VII SA/Wa 62/14

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] września 2013 r., znak: [...], na podstawie art. 157 § 1 i 2 oraz 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267, zwana dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku B. S. o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r., znak: [...], utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...], w przedmiocie nakazu rozbiórki części obiektu budowlanego, odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż pismem z dnia 25 czerwca 2013 r. uzupełnionym pismami z dnia 31 lipca 2013 r. i z dnia 5 sierpnia 2013 r. B. S. wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r., utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. (nakazującą B. S. rozbiórkę samowolnie wykonanej zabudowy balkonu użytkowanego na parterze budynku położonego przy ul. [...] w [...] wraz z uporządkowaniem terenu), w części dotyczącej nakazu rozbiórki i uchylającej ww. decyzję organu I instancji w części dotyczącej uporządkowania terenu.

Następnie, organ nadzoru podniósł, że z akt przedmiotowej sprawy wynika, iż inwestor B. S. zabudowała samowolnie skrzynkowymi oknami drewnianymi balkon przynależny do lokalu nr [...] w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w [...], stanowiącym współwłasność B. S., M. i M. P. oraz T. T.. Następnie ww. okna zostały wymienione na witryny szklane w ramach PCV. Na skutek przeprowadzonej zabudowy powstało pomieszczenie mieszkalne o wymiarach 2,20m x 1,55m x 2,65m. Zgodnie z oświadczeniem inwestorki złożonym w protokole kontroli z dnia 1 lipca 2008 r. przedmiotowe roboty związane z zabudową balkonu wykonała ona na przełomie lat 1995/1996.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2009 r., znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...], działając na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., nr 156, poz. 118 ze zm.), wstrzymał prowadzenie robót budowlanych związanych z zabudową przedmiotowego balkonu, bez wymaganego pozwolenia na budowę i nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia w terminie do dnia 31 lipca 2009 r. następujących dokumentów: 1) zaświadczenia Prezydenta Miasta [...] o zgodności budowy obiektu z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, albo ostatecznej w dniu wszczęcia postępowania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, 2) czterech egzemplarzy projektu budowlanego obiektu wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami, opracowanego przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia budowlane i wpisaną na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego, 3) oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...] organ powiatowy, działając na podstawie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego, nakazał Bożenie von Schöning rozbiórkę samowolnie wykonanej zabudowy balkonu usytuowanego na parterze budynku położonego przy ul. [...] w [...] oraz uporządkowanie terenu. W uzasadnieniu ww. rozstrzygnięcia organ wskazał, że inwestor nie posiadał zgody pozostałych współwłaścicieli nieruchomości przy ul. [...] w [...] na przedmiotową zabudowę balkonu.

Mając na względzie materiał dowodowy zgromadzony w aktach przedmiotowej sprawy, organ nadzorczy stwierdził, że decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r., utrzymująca w mocy ww. decyzję organu powiatowego w części dotyczącej nakazu rozbiórki, zaś uchylająca ww. decyzję w części dotyczącej nakazu uporządkowania terenu, nie jest obarczona żadną z kwalifikowanych wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Organ wyjaśnił przy tym, co należy rozumieć pod pojęciem "rażącego naruszenia prawa".

Następnie, organ nadzoru wyjaśnił, że zgodnie z art. 28 ustawy Prawo budowlane roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. W przepisie art. 29 ustawy Prawo budowlane zawarty został zamknięty katalog obiektów i robót budowlanych, na wykonanie których nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę. Przepis art. 30 ustawy Prawo budowlane wskazuje natomiast, które z obiektów i robót budowlanych wskazanych w art. 29 (i nie tylko), wymagają dokonania zgłoszenia właściwemu organowi.

Organ nadzoru stwierdził, że niewątpliwie wykonane przez inwestora roboty budowlane polegające na zabudowie balkonu, w wyniku której powstało pomieszczenie mieszkalne, stanowią rozbudowę kubaturowego obiektu budowlanego, którym w omawianej sprawie jest budynek mieszkalny wielorodzinny przy ul. [...] w [...]. Rozbudowa taka stanowi w świetle art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego budowę. Wykonanie robót budowlanych stanowiących rozbudowę obiektu budowlanego wymaga, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane pozwolenia na budowę.

W związku z powyższym, organ nie zgodził się ze skarżącą, że wykonane przez nią roboty winny podlegać procedurze z art. 50 i 51 ustawy Prawo budowlane, gdyż polegały one jedynie na wstawieniu na balkonie szklanych witryn w ramach z PCV. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy jednoznacznie wskazuje, że zabudowa balkonu doprowadziła do zmiany jego funkcji na pomieszczenie mieszkalne, co równoznaczne jest z rozbudową całego budynku mieszkalnego o pokój.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego przytoczył treść przepisów art. 48 ustawy Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania weryfikowanej decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r. Następnie, zaś wskazał, iż z akt przedmiotowej sprawy wynika, iż inwestor nie przedłożył zgody pozostałych współwłaścicieli przedmiotowego obiektu budowlanego na rozbudowę tegoż obiektu w postaci zabudowy balkonu na pomieszczenie mieszkalne. Wręcz przeciwnie, pozostali współwłaściciele budynku mieszkalnego przy ul. [...] w [...], jak wynika z akt sprawy, nie wyrazili zgody na sporną inwestycję. W związku z powyższym, organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego zobligowany był do wydania rozstrzygnięcia na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, tj. orzec rozbiórkę samowolnie wykonanej zabudowy balkonu usytuowanego na parterze budynku położonego przy ul. [...] w [...].

W odniesieniu do zawartych we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji sugestii co do daty wykonania robót budowlanych związanych z zabudową balkonu, organ nadzoru podniósł, iż pozostają bez wpływu na wynik niniejszego postępowania nieważnościowego. Nie można bowiem przyjąć, że stanowisko organów terenowych w kwestii daty wykonania zabudowy balkonu, która zresztą była wynikiem wnikliwie przeprowadzonego przez organ I instancji postępowania wyjaśniającego, było błędne i spowodowało, że decyzja w przedmiocie rozbiórki części obiektu budowlanego została wydana z rażącym naruszeniem przepisu art. 48 Prawa budowlanego z 1994 r. Ponadto, zaznaczył, że uzasadnienie decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. umarzającej postępowanie w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na zabudowie balkonu mieszkania nr [...] w budynku położonym przy ul. [...] w [...], w którym stwierdzono, że "przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne nie może naruszać ładu przestrzennego", nie ma żadnego wpływu na kwalifikację wykonanych robót budowlanych.

Konkludując, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że weryfikowana decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r. oraz poprzedzająca jej wydanie decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., w przedmiocie nakazu rozbiórki części obiektu budowlanego, nie jest obarczona żadną z wad prawnych, enumeratywnie wyliczonych w art. 156 § 1 k.p.a. Rozstrzygnięcia te zostały wydane przez właściwe organy, na prawidłowych podstawach prawnych. Ponadto nie dotyczą one sprawy rozstrzygniętej już wcześniej inną decyzją ostateczną, zostały skierowane do osób będących stronami w sprawie. Weryfikowanym decyzjom nie można również zarzucić, iż są niewykonalne. Nie zawierają wady powodującej ich nieważność z mocy prawa, zaś ich wykonanie nie wywoła czynu zagrożonego karą.

Z powyższą decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2013 r. nie zgodziła się B. S., składając wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] października 2013 r., znak: [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku B. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie, ponawiając argumentację w nim przedstawioną.

Dodatkowo organ wskazał, odnosząc się do zarzutu dotyczącego niewykonalności decyzji organu powiatowego z dnia [...] grudnia 2009 r., że wbrew twierdzeniom skarżącej z ww. decyzji jednoznacznie wynika, że przedmiotem rozbiórki jest samowolnie wykonana zabudowa balkonu na parterze budynku przy ul. [...] w [...]. Nie sposób jest przyjąć, że decyzja ta jest niewykonalna z powodu nieuzasadnionych wątpliwości interpretacyjnych skarżącej.

Skargę na powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła B. S., wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] września 2013 r.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów dotyczących postępowania tj. art. 7, art. 77, art. 80 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., oraz naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wskazała, iż ustalony w sprawie stan faktyczny polegający na samowolnym osadzeniu na loggi przynależnej do lokalu nr [...] w budynku przy ul. [...] w [...]drewnianych skrzynkowych witryn, a następnie zastąpieniu ich dwoma witrynami szklanymi w ramach z PCV, nie odpowiada stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej określonej w art. 48 ustawy Prawo budowlane. Oszklenie otwartej loggi przynależnej do lokalu nr [...] w budynku przy ul. [...] w [...] nie stanowiło bowiem rozbudowy kubaturowego obiektu budowanego. Skarżąca powołała się przy tym na stanowisko zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2009 r, sygn. akt II SA/Bd 538/09. Oszklenie balkonu, w ocenie strony, nie doprowadziło do powstania nowej samodzielnej części obiektu budowlanego. W niniejszym przypadku doszło co najwyżej do sytuacji, w której zewnętrzna, otwarta część obiektu budowlanego jakim jest loggia, zmienił swój charakter na część wewnętrzną - przeszkloną.

Ponadto, zdaniem skarżącej, użycie w osnowie decyzji rozbiórkowej pojęcia zabudowa balkonu, którego to sformułowania nie zawiera przepis art. 48 ustawy Prawo budowlane, (rozbiórka zabudowy balkonu) doprowadziło do sytuacji w której decyzja rozbiórkowa, której stwierdzenia nieważności odmówił organ nadzoru, stała się de facto niewykonalna. Nadto, zaznaczyła, że organ powiatowy nakazując w decyzji rozbiórkę zabudowy balkonu, nie wskazał czy chodzi o rozbiórkę części obiektu (balkonu) na parterze budynku przy ul. [...] w [...], co sugerowałaby użyta w decyzji kwalifikacja prawna (art. 48 ustawy Prawo budowlane), czy chodzi o rozbiórkę wykonanych robót budowlanych polegających na montażu dwóch witryn szklanych na balkonie. Wątpliwości, okazały się, w ocenie strony, tym bardziej uzasadnione, że w piśmie z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...], organ powiatowy poinformował że w związku ze swoją decyzją domaga się "rozbiórki części dobudowanych ścian", w sytuacji w której ona nie prowadziła żadnych robót skutkujących taką dobudową.

B. S. zauważyła także, że przyjęcie niewłaściwej procedury legalizacyjnej doprowadziło do sytuacji, w której orzeczony nakaz rozbiórki wydano w następstwie nie przedstawienia dokumentu - zgody pozostałych współwłaścicieli nieruchomości przy ul. [...] w [...] na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane, którego to oświadczenia w przypadku przyjęcia prawidłowego trybu postępowania, z art. 51 ustawy Prawo budowalne organy nie miałyby prawa żądać. Skarżąca powołała przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn.. akt II OSK 2140/2010 i uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2011r., sygn.. akt II OPS 2/2010). Podobnie niezgodne z prawem, a ściślej z mającym tu zastosowanie art. 51 ustawy Prawo budowlane było, w jej ocenie, żądanie przedstawienia przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przepis art. 51 ustawy Prawo budowlane nie stanowi bowiem podstawy do nałożenia na inwestora obowiązku uzyskania decyzji o warunkach zabudowy (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1725/2009).

Skarżąca podniosła także, że znamiennym jest, że decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...], umarzająca postępowanie w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy z tego powodu, że zakres wykonanych robót, (wstawienie szklanych witryn) ich nie wymaga, potraktowana została przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] jako dowód naruszenia przez inwestycję przy ul. [...] w [...] ładu przestrzennego.

W konkluzji B. S. stwierdziła, że kwalifikowane naruszenie prawa, którego dopuściły się ww. sprawie organy nadzoru budowanego, a którego nie dostrzega w inkryminowanej decyzji Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, ma charakter oczywisty, wyraźny i bezsporny. Decyzja wydana na podstawie przepisu prawa materialnego nie mającego zastosowania w ustalonym stanie faktyczny sprawy, wywołuje skutki prawne nie dające się pogodzić z objętymi ochroną wymaganiami praworządności. Ustalenie zaś, że roboty budowlane na balkonie budynku przy ul. [...] w [...] nie stanowiły budowy (art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane) uprawnia do wysnucia wniosku, że decyzja o rozbiórce podobnie jak postanowienie organu nadzoru budowlanego wstrzymujące roboty budowlane i nakładające na inwestora obowiązek dostarczenia dokumentów, w sposób rażący naruszają przepis art. 48 ustawy Prawo budowlane.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego jak i procesowego.

Przedmiotowe postępowanie było prowadzone w trybie nadzwyczajnym, nieważnościowym na podstawie art. 156 § 1 k.p.a., który jest nadzwyczajnym trybem postępowania i stanowi wyłom od zasady stabilności decyzji wyrażonej w art. 16 w/w ustawy, stąd też ustalenie podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji musi być niewątpliwe. Celem postępowania nieważnościowego nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz przeprowadzenie weryfikacji ostatecznej decyzji z jednego punktu widzenia, a mianowicie czy decyzja jest dotknięta jedną z wad kwalifikowanych wskazanych w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a., przy czym niedopuszczalna jest rozszerzająca wykładnia przesłanek określonych ww. przepisie. Tak więc organ prowadzący postępowanie w sprawie nieważności decyzji nie jest kompetentny do rozstrzygania sprawy co do meritum. W postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru o stwierdzenie nieważności organ ma obowiązek rozpatrywać sprawę w granicach określonych w art. 156 § 1 k.p.a., to znaczy nie może rozpatrywać sprawy "co do istoty" jak w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok NSA z 28 maja 1985 r. I SA 89/85, ONSA 1985, Nr 1, poz.30). Organ orzeka wyłączenie kasacyjnie, stwierdzając nieważność decyzji albo jej niezgodność z prawem, a w przypadku braku przesłanek takiego orzeczenia odmawia stwierdzenia nieważności decyzji.

Organ nadzoru jest w tym przypadku kontrolerem prawidłowości samej decyzji administracyjnej i orzeka o stwierdzeniu nieważności badanej decyzji, tylko wówczas, gdy wystąpiła jedna z przesłanek ściśle określonych w art. 156 § 1 k.p.a. i jednocześnie nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek stwierdzenia nieważności określonych w art. 156 § 2 k.p.a., a więc nie upłynął termin dopuszczalności stwierdzenia nieważności badanego rozstrzygnięcia, ani też rozstrzygnięcie to nie wywołało nieodwracalnych skutków prawnych.

Odnosząc powyższe do zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zasadnie uznał, że kontrolowana w postępowaniu nieważnościowym decyzja nakazująca rozbiórkę samowolnie wykonanej zabudowy balkonu usytuowanego na parterze budynku położonego przy ul. [...] w [...] nie jest obarczona wadą skutkującą potrzebę stwierdzenia jej nieważności, w rozumieniu art. 156 § 1 k.p.a.

Sąd podziela argumentację organu zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Skarżąca we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji oraz w skardze podniosła, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa w szczególności art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 48 prawa budowlanego. Zgodzić się należy z organem orzekającym, że w sprawie nie wystąpiła przesłanka rażącego naruszenia prawa..

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreślano, że stwierdzenie nieważności decyzji jest odstępstwem od zasady trwałości decyzji administracyjnych, w związku z czym, organ stwierdzając nieważność decyzji, zobowiązany jest wykazać nie tylko, że naruszony został przepis prawa, ale również, że naruszenie to ma charakter rażący.

Cechą rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art.156 § 1 pkt.2 k.p.a. jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z określoną normą prawną przez proste ich zestawienie ze sobą w ten sposób, iż powstają skutki niemożliwe do zaaprobowania w praworządnym państwie (por. wyrok NSA z 29 lipca 1999 roku IV SA 1381197 Lex nr 77911). Innymi słowy chodzi o oczywiste naruszenie przepisu prawa.

Z uwagi na powyższe decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r., znak: [...], utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...], w przedmiocie nakazu rozbiórki części obiektu budowlanego nie można postawić zarzutu, iż została wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż podstawa prawna tej decyzji, tj. art. 48ust.1 w zw. z art. 48 ust.4 Prawa budowlanego z 1994 r. jest prawidłowa.

Niewątpliwie wykonane przez inwestora roboty budowlane polegające na zabudowie balkonu, w wyniku których powstało pomieszczenie mieszkalne o wymiarach 2.20m x 1,55m x 2,55m, stanowią rozbudowę kubaturowego obiektu budowlanego. Rozbudowa taka wymagała pozwolenia na budowę, którym B. S. nie dysponowała. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] w [...] chcąc legalizować powyższą samowolę postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2009 r. nałożył na inwestorkę obowiązki wynikające z art.,48 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane. Ponieważ obowiązki nie zostały wykonane organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego zobligowany był do wydania rozstrzygnięcia na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, tj. orzec rozbiórkę samowolnie wykonanej zabudowy balkonu usytuowanego na parterze budynku położonego przy ul. [...] w [...].

O tym, że inwestor dokonał rozbudowy w wyniku której powstało niewielkie pomieszczenie mieszkalne świadczy również zdjęcie skarżącej dołączone do wniosku o wznowienie postępowania w sprawie z dnia [...] grudnia 2010 r.

Powołane w skardze orzeczenie – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2009 r, sygn. akt II SA/Bd 538/09 nic do sprawy nie wnosi bowiem sąd ten rozpatrywał sprawę, w której decyzje zapadły w postępowaniu zwykłym, a nie w trybie nadzwyczajnym – nieważnościowym, a ponadto dotyczyła ona zabudowy części tarasu płytami poliwęglanowymi w wyniku której powstał tzw. ogród zimowy.

Również nie można zgodzić się z zarzutem skargi, że decyzja rozbiórkowa, której stwierdzenia nieważności odmówił organ nadzoru, stała się de facto niewykonalna.

Jak trafnie zauważył Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego z decyzji jednoznacznie wynika, że przedmiotem rozbiórki jest samowolnie wykonana zabudowa balkonu na parterze budynku przy ul. [...] w [...]. Nie sposób zatem przyjąć, że decyzja ta jest niewykonalna z powodu nieuzasadnionych wątpliwości interpretacyjnych skarżącej.

Ponadto niewykonalność decyzji jest przesłanką nieważnościową wymienioną w pkt. 5 art. 156 § 1 kpa i może być ona niewykonalnością faktyczną jak i prawną. W pierwszym przypadku nie ma możliwości technicznych, w drugim – istnieją prawne nakazy lub zakazy, które stwarzają nieusuwalną przeszkodę w wykonaniu praw lub obowiązków ustanowionych w decyzji. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie występuje.

Sad nie dostrzegł również podnoszonego w skardze naruszenia zasady prawdy obiektywnej - tj. art.7 i art.77 kpa ani naruszenia art.80 kpa. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego prawidłowo i wnikliwie ocenił na podstawie całokształtu materiału dowodowego, że dana okoliczność została udowodniona.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.