IV SA/Wa 636/14

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 8 sierpnia 2013 r. T. Sp. z o. o. D. Sp. k. w W. (dalej jako spółka/skarżąca) zwróciła się do Ministra Spraw Wewnętrznych o udostępnienie ze zbioru PESEL danych adresowych S.L. wskazując w uzasadnieniu, że powyższe informacje są jej niezbędne do wniesienia powództwa przeciwko członkom "Stowarzyszenia Ekologicznego [...] " o odwrócenie grożącego niebezpieczeństwa (art. 439 k.c.). Spółka wyjaśniła, Pan S.L. jest członkiem "Stowarzyszenia Ekologicznego [...] ", które swoim nieuzasadnionym merytorycznie działaniem, w tym wszczynaniem procedur administracyjnych, znacząco utrudnia realizację inwestycji prowadzonych przez T. Sp. z o. o. D. Sp. k. w W. Do wniosku dołączono dokumentację wskazującą na negatywną dla spółki działalność ww stowarzyszenia.

Zaskarżoną do tut. Sądu decyzją [...] z dnia [...] stycznia 2014r. działając na podstawie art. 127 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 – dalej jako kpa ) w zw. z art. 44h ust. 2 pkt 1 oraz art. 44 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. - Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, ze zm. zwanej dalej ustawą) Minister Spraw Wewnętrznych utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] listopada 2013 r. o odmowie udostępnienia spółce T. ze zbioru PESEL adresu zameldowania na pobyt stały i czasowy trwający ponad trzy miesiące S.L. W uzasadnieniu wskazano, że spółka nie wykazała interesu prawnego w uzyskaniu adresu ww osoby fizycznej a więc nie spełniła wymogów określonych w art. 44h ust. 2 pkt 1 ustawy. Zdaniem organu posługując się zwrotem "wykaże" ustawodawca przyjął, iż legitymowanie się przez wnioskodawcę interesem prawnym musi być udowodnione, a nie tylko uprawdopodobnione. W ocenie organu obowiązek wykazania interesu prawnego nie może ograniczać się do wskazania ogólnego uprawnienia, lecz powinien polegać na udokumentowaniu, że uprawnienie to odnosi się do konkretnej osoby przy czym wniosek i dokumenty do niego dołączone podlegają ocenie organu. Wskazał, że zgodnie z orzecznictwem o istnieniu interesu prawnego decydują przepisy prawa materialnego przyznające stronie konkretne, indywidualne i aktualne korzyści (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 26 listopada 1998r., sygn. akt II SA 1390/98).

Ustosunkowując się do zarzutów odwołania organ przyznał, że legitymację do uzyskania danych ze zbioru PESEL, na podstawie ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, można wywodzić z przepisów należących do różnych gałęzi prawa, w tym także prawa cywilnego, podniósł jednak, że kwestią sporną jest właściwe udokumentowanie uprawnienia wnioskodawcy i wskazał, że sam zamiar wytoczenia powództwa na podstawie art. 439 kc przeciwko S.L. nie może być uznany za równoznaczny z wykazaniem aktualnego i realnego interesu prawnego w uzyskaniu żądanych danych. Według organu ów zamiar nie został poparty żadnym dokumentem, który potwierdzałby, że postępowanie sądowe w sprawie "zostało ostatecznie wszczęte" a tylko podjęcie tego typu działań uwiarygadniałoby intencje spółki i zgodność przywołanego stanu faktycznego z określonym przepisem prawa materialnego. Stanowisko to organ uzasadnił poglądami orzecznictwa wskazującymi, iż w tego typu sytuacji, tj. gdy wnioskodawca powołuje się na zamiar sądowego dochodzenia roszczeń - organ, badając interes prawny, powinien ograniczyć swoje działania wyłącznie do ustalenia istnienia sporu sądowego pomiędzy wnioskodawcą a osobą poszukiwaną. Niewykazanie zainicjowania sprawy sądowej w ocenie organu stanowi podstawę do odmowy udostępnienia żądanych danych. Podał dodatkowo, że adres danej osoby stanowi nie tylko dane osobowe, ale jako sfera prywatności człowieka jest także dobrem osobistym i uznał, że nieuprawnione udostępnienie danych byłoby równoznaczne z naruszeniem dóbr osobistych ww osoby.

Jednocześnie organ przyznał, że pierwotnie błędnie przyjął, że dodatkową przyczyną uzasadniającą odmowę udostępnienia żądanych danych stanowi brak podstaw prawnych do pozywania członków "Stowarzyszenia Ekologicznego [...] " i wyjaśnił, że jest to stowarzyszenie zwykłe wpisane do ewidencji stowarzyszeń zwykłych prowadzonej przez Biuro Administracji i Spraw Obywatelskich Urzędu m. W. pod nr [...], i tym samym na mocy art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach nie posiada osobowości prawnej, co skutkuje tym, że na podstawie art. 331 kc, podmiotem praw i obowiązków w stosunkach cywilnoprawnych związanych z działalnością stowarzyszeń zwykłych nie jest samo stowarzyszenie, lecz jego członkowie. Powyższe nie zmieniło jednak wyniku sprawy – z uwagi na pierwszy postawiony w uzasadnieniu zarzut co do niewykazania interesu prawnego.

Skargę do tut. Sądu na powyższą decyzję złożyła spółka zarzucając:

naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 44h ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych w związku z art. 439 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (kc) w związku z art. 45 ust, 1 Konstytucji RP, poprzez błędne przyjęcie, że roszczenie oparte o art. 439 kc nie może być źródłem interesu prawnego skarżącej w uzyskaniu danych adresowych S.L. bez uprzedniego wszczęcia postępowania cywilnego, co bezzasadnie ogranicza prawo skarżącej do sądu;

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 w związku z art. 77 § 1 i art. 80 kpa poprzez zaniechanie przez organ jakiejkolwiek analizy podstaw interesu prawnego skarżącej w uzyskaniu danych adresowych S.L., czyli wskazanego przez skarżącą roszczenia opartego na art. 439 kc.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wprowadzenie kryterium interesu prawnego do art. 44h ust. 2 pkt 1 ustawy miało zabezpieczyć obywateli przed niekontrolowanym pozyskiwaniem ich danych osobowych przez podmioty trzecie ale jednocześnie przepisy nie blokują (a wręcz umożliwiają) uzyskiwanie danych osobowych (danych adresowych) przez podmioty, które zamierzają dochodzić względem nich swoich praw przed sądem. Przywołano treść odnośnika 3 do wzoru wniosku o udostępnienie danych z ewidencji ludności, zbioru PESEL oraz ewidencji wydanych i unieważnionych dowodów osobistych, będącego załącznikiem nr 1 do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 listopada 2008 roku w sprawie określenia wzorów wniosków o udostępnienie danych z ewidencji ludności, zbioru PESEL oraz ewidencji wydanych i unieważnionych dowodów osobistych, który wskazuje, że "w przypadku powoływania się na interes prawny wnioskodawca jest zobowiązany wskazać przepis prawa materialnego, na podstawie którego jest uprawniony do żądania udostępnienia danych osobowych innej osoby lub załączyć dokumenty potwierdzające ten interes. (...)". Skarżąca podniosła, że zgodnie z art. 187 § 1 w związku z art. 126 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1967 r. - Kodeks postępowania cywilnego (kpc), wskazanie adresu osoby pozwanej jest warunkiem skutecznego wniesienia pozwu oraz że zgodnie z art. 130 § 1 kpc uzupełnienie warunków formalnych pisma następuje w terminie tygodniowym a więc z technicznego punktu widzenia jest nieprawdopodobne, aby po doręczeniu wezwania z sądu powód uzyskał w zaledwie tygodniowym terminie dane adresowe pozwanego na drodze postępowania administracyjnego przed organem ewidencyjnym, natomiast następstwem nieuzupełnienia braku formalnego jest zwrot pozwu.

Zdaniem skarżącej osoba, która ubiega się o ochronę prawną swojego roszczenia wobec innej osoby, nie może tej ochrony skutecznie uzyskać bez posiadania danych adresowych przeciwnika jeszcze przed złożeniem pozwu. Dla stwierdzenia interesu prawnego w uzyskaniu ww danych adresowych, jej zdaniem, wystarczające jest wyjaśnienie przez wnioskodawcę z jakim roszczeniem cywilnoprawnym i na czym opartym chce wystąpić. Na poparcie powyższego spółka przywołała liczne orzecznictwo wskazujące na to, że składając wniosek o udostępnienie danych winna była jedynie wykazać, z jakim powództwem cywilnym chce wystąpić i uwiarygodnić co najmniej stan faktyczny, który daje jej legitymację do jego wniesienia (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 grudnia 2012 roku, sygn. III SA/Gd 672/12; także wyrok WSA w Gdańsku z dnia 18 kwietnia 2013 roku, sygn. III SA/Gd 113/13; tak też M. Dobek-Rak [w:] K. Biernat, M. Dobek-Rak, P. Mierzejewski, D. Trzcińska, Ustawa o ewidencji ludności Komentarz, Warszawa 2013, s. 319, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 marca 2012 roku, sygn. II SA/GI 821/11). Zdaniem skarżącej podstawą do legitymowania się interesem prawnym jest przepis prawa materialnego, a nie - okoliczność, że skarżący złożył w sądzie wniosek czy pozew, czy też - że zamierza to zrobić czy dopiero zobowiązanie sądu do uzupełnienia braków formalnych pozwu czy wniosku. Spółka podniosła też, że ustawa chroni osoby, których dotyczą udostępniane dane i wskazała na art. 44h ust. 4 ustawy, zgodnie z którym "dane udostępnione na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 3, nie mogą być wykorzystane w innym celu niż wskazany w tym wniosku". Wykorzystanie danych adresowych w celu dochodzenia określonego roszczenia od osoby, której dotyczą dane - jest prawnie usprawiedliwionym celem przetwarzania danych osobowych w świetle art. 23 ust. 1 pkt 2) i 5) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, z którą ww przepisy korespondują. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy udostępnienie danych osobowych jest dopuszczalne wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z ustawy, a sytuacja osoby, która zamierza wytoczyć powództwo w celu ochrony swoich praw, realizuje dyspozycje wspomnianych przepisów. (w skardze powołano się na odpowiedź sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości na interpelację nr 19446 w sprawie ograniczonego prawa do sądu, źródło: http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/3FF75403). Skarżąca podnosiła, że ograniczenie dostępu do danych adresowych niezbędnych dla dochodzenia roszczeń na drodze sądowej od danej osoby stanowiłoby zaprzeczenie konstytucyjnego prawa do sądu.

Uzasadniając naruszenie art. 7 w związku z art. 77 § 1 i 80 kpa spółka podniosła, że organ błędnie uznając, że warunkiem wstępnym udostępnienia danych adresowych jest wszczęcie postępowania sądowego zaniechał analizy wskazanej przez nią podstawy interesu prawnego w uzyskaniu danych adresowych tj. roszczenia opartego na art. 439 kc. Zignorował zatem fakt, że skarżąca wskazała konkretną normę prawną, z której wywodzi swój interes prawny oraz opisała i uzasadniła przysługujące jej na podstawie tego przepisu roszczenie względem S.L.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a i c ppsa oraz poprzedzającej ją decyzji I instancji na podstawie art. 135 ppsa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej ppsa), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Rozpoznając skargę Sąd ocenia, czy zaskarżone orzeczenie nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 ppsa, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

Sąd podziela zarzuty skargi i argumenty w niej zawarte. Prawo do ochrony danych osobowych (w tym danych meldunkowych) jest wartością konstytucyjnie chronioną. Ochrona ta, podobnie jak i inne prawa oraz wolności gwarantowane bezpośrednio Konstytucją RP - nie ma jednak charakteru absolutnego i niekiedy musi ustąpić innym prawom obowiązującym w państwie demokratycznym. Wynika to z przyjętej w Konstytucji zasady proporcjonalności (art. 31 ust. 3) oraz z treści samego art. 51 Konstytucji, zgodnie z którym każdy jest właścicielem i dysponentem własnych danych osobowych. Ograniczenia tej zasady są dopuszczalne, jednak z zastrzeżeniem, że wynikają z regulacji ustawowej (art. 51 ust. 5 Konstytucji). Tego typu ustawą, o której mowa w art. 51 Konstytucji RP jest m.in. ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. - Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, ze zm. zwana dalej ustawą).

W sytuacji gdy o udostępnienie danych osobowych zawartych w bazie PESEL występuje podmiot, którego dane nie dotyczą, dla ich udostępnienia konieczne jest spełnienie przesłanek wskazanych przez ustawodawcę w art. 44h ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. W kontrolowanej sprawie o udostępnienie danych wniósł podmiot, którego dane te nie dotyczą, przy czym nie należy on do kręgu podmiotów określonych w art. 44h ust. 1 ustawy ani nie jest jednostką organizacyjną, o której mowa w art. 44h ust. 2 pkt 2 ustawy. A zatem może on uzyskać żądane dane jedynie z zachowaniem zasad określonych w art. 44h ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 ustawy, tj. wówczas kiedy wykaże interes prawny (pkt 1) bądź jeżeli uwiarygodni interes faktyczny w otrzymaniu danych i za zgodą osób, których dane dotyczą (pkt 3).

W sprawie niniejszej nie wykazano aby osoba, której dane dotyczą wyraziła zgodę na ich udostępnienie. Zgodnie z art. 44h ust. 2 pkt 1 ustawy dane osobowe ze zbioru PESEL są udostępniane, jeżeli wnioskodawca, którego dane te nie dotyczą, wykaże w tym zakresie swój interes prawny. Istotą interesu prawnego jest oparcie go na konkretnej normie prawa materialnego. Chodzi przy tym nie tylko o przepis prawa administracyjnego ale o uzasadniający żądanie strony przepis prawa powszechnie obowiązującego. Rację ma skarżąca, że udostępnianie danych adresowych ze zbioru danych PESEL jest instytucją tożsamą gdy chodzi o zasady generalne z udostępnianiem danych osobowych w trybie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych - z tym, że ustawa precyzuje zasady udostępniania danych właśnie ze zbioru PESEL. W zakresie udostępniania danych w orzecznictwie ukształtował się pogląd, zgodnie z którym "prawnie usprawiedliwiony cel, o którym mowa w art. 23 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, może być oparty także na przepisach prawa cywilnego" (por. wyrok NSA w składzie 7 sędziów z dnia 6 czerwca 2005 roku, sygn. I OPS 2/05).

Nie budzi wątpliwości, że przepisy Kodeksu postępowania cywilnego (tekst jedn. Dz.U.2014, poz.101 – dalej jako kpc) nakładają na powoda obowiązek podania miejsca zamieszkania pozwanego (art. 126 § 2 kpc). Wskazanie miejsca zamieszkania ma znaczenie nie tylko dla ustalenia właściwości miejscowej sądu (art. 27 § 1 kpc) lecz umożliwia sądowi porozumiewanie się ze stronami postępowania, w tym doręczanie im pism sądowych, a nade wszystko odpisu pozwu. Zawiśnięcie sprawy cywilnej przed sądem następuje dopiero z chwilą doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu. Wynika to z art. 192 kpc. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie definiują przy tym pojęcia "miejsce zamieszkania" co nie oznacza, że można systemowo oprzeć się tylko na ustawowej definicji "miejsca zamieszkania" osoby fizycznej przewidzianej w art. 25 Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz.U.2014, poz.121). Na użytek art. 27 § 1 kpc, zgodnie z wyraźnym odesłaniem przewidzianym w § 2 powołanego artykułu jest to na ogół wystarczające. Takiego odesłania nie można jednak wykorzystać w przepisach regulujących kwestie doręczeń, gdyż wskazanie samej miejscowości nie pozwoli na skuteczne komunikowanie się sądu ze stroną pozwaną. Dlatego przyjmuje się, że określenie "miejsca zamieszkania" pozwanego sprowadza się do powinności podania konkretnego adresu strony, czyli składających się nań elementów takich jak ulica, numer domu i mieszkania oraz numer pocztowego kodu adresowego. Pogląd ten jest powszechnie aprobowany w orzecznictwie i piśmiennictwie prawniczym (por. Kodeks postępowania cywilnego pod red. K. Piaseckiego, 5 Wydanie, tom 1, str. 589, por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2011 r. I OSK 623/2010).

Dane osobowe ze zbioru PESEL bez zgody osoby, której dotyczą, mogą być udostępnione na wniosek innych odbiorców niż osoby lub podmioty uprawnione do ich otrzymania na mocy przepisów prawa o ile odbiorca danych wykaże posiadanie interesu prawnego w ich pozyskaniu. Wykazanie owego interesu prawnego jest ocenne, gdyż jak wskazano, ustawa nie definiuje tego pojęcia. Niemniej wnioskodawca powinien przynajmniej uprawdopodobnić, że żądane dane są mu niezbędne dla realizacji jego praw lub obowiązków, wynikających z przepisów prawa czy np. umowy. Przy ocenie wniosku konieczne staje się wówczas ustalenie, czy rzeczywiście dla realizacji określonych zamierzeń wnioskodawcy niezbędne jest legitymowanie się przez niego danymi, których udostępnienia żąda. Z jednej strony ocena taka wymaga wyważenia racji i interesów wnioskodawcy, a z drugiej strony konieczne jest wyważenie racji i interesów osoby, której dane dotyczą. Każdorazowo wyważenie tych interesów jest warunkiem koniecznym przy stosowaniu powołanego przepisu, z uwzględnieniem rangi tych interesów w realiach konkretnej sprawy. Jest to szczególnie ważne, ponieważ konflikt ten dotyczy ochrony prywatności osoby, której dane są przetwarzane, a więc wartości, która ma szczególnie wysoką rangę, także w systemie wartości konstytucyjnych. Na przeciwległym biegunie gwarantowanych konstytucyjnie wartości znajduje się z kolei podstawowe prawo, jakim jest prawo do sądu. Zarówno gdy chodzi o konstytucyjnie chronione prawo do prywatności czy prawo do sądu miarodajna w tym zakresie jest przywoływana już (również konstytucyjna) zasada proporcjonalności oraz zasada "równości broni", jako jedna z kluczowych zasad procesowych decydujących o rzetelnym i sprawiedliwym postępowaniu (art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności).

W tym miejscu trzeba podkreślić, że osoba czy podmiot, który czuje się pokrzywdzony działaniem osoby trzeciej ma niewątpliwie prawo dochodzenia przysługujących mu z tego tytułu roszczeń i gwarantują mu to przepisy Konstytucji RP (art. 45 ust. 1) oraz przepisy Kodeksu cywilnego. Z kolei emanacją realizacji prawa do sądu jest wystąpienie ze stosownym powództwem. Niewskazanie przez powoda miejsca zamieszkania pozwanego nie wyklucza dopuszczalności złożenia pozwu, ale uniemożliwia nadanie mu prawidłowego biegu, a tym samym może skutkować podjęciem przez przewodniczącego czynności przewidzianych w art. 130 § 2 kpc. Nie budzi przy tym wątpliwości, że doręczenie odpisu pozwu wywołuje zarówno skutki procesowe jak i materialnoprawne ale właśnie najważniejszym skutkiem procesowym jest powstanie co do roszczenia procesowego stanu sprawy w toku, określanego w doktrynie jako zawisłość prawna (zawiśnięcie sporu, litispendencja czy lis pendens), stanowiącego przeszkodę do równoczesnego prowadzenia kolejnego procesu o to samo roszczenie między tymi samymi stronami. W konsekwencji powyższego trzeba przyjąć, że w spójnym systemie prawa nie można od osoby żądającej udostępnienia określonych danych wymagać wykazania podjęcia czynności, których skuteczność uzależniona jest z kolei od przedstawienia ww danych. A zatem organ nie może powołując się na przepisy ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych odmówić udostępnienia niezbędnych dla zainicjowania sprawy sądowej danych meldunkowych żądając, jak w sprawie niniejszej, wykazania zawiśnięcia sprawy przed sądem cywilnym - skoro przepisy innej ustawy (kpc) dla uznania zawisłości sporu wymagają przedstawienia adresu strony pozwanej i doręczenia jej odpisu pozwu.

W ocenie Sądu konkretnie wskazana przez pokrzywdzonego norma prawa materialnego, w oparciu o którą w danym (uprawdopodobnionym) stanie faktycznym chce realizować swoje prawa - jest źródłem uprawnienia do żądania od organu ewidencyjnego udostępnienia adresu osoby, którą jako "sprawcy" naruszenia swojego prawa ów pokrzywdzony zidentyfikował. Rzecz jasna, przy stawianiu warunku, aby interes prawny znajdował swoje uzasadnienie w konkretnej normie prawnej, był realny i konkretny, nie można zakładać, że spełnieniem tego warunku jest wyłącznie przypadek, gdy przepis wprost przewiduje, że w określonej sytuacji, znajdująca się w niej osoba czy podmiot, ma prawo uzyskać adres innej osoby. Wystarczające jest, aby przepis przewidywał uprawnienie jednej osoby względem innej, do domagania się określonego zachowania i sankcjonował naruszenia uprawnień jednej osoby przez inną. Powyższe prowadzi do wniosku, że zaskarżona odmowna decyzja organu narusza w sposób istotny przepisy ustawy.

Gdy zaś mowa o przepisach procedury, to trzeba też podkreślić, że art. 7 kpa zawiera kilka podstawowych zasad postępowania administracyjnego: zasadę praworządności, rozwiniętą szerzej w art. 6 kpa, zasadę prawdy obiektywnej oraz zasadę uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Stosowanie zasady uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli odnosi się nie tylko do prawa procesowego, gdyż wynikają z niej również zasady interpretacyjne dla prawa materialnego (B. Adamiak (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 1996, str. 56). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 czerwca 1981 r. SA 820/81, przyjął, że przewidziana w art. 7 kpa zasada postępowania administracyjnego odnosi się w równym stopniu do zakresu i wnikliwości postępowania wyjaśniającego oraz dowodowego, jak i do stosowania norm prawa materialnego, to jest do całokształtu przepisów prawnych służących załatwieniu sprawy (ONSA 1981/1 poz. 57). Podzielając w pełni przedstawiony pogląd, wskazać należy, że art. 7 kpa in fine ma zastosowanie przede wszystkim w przypadkach, w których rozstrzygnięcie sprawy powierzone zostało tzw. uznaniu administracyjnemu, tj. wówczas, gdy norma prawna nie przewiduje obowiązku określonego zachowania, lecz możliwość wyboru sposobu załatwienia takiej sprawy. Reguła wyrażona w art. 7 kpa odnosi się także do pozostałych norm materialnoprawnych, w tym operujących pojęciami nieostrymi. Wypełnienie takich pojęć określoną treścią należy bowiem do dyskrecjonalnych uprawnień organów, zbliżonych do uznania administracyjnego, co również wymaga należytego wyważenia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że zaskarżona decyzja, jako naruszająca w sposób mający wpływ na wynik sprawy przepisy postępowania (art. 7, 77 i 80 kpa) jak również naruszająca przepisy ustawy poprzez niewłaściwą ich wykładnię (art. 44h ust. 2 pkt. 1 ) – podlega uchyleniu na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c ppsa. Rozpoznając ponownie sprawę organ uwzględni stanowisko Sądu wyrażone wyżej.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, z uwzględnieniem § 14 ust. 2 c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 490).