VIII SA/Wa 140/14

Uzasadnienie

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest skarga S. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...] listopada 2013 r. w przedmiocie nałożenia obowiązku wykonania robót budowlanych.

Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco:

W dniu [...] marca 2006 r. do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. (dalej: "PINB", "organ I instancji") wpłynął wniosek D. i P. P. (dalej "uczestnicy postępowania") dotyczący podjęcia działań w sprawie zagrożenia pożarowego spowodowanego lokalizacją budynku gospodarczego – stodoły o konstrukcji drewnianej, zlokalizowanego na działkach nr [...] i [...] w miejscowości S., gmina K., stanowiących własność B. i S. K. (dalej: "skarżący").

W wyniku oględzin przeprowadzonych w dniu [...] kwietnia 2006 r. stwierdzono, iż na nieruchomości skarżącego zlokalizowane są trzy budynki gospodarcze o konstrukcji drewnianej, tj. stodoła o wymiarach ok. 14,85 m x 8,10 m oraz dwie szopy drewniane o wymiarach ok. 4,35 m x 4,60 m przyległe po obu stronach do budynku stodoły. Budynek stodoły jest konstrukcji słupowo – ryglowej, obitej deskami, z dachem jednospadowym, pokrytym płytami falistymi, azbestowo - cementowymi. Ściany szczytowe stodoły wraz z szopami przylegają do granicy działki o nr [...], stanowiącej własność uczestników postępowania. PIBN ustalił, że sporna stodoła wybudowana została na podstawie decyzji Urzędu Miejskiego w K. Nr [...] z dnia [...] maja 1976 r., wydanej wobec C. K. (zmarłego w 2004 r. ojca skarżącego).

Postanowieniem Nr [...] z dnia [...] listopada 2006 r. organ I instancji zawiesił niniejsze postępowanie do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd Rejonowy w K., dotyczącej ustalenia przebiegu granic pomiędzy działkami o numerach: [...] i [...]. Następnie po podjęciu ww. postępowania, organ I instancji decyzją Nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. umorzył postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie.

W wyniku odwołania złożonego przez uczestników postępowania [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. (dalej: "WINB", "organ odwoławczy") decyzją Nr [...] z dnia [...] lipca 2007 r. uchylił w całości ww. rozstrzygnięcie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Ponownie rozpoznając sprawę, PINB w dniu [...] grudnia 2007 r. dokonał kolejnych oględzin nieruchomości skarżącego, w trakcie których stwierdzono, iż w przedmiotowej stodole na dzień kontroli znajdowały się m.in.: narzędzia i sprzęt rolniczy, drewno, słoma i samochód osobowy przeznaczony do kasacji.

Decyzją Nr [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. organ I instancji, orzekł wobec skarżącego i jego żony nakaz wstrzymania robót budowlanych przy budowie spornego budynku stodoły oraz złożenia, w terminie 60 dni od daty doręczenia decyzji, określonych dokumentów (3 egzemplarzy projektu budowlanego zamiennego uwzględniającego dotychczas wykonane roboty budowlane), w celu legalizacji ww. budynku jako zrealizowanego z istotnym odstępstwem od zatwierdzonego projektu budowlanego i warunków pozwolenia na budowę. Ww. rozstrzygnięcie, na skutek odwołania skarżącego (i jego żony), zostało decyzją organu odwoławczego Nr [...] z dnia [...] marca 2008 r. uchylone w całości wraz z postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2007 r., a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Postanowieniem Nr [...] z dnia [...] lutego 2012 r. organ I instancji, nałożył na skarżącego i jego żonę obowiązek dostarczenia, w terminie 60 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia, oceny technicznej budynku gospodarczego (stodoły wraz z przyległymi do niej po obu stronach obiektami budowlanymi o konstrukcji drewnianej). Ww. dokumentacja, tj. orzeczenie techniczne sporządzone przez mgr inż. T. S., wpłynęła do PINB dniu [...] kwietnia 2012 r. Z treści opinii wynika, że sporny obiekt jest w "niezłym stanie technicznym", a inwestor odstąpił w trakcie budowy obiektu od zatwierdzonego projektu budowlanego poprzez zmianę lokalizacji obiektu, zwiększenie długości budynku, zmianę usytuowania jednej z szop gospodarczych oraz wykonanie drewnianych ścian stodoły (w pozwoleniu na budowę miały być wykonane mury ogniowe grubości 24 cm bez otworów w próżni i wyprowadzone 30 cm ponad połać dachu). Na skutek ww. odstępstw powstał zupełnie inny obiekt.

W toku podjętych w sprawie czynności organ I instancji ustalił, iż przedmiotowa stodoła została wybudowana w 1976 r. przez ojca skarżącego. Na działkach o numerach: [...] i [...] w S. nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Natomiast budowa stodoły jest zgodna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K., uchwalonym Uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w K. z dnia [...] października 2008 r.

Decyzją Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r. PINB nałożył na skarżącego obowiązek wykonania w terminie do dnia [...] grudnia 2012 r. ścian oddzielenia przeciwpożarowego w ścianach szczytowych budynku stodoły, zlokalizowanej na ww. działkach w miejscowości S., gmina K., zgodnie z § 13 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki.

W wyniku postępowania odwoławczego WINB decyzją Nr [...] z dnia [...] października 2012 r. uchylił ww. rozstrzygnięcie w części dotyczącej terminu wykonania obowiązku i w tym zakresie orzekł nowy termin do dnia [...] marca 2013r., w pozostałej zaś części orzekł o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy.

Na skutek skargi wniesionej przez skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Wydział VIII Zamiejscowy w Radomiu wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt VIII SA/Wa 999/12 uchylił zaskarżoną oraz poprzedzającą ją decyzję. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie przez Sąd, że ocena legalności spornego budynku przez orzekające w sprawie organy dokonana została w kontekście niewłaściwych przepisów, tj. rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U z 1980 r., Nr 17 poz. 62 ze zm.), które weszły w życie z dniem 1 stycznia 1981 r., zamiast przepisów Zarządzenia Nr 130 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowalnych z dnia 29 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowane budownictwa powszechnego (Dziennik Budownictwa Dz. Urz. z dnia 19 lipca 1966 r., Nr 10, poz. 44, zwanego dalej "Zarządzeniem Nr 130"). Ww. okoliczność wraz z brakiem niezbędnych do rozstrzygnięcia ustaleń skutkowała naruszeniem przepisów postępowania – art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a., a w konsekwencji uchyleniem podjętych decyzji.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy PINB decyzją Nr [...] z dnia [...] października 2013 r., działając na podstawie art. 40 w związku z art. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 1974 r. Nr 38, poz. 229 ze zm., zwanej dalej "P.b. z 1974 r.") oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej "k.p.a."), nałożył na skarżącego obowiązek wykonania w terminie do dnia [...] grudnia 2013 r. ścian oddzielenia przeciwpożarowego w ścianach szczytowych budynku stodoły zlokalizowanej na działkach o numerach: [...] i [...] w miejscowości S. gmina K., zgodnie z Zarządzeniem Nr 130.

W ocenie organu I instancji, z materiału dowodowego sprawy wynika, iż sporny budynek gospodarczy stanowi samowolę budowlaną, bowiem występują istotne różnice między zrealizowanym na ww. działce budynkiem stodoły z przyległymi po obu stronach szopami a obiektem określonym w decyzji o pozwoleniu na budowę, znak [...] z dnia [...] maja 1976 r. Sporny obiekt budowlany posiada wyraźnie inne parametry zewnętrzne, odmienną konstrukcję i wygląd zewnętrzny, usytuowany został w innym miejscu niż ustalone w zatwierdzonej dokumentacji (po przeciwnej stronie działki) oraz nie posiada ściany szczytowej w postaci muru przeciwpożarowego o grubości 25 cm bez otworów i próżni, wyprowadzonej ponad 30 cm ponad dach. W ocenie PINB doszło do zerwania więzi łączącej wybudowany budynek z pozwoleniem na budowę. Z oświadczeń świadków wynika także, iż przedmiotowy budynek powstał w 1976 r., co uzasadnia zastosowanie w sprawie przepisów P.b. z 1974 r.

Podał następnie, iż Gmina K. nie posiada aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a zgodnie z obowiązującymi ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego ww. teren, na którym znajduje się sporny budynek, oznaczony symbolem MN/RM, przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową i siedliskową ("Lokalizacja budynku składowego i budynków gospodarczych [...] jest zgodna z ustaleniami tego Studium"). Ponadto podczas przeprowadzanych w toku postępowania administracyjnego czynności kontrolnych nie stwierdzono, aby ww. obiekt budowlany spowodował niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowanych dla otoczenia.

Jednocześnie organ I instancji ocenił, iż w celu doprowadzenia ww. budynku do stanu zgodnego z przepisami techniczno – budowlanymi konieczne jest nakazanie na podstawie art. 40 P.b. z 1974 r. wykonanie ścian oddzielenia przeciwpożarowego z uwagi na niezgodność z:

- § 10 ust. 1 Zarządzenia Nr 130, z którego wynika, że ściany zewnętrzne i nośne powinny być wykonane z materiałów niepalnych lub trudno zapalnych, gdy podczas kontroli w dniu [...] czerwca 2006 r. stwierdzono, iż ściany zewnętrzne budynku stodoły wraz z przyległymi po obu stronach szopami wykonane są z drewna (materiał łatwo zapalny); tak samo z orzeczenia technicznego z marca 2012 r. wynika, iż ściany zewnętrzne stodoły i słupy konstrukcyjne są drewniane;

- § 13 ust. 1 Zarządzenia Nr 130, który nakazuje, aby elementy konstrukcyjne stropów, sklepień i pomostów były wykonane z materiałów niepalnych, a z orzeczenia technicznego wynika, że konstrukcja więźby dachowej wykonana jest z drewna, materiału łatwo zapalnego;

- § 20 ust. 1 Zarządzenia Nr 130, bowiem odległość dla szop i stodół oraz baraków ze ścianami z drewna od innych budynków, nie osłoniętych ścianą przeciwpożarową, powinna wynosić co najmniej 25 m od drugiego budynku ze ścianami z materiałów palnych lub pokryciem łatwo zapalnym lub 12 m od budynków o klasie A, B lub C odporności ogniowej budynku; sporna stodoła nie spełnia tego wymogu, gdyż budynek usytuowany jest przy granicy działki sąsiedniej o nr [...] stanowiącej własność uczestników postępowania.

Wskazał w tym zakresie, iż decyzja o pozwoleniu na budowę budynku stodoły z dnia [...] maja 1976 r. w punkcie 3 przewidywała, iż "ściany szczytowe stodoły należy wykonać jako mury przeciwpożarowe o grubości 25 cm, bez otworów i próżni, wyprowadzone 30 cm ponad dach". Jak wynika z orzeczenia technicznego, takie ściany nie zostały wykonane. W ocenie PINB, wykonanie w budynku stodoły ścian oddzielenia przeciwpożarowego pozwoli na zlikwidowanie kolizji z wymogami przepisów Zarządzenia Nr 130 oraz zalegalizowanie samowolnie wybudowanego obiektu budowlanego.

W odwołaniu złożonym na powołaną decyzję skarżący wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Wydanej decyzji zarzucił: brak podstaw prawnych do nakazania wykonania ściany szczytowej murowanej, spełniającej wymóg ściany oddzielenia przeciwpożarowego od strony działki nr 74 oraz naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności w sprawie i nieuwzględnienie słusznego interesu wszystkich stron postępowania.

Skarżący podał, iż stanowiąca przedmiot postępowania stodoła, wybudowana została przez jego ojca, w oparciu o udzielone pozwolenie na budowę z dnia [...] maja 1976 r. Przyznał, że budowa stodoły zrealizowana była w odstępstwie od pozwolenia na budowę - dotyczy to zmienionej lokalizacji, jak i braku ścian oddzielenia pożarowego w ścianach szczytowych budynku. W jego ocenie zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa, bowiem stodoła znajduje się na działce w części gospodarczej od przeszło 30 lat. Stan taki dotyczy wielu stodół na terenach wiejskich, co nikomu nie przeszkadza. Decyzja oparta została wyłącznie na przepisach dotyczących warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zaniechano jednak ustalenia, czy lokalizacja stodoły na działce stwarza zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia. Wskazał, że w sąsiedztwie stodoły nie ma budynków.

Skarżący podniósł także, iż od 2001 r. stara się o pozwolenie na budowę nowego budynku gospodarczo-warsztatowego dla potrzeb gospodarstwa, ale sprawa możliwości budowy tego obiektu jest nadal nie zakończona. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę sąsiadów na decyzję Wojewody Mazowieckiego, lecz sąsiedzi wnieśli kasację. Mając pozytywne rozstrzygnięcie organów administracji architektoniczno-budowlanej, mógłby już dawno wybudować budynek i zrobić porządek na działce poprzez rozebranie spornej stodoły.

Decyzją Nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r. organ odwoławczy, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm., zwanej dalej "P.b."), orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji w części dotyczącej terminu wykonania obowiązku, określając nowy termin do [...] marca 2014 r. oraz o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy w pozostałej części.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, po przedstawieniu dotychczasowego przebiegu postępowania w sprawie, WINB stwierdził zasadność podjętego przez organ I instancji rozstrzygnięcia. Wskazał także na ustalenia poczynione przez sąd administracyjny w sprawie sygn. akt VIII SA/Wa 999/12 oraz zalecenia dla organu wynikające z tego wyroku. WINB wyjaśnił, iż w prowadzonym przez organ I instancji postępowaniu ustalone zostało, iż budynek gospodarczy stodoły usytuowany na działkach o numerach: [...] i [...], położonych w miejscowości S., gmina K., wybudowany został samowolnie w 1976 r., bezpośrednio w granicy z działką sąsiednią, należącą do uczestników postępowania. Wprawdzie na jego budowę inwestor uzyskał w dniu [...] maja 1976 r. decyzję o pozwoleniu na budowę, jednak w wyniku wykonanych prac powstał obiekt o innych wymiarach i w innej lokalizacji. Wykonane prace należy zatem zakwalifikować jako samowolę budowlaną, polegającą na budowie nowego obiektu, a nie rozpatrywać sprawę w kontekście istotnych odstępstw od dokumentacji projektowej. Powyższe uzasadnia zastosowanie przez organ I instancji w niniejszej sprawie przepisów P.b. z 1974 r.

W toku prowadzonego przez PINB postępowania właściwie ustalono, że nie zachodzą okoliczności określone w art. 37 ust. 1 P.b. z 1974 r., uzasadniające rozbiórkę ww. obiektu. Gmina K. nie posiada aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast budowa stodoły jest zgodna z aktualnie obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K., uchwalonym Uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w K. z dnia [...] października 2008 r. Zatem budowa budynku stodoły nie narusza przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a na omawianym terenie dopuszczalne jest istnienie budynku stodoły.

Rozważając treść § 10 ust. 1, § 13 ust. 1, § 20 ust. 1 i § 73 ust. 10 pkt 2 Zarządzenia Nr 130, organ odwoławczy uznał zasadność wydanego przez organ I instancji w trybie art. 40 P.b. z 1974 r. nakazu wykonania ścian oddzielenia przeciwpożarowego w ścianach szczytowych spornego budynku przy granicy z działką sąsiednią.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, dotyczących odstępstwa od pozwolenia na budowę, a nie dokonania samowoli budowlanej organ odwoławczy wskazał, iż kwestia ta wyjaśniona została przez sąd administracyjny w wyroku w sprawie VIII SA/Wa 999/12, który podzielił stanowisko organów, iż sporna stodoła wybudowana została w warunkach samowoli budowlanej, bowiem inwestor zmienił zarówno lokalizację budynku, jak i jego bryłę. Zakres tych zmian sprawia, że nie można dopatrzeć się związku obiektu projektowanego i faktycznie wybudowanego. W tych okolicznościach wybudowanie obiektu innego, niż wskazanego w pozwoleniu na budowę, powoduje dopuszczenie się samowoli budowlanej i pociąga konsekwencje określone w przepisach. Jednocześnie WINB wskazał, iż z uwagi na warunki atmosferyczne możliwa jest zmiana terminu na wykonanie obowiązku do dnia [...] marca 2014 r. i w tym zakresie dokonał modyfikacji zaskarżonej decyzji.

W skardze złożonej na powołane rozstrzygnięcie do sądu administracyjnego skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji w całości. Jako podstawę powyższego wskazał naruszenie art. 7, art. 8 i art. 77 k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewyczerpujące wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy i nieuwzględnienie słusznego interesu strony postępowania.

Uzasadniając skargę strona powieliła argumenty prezentowane w odwołaniu, nie godząc się na ocenę budowy spornego budynku stodoły w warunkach samowoli budowlanej. Skarżący podał, iż budynek stodoły zrealizowany został w latach 1976-1977 przez jego nieżyjącego ojca, poprzedniego właściciela działki, w oparciu o pozwolenie na budowę. Budynek stodoły, aczkolwiek wybudowany w odstępstwie od udzielonego pozwolenia na budowę, znajduje się w głębi działki, w części gospodarczej działki, gdzie jego w bezpośrednim sąsiedztwie nie ma żadnych budynków, nie ma zatem bezpośredniego zagrożenia pożarowego. Budynek gospodarczy uczestników postępowania wybudowany jest w znacznej odległości, a ponadto posiada od strony jego działki i stodoły ścianę pełną. Skarżący podniósł, że przedmiotowa stodoła pełni obecnie również rolę magazynu materiałów budowlanych niezbędnych do budowy nowego budynku gospodarczo-warsztatowego, co do którego prowadzone jest z inicjatywy uczestników postępowanie sadowoadministracyjne. Dla skarżącego jest nie do przyjęcia inwestowanie w stary, wyeksploatowany budynek stodoły, który w przyszłości, po wybudowaniu nowego, zamierza rozebrać.

W odpowiedzi na skargę WINB podtrzymał argumentację przedstawioną

w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 powołanej wyżej ustawy, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia naruszenia przez Sąd przepisów prawa, wskazanego w art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż przedmiotowa sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt VIII SA/Wa 999/12, uchylając zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję (odpowiednio z dnia [...] października 2012 r. i [...] sierpnia 2012 r.), wskazał na uchybienia prowadzonego przez organy postępowania. Zgodnie z art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania, wyrażona w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Analizując wydane aktualnie decyzje Sąd stwierdza, iż w postępowaniu prowadzonym po wyroku organy prawidłowo wykonały zalecenia określone ww. orzeczeniem.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia legalności budowy budynku stodoły, zlokalizowanej na działkach o numerach: [...] i [...], stanowiących własność skarżącego.

W sprawie bezsporne jest, że przedmiotowy budynek stodoły wybudowany został w warunkach samowoli budowlanej. Jak ustalił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie VIII SA/Wa 999/12, w aktach administracyjnych znajduje się kserokopia decyzji z dnia [...] maja 1976 r., wydanej dla C. K. (ojca skarżącego) o pozwoleniu na budowę stodoły. Do decyzji tej dołączona została kserokopia planu sytuacyjnego działki z zaznaczeniem projektowanego obiektu. Z porównania tego rysunku ze szkicem przedstawiającym obiekt istniejący na gruncie wynika, iż inwestor zmienił zarówno lokalizację budynku, jak i jego bryłę. Zakres tych zmian sprawia, że nie można dopatrzeć się związku obiektu projektowanego i faktycznie wybudowanego. W tych okolicznościach, wybudowanie obiektu innego, niż wskazanego w pozwoleniu na budowę, powoduje dopuszczenie się samowoli budowlanej i pociąga określone w przepisach konsekwencje. Brak jest przy tym związania ustaleniami projektu budowlanego, który nie był przez inwestora realizowany. Tymi ustaleniami prawnymi Sąd aktualnie orzekający w przedmiotowej sprawie jest związany i w pełni je podziela, przyjmując za własne. Stąd niezasadny jest zarzut skarżącego, iż jego ojciec nie dokonał samowoli budowlanej, tylko wybudował stodołę w warunkach odstępstwa od projektu budowlanego.

Jak wynika z ustaleń organów nadzoru budowlanego, sporna stodoła została zrealizowana w 1976 r., zatem zgodnie z art. 2. ust. 3 w zw. z art. 28 ust. 1 obowiązujących w tym zakresie przepisów P.b. z 1974 r., inwestor przed rozpoczęciem robót budowlanych winien legitymować się pozwoleniem na budowę obiektu objętego zamiarem jej realizacji. Ocena, iż w istocie powstał budynek o innych parametrach i sytuowany w innym miejscu, aniżeli to określono w decyzji o pozwoleniu na budowę, skutkuje uznaniem, iż budowa tego obiektu nastąpiła samowolnie, bez pozwolenia na budowę. Zgodnie zaś z art. 103 ust. 2 P.b. z 1974 r., do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne, stosuje się przepisy dotychczasowe P.b. z 1974 r., w tym także przepisy określające warunki techniczno-budowlane wydane w oparciu o delegację zawartą w tej ustawie.

Wskazana ustawa przewiduje dwa sposoby usunięcia skutków samowoli budowlanej: poprzez nakaz przymusowej rozbiórki samowolnie wzniesionego obiektu, albo jego legalizację. Zgodnie z art. 37 P.b. z 1974 r., obiekty budowlane wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce, gdy znajdują się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę (ust. 1 pkt 1), bądź powodują niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia (ust. 1 pkt 2). Z kolei zgodnie z art. 40 tej ustawy, jeżeli nie zachodzą okoliczności określone w art. 37, wydaje się decyzję nakazującą wykonanie w oznaczonym terminie zmian lub przeróbek, niezbędnych do doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego z przepisami.

Samo stwierdzenie niezgodności wybudowanego obiektu z przepisami nie jest podstawą do zastosowania art. 37 P.b. z 1974 r. Skutkiem naruszenia tych przepisów muszą być okoliczności wymienione w tym przepisie, tj. niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Wystąpienie jednego z wymienionych wyżej stanów musi być wykazane w sposób nie budzący wątpliwości. Nie wystarczy podanie, że wystąpiło samo zagrożenie, lecz należy je ściśle określić i podać, w jakich okolicznościach organ to zagrożenie upatruje. Zagrożenie musi być realne, a nie tylko teoretyczne (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 1989 r., IV SA 83/89, publ. w ONSA 1989/1/38). Decyzja o przymusowej rozbiórce wydana z mocy art. 37 ust. 1 pkt 2 P.b. z 1974 r. znajdzie zastosowanie tylko wtedy, gdy jest taka absolutna konieczność. Powyższa konieczność będzie zachodziła w szczególności wtedy, gdy niewątpliwym będzie, iż brak jest możliwości usunięcia powołanych w art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy pogorszeń, czy zagrożeń w trybie określonym w art. 40.

Niewątpliwie taka sytuacja nie wystąpiła w niniejszej sprawie. Jak oceniły bowiem orzekające w sprawie organy, sporny obiekt jest zgodny ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, nadto nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia ani też niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia.

Przewidziane zaś w art. 40 ustawy wykonanie zmian, przeróbek i robót budowlanych, niezbędnych do doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem, może polegać na rozbiórce niektórych elementów obiektu, usunięciu elementów niewłaściwie wykonanych, zastąpieniu pewnych elementów innymi i w efekcie doprowadzeniu do zmian możliwych do zaakceptowania z punktu widzenia wymogów prawa, w szczególności przepisów techniczno-budowlanych. Tego rodzaju przeróbki mieszczą się w dyspozycji art. 40 i prowadzą do zachowania obiektu budowlanego wybudowanego niezgodnie z prawem (por. wyrok NSA z dnia 1 lutego 2006 r., sygn. akt II OSK 775/05, Lex nr 194014 i z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1886/08, publ. cbois).

W ocenie Sądu, zgodnie z wytycznymi wynikającymi z wcześniej wydanego wyroku, organy prawidłowo ustaliły, iż sporny obiekt budowlany narusza przepisy techniczno – budowlane, określone Zarządzeniem Nr 130, w tym § 10 ust. 1, § 13 ust. 1 i § 20 ust. 1, ponieważ ściany zewnętrzne stodoły wykonane są z drewna, które jest zaliczane do materiałów łatwo zapalnych, konstrukcja więźby dachowej jest drewniana, a budynek usytuowany jest w granicy z działką nr [...], stanowiącą własność uczestników postępowania. Ponadto zgodnie z § 73 ust. 10 pkt 2 Zarządzenia Nr 130, przedmiotowa stodoła nie spełnia wymogów powierzchniowych, skutkujących odstępstwem od wymagań co do zapalności materiałów, z jakich elementy konstrukcji budynku powinny być wykonane.

Zasadnie zatem orzekające w sprawie organy uznały, iż nakaz wykonania ściany oddzielenia przeciwpożarowego w ścianach szczytowych budynku stodoły, sytuowanego przy granicy z działką sąsiednią, na podstawie ww. Zarządzenia doprowadzi do legalizacji tego obiektu, a proces ten zostanie zakończony wydaniem pozwolenia na użytkowanie przedmiotowego obiektu budowlanego.

Zdaniem Sądu, postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie przeprowadzone zostało wnikliwie, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy został właściwie oceniony, a mające zastosowanie w sprawie przepisy prawidłowo zastosowane. Sąd nie dopatrzył się w sprawie takich naruszeń procedury i prawa materialnego, które skutkowałyby uchyleniem zaskarżonej decyzji, czy też stwierdzeniem jej nieważności.

W odniesieniu do zarzutów skarżącego należy dodatkowo wskazać, że na ustalenie przez organy nadzoru budowlanego, czy przedmiotowy obiekt budowlany, który został wzniesiony w warunkach samowoli, spełnia warunki do jego legalizacji, nie ma wpływu podnoszona w skardze okoliczność, że doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem będzie dla skarżącego kosztowne i nieopłacalne w kontekście planowanej budowy nowego budynku gospodarczego.

Mając na uwadze powołane okoliczności Sąd, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi.