• VII SA/Wa 2487/13 - Wyrok...
  04.07.2025

VII SA/Wa 2487/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-05-19

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Joanna Gierak-Podsiadły /przewodniczący/
Krystyna Tomaszewska
Mirosława Kowalska /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, , Sędzia WSA Mirosława Kowalska ( spr.), Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Piątek-Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2014 r. sprawy ze skargi A. S. i Z. S. na czynność Rzecznika Praw Pacjenta – pismo z dnia [...] września 2013 r. znak [...] w przedmiocie naruszenia prawa do świadczeń zdrowotnych I. skargę oddala, II. przyznaje ze środków Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata O. O. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) w tym: tytułem zastępstwa prawnego kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) złotych, tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy).

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] września 2013 r. znak: [...]Rzecznik Praw Pacjenta poinformował A. S. i Z. S., że po ponownym rozpatrzeniu sprawy cyt. "utrzymuje w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie Rzecznika Praw Pacjenta z dnia [...] lipca 2013 r. sygn. [...] w przedmiocie niemożności zajęcia merytorycznego stanowiska w zakresie ustalenia, czy w zgłoszonej przez Panią A. S. oraz Pana S. sprawie Wojewódzki Szpital Specjalistyczny w [...] (...) w dniu 14 września 2006 r. naruszył prawo małoletniego pacjenta – W. S. do świadczeń zdrowotnych, w którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta".

Rzecznik Praw Pacjenta został zawiadomiony przez skarżących – rodziców małoletniego W. S., że w ww. szpitalu podczas porodu użyto kleszczy, którymi zmiażdżono czaszkę dziecka, co doprowadziło do ciężkiej choroby i w rezultacie jego zgonu. Organ wszczął postępowanie wyjaśniające, czy w przedmiotowym przypadku szpital naruszył prawo osoby uprawnionej do świadczeń zdrowotnych, o którym mowa w art. 6 ust. ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Zwrócił się do Prokuratury Rejonowej w [...]oraz Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej [...]Izby Lekarskiej o przesyłanie mu odpowiedzi w sprawie skargi A.i Z. S..

W odpowiedzi Prokurator Rejonowy Prokuratury Rejonowej w [...]poinformował organ, że postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r. wobec braku znamion czynu zabronionego zostało umorzone prowadzone pod sygnaturą 2 Ds [...]postępowanie w sprawie nieumyślnego spowodowania w dniu 14 września 2006 r. w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w [...], w czasie porodu, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu dziecka W. S., u którego stwierdzono w wyniku udzielenia mu niewłaściwej pomocy medycznej przez personel medyczny tego szpitala encefalopatię niedotleniowo-niedokrwienną o głębokim stopniu nasilenia z nieodwracalnymi skutkami uszkodzenia układu nerwowego jak porażenie czterokończynowe, zespół opuszkowy (zaburzenia połykania), móżdżkowy (oczopląs), padaczka i upośledzenie rozwoju psychoruchowego w stopniu głębokim, wylewy śródczaszkowe, głębokie zaburzenia rozwoju psychoruchowego, mózgowe porażenie dziecięce, skutkujące ciężkim kalectwem, ciężką chorobą nieuleczalną i długotrwałą, chorobą realnie zagrażającą życiu, tj. o czyn z ar. 156 § 2 k.k. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Do odpowiedzi załączone zostały: kopia opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej [...], kopia postanowienia z dnia [...] grudnia 2011 r. o umorzeniu śledztwa oraz kopia postanowienia Sądu Rejonowego w [...]z dnia [...] marca 2012 r.

Naczelny Sąd Lekarski przy Naczelnej Izbie Lekarskiej poinformował Rzecznika, że postanowieniem z dnia [...] lutego 2011 r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej z dnia [...] września 2010 r. o umorzeniu postępowania wyjaśniającego w sprawie ze skargi Z.S., dotyczącej postępowania diagnostyczno-leczniczego w stosunku do syna skarżącego w Oddziale Ginekologiczno-Położniczym SP ZOZ w [...]. Rzecznik otrzymał kopie obydwu postanowień, jak również kopię zarządzenia Przewodniczącego Naczelnego Sądu Lekarskiego z dnia [...] lipca 2011 r., odmawiającego przyjęcia środka odwoławczego.

Rzecznik Praw Pacjenta w dniu 16 lipca 2013 r. zajął stanowisko stwierdzając, że cyt. "nie jest możliwe wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie naruszenia prawa małoletniego pacjenta W. S. do świadczeń zdrowotnych, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w [...], w dniu 14 września 2006 r.".

W uzasadnieniu przedstawił przebieg postępowania i wskazał w szczególności na treść opisanych powyżej odpowiedzi. Wyjaśnił, że rozpoznawany stan faktyczny miał miejsce przed dniem 5 czerwca 2009 roku, tj. przed dniem wejścia w życie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W związku z powyższym nie jest możliwe merytoryczne ustosunkowanie się do podniesionych przez A. i Z. S. zarzutów, zawartych w skardze. Wskazał ponadto, że prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, jest prawem niezbywalnym, przysługującym jedynie pacjentowi i wygasającym z chwilą jego śmierci. Przedmiotowe prawo należy do sfery dóbr osobistych pacjenta, natomiast podmiotem praw osobistych może być wyłącznie osoba posiadająca zdolność prawną, tj. od momentu urodzenia do chwili śmierci. Wobec tego prawo W. S. do świadczeń zdrowotnych, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, wygasło. Brak jest zatem prawa, w stosunku do którego Rzecznik Praw Pacjenta mógłby zająć merytoryczne stanowisko, stąd też zaszła bezprzedmiotowość postępowania w rozumieniu art. 105 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Rzecznik stwierdził też, że podniesiony przez wnioskodawców zarzut fałszowania dokumentacji nie może mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, bowiem ocena prawdziwości wpisów zawartych w dokumentacji medycznej pozostaje poza zakresem kompetencji Rzecznika Praw Pacjenta.

W wyniku wniosku A. i Z. S. o ponowne rozpoznanie sprawy, Rzecznik zajął stanowisko przedstawione na wstępie.

Organ stwierdził, że okoliczności wskazywane przez rodziców małoletniego, zmarłego pacjenta, a dotyczące jego porodu i następnie opieki medycznej nie mogą wpłynąć na zmianę wcześniejszego stanowiska Rzecznika. Zdarzenia przedmiotowe dla sprawy miały miejsce przed dniem 5 czerwca 2009 r., czyli przed dniem wejścia w życie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Jak stwierdził Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1525/12 ustawa z dnia 24 kwietnia 2009 r. - przepisy wprowadzające ustawą o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ustawą o akredytacji w ochronie zdrowia oraz ustawą o konsultantach w ochronie zdrowia (Dz. U. Nr 76, poz. 641) nie uprawniają Rzecznika Praw Pacjenta do podejmowania spraw i prowadzenia postępowania wyjaśniającego w przedmiocie naruszeń praw pacjenta przed dniem wejścia w życie ustawy.

Ponadto, organ ponownie podniósł, że prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta jest prawem niezbywalnym przysługującym jedynie pacjentowi, wygasającym z chwilą jego śmierci. Sytuacja ta wynika z okoliczności, iż przedmiotowe prawo należy do sfery dóbr osobistych pacjenta, natomiast podmiotem praw osobistych może być wyłącznie osoba posiadająca zdolność prawną, tj. od momentu urodzenia do chwili śmierci.

Dodatkowo organ wskazał na oświadczenie D. O., dyrektora szpitala, iż: w trakcie porodu W. S. w dniu 14 września 2006 r. nie zastosowano zabiegu kleszczowego tylko wykonano cesarskie cięcie, o czym świadczy dokumentacja i oświadczenie obecnych przy porodzie lekarzy i położnych. Ostatni zabieg kleszczowy w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w [...]w Oddziale Ginekologiczno-Położniczym miał miejsce w 2004 roku. Od tamtej pory tego typu zabiegi nie są wykonywane. Organ przywołał też wynik postępowania przed sądami lekarskimi i to, że powołany w sprawie biegły nie dopatrzył się nieprawidłowości w postępowaniu lekarzy. Wreszcie Rzecznik powołał się na umorzone postępowanie przygotowawcze, prowadzone przez Prokuraturę Rejonową w [...]. Ustalono tam, że przyczyną zgonu małoletniego W. S. była ostra niewydolność oddechowa spowodowana obustronnym zapaleniem płuc. Zapalenie płuc stanowiło powikłanie zaawansowanej encefalopatii niedotlenieniowo-niedokrwiennej będącej następstwem zamartwicy urodzeniowej. Zgon chłopca był konsekwencją powikłań związanych z jego chorobą podstawową - ciężką encefalopatią niedotlenieniowo-niedokrwienną i nie nastąpił na skutek działania, czy zaniechania personelu medycznego sprawującego nad nim opieką.

Skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie na powyższe stanowisko Rzecznika złożyli A. i Z. S., wnosząc o cyt. "uchylenie decyzji z dnia [...] września 2013 r." i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia z uwagi na istniejące rozbieżności występujące w opiniach biegłych sądowych.

Skarżący dochodzili przeprowadzenia eksperymentu procesowego, rekonstrukcji w ich obecności zdarzeń z dnia porodu. Wnieśli o ustalenie, dlaczego za życia dziecka nie diagnozowano i nie leczono obrażeń głowy w postaci silnej deformacji po obu stronach głowy dwuskroniowego spłaszczenia typowych obrażeń po użyciu kleszczy, dlaczego te widoczne obrażenia nie zostały odnotowane w dokumentacji medycznej. Dochodzili podjęcia stosownych działań prawem przewidzianych w stosunku do osób, które bezpośrednio bądź pośrednio przyczyniły się do spowodowania utraty zdrowia i życia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując wcześniej prezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie zważył ,co następuje

Rozpoznając niniejsza sprawę, Sąd stanął przed koniecznością zbadania tego, czy dopuszczalna jest w niej droga sądowej kontroli.

Orzecznictwo, a w zasadzie pojedyncze orzeczenia, jakie zapadły na tle postępowania prowadzonego w trybie art. 50, 51, 52 i szczególności art. 53 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008r., o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t.j. Dz. U 2012.159), nie jest jednolite.

Sąd, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, uznał za nieuzasadniony pogląd, zgodnie z którym skarga sądowa w tego typu sprawach nie przysługuje i podlega odrzuceniu (patrz postanowienie Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt VII SA/Wa 13/12 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygnaturze akt I OSK 111161/12).

Sąd nie podziela prezentowanego w ww. orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowiska o prostej analogii miedzy instytucją Rzecznika Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Pacjenta.

W świetle ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich czynności podejmowane przez Rzecznika nie są czynnościami z zakresu administracji publicznej. Z uwagi na to, zarówno te czynności, jak też ewentualne zaniechanie ich podjęcia, nie podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 kwietnia 1998 r., I SAB 41/98).

Postępowanie przed Rzecznika Praw Pacjenta w szczególności w zakresie stosowania trybu z art. 51, 52, 53 ustawy o prawach pacjenta (...) wyróżnia wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, wskazanie na zastosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, czy wreszcie umieszczenie samej instytucji Rzecznika Praw Pacjenta wprost w ustawie o prawach pacjenta i związanie jego kompetencji wprost z przepisami tej ustawy.

Inny jest status obu Rzeczników. W przeciwieństwie do Rzecznika Praw Obywatelskich, który jest konstytucyjnym organem kontroli państwowej i ochrony prawa, Rzecznik Praw Pacjenta jest centralnym organem administracji rządowej w sprawach ochrony praw pacjentów określonych w ustawie o prawach pacjenta (...) oraz w przepisach odrębnych.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej p.p.s.a.), przed sądami administracyjnymi rozpatrywane są sprawy z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz inne sprawy, do których przepisy p.p.s.a. stosuje się z mocy ustaw szczególnych.

Zakres tych spraw enumeratywnie wymienia przepis art. 3 § 2 i 3 powołanej ustawy p.p.s.a., który określa akty prawne poddane kontroli w postępowaniu przed wojewódzkimi sądami administracyjnymi. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne - pkt 1 ww. przepisu; postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty - pkt 2; postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie - pkt 3; wreszcie także na inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa – pkt 4.

Jak wskazano wyżej, kontrola sądowa dotyczyć może innych niż określone w pkt. 1-3 (nie mających charakteru decyzji lub postanowień) aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Charakter zaskarżalnych czynności był przedmiotem zarówno rozważań przedstawicieli doktryny i obszernego orzecznictwa. Na tym tle należy przyjąć obligatoryjne cechy, jakimi powinny się charakteryzować czynności organu w rozumieniu ww. przepisu, żeby można było je zakwalifikować do kategorii działań podlegających kontroli sądowej. Muszą one mieć charakter zewnętrzny i być skierowane do indywidualnego, konkretnego podmiotu nie podporządkowanego organizacyjnie organowi, muszą mieć charakter publicznoprawny, muszą dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Konieczne jest zatem odniesienie takiego aktu lub czynności do przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który określa uprawnienie lub obowiązek. Barbara Adamiak wskazuje, że akty i czynności podejmowane są na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa (B. Adamiak, Z problematyki właściwości..., s. 18). Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że istota regulacji zawartej w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. polega na umożliwieniu kontroli działań administracji publicznej, które nie są podejmowane w sformalizowanych postępowaniach, a dotyczą praw i obowiązków podmiotów o charakterze publicznoprawnym.

Powyższe wskazania przekonują Sąd, że w niniejszej sprawie przedmiotem kontroli mogą być czynności Rzecznika Praw Pacjenta, które zostały następnie przedstawione w trybie art. 53 ust 1 pkt 1 opisanej wyżej ustawy o prawach pacjenta (...). Czynności były zindywidualizowane, bo dotyczące i skierowane do konkretnej osoby, będącej pacjentem. Podstawą ich podjęcia były konkretne przepisy prawa - ww. ustawa o prawach pacjenta (...). Czynności dotyczyły ściśle uprawnienia podmiotu - pacjenta, do przestrzegania wobec niego ustawowo zagwarantowanych praw pacjenta.

Reasumując Sąd stwierdza, że o akcie lub czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4, na który może być wniesiona skarga do sądu administracyjnego, można mówić wówczas, gdy akt (czynność) podjęty jest w sprawie indywidualnej, skierowany jest do oznaczonego podmiotu administrowanego, dotyczy uprawnienia lub obowiązku tego podmiotu, samo zaś uprawnienie lub obowiązek, którego akt (czynność) dotyczy, są określone w przepisie prawa powszechnie obowiązującego. Podmiot, którego uprawnienia do ochrony praw jako pacjenta lub obowiązku dotyczy akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ma zapewnioną ochronę na drodze sądowej, ponieważ może zaskarżyć takie akty i czynności organu administracji publicznej do sądu administracyjnego, a także bezczynność organu w tych sprawach, jak również żądać, aby sąd administracyjny orzekł o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (art. 146 p.p.s.a.). Właśnie to, że "istnienie" lub "nieistnienie" uprawnienia do ochrony praw jako pacjenta wynika z przepisów prawa, wyraźnie wskazuje, że chodzi tu o uprawnienie lub obowiązek określonej osoby (podmiotu administrowanego), których źródłem jest obowiązujący powszechnie przepis prawny.

Zdaniem Sądu, w nawiązaniu do powyższych wskazań należy stwierdzić, że udzielone przez Rzecznika Praw Pacjenta wyjaśnienia, stanowiły wyłącznie rejestrację przeprowadzonych czynności, i stanowi materiał dowodowy dla kontroli podjętych czynności (por. uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 września 2003 r., OPS 2/03, ONSA 2004, nr 1, poz. 5, s. 79).

Oceniając dopuszczalność skargi Sąd miał na uwadze także przepis art. 52. § 3. p.p.s.a.. Ten stanowi – cyt. "Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa". W okolicznościach trybu przewidzianego w art. 53, 54 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przyjąć należy, że skarga wniesiona została zachowaniem wymogów formalnych. Skoro ustawa przewidywała środek zaskarżenia, to skarżąca nie była zobowiązana do uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 p.p.s.a). Na marginesie wskazać należy, że w ww. przepisach nie uregulowano terminu złożenia skargi od aktów i czynności, co do których nie obowiązuje wezwanie do usunięcia naruszeń prawa.

Przypominając tym miejscu stan faktyczny sprawy wskazać należy, że po zawiadomieniu przez rodziców małoletniego, zmarłego pacjenta o naruszeniu w związku z porodem w szpitalu jego praw, Rzecznik Praw Pacjenta podjął sprawę, przeprowadził postępowanie (art. 51, 52 - ustawy o prawach pacjenta (...), a następnie przedstawił wyjaśnienie, że nie może zająć merytorycznego stanowiska w sprawie.

Sąd stwierdza, że choć postępowanie Rzecznika było prowadzone w okolicznościach niniejszej sprawy w nieuzasadniony sposób, to stanowisko Rzecznika ostatecznie przedstawione jest prawidłowe. Organ nie miał podstaw do merytorycznego rozpoznania wniosku rodziców zmarłego pacjenta. Zasadnie odstąpił od podejmowania czynności właściwych dla zakresu jego działania – art. 53 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku (...).

Ustawa ww. weszła w życie w dniu 5 czerwca 2009 r. Małoletni pacjent zmarł przed wejściem w życie ww. ustawy, jak wynika z akt sprawy w dniu 3 marca 2009 r. (wbrew stanowisku pełnomocnika skarżących przedstawionemu na rozprawie).

W ocenie Sądu, okolicznością kluczową dla czynności Rzecznika jest i to, że naruszenie prawa pacjenta zgłoszone przez jego rodziców, w szczególności prawa do świadczenia odpowiadającego wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej, dotyczyło prawa pacjenta zmarłego.

W ocenie Sądu, wykładnia przepisów ww. ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku każe przyjąć, że czynności Rzecznika przewidziane w związku z prawami pacjenta dotyczą li tylko naruszeń zgłoszonych za życia pacjentów przez nich lub ich ustawowych przedstawicieli. Prawa te wiążą się że świadczeniami zdrowotnymi, stanowią niezbywalne prawa osobiste pacjenta, które wygasają z jego śmiercią.

Po śmierci pacjenta, ustawa przewiduje szczegółowo opisane prawo wglądu do dokumentacji medycznej dla osób upoważnionych za życia pacjenta, i jego spadkobierców (art. 26 ww. ustawy). Ponadto, ustawa przewiduje zasady i tryb ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku zdarzeń medycznych (art. 67 a i nast ww. ustawy). W przypadku śmierci pacjenta, w opisanych tam okolicznościach, także spadkobiercy mogą wystąpić z wnioskiem o ustalenie zdarzenia medycznego. Procedura związana z ww. wnioskiem, dotyczy postępowania przed wojewódzką komisją ds. orzekania o zdarzeniach medycznych.

Kierując się powyższą argumentacją Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji w trybie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. 2012 r., poz. 270).

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...