II SA/Kr 405/14

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w P. decyzją z dnia 26 lipca 2013 r. nr [...] działając na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2, art. 51 ust. 7, art. 80 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz art. 104 K.p.a. nakazał Związkowi Międzygminnemu "[...]" z.s. w K. W. wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowie odcinka wodociągu grupowego regionalnego tranzytowego wykonanego na działkach nr [...], [...], [...] położonych w miejscowości W., gmina [...] w celu doprowadzenia przedmiotowego odcinka wodociągu do stanu zgodnego z zatwierdzonym projektem budowlanym obowiązującymi przepisami i prawem. Powyżej opisane roboty inwestor miał wykonać w terminie 3 miesięcy licząc od dnia w którym decyzja stanie się ostateczna. W uzasadnieniu organ wskazał, że skarga W. K. w sprawie dotyczącej samowoli budowlanej dokonanej w ramach projektu "Zapewnienie prawidłowej gospodarki wodno – ściekowej na terenie Związków Międzygminnych [...] i [...], kontrakt nr V budowa sieci wodociągowej na terenie aglomeracji [...] i [...]" została zakwalifikowana jako wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie wykonania robót w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków pozwolenia na budowę bądź przepisach w zakresie działek nr [...], [...], [...] położonych w miejscowości W., gmina [...]. Po dokonaniu analizy zgromadzonej dokumentacji organ uznał, że w trakcie budowy prowadzonej w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę nr [...] z dnia 26 czerwca 2006 r., inwestor wykonał na rozpatrywanym odcinku obejmującym działki nr [...], [...], [...] sieć wodociągową niezgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym. Zgodnie z projektem technicznym sieć wodociągowa miała przebiegać po działce n [...] będącej drogą, a inwestor wykonał sieć przez działki nr [...], [...] i [...] nie ujęte w projekcie. Inwestor dokonał przesunięcia sieci w obrębie wymienionych działek o około 65 m w kierunku północnym. W treści decyzji o pozwoleniu na budowę zostały ujęte działki nr [...], [...], [...] po których faktycznie wykonano sieć jak również działki na których sieć nie była projektowana i nie została wykonana, takie jak [...] i [...], pominięto natomiast działkę nr [...] i [...] objęte projektem. Odstępstwo zostało zakwalifikowane przez projektanta jako nieistotne. Zgodnie jednak z § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 2 kwietnia 2001 r. w sprawie geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu oraz zespołów uzgadniania dokumentacji projektowej, przy realizacji sieci uzbrojenia terenu dopuszczalne jest odstępstwo od uzgodnionego projektu nieprzekraczające 0,30 m dla gruntów zabudowanych lub 0,50 m dla gruntów rolnych i leśnych, przy zachowaniu przepisów regulujących odległość między poszczególnymi obiektami budowlanymi. Zatem w przypadku, gdy stwierdzone odstępstwo w przebiegu zrealizowanego odcinka sieci wodociągowej mieścić się będzie w wyznaczonych tym przepisem granicach tolerancji, to tym samym brak będzie podstaw do uznania takiego odstępstwa za istotne. W przedmiotowej sprawie odstępstwo wynosiło 65 m i nie może zostać uznane za nieistotne. Zgodnie z art. 36a ust. 5 Prawa budowlanego istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Właścicielka dziali nr [...] w miejscowości W. w obrębie której dokonano istotnych odstąpień od warunków pozwolenia na budowę zgodnie z jej oświadczeniem nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym dotyczącym wydanego pozwolenia, nie wyrażała też zgody na taki przebieg sieci, tym bardziej dokonanego odstąpienia nie można zakwalifikować jako nieistotnego. W aktach przekazanych przez Starostwo [...] dotyczących postępowania zakończonego decyzją nr [...] brak jest potwierdzenia doręczenia decyzji dla innych osób będących właścicielami działek w obrębie których dokonano istotnego odstąpienia od warunków pozwolenia na budowę. Mając na uwadze wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1715/10 Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w przypadku wykonania obiektu z istotnymi odstąpieniami od warunków pozwolenia na budowę winien zastosować procedurę naprawczą opisaną w art. 51 Prawa budowlanego.

Od tej decyzji odwołanie wniósł Związek Międzygminny "[...]" w K., domagając się jej uchylenia. W uzasadnieniu podniesiono, że przesunięcie sieci z działki drogowej nr [...] w miejsce, gdzie zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ma zostać wybudowana droga gminna, jak również prowadzenie wodociągu wzdłuż granicy działki nr [...] nie spowodowało w żadnym przypadku zmiany możliwości sposobu ich użytkowania. Prawo budowlane nie uzależnia kwalifikacji zmiany od wielkości przesunięcia, a więc zgodnie z nim, projektant może zakwalifikować przesuniecie wodociągu o 65 m jako zmianę nieistotną. Inwestor posiada również zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane. Dodatkową okolicznością przemawiającą za wadliwością prowadzonego postępowania, a także wydanej decyzji jest fakt, że w sprawie nie brała udziału strona jaką jest inwestor tj. Związek Międzygminny "Nida 2000". Tenże związek był stroną pozwolenia na budowę (inwestor). Pozwolenie nie zostało przeniesione na żaden inny podmiot, zaś Związek Międzygminny "Nida 2000" był jedynie reprezentowany przez Związek Międzygminny "[...]".

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 14 stycznia 2014 r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że przychyla się do stanowiska PINB, iż doszło do odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego. Zatem koniecznym było dokonanie kwalifikacji odstępstw i określenie czy mają ono charakter istotny, gdyż tylko takie w myśl przepisów Prawa budowlanego mogą stanowić podstawę do wydania stosowanych decyzji. Prawo budowlane nie zawiera definicji odstępstwa istotnego od zatwierdzonego projektu budowlanego, natomiast jako takie bezsprzecznie należy traktować odstępstwo, które wykonane jest w zakresie wskazanym w art. 36a ust. 5 ustawy tj. w niniejszej sprawie w zakresie zagospodarowania działki i terenu, przy czym organ winien zbadać, czy wykonane odstępstwo (nawet jeżeli dotyczy zakresu objętego regulacją wspomnianego art. 36a ust. 5) na gruncie konkretnej sprawy można scharakteryzować jako istotne. Bezspornie w toku prowadzenie robót budowlanych sieć wodociągowa została przesunięta względem trasy planowanej o 60-65 m i przeprowadzona przez nieruchomości, które nie zostały objęte decyzją o pozwoleniu na budowę. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem projektanta wyrażonym w piśmie z dnia 4 lipca 2013 roku, że dokonana zmiana jest nieistotna, ze względu na poprowadzenie sieci w obrębie tej "samej działki "zgodnie z wnioskiem mieszkańca". Wskazać należy, że przedmiotowe działki nadal stanowią własność prywatną i nie zostały wykupione przez Gminę [...] pod przedmiotową inwestycję. Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego o danej treści nie może stanowić legitymacji do naruszenia prawa własności. Wszelkie ustalenia dotyczące powyższych kwestii winny były być uzgodnione z odpowiednim organem architektoniczno-budowlanym i zaakceptowane w formie decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Wobec zakończenia budowy obiektu budowlanego i braku podstaw do wstrzymania robót budowlanych, organ nadzoru budowlanego ma możliwość wydania decyzji na podstawie art. 51 ust. 1 w związku z art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego, jeżeli uzna, iż odstępstwa od zatwierdzonego projektu budowlanego są istotne. Celem tego przepisu jest bowiem doprowadzenie już wykonanej budowy obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem. Niemniej organ I instancji nieprawidłowo zastosował normy prawne zawarte w art. 51 ust. 1 ustawy. Stan faktyczny niniejszej sprawy odpowiada hipotezie normy wyrażonej w art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, a zatem obowiązek nałożony niniejszą decyzją winien odpowiadać dyspozycjom normy zawartej w art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy. Stwierdzenie wystąpienia istotnych odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego, obliguje organ do nałożenia na inwestora obowiązku przedłożenia projektu budowlanego zamiennego na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy, który winien uwzględnić wszystkie zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych. Mając powyższe na uwadze, uzasadnienie PINB wskazane w zaskarżonej decyzji, iż nie zachodzą przesłanki do nałożenia na inwestora obowiązku przedłożenia projektu budowlanego zamiennego, z uwagi na brak prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane części nieruchomości zajętych pod przedmiotową inwestycję, nie znajduje poparcia w wymienionych przepisach prawa. Stwierdzone uchybienia rzutują na prawidłowość decyzji organu I instancji i skutkują koniecznością jej uchylenia. Ponadto organ odwoławczy stwierdził, że krąg stron ustalony przez PINB nie odpowiada wskazaniom art. 28 K.p.a" który jako strony postępowania nakazuje traktować wszystkie podmioty posiadające interes prawny w prowadzonym postępowaniu. W krąg stron postępowania nie został włączony Związek Międzygminny "NIDA 2000", który jak wynika z decyzji Starosty [...] nr [...] z dnia 26 czerwca 2006 roku ubiegał się o udzielenie pozwolenia na budowę przedmiotowego wodociągu grupowego regionalnego tranzytowego NIDA 2000 Etap II, zatem był Inwestorem omawianego obiektu i z uwagi na zapis art. 52 ustawy, winien być adresatem decyzji, o której mowa w art. 51 ust. 1 pkt 3, jeżeli w dalszym ciągu posiada tytuł prawny do obiektu. W związku z powyższym doszło również do naruszenia art. 52 ustawy, poprzez nałożenie obowiązku wskazanego w skarżonej decyzji na podmiot, który, jak wynika z akt postępowania, nie jest właścicielem, inwestorem bądź zarządcą przedmiotowej inwestycji. Wątpliwości budzi również przyznanie mandatu strony Związkowi Międzygminnemu "[...]" w K.. Wskazać takze na rozbieżności numeracji działek w dokumentacji projektowej oraz w dokumentacji stanowiącej inwentaryzację powykonawczą, w których działka ewidencyjna - stanowiąca własność B. Z. i S. O. oznaczona jest odpowiednio nr [...] i [...]. Z dokumentów przedłożonych przez właścicielkę tj. kserokopii wypisu skróconego z rejestru gruntów oraz kserokopii wyrysu z ewidencji gruntów wynika, że wyżej wskazani są właścicielami działki. nr [...]. Reasumując podniesiono, że organ I instancji naruszył obowiązujące przepisy postępowania administracyjnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy i błędnie zastosował przepisy art. 51 i 52 Prawa budowlanego.

Na tą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosła W. K., domagając się jej uchylenia i utrzymania w mocy decyzji organu I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego poprzez jego niewłaściwą interpretację tj. błędne uznanie, że przedmiotowy przepis ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy budowa wciąż trwa, podczas gdy przepis ten ma również zastosowanie, gdy roboty budowlane zostały już zakończone. W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że organ II instancji błędnie zinterpretował art. 50 ust. 1 pkt 2 oraz art. 50 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Organ nadzoru budowlanego winien, rozważając wydanie decyzji przewidzianej w art. 51 ust. l pkt 2 ustawy ocenić zgodność wykonanych robót z przepisami Prawa budowlanego i w razie stwierdzenia takiej konieczności nakazać w decyzji wykonanie czynności, które doprowadzą obiekt do stanu zgodnego z przepisami. Możliwe jest wydanie rozstrzygnięcia na podstawie art. 51 ust. l pkt 2 w związku w art. 50 ust. l pkt 2 Prawa budowlanego w sposób samodzielny i zupełnie niezależny od spełnienia innych przesłanek, które mogłyby lub mogą także równolegle uzasadniać wstrzymanie robót budowlanych - oraz prowadzenie postępowania naprawczego, zaś takie rozstrzygnięcie nie zamyka drogi do późniejszego, czy odrębnego wydawania orzeczeń w wypadku wystąpienia takich innych przesłanek, w szczególności związanych z eliminacją z obrotu prawnego ostatecznej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 października 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 188/11). Autor skargi stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zasadnym było by rozważenie również możliwości wydania decyzji o częściowej rozbiórce wykonanych robót budowlanych gdyż w sposób istotny odbiegały od zatwierdzonego projektu budowlanego. Niewątpliwie prawidłowe jest stanowisko organu I instancji iż inwestor nie posiada prawa dysponowania nieruchomością na cele budowlane dla działki nr [...] w miejscowości W., co uniemożliwia zatwierdzenie projektu zamiennego. Bezprzedmiotowym zatem było by wydanie decyzji przez Powiatowego Inspektora Budowlanego zobowiązującego inwestora do przedłożenia projektu zamiennego w sytuacji, gdy nie ma możliwości jego zatwierdzenia. Inwestor nie ma prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a właścicielka nieruchomości kategorycznie oświadczyła iż nie wyrazi zgody na dysponowanie jej nieruchomością na ten cel.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując przy tym całość argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje: Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do przepisu art. 145 p.p.s.a. kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych do sądu decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisów proceduralnych – o ile ich naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. treść wydanej decyzji lub postanowienia. Przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. stanowi, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tak więc sąd administracyjny, nie będąc związany granicami skargi, ocenia legalność decyzji administracyjnej w szerokim zakresie niezależnie od trafności zarzutów sformułowanych w skardze jak i ponad te zarzuty – w razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego bądź postępowania mającego wpływ na wynik postępowania.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania organów administracji nadzoru budowlanego było zbadanie realizacji przedmiotowej inwestycji w zakresie jej zgodności z zatwierdzonym projektem budowlanym. Według ustaleń organów, inwestycja ta (już w całości wykonana), zrealizowana została z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego. W tej sytuacji zdaniem organu odwoławczego zastosowanie ma przepis art. art. 51 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (dalej; ustawa). Stanowiło to podstawę do wydania przez ten organ decyzji kasacyjnej z uwagi na fakt, iż organ I instancji swoje rozstrzygnięcie oparł o przepis art. 51 ust 1 pkt 2 ustawy. Stanowisko to jest nie do pogodzenia z obowiązującym stanem prawnym.

Przede wszystkim wskazać należy, iż zgodnie z art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Zaznaczyć na wstępie należy, że charakter rozstrzygnięć organu odwoławczego w sposób bezpośredni zdeterminowany jest zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wyrażoną w art. 15 k.p.a. Powyższe oznacza, że organ II instancji zobowiązany jest merytorycznie rozpoznać sprawę zawisłą przed organem I instancji i ustalić we własnym zakresie prawidłowe rozstrzygnięcie. Rozstrzygnięcie kasacyjne przewidziane w art. 138 § 2 k.p.a. stanowi więc wyjątek od zasady merytorycznego charakteru postępowania odwoławczego i może zostać wydane jedynie w sytuacji, gdy zachodzi dalsza konieczność wyjaśnienia pewnego zakresu sprawy, istotnego dla jej rozstrzygnięcia. Wykładnia rozszerzająca art. 138 § 2 k.p.a. jest niedopuszczalna. O wyjątkowości uregulowania zawartego w art. 138 § 2 k.p.a. świadczy także stanowisko przyjęte w judykaturze i doktrynie, w świetle którego wydanie decyzji kasacyjnej może nastąpić tylko wtedy, gdy organ l instancji nie przeprowadził w ogóle postępowania wyjaśniającego albo postępowanie takie przeprowadził z rażącym naruszeniem prawa procesowego którego konsekwencją jest brak wyjaśnienie podstawowych okoliczności stanu faktycznego sprawy (m.in. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, 2011). Zaznaczyć przy tym należy, iż wprawdzie stanowisko to wypracowane zostało przed zmiana przepisu dokonaną nowelizacją z dnia 3 grudnia 2010 r. w ustawie o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2011 r. Nr 6 poz. 18) tym niemniej nowelizacja ta w ocenie sądu nie zmieniła prawnego charakteru decyzji kasacyjnych i generalnych zasad ich stosowania a miała jedynie na celu bardziej precyzyjne ujęcie przesłanek warunkujących możliwość wydania tego typu decyzji. Za zmianą przepisu art. 138 § 2 k.p.a. nie poszła bowiem zmiana innych przepisów postępowania (jak art. 15 k.p.a. czy art. 136 k.p.a) warunkujących zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, którego istotą jest dwukrotna, merytoryczna ocena ustalonego stanu faktycznego dokonywana przez organy administracji i urzeczywistniająca się w postaci wydawanych decyzji merytorycznych. Dokonania doktryny i orzecznictwa w wyżej wskazanym zakresie, w ocenie sądu w znacznej części, zachowują w dalszym ciągu swą aktualność. A zatem stwierdzić należy, iż odmienna ocena oprawna dokonana przez organ odwoławczy w żadnym razie nie jest przesłanką do kasacji decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji – w tej sytuacji organ winien orzekać reformacyjnie. Rozstrzygnięcie takie w sposób rażący narusza przepis art. 138 § 2 k.p.a. i samodzielną podstawę do eliminacji takiej decyzji z obrotu prawnego organ bowiem uchylił do ponownego rozpatrzenia decyzję pomimo braku ustawowych podstaw do wydania takiego rozstrzygnięcia. Nie jest to jednak jedyne uchybienie organu II instancji jakiego dopuścił się w wydanym przez siebie rozstrzyganiu. Naruszone bowiem zostały także przepisy prawa materialnego poprzez wadliwą ich interpretację.

Organ odwoławczy nie uzasadniając zresztą zajętego przez siebie stanowiska uznał, iż w przypadku zrealizowania obiektu z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego ma zastosowanie wyłącznie przepis art. 51 ust 1 pkt 3 ustawy a niedopuszczalnym jest art. 51 ust 1 pkt 2 ustawy na którym to przepisie swoje rozstrzygniecie oparł organ I instancji. Stanowisko takie stoi w sprzeczności z brzmieniem art. 51 ust. 7 zgodnie z którym - przepisy ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli roboty budowlane, w przypadkach innych niż określone w art. 48 albo w art. 49b, zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust.1. Z literalnego odczytu tego przepisy można by wywodzić, iż w stosunku do obiektów już zrealizowanych postępowanie naprawcze prowadzi się wyłącznie o w oparciu o zakwestionowane przez organ odwoławczy przepisy art 51 ust 1 pkt 1 i 2 ustawy tj. iż nie ma zastosowania przepis art. 51 ust 1 pkt 3, który stanowi między innymi o tym, iż w przypadku istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę – organ nakłada obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego. Podkreślenia wymaga, iż przepis art. 51 ust 7 ustawy wskazuje wyraźnie, iż znajduje on zastosowanie zawsze wtedy, jeżeli roboty budowlane zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1. tj. we wszystkich przypadkach, o których mowa w tym przepisie - a więc także w stosunku do robót budowlanych wykonanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach. Oznacza to, jak mowa o tym wyżej – z literalnego brzmienia przepisu, iż w przypadkach takich tj. prowadzenia postępowania w stosunku do obiektu już wybudowanego (i to nie w ramach samowoli budowlanej bo wtedy zastosowanie miałby art. 48 ustawy Prawo budowlane) ale zrealizowanego ze znacznymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego, organ nie może nałożyć obowiązku sporządzenia projektu budowlanego zamiennego, ale powinien kierując się przepisem art. 51 ust 1 pkt 1 lub 2 ustawy Prawo budowlane bądź nakazać rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego albo nałożyć obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania. W przypadku nałożenia na inwestora obowiązku wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, postępowanie takie kończy się stosownie do wskazań zawartych w art. 50 ust 3 ustawy Prawo budowlane. Tak więc po sprawdzeniu przez organ wykonania obowiązku przez zobowiązanego, organ wydaje decyzję o stwierdzeniu wykonania obowiązku albo - w przypadku niewykonania obowiązku - nakazującą zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego dopuszcza co prawda stosownie także w takich przypadkach art. 51 ust 1 pkt 3 ustawy (vide; wyroki NSA z dnia 20 kwietnia 2011 r. II OSK 1173/10 i 8 października 2013 r. II OSK 1061/12) stosowanie przepisu art. 51 ust 1 pkt 3 ustawy sąd ten przestawia jako możliwy do wykorzystania a nie jedyny – stanowisko takie bowiem (a prezentuje je organ II instancji) stałoby w jawnej sprzeczności z brzmieniem art. 51 ust 7 ustawy.

Organ odwoławczy w wydanej przez siebie decyzji nie wyjaśnił zresztą w jaki sposób inwestor mógłby przestawić prawidłowy projekt budowlany zamienny, stojący w zgodzie z wymogami o których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy, skoro inwestor nie dysponuje prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, przynajmniej w zakresie działki skarżącej a z jej stanowiska nie wynika aby w przyszłości prawem takim mógł dysponować.

Na koniec wskazać, iż niezrozumianym jest stanowisko organu odwoławczego, iż organ I instancji nie ustalił prawidłowo kręgu stron postępowania. Pozwolenie na budowę zostało bowiem wydane Związkowi Międzygminnemu Nida 2000, natomiast organ I instancji decyzję wydał w stosunku do Związkowi Międzygminnemu "[...]" z.s. Sąd zwraca uwagę, iż organ II instancji ponownie rozpoznaje tą samą co organ I instancji sprawę administracyjna sam władny i obowiązany jest ustalić krąg stron postępowania i wyjaśnić dlaczego organ i instancji decyzję kieruje nie do podmiotu który pierwotnie był inwestorem. Jeżeli bowiem nie zachodzi przypadek przeniesienia pozwolenia na budowę lub zmiany nazwy inwestora czy ewentualnych przekształceń, skierowanie decyzji do podmiotu który nie jest inwestorem (ale na przykład wykonawcą robót) powinno skutkować stwierdzeniem nieważnością decyzji a nie jej uchyleniem – art. 156 § 1 pkt4 K.p.a..

Mając na uwadze powyższe, sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a oraz c także art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji. O kosztach orzeczono w oparciu o przepis art. 200 p.p.s.a.