I SA/Po 629/13

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. prowadzi wobec M. K. postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...], nr [...], wystawionego przez Ministra Finansów, a obejmującego należności obcego państwa (X.) z tytułu zaległości w podatku akcyzowym od wyrobów tytoniowych. W ramach tego postępowania organ egzekucyjny dokonał zajęcia rachunku bankowego zobowiązanej w banku [...] S.A w [..]. Odpis tytułu wykonawczego wraz z zawiadomieniem z dnia [...] listopada 2008 r. o zajęciu rachunku bankowego został doręczony zobowiązanej w dniu [...] grudnia 2008 r. Dłużnik zajętej wierzytelności pismem z dnia [...] grudnia 2008 r. poinformował organ egzekucyjny, że na dzień [...] grudnia 2008 r., zgodnie z art. 54 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r., Nr 72, poz. 665 ze zm.), wykonanie zajęcia jest niemożliwe.

W związku z wniesieniem przez M. K. zarzutów do Głównego Urzędu Ceł w [...], organ egzekucyjny wstrzymał prowadzone postępowanie egzekucyjne. Po uzyskaniu informacji organu egzekucyjnego w dniu [...] 2010 r. o odrzuceniu przez [...] organ celny zarzutów oraz w związku z wnioskiem wierzyciela o kontynuowanie postępowania egzekucyjnego, przedmiotowe postępowanie zostało wznowione. Organ egzekucyjny dokonał wówczas zajęcia nadpłaty podatku w Urzędzie Skarbowym w A., informując o powyższym zobowiązaną zawiadomieniem z dnia [...] lutego 2013 r.

Podatniczka pismem z dnia [...] lutego 2013 r., uzupełnionym w dniu [...] marca 2013 r., wystąpiła do Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. z wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego. W argumentacji wniosku wskazała, że w dniu [...] lutego 2013 r. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...], nr [...], w sprawie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowych wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania tej decyzji. Podatniczka wyraziła przekonanie, że jest to przesłanka przemawiająca za zawieszeniem postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 239f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. – dalej w skrócie: "O.p.").

Postanowieniem z dnia [...], nr [...], Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. odmówił zawieszenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...]. W motywach rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że w sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek do zawieszenia postępowania egzekucyjnego, o której mowa w art. 56 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm. – dalej w skrócie: "u.p.e.a.").

Kwestionując powyższe postanowienie w zażaleniu, podatniczka wniosła o jego zmianę i zawieszenie postępowania. W uzasadnieniu żaląca się podniosła, że brak wstrzymania prowadzonego wobec niej postępowania egzekucyjnego sprawi, iż zostanie ona pozbawiona środków pieniężnych, przez co jej syn nie będzie mógł brać udziału w rehabilitacji, a to może spowodować nawrót jego choroby. Zaznaczyła także, że jest jedynym żywicielem rodziny.

Dyrektor Izby Skarbowej w P. postanowieniem z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołał się na regulację zawartą w treści art. 56 § 1 u.p.e.a., z której wynika, że postępowanie egzekucyjne podlega zawieszeniu tylko z przyczyn taksatywnie wymienionych w tym przepisie. Brak ziszczenia się w sprawie którejkolwiek z tych przesłanek oznacza brak podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia. Zaznaczono, że wspomniany przepis nie pozostawia uznaniu organu egzekucyjnego, czy w danym przypadku zawiesić postępowanie. Organ II instancji podkreślił także, że złożenie skargi do WSA z wnioskiem o wstrzymanie zaskarżonej decyzji oraz trudna sytuacja rodzinna nie stanowią przesłanek, które uzasadniałyby zawieszenie postępowania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu M. K. wniosła o uchylenie powyższego postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w P. i zwrot nadpłaty z rozliczenia podatku za 2012 r. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie art. 187 § 1 O.p. poprzez dowolną, arbitralną i wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji błędne ustalenie stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia oraz naruszenie art. 239f § 1 O.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że organ odwoławczy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o dowolną i wybiórczą analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Skarżąca stwierdziła, że organ II instancji nie dostrzegł w sprawie ważnego interesu publicznego i ważnego interesu podatnika. Poprzez odmowę zwrotu nadpłaty z rozliczenia podatku za 2012 r. pozbawiono ją środków finansowych przeznaczonych na rehabilitację i leczenie syna. Ponadto wskazała, że dochodzona od niej zaległość podatkowa powstała bez jej wiedzy i udziału, ponieważ to jej mąż zaciągał lekkomyślnie liczne zobowiązania finansowe, które aktualnie obciążają wyłącznie ją.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty zawarte w zaskarżonym rozstrzygnięciu i uznając podniesione przez stronę skarżącą zarzuty za bezzasadne.

W piśmie procesowym z dnia [...] skarżąca podniosła, że jej wynagrodzenie z tytułu pracy zostało zajęte na mocy postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego i obecnie jej dochód wynosi [...] zł.

Podczas rozprawy przed WSA w dniu 6 lutego 2014 r. Sąd postanowił zobowiązać pełnomocnika organu do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w obrocie prawnym jest decyzja z dnia [...], nr [...], bądź też, czy w okresie od dnia złożenia wniosku do dnia wydania zaskarżonego postanowienia organ orzekał w kwestii rozłożenia zaległości skarżącej na raty, jaki jest wynik postępowania prowadzonego na skutek uchylenia decyzji z dnia [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. z dnia [...], po wydaniu prawomocnego wyroku w sprawie o sygn. akt I SA/Po 156/13.

Odpowiadając na powyższe zapytanie Dyrektor Izby Skarbowej w P. poinformował, że organ egzekucyjny postanowieniem z dnia [...] 2009 r., nr [...], wstrzymał postępowanie egzekucyjne. Podejmując postępowanie organ nie wydał postanowienia w tym przedmiocie, lecz zobowiązana została powiadomiona o tym fakcie pismem z dnia [...] 2010 r. Pierwszą czynnością egzekucyjną po odrzuceniu zarzutów była aktualizacja zajęcia z dnia [...] 2008 r., nr [...], prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego. Wskazano, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. decyzją z dnia [...] 2012 r., nr [...], zmienił decyzję ostateczną organu podatkowego z dnia [...] 2011 r., nr [...], rozkładającą podatniczce na 6 miesięcznych rat zapłatę zaległości podatkowej w podatku akcyzowym od wyrobów tytoniowych wraz z odsetkami za zwłokę. Zobowiązana nie uregulowała żadnej z wyznaczonych układem ratalnym rat w terminie, a dokonane wpłaty nie odpowiadały wysokości rat ustalonych w decyzji. Podkreślono, że w sprawie zawieszenia postępowania egzekucyjnego organ egzekucyjny nie wydał postanowienia w trybie art. 56 § 1 u.p.e.a. i nie podejmował czynności egzekucyjnych w związku z decyzją ratalną. Pierwsze czynności egzekucyjne po wygaśnięciu decyzji ratalnej zostały podjęte w dniu [...] 2013 r. poprzez dokonanie zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną w urzędzie skarbowym z tytułu zwrotu podatku, a następnie w dniu [...] 2013 r. zawiadomieniem nr [...] dokonano zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wynagrodzenie za pracę. Ponadto wskazano, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. pismem z dnia [...] 2013 r., przesłał wierzycielowi wniosek podatniczki z dnia [...] 2013 r. o udzielenie ulgi w spłacie należności i sprawa ta jest w toku. Organ poinformował także, że w okresie od dnia [...] 2013 r. (złożenie przez zobowiązaną wniosku o zawieszenie postępowania) do dnia [...] 2013 r. (data wydania zaskarżonego w niniejszej sprawie postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w P.) istniała w obrocie prawnym odmowna decyzja w sprawie udzielenia ulg w spłacie - decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. z dnia [...] 2012 r., nr [...], odmawiająca zobowiązanej zmiany decyzji ostatecznej z dnia [...] 2012 r., nr [...] i rozłożenia na kolejne raty zapłaty zaległości podatkowej w podatku akcyzowym od wyrobów tytoniowych, oraz decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...] 2013 r., nr [...], utrzymująca w mocy powyższą decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. z dnia [...] 2012 r., nr [...].

W piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2014 r. pełnomocnik skarżącej podniósł, że stanowisko organu wyrażone w piśmie procesowym z dnia [...] lutego 2014 r. potwierdza zasadność wniesionej skargi. Ponadto pełnomocnik zmodyfikował zawarte w petitum skargi żądanie i wniósł o uchylenie postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...]. Kwestionowanym rozstrzygnięciom zarzucono naruszenie prawa procesowego polegające na:

- niezastosowaniu art. 66zf § 5 w zw. z art. 57 § 1 oraz art. 17 § 1 u.p.e.a., tj. niewydaniu postanowienia o podjęciu wstrzymanego postępowania, pomimo wystąpieniu ku temu przesłanek w postaci wniosku Głównego Urzędu Ceł w [...] o kontynuowanie postępowania egzekucyjnego,

- niezastosowaniu art. 56 § 3 u.p.e.a., tj. niewydaniu postanowienia w sprawie zawieszenia postępowania egzekucyjnego pomimo wystąpienia przesłanek ustawowych wynikających z art. 56 § 1 pkt 1 u.p.e.a. w postaci wydania decyzji o rozłożeniu na raty spłaty należności pieniężnej,

- błędnym zastosowaniu art. 57 § 1a u.p.e.a., tj. podjęciu zawieszonego postępowania mimo niewydania przez organ egzekucyjny postanowienia w sprawie podjęcia zawieszonego postępowania egzekucyjnego,

- niewłaściwym zastosowaniu art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 124 § 2 i art. 107 § 3 u.p.e.a. w zw. z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. z 2013 r., poz. 267 ze zm. – dalej w skrócie: "K.p.a."), tj. niezebraniu w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, niedokładnym wyjaśnieniu okoliczności faktycznych oraz nie rozważeniu wszechstronnie i wnikliwie całokształtu sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Badając zaskarżone postanowienia według kryteriów przewidzianych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej w skrócie: "P.p.s.a."), Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem, wbrew jej zarzutom, zaskarżone postanowienia nie naruszają prawa materialnego, a ich wydanie poprzedziło postępowanie, w którym nie uchybiono regułom prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie niniejszych rozważań Sąd wskazuje, że rozpoznawana sprawa dotyczy dokonania oceny, czy w sprawie wystąpiły przesłanki uzasadniające zawieszenie postępowania egzekucyjnego określone w przepisie art. 56 § 1 u.p.e.a. Istota sporu sprowadza się zasadniczo do rozważenia, czy powołane przez skarżącą we wniosku z dnia [...] 2013 r., uzupełnionym w dniu [...] 2013 r., okoliczności, mogły stanowić podstawę zawieszenia postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...], wystawionego przez Ministra Finansów, a obejmującego należności obcego państwa ([...]) z tytułu zaległości w podatku akcyzowym od wyrobów tytoniowych.

Rozstrzygnięcie zawisłego sporu wymaga w pierwszej kolejności wskazania, że podstawę prawną zaskarżonego postanowienia stanowił art. 56 § 1 u.p.e.a., zgodnie z którym postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu: 1) w razie wstrzymania wykonania, odroczenia terminu wykonania obowiązku albo rozłożenia na raty spłat należności pieniężnej; 2) w razie śmierci zobowiązanego, jeżeli obowiązek nie jest ściśle związany z osobą zmarłego; 3) w razie utraty przez zobowiązanego zdolności do czynności prawnych i braku jego przedstawiciela ustawowego; 4) na żądanie wierzyciela; 5) w innych przypadkach prawem przewidzianych. Z powołanego przepisu wynika, że zawieszenie postępowania egzekucyjnego jest związane z wystąpieniem pewnych okoliczności, które uniemożliwiają zapewnienie prawidłowego toku postępowania. Podkreślić należy, że wskazany przepis nie pozostawia organowi egzekucyjnemu swobody, co do orzekania o zawieszeniu, jak również nie zezwala na uwzględnienie innych powodów, aniżeli wyraźnie wskazane w ustawie. W sytuacji ziszczenia się którejkolwiek z wymienionych enumeratywnie w art. 56 § 1 u.p.e.a. przesłanek, organ egzekucyjny zobligowany jest zawiesić postępowanie egzekucyjne. Należy zauważyć, że u.p.e.a. nie przewiduje instytucji obligatoryjnego zawieszenia postępowania egzekucyjnego na wniosek zobowiązanego. Należy zatem przyjąć, że zobowiązany, wnosząc o zawieszenie postępowania egzekucyjnego jest zobligowany do wskazania jednej z okoliczności, o których mowa w art. 56 § 1 pkt 1-3 i 5 u.p.e.a.

W badanej sprawie skarżąca, jako podstawę żądania zawieszenia egzekucji wskazała wniesienie do WSA skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...], nr [...], odmawiającą jej rozłożenia na raty zaległości podatkowej wraz z wnioskiem o zawieszenie wykonania tej decyzji, a zatem powołała się na przesłankę określoną w art. 56 § 1 pkt 1 u.p.e.a. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że w sprawie nie wystąpiły okoliczności uzasadniające zastosowanie przesłanek opisanych w punktach 1-4 tego przepisu. Jak bowiem wynika z akt sprawy strona we wniosku, a następnie w zażaleniu, nie wskazywała na wystąpienie żadnej z tego rodzaju okoliczności, a i materiał dowodowy zebrany w sprawie nie dawał podstaw do takich ustaleń. Należy w tym miejscu także zauważyć, że w skardze skarżąca zmodyfikowała swoje stanowisko, albowiem z uzasadnienia skargi wynika, że podstaw do zawieszenia postępowania egzekucyjnego skarżąca upatruje w normie zawartej w przepisie art. 56 § 1 pkt 5 u.p.e.a., tj. w innych przypadkach przewidzianych w ustawach, i zarzuca, że organ egzekucyjny rozpoznając sprawę nie odniósł się do kwestii zaistnienia w sprawie przesłanki "interesu publicznego" i "ważnego interesu podatnika". Z kolei w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2014 r., pełnomocnik skarżącej, jako ustawową przesłankę do obligatoryjnego zawieszenia postępowania wskazał art. 56 § 1 pkt 1 u.p.e.a. i wydanie w sprawie decyzji o rozłożeniu na raty spłaty należności pieniężnej.

Dokonując oceny legalności zaskarżonego postanowienia Sąd stwierdził, że w świetle przytoczonego powyżej przepisu art. 56 § 1 u.p.e.a. w pełni zasadne jest stanowisko organów egzekucyjnych o braku podstaw do zawieszenia prowadzonego wobec skarżącej postępowania egzekucyjnego w oparciu o przesłankę określoną w art. 56 § 1 pkt 1 u.p.e.a. Przede wszystkim wskazać należy, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. przeprowadził postępowanie w celu wyjaśnienia, czy w sprawie wystąpiła którakolwiek z przesłanek określonych w art. 56 § 1 u.p.e.a., a następnie, gdy w wyniku podjętych czynności stwierdził, że nie wystąpiła żadna z tych okoliczności, w szczególności nie doszło do wstrzymania wykonania, odroczenia terminu wykonania obowiązku albo rozłożenia na raty spłat należności pieniężnej, odmówił skarżącej zawieszenia postępowania. Organ I instancji prawidłowo wskazał, że na wniosek skarżącej w sprawie odroczenia lub rozłożenia na raty zapłaty należności państwa obcego, zapłata tych należności została rozłożona na raty, jednakże wobec nieterminowej i nie w pełnej wysokości spłaty wyznaczonych decyzją rat, Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. w dniu [...] wydał decyzję nr [...], w której odmówił zobowiązanej udzielenia dalszej ulgi w spłacie egzekwowanych należności, a decyzja ta została utrzymana w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. Powyższe ustalenia zostały w pełni zaaprobowane przez organ egzekucyjny II instancji.

Jak trafnie podniósł organ w zaskarżonym postanowieniu, przepis art. 56 § 1 u.p.e.a. nie pozostawia uznaniu organu egzekucyjnego, czy w danym przypadku zawiesić postępowanie. Nie budzi wątpliwości Sądu, że skarżąca nie wskazała żadnej z wymienionych enumeratywnie przesłanek zawieszenia postępowania, ani w treści wniosku, ani też w zażaleniu. Za takową nie można bowiem uznać powoływanie przez skarżącą faktu wniesienia do WSA skargi na decyzję organu podatkowego odmawiającą jej rozłożenia na raty zaległości podatkowej wraz z wnioskiem o zawieszenie wykonania tej decyzji.

W oparciu o akta sprawy Sąd stwierdza, że w analizowanej sprawie na dzień złożenia wniosku, wydania postanowienia organu I instancji, jak i zaskarżonego rozstrzygnięcia nie wystąpiła żadna z obligatoryjnych przesłanek, o których mowa w art. 56 § 1 u.p.e.a. Podkreślenia wymaga, że wbrew twierdzeniom skarżącej, toczące się postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu dopiero w przypadku wstrzymania wykonania decyzji określającej obowiązek. Natomiast samo złożenie wniosku o wstrzymanie wykonania takiej decyzji, nie stanowi podstawy do wstrzymania, czy zawieszenia postępowania egzekucyjnego, a tym samym nie daje podstaw do zaniechania prowadzenia tego postępowania.

Zdaniem Sądu, nie było także podstaw do zawieszenia postępowania egzekucyjnego z powodu wydania przez organ podatkowy decyzji o rozłożeniu na raty spłaty należności pieniężnej. Ponad wszelką wątpliwość wyjaśniono, że w dacie orzekania przez organy w niniejszej sprawie w obrocie prawnym nie było decyzji wobec skarżącej w przedmiocie rozłożenia na raty. Z akt sprawy wynika bowiem, że w wyniku nieterminowej i w nie pełnej wysokości spłaty rat wyznaczonych zobowiązanej decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. z dnia [...], nr [...], decyzja o rozłożeniu na raty wygasła z mocy prawa, natomiast kolejny wniosek skarżącej o udzielenie układu ratalnego na spłatę należności objętych tytułem wykonawczym z dnia [...], nr [...], został decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. z dnia [...], nr [...], rozpatrzony odmownie. Rozstrzygnięcie to zostało następnie utrzymane w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...], nr [...]. Powyższe oznacza zatem, że dochodzona na drodze postępowania egzekucyjnego należność nie została rozłożona na raty, a tym samym nie ziściła się w sprawie kolejna przesłanka do zawieszenia postępowania.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności Sąd stwierdził, iż organy egzekucyjne słusznie uznały, że skoro w sprawie nie zaistniała żadna z sytuacji enumeratywnie wymienionych w przepisie art. 56 § 1 u.p.e.a., to nie było podstaw do zawieszenia prowadzonego względem skarżącej postępowania egzekucyjnego.

Odnosząc się do podniesionych w piśmie z dnia [...] kwietnia 2014 r. zarzutów dotyczących podjęcia zawieszonego postępowania pomimo niewydania postanowienia w tym zakresie, Sąd stwierdza, że rzeczywiście organy nie wydając owego postanowienia naruszyły przepisy procedury, jednakże okoliczność ta nie miała wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie, albowiem przedmiotem badanej sprawy było wyłącznie rozstrzygnięcie, czy powołane przez skarżącą we wniosku z dnia [...] 2013 r., uzupełnionym w dniu [...] 2013 r., okoliczności, mogły stanowić podstawę zawieszenia postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...]. W konsekwencji uznać należy, że zgłaszane w powyższym piśmie procesowym zarzuty nie dotyczą w istocie przedmiotu rozpoznawanej sprawy, tj. odmowy zawieszenia postępowania egzekucyjnego. Już tylko z tego powodu ich rozważanie dla oceny zgodności z prawem zaskarżonych aktów nie może być przydatne. Dodatkowo Sąd zauważa, że w aktach sprawy znajduje się pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. z dnia [...] 2010 r., nr [...], które jednoznacznie wskazuje, że prowadzone względem zobowiązanej postępowanie egzekucyjne zostało wznowione z dniem [...] 2010 r. (k. 9 akt. adm.), a skarżąca została o tym fakcie powiadomiona w dniu [...] 2010 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru, k. 13 akt adm.).

Reasumując Sąd stwierdza, że w analizowanej sprawie nie było podstaw do zawieszenia postępowania egzekucyjnego. Zaskarżone postanowienia zostały wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, zwłaszcza z u.p.e.a. i K.p.a. Akty te zawierają wszystkie konieczne składniki struktury postanowienia administracyjnego wymienione w art. 124 § 1 i § 2 K.p.a., w tym zarówno uzasadnienie prawne, jak i faktyczne. Tym samym podniesione w skardze i w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2014 r. zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy stwierdzić, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające konieczność wyeliminowania zaskarżonych postanowień z obrotu prawnego. Z tych też względów Sąd, w oparciu o przepis art. 151 P.p.s.a., uznał skargę za nieuzasadnioną i orzekł, jak w sentencji wyroku.