II GSK 966/14

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. postanowieniem z dnia 24 stycznia 2014 r., sygn. akt III SA/Wr 914/13 odrzucił skargę B. Sp. z o.o. w C. (dalej: skarżąca Spółka) na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] października 2013 r., Nr [...] w przedmiocie odmowy dokonania zmiany zezwolenia w zakresie lokalizacji jednego punktu gier. W uzasadnieniu wskazano, że zarządzeniem Prezesa WSA we W. z dnia 20 grudnia 2013 r. wezwano stronę skarżącą do usunięcia braków formalnych skargi w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) poprzez złożenie oryginału lub kopii odpisu pełnego z Krajowego Rejestru Sądowego poświadczonego za zgodność z oryginałem w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami. Ponadto wezwano stronę skarżącą do uiszczenia wpisu sądowego do skargi.

Zarządzenia, o których mowa, zostały skutecznie doręczone stronie skarżącej w dniu 2 stycznia 2014 r. Z akt sprawy wynikało, że strona skarżąca wykonując wezwania Sądu uiściła wpis i przedłożyła aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego (przedstawiający stan na dzień 2 stycznia 2014 r.). W ocenie Sądu I instancji skarżąca została wezwana do uzupełnienia braku formalnego skargi poprzez złożenie oryginału lub kopii pełnego, a nie aktualnego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego poświadczonego za zgodność z oryginałem w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami. Pełny odpis z KRS zawiera bowiem treść wszystkich wpisów w rejestrze pod danym numerem KRS, dokonanych od chwili pierwszego wpisu, z wyjątkiem wpisów niepodlegającym ujawnieniu i jako taki umożliwiłby Sądowi ustalenie, czy w dniu sporządzenia skargi tj. w dniu 19 listopada 2013 r. J. S., który podpisał skargę jako Prezes Zarządu, był do tego umocowany. Tymczasem z akt sprawy wynikało, że w terminie do uzupełnienia braku formalnego skargi strona skarżąca przedłożyła aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego. Odpis ten zawierał zatem – jedynie - aktualną treść wpisów w rejestrze pod danym numerem KRS na dzień 2 stycznia 2014 r., godz. 13:08:49, a tym samym uniemożliwiało to dokonanie ustaleń w zakresie reprezentacji strony skarżącej na dzień złożenia skargi tj. na dzień 19 listopada 2013 r.

Skarżąca Spółka złożyła skargę kasacyjną, w której zaskarżyła postanowienie Sądu I instancji w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skargę kasacyjną oparto na obu podstawach kasacyjnych przewidzianych w art. 174 p.p.s.a. zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj.

- art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. poprzez jego zastosowanie, tj. odrzucenie skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W., pomimo usunięcia braków formalnych skargi w przypisanym 7 - dniowym terminie;

2. naruszenie prawa materialnego tj.:

- art. 4 ust. 4 aa w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 20 sierpnia 1997 roku o Krajowym Rejestrze Sadowym, poprzez ich niezastosowanie i błędne przyjęcie, wbrew zasadzie domniemania prawdziwości wpisów w Krajowym Rejestrze Sądowym, że załączony przez B. Sp. z o.o. aktualny wydruk komputerowy informacji o podmiotach wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego, nie odzwierciedla rzeczywistego stanu prawnego Spółki, w tym w szczególności w zakresie osób uprawnionych do jej reprezentowania, niewłaściwie przyjmując, iż Skarżąca nie udowodniła/wykazała legitymacji Pana J. S. - Prezesa Zarządu B. sp. z o.o. do jednoosobowej reprezentacji spółki;

- art. 15 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 20 sierpnia 1997 roku o Krajowym Rejestrze Sadowym, poprzez jego niezastosowanie, przy uwzględnieniu obowiązującej zasady jawności wpisów w Krajowym Rejestrze Sądowym i prawa bezpośredniego dostępu do informacji w nim zawartych za pośrednictwem Centralnej Informacji KRS.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Ta jednakże w niniejszej sprawie nie miała miejsca.

W pierwszej kolejność należy podkreślić, że zgodnie z art. 29 p.p.s.a. przedstawiciel ustawowy albo organ osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej mającej zdolność sądową ma obowiązek wykazać swoje umocowanie dokumentem przy pierwszej czynności. Brak w tym zakresie jest brakiem formalnym, uzupełnianym w trybie art. 49 § 1 p.p.s.a., a art. 58 § 1 pkt 3 powołanej ustawy stanowi, że sąd administracyjny odrzuca skargę w sytuacji, gdy strona nie usunęła w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi. Ustawa – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie określa, jakim dokumentem należy wykazać umocowanie organu osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej posiadającej zdolność sądową do dokonywania czynności w jej imieniu. Naczelny Sąd Administracyjny podziela jednak wyrażany w orzecznictwie i piśmiennictwie pogląd, że umocowanie do reprezentowania spółek prawa handlowego wykazują dokumenty wydawane przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Sądowego, takie jak odpisy /pełne, aktualne/, wyciągi zaświadczenia i pozostałe informacje (v. postanowienie NSA z dnia 14 października 2008 r., sygn. akt I GSK 1080/07 i powołane tam orzecznictwo).

W rozpoznawanej sprawie skarżąca Spółka wraz ze skargą nie złożyła potwierdzenia umocowania Prezesa Zarządu J. S. do występowania w imieniu Spółki. W odpowiedzi na zarządzenie Sądu z dnia 20 grudnia 2013 r. do złożenia oryginału lub kopii odpisu pełnego z Krajowego Rejestru Sądowego poświadczonego za zgodność z oryginałem Spółka nadesłała aktualny wydruk komputerowy z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego – stan na dzień 2 stycznia 2014 r.

Przechodząc do oceny zarzutów skargi kasacyjnej należy stwierdzić, że w obecnym stanie prawnym, obowiązującym od 1 stycznia 2012 r., pobrane wydruki komputerowe aktualnych informacji o podmiotach wpisanych do Rejestru mają moc zrównaną z mocą dokumentów wydawanych przez Centralną Informację, jeżeli posiadają cechy umożliwiające ich weryfikację z danymi zawartymi w Rejestrze (art. 4 ust. 4aa ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, dodany przez art. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 13 maja 2011 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 144, poz. 851).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. odrzucił wniesioną w niniejszej sprawie skargę z uwagi na nienadesłanie pełnego odpisu z KRS dotyczącego skarżącej, a tym samym stanął na stanowisku, iż nieuzupełnienie braku w postaci złożenia pełnego odpisu KRS uniemożliwiało nadanie wniesionemu środkowi zaskarżenia właściwego biegu. Stanowisko to uznać trzeba za niezasadne, albowiem taka interpretacja jest w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zbyt rygorystyczna. Nie można bowiem przyjąć, że każde nieuzupełnienie braków formalnych pisma będzie prowadziło do sytuacji pozostawienia go bez rozpoznania, bądź odrzucenia. Podstawą takiego rozstrzygnięcia może być jedynie brak istotny, tzn. taki którego nieusunięcie uniemożliwia nadanie pismu dalszego biegu. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w postanowieniach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt I OZ 270/12, oraz z dnia 30 marca 2012 r. sygn. akt I OSK 677/12, dostępne w CBOIS, http://cbois.nsa.gov.pl).

Na gruncie niniejszej sprawy złożenie przez skarżącą Spółkę aktualnego odpisu z KRS nie można, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zakwalifikować jako braku istotnego. Z analizy nadesłanego aktualnego odpisu KRS (k. 31 – 35 akt administracyjnych) wynika, iż J. S. S. – prezes zarządu oraz P. S. – członek zarządu są uprawnieni do reprezentacji Spółki jako zarząd i każdy członek zarządu samodzielnie. Skoro z aktualnego odpisu KRS (stan na dzień 2 stycznia 2014 r.) wynika, iż data dokonania ostatniego wpisu to 20 sierpnia 2013 r. należy przyjąć, iż Prezes Zarządu J. S. był uprawniony w dniu 19 listopada 2013 r. do złożenia w imieniu Spółki skargi. Nieprawidłowe zatem było przyjęcie przez Sąd I instancji, iż brak nadesłania pełnego odpisu KRS uniemożliwiło ustalenie czy w dniu sporządzenia skargi J. S., który podpisał skargę, był do tego umocowany. Nadanie zatem sprawie dalszego biegu było możliwe.

Ponadto zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przyjęcie tak rygorystycznego stanowiska Sądu I instancji zamykałoby stronie prawo do sądu. Stanowiłoby to naruszenie zasady wyrażonej w art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które to przepisy gwarantują każdemu prawo do rozpoznania jego sprawy przez niezawisły sąd i zakazują zamykanie drogi sądowej. Nadmiernie rygorystyczne stanowisko, jakie zajął Sąd I instancji, sprzeczne z prokonstytucyjną wykładnią przepisów procesowych, stanowiłoby właśnie takie zamknięcie, a co za tym idzie, naruszałoby podstawowe zasady i swobody obywatelskie. W takim stanie rzeczy zarzut naruszenia art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. uznać należy za usprawiedliwiony.

Z przedstawionych powodów, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia. NSA nie orzekał o kosztach postępowania kasacyjnego, gdyż przepisy art. 203 i 204 p.p.s.a. nie mają zastosowania, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie (zob. uchwała NSA z 4 lutego 2008 r., I OPS 4/07, ONSAiWSA 2008, nr 2, poz. 23).