VII SA/Wa 2431/13

Uzasadnienie

Prezydent [...] decyzją z dnia [...] listopada 2012 r., Nr [...], działając na podstawie art. 130 a ust. 1, ust. 2, ust. 5 c, ust. 6 i ust. 10 h ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm., dalej "Prawo o ruchu drogowym"), w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 41, poz. 361, ze zm.) oraz § 1 uchwały Nr XLI/419/01 Rady Powiatu Warszawskiego z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie ustalenia opłat za usunięcie pojazdu (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2002 r. Nr 18, poz. 386) ustalił wobec J. W. obowiązek zapłaty łącznie kwoty 5 484,00 zł z tytułu usunięcia w dniu 11 października 2006 r. pojazdu marki Peugeot nr rejestracyjny [...] z ul. [...] w [...] na parking strzeżony - w kwocie 360,00 zł i przechowywania tego pojazdu na parkingu strzeżonym od dnia 11 października 2006 r. do dnia 11 kwietnia 2007 r. (łącznie 183 doby) - w kwocie 5 124,00 zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, że dyspozycję usunięcia pojazdu marki Peugeot nr rej. [...] wydał funkcjonariusz Policji w związku z ujawnieniem w dniu 11 października 2006 r. naruszenia przepisu prawa o ruchu drogowym, z powodu, że kierowała pojazdem osoba znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu. W wyniku ww. czynności, tj. usunięcia pojazdu z drogi, jak również jego przewiezienia i przechowywania na parkingu, powstały należności, za które zgodnie z art. 130a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym odpowiedzialna jest osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu. Pojazd usunięty z drogi został umieszczony na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c Prawa o ruchu drogowym).

Jednocześnie organ wyjaśnił, że kwoty opłat obliczone zostały na podstawie obowiązującej w dacie usunięcia i czasie przechowywania pojazdu uchwały nr XLI/419/01 Rady Powiatu Warszawskiego z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie wysokości opłat za usunięcie pojazdu i jego parkowanie (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2002 r. Nr 18, poz. 386). Na ustalenie należności składają się: opłata za usunięcie pojazdu w kwocie 360,00 zł, oraz opłata za parkowanie pojazdu w wysokości 5124,00 zł, która wynika z iloczynu stawki za każdą rozpoczętą dobę parkowania (tj. 28 zł za dobę) i liczby dób przechowywania pojazdu na parkingu (tj. 183 doby).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia [...] września 2013 r., znak [...], po rozpatrzeniu odwołania J. W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej k.p.a.) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji i wskazał, że w dacie usunięcia pojazdu przepis art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym stanowił, że pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 tej ustawy i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się oraz że pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy. W związku z tym bez względu na treść oświadczeń składanych przez skarżącego przejście własności pojazdu po upływie ww. terminu następowało z mocy prawa. Decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w [...] stwierdził przejście własności przedmiotowego pojazdu na rzecz Skarbu Państwa w trybie art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym.

Ponadto zgodnie z art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu.

Dyspozycja usunięcia pojazdu została wydana w dniu [...] października 2006 r., zaś skarżący złożył oświadczenie o wyzbyciu się pojazdu w dniu 20 października 2006 r. Zatem nawet gdyby oświadczenie to wywołało zamierzone przez skarżącego skutki, to zgodnie z art. 130a ust. 10 h Prawa o ruchu drogowym, koszty usunięcia i przechowywania pojazdu ponosi osoba będąca właścicielem pojazdu w dacie wydania dyspozycji, tj. w niniejszej sprawie w dniu 11 października 2006 r. W dacie wydania dyspozycji bezspornie właścicielem pojazdu był skarżący.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł J. W., dochodząc uchylenia decyzji organów obu instancji i umorzenia postępowania.

Skarżący zarzucił zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji naruszenie:

- art. 130a ust. 10 k w zw. z art. 130a ust. 10 h Prawa o ruchu drogowym oraz art. 77 § 1 k.p.a., polegającą na zaniechaniu wyczerpującego zbadania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego co skutkowało ustaleniem w skarżonej decyzji, iż organ I instancji właściwie zastosował art. 130a ust. 10 h Prawa o ruchu drogowym pomimo upływ terminu na jej wydanie wskazanego w art. 130a ust. 10k;

- art. 130a ust. 10k w zw. z art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym polegające na wydaniu decyzji z dnia [...] listopada 2012 roku przez Prezydenta [....] pomimo upływ terminu na jej wydanie.

Zdaniem skarżącego organy powinny powołując się na znowelizowany art. 130a ust. 10h ustawy Prawa o ruchu drogowym zastosować art. 130a ust. 10k Prawa o ruchu drogowym, zgodnie z którym decyzji, o której mowa w ust. 10h. nie wydaje się, jeżeli od uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat. Zaś momentem, od którego należy liczyć początek biegu terminu 5 lat do wydania decyzji o zapłacie za usunięcie i przechowywanie pojazdu powinna być data, z którą decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. stwierdzająca przejście pojazdu na rzecz Skarbu Państwa stała się ostateczna. W konsekwencji przyjąć należy, że 5 - letni termin do wydania decyzji o zapłacie za usunięcie i przechowywanie pojazdu marki Peugeot nr rej. [...] upłynął najpóźniej z końcem lipca 2007 r. Oznacza to, że organ I instancji wydając decyzję w dniu 21 listopada 2012 r. uchybił terminowi wskazanemu w art. 130a ust. 10k Prawa o ruchu drogowym.

Skarżący przedstawił w skardze swój stan rodzinny i majątkowy oraz wskazał, że w dniu 20 października 2006 r. (8 dni po wydaniu dyspozycji o usunięciu pojazdu) złożył oświadczenie o wyzbyciu się pojazdu na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na brak środków finansowych na poniesienie opłat związanych z usunięciem i przechowywaniem pojazdu. Tak więc nie powinien ponosić odpowiedzialności w związku z wyzbyciem się własności i posiadania pojazdu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne oraz argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli przepisy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego wyżej przepisu sąd administracyjny, w zakresie swojej właściwości, ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną mając na uwadze prawidłowość zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafność ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: "p.p.s.a.".

Stosownie zaś do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tak więc dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji Sąd może uwzględnić skargę także ze względu na inne uchybienia niż te, które podnoszono w skardze.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja, a także poprzedzająca ją decyzja nie odpowiadają prawu.

W sprawie ustalono, że w dniu 11 października 2006 r. pojazd stanowiący własność Skarżącego Peugeot 106 został usunięty z drogi i umieszczony na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w [...] stwierdził w trybie art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym przejście własności pojazdu marki Peugeot nr rej. [...] na rzecz Skarbu Państwa.

W dniu 26 września 2012 r. wszczęto postępowanie w sprawie ustalenia kosztów powstałych z tytułu usunięcia pojazdu.

Prezydent [...] decyzją z dnia [...] listopada 2012 r., Nr [...], ustalił wobec J. W. obowiązek zapłaty łącznie kwoty 5 484,00 zł z tytułu usunięcia w dniu 11 października 2006 r. pojazdu z ul. [...]

w [...] na parking strzeżony - w kwocie 360,00 zł oraz kosztów jego przechowywani na parkingu strzeżonym od dnia 11 października 2006 r. do dnia 11 kwietnia 2007 r. (łącznie 183 doby) - w kwocie 5 124,00 zł.

Podstawę prawną wydania decyzji stanowiły przepisy art. 130 a ust. 1, ust. 2, ust. 5 c, ust. 6 i ust. 10 h ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawa o ruchu drogowym w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji. Wysokość opłaty ustalono na podstawie obowiązującej w dacie usunięcia i czasie przechowywania pojazdu uchwały nr XLI/419/01 Rady Powiatu Warszawskiego z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie wysokości opłat za usunięcie pojazdu i jego parkowanie.

Przepis art. 130a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, obowiązujący w dacie wydania zaskarżonej decyzji stanowi, że pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadkach określonych w tym przepisie. W dalszej części art. 130a ust. 5c wskazuje, że pojazd usunięty z drogi umieszcza się na parkingu strzeżonym. Natomiast w przepisie art. 130a ust. 10h wyżej wymienionej ustawy uregulowano kwestię orzekania o kosztach usunięcia, przechowywania, oszacowania, sprzedaży lub zniszczenia pojazdu powstałych od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania. Ustawodawca wskazał, że koszty takie ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i, a decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.

Przepis ten został dodany do art. 130a wraz z innymi przez art. 1 pkt 10 lit. k) ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz innych ustaw (Dz. U. z 2010 Nr 152, poz. 1018) zmieniającej ustawę Prawo o ruchu drogowym. Zasadniczej zmianie uległo też brzmienie art. 130a ust. 10 ustawy.

Wyżej wskazana nowelizacja art. 130a Prawa o ruchu drogowym miała na celu realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2008 r. (sygn. akt P 4/06) stwierdzającego niezgodność art. 130a ust. 10 i art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 r. (sygn. akt P 4/06) orzekł, iż:

1. art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym w zakresie, w jakim dopuszcza odjęcie prawa własności pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu, jest niezgodny z art. 46, art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

2. art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy powołanej w punkcie 1 jest niezgodny z art. 64 ust. 3 Konstytucji,

3. § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 134, poz. 1133, ze zm.) jest niezgodny z art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy powołanej w punkcie 1 oraz z art. 92 ust. 1 i art. 46 Konstytucji.

Ustawa o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym zmieniła treść ustępu 10 artykułu 130a oraz dodała po ustępie 10 ustępy 10a -101. Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy (Druk sejmowy nr 2861 opublikowany na stronach internetowych Sejmu http://www.sejm.gov.pl) poprzednia regulacja, w której dochodziło do orzeczenia przepadku pojazdu w związku z uznaniem pojazdu za porzucony miała charakter niekonstytucyjny. Wskazano, iż dotychczasowe procedury usuwania pojazdów oraz przejścia ich własności na rzecz Skarbu Państwa były przedmiotem wielokrotnych skarg obywateli, przedsiębiorców prowadzących usługi w zakresie holowania i parkowania pojazdów, jak również wystąpień Rzecznika Praw Obywatelskich.

Po rządami ustawy Prawo o ruchu drogowym w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją art. 130a ust. 10 stanowił, że pojazd usunięty z drogi w określonym w ustępie 1 i 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy.

O przejęciu pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, na mocy § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów orzekał naczelnik właściwego miejscowo urzędu skarbowego

Ustawa z dnia 22 lipca 2010 r. zmieniająca ustawę Prawo o ruchu drogowym zmieniła treść art. 130a ust. 10 w ten sposób, że nakazała staroście w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, wystąpić do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu. Tym samym, to sąd powszechny stał się właściwy do wydania orzeczenia w sprawie przepadku. Jednocześnie ustawa ta wprowadził przepis art. 130a ust. 10h, który rozstrzyga, iż właściciel pojazdu ponosi koszty z tytułu usunięcia pojazdu, oszacowania, sprzedaży lub zniszczenia powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.

Dostrzec także należy, że obok w/wym. przepisu ustawa zmieniająca Prawo o ruchu drogowym wprowadziła inne przepisy - regulując w znacznie szerszym zakresie kwestię kosztów. Przepisem art. 130a ust. 10i Prawa o ruchu drogowym umożliwiono rozszerzenie kręgu osób zobowiązanych do zapłaty na osoby dysponujące pojazdem w chwili jego usunięcia, uregulowano kwestię naliczania odsetek (ust. 10j ), zakreślono termin do wydania decyzji o zapłacie kosztów (ust. 10k), zakreślono termin prowadzenia postępowania egzekucyjnego (101).

W ocenie Sądu, wprowadzone ustawą nowelizującą zmiany w ustawie Prawo o ruchu drogowym określiły w zupełnie nowy sposób procedurę przepadku pojazdu usuniętego z drogi na podstawie art. 130 a ust. 1 ustawy i nieodebranego w zakreślonym terminie przez właściciela, a także ponoszenia kosztów wynikających z tych czynności.

Podnieść jednak należy, że wyżej wskazana ustawa zmieniająca ustawę Prawo o ruchu drogowym nie zawiera przepisów przejściowych regulujących zagadnienie kosztów powstałych na skutek usunięcia i przechowywania pojazdu, w sprawach, w których dokonano przejęcia pojazdu pod rządami ustawy zmienianej.

W przedmiocie kosztów przechowywania pojazdów ustawa zmieniająca zawiera tylko jeden przepis - art. 13, który reguluje kwestie kosztów powstałych z tytułu przechowywania pojazdów, powstałych po orzeczeniu przejęcia pojazdu na rzecz Skarbu Państwa.

Zagadnienie ponoszenia kosztów związanych z odholowywaniem pojazdu i jego przechowywaniem w stanie prawnym przed nowelizacją budziło liczne wątpliwości.

Skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 29 listopada 2010 r., podjął uchwałę (sygn. akt I OPS 1/10), dotyczącą kosztów powstałych w wyniku odholowania pojazdu i przechowywania pojazdu na parkingu do czasu orzeczenia o przejęciu pojazdu i wskazał, że jeżeli właściciel pojazdu usuniętego z drogi w przypadkach, o których mowa w art. 130 a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) nie odebrał pojazdu w określonym terminie, jednostce wyznaczonej do prowadzenia parkingu strzeżonego (jednostce wyznaczonej do usuwania pojazdów) może być przyznane wynagrodzenie za cały okres wykonywania dozoru nad pojazdem oraz zwrot kosztów związanych z wykonywaniem dozoru, w tym kosztów usunięcia pojazdu z drogi, na podstawie art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca

1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.) w związku z § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 50, poz. 449).

W ocenie Sądu, w stanie prawnym obowiązującym w sprawie, nie jest możliwe skorzystanie z wykładni dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej cytowanej uchwale, albowiem utraciło moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 50, poz. 449), które zastąpiono rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 46, poz.237), a ponadto znowelizowane Prawo o ruchu drogowym zawiera lex specialis co do takich kosztów - art. 130a ust. 10h.

Rozstrzygając aktualnie o kosztach usuwania i przechowywania pojazdu w sprawie, w której wydano decyzję o przejęciu pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, na podstawie art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908) w wersji sprzed nowelizacji z 22 lipca 2010 r., organ winien zastosować przepis ustawy obowiązującej w czasie orzekania tj. art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym.

Orzekając w sprawie kosztów powstałych na skutek usunięcia pojazdu i jego przechowywania należy zwrócić uwagę, że nowa regulacja zawiera dodatkowe przepisy kształtujące kompleksowo sytuację podmiotów zobowiązanych do zapłaty.

Podkreślić należy, że w treści nowego art. 130a Prawa o ruchu drogowym znalazł się przepis rozszerzający krąg osób odpowiedzialnych za takie koszty (art. 130a ust. 10i), przepis zakazujący wydawania decyzji w sprawie kosztów (przedawnienie orzekania), jeśli od uprawomocnienia orzeczenia sądu o przepadku upłynął okres 5 lat (art. 130a ust. 10k) oraz przepis nakazujący umorzenie wszczętej już w sprawie egzekucji, jeżeli od doręczenia decyzji ostatecznej o której mowa w art. 10h., upłynęło 5 lat.

Sąd dostrzega, iż brzmienie przepisu art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym, ma charakter ogólny i w swej treści nie odwołuje się do trybu postępowania, w jakim dokonano przejęcia/przepadku pojazdu, w przeciwieństwie do art. 130a ust. 10k który stanowi, że "decyzji, o której mowa w ust. 10h, nie wydaje

się, jeżeli od uprawomocnienia się orzeczenia sadu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat.".

Powyższe nie oznacza jednak, iż nie można w drodze analogii zastosować przepisu art. 130a ust. 10k Prawa o ruchu drogowym w sprawach, w których o przejęciu pojazdu w trybie wskazanym w § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów, orzekł naczelnik urzędu skarbowego.

Stwierdzić bowiem należy, że dodany w toku nowelizacji przepis art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym tworzy instytucjonalną całość z pozostałymi przepisami art. 130a ust. 10a- 101 i nie może, w ocenie Sądu, być stosowany wybiórczo. Za taką wykładnią art. 130a ust. 10 i następnych (ust. 10a -101) ustawy zmieniającej ustawę Prawo o ruchu drogowym przemawia bowiem nie tylko wykładnia celowościowa, wynikająca m.in. z uzasadnienia projektu ustawy, lecz także wykładania systemowa, która nakazuje postrzegać zbiór norm, zwłaszcza w ramach danej ustawy jako zbiór uporządkowany i spójny.

Podkreślić także należy, że inna wykładnia prowadziłaby do wniosku, iż osoby, wobec których orzeczono przejęcie pojazdu na podstawie przepisu w brzmieniu sprzed nowelizacji (uznanego zresztą za niezgodny z Konstytucją), nie miałyby zapewnionej ochrony, jaką dają obowiązujące przepisy art. 130a ust. 10k i ust. 101 znowelizowanej ustawy Prawo o ruchu drogowym - ograniczając możliwość dochodzenia w czasie kosztów usuwania i przechowywania pojazdów. Nieuwzględnienie w takiej sprawie wyżej wskazanych przepisów prowadziłoby także do niczym nieuzasadnionej nierównej sytuacji prawnej podmiotów, których pojazd został usunięty z drogi w przypadkach, o których mowa w art. 130 a ust. 1 Prawo o ruchu drogowym i nieodebrany przez właściciela w określonym terminie, co w ocenie Sądu naruszałoby art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższe prowadzi do wniosku, że w sprawach, w których naczelnik urzędu skarbowego na podstawie § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. Nr 134, poz. 1133, ze zm.) orzekł o przejęciu pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, starosta, mając na uwadze art. 130a ust. 10k ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), nie może wydać decyzji o zasądzeniu kosztów z tytułu usunięcia pojazdu, jego przechowywania, sprzedaży lub zniszczenia, jeżeli od uprawomocnienia się decyzji o przejęciu pojazdu upłynęło

ponad 5 lat.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że w sprawie decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r., nr [....] Naczelnik Urzędu Skarbowego w [...] orzekł o przejęciu_pojazdu Skarżącego na rzecz Skarbu Państwa.

W dacie orzekania o kosztach postępowania tj. dnia [...] listopada 2012 r., obowiązywała już ustawa zmieniona. Prezydent [...] decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. orzekł o kosztach na podstawie art. 130 a ust. 1, ust. 2, ust. 5 c, ust. 6 i ust. 10 h ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.). Do ich obliczenia zastosował § 1 uchwały Nr XLI/419/01 Rady Powiatu Warszawskiego z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie ustalenia opłat za usunięcie pojazdu (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2002 r. Nr 18, poz. 386).

Prezydent m. st. Warszawy nie dostrzegł, iż w sprawie mogło dojść do sytuacji wskazanej w art. 130a ust. 10 k Prawa o ruchu drogowym i nie zbadał, czy w sprawie od daty wydania prawomocnego orzeczenia o przepadku nie upłynął pięcioletni termin, o którym mowa w wyżej wymienionym przepisie.

Rozpatrując ponownie sprawę, organ winien dokonać stosownych ustaleń, co pozwoli rozstrzygnąć, czy jest możliwe wydanie pozytywnego orzeczenia w przedmiocie kosztów.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta m. st. Warszawy decyzja z dnia [....] listopada 2012 r., naruszają przepisy prawa materialnego i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a. i c. oraz art. 135 p.p.s.a orzekł, jak w pkt I sentencji wyroku, orzeczenie sformułowane w punkcie II wyroku znajduje uzasadnienie w art. 152 tej ustawy. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.