych, by rozstrzygnięcie w sprawie pozwolenia na budowę inwestycji lokalizowanej na działce nr ewid. [.....] uzależniać od wyniku postępowania w sprawie wyjaśniającej tę kwestię.

Powyższą decyzję zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego J.B. , zarzucając jej, że wydana została w oparciu o nieprawidłowo ustalony stan faktyczny tzn. organ odwoławczy oparł się na niezgodnym ze stanem faktycznym i prawnym oświadczeniu Wójta Gminy G. , że nieruchomość stanowiąca działkę o nr ewid. [.....] która jest drogą publiczną o nr 270578K przylega do działki nr ewid. [.....] i stanowi połączenie tej działki z drogą publiczną. Skarżąca zarzuciła również wydanie decyzji z naruszeniem przepisu postępowania w postaci art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż organ odwoławczy nie podjął wszystkich czynności niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy tj. pomimo sformułowania zarzutu w odwołaniu od decyzji, nie zbadał zgodności ze stanem faktycznym i prawnym oświadczenia Wójta Gminy G. - czy działka nr ewid. [.....] położona w R. ma faktycznie dostęp do drogi publicznej.

W oparciu o te zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewody [.....] i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Staroście G., z zaleceniem wnikliwego zbadania czy działka nr ewid. [.....] położona R. w na faktyczny i zgodny z prawem dostęp do drogi publicznej oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego J.B. kosztów postępowania w przepisanej wysokości wraz z kosztami zastępstwa procesowego w taryfowej wysokości.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że J.B. w dniu 14 sierpnia 2013 r. złożyła odwołanie od w.w. decyzji wskazując, że działka nr ewid. [.....] na której ma być realizowana budowa nie ma dostępu do drogi publicznej, a oświadczenie Wójta Gminy G. , że dojazd do działki może odbywać się drogą stanowiącą działkę ewidencyjną nr [.....] która to jest droga publiczną nr 270578/K jest niegodne z prawda ponieważ działka nr [.....] vkończy się znacznie wcześniej i nie sięga do działki nr [.....].

Decyzją z dnia 18 grudnia 2013 r. nr [.....] . Wojewoda [.....] utrzymał w mocy zaskarżoną przez J.B. decyzję Starosty G. o zatwierdzeniu projektu i udzieleniu pozwolenia na budowę. W uzasadnieniu Wojewoda wskazał, że wydane pozwolenie na budowę jest prawidłowe ponieważ wniosek i projekt spełniały wszystkie warunki przewidziane przez przepisy prawa, a odnosząc się do zarzutu podniesionego przez J.B. w odwołaniu, wskazał że do projektu budowlanego dołączone zostało oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki nr [.....] z drogą publiczną nr 270578/K, zgodnie z przepisami o drogach publicznych.

Inwestor w odpowiedzi na wezwanie organu przedłożył pisemne oświadczenie Wójta Gminy G. z dnia 28 czerwca 2013 r. znak [.....] w którym informuje, że działka inwestycyjna nr [.....] położona w R. przylega do działki ewidencyjnej nr [.....] będącej drogą publiczna nr 270578/K. Wojewoda [.....] przyjął, że wyżej przytoczone pisemne stanowisko Wójta Gminy G. jest wystarczające do uznania, że działka inwestycyjna ma dostęp do drogi publicznej, a jako organ rozpatrujący odwołanie od decyzji - pozwolenie na budowę nie jest uprawniony do tego by kwestionować ten dokument, czy badać jego prawdziwość, ze względu na zarzuty postawione w odwołaniu.

Skarżąca zarzuca, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o nieprawidłowo ustalony stan faktyczny, tj. organ odwoławczy przyjął, że działka inwestycyjna ma dostęp do drogi publicznej poprzez działkę ewidencyjną nr [.....] na której znajduje się droga publiczna oznaczona nr 270578/K. Faktycznie działka nr ewidencyjny [.....] położona w R. nie ma dostępu do drogi publicznej ponieważ, działka nr [.....] , a co za tym idzie droga nr 270578/K kończy się dużo wcześniej.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane projekt budowlany powinien zawierać oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną. W sytuacji, gdy oświadczenie właściwego zarządcy dróg jest niezgodne ze stanem faktycznym i działka inwestycyjna nie ma dostępu do drogi nie można uznać że spełniony został warunek określony w przepisie art. 34 ust 3 pkt 3b prawa budowlanego. Celem tego przepisu jest zapewnienie, aby każda nieruchomość na której ma być wzniesiony budynek miała zapewniony dostęp do drogi publicznej. Przedmiotowej sprawie działka inwestycyjna nie ma dostępu do drogi publicznej i z tego powodu nie spełnia wymogów do uzyskania pozwolenia na budowę. Załącznik - oświadczenie Wójta Gminy G. o dostępie działki inwestycyjnej drogi publicznej - wydany został w formie oświadczenia i strona postępowania nie miała żadnej innej możliwości zakwestionowania prawdziwości tego oświadczenia.

Zgodnie z art. 145 § 1 ust. 1 lit b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd uwzględniając skargę uchyla decyzję w całości albo w części jeżeli stwierdzi m.in. naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Art. 145 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego daje podstawę do wznowienia postępowania gdy dowody na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczność okazały się fałszywe. Z przepisów przytoczonych wyżej artykułów wywnioskować należy, że Sąd ma prawo zbadać prawdziwość i prawidłowość dokumentów, dowodów na jakich zostało oparte rozstrzygnięcie. Jest to również uzasadnione gdy weźmie się pod uwagę fakt, że na wcześniejszych etapach postępowania strona nie miała możliwości zakwestionowania, ze względu na jego formę - w opisanym przez przepisy prawa postępowaniu - prawdziwości oświadczenia Wójta Gminy G.

Przedłożone przez stronę skarżącą zarówno na etapie postępowania administracyjnego jaki i załączone do skargi dokumenty świadczą, że oświadczenie Wójta nie jest zgodne z stanem prawnym i faktycznym przedmiotowych nieruchomości.

Ponadto zgodnie z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organ administracji stoi na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek podejmuje wszelkie czynności niezbędna dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Przy wydawaniu zaskarżonej decyzji Wojewoda [.....] uchybił wskazanej zasadzie postępowania, gdyż pomimo wskazania przez skarżącą, że okoliczność istotna dla rozstrzygnięcia wymaga wyjaśnienia nie podjął w tym kierunku żadnych działań uznając, że nie jest władny badać prawdziwości oświadczenia Wójta Gminy G.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie i w całości podtrzymała stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej określanej jako "p.p.s.a." - sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.).

Skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem zarówno przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania, które to uchybienia miały wpływ na wynik postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 145 § 1 pkt a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej ustawą p.p.s.a.).

W pierwszej kolejności Sąd jednak wskazuje, że nie podziela prezentowanego przez skarżącą stanowiska, że organ administracji architektoniczno – budowlanej był obowiązany zbadać, wyjaśnić i ewentualnie uregulować stan prawny nieruchomości drogowej stanowiącej działkę nr 918/1 na etapie prowadzonego postępowania o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę.

Ustalając, że działka nr 918/1 jest drogą publiczną organ oparł się na wypisie z rejestru gruntów ( zał. nr 2 – bez nr strony, znajdujący się w projekcie budowlanym – projekt zagospodarowania działki pod budowę) oraz aktualnej mapie sytuacyjno – wysokościowej dla celów projektowych (rys. nr 1 i 2 w projekcie budowlanym – projekt zagospodarowania działki pod budowę) - przedłożony w aktach administracyjnych. Są to dokumenty urzędowe korzystające z domniemania prawdziwości oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone (T. Ereciński (w:) Komentarz do k.p.c., 1999, s. 457). Kodeks postepowania administracyjnego w art. 76 przyjmuje domniemanie zgodności z prawdą tego, co zostało w dokumencie stwierdzone, poświadczone i zaświadczone przez upoważniony podmiot, który wystawił dokument. Nie przewiduje natomiast wyraźnie domniemania prawdziwości dokumentu urzędowego, co jednakże nie przeszkadza doktrynie w formułowaniu trafnego poglądu, że takie domniemanie służy dokumentom urzędowym (np. B. Adamiak (w:) Komentarz, 1996, s. 362). Przepis art. 76 § 3 dopuszcza obalenie domniemania zgodności z prawdą dokumentu urzędowego w drodze przeprowadzenia dowodu przeciwko treści (osnowie) takiego dokumentu. Strona, która twierdzi, że zawarte w dokumencie urzędowym stwierdzenia, oświadczenia i poświadczenia upoważnionego podmiotu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z rzeczywistością, powinna tę okoliczność udowodnić (tak: Jaśkowska Małgorzata, Wróbel Andrzej, Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U.00.98.1071), LEX)

W niniejszej sprawie oznacza to, że jeżeli skarżąca twierdzi, że nieruchomości stanowiąca działka nr [.....] (przynajmniej w części) należy do niej, to okoliczność tę winna udowodnić a nie tylko zaprzeczać treści dokumentów urzędowych. Innymi słowy, to nie organ administracji architektoniczno – budowlanej, ale skarżąca powinna stan prawny nieruchomości co do której twierdzi, że ma tytuł prawny uregulować, tak aby fakt ten udowodnić, poprzez doprowadzenie do oczekiwanego przez nią stanu wpisy figurujące w ewidencji gruntów i budynków jak i ewentualnie w księgach wieczystych. Wskazać należy, że przedłożone przez skarżącą w załączeniu do skargi: "kopia mapy katastralnej z naniesionymi zmianami II etapu ewidencji gruntów", jak również informacja synchronizacyjna z dnia 22 .10.2013r. – oba dokumenty podpisane przez geodetę uprawnionego J.S. – nie stanowią takiego przeciwdowodu. Skarżąca może się nimi ewentualnie posłużyć właśnie w celu regulacji stanu prawnego nieruchomości.

Dalej wskazać należy, że organy prawidłowo przyjęły, że zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 7 lipca 1994r prawo budowlane (tekst jednolity Dz.U. z 2013 poz.1409 ze zm.) są obowiązane zbadać projekt budowlany przedłożony wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, gdy brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Taka właśnie decyzja została przez inwestora organom przedłożona i jest to decyzja ostateczna, a zatem korzystająca z domniemania prawidłowości. W decyzji tej warunek dostępu do drogi publicznej, wynikający z art. 61 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, sformułowany został następująco: "dojazd do działki: z drogi dojazdowej oznaczonej działką nr [.....] ". Zapis ten może budzić wątpliwości co do charakteru działki drogowej nr [.....] , jednak skoro zawarty jest w ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, to nie może być kwestionowany przez organ wydający pozwolenie na budowę.

Po myśli bowiem art. 16 Kpa, decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych. Dopóki zatem w jednym z tych trybów decyzja administracyjna – decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydana przez Wójta Gminy G. z dnia 22 lutego 2013r. nie zostanie z obrotu prawnego wyeliminowana – dopóty wiąże organ administracji architektoniczno – budowlanej wydający pozwolenie na budowę. Skarżąca decyzji o warunkach zabudowy nie kwestionowała (nie składał odwołania), jednakże jak wynika z rozdzielnika tej decyzji – nie była wówczas stroną postępowania.

Zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały jednak wydane z naruszeniem przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego.

Zgodnie z art. 34 ust. 3 pkt. 3 lit. a i b, projekt budowlany powinien zawierać stosownie do potrzeb, oświadczenia właściwych jednostek organizacyjnych o warunkach przyłączenia obiektu do dróg lądowych oraz oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Natomiast zgodnie z art. 33 ustawy prawo budowlane pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W niniejszej sprawie organy administracyjne przepisom tym uchybiły. Po pierwsze wskazać należy, że ani decyzja o warunkach zabudowy ani projekt budowlany nie zawierają żadnych postanowień dotyczących budowy zjazdu z drogi publicznej (tj. działki.....) na teren działki inwestycyjnej. W dokumentach przedstawionych przez inwestora brak jest również zezwolenia na lokalizację zjazdu, które to zezwolenie wydać powinien zarządca drogi na podstawie art. 29 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 260 ). Skoro organy przyjęły że działka drogowa [.....] stanowi drogę publiczną – gminną, to konsekwentnie muszą stosować wszelkie wynikające z tej okoliczności przepisy.

W tym miejscu przywołać należy treść art. 29 ustawy o drogach publicznych, zgodnie z którym budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu. W zezwoleniu na lokalizację zjazdu określa się miejsce lokalizacji zjazdu i jego parametry techniczne, a w zezwoleniu na przebudowę zjazdu - jego parametry techniczne, a także zamieszcza się, w przypadku obu zezwoleń, pouczenie o obowiązku: uzyskania przed rozpoczęciem prac budowlanych pozwolenia na budowę, a w przypadku przebudowy zjazdu dokonania zgłoszenia budowy albo wykonania robót budowlanych oraz uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na prowadzenie robót w pasie drogowym; uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, projektu budowlanego zjazdu. Ze względu na wymogi wynikające z warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne, zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu lub jego przebudowę albo wydać zezwolenie na lokalizację zjazdu na czas określony.

Z przepisu tego wynika, że ustalenie lokalizacji a następnie budowa zjazdu są obwarowane licznymi wymaganiami przewidzianymi przez ustawę i nie jest możliwa jego legalna realizacja, bez uzyskania czy to decyzji o warunkach zabudowy czy to zezwolenia na lokalizację zjazdu a następnie pozwolenia na budowę. Nadto art. 29a ustawy o drogach publicznych przewiduje karę pieniężną za wybudowanie lub przebudowę zjazdu bez zezwolenia zarządcy drogi.

Niepodobna przyjąć że realizacja zamierzonej inwestycji w kontrolowanej sprawie a następnie korzystanie z już wybudowanego domu jednorodzinnego może odbywać się bez korzystania ze zjazdu z drogi publicznej. Tym samym zamierzenie budowlane w niniejszej sprawie z natury rzeczy musi obejmować również budowę zjazdu rozumianego jako połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, stanowiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Art. 4 pkt. 8 ustawy o drogach publicznych). W tej sytuacji brak rozstrzygnięcia odnośnie zjazdu jest ominięciem powoływanego wyżej przepisu art. 33 ustawy prawo budowlane.

Dalej wskazać należy, że organ I Instancji – Starosta G. – częściowo dostrzegł ten problem, gdyż w dniu 18 czerwca 2013r. wydał postanowienie w którym zobowiązał inwestora do przedłożenia oświadczenia zarządcy drogi o możliwości połączenia działki przeznaczonej pod zabudowę z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych (k. 11 akt adm.). W wykonaniu tego postanowienia inwestor przedłożył pismo Wójta Gminy G. z dnia 28 czerwca 2013r. w którym wójt informuje inwestora, że działka [.....] (inwestycyjna) przylega do działki [.....] będącej drogą publiczną. Droga publiczna jednak nie posiada parametrów wymaganych dla dróg publicznych a także nie posiada wytyczonych granic pasa drogowego. Wójt poinformował wreszcie na koniec, że gmina nie planuje przebudowy bądź remontu tej drogi. Pomimo iż pismo to w oczywisty sposób nie zawierało oczekiwanych przez organ treści tj. nie zawierało oświadczenia o możliwości połączenia działki przeznczonej pod zabudowę z drogą publiczną, to jednak organ zaaprobował jego treść i uznał, że jest ono wystarczające. Organ II Instancji błąd ten w zaskarżonej decyzji powielił. Zdaniem Sądu nie jest to oświadczenie o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt. 3 lit. b ustawy prawo budowlane, a którego zażądał organ I instancji. W tej sytuacji naruszony został również art. 6 i art. 7 Kpa, jako że inwestor de facto nie wykonał postanowienia z dnia 18 czerwca 2013r. – przy akceptacji organu administracyjnego.

Wobec stwierdzonych wyżej naruszeń prawa materialnego i procesowego, orzeczono jak w pkt. I wyroku na zasadzie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c p.p.s.a. Orzeczenie zawarte w pkt. II oparte zostało o art. 152 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.