II SA/Wa 225/14

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267); zwanej dalej k.p.a. oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 71, art. 73 ust. 5 i ust. 7 w związku z art. 10 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...]

z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] orzekającą o uznaniu M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] listopada 2013 r. i nieprzyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Organ rozpatrując przedmiotową sprawę ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu [...] marca 2013 r. M.B. został zarejestrowany w Miejskim Urzędzie Pracy w [...] jako osoba bezrobotna.

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] orzekł

o uznaniu M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] marca 2013 r. i przyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia [...] marca 2013 r. na okres do 12 miesięcy.

W związku z niestawieniem się w urzędzie pracy w dniu obowiązkowej wizyty, tj.

[...] lipca 2013 r. Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] orzekł o utracie przez stronę od dnia [...] lipca 2013 r. na okres 120 dni statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Po rozpoznaniu odwołania, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Powyższa decyzja została zaskarżona do sądu administracyjnego.

Następnie, w dniu [...] listopada 2013 r. M.B. ponownie został zarejestrowany w Miejskim Urzędzie Pracy w [...].

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...], na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 71, art. 73 ust. 5 i ust. 7 oraz art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a, b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 104 k.p.a., orzekł w punkcie 1) o uznaniu M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] listopada 2013 r., a w punkcie 2) o nieprzyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

W dniu [...] grudnia 2013 r. M.B. złożył odwołanie co do punktu 2 powyższej decyzji wnosząc o przyznanie uprawnień zasiłkowych, bowiem znajduje się

w trudnej sytuacji materialnej. Podał, że zasiłek dla bezrobotnych powinien uzyskać po upływie 120 dni od dnia utraty statusu bezrobotnego.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., utrzymał w mocy w całości zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu podał, że skoro M.B. utracił status osoby bezrobotnej od dnia [...] lipca 2013 r. na okres 120 dni z powodu niestawienia się w wyznaczonym przez urząd terminie, to postanowienia przepisu art. 73 ust. 5 ustawy o promocji zatrudnienia

i instytucjach rynku pracy nie mają zastosowania.

Organ odwoławczy stwierdził, że M.B. rejestrując się w Miejskim Urzędzie Pracy w [...] w dniu [...] listopada 2013 r. oświadczył, że od dnia utraty statusu osoby bezrobotnej nigdzie nie pracował i nie pobierał żadnych świadczeń pieniężnych. Podkreślił, że badanym okresem, od którego zależy nabycie uprawnień zasiłkowych po rejestracji w urzędzie pracy dokonanej w dniu [...] listopada 2013 r. jest okres 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, tj. od dnia [...] maja 2012 r. do dnia [...] listopada 2013 r. Do okresu uprawniającego do zasiłku można zatem zaliczyć M.B. zatrudnienie w [...] S.A. w [...] od dnia [...] maja 2012 r. do dnia [...] grudnia 2012 r. oraz okres, za który wypłacono odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę od dnia [...] stycznia 2013 r. do dnia [...] lutego 2013 r., co stanowi 292 dni.

Z uwagi na fakt, że w dniu ostatniej rejestracji w urzędzie pracy, tj. [...] listopada 2013 r. M.B. nie udokumentował, że w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres 365 dni był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz nie spełnia innych warunków określonych w art. 71 ust. 1 i ust. 2 powołanej ustawy, brak jest podstaw do przyznania stronie prawa do zasiłku, na podstawie art. 73 ust. 7 ustawy, na okres pomniejszony o poprzedni okres pobierania zasiłku.

M.B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewody [...], w której wskazał, że nie zgadza się z tym rozstrzygnięciem.

Podkreślił, że był załamany po utracie pracy. Obecnie nie jest zatrudniony, nie pracuje także jego żona, a córka się uczy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej,

a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody [...]

z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] składająca się z dwóch punktów, tj.: 1) o uznaniu M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] listopada 2013 r. i 2) nieprzyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.); zwanej dalej P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tym samym Sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu wszystkie naruszenia prawa.

Analizowana pod tym kątem skarga na decyzję Wojewody [...]

z dnia [...] grudnia 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia

[...] listopada 2013 r. w części orzekającej o uznaniu M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] listopada 2013 r. zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach.

Taka sytuacja wystąpiła w rozpoznawanej sprawie, ponieważ zaskarżona decyzja Wojewody [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa stanowiącym podstawę stwierdzenia nieważności decyzji określoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., to jest

z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 16 k.p.a.

Zgodnie z wyrażoną w art. 16 k.p.a. zasadą trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznej, stwierdzenie jej nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych

w k.p.a. lub w przepisach szczególnych.

W doktrynie i orzecznictwie przyjęty jest pogląd, że postępowanie odwoławcze może być wszczęte wyłącznie wskutek wniesienia środka zaskarżenia (odwołania) przez podmiot legitymowany. Postępowanie odwoławcze jest oparte w pełni na zasadzie skargowości i nie może być wszczęte z urzędu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 września 2007 r., sygn. akt I OSK 675/07 (publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Złożenie zatem odwołania jedynie co do części decyzji powoduje, że staje się ona ostateczna w pozostałej części po upływie terminu do wniesienia odwołania przez strony postępowania. W konsekwencji w razie braku odwołania postępowanie przed organem odwoławczym nie może się toczyć, a decyzja wydana

w takim trybie dotknięta jest wadą nieważności.

Przenosząc powyższe rozważania na stan przedmiotowej sprawy należy wskazać, że Wojewoda [...] wydając zaskarżoną decyzję, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 2013 r.

o uznaniu M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] listopada 2013 r. oraz nieprzyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Jak wynika zaś z akt sprawy decyzja organu I instancji nie satysfakcjonowała strony jedynie w części, stąd została zaskarżona odwołaniem wyłącznie w zakresie punktu 2, tj. nieprzyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Pomimo tego organ odwoławczy objął rozstrzygnięciem w całości decyzję organu I instancji, przez co naruszył treść art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 16 k.p.a. Należy podkreślić, że w przypadku, gdy strona jednoznacznie w odwołaniu wskazuje, że zaskarża decyzję organu I instancji w określonej części, to organ II instancji nie może wykroczyć poza tak wyznaczone granice. Organ II instancji nie może poddać kontroli niezaskarżonej części decyzji organu I instancji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia

21 maja 2007 r., sygn. akt I OSK 556/06, Lex 338307).

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O wykonalności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej uznania M.B. za osobę bezrobotną od dnia [...] listopada 2013 r., Sąd orzekł w punkcie trzecim na podstawie art. 152 tej ustawy.

Odnosząc się z kolei do skargi M.B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w części dotyczącej nieprzyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, należy wskazać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji w tym zakresie nie naruszają prawa.

Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.), której przepisy stanowiły podstawę materialnoprawną wydanych w sprawie decyzji mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie dają organom administracji ani sądowi administracyjnemu uprawnień do uznaniowego traktowania oraz rozstrzygania kwestii uprawnień do zasiłków i innych świadczeń dla bezrobotnych.

W ocenie Sądu, w zaskarżonej decyzji organ dokonał prawidłowej wykładni przepisów art. 71 oraz art. 73 ust. 5 i ust. 7 powołanej wyżej ustawy.

Jak wynika z akt rozpoznawanej sprawy M.B. utracił status bezrobotnego i prawo do zasiłku dla bezrobotnych na okres 120 dni z powodu niestawienia się w urzędzie pracy w dniu obowiązkowej wizyty. Nie spełnia zatem przesłanek określonych w przepisie art. 73 ust. 5 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, który dotyczy bezrobotnych, którzy utracili status bezrobotnego z powodu podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, pozarolniczej działalności lub uzyskiwania przychodu w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę miesięcznie.

Wobec skarżącego ma zastosowanie art. 73 ust. 7 ustawy, zgodnie z którym osoba, która utraciła na okres nie dłuższy niż 365 dni status bezrobotnego, a w dniu kolejnej rejestracji spełnia warunki określone w art. 71, uzyskuje prawo do zasiłku na okres pomniejszony o poprzedni okres pobierania zasiłku. Zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 1 i pkt 2

lit. a powołanej ustawy, prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu, który w okresie

18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy. Stosownie zaś do treści art. 71 ust. 2 pkt 5 cytowanej ustawy do 365 dni, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się również okres, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę.

W przedmiotowej sprawie M.B. ponownie zarejestrował się

w Miejskim Urzędzie Pracy w [...] w dniu [...] listopada 2013 r. Badanym zatem okresem, od którego przysługuje prawo do przyznania zasiłku dla bezrobotnych jest 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, tj. od dnia [...] maja 2012 r. do dnia

[...] listopada 2013 r. W tym czasie skarżący był zatrudniony w [...] S.A. w [...] od dnia [...] maja 2012 r. do dnia [...] grudnia 2012 r. oraz wypłacono mu odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę od dnia [...] stycznia 2013 r. do dnia [...] lutego 2013 r., co stanowi 292 dni.

Zdaniem Sądu, skoro w dniu [...] listopada 2013 r. - ostatniej rejestracji – M.B. nie udokumentował, że w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres 365 dni był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz nie spełnia innych przesłanek określonych w art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy to organ odwoławczy prawidłowo nie przyznał skarżącemu prawa do zasiłku dla bezrobotnych o okres pomniejszony o poprzedni okres pobierania zasiłku, na podstawie art. 73 ust. 7 wskazanej wyżej ustawy.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w punkcie drugim sentencji wyroku.