VI SA/Wa 2854/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] lipca 2013 r., Nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej organ, GITD), działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267; dalej k.p.a.), art. 4 pkt. 22, art. 5, art. 6, art. 87 ust. 4, art. 92a ust. 1, ust. 2 i ust. 6, art. 93 ust. 4 i ust. 5 ustawy z 6 września 2001 r. - o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.; dalej u.t.d.) oraz lp. 1.1 załącznika nr 3 do ww. ustawy, utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej organ I instancji, WITD) z [...] maja 2013 r., nr [...] nakładającą na R. W. (dalej skarżący) karę pieniężną w wysokości 8 000 złotych.

W dniu [...] lutego 2013 r. w W. przy ul. [...] poddano kontroli drogowej pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...]. Kierujący pojazdem R. W. okazał do kontroli następujące dokumenty: dowód osobisty, prawo jazdy, dowód rejestracyjny kontrolowanego pojazdu, licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką na obszarze miasta P., paragon z kasy fiskalnej zamontowanej w pojeździe i sprzężonej z taksometrem. Przesłuchany w charakterze świadka pasażer zeznał, iż w dniu [...] lutego 2014 r., idąc ul. [...] zobaczył zaparkowaną taksówkę [...]. Kierowca był wolny, zatem zamówił kurs na ul. [...]. W momencie zamknięcia drzwi kierowca włączył taksometr. Po zakończeniu kursu pasażer poprosił

o paragon. Za kurs zapłacił 13,40 złotych. Na podstawie paragonu fiskalnego stwierdzono, iż kontrolowany kierowca podjął pasażera w odległości ok. 2,2 km od miejsca zatrzymania w samym centrum W. Na bokach pojazdu znajdował się napis: "[...]", Najlepsza korporacja w W.". W górnym rogu tylnych prawych drzwi znajdował się napis "[...]".

Kontrola została udokumentowana protokołem kontroli z [...] lutego 2013 r., nr [...]. Dla celów dowodowych sporządzono dokumentację fotograficzną pojazdu oraz okazanych przez kierowcę dokumentów.

W dniu [...] marca 2013 r. doręczono stronie zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego. Wysłano także zapytanie do Urzędu Miasta W. Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń, czy strona posiadała licencję na wykonywanie transportu drogowego osób lub licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką jak również, czy kontrolowany pojazd został zgłoszony do udzielonej licencji. Zapytanie wysłano również do Prezydenta Miasta P., który potwierdził, że skarżący posiada licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką udzieloną na pojazd o nr rej. [...] na obszar miasta P. Urząd Miasta W. poinformował natomiast, iż Prezydent m. W. nie udzielił przedsiębiorcy licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, ani licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

W piśmie z [...] kwietnia 2013 r. skarżący wskazał, iż posiada licencję TAXI wydaną na obszar miasta P. oraz że świadczy tam usługi przewozu, a także ma podpisaną umowę z firmą [...] od której dostaje zlecenia telefoniczne z różnych okolic.

Decyzją z [...] maja 2013 r., znak [...] organ I instancji, stwierdzając wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, nałożył na skarżącego karę pieniężna w wysokości 8 000 złotych. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż stosownie do treści art. 5 u.t.d. podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. W ocenie organu, z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż w dniu kontroli drogowej skarżący wykonywał przewozy drogowe taksówką w krajowym transporcie drogowym bez wymaganej licencji. Okoliczność tę potwierdza informacja Urzędu Miasta W. Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń o nieudzieleniu przedsiębiorcy licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego taksówką ani licencji na wykonywanie transportu drogowego osób na obszarze W.

Odnosząc się do wyjaśnień skarżącego zawartych w treści pisma z [...] kwietnia 2013 r. organ uznał je za niewnoszące nic do sprawy. Stanowisko powyższe wynika z oświadczenia, jakie w trakcie kontroli złożył pasażer kontrolowanego pojazdu, zeznając, iż początek kursu miał miejsce na ul. [...] w W., a miejscem końcowym była ul. [...] w W. Ponadto zlecenie przewozu strona otrzymywała z centrali "[...]".

Odnosząc się do argumentów skarżącego dotyczących sytuacji, w których ustawodawca dopuszcza wykonywanie transportu drogowego taksówką poza obszarem oznaczonym w licencji (art. 6 ust. 5 u.t.d.) organ uznał, iż interpretacja ww. przepisu nie może prowadzić do sytuacji w których dopuszczalne stanie się, że klient z innego obszaru zamówi taksówkę, by wykonać transport z punktu A w W. do punktu B w W., nawet jeśli klient zamówił przewóz bezpośrednio u danego taksówkarza. Taka interpretacja doprowadziłaby do obejścia ustawy a konkretnie przesłanki z art. 6 ust. 4 u.t.d..

Reasumując, w ocenie organu I instancji, materiał zgromadzony w sprawie jest wystarczający do stwierdzenia, iż w dniu kontroli drogowej skarżący wykonywał transport drogowy taksówką poza obszarem oznaczonym w licencji nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Świadczą o tym wyjaśnienia strony, zeznania świadka oraz paragon fiskalny.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wniósł o jej uchylenie i umorzenie postepowania w sprawie. Rozstrzygnięciu zarzucił naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. poprzez zaniechanie ustalenia okoliczności złożenia zamówienia przez pasażera oraz naruszenie przepisów art. 6 ust. 5 u.t.d. poprzez błędną wykładnię stanowiącą, iż przepis ten dopuszcza wykonywanie przewozu w całości poza obszarem określonym w licencji, podczas gdy przepis ten

w dwóch wypadkach – zdefiniowanych jako wyjątki – na przewóz taki pozwala.

Rozpoznając odwołanie GITD utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazał, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, że w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa

w zakresie obowiązku posiadania licencji na wykonywanie drogowego transportu taksówką. W ocenie organu, argumenty zgłoszone przez stronę w odwołaniu nie stanowią podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Podkreślił, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w dniu kontroli, tj. [...] lutego 2013 r., strona podjęła się realizacji kursu po terenie W. Okazany do kontroli paragon fiskalny wskazywał, iż kierowca zabrał pasażera w odległości 2,2 km od miejsca zatrzymania. Pasażer zeznał, iż kurs realizowany był z ul. [...] w W. na ul. [...] w W. Okazana przez kierowcę licencja nie obejmowała prawa do prowadzenia przewozów na terenie W.

Wskazując na treść art. 6 u.t.d. organ podkreślił, iż licencja udzielana jest na określony pojazd i obszar, obejmujący określoną jednostkę terytorialną tj. gmina, gminy sąsiadujące czy miasto stołeczne W. W drodze wyjątku dopuszcza się wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza ten obszar, stosownie do art. 6 ust. 5 ww. ustawy. Z brzmienia tego artykułu wynika jednak, że powyższe może mieć miejsce bez prawa świadczenia usług przewozowych poza obszarem określonym w tej licencji, z wyjątkiem sytuacji, w której przewóz jest wykonywany

w drodze powrotnej lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta z innego obszaru. Z analizowanego przepisu, należy zatem wyprowadzić wniosek, że przewóz z obszaru określonego w licencji poza ten obszar jest możliwy, jednak pod pewnymi warunkami.

Za pozostającą bez wpływu na niniejszą sprawę organ uznał kwestię ewentualnej "prowokacji", czy też kwestię wyjaśnienia czy osoba przewożona była funkcjonariuszem publicznym.

Odnosząc się do wskazanych przez skarżącego "wyjątków" określonych

w treści art. 6 ust. 5 u.t.d. organ podkreślił, iż warunkowo dopuszcza się wykonywanie przewozu poza obszar określony w licencji, jedynie gdy wykonywany jest on w drodze powrotnej lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta

z innego obszaru. Niedopuszczalne jest podejmowanie zleceń, w których przejazd miałby punkt początkowy i końcowy poza obszarem określonym w licencji, a tak nastąpiło w przedmiotowym przypadku. Organ stanął na stanowisku, że każdy przejazd musi mieć co najmniej punkt początkowy albo końcowy na terenie obszaru określonego w licencji.

Zdaniem organu odwoławczego zgromadzony materiał dowodowy w pełni potwierdza zaistnienie stwierdzonego naruszenia.

Odnosząc się do wniosku strony o umorzenie postępowania organ znaczył, iż w niniejszej sprawie, nie miała miejsca żadna z przesłanek określonych w treści art. 92a ust. 1 u.t.d. Zdaniem organu przedsiębiorca miał wpływ na powstałe naruszenie z chwili kontroli, gdyż podjął się świadomej realizacji przewozu, pomimo nieposiadania uprawnienia na obszar w którym miał miejsce kontrolowany przewóz. Ponadto skarżący w toku trwającego postępowania nie przedstawił faktów i dowodów wskazujących na ewentualne okoliczności, których nie mógł przewidzieć.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji zarzucił:

1) naruszenie art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., poprzez zaniechanie ustalenia okoliczności złożenia zamówienia przez pasażerów na kurs i przyjęcia tego zamówienia przez skarżącego, w sytuacji, gdy okoliczności te mogły mieć znaczenie dla zastosowania w sprawie art. 6 ust. 5 u.t.d.;

2) naruszenie art. 6 ust. 5 u.t.d., poprzez błędną jego wykładnię stanowiącą, że przepis ten nie dopuszcza wykonania przewozu w całości poza obszarem określonym w licencji, podczas gdy przepis ten w dwóch wypadkach - zdefiniowanych jako "wyjątki" - na przewóz taki pozwala, wprost stanowiąc, że korzystając z tych wyjątków przewóz można wykonać "poza" obszarem określonym w licencji, a więc także w całości poza tym obszarem.

W uzasadnieniu skargi wskazał, iż przy rozpoczęciu kontroli zaobserwował, że pasażerowie, których przewiózł nie są osobami postronnymi, lecz funkcjonariuszami jakiejś służby. Po zakończeniu kursu i opuszczeniu pojazdu udali się do Inspektorów, zwracając się do nich ze znaczną poufałością i przekazując im paragon otrzymany

w taksówce. W miejscu gdzie doszło do kontroli, kontrolowanych było jeszcze trzech innych taksówkarzy. Zdaniem skarżącego, w protokole kontroli sfałszowano godzinę jej rozpoczęcia, bowiem nie trwała ona od godziny 3.01 do 3.11, lecz rozpoczęła się o godzinie 0.10. Kontrolowany kurs nie był zwykłym przewozem, lecz efektem prowokacji. Wskazując na treść art. 7 k.p.a. skarżący podniósł, iż od organów administracji wymagane jest działanie zgodne z prawem, tymczasem prowokacja nie ma absolutnie żadnych podstaw prawnych. Jest nielegalna, a zatem nielegalne są powstałe w oparciu o prowokację dokumenty. W konsekwencji wadliwa jest skarżona decyzja, skoro nakłada ona karę za kurs, który w istocie był inspirowany przez funkcjonariuszy.

Skarżący przyznał, iż w dniu kontroli wykonał kurs na innym obszarze niż określony licencji. Zauważa jednak, że wedle przepisów ustawy o transporcie drogowym nie zawsze wykonywanie taksówką przewozu poza obszarem określonym w licencji stanowi naruszenie ustawy polegające na wykonywaniu transportu drogowego bez wymaganej licencji. Odwołując się do treści art. 6 ust. 5 u.t.d. podkreślił, iż skoro wskazany przepis przewiduje wprost możliwość zgodnego

z prawem realizowania kursu taksówką poza obszarem wskazanym w licencji, koniecznym jest ustalenie, czy przypadek ten akurat nie zachodzi. Zdaniem skarżącego, w toku postępowania, organ nie przeprowadził żadnych ustaleń

w kierunku sprawdzenia, czy zaszły znamiona ww. przepisu. Podkreślił również, iż

w realiach niniejszej sprawy pasażerowie zamówili kurs znajdując się w W. (co jest wiadome), podczas gdy skarżący znajdował się w granicach gminy P. (sąsiadującej bezpośrednio z W.) i stąd udał się, by podjąć pasażerów. W konsekwencji skarżący dla realizacji przedmiotowego kursu udał się do W. ze swojego obszaru licencyjnego, tj. z P. Powyższa okoliczność nie została przez organ zbadana, dlatego też, zdaniem skarżącego, postępowanie wymaga przeprowadzenia zasadniczych dowodów. Zdaniem skarżącego ustalenia dokonane przez organ I instancji stanowią jedynie fragment stanu faktycznego sprawy.

W ocenie skarżącego, bez znaczenia dla sprawy jest okoliczność, iż zamówienia na kurs przekazane zostało przez firmę [...]. Jak podkreślił firma ta nie zajmuje się przewożeniem osób, a jedynie udostępnia infrastrukturę dla zgłaszania zamówień przez klientów i przyjmowania tych zamówień przez kierowców, bez jakiejkolwiek ingerencji w treść zamówienia. Zaznaczył, iż wykonuje działalność taksówkową we własnym imieniu i na własny rachunek, a nie dla [...], osobiście i bezpośrednio zawierając z pasażerami umowy na przewóz.

Skarżący wskazał ponadto, iż w zakażonej decyzji, jak i w załączniku do protokołu kontroli błędnie określono markę kontrolowanego pojazdu co rodzi wątpliwość, czy przywołane w dokumentach sprawy okoliczności faktyczne dotyczą kontroli skarżącego.

Odnosząc się do sugerowanej przez organ konieczności stosowania wykładni funkcjonalnej przepisu art.. 6 ust. 5 u.t.d., skarżący wskazał, iż w jego ocenie, pogląd organu jest mylny, gdyż wskazany przepis nie wyłącza zasady, że działalność taksówkową można prowadzić na obszarze wskazanym w licencji, lecz przewiduje od tej zasady wyjątki. Zdaniem skarżącego, w brzmieniu analizowanego przepisu całkowicie brak podstaw, by uznać, iż pasażer zamawiający taksówkę spoza obszaru określonego w licencji, mógł ją zamówić wyłącznie na kurs do obszaru określonego

w licencji. Przepis wymogu takiego nie stawia. Dostrzeżenia wymaga przy tym, że art. 6 ust. 5 u.t.d. posługuje się sformułowaniem "z obszaru określonego w licencji". Nie zawiera natomiast sformułowania "do obszaru określonego w licencji". Słowa "z"

i "do" wyraźnie świadczyłyby, iż wolą ustawodawcy jest ścisłe określenie początku

i końca trasy przewozu. Tyle, że wymogu, aby przewóz był "do obszaru określonego w licencji", jednak nie ma.

Zdaniem skarżącego, skoro organ administracji w forsowanej przez siebie wykładni dopowiada do wyjątków przewidzianych w art. 6 ust. 5 u.t.d., iż kurs winien kończyć się na obszarze określonym w licencji (w P.), choć ustawa na ten temat się nie wypowiada, to uznania wymaga, że organ tym samym dokonuje wykładni zawężającej uprawnienia adresatów przepisu. Zabieg ten jest niedopuszczalny z natury rzeczy, a już w szczególności nie powinien mieć miejsca w odniesieniu do przepisu mającego skutki sankcyjne. Zdaniem skarżącego, organ administracji winien stosować prawo w sposób ścisły. Nie jest jego rzeczą wyręczać ustawodawcę i nadawać przepisom znaczenie, którego ustawodawca nie nadał, zwłaszcza gdy czynione jest to z niekorzyścią dla karanego.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja GITD, jak również utrzymana nią w mocy decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają prawa. W działaniu organów wydających decyzje Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak

i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

Przedmiotem skargi jest decyzja GITD z [...] lipca 2013 r. nakładająca na skarżącego karę pieniężną w wysokości 8 000 złotych za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji.

Jak wynika z akt sprawy w dniu kontroli skarżący, prowadząc na terenie Warszawy działalność polegającą na wykonywaniu transportu drogowego taksówką, nie posiadał licencji obejmującej ten obszar. Licencja, którą okazał do kontroli, uprawniała kierującego do wykonywania przewozu drogowego na terenie miasta P. Zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. Na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym można wyróżnić wiele rodzajów "odpowiedniej licencji i zezwoleń", o której mowa w art. 5 i następnych u.t.d., a mianowicie licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką, licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy, licencję na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego osób oraz licencję wspólnotową na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu osób autokarem.

Przepis art. 11 ust. 1 u.t.d. wprowadza katalog elementów, które powinny zostać ujęte w treści licencji. Wykładnia semantyczna tego przepisu, poprzez posłużenie się wyrażeniem "w szczególności", wskazuje, że katalog ten nie ma charakteru numerus clausus, lecz jest zestawieniem otwartym. Oznacza to, że

w licencji na wykonywanie transportu drogowego, poza: numerem ewidencyjnym licencji, oznaczeniem organu, który udzielił licencji, daty udzielenia, podstawy prawnej, czasu, na jaki licencji udzielono, oznaczenia przedsiębiorcy, jego siedziby

i adresu oraz zakresu transportu drogowego i rodzaju przewozów, a w odniesieniu do licencji na transport taksówką - obszaru przewozów, mogą zostać wskazane także inne elementy. Tym samym zestawienie elementów licencji określonych w art. 11 ust. 1 u.t.d. ma charakter katalogu otwartego, ograniczonego wzorami licencji, stanowiącymi załączniki do wymienionego rozporządzenia. Zgodnie z wzorem licencji na wykonywanie transportu taksówką elementem obligatoryjnym tej licencji jest obszar prowadzenia przewozów (załącznik numer 2 do rozporządzenia w sprawie wzorów licencji). Tak unormowany wzór licencji taksówkowej odpowiada specyfice tego rodzaju licencji.

Licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką, podobnie jak licencja na wykonywanie transportu drogowego, ma charakter podmiotowy (jest udzielana konkretnemu przedsiębiorcy, jeżeli spełnia warunki określone w art. 6 ust. 1 pkt 1-2). Jednakże należy zwrócić uwagę, że z przepisu ust. 4 art. 6 u.t.d. wynika jednoznacznie również charakter przedmiotowy tej licencji. Licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką jest bowiem wydawana na ściśle określony pojazd oraz obszar. Działalność gospodarcza polegająca na wykonywaniu przewozów taksówką jest ściśle powiązana i uzależniona od faktu wykonywania przewozu konkretnym pojazdem. Pojazd ten jest wpisywany w treści licencji poprzez ujawnienie danych, takich jak numer rejestracyjny pojazdu i numer podwozia VIN. Licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką jest zatem uprawnieniem przedmiotowo-podmiotowym. Licencji tej udziela się bowiem nie tylko określonemu przedsiębiorcy, ale także na określony pojazd oraz obszar (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lutego 2011 r., sygn. akt II GSK 290/10).

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że skoro licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką udzielona jest na określony pojazd oraz ściśle oznaczony obszar, to uprawnia ona do wykonywana transportu drogowego taksówką tylko na konkretnie oznaczonym w niej obszarze i konkretnym pojazdem, z uwzględnieniem sytuacji wymienionych w ust. 5 art. 6 u.t.d. Dlatego nie można przyjąć, by wykonywanie transportu drogowego na innym, niż wymienionym

w licencji obszarze, stanowiło wykonywanie takiego transportu na podstawie wymaganej licencji. Wykonywanie przewozu na terenie innym niż określonym

w wydanej danemu przedsiębiorcy licencji, za wyjątkiem sytuacji podanych w ww. przepisie, narusza określone w ustawie warunki, od których spełnienia uzależniona jest dopuszczalność wykonywania transportu drogowego taksówką, a to stanowi przesłankę do nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 92a ust. 1 i ust. 2 ust. 6, art. 93 ust. 4 i ust. 5 u.t.d. oraz Ip. 1.1. załącznika 3 do tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutu wskazującego na naruszeniu przez organ art. 6 ust. 5 u.t.d., należy mieć na uwadze treść tego przepisu, zgodnie z którym dopuszcza się wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza ten obszar, lecz bez prawa świadczenia usług przewozowych poza obszarem określonym w tej licencji,

z wyjątkiem przewozu wykonywanego w drodze powrotnej lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta z innego obszaru. W sprawie jest bezsporne, że w dacie kontroli skarżący realizował konkretny przewóz drogowy taksówką po terenie W., z ul. [...] na ul. [...], w sytuacji gdy licencję posiadał na obszar miasta P.

Wskazany wyżej przepis ustawy o transporcie drogowym dopuszcza wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza ten obszar, lecz bez prawa świadczenia usług przewozowych poza obszarem określonym w tej licencji,

z wyjątkiem przewozu wykonywanego w drodze powrotnej lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta z innego obszaru.

Z treści przepisu wynika zatem, że kurs musi, co najmniej zaczynać się lub kończyć na obszarze objętym licencją. W ramach posiadanego zezwolenia brak jest więc podstaw do wykonywania przewozu pasażerów poza obszarem objętym licencją, w sytuacji gdy początek i koniec kursu znajduje się poza tym obszarem.

W przypadku skarżącego nie zaistniał opisany w art. 6 ust. 5 u.t.d. wyjątek od zasady wykonywania transportu drogowego taksówką na określonym w licencji obszarze (podobnie NSA w wyroku z 16 kwietnia 2014 r. sygn. akt II GSK 267/13).

Licencja na transport drogowy taksówką została udzielona skarżącemu na obszar miasta P., a zatem, co do zasady mógł on wykonywać przewozy osób taksówką na terenie miasta P., a w drodze wyjątku - poza tym obszarem - jedynie w przypadku, gdy punktem początkowym albo końcowym przewozu byłby obszar miasta P. Przyjmując na obszarze P. zlecenie wykonania usługi przewozu mógł więc wyruszyć z pasażerem do W. i powrócić z W. bezpośrednio na obszar miasta P. z innym pasażerem lub bez niego, bądź też na wezwanie z poza obszaru przywieźć pasażera na teren miasta P.

Przyjęcie prezentowanej przez skarżącego wykładni przepisu, iż znaczenie ma okoliczność, że otrzymane przez radio zlecenie pochodziło od pasażera z W., a więc z innego obszaru, niż wskazany w licencji, prowadziłoby do obejścia generalnego zakazu świadczenia usług poza obszarem określonym w zezwoleniu, podważałoby celowość reglamentacji takich przewozów i czyniłoby de facto cały zapis bezprzedmiotowym.

W sytuacji gdy przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy taksówką nie posiada odpowiedniej dla tego przewozu licencji - to jest uprawnienia do wykonywania transportu drogowego taksówką ograniczonego do oznaczonego indywidualnie pojazdu i obszaru - należy uznać, że wykonuje on przewóz bez wymaganej licencji, czyli narusza obowiązki wynikające z przepisów ustawy

o transporcie drogowym.

Zdaniem Sadu, organy obu instancji prawidłowo uznały, że w dniu kontroli skarżący nie legitymował się licencją taksówkową upoważniającą go do wykonywania tego typu transportu na obszarze, na którym de facto transport ten wykonywał i w związku z tym zasadnie stwierdziły wykonywanie tego przewozu bez wymaganej ustawą o transporcie drogowym licencji. Wynikająca z powyższego decyzja w sprawie wymierzenia kary pieniężnej ma charakter związany, co oznacza, że w sytuacji zaistnienia naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego po stronie organu powstaje obowiązek nałożenia sztywno określonej kary pieniężnej. Realizując ten obowiązek, organy administracji drogowej zasadnie zatem nałożyły na skarżącego karę administracyjną w 8 000 złotych.

Dodać należy, że w działaniu organów obu instancji nie można doszukać się naruszenia zasad postępowania, bowiem zbadały one wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.). Rozstrzygnięcia oparły na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny (art. 80 k.p.a.). Ponadto należy uznać, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach, organy uzasadniły w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Wskazana przez skarżącego nieścisłość organu, polegająca na umieszczeniu w załączniku do protokołu kontroli błędnej marki kontrolowanego pojazdu, przy prawidłowym określeniu jego numeru rejestracyjnego oraz w świetle zgromadzonej

w sprawie dokumentacji fotograficznej, zdaniem Sądu, stanowi jedynie omyłkę pisarską nie mającą wpływu na ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak

w sentencji.