II SA/Wa 2362/13

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia

[...] października 2013 r., działając na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a Kpa oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576), utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. cofającą K. L. pozwolenie na broń palną myśliwską.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

Komendant Wojewódzki Policji w [...] cofnął K. L. pozwolenie na broń palną myśliwską w związku z ustaleniem, iż prawomocnym od dnia [...] lipca 2012 r. wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] [...] Wydział Karny z dnia [...] czerwca 2012r. sygn. akt [...] uznano go winnym popełnienia przestępstwa z art. 90 ustawy Prawo budowlane, polegającego na tym, iż w okresie od dnia [...] maja 2007 r. do dnia [...] listopada 2011 r. dokonał rozbudowy baru piwnego w miejscowości [...] bez wymaganego pozwolenia na budowę od organu architektoniczno-budowlanego w Starostwie Powiatowym w [...], za co wymierzono mu 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 20 zł. Jako podstawę prawną decyzji cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską organ pierwszej instancji wskazał art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

W wyniku odwołania sprawę rozpatrzył Komendant Główny Policji, który podzielił zasadność rozstrzygnięcia Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...].

Komendant Główny Policji wyeliminował błąd organu pierwszej instancji polegający na częściowo niepełnym wskazaniu podstawy prawnej decyzji, wskazując, iż pełną podstawę rozstrzygnięcia stanowi przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a) tej ustawy. Organ ten wskazał, iż w sytuacji skazania za przestępstwo umyślne ustawodawca wprost zobligował organy policji do cofnięcia osobie skazanej pozwolenia na posiadanie broni. Polemizując z zarzutami odwołania Komendant Główny Policji wyjaśnił, iż przywołane przez pełnomocnika w odwołaniu dyrektywy pozwalają poszczególnym krajom członkowskim Unii Europejskiej na indywidualne, szczegółowe określenie zasad dostępu do broni w ramach ogólnych unormowań wspólnotowych. Krajowy ustawodawca z tej możliwości skorzystał, ustanawiając dość surowe przepisy prawa w omawianym przedmiocie, a przy tym jednoznaczne w przypadku art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a i b ustawy o broni i amunicji. Zdaniem Komendanta Głównego Policji, jednoznaczność ta nie pozostawia miejsca na interpretację tego przepisu prawa przy zastosowaniu wykładni celowościowej, czy historycznej, a także z zakresie prawomocnego skazania za popełnienie przestępstwa umyślnego stosowania zasad uznania administracyjnego.

K. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Komendanta Głównego Policji, zarzucając organowi:

1) Naruszenie przepisów postępowania, tj. w szczególności art. 33 oraz art. 64 w zw. z art. 140 Kpa, poprzez wydanie decyzji mimo nieprawidłowego umocowania pełnomocnika skarżącego i zaniechanie organu wezwania go do przedłożenia dowodu jego umocowania, skutkujące wydaniem decyzji z rażącym naruszeniem prawa;

2) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 15 ustawy o broni i amunicji w zw. z art. 90 Kk, poprzez błędną wykładnię, prowadzącą do wyinterpretowania nielogicznego, niecelowego, nieuzasadnionego społecznie, sprzecznego z wykładnią pro-wspólnotową oraz historyczną zakazu posiadania pozwolenia na broń osobom, które z powodu zaniedbań formalnych dokonały samowoli budowlanej o znikomej społecznej szkodliwości oraz przyjęcie, że sprawcy tego czynu stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, wskutek czego cofnięto skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską.

W konkluzji skargi wniósł o:

- stwierdzenie nieważność decyzji w całości, ewentualnie o jej uchylenie decyzji, a także wstrzymanie wykonania skarżonej decyzji w całości do czasu zakończenia niniejszego postępowania,

- zasądzenie od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazał, między innymi, iż pełnomocnik skarżącego nie przedstawił wraz ze składanym odwołaniem dowodu umocowania pełnomocnika. Organ zaniechał wezwania do uzupełnienia braków formalnych przez co strona była w postępowaniu odwoławczym niewłaściwie reprezentowana. Doprowadziło to, wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt. 2 Kpa.

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W zakresie zarzutu braku stosownego umocowania pełnomocnika składającego odwołanie Komendant Główny Policji wskazał, iż jak wynika z daty pełnomocnictwa załączonego do skargi, pełnomocnik skarżącego posiadał pełnomocnictwo do reprezentowania skarżącego już w dacie sporządzania odwołania, zatem fakt jego umocowania w chwili wniesienia odwołania wynika z daty tego pełnomocnictwa i fakt nie złożenia tego pełnomocnictwa wraz z odwołaniem nie jest jednoznaczny z całkowitym brakiem pełnomocnictwa w tym czasie i w ocenie organu okoliczność ta nie powinna stanowić skutecznego zarzutu skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W niniejszej sprawie sądem tym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka, co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie skarga zasługuje na uwzględnienie.

Polska procedura administracyjna nie przewiduje instytucji konwalidacji czynności prawnej udzielenia pełnomocnictwa. Zgodnie z treścią art. 33 § 3 Kpa pełnomocnik powinien złożyć pełnomocnictwo niezwłocznie po jego otrzymaniu od mandata, a w tym konkretnym przypadku wraz ze sporządzonym i złożonym przez pełnomocnika odwołaniem. Fakt późniejszego ujawnienia faktu legitymowania się przez pełnomocnika rzeczonym pełnomocnictwem, wskazującym nadto, iż był on umocowany do działania już w chwili składania odwołania nie ma w sprawie administracyjnej żadnego znaczenia. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego przewidują jedynie dwie możliwości: albo istnienie pełnomocnictwa, albo - w przypadku jego braku - organ zobowiązany jest zażądać przedłożenia pełnomocnictwa w zakreślonym terminie. W polskiej procedurze administracyjnej brak jest możliwości konwalidacji czynności prawnej udzielenia pełnomocnictwa, czy też domniemywania istnienia pełnomocnictwa. Nie można także, jak to czyni organ w odpowiedzi na skargę, przepisów procedury administracyjnej w tym zakresie, zastępować konstrukcjami z procedury cywilnej oraz prawa cywilnego w zakresie pełnomocnictwa. Z przepisów art. 140 w zw. z art. 64 § 2 Kpa wyraźnie wynika jakie czynności powinien przedsięwziąć organ, gdy stwierdza brak pełnomocnictwa do sporządzenia odwołania i jak wynika z akt sprawy czynności tych nie wykonano. Wskazać tu należy, iż w samym odwołaniu i w wykazie załączników do odwołania pełnomocnik wskazał, iż posiada pełnomocnictwo i nadto wskazał, iż je załącza wraz z dowodem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Jednakże, co bezspornie wynika z akt sprawy, pełnomocnictwa tego do odwołania nie załączył. Organ pierwszej instancji nie zażądał dołączenia tego pełnomocnictwa w trybie uzupełnienia odwołania. Uzupełnienia tego barku formalnego nie zażądał także Komendant Główny Policji i przystąpił do rozpatrzenia odwołania. Wskazać tu należy, iż nieuzupełnienie tego braku przez stronę w przypadku stosownego wezwania spowodować powinno bezskuteczność odwołania.

Zatem w rezultacie tego zaniedbania Komendant Główny Policji rozpatrzył odwołanie pochodzące od osoby nie posiadającej w chwili składnia odwołania (jak i w chwili rozpatrywania sprawy przez organ drugiej instancji) umocowania do reprezentowania strony w tym postępowaniu, a zatem także umocowania do sporządzenia odwołania. Jednakże uchybienie takie nie stanowi, jak twierdzi pełnomocnik skarżącego rażącego naruszenia prawa – wskazanego w art. 156 Kpa, ale stanowi przesłankę od uchylenia wydanej z takim naruszeniem prawa decyzji organu drugiej instancji, zgodnie z treścią art.145 § 1 pkt 1 pkt. c) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W tym stanie sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie mógł ustosunkować się do zarzutów skargi dotyczących prawa materialnego.

Organ ponownie rozpatrując niniejsza sprawę przede wszystkim wezwie pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków odwołania poprzez złożenie pełnomocnictwa lub poświadczonego przez pełnomocnika (radca prawny) odpisu tego pełnomocnictwa, pod rygorem skutków prawnych nieusunięcia braków odwołania w zakreślonym terminie.

Wskazując na powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji wyroku, zgodnie z art.145 § 1 pkt 1 pkt. c) i art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.