II OSK 2920/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 9 lipca 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 942/11, oddalił skargi T. W. i A. P. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia 3 października 2011 r., nr ZOA-VII.7721.46.2011, w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych.

W uzasadnieniu Sąd powołał się na następujący stan sprawy: Decyzją z dnia 3 października 2011 r., nr ZOA-VII.7721.46.2011, Lubelski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Lublinie, zw. dalej WINB, po rozpatrzeniu odwołań T. W. i A. P., utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lubartowie, zw. dalej PINB, z dnia 30 czerwca 2011 r., nr PINB 7355/Lm 8/07, nakładającą na T.W. obowiązek wykonania, w terminie do dnia 31 maja 2012 r., określonych w sentencji decyzji robót budowlanych, w celu doprowadzenia budynku gospodarczego, usytuowanego na działce o numerze ewidencyjnym ... w L. - obręb ... Z. L., do stanu zgodnego z prawem. PINB na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), zw. dalej Prawem budowlanym, nałożył na inwestora – T. W. obowiązek wykonania następujących robót budowlanych: 1. skrócenie na całej wysokości ściany zachodniej i wschodniej budynku o długościach po 7,57 m do długości 5, 16 m oraz wykonania rozbiórki ściany zewnętrznej północnej o długości 3,47 m; 2. wykonanie nowej ściany zewnętrznej północnej o długości 4,80 m na własnym fundamencie wraz z wrotami, w odległości 7,76 m od krawędzi jezdni drogi gminnej (ul. S.); 3. wykonanie ściany wschodniej jako przeciwpożarowej otynkowanej na własnym fundamencie grubości 25 cm z wykończeniem obróbką blacharską i tynkiem o długości 5,16 m, usytuowanej bezpośrednio przy granicy działki nr ...; 4. przedłużenie istniejącej ściany zewnętrznej o długości 3,47 m południowej do długości 4,86 m w kierunku do ściany oddzielenia pożarowego (wschodniej) usytuowanej bezpośrednio przy granicy; 5. wykonanie zwieńczenia ścian; 6. po przeróbce ścian uzupełnienie dachu nad ścianami o długościach 5,16 m + 4,80 m i 5,16 m + 4,86 m.

PINB zaznaczył, że roboty należy wykonać pod nadzorem osoby posiadającej uprawnienia budowlane, która po zakończeniu robót złoży oświadczenie o wykonaniu zgodnie z zasadami wiedzy technicznej.

Organ pierwszej instancji wskazał, że wyrokiem z dnia 1 lutego 2011 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 587/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie po rozpoznaniu sprawy ze skarg A. P. i T. W. na decyzję WINB z dnia 14 lipca 2010 r., nr WINB.ZOA.4070/VII-60/2/07/10 w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję PINB z dnia 16 kwietnia 2010 r., nr PINB 7355/Lm8/07. W uzasadnieniu wyroku Sąd akceptując zastosowany tryb postępowania uznał, że organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały w sprawie art. 51 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, lecz wykonanie zaskarżonej decyzji w takim kształcie, jak to ustaliły organy, nie prowadzi do stanu zgodnego z prawem, w szczególności usytuowanie ściany wschodniej budynku w odległości 1,50 m od granicy działki o numerze ewidencyjnym 98/1 w dalszym ciągu będzie naruszało przepisy techniczno-budowlane z uwagi na to, że organy w sposób dowolny i wadliwy dokonały interpretacji § 18 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Organ ustalił, że T. W., jako inwestor, w dniu 26 czerwca 2007 r. dokonała w Starostwie Powiatowym w Lubartowie zgłoszenia zamiaru budowy budynku gospodarczego murowanego o powierzchni zabudowy do 25 m², stosownie do wymogów art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego.

Podczas przeprowadzonych w dniu 5 listopada 2009 r. kolejnych oględzin ustalono, że na działce nr ... wybudowany został budynek gospodarczy murowany z dachem pokrytym blachą trapezową. Po częściowej rozbiórce obiekt wraz z ociepleniem ma wymiary 7,57 x 3,47 m, co daje 26,27 m² powierzchni zabudowy. Wysokość budynku od strony działki nr ... (ściana wschodnia) to 3,49 m i 2,91 m (ściana zachodnia). Odległość budynku od ogrodzenia pomiędzy działkami ... i ... wynosi od 1,33 m do 1,39 m, a od krawędzi jezdni ul. ... – 5,35m. Obiekt oddalony jest 4,60 m (odległość mierzona po skosie) od budynku zlokalizowanego na działce nr ... Wewnątrz budynku w narożu ściany południowo-wschodniej wykonany jest otynkowany komin z wkładem z rury kamionkowej. Oględziny nie potwierdziły istnienia instalacji wewnętrznych w budynku, w tym grzewczej.

Ustosunkowując się do przeprowadzonych przez organ pomiarów dotyczących usytuowania budynku współwłaścicielka działki nr ... E. B. oświadczyła do protokołu oględzin, że nie wie czy ogrodzenie usytuowane jest w ostrej granicy działki (jej zdaniem ogrodzenie powinno być przesunięte w kierunku działki sąsiedniej). Natomiast A. P. oceniła, iż odległość budynku od granicy wynosi około 1,30 m. Opisane stanowiska co do przebiegu granicy nie zostały poparte żadnymi działaniami stron wobec czego organ uznał, że nie można traktować granicy jako spornej.

Organ podniósł, że zgodnie z dokonanym zgłoszeniem budynek powinien być zlokalizowany od strony wschodniej – działki nr ... w odległości 1,5 m, a od strony północnej – na przedłużeniu linii zabudowy wyznaczonej przez budynek mieszkalny na działce nr ...

Na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz wyników przeprowadzonych oględzin organ stwierdził, że w trakcie budowy budynku gospodarczego inwestor zmienił częściowo lokalizację, kształt i wymiary liniowe budynku.

Podczas wyjaśniania kwestii dopuszczalności usytuowania budynku w odległości 5,40 m od krawędzi jezdni w świetle ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115 ze zm.) oraz ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Lubartowa na podstawie pisma z Urzędu Miasta Lubartów z dnia 30 grudnia 2009 r. ustalono, że ulica S. jest drogą gminną. Usytuowanie na działce nr ... budynku gospodarczego w linii zabudowy budynku mieszkalnego jest dopuszczalne, ponieważ spełnia wymogi zachowania lokalnego ładu przestrzennego, jednakże z uwagi na zbliżenie do krawędzi drogi gminnej na odległość mniejszą niż 6,0 m wymagane jest uzyskanie zgody od zarządcy drogi, tj. Burmistrza Miasta Lubartów. Takiej zgody T. W. nie przedstawiła, w związku z czym usytuowanie budynku w odległości 5,35 m od krawędzi drogi nie spełnia wymogów odległości wynikających z art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych.

Organ wskazał na normę § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U. Nr 75, poz. 690) w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz podniósł, że zgodnie z § 18 uchwały Rady Miejskiej w Lubartowie Nr XXXI/220/97 z dnia 27 lutego 1997 roku w sprawie I części zmian obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa dopuszcza się możliwość sytuowania budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, o ile wynikać to będzie z wymogów przyjętej formy i rodzaju zabudowy, lokalizacji, a także racjonalnego wykorzystania terenu działki i umożliwienia uzyskania poprawnych efektów przestrzennych. Jednocześnie organ zaznaczył, że jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie II SA/Lu 587/10, wyjątek ten jest precyzyjnie określony, bowiem dopuszcza usytuowanie budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej. W tej sytuacji dopuszczalne jest usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki. Organ uznał, że wykonanie zaleceń wynikających z sentencji wydanej w decyzji doprowadzi obiekt do stanu zgodnego z prawem. Wskazał, iż w wyniku analizy kwestii obszaru oddziaływania budynku nie stwierdzono jego wpływu na naturalne oświetlenie pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i nasłonecznienie pokoi mieszkalnych na działce sąsiedniej nr ...

Po rozpatrzeniu odwołań wniesionych przez T. W. i A. P. organ drugiej instancji stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

WINB ponownie podkreślił, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 1 lutego 2011 r., wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 587/10, Sąd ten zaznaczył, iż organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały w sprawie art. 51 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Akceptując zastosowany tryb postępowania Sąd stanął na stanowisku, że wykonanie zaskarżonej decyzji w takim kształcie, jak to wówczas ustaliły organy, nie prowadzi do stanu zgodnego z prawem, w szczególności usytuowanie ściany wschodniej budynku w odległości 1,50 m od granicy działki o numerze ewidencyjnym ... w dalszym ciągu będzie naruszało przepisy techniczno-budowlane. Sąd przywołał § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie(Dz. U. Nr 75, poz. 690), stosownie do którego, jeżeli z § 13, 60 i 271-273 lub przepisów odrębnych określających dopuszczalne odległości niektórych budowli od budynków nie wynikają inne wymagania, budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż: 1) 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, 2) 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy.

Sąd wskazał, że zgodnie z § 12 ust. 2 rozporządzenia sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (ust. 2). Natomiast § 18 uchwały Rady Miejskiej w Lubartowie Nr XXXI/220/97 w sprawie I części zmian obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa dopuszcza usytuowanie budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, o ile wynikać to będzie z wymogów przyjętej formy i rodzaju zabudowy, lokalizacji, a także racjonalnego wykorzystania terenu działki i umożliwienia uzyskania poprawnych efektów przestrzennych. W ocenie Sądu wynikające z zaskarżonej decyzji usytuowanie ściany wschodniej przedmiotowego budynku gospodarczego w odległości 1,50 m od granicy działki sąsiedniej jest dowolną i wadliwą interpretacją zapisu § 18 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa, a nałożone na inwestora obowiązki nie doprowadziłyby ściany wschodniej obiektu do stanu zgodnego z prawem.

Mając na względzie, że w myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), zw. dalej p.p.s.a., PINB przeprowadził ponownie postępowanie administracyjne z uwzględnieniem wskazań Sądu Wojewódzkiego. Organ pierwszej instancji wydał decyzję, którą nakazał inwestorowi wykonanie określonych w sentencji robót budowlanych w celu doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stosownie do wskazań Sądu oraz do stanu zgodnego z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 3013 r., poz. 260). W wyniku zrealizowania nakazanych decyzją robót budowlanych przedmiotowy budynek gospodarczy zlokalizowany będzie w granicy z działką o numerze ewidencyjnym ..., zgodnie z § 18 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa.

Organ drugiej instancji podkreślił, że ściana budynku usytuowana w granicy z działką nr ... zgodnie z zaskarżoną decyzją będzie ścianą przeciwpożarową. Ponadto podniósł, że z zawartej w aktach organu pierwszej instancji mapy ewidencji gruntów i budynków wynika, iż na terenie, na którym położone są działki o nr ... i nr ... istnieje tendencja do sytuowania budynków gospodarczych w granicy działek (np. działka nr 99, 100, 101, 632). Taka lokalizacja służy racjonalnemu wykorzystaniu terenu działek, a także umożliwia uzyskanie poprawnych efektów przestrzennych.

W związku z zarzutami zawartymi w odwołaniu wniesionym przez A. P. organ drugiej instancji podkreślił, że organy obu instancji odnosiły się już do tych zarzutów, wielokrotnie zgłaszanych przez skarżącą w toku postępowania, i podtrzymał ich ocenę jako bezzasadnych. Dodatkowo organ wskazał, że po wykonaniu przez zobowiązaną nakazanych robót budowlanych budynek gospodarczy nie będzie naruszał przepisu § 12 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Nienaruszone pozostaną również przepisy § 271 i § 272 wymienionego rozporządzenia. § 271 rozporządzenia dotyczy bowiem zachowania określonej odległości między zewnętrznymi ścianami budynków niebędącymi ścianami oddzielenia przeciwpożarowego, a taka sytuacja nie ma miejsca w rozpatrywanej sprawie. Z kolei § 272 ust. 3 rozporządzenia stanowi, że budynek usytuowany bezpośrednio przy granicy działki powinien mieć od strony sąsiedniej działki ścianę oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej określonej w § 232 ust. 4 i 5. Zaskarżona decyzja zobowiązuje Teresę Wawryniuk do wykonania takiej ściany.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu T. W. organ zaznaczył, że bezspornym jest w sprawie, iż skarżąca w dniu 26 czerwca 2007 r. skutecznie dokonała zgłoszenia budowy budynku gospodarczego murowanego o powierzchni zabudowy do 25 m². Jednakże w trakcie budowy obiektu odstąpiono od warunków zgłoszenia. W takim przypadku PINB zobligowany był do przeprowadzenia postępowania naprawczego w celu doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem.

T. W. i A. P. wniosły do Sądu Wojewódzkiego skargi na decyzję WINB z dnia 3 października 2011 r.

W odpowiedzi na wniesione skargi organ wniósł o ich oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny na rozprawie w dniu 29 czerwca 2012 r., na podstawie art. 111 § 2 p.p.s.a., postanowił o połączeniu spraw ze skarg T. W. i A. P., zarejestrowanych – odpowiednio – pod sygnaturami II SA/Lu 942/11 oraz II SA/Lu 943/11, do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzenie ich pod sygnaturą akt II SA/Lu 942/11.

W ocenie Sądu Wojewódzkiego obie skargi nie zasługiwały na uwzględnienie. W pierwszej kolejności Sąd podkreślił, że zaskarżona decyzja WINB z dnia 3 października 2011 r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja PINB z dnia 30 czerwca 2011 r. zapadły w postępowaniu prowadzonym po wyroku Sądu Wojewódzkiego z dnia 1 lutego 2011 r. w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 587/10, którym uchylono decyzję WINB z dnia 14 lipca 2010 r. nr WINB.ZOA.4070/VII-60/2/07/10 oraz decyzję PINB z dnia 16 kwietnia 2010 r. nr PINB 7355/Lm 8/07 wydane wcześniej w tej samej sprawie w przedmiocie nakazania wykonania wskazanych w decyzji organu pierwszej instancji z dnia 16 kwietnia 2010 r. robót budowlanych, wykonanych z przekroczeniem dokonanego zgłoszenia, w celu doprowadzenia wykonanego obiektu do stanu zgodnego z prawem. W związku z tym w myśl art. 153 p.p.s.a. organy administracji rozstrzygając ponownie w sprawie były związane oceną prawną wyrażoną w uzasadnieniu prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego wydanego w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 587/10. Ponadto ocena ta wiąże również Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty T. W. o błędnym odczytaniu przez organy nadzoru budowlanego zaleceń zawartych w uzasadnieniu powyższego wyroku. Sąd, odwołując się do § 12 ust. 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. wskazał, że zgodnie z tym przepisem sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, to jest w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Natomiast § 18 uchwały Rady Miejskiej w Lubartowie Nr XXXI/220/97 z dnia 27 lutego 1997 r. w sprawie I części zmian obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa (Dz. Urz. Woj. Lubel. z 2007 r. Nr 33, poz. 902) dopuszcza sytuowanie budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, o ile wynikać to będzie z wymogów przyjętej formy i rodzaju zabudowy, lokalizacji, a także racjonalnego wykorzystania terenu działki i umożliwienia uzyskania poprawnych efektów przestrzennych. W związku z tym Sąd podkreślił, że plan miejscowy dopuszcza usytuowanie budynku w innej odległości niż wskazana w § 12 rozporządzenia, zwrócił jednakże uwagę, iż wyjątek ten jest precyzyjnie określony, bowiem dopuszcza usytuowanie budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej. Nie należy w sposób dowolny interpretować zapisów planu, w związku z tym przyjąć trzeba, że w tej sytuacji dopuszczalne jest usytuowanie budynku w odległości innej niż wskazana w rozporządzeniu, ale tylko bezpośrednio przy granicy działki. Zatem usytuowanie ściany wschodniej budynku w odległości 1,5 m od granicy działki sąsiedniej będzie niezgodne z § 12 rozporządzenia, a także zapisami planu.

Przytoczony fragment uzasadnienia wyroku w sprawie II SA/Lu 587/10, w którym Sąd wskazał na dopuszczalność w świetle przepisów planu miejscowego usytuowania budynku bezpośrednio przy granicy działki, w żadnym razie nie uprawniał jednak do wniosku o zgodności z prawem dotychczasowego położenia wschodniej ściany budynku wzniesionego przez T. W., zlokalizowanej w odległości od 1,33 m do 1,39 m od ogrodzenia między działkami nr ... i ... Takie usytuowanie ściany wschodniej nie może zostać uznane za odpowiadające zapisowi planu miejscowego oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia. Określenie "bezpośrednio przy granicy", użyte tak w omawianym przepisie rozporządzenia, jak i w zapisach planu miejscowego wprowadzających wyjątek w zakresie odległości przewidzianych co do zasady w rozporządzeniu, nie może być interpretowane rozszerzająco, w sposób dowolny, np. przez określenie odległości w sposób pośredni, jak domaga się tego skarżąca. Sąd zauważył, że również w uzasadnieniu wydanego na tle okoliczności niniejszej sprawy wyroku Sądu Wojewódzkiego z dnia 28 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Lu 113/09, podkreślono, iż rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie tylko wyjątkowo zezwala na usytuowanie budynku w odległości 1,5 m lub bezpośrednio w granicy, nie dopuszczając przy tym odległości pośrednich (np. 1,3 m, 0,5 m). Ponadto w uzasadnieniu wyroku w sprawie II SA/Lu 587/10, uchylając poprzednio wydane decyzje nakazujące wykonanie określonych robót budowlanych w celu doprowadzenia budynku do stanu zgodnego z prawem, w tym nakazujące rozbiórkę ściany wschodniej budynku i usytuowanie jej w innym niż dotychczasowe miejscu, Sąd Wojewódzki stwierdził wprost, że usytuowanie ściany wschodniej obiektu na skutek wykonania prac budowlanych określonych w decyzji PINB z dnia 16 kwietnia 2010 r. będzie w dalszym ciągu naruszało przepisy techniczno-budowlane. Tym samym, wbrew stanowisku skarżącej, Sąd dał wyraz stwierdzeniu, że dotychczasowe położenie wschodniej ściany budynku nie odpowiada wskazanym przepisom prawa.

Z tych względów nie znajdował podstaw zarzut skarżącej, iż nie istnieje powód do zmiany usytuowania wschodniej ściany budynku, nie wymaga ona rozbiórki ani lokalizowania w innym miejscu, z czego skarżąca wyprowadzała zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego.

W ocenie Sądu nie zasługiwał również na podzielenie zarzut naruszenia ostatnio wymienionego przepisu w powiązaniu z art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych obiekty budowlane przy drogach powinny być usytuowane w szczegółowo wskazanych w tym przepisie odległościach od zewnętrznej krawędzi jezdni, w zależności od rodzaju drogi. Jak wynika z pisma Burmistrza Lubartowa z dnia 30 grudnia 2009 r. ulica S., przy której położona jest działka nr ... stanowi drogę gminną. Oznacza to, że obiekty budowlane na działce nr ... (w terenie zabudowy) winny być usytuowane w odległości co najmniej 6 m od krawędzi jezdni tej ulicy, która to odległość bezspornie nie jest obecnie zachowana. Jak wynika bowiem z niekwestionowanych ustaleń organu pierwszej instancji, wzniesiony budynek gospodarczy usytuowany jest w odległości 5,35 m od krawędzi tej drogi.

Skarżąca, kwestionując wynikający z zaskarżonej decyzji obowiązek wykonania ściany północnej budynku w odległości 7,76 m od krawędzi jezdni, to jest z uwzględnieniem odległości przewidzianej w art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wskazała na art. 43 ust. 2 tej ustawy, stanowiący, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze, o której mowa w ust. 1 lp. 3 tabeli, w odległości mniejszej niż określona w ust. 1, może nastąpić wyłącznie za zgodą zarządcy drogi, wydaną przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszeniem budowy albo wykonywania robót budowlanych. Przepis art. 38 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Należało jednak ocenić jako chybione odwołanie się skarżącej do złożonego w postępowaniu sądowym pisma z dnia 21 września 2011 r., skierowanego do T. W. z Urzędu Miasta Lubartowa, w którym to piśmie działający z upoważnienia Burmistrza Lubartowa Zastępca Burmistrza w odpowiedzi na pismo z dnia 19 września 2011 r. zaakceptował usytuowanie budynku gospodarczego zlokalizowanego na działce nr ... przy ul. S. w L. w odległości 5,4 m od jezdni tej ulicy. Jak wynika bowiem z przywołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych, usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 tego artykułu może nastąpić wyłącznie za zgodą zarządcy drogi, wydaną przed uzyskaniem pozwolenia na budowę lub zgłoszeniem budowy albo wykonania robót budowlanych. Zgłoszenie budowy przedmiotowego budynku gospodarczego na działce Teresy Wawryniuk oznaczonej nr ... nastąpiło w dniu 26 czerwca 2007 r. Przytoczone wyżej pismo z dnia 21 września 2011 r., obejmujące wyrażoną ponad cztery lata po zgłoszeniu budowy akceptację Burmistrza Miasta Lubartowa dla usytuowania budynku w odległości mniejszej niż wynikająca z ust. 1 art. 43 ustawy, nie może więc zmienić przyjętej za podstawę skarżonych decyzji oceny, iż T. W. nie przedstawiła wymaganej przepisem zgody wydanej przed zgłoszeniem budowy, a zatem warunek, o którym mowa w art. 43 ust. 2 nie został spełniony.

W ocenie Sądu nie zachodziła zatem możliwość zastosowania w sprawie wyjątku przewidzianego w ostatnio wymienionym przepisie i zaniechania zobowiązania T. W. do rozebrania północnej ściany budynku oraz wykonania nowej ściany w odległości pozostającej w zgodzie z wymogami art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W opisanej sytuacji nie było więc przesłanek do uznania, że złożenie dokumentu w postaci pisma z dnia 21 września 2011 r. stanowiłoby podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego i w związku z tym winno skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit b p.p.s.a.

W ocenie Sądu orzekającego także zarzuty podniesione w skardze A. P. nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie Sąd wskazał na niezasadność zarzutu, iż budynek gospodarczy na działce nr ... został wzniesiony w warunkach samowoli budowlanej, a dokonane zgłoszenie budowy było nieskuteczne. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w dniu 26 czerwca 2007 r. T. W. dokonała zgłoszenia budowy budynku gospodarczego o powierzchni zabudowy do 25 m² na działce nr ... położonej w L., zgodnie z wymogiem wynikającym z art. 30 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Postępowanie dotyczące zgłoszenia zostało zakończone pozytywnie, gdyż właściwy organ nie wyraził sprzeciwu, o którym mowa w art. 30 ust. 2 Prawa budowlanego, oznaczającego brak zgody na przystąpienie przez inwestora do realizacji zamierzonej działalności budowlanej. W konsekwencji wykonane przez inwestora roboty budowlane nie stanowią samowoli budowlanej, o której stanowi art. 49b ust. 1 Prawa budowlanego, bowiem wykonanie tych robót poprzedzone zostało dokonanym i przyjętym zgłoszeniem. Kwestia ta była już także wyjaśniana we wcześniejszych orzeczeniach Sądu Wojewódzkiego w sprawach o sygn. akt II SA/Lu 113/09 oraz II SA/Lu 587/10, wydanych w niezmienionych w tym zakresie okolicznościach stanu faktycznego sprawy. Ponadto, w związku z zarzutem odwołującym się do wydanego w dniu 4 października 2007 r. postanowienia o wstrzymaniu robót budowlanych podniesiono, że utrzymana zaskarżoną decyzją w mocy decyzja PINB z dnia 30 czerwca 2011 r. została wydana w oparciu o art. 51 ust. 1 pkt 2 i ust. 7 Prawa budowlanego, który pozwala na nałożenie na inwestora określonych obowiązków w sytuacji, gdy roboty budowlane zostały już wykonane. Tym samym chybiony jest zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją przepisu art. 50a pkt 1 Prawa budowlanego.

Sąd Wojewódzki wskazał, że w świetle przeprowadzonych w postępowaniu administracyjnym dowodów, w szczególności dowodów z oględzin niewątpliwym jest w sprawie, że budynek gospodarczy na działce nr ... został zrealizowany z przekroczeniem warunków zgłoszenia przyjętego bez sprzeciwu przez właściwy organ, wobec czego należało wdrożyć postępowanie przewidziane w przepisie art. 51 ust. 1 pkt 2 i ust. 7 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Jak słusznie przy tym podniesiono w zaskarżonej decyzji, Sąd Wojewódzki rozstrzygając w sprawie II SA/Lu 587/10 wskazał na prawidłowość zastosowania wymienionych przepisów w okolicznościach stanu faktycznego sprawy. W świetle przedstawionej wyżej regulacji przepisu art. 153 p.p.s.a. wyrażona w ten sposób ocena prawna wiąże zarówno ponownie rozpoznające sprawę organy administracji, jak i Sąd w sprawie niniejszej.

Art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego przewiduje nałożenie obowiązku wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, z określeniem terminu ich wykonania. W związku z tym Sąd zauważył, że uchylając decyzje wydane wcześniej w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym w oparciu o powyższy przepis Sąd Wojewódzki w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie II SA/Lu 587/10 podkreślił, iż akceptując tryb prowadzonego postępowania nie można było uznać, że nałożone na inwestora zaskarżoną decyzją obowiązki prowadzą do uzyskania stanu zgodnego z prawem, czego wymaga art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, gdyż wykonanie zaskarżonej decyzji w takim kształcie, jak to ustaliły organy, nie prowadzi do stanu zgodnego z prawem. Sąd zaznaczył również, że taka ocena stanowiła wyłączną podstawę uchylenia decyzji organów obu instancji. Ponadto w końcowej części uzasadnienia Sąd wskazał na obowiązek organu administracji ponownego rozstrzygnięcia sprawy z uwzględnieniem zawartych w uzasadnieniu uwag, zaznaczając, że ustalając zakres robót budowlanych zmierzających do zaistnienia stanu zgodnego z prawem organ uczyni to w sposób precyzyjny i wyczerpujący.

Sąd Wojewódzki uznał, że organy prawidłowo zrealizowały zawarte w uzasadnieniu wyroku w sprawie II SA/Lu 587/10 wskazania co do dalszego postępowania, jak również kierowały się wyrażoną przez Sąd oceną prawną wydając w oparciu o art. 51 ust. 1 pkt 2 i ust. 7 Prawa budowlanego ponowną decyzję nakładającą na T. W. jako inwestora obowiązek wykonania określonych w tej decyzji robót budowlanych. Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę obowiązki nałożone decyzją PINB z dnia 30 czerwca 2011 r., utrzymaną w mocy zaskarżoną decyzją organu drugiej instancji wbrew zarzutom skarżącej Anety Pietrzeli służą doprowadzeniu budynku do stanu zgodnego z prawem.

W ocenie Sądu Wojewódzkiego nie zasługiwał na podzielenie zarzut naruszenia § 12 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. Zgodnie z treścią ust. 1 § 12 rozporządzenia, jeżeli z przepisów § 13, 60 i 271-273 lub przepisów odrębnych określających dopuszczalne odległości niektórych budowli od budynków nie wynikają inne wymagania, budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż: 1) 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, 2) 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy. Sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (ust. 2). Natomiast § 18 uchwały Rady Miejskiej w Lubartowie Nr XXXI/220/97 z dnia 27 lutego 1997 r. w sprawie l części zmian obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa (Dz. Urz. Woj. Lubel. z 2007 r. Nr 33, poz. 902) dopuszcza sytuowanie budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, o ile wynikać to będzie z wymogów przyjętej formy i rodzaju zabudowy, lokalizacji, a także racjonalnego wykorzystania terenu działki i umożliwienia uzyskania poprawnych efektów przestrzennych. Z przytoczonych przepisów rozporządzenia oraz planu miejscowego obowiązującego na terenie Lubartowa wynika, że w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy istnieje możliwość usytuowania go bezpośrednio przy granicy działki budowlanej. Wyjątek wynikający z § 12 ust. 2 w powiązaniu z ustaleniami planu miejscowego, jest niezależny od wyjątków przewidzianych w § 12 ust. 3 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r., który w punktach 1 i 2 stanowi, w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się: 1) sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 pkt 2, lecz nie mniejszej niż 1,5 m, na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m, 2) sytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli będzie on przylegał całą powierzchnią swojej ściany do ściany budynku istniejącego na sąsiedniej działce lub do ściany budynku projektowanego, dla którego istnieje ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę, pod warunkiem że jego część leżąca w pasie o szerokości 3 m wzdłuż granicy działki będzie miała długość i wysokość nie większe niż ma budynek istniejący lub projektowany na sąsiedniej działce budowlanej.

Niezasadnie zatem skarżąca powołuje się na niespełnienie w okolicznościach sprawy warunków określonych w przytoczonych ostatnio przepisach.

Sąd Wojewódzki wskazać, że posadowienie budynku gospodarczego na działce nr ... bezpośrednio przy granicy tej działki z działką nr ... spełniać będzie wymogi określone w § 18 uchwały Rady Miejskiej w Lubartowie Nr XXXI/220/97. Jak trafnie podkreślił organ odwoławczy, na terenie, na którym położone są obie nieruchomości, istnieje tendencja do sytuowania budynków gospodarczych właśnie w granicy działek, co potwierdza znajdująca się w aktach administracyjnych kopia mapy ewidencji gruntów i budynków. Taka sytuacja ma miejsce zarówno na wymienionych przykładowo w zaskarżonej decyzji działkach oznaczonych numerami: ..., ..., ..., ..., jak również, między innymi, na nieruchomościach oznaczonych jako działki o numerach: ..., ..., ..., ..., ... Jest to zaś uzasadnione w świetle pomocniczej jedynie w stosunku do budynków mieszkalnych funkcji budynków gospodarczych, a także ich niewielkich rozmiarów. Mając na względzie gospodarczą funkcję budynku, którego dotyczy zaskarżona decyzja, nie budzi również wątpliwości stwierdzenie, że lokalizacja przy granicy służy racjonalnemu wykorzystaniu terenu działki budowlanej. Przedstawiona ocena jest zgodna z § 18 uchwały Rady Miejskiej w Lubartowie Nr XXXI/220/97 z dnia 27 lutego 1997 r. w sprawie l części zmian obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Lubartowa, w której możliwość sytuowania budynków bezpośrednio przy granicy działki budowlanej przewidziano w szczególności właśnie w przypadku budowy budynków gospodarczych, garażowych i tym podobnych (ppkt d § 18). Nie wnosząc sprzeciwu w stosunku do zgłoszenia budowy przedmiotowego budynku gospodarczego na działce nr 629 właściwy organ akceptował wybudowanie budynku w odległości innej, niż wynikająca z § 12 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, to jest właśnie z uwzględnieniem wyjątku przewidzianego w ust. 2 § 12 rozporządzenia. W przedstawionym ze zgłoszeniem opisie technicznym budynku jego usytuowanie w sposób odbiegający od unormowań zawartych w § 12 ust. 1 rozporządzenia uzasadniono natomiast właśnie względem na racjonalne wykorzystanie terenu działki oraz planowane wykonanie bramy umożliwiającej dojście do projektowanego budynku od strony północnej (ulicy Spacerowej).

Za niezasadny Sąd Wojewódzki uznał zarzut naruszenia § 271 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. Przepis ten określa niezbędne odległości między zewnętrznymi ścianami budynków niebędącymi ścianami oddzielenia przeciwpożarowego. Natomiast decyzją PINB z dnia 30 czerwca 2011 r. nałożono na inwestora między innymi obowiązek wykonania ściany wschodniej budynku (nie posiadającej okien), usytuowanej bezpośrednio przy granicy działki nr ... z działką skarżącej oznaczoną nr ..., jako przeciwpożarowej. Zatem nakazane do wykonania roboty budowlane w zakresie wschodniej ściany budynku, graniczącej z działką A. P., czynią zadość wymogom stawianym przez przepisy techniczno-budowlane, niwelując niebezpieczeństwo związane z zagrożeniem pożarowym ze strony budynku gospodarczego na działce do T. W.. Jednocześnie Sąd wskazał, że przeprowadzone w toku postępowania oględziny nie potwierdziły wykonania w budynku instalacji wewnętrznych, w tym instalacji grzewczej, na co zwrócono uwagę w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji.

Zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie podważa również zarzut, iż usytuowanie budynku gospodarczego bezpośrednio przy granicy działki nr ... z działką nr ... spowoduje obniżenie wartości działki A. P. przez pozbawienie jej charakteru działki budowlanej. Twierdzenie skarżącej jest nieuprawnione w świetle obowiązujących przepisów prawa. Sąd podniósł, że granice przysługującego właścicielowi władztwa nad gruntem wyznaczają, w myśl art. 140 kodeksu cywilnego, przepisy ustaw, zasady współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie własności przysługującej danemu podmiotowi. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji). Ustanowione w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) prawo do zabudowy jest elementem prawa własności, a tym samym przejawem prawa do korzystania z rzeczy. Prawo do zabudowy nieruchomości gruntowej jako publiczne prawo podmiotowe ustawodawca wprowadził także do przepisów Prawa budowlanego, stanowiąc w art. 4, że każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami.

Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Wojewódzkiego wniosła T. W., reprezentowana przez adwokata. Zaskarżonemu w całości wyrokowi zarzucono:

1.naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię, tj.

- § 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez przyjęcie przez Sąd Wojewódzki, że dopuszczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lokalizacji obiektów "bezpośrednio przy granicy" wyklucza ich lokalizację w odległości od 1,33 - 1,39 m od granicy, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, gdy tymczasem określenie "bezpośrednio przy granicy" powinno być rozumiane szeroko, to jest w odległości od 0 do 1,50 m od granicy;

- art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych w zw. z art. 51 Prawa budowlanego, polegające na uznaniu przez Sąd Wojewódzki, że zgoda zarządcy drogi o jakiej mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych na przybliżenie budynku do osi jezdni musi być wydana wyłącznie przed uzyskaniem pozwolenia na budowę lub dokonaniem zgłoszenia, w sytuacji gdy w ocenie skarżącej zgoda taka może zostać wydana także w trakcie postępowania legalizacyjnego prowadzonego w trybie art. 51 Prawa budowlanego;

2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 134 p.p.s.a. poprzez niedostrzeżenie i nierozpatrzenie przez Sąd Wojewódzki kwestii zgodności obecnego położenia ściany północnej budynku (od strony ulicy Spacerowej) z linią zabudowy dla tej działki ustaloną na podstawie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenie w planie miejscowym linii zabudowy w odległości mniejszej niż 6 metrów od krawędzi drogi gminnej może być rozumiane albo jako rażące naruszenie prawa przez uchwałę zatwierdzającą plan miejscowy (co stanowiłoby podstawę do stwierdzenia jej nieważności) albo - wręcz przeciwnie - ogólne zezwolenie na przybliżenie obiektów do tej linii w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych. W ocenie skarżącej tylko ten drugi sposób wykładni jest uprawniony a tym samym w takim przypadku odrębna zgoda zarządcy drogi nie powinna być wymagana o ile obiekt jest sytuowany w linii zabudowy ustalonej planem miejscowym;

- art. 145 § 1 lit b p.p.s.a. w zw. z art. 145. § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez nieuznanie dokumentu w postaci pisma Burmistrza Miasta Lubartów z dnia 21 września 2011 r., akceptującego usytuowanie budynku gospodarczego w jego obecnym położeniu, za podstawę wznowienia postępowania wobec uznania przez Sąd Wojewódzki, iż zgoda zarządcy drogi na lokalizację budynku w odległości mniejszej niż wynika to z art. 43 ust. 2 Prawa budowlanego musi być wydana przed uzyskaniem pozwolenia na budowę (zgłoszeniem), podczas gdy zasada ta nie znajduje zastosowania w postępowaniu legalizacyjnym, a zatem uzyskana w trakcie postępowania legalizacyjnego zgoda powinna stanowić przesłankę wznowieniową.

Wskazując na te zarzuty wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Nie dopatrzywszy się w niniejszej sprawie żadnej z wyliczonych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania sądowoadministracyjnego i będąc związany granicami skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do rozpatrzenia zarzutów tej skargi.

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1), a nadto przez naruszenie przepisów postępowania, jeśli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2).

W sytuacji przytoczenia w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego, jak i naruszenia przepisów postępowania, w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje ostatnio wymieniony zarzut. Dopiero bowiem po przesądzeniu, że w postępowaniu sądowoadministracyjnym zachowano prawidłowy tok procedury, nie uchybiając jej przepisom w stopniu, który mógłby wpłynąć na wynik sprawy, można przejść - w granicach określonych w skardze - do ocen o charakterze prawnomaterialnym.

Oba zarzuty naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego nie mają usprawiedliwionych podstaw. Postawiono je przede wszystkim z pominięciem wymagania wynikającego z treści art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj. bez wykazania, że ewentualne skutki naruszeń tych przepisów prowadziłyby do innego rozstrzygnięcia sprawy. Możliwość zaś istotnego wpływania na wynik sprawy oznacza prawdopodobieństwo takiego oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść aktu administracyjnego, które prowadziłyby do innego, niż w rozstrzyganej sprawie, ukształtowania stosunku administracyjnoprawnego. Stawiając zarzut tego rodzaju należy wykazać, że gdyby nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, to rozstrzygnięcie sprawy najprawdopodobniej mogłoby być inne. Naruszenie przepisów postępowania nie zawsze bowiem musi prowadzić do wadliwego rozstrzygnięcia sprawy.

Zarzucając naruszenie art. 134 p.p.s.a. poprzez niedostrzeżenie przez Sąd Wojewódzki zgodności obecnego położenia ściany północnej budynku z linią zabudowy, a także naruszenia art. 145 § 1 lit b p.p.s.a. w zw. z art. 145. § 1 pkt 5 k.p.a. przez nieuznanie pisma Burmistrza, pominięto w skardze kasacyjnej, iż Sąd Wojewódzki rozstrzygając omawianą kwestię powołał się na ustalenia i ocenę stanu prawnego w trzech wcześniej wydanych prawomocnych wyrokach tego sądu sygn. akt II SA/Lu 113/09, sygn. akt II SA/Lu 587/10 i sygn. akt II SA/Lu 775/11, które, jak podkreślono, były wydane w niezmienionej sytuacji faktycznej. Orzeczenia powyższe kształtowały poglądy Sądu Wojewódzkiego orzekającego w niniejszej sprawie, a zatem, aby wykazać, że ewentualne naruszenia ww. przepisów w sposób istotny wpłynęły na treść rozstrzygnięcia skarżący kasacyjnie winien co najmniej wykazać, w jaki sposób i na jakiej podstawie obecnie orzekający Sąd Wojewódzki miał odstąpić od ustaleń i poglądów wyrażanych w poprzednio wydanych wyrokach. Tych kwestii w skardze kasacyjnej jednak nie poruszono, ograniczając się do stwierdzenia, że Sąd Wojewódzki nie odniósł się do zarzutów skargi zwykłej mimo, że były one poruszane na wcześniejszych etapach sprawy. Pomija się zaś to, że we wcześniej wydanych wyrokach Sąd Wojewódzki zajmował w sprawie merytoryczne stanowisko wiążąc poglądami tam wyrażonymi i organy i Sąd następnie orzekający.

Uwzględniając powyższe kryterium oceny istotnego wpływu uchybień procesowych na wynik sprawy, nie można uznać za usprawiedliwione zarzutów naruszenia prawa procesowego postawionych w skardze, ponieważ nie jest wystarczające samo stwierdzenie w skardze kasacyjnej, iż naruszenia proceduralne miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd Wojewódzki, bez wykazania istotności tego wpływu.

Trzeba też dodać, że nawet, gdyby nie podzielić ocen Sądu Wojewódzkiego w kwestii materialnoprawnej, i przyjąć, iż zgoda zarządcy drogi na lokalizację budynku w odległości mniejszej niż wynika to z art. 43 ust. 2 Prawa budowlanego mogłaby znaleźć zastosowanie w postępowaniu legalizacyjnym, to na tle stanu faktycznego sprawy Sąd Wojewódzki nie miał podstaw do przyjęcia, iż zgoda taka została organom nadzoru budowlanego przedstawiona.

Nie okazał się też usprawiedliwiony kolejny zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego. Przepis § 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zawiera alternatywę rozłączną co do usytuowania budynków: "dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy."

Z treści tego przepisu, w zw. z jego ust. 1 pkt 2 wynika, iż ściana budynku bez otworów, w warunkach określonych w tym przepisie, może być usytuowana albo w odległości 1,5 m, albo bezpośrednio przy granicy. Podkreślenie bezpośredniości usytuowania ściany przy granicy wyklucza więc przedstawione w skardze kasacyjnej rozumienie tego przepisu, aby ściana taka mogła być usytuowana w dowolnej odległości od granicy, byleby mieściła się w przedziale od 0-1,5 m.

Z tych wszystkich względów, uznając, iż skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.