VII SA/Wa 14/14

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] października 2013 r. nr [...], po rozpatrzeniu zażalenia Z. S. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2013r., znak: [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia podpisu pod odwołaniem, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji.

Z akt sprawy wynika, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] decyzją z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], po rozpatrzeniu sprawy kontenerów, zlokalizowanych na terenie działki nr ew. [...] w [...], umorzył postępowanie administracyjne.

W dniu [...] kwietnia 2013 r. Z. S. wniosła odwołanie od ww. decyzji z dnia [...] marca 2013r za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] pismem z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...], wezwał Z. S., na podstawie art. 64 § 2 k.p.a., do uzupełnienia braku formalnego odwołania poprzez jego podpisanie.

Wobec nieuzupełnienia ww. braku formalnego, pismem z dnia [...] lipca 2013 r., znak [...], Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] poinformował skarżącą o pozostawieniu odwołania z dnia [...] kwietnia 2013 r. bez rozpoznania.

Z. S. pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r. wniosła o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego odwołania załączając podpisane odwołanie.

[...] WINB postanowieniem z dnia [...] września 2013 r., znak: [...] odmówił przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych.

W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w piśmie z dnia [...] maja 2013 r. PINB w [...] poinformował, że odwołanie zostało wysłane przez Z. S. pocztą mailową i wpłynęło tą drogą do organu w dniu [...] kwietnia 2013 r. o godzinie 23.59, jednak z przyczyn technicznych nie było możliwości odbioru poczty mailowej w organie. W związku z tym odwołanie zostało odebrane w inspektoracie po naprawie sprzętu w dniu [...] maja 2013 r.

Organ I instancji podał, że odwołanie Z. S. wysłane zostało w formie dwóch plików: w formie scanu oraz pliku tekstowego, a zatem nie zostało ono opatrzone podpisem elektronicznym z zastosowaniem kwalifikowanego certyfikatu przy zachowaniu zasad przewidzianych w ustawie z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. nr 130, poz. 1450 ze zm.).

Wobec powyższego, organ I instancji, pismem z dnia [...] czerwca 2013 r., wezwał Z. S. do uzupełnienia podpisu pod ww. odwołaniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2013 r., znak: [...], w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem pozostawienia przedmiotowego odwołania bez rozpatrzenia i w tym celu odesłał skarżącej drogą pocztową, na podany w ww. odwołaniu jej adres pocztowy egzemplarz odwołania w formie wydrukowanej na papierze.

Wezwanie z dnia [...] czerwca 2013 r. do uzupełnienia braku formalnego odwołania poprzez uzupełnienie podpisu zostało zwrócone przez Pocztę Polską z adnotacjami na kopercie: nieczytelny napis zaczynający się od litery "A" i dalej "Nie zastałam [...]" oraz: "Powtórnie awizowano [...]", "Zwrot. Nie podjęto w terminie" i stempel pocztowy z datą "[...]".

Wobec powyższego organ I instancji uznał, że wezwanie do uzupełnienia braku formalnego odwołania w postaci braku podpisu doręczone zostało Z. S. zastępczo, tj. w trybie art. 44 k.p.a. oraz że doręczenie to nastąpiło w dniu 26 czerwca 2013 r., co oznacza, że termin do usunięcia tego braku upłynął z dniem 3 lipca 2013 r. Organ I instancji podał, że informacyjnie wysłał skarżącej ww. wezwanie do uzupełnienia podpisu także drogą elektroniczną na adres e-mailowy nadania odwołania.

Uwzględniając powyższe uznał, że brak formalny ww. odwołania nie został usunięty w wyznaczonym terminie i zgodnie z przepisem art. 64 § 2 k.p.a., odwołanie skarżącej z dnia [...] kwietnia 2013 r. pozostawił bez rozpatrzenia.

PINB w [...], przy piśmie z dnia [...] sierpnia 2013 r. przekazał [...] Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego podanie Z.S. o przywrócenie terminu do uzupełnienia podpisu pod odwołaniem od decyzji organu powiatowego z dnia [...] marca 2013 r., znak: [...] wraz z załączonym podpisanym odwołaniem.

Uzasadniając ww. żądanie skarżąca podała, że w dniu [...] lipca 2013 r. otrzymała pismo organu I instancji z dnia [...] lipca 2013 r., informujące ją o tym, że była wzywana pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w [...] do uzupełnienia braku formalnego w postaci złożenia podpisu na wniesionym odwołaniu w dniu [...] kwietnia 2013 r. Skarżąca wyjaśniła, że od dnia 10 do 28 czerwca 2013 r. przebywała poza miejscem zamieszkania i nie wiedziała o nadesłanej korespondencji, a po powrocie nie zastała w swojej skrzynce żadnego awiza. Skarżąca podała, że także na swojej poczcie e-mail nie odnotowała żadnej informacji z PINB w [...], jak również PINB nie potwierdził elektronicznego odebrania odwołania w dniu [...] maja 2013 r. Dodała, że tylko informacyjnie dnia [...] czerwca 2013 r. otrzymała pismo PINB w [...] z dnia [...] maja 2013 r., znak: [...], które to organ ten skierował do [...]WINB w [...], przekazując w załączeniu jej odwołanie.

Skarżąca podała, że z chwilą ustania przyczyny, to jest od dnia [...] lipca 2013 r., tj. od dnia otrzymania pisma [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] lipca 2013 r., znak [...] informującym o istniejącym braku formalnym, w terminie siedmiu dni wniosła prośbę o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego poprzez złożenie podpisu i jednocześnie dopełniła tego obowiązku oraz przesyła własnoręcznie podpisane odwołanie.

Zdaniem organu I instancji skarżąca nie wykazała zaistnienia wymaganych art. 58 § 1 k.p.a. przesłanek do przywrócenia terminu. Wykazała bowiem tylko, że z powodu nieobecności w miejscu zamieszkania, tj. pod wskazanym przez nią w odwołaniu adresem, nie podjęła wezwania do usunięcia braku formalnego poprzez uzupełnienie podpisu pod odwołaniem. Zatem nie zaistniało żadne nieprzewidziane i nagłe zdarzenie uniemożliwiające skarżącej podjęcie wezwania i złożenie podpisu. Podkreślił, że skarżąca wnosząc odwołanie miała świadomość tego, że wszczęte na jej żądanie postępowanie jest w toku, została zawiadomiona o przekazaniu odwołania do organu wyższej instancji, zatem powinna przyjąć, że będzie do niej przesyłana korespondencja związana z tym postępowaniem. Nie zawiadomiła jednak żadnego z organów o zmianie swojego adresu, pomimo, że zgodnie z przepisami art. 41 k.p.a. w toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ administracji publicznej o każdej zmianie swego adresu, a w razie zaniedbania tego obowiązku doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny.

Organ I instancji uznał zatem, że skarżąca z własnej winy nie dochowała należytej staranności co do zawiadomienia organów prowadzących postępowanie o zmianie swojego adresu i uchybiła terminowi do uzupełnienia braku formalnego wniesionego przez nią odwołania. Nie wykazała zaistnienia obiektywnych okoliczności uzasadniających przywrócenie terminu do dokonania tej czynności.

Wobec jednoznacznych zapisów na kopercie, w której przesłano skarżącej wezwanie z dnia [...] czerwca 2013 r. do uzupełnienia podpisu, organ I instancji nie uznał zarzutu skarżącej o braku awizowania przedmiotowego wezwania za wiarygodne.

Z. S. wniosła zażalenie na postanowienie [...] WINB z dnia [...] września 2013 r. z zachowaniem ustawowego terminu.

W uzasadnieniu zażalenia podniosła, że nie otrzymała żadnego awiza do odbioru korespondencji z Urzędu Pocztowego mimo, że takie awiza powinny być dwa, jedno pierwsze drugie powtórne. Dodała, że korespondencja awizowana jest odbierana nawet pod tymczasową nieobecność skarżącej przez osobę upoważnioną do odbioru korespondencji, jeśli tylko awizo zostaje pozostawione w skrzynce pocztowej. Podniosła, że przez udzielenie upoważnienia do odbioru korespondencji w Urzędzie Pocztowym zabezpieczyła swoje interesy i nie musi na podstawie art. 41 k.p.a. zawiadamiać Urzędu o zmianie adresu, tym bardziej, że go nie zmieniła.

Po dokonaniu analizy akt przedmiotowej sprawy oraz rozpatrzeniu zażalenia skarżącej, organ odwoławczy wskazał, że stosownie do art. 58 § 1 k.p.a. w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Zgodnie z art. 58 § 2 k.p.a., prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin.

Warunkiem przywrócenia uchybionego terminu do dokonania określonej czynności jest spełnienie łącznie trzech przesłanek, a mianowicie: wniesienia przez zainteresowanego prośby o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od ustania przeszkody, która uniemożliwiła mu dochowania terminu, dokonanie jednocześnie czynności, której w zakreślonym terminie nie dokonano, oraz uprawdopodobnienie, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy zainteresowanego.

Podał, że z przywołanego art. 58 § 1 k.p.a. wynika, że instytucja przywrócenia terminu, powinna być stosowana tylko i wyłącznie w przypadku uprawdopodobnienia organowi przez osobę zainteresowaną, że uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy. Kryterium winy, jako przesłanka przywrócenia uchybionego terminu, wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych. Na osobie zainteresowanej ciąży obowiązek wskazania obiektywnej przeszkody, nie zaś subiektywnych przyczyn uniemożliwiających - w jej opinii — zachowanie terminu przewidzianego przepisami prawa. O braku zawinienia uchybienia terminowi można mówić jedynie wtedy, gdy osoba zainteresowana nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego - w danych okolicznościach - wysiłku i dodatkowo, przeszkoda ta istniała przez cały czas biegu terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej.

Podał, że z ukształtowanej linii orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika, że przykładowymi okolicznościami uzasadniającymi brak winy w uchybieniu terminu są: przerwa w komunikacji, powódź, pożar, czy też nagła choroba, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1937/11).

Zdaniem organu odwoławczego w przedmiotowej sprawie żadna z w/w okoliczności nie występuje.

Wskazał, że zgodnie z art. 63 § 3 a pkt 1 k.p.a., podanie wniesione w formie dokumentu elektronicznego powinno być uwierzytelnione przy użyciu mechanizmów określonych w art. 20 a ust. 1 albo ust. 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. Podał, że odwołanie Z.S. zostało wniesione za pośrednictwem poczty elektronicznej z załącznikiem zawierającym skan pisma z podpisem. Jednocześnie ww. odwołanie nie spełniało wymogów określonych w powyższym przepisie, tj. nie posiadało podpisu elektronicznego.

Biorąc powyższe pod uwagę, wskazał, że [...] WINB prawidłowo wezwał skarżącą pismem z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] do uzupełnienia braku formalnego, tj. podpisu pod odwołaniem. Z akt sprawy wynika, że wezwanie zostało doręczone skarżącej w trybie art. 44 k.p.a. Dla uznania, że postanowienie zostało skutecznie doręczone stronie w tym trybie, konieczne jest stwierdzenie, że pismo zostało wysłane pod właściwy adres, a właściwa placówka Poczty Polskiej zawiadomiła skarżącą w sposób prawidłowy o nadejściu pisma i miejscu, gdzie i kiedy może je odebrać.

Wskazał, że przesyłka o numerze nadawczym [...] zawierająca ww. wezwanie z dnia [...]czerwca2013 r., była dwukrotnie awizowana z uwagi na nieobecność adresata w dniach: [...] czerwca 2013 r. oraz [...] czerwca 2013 r.

W dniu [...] czerwca 2013 r. przesyłkę zwrócono nadawcy z adnotacją "nie podjęto w terminie". Biorąc pod uwagę przewidzianą w art. 44 k.p.a. instytucję domniemania doręczenia, należy przyjąć, że wezwanie z dnia [...] czerwca 2013 r. doręczono skarżącej w dniu [...] czerwca 2013 r., tj. po upływie 14 dni jej przechowywania na poczcie.

Podał, że zgodnie z oświadczeniem skarżącej, zawartym we wniosku z dnia [...] sierpnia 2013 r., w okresie od dnia 10 do 28 czerwca 2013 r. przebywała ona poza miejscem zamieszkania i nie wiedziała o nadesłanej korespondencji, a po powrocie nie zastała w swojej skrzynce żadnego awiza, jak również nie sprawdzała w urzędzie pocztowym, czy w czasie jej nieobecności nie pozostawiono dla niej przesyłki. Zdaniem organu odwoławczego skarżąca nie przedstawiła żadnych wiarygodnych przesłanek podważających prawidłowe zawiadomienie przez Urząd Pocztowy w [...] o nadejściu wezwania z dnia [...] czerwca 2013 r. oraz miejscu i czasie, w którym można je odebrać.

Organ odwoławczy wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażonym w wyroku z dnia 24 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 686/12, jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Przywrócenie terminu nie jest więc możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.

W niniejszej sprawie przywołał pogląd obowiązujący w doktrynie, wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 września 2002 r., sygn. akt SK 35/01 (OTK-A 2002/5/60). Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego ogólną regułą jest, że na adresacie pisma spoczywa ciężar udowodnienia, że nie został zawiadomiony o przeznaczonym dla niego piśmie, złożonym w pocztowej placówce oddawczej. W orzecznictwie sądów uznaje się, że dla obalenia skuteczności doręczenia zastępczego nie jest wystarczające samo zaprzeczenie przez adresata, że nie powziął wiadomości o złożeniu pisma w urzędzie pocztowym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 września 1970 r., sygn. akt I PZ 53/70, OSNCP 6/1971, poz. 100).

W tym stanie rzeczy organ odwoławczy utrzymał w mocy postanowienie z dnia [...] września 2013 r., którym [...] WINB odmówił przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych odwołania z dnia [...] kwietnia 2013 r.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła Z. S. domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia.

W uzasadnieniu podniosła, że PINB w [...] nie zastosował się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 23 lutego 2011 r., którym Sąd uchylił decyzję organów obu instancji wydane w sprawie.

Podała, że w dniu [...] kwietnia 2013 r. wniosła odwołanie od decyzji z dnia [...] marca 2013 r., za pośrednictwem poczty elektronicznej. Wyjaśniła, że opatrzone własnoręcznym podpisem odwołanie zeskanowała i w formie zeskanowanego dokumentu przesłała na adres e-mail: [...] Jej zdaniem, skoro odwołanie zostało przesłane do organu wyższej instancji, to znaczy, że było wniesione w terminie i nie posiadało żadnych braków formalnych. Podniosła, że zamiast informacji o przekazaniu odwołania zostałaby wezwana przez PINB do uzupełnienia braku formalnego, czyli złożenia własnoręcznego podpisu pod odwołaniem. Stwierdziła, że nie otrzymała korespondencji z Urzędu Pocztowego oraz żadnej poczty e-mail od WINB w [...]. Podała, że w tym czasie przebywała poza miejscem zamieszkania, a gdy wróciła do domu w skrzynce na listy nie zastała żadnego awiza do odbioru jakiejkolwiek korespondencji. Wyjaśniła, że z uwagi, że często wyjeżdża zabezpieczyła się przed podobnymi sytuacjami i od 2010 r. udzieliła na wypadek nieobecności pełnomocnictwa swojej mamie w Urzędzie Pocztowym do odbioru wszelkiej korespondencji. Dodała, że pełnomocnik w czasie nieobecności skarżącej odwiedza skrzynkę na listy codziennie i w tym okresie nie zastał w skrzynce żadnego awiza. Zdaniem skarżącej, nie można jej zarzucić niedbałości o swoje interesy.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wojewódzki sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zasadność skargi w świetle wskazanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, iż skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na prawidłowość wydanego rozstrzygnięcia.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli Sądu było postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2013 r. nr [...], którym organ odwoławczy utrzymał w mocy po postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2013 r. odmawiające przywrócenia skarżącej terminu do uzupełnienia braku formalnego odwołania poprzez jego podpisanie.

Organ odwoławczy uznał, że skarżącej prawidłowo doręczono w trybie art. 44 k.p.a. wezwanie z dnia [...] czerwca 2013 r. do uzupełnienia braku formalnego odwołania.

Z ustaleń organu wynika, że wezwanie doręczone zostało zastępczo Z. S. w dniu [...] czerwca 2013 r., co oznacza, że termin do usunięcia jego braku upłynął z dniem [...] lipca 2013 r.

Zdaniem organu odwoławczego skarżąca nie przedstawiła żadnych wiarygodnych przesłanek podważających prawidłowe zawiadomienie przez Urząd Pocztowy w [...] o nadejściu wezwania z dnia [...] czerwca 2013 r. oraz miejscu i czasie, w którym można je odebrać.

Natomiast we wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego odwołania do którego załączone zostało podpisane odwołanie, skarżąca nie wykazała zaistnienia wymaganych art. 58 § 1 k.p.a. przesłanek do przywrócenia terminu.

Decydującym dla prawidłowego rozstrzygnięcia odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego odwołania jest ustalenie, czy wezwanie do usunięcia braku formalnego odwołania zostało skutecznie doręczone skarżącej.

Skarżąca zarzuciła brak skutecznego doręczenia wyjaśniając, że od dnia 10 do 28 czerwca 2013 r. przebywała poza miejscem zamieszkania i nie wiedziała o nadesłanej korespondencji, a po powrocie nie zastała w swojej skrzynce żadnego awiza. Skarżąca podała, że także na swojej poczcie e-mail nie odnotowała żadnej informacji.

Doręczenie zastępcze reguluje przepis art. 44 § 1 k.p.a. zgodnie z którym: w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43:

1) poczta przechowuje pismo przez okres czternastu dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez pocztę,

2) pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej gminy (miasta) - w przypadku doręczania pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub upoważnioną osobę lub organ.

§ 2. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

§ 3. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia.

§ 4. Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Z brzmienia przytoczonego powyżej unormowania, wynikają dwie podstawowe przesłanki skuteczności przewidzianego w nim doręczenia. Pierwszą przesłanką jest przechowanie pisma przez oznaczony czas w placówce pocztowej (w przypadku doręczenia pisma przez pocztę).

Drugą przesłanką jest umieszczenie zawiadomienia o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni w placówce pocztowej, w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe w drzwiach mieszkania adresata albo jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

Tylko w przypadku ziszczenia się tych dwóch przesłanek doręczenie w tym trybie może być uznane za skutecznie dokonane, w postaci prawnego skutku doręczenia (domniemania doręczenia).

Organ prowadzący postępowanie musi zatem dysponować niebudzącymi wątpliwości dowodami potwierdzającymi zawiadomienie adresata o przesyłce, pozostawieniu jej w oddawczym urzędzie pocztowym przez określony czas, musi również posiadać informację, gdzie to zawiadomienie zostało umieszczone.

W rozpatrywanej sprawie, zarówno na kopercie jak i na potwierdzeniu odbioru ( karta 837 akt administracyjnych ) brak jest jakiejkolwiek wzmianki gdzie pozostawiono tzw. awizo, czyli zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru.

Przy pierwszym powiadomieniu z dnia [...] czerwca na kopercie uczyniono adnotację nieczytelny napis zaczynający się od litery "A" i dalej "Nie zastałam [...]".

W przypadku drugiego awiza na kopercie posłużono się pieczątką "Powtórnie awizowano [...]", "Zwrot. Nie podjęto w terminie" i stempel pocztowy z datą "[...]".

Na przesyłce tej brak jest natomiast jakichkolwiek informacji doręczyciela o tym, czy i w jaki sposób powiadomił adresata o miejscu odbioru przesyłki. Doręczyciel ani na dokumencie "potwierdzenie odbioru", ani na kopercie zawierającej doręczane pismo nie zawarł adnotacji, gdzie w tym konkretnym przypadku umieścił zawiadomienie o przesyłce.

Doręczyciel jest zobowiązany do podania gdzie takie zawiadomienie pozostawił. W przeciwnym wypadku nie ma możliwości weryfikacji czy tryb został zachowany (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 794/10, baza Legalis).

Należy podkreślić, że treść formularza dowodu doręczenia nie stanowi (i nie powinien stanowić) przeszkody w dopełnieniu tego obowiązku.

Wobec takiego braku, wbrew stanowisku organu odwoławczego, nie można uznać skuteczności doręczenia zastępczego. Odnotowanie (w niniejszym przypadku tylko na kopercie zawierającej przesyłkę) wyłącznie informacji o awizowaniu, bez podania miejsca pozostawienia zawiadomienia, nie spełnia bowiem wymogu określonego w art. 44 § 2 k.p.a., to zaś nie pozwala uznać skuteczności takiego doręczenia.

Samo tylko dwukrotne awizowanie przesyłki nie jest wystarczające dla uznania, że doszło do skutecznego doręczenia pisma. Skutek prawny doręczenia mogą mieć bowiem tylko takie czynności doręczającego, które realizują wszystkie wymogi określone w § 1-3 art. 44 k.p.a.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w postanowieniu z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 695/12 (baza Lex nr 1145634), zgodnie z którym aby uznać doręczenie zastępcze za dokonane prawidłowo, muszą łącznie zostać spełnione przesłanki określone w art. 44 k.p.a.

W przeciwnym razie brak jest podstaw do przyjęcia domniemania doręczenia i łączenia z wadliwym doręczeniem skutków prawnych, jakie można wywodzić jedynie ze skutecznego doręczenia pisma stronie.

W opisanej sytuacji zdaniem Sądu, , nie można stwierdzić, że zostały zachowane warunki określone w art. 44 k.p.a.

W świetle poczynionych rozważań należy stwierdzić, że doręczenie zastępcze pisma z dnia [...] czerwca 2013 r. wzywającego do uzupełnienia braku formalnego odwołania nie było skuteczne.

Skoro skarżącej nie doręczono skutecznie wezwania z dnia [...] czerwca 2013 r., to tym samym nie można przyjąć, że skarżąca uchybiła terminowi do uzupełnienia w zakreślonym terminie braku formalnego odwołania.

Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni powyższe wywody Sądu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) należało orzec, jak w sentencji.

Sąd podjął rozstrzygnięcie w przedmiocie wykonalności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 152 wskazanej ustawy, a orzeczenie o kosztach znajduje oparcie w art. 200 w/w ustawy.