IV SA/Wa 451/14

Uzasadnienie

Wojewoda [...] postanowieniem z [...] sierpnia 2013 r wymierzył Wójtowi Gminy O. (dalej także: "skarżący") karę w wysokości 10 500 zł za 21 dni zwłoki w wydaniu decyzji z [...] października 2010 r o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie słupowej stacji transformatorowej 15/0,4 kV, budowie odgałęzienia sieci elektroenergetycznej napowietrznej SN 15 kV, budowie sieci elektroenergetycznej kablowej nn 0,4 kV, budowie złącza kablowo-pomiarowego, przewidzianej do realizacji na działce nr 10/49, położonej w miejscowości M., w związku z naruszeniem terminu określonego w art 51 ust 4 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazał, że postępowanie w ww. sprawie rozpoczęło się następnego dnia po dniu wpłynięcia wniosku do Urzędu Gminy O., tj. [...] sierpnia 2010 r, a zakończyło się [...] października 2010 r., tj. w dniu w którym została wydana przedmiotowa decyzja lokalizacyjna. Ustawowy 65 - dniowy termin, przewidziany dla organu na wydanie decyzji upłynął [...] października 2010 r. Zatem decyzja lokalizacyjna z [...] października 2010 r wydana została 21 dni po terminie ustawowym.

Wójt Gminy O. złożył zażalenie na powyższe postanowienie w którym zarzucił organowi I instancji naruszenie art 51 ust 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego niezastosowanie oraz naruszenie art. 7 i art. 77 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 roku, poz. 267, dalej: “Kpa") wskutek niezbadania przyczyn zaistniałego opóźnienia oraz brak analizy w zakresie ustalenia czy organ miał możliwość dotrzymania 65 - dniowego terminu przewidzianego na wydanie decyzji w przedmiotowej sprawie.

Skarżący zwrócił uwagę, że wniosek o wydanie decyzji lokalizacyjnej został złożony bezpośrednio po zmianie art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dokonanej art. 70 pkt 5 lit. a ustawy z 7 maja 2010 r. o wspieraniu usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U z 2010 r., Nr 106, poz. 675). Zdaniem skarżącego obowiązujące od 17 lipca 2010 r. nowe przepisy art 51 ust 2-2c, dotyczące nakładania kar pieniężnych na organ wydający decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego spowodowały w początkowym okresie opóźnienia w wydawaniu decyzji lokalizacyjnych. Skarżący podniósł, iż zwłoka spowodowana nowelizacją art. 51 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie może być uznana za opóźnienie powstałe z winy organu.

Ponadto wskazał, iż przekroczenie terminu na wydanie decyzji z [...] października 2010 r., nastąpiło wskutek zawiadomienia stron o możliwości zapoznania się z aktami sprawy stosownie do art. 10 Kpa. Podał także, iż zwłoka w wydaniu decyzji lokalizacyjnej nastąpiła z powodu nieuiszczenia przez pełnomocnika inwestora opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pełnomocnik inwestora uiścił stosowną opłatę dopiero [...] października 2010 r. Zdaniem skarżącego czas oczekiwania na wniesienie przez stronę wymaganych opłat nie może być uznany jako przyczyna opóźnienia w wydaniu decyzji zależna od organu.

Minister Infrastruktury i Rozwoju postanowieniem z [...] stycznia 2014 r. utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z [...] sierpnia 2013 r.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że 65 - dniowy termin wskazany w art 51 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rozpoczął bieg [...] sierpnia 2010 r., tj. w dniu następnym po dniu, w którym do Urzędu Gminy wpłynął wniosek o wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie. Natomiast rzeczywisty okres postępowania zakończył swój bieg w dniu wydania decyzji lokalizacyjnej, tj. [...] października 2010 r. Dzień [...] października 2010 r. jest więc ostatnim dniem, który podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu prowadzenia przez skarżącego postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji ww. inwestycji celu publicznego. Zatem postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie toczyło się przez 86 dni.

Wskazał, że zgodnie z treścią z art 51 ust 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do terminu, o którym mowa w ust 2, nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu. Następnie stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie miały jednak miejsca żadne czynności ani zdarzenia, których terminy mogły zostać odliczone od czasu trwania postępowania w sprawie.

W związku z powyższym, zdaniem organu odwoławczego, uznać należy, że ilość dni zwłoki organu w wydaniu przedmiotowej decyzji wyniosła 21 dni.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skarżącego dotyczącego zmiany art. 51 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, uznał, iż fakt ten pozostaje bez wpływu na wyliczenie okresu biegu całego postępowania. Podał, że wewnętrzne problemy organizacyjne organu wynikające ze zmiany brzmienia art 51 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie mogą wpływać na realizację obowiązku wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie określonym w art 51 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zaznaczył także, iż do czynności o jakich mowa w art 51 ust 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie można zaliczyć zwykłych czynności procesowych które, jakkolwiek wynikają z przepisów prawa, w tym z Kpa, stanowią zwykłe działania organu składające się na to postępowanie i nie wymagają dodatkowych nadzwyczajnych działań. Nie można więc uznać za takie czynności np. zawiadomienia stron o wszczęciu postępowania (np. 61 § 4 Kpa), zawiadomienia stron o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy, uczestniczenia w przeprowadzeniu dowodu (np. 77 § 4, np. 79 § 2, np. 81 Kpa), czy też oczekiwania organu na potwierdzenie otrzymania przez stronę innego pisma. W związku z powyższym, w ocenie organu odwoławczego, zawiadomienie stron o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy należy do zwykłych czynności procesowych organu prowadzącego postępowanie administracyjne i nie można uznać go za czynność przerywającą bieg terminu ustawowego. Zawiadomienie w przeciwieństwie do np. wezwania nie uzależnia dalszych czynności organu administracji publicznej od zajęcia stanowiska przez stronę.

Za niezasadny uznał również zarzut nieuwzględnienia przy obliczaniu terminu, określonego w art 51 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, faktu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa dopiero [...] października 2010 r. Podał, iż nieopłacenie pełnomocnictwa nie wpływa na ważność i skuteczność jego udzielenia, a może spowodować jedynie skutki w zakresie prawa finansowego. Brak opłaty od pełnomocnictwa nie może być traktowany jako kwalifikowany brak formalny samego pełnomocnictwa. Dlatego też okoliczność późniejszego uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa nie mogła stanowić podstawy do odliczenia przez organ okresu oczekiwania na ww. opłatę od terminu określonego w art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Skarżący, w skardze na powyższe postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] stycznia 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wniósł o jego uchylenie w całości wraz z poprzedzającym go postanowieniem Wojewody [...] z [...] sierpnia 2013 r.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego niezastosowanie w sprawie i przyjęcie, że w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, z 65 - dniowego terminu przewidzianego na wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie podlega wyłączeniu:

7 - dniowy termin wyznaczony stronie na zapoznanie się z aktami sprawy wraz z okresem niezbędnym na doręczenie korespondencji;

okresów opóźnienia powstałych z winy strony lub z przyczyn niezależnych od organu, tj. okresu oczekiwania na wniesienie przez stronę opłaty skarbowej oraz - na zasadzie wyjątku uzasadnionego okolicznościami sprawy - względy organizacyjne organu w kontekście specyfiki Gminy O.

Zdaniem skarżącego - wbrew twierdzeniom zawartym w zaskarżonym postanowieniu - czynność zawiadomienia strony o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia w zakresie zebranego materiału dowodowego, nie pozostaje bez wpływu na dalszy bieg postępowania. Dopiero upływ wyznaczonego terminu (lub wcześniejsze stanowisko strony, co miało miejsce w niniejszej sprawie), daje organowi możliwość podjęcia dalszych czynności w postępowaniu, tj. stosownie do sytuacji faktycznej: rozstrzygnięcia sprawy w drodze decyzji lub kontynuowania postępowania wyjaśniającego w zakresie wskazanym przez stronę, co powoduje, że podczas jego biegu postępowanie pozostaje w swoistym zawieszeniu. Wobec powyższego okres oczekiwania na stanowisko strony nie powinien być uwzględniany przy obliczaniu kary.

W ocenie Wójta Gminy O., nie można także obciążać organu zwłoką strony we wniesieniu opłaty skarbowej od czynności urzędowej (wydania decyzji) oraz od złożenia dokumentu pełnomocnictwa. Stwierdził, że do czasu uzupełnienia stosownych opłat, organ nie mógł wydać stronie przedmiotowej decyzji, co również zaważyło na długości prowadzonego postępowania i nie powinno być kwalifikowane jako zwłoka w jego prowadzeniu. Ponadto zaznaczył, że organ odwoławczy pominął, że w niniejszym postępowaniu obowiązek wniesienia opłaty skarbowej nie dotyczył wyłącznie złożenia dokumentu pełnomocnictwa, ale także dokonania czynności urzędowej - wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Stosownie natomiast do art. 261 § 2 Kpa, jeżeli w wyznaczonym terminie należności nie zostaną uiszczone, podanie podlega zwrotowi lub czynność uzależniona od opłaty zostanie zaniechana. Tym samym, do dnia uzupełnienia opłaty skarbowej (tj. do [...] października 2010 r.) organ nie mógł wydać stronie stosownej decyzji.

Końcowo podniósł, że art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest wprost adresowany do organów wydających decyzje, a jego stosowanie pozostaje w gestii organów wyższego stopnia, mających, zgodnie z celem regulacji, poprzez wymierzanie kar doprowadzić do przyspieszenia postępowania i skrócenia procesu inwestycyjnego. Realizacja tego celu wydaje się być jednak w niniejszej sprawie wątpliwa - wymierzenie kary nastąpiło dopiero po upływie trzech lat od wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, co, zdaniem skarżącego, pozostaje w sprzeczności z istotą regulacji i intencją ustawodawcy.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, iż w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekające w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Stosownie zaś do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. dalej: "p.p.s.a."), Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że w granicach danej sprawy Sąd dokonuje oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami prawa, bez względu na zarzuty podniesione w skardze.

Rozpoznając skargę w świetle wyżej wskazanych kryteriów należy uznać, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.

Sąd stwierdza, że postępowanie w rozpoznawanej sprawie zostało przeprowadzone zgodnie z przepisami. Zebrany materiał dowodowy został oceniony w sposób prawidłowy, wyciągnięto z niego logiczne wnioski, które znalazły się w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowił art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z tym przepisem w przypadku, gdy właściwy organ nie wyda decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie 65 dni od daty złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji - organ wyższego stopnia (w ust. 3 określono, że jest nim wojewoda) wymierza temu organowi, w drodze postanowienia karę w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. Stosownie zaś do ust. 2c powyższego artykułu do terminu, o którym mowa w ust. 2 nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony, albo z przyczyn niezależnych od organu. Jak jednolicie przyjmuje się w orzecznictwie na gruncie analogicznego art. 35 ust. 8 ustawy z 7 lipca 1994r. (Dz. U. z 2010r, Nr 243, poz. 1623 ze zm.) do czynności, o jakich mowa w ust. 8 art. 35 ustawy Prawo budowlane nie można zaliczyć zwykłych czynności procesowych, takich jak powiadomienie stron o wszczęciu postępowania (art. 61 § 4 k.p.a.) czy też zawiadomienie tych stron o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy, jak też uczestniczenia w przeprowadzeniu dowodu (art. 77 § 4 k.p.a., art. 79 § 2 k.p.a., art. 81 k.p.a.) ani też czynności związanych z ustaleniem stron postępowania. Są to bowiem czynności konieczne do dopełnienia w każdym postępowaniu administracyjnym i mieszczą się one w maksymalnym czasie postępowania o wydalenie pozwolenia budowlanego wyznaczonym na 65 dni. Natomiast do okresów opóźnień wskazanych w art. 35 ust. 8 ustawy Prawo budowlane należą, jak stanowi ta norma prawna, opóźnienia spowodowane z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu (vide wyroki: wyrok NSA z 3 lutego 2009 r. sygn. akt II OSK 87/08, wyrok NSA z 23 sierpnia 2007 r. sygn. akt II OSK 973/06, wyrok NSA z 3 lipca 2008 r. sygn. akt II OSK 767/07, wyrok NSA z 8 grudnia 2011r. sygn. akt II OSK 1765/10).

Powyższe należy odnieść do postępowania prowadzonego w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Podkreślić także należy, że termin wskazany w treści art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi gwarancję ochrony praw inwestora do rozpoznania wniosku bez zbędnej zwłoki. Organ wyższego stopnia, po ustaleniu liczby przekroczonych dni 65-dniowego terminu, ma obowiązek wymierzenia kary w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. Wymierzenie kary na podstawie art. 51 ust. 2 powyższej ustawy jest obligatoryjne. Jedynie wskazanie że opóźnienie powstało z winy strony lub z przyczyn niezależnych od organu powoduje, że kara pieniężna za okres, w którym to usprawiedliwione opóźnienie powstało, nie będzie wymierzona.

W ocenie sądu w przedmiotowej sprawie nie miały miejsca żadne nadzwyczajne czynności ani zdarzenia, których terminy mogły zostać odliczone od czasu trwania postępowania w sprawie na podstawie .art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym..

Takie stanowisko zajął organ w zaskarżonym postanowieniu i Sąd w pełni je akceptuje.

Mając powyższe na uwadze, uznać należy, że postępowanie w niniejszej sprawie trwało 86 dni. Wniosek o wydanie decyzji wpłynął bowiem do Urzędu Gminy O. [...] sierpnia 2010 r., dlatego też 65-dniowy termin do wydania decyzji rozpoczął swój bieg [...] sierpnia 2013 r. Postępowanie zakończyło się [...] października 2013 r., tj. w dniu w którym została wydana decyzja lokalizacyjna. Z powyższego zatem wynika, że ustawowy 65 - dniowy termin, przewidziany dla organu na wydanie przedmiotowej decyzji upłynął [...] października 2013 r. W związku z powyższym stwierdzić należy, że decyzja lokalizacyjna z [...] października 2013 r. wydana została 21 dni po terminie ustawowym. Dlatego też, w ocenie Sądu, uznać należy, że organ prawidłowo nałożył na skarżącego karę w wysokości 10 500 zł za wydanie ww. decyzji z naruszeniem art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego zawartych w skardze podnieść należy, że czynności Wójta Gminy O. polegające na zawiadomieniu stron o wszczęciu postępowania administracyjnego jak również na zawiadomieniu stron, o możliwości zapoznania się z aktami (stosownie do art. 10 ust. 1 Kpa), stanowią standardowe czynności procesowe organu administracji publicznej, które występują każdorazowo w postępowaniu dotyczącym wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Czynności te nie mają charakteru nadzwyczajnego, nie podlegają więc wyłączeniu z 65 - dniowego terminu ustawowego.

Wskazana zatem przez skarżącego ww. okoliczności, w tym oczekiwanie na upływ 7-dniowego terminu do zapoznania się przez strony z aktami sprawy wraz z czasem niezbędnym dla doręczenia korespondencji, nie może stanowić usprawiedliwienia niewydania przedmiotowej decyzji w terminie 65 dni.

Zdaniem Sądu również fakt nieuiszczenia stosownych opłat skarbowych nie może stanowić podstawy do przedłużenia określonego w ustawie 65 dniowego terminu.

Zgodzić należy się w tym zakresie z Ministrem Infrastruktury i Rozwoju, że skoro przepisy ustawy z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r., poz. 1282 ze zm.) uzależniają wydanie decyzji od uiszczenia opłaty, a po stronie wnioskodawcy nie wystąpiły okoliczności uzasadniające zwolnienie go od tego obowiązku, organ powinien wezwać wnioskodawcę do uiszczenia tej opłaty i wyznaczyć mu termin na dokonanie czynności. W przedmiotowej sprawie Wójt Gminy O. nie wystosował formalnego wezwania inwestora, zgodnie z treścią art. 261 Kpa, i tym samym nie określił terminu, w jakim oczekuje na uzupełnienie przez wnioskodawcę brakującej opłaty. W aktach sprawy brak jest także jakichkolwiek adnotacji świadczących o zauważonych brakach wniosku. Odnosząc się do argumentacji skarżącego, iż zaniechał formalnego wezwania wskutek złożonej przez inwestora ustnej deklaracji uiszczenia należności zauważyć należy, że brak jest przepisu, który nakazywałby organowi orzekającemu w sprawie wymierzenia kary za zwłokę w wydaniu decyzji lokalizacyjnej uwzględnianie - przy obliczaniu okresów podlegających wyłączeniu z 65 - dniowego terminu ustawowego - czasu trwania negocjacji pomiędzy inwestorem, a organem odnośnie kwestii dotyczących prowadzonego postępowania, a już zwłaszcza jeśli chodzi o działania omijające procedurę. Bez wątpienia okres ten nie stanowi ,,opóźnienia powstałego z winy strony", skoro strona w ogóle nie była przez organ - w sposób przewidziany przepisami - powiadomiona o występujących uchybieniach w postaci nieuiszczenia należnej opłaty.

Odnosząc się natomiast do powoływanego przez skarżącego braku opłaty od pełnomocnictwa zauważyć należy, że brak ten nie może być uznany jako kwalifikowany brak formalny samego pełnomocnictwa. W świetle treści z art. 33 § 2 Kpa wystarczającą przesłanką do udzielenia pełnomocnictwa jest jego sporządzenie na piśmie, w formie dokumentu elektronicznego lub zgłoszone do protokołu. O skuteczności pełnomocnictwa nie decyduje zatem uiszczenie opłaty skarbowej. Odpowiednim trybem w przypadku jej braku jest bowiem powiadomienie właściwego organu podatkowego o nieuregulowaniu opłaty na podstawie art. 11 ustawy o opłacie skarbowej. Uznać zatem należy, że okoliczność późniejszego uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa nie mogła stanowić podstawy do odliczenia przez organ okresu oczekiwania na ww. opłatę od terminu określonego w art 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustosunkowując się natomiast do zarzutu skarżącego w zakresie zmiany art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w ślad za organem podnieść należy, iż fakt ten pozostaje bez wpływu na wyliczenie okresu biegu całego postępowania. Skoro bowiem organ administracji publicznej jest obowiązany działać na podstawie i w granicach przepisów prawa, to wydając w konkretnej sprawie administracyjnej decyzję musi przy tym stosować przepisy prawa materialnego i procesowego obowiązujące w dacie jej wydawania (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 maja 2012 r., sygn. akt VI SA/Wa 2371/11, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 389/11). Nawet jeśli zmiana prawa nastąpiła przed wydaniem decyzji administracyjnej organ wydając decyzję jest zobowiązany uwzględnić nowy stan prawny, choćby postępowanie było wszczęte przed zmianą, chyba że nowe przepisy stanowią inaczej. Wynika to wprost z wyrażonej w art. 6 Kpa zasady legalizmu. Zauważyć należy, iż ustawa o wspieraniu usług i sieci telekomunikacyjnych zaczęła obowiązywać od 17 lipca 2010 r., natomiast wniosek inwestora o wydanie decyzji lokalizacyjnej w przedmiotowej sprawie wpłynął do Urzędu Gminy O. [...] sierpnia 2010 r., a więc po wejściu w życie powyższej ustawy. Wewnętrzne problemy organizacyjne organu wynikające ze zmiany brzmienia art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie mogą w żaden sposób wpływać na realizację obowiązku wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie określonym w art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z orzecznictwem sądowym, natłok wpływających spraw i niewystarczająca obsada kadrowa do załatwiania ich na bieżąco, nie mogą być uznane za uzasadnioną przeszkodę w załatwieniu sprawy (wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 marca 2011 r., sygn. akt I SAB/Wa 321/10, z 22 listopada 2011 r., sygn. akt IV SAB/Wa 134/11, oraz z 21 października 2009 r., sygn. akt IV SAB/Wa 91/09, czy też z 17 maja 2007 r., sygn. akt IV SAB/Wa 35/07). Zatem Wójt Gminy O. jako zwierzchnik służbowy pracowników Urzędu Gminy O. winien tak organizować pracę, by jakakolwiek absencja pracowników urzędu czy braki kadrowe nie wpłynęły na niedotrzymywanie terminów ustawowych do załatwienia sprawy (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 10 stycznia 2012 r., sygn. akt II SAB/Bk 60/11).

Zgodzić także należy się z organem odwoławczym, iż art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest adresowany wprost do organu wydającego decyzję lokalizacyjną, bowiem wskazuje w jakim terminie organ ma wydać decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz określa sankcje za przekroczenie tego terminu.

Z powyższych względów, na podstawie art. 151 p.p.s.a. należało oddalić skargę jako niezasadną.