I OSK 689/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1707/12, oddalił skargę R. Ł. na rozkaz personalny Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji przyznających dodatki za znajomość języków obcych.

W uzasadnieniu Sąd podał następujący stan sprawy: Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego rozkazem personalnym z dnia [...] grudnia 2002 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 119 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Dz. U. nr 74, poz. 676) i § 4 pkt 2, § 6 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1a i ust 3, § 7 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 października 2002 r. w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu (Dz. U. nr 172, poz. 1408) oraz § 1 ust 1 pkt 3 zarządzenia nr 27 z dnia 17 lipca 2002 r. w sprawie właściwości przełożonych w niektórych sprawach osobowych, przyznał R. Ł. z dniem 1 grudnia 2002 r. dodatek za znajomość języka angielskiego w wysokości 20% najniższego uposażenia – płatny bezterminowo.

Następnie rozkazem z dnia [..] marca 2005 r., nr [...], Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego przyznał R. Ł. z dniem 1 marca 2005 r. dodatek za znajomość języka francuskiego w wysokości 20% najniższego uposażenia – płatny bezterminowo.

Rozkazem z dnia [...] stycznia 2012 r. organ przyznał funkcjonariuszowi z dniem 1 stycznia 2012 r. dodatek za znajomość języka hiszpańskiego w wysokości 20% najniższego uposażenia – płatny bezterminowo.

W dniu [...] maja 2012 r. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego rozkazem personalnym nr [...], wydanym na podstawie art. 162 § 1 pkt 1 kpa w związku z § 2 ust. 2 w zw. ust 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Dz. U. poz. 433), stwierdził wygaśnięcie powyższych rozkazów przyznających dodatki za znajomość języka: angielskiego, francuskiego oraz hiszpańskiego.

Wnioskiem z dnia 7 czerwca 2012 r. R. Ł. wystąpił do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o ponowne rozpatrzenie sprawy wskazując, że przepis prawa będący podstawą do wygaśnięcia przedmiotowych dodatków jest sprzeczny z art. 2 Konstytucji RP, gdyż godzi w zasadę praw nabytych.

Rozkazem z dnia [...] lipca 2012 r. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego utrzymał w mocy rozkaz personalny z dnia [..] maja 2012 r. wskazując, że był zobligowany do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji gdyż, z uwagi na wygaśnięcie prawa do dodatku za znajomość języka obcego, powyższa decyzja, stała się bezprzedmiotowa.

Organ podał, że w dniu 5 maja 2012 r. weszło w życie rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. (Dz. U. poz. 433), które zmieniło przepisy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 października 2002 r. w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia zmieniającego, prawo do dodatku za znajomość języka obcego, przyznane na podstawie dotychczasowych przepisów, wygasa z dniem wejścia w życie tego rozporządzenia. W świetle zaś § 2 ust. 2 rozporządzenia zmieniającego, na Szefie Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego ciąży obowiązek wydania decyzji administracyjnej, w formie rozkazu personalnego, o wygaśnięciu dotychczasowych decyzji o przyznaniu dodatku za znajomość języka obcego.

Na ten rozkaz personalny R. Ł. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 119 ust. 2 i art. 120 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu. Skarżący wniósł o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie, czy rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. w zakresie, w jakim cofa dodatek językowy dla funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w sytuacji gdy art. 119 ust. 2 i art. 120 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu przewiduje, iż dodatek językowy ma charakter stały i zobowiązuje, a nawet uprawnia organ wykonawczy do jego określenia i nie daje uprawnień do jego cofnięcia w drodze rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów, jest zgodne z Konstytucją RP.

W odpowiedzi na skargę Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonym rozkazie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1707/12, oddalając skargę R. Ł. na rozkaz personalny Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia 27 lipca 2012 r. wskazał, że w sprawie zaistniała okoliczność, na podstawie której należało uznać, iż dotychczasowe decyzje przyznające skarżącemu dodatek za znajomość języków obcych stały się bezprzedmiotowe. Zmienił się bowiem stan prawny –została uchylona podstawa prawna do przyznania przedmiotowego świadczenia, a jednocześnie stwierdzenie jej wygaśnięcia nakazał powołany wyżej § 2 ust. 2 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 2012 r.

Zdaniem Sądu stwierdzenie "bezterminowo" nie oznacza nabycia stałego prawa do przedmiotowego dodatku, ale raczej wskazuje bliżej nieokreślony czas, w którym dodatek ten przysługuje. Natomiast stwierdzenie w art. 119 ust 2 powołanej ustawy, że dodatkami do uposażenia o charakterze stałym są dodatki ustalone w stawkach miesięcznych, należy odnosić do stałości ich wysokości, a nie do stałości prawa do ich otrzymywania.

Sąd pierwszej instancji uznał, że zbędnym było zwracanie się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym dotyczącym zgodności omawianych przepisów z Konstytucją, z uwagi na brak wątpliwości co do ich konstytucyjności.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożył R. Ł., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, powiększonych o opłatę skarbową uiszczoną od pełnomocnictwa.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1) przepisów postępowania, to jest:

a) art. 28 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) w związku z art. 162 § 1 pkt 1 i art. 10 K.p.a., polegające na niedopuszczeniu do udziału w postępowaniu skarżącego na prawach strony, pomimo, iż miał interes do występowaniu we wspomnianym postępowaniu w charakterze strony;

b) art. 141 § 4 w związku z art. 3 § 1 i 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 145 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skutkujące rozstrzygnięciem sprawy przez Sąd bez wszechstronnego rozważania całokształtu materiału dowodowego, w tym nierozpoznania okoliczności niedokonania przez organ drugiej instancji prawidłowej kontroli decyzji organu pierwszej instancji, co spowodowało ustalenie stanu sprawy niezgodne ze stanem rzeczywistym, to jest przyjęciem, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie z dnia 16 kwietnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy (...), nie wyszedł poza granice upoważnienia ustawowego zawartego w art. 119 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, co w konsekwencji doprowadziło do nieuwzględnienia skargi;

c) art. 233 K.p.c. w związku z art. 106 § 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, polegające na zastosowaniu przez Sąd oczywiście błędnych kryteriów oceny dowodów oraz przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, przejawiające się w naruszeniu obowiązku wyprowadzenia z materiału dowodowego wniosków logicznych i spójnych;

d) art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z nieprzedstawieniem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku takich ustaleń i dowodów, jakie mogłyby przemawiać za oddaleniem skargi, a w konsekwencji w wyniku całkowicie dowolnego ustalenia, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie z 2012 r. nie wyszedł poza granice upoważnienia ustawowego zawartego w art. 119 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu;

2) przepisów prawa materialnego, to jest:

a) art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z tym, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie z 2012 r. wyszedł poza granice upoważnienia ustawowego zawartego w art. 119 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu;

b) art. 119 ust. 2 i art. 120 ustawy z 2002 r. w związku z art. 2 Konstytucji RP, poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, że dodatki za znajomość języków obcych przyznane skarżącemu rozkazem personalnym nr 00-1676 z dnia 4 grudnia 2002 r., Pf-319 z dnia 10 marca 2005 r. i 151 z dnia 19 stycznia 2012 r. nie ma charakteru prawa nabytego.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że z lakonicznie sporządzonego uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, co legło u podstaw oddalenia skargi.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, podzielając stanowisko Sądu pierwszej instancji, wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Organ podkreślił, że konstrukcja przepisów w sprawie dodatków językowych nie daje podstaw do założenia, że przyznanie prawa do dodatku językowego ma postać prawa przyznanego bezterminowo i należy go traktować jako prawo nabyte, chronione konstytucyjną zasadą ochrony praw słusznie nabytych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Z uwagi na to, że niniejsza skarga kasacyjna zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi zarówno naruszenie przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego, w pierwszej kolejności rozpoznane zostaną zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie został naruszony art. 28 k.p.a., gdyż skarżący przez cały czas traktowany był jako strona w niniejszym postępowaniu, które sprowadzało się do ustalenia, że na podstawie przepisów rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 października 2002 r. R. Ł. przysługiwało prawo do dodatków za znajomość języków obcych oraz, że pobierał on takie dodatki. Zatem, wobec zmiany przepisów przyznających dodatki za znajomość języków obcych – wskutek wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. – doręczono skarżącemu decyzję o wygaśnięciu dodatków za znajomość języków obcych.

Wobec tego uznać należy, że niezasadne są zarzuty skargi kasacyjnej o naruszeniu w zaskarżonym wyroku art. 28 K.p.a. oraz art. 233 K.p.c. w związku z art. 106 § 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Nie jest również trafny zarzut naruszenia art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, bowiem Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku zawarł wszelkie niezbędne elementy określone w tym przepisie.

Nie jest również zasadny zarzut naruszenia art. 162 § 1 pkt 1 K.p.a., zgodnie z którym, organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony.

Z przytoczonego powyżej przepisu wynika, że organ administracji publicznej jest obowiązany stwierdzić wygaśnięcie decyzji, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: decyzja stała się bezprzedmiotowa, stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo stwierdzenie wygaśnięcia decyzji leży w interesie społecznym lub w interesie strony. Natomiast bezprzedmiotowość wynika z ustania prawnego bytu elementu stosunku materialnoprawnego nawiązanego na podstawie decyzji administracyjnej, a to z powodu zgaśnięcia podmiotu, zniszczenia lub przekształcenia rzeczy, rezygnacji z uprawnień przez stronę, czy też na skutek zmiany stanu faktycznego uniemożliwiającego wykonanie decyzji albo z powodu zmiany w stanie prawnym. Dotyczy to jednak tylko takich przypadków, gdy znowelizowane przepisy przewidują taki skutek.

W niniejszej sprawie Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego stwierdził, na podstawie art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a., wygaśnięcie rozkazów personalnych przyznających skarżącemu dodatki za znajomość języków obcych wskazując, że przepis wprowadzający to uprawnienie, to jest § 6 i 7 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 października 2002 r. w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego został uchylony § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dniem 5 maja 2012 r. Nadto zgodnie z treścią § 2 tego rozporządzenia, prawo do dodatku za znajomość języka obcego przyznane na podstawie dotychczasowych przepisów wygasa z dniem wejścia w życie rozporządzenia z 16 kwietnia 2012 r. Stwierdzenie wygaśnięcia dotychczasowych decyzji o przyznaniu dodatku za znajomość języka obcego następuje w drodze decyzji administracyjnej w formie rozkazu personalnego (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

Zatem uznać należy, że zaistniała okoliczność, na podstawie której należało stwierdzić, iż dotychczasowe decyzje przyznające skarżącemu dodatki za znajomość języków obcych stały się bezprzedmiotowe, zmienił się bowiem stan prawny – została uchylona podstawa prawna do przyznania przedmiotowego świadczenia, a jednocześnie stwierdzenie jej wygaśnięcia nakazał przepis prawa, to jest § 2 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 2012 r.

Wobec powyższego, skoro w niniejszej sprawie wygaszenie uprawnienia nastąpiło z mocy samego prawa, to zaskarżone rozstrzygnięcie ma charakter deklaratoryjny i jest zgodne z prawem, zatem nie został naruszony art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a.

Nie jest również trafny zarzut naruszenia praw słusznie nabytych. U podstaw ochrony praw nabytych znajduje się dążenie do zapewnienia jednostce bezpieczeństwa prawnego i umożliwienia jej racjonalnego planowania przyszłych działań. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego ochrona praw nabytych jest jednym z elementów składowych zasady zaufania obywatela do państwa i do stanowionego przezeń prawa, wynikającej z zasady demokratycznego państwa prawnego. Zasada ochrony praw nabytych zapewnia ochronę praw podmiotowych – zarówno publicznych jak i prywatnych. Jednakże zasada demokratycznego państwa prawnego, wyrażona w art. 2 Konstytucji RP, a także wywodzona z niej zasada ochrony zaufania obywatela do państwa i do stanowionego przez nie prawa oraz zasady – ochrony praw nabytych i interesów w toku, proporcjonalności, legalizmu, rzetelnej legislacji, czy obowiązku informacyjnego organów, nie wykluczają stanowienia regulacji ograniczających lub znoszących prawa podmiotowe. Nakazują jedynie, aby legislację przeprowadzono z uwzględnieniem zakazu wstecznego działania prawa oraz przestrzegania reguł przyzwoitej legislacji, w tym przestrzegania zasady dostatecznej określoności przepisów prawa, a także ustanawiania odpowiedniej vacatio legis.

Znaczenie i treść zasady ochrony praw nabytych w Konstytucji RP z 1997 r. stanowiły przedmiot zainteresowania Trybunału Konstytucyjnego między innymi w wyroku z 22 czerwca 1999 r., sygn. akt K 5/99. Trybunał Konstytucyjny stwierdził wówczas, że "zasada ochrony praw nabytych zakazuje arbitralnego znoszenia lub ograniczania praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym". Jednakże Trybunał w wyroku tym stwierdził również, że "zasada ochrony praw nabytych chroni wyłącznie oczekiwania usprawiedliwione i racjonalne. Istnieją dziedziny życia i sytuacje, w których jednostka musi liczyć się z tym, że zmiana warunków społecznych lub gospodarczych może wymagać zmian regulacji prawnych, w tym również zmian, które znoszą lub ograniczają dotychczas zagwarantowane prawa podmiotowe".

Należy w tym miejscu podzielić stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku o sygn. akt 54/2002, że zasada ochrony zaufania do państwa i prawa nie może być rozumiana w sposób uproszczony, jako ogólne założenie polegające na niezmienialności określonych rozwiązań prawnych.

Wskazać należy, ze przepis art. 119 ust. 1 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu określił, iż funkcjonariusze do uposażenia mogą otrzymać następujące dodatki: 1) dodatek za stopień; 2) dodatek służbowy; 3) dodatki uzasadnione szczególnymi właściwościami, kwalifikacjami, warunkami albo miejscem pełnienia służby. Natomiast w art. 119 ust. 3 tej ustawy ustanowiono dla Prezesa Rady Ministrów upoważnienie do określenia w drodze rozporządzeń, odrębnie dla każdej Agencji, wysokość dodatków, o których mowa w ust. 1, zasady ich przyznawania i obniżania, sposób ich wypłaty oraz rodzaje dodatków uzasadnionych szczególnymi właściwościami, kwalifikacjami, warunkami lub miejscem pełnienia służby. Upoważnienie to zostało zrealizowane – w dniu 7 października 2002 r. Prezes Rady Ministrów wydał rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w którym określił, że dodatkiem uzasadnionym szczególnymi kwalifikacjami jest dodatek za znajomość języków obcych. Przepisy tego rozporządzenia pozwalały przyznać owo uprawnienie, ale jedynie w sytuacji spełnienia określonych wymogów – znajomości języka obcego, a także wskazywały czas na jaki jest ono przyznane – rok, 5 lat, bezterminowo. Przy czym stwierdzenie "bezterminowo" nie oznacza nabycia na stałe prawa do przedmiotowego dodatku, ale raczej wskazuje bliżej nieokreślony czas, w którym dodatek ten przysługuje. Natomiast z art. 119 ust. 2 powołanej ustawy wynika, że dodatkami do uposażenia o charakterze stałym są dodatki ustalone w stawkach miesięcznych, co oznacza, że jeżeli jakiś dodatek został ustanowiony jako stały, to pobiera się go co miesiąc przy uposażeniu miesięcznym.

W świetle powyższego nie można uznać, że przyznanie prawa do dodatku za znajomość języków obcych jako dodatku stałego oznaczało, że dodatek ten nigdy nie może być cofnięty, czy też nie mogą być zmienione przepisy prawa przyznające ten dodatek.

W niniejszej sprawie faktem jest, iż R. Ł. miał przyznane uprawnienie do pobierania dodatków za znajomość języków obcych. Nie oznacza to jednak, że uprawniony organ nie miał możliwości uznania, że dodatek za znajomość języków obcych nie jest uzasadniony szczególnymi właściwościami, kwalifikacjami, warunkami lub miejscem pełnienia służby. Dokonując zmiany rozporządzenia Prezes Rady Ministrów nie naruszył praw nabytych, gdyż określił tryb, w jakim będzie się dokonywać odbieranie dodatków za znajomość języków obcych, przewidziana też była odpowiednia vacatio legis, aby nie zaskakiwać funkcjonariusza na niekorzyść.

Zatem nie została naruszona zasada ochrony praw nabytych wywodzona z art. 2 Konstytucji RP.

W skardze kasacyjnej zarzucono ponadto, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie z dnia 16 kwietnia 2012 r. wyszedł poza granice upoważnienia ustawowego zawartego w art. 119 ust. 3 powołanej ustawy o Agencji Bezpieczeństwa wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, a tym samym zarzucono naruszenie art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Z zarzutami tymi nie można się zgodzić.

Dokonując analizy upoważnienia zawartego w art. 119 ust. 3 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu wskazać należy, że dla problematyki niniejszej sprawy, szczególne znaczenie ma powierzenie Prezesowi Rady Ministrów możliwości określenia, jakie rodzaje dodatków wprowadzi uznając, że są uzasadnione szczególnymi właściwościami, kwalifikacjami, warunkami lub miejscem pełnienia służby. Tak sformułowane upoważnienie ustawowe zakłada zatem, że rodzaje tych dodatków mogą ulegać zmianie na przestrzeni wykonywania ustawy. Prezes Rady Ministrów oceniać więc będzie jakie właściwości, czy kwalifikacje na danym etapie służby uważa za najważniejsze, co następnie uzasadni wprowadzenie dodatku do uposażenia.

Wobec wyżej przedstawionych wywodów, za nietrafne należy uznać zarzuty skargi kasacyjnej, sprowadzające się do twierdzenia, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie z dnia 16 kwietnia 2012 r., które zmieniło przepisy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 października 2002 r. w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, przekroczył delegację ustawową wynikającą z przepisu art. 119 ust. 3 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu.

Mając na uwadze, że rozkaz personalny w sprawie wygaśnięcia decyzji przyznającej dodatek za znajomość języków obcych został wydany na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, które to rozporządzenie zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 119 ust. 3 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, uznać należy za niezasadne zarzuty skargi kasacyjnej o naruszeniu w zaskarżonym wyroku art. 119 ust. 2 i 3 oraz art. 120 powołanej ustawy z 24 maja 2002 r. Nie został także naruszony art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji RP.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.