VII SA/Wa 69/14

Uzasadnienie

Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] maja 2013r. na podstawie art. 149 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania, administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267 - jednolity tekst) i art. 81 ust. 1 i 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. Nr 243 poz. 1623 z 2010 r., ze zmianami), odmówił wznowienia postępowania na wniosek E. G., M. G. i J.O. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Wojewody [...] z [...].02.2013r., wydaną po ponownym rozpatrzeniu odwołania [...] - [...] i [...] sp.j. , którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z [...].01.2011 r. uchylającą, po wznowieniu postępowania, decyzję ostateczną Prezydenta Miasta [...] Nr [...] z dnia [...] .09.2007 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę zamierzenia inwestycyjnego polegającego na wykonaniu prac budowlanych związanych ze zmianą funkcji lokalu handlowego na lokal gastronomiczny wraz z wykonaniem wewnętrznych instalacji co., cwu, gazu, energii elektrycznej i wentylacji mechanicznej oraz wymianą okien i zmianą kolorystyki elewacji w budynku przy ul. [...] w [...], na działce nr [...] obr. [...] i orzekającą o odmowie zatwierdzenia' projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla ww. zamierzenia inwestycyjnego.

W uzasadnieniu wskazano, iż Wojewoda [...] decyzją z [...].02.2013 r. wydaną w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16.04.2012 r. sygn. akt II SA/KR 1078/11), ponownie rozpatrując odwołanie [...] - [...] i [...] sp.j., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z [...].01.2011 r.. która uchylała, po wznowieniu postępowania, decyzję ostateczną Prezydenta Miasta [...] Nr [...] z [...].09.2007 r. i orzekała o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla ww. zamierzenia inwestycyjnego.

W dniu [...].04.2013 r. E. G., M. G. i J. O. wnieśli o wznowienie postępowania zakończonego ostateczna decyzją Wojewody [...] z [...].02.2013r.

Jako uzasadnienie wniosku wskazano okoliczność, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., tj. w dacie wydania decyzji Wojewody [...] podmiot będący stroną postępowania przestał istnieć. Spółka [...]-[...][...] sp.j. w dniu [...] stycznia 2013 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorstw Krajowego Rejestru Sądowego.

Wojewoda przed wznowieniem postępowania na wniosek strony, ustalał czy wnioskodawcy mogli zainicjować postępowanie administracyjne w sprawie wznowienia, czy posiadają przymiot strony.

W tym kontekście wskazał na art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego z którego wynika, iż stroną postępowania może być inwestor oraz właściciel, użytkownik wieczysty lub zarządca nieruchomości. Osoby wnioskujące o wznowienie postępowania nie spełniają warunków określonych w art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. Nie są również następcami prawnymi inwestora. Brak bowiem umocowania prawnego, w oparciu o który właściciele spółki stawaliby się następcami prawnymi w zakresie posiadania uprawnień spółki, a więc uprawnienia nadanego decyzją o pozwoleniu na budowę do prowadzenia robót budowlanych.

Wnioskodawcy nie uczestniczyli w postępowaniu administracyjnym, w ramach którego zostało udzielone pozwolenie na budowę inwestycji obejmującej wykonanie prac budowlanych związanych ze zmianą funkcji lokalu handlowego na lokal gastronomiczny wraz z wykonaniem wewnętrznych instalacji oraz wymianą okien i zmianą kolorystyki elewacji w budynku przy ul. [...] w [...].

Organ zauważył, że wnioskodawcy nie czują się beneficjentami nawet decyzji o pozwoleniu na budowę.

Reasumując uznał, że wnioskodawcy nie posiadają interesu prawnego do zainicjowania nadzwyczajnego postępowania administracyjnego.

E. G., M. G., J.O. wnieśli zażalenie na postanowienie Wojewody [...] z [...] maja 2013 r. odmawiające wznowienia postępowania zakończonego decyzją Wojewody [...] z [...] lutego 2013 r. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucili naruszenie:

1) art. 147 k.p.a. poprzez nieprawidłowe ustalenie, że nie mogą być stroną postępowania, podczas gdy odmowa wznowienia z tej przyczyny możliwa jest wyłącznie wtedy, gdy brak przymiotu strony po stronie wnioskodawcy jest oczywisty, a nie w sytuacji, gdy wnioskodawca powołuje się na przysługujący mu interes prawny,

2) 149 § 3 w zw. z art. 147 k.p.a. poprzez odmowę wznowienia postępowania w sytuacji, gdy postępowanie, którego wniosek dotyczył, było oczywiście wadliwe i organ powinien był wznowić postępowanie z urzędu,

3) art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że były wspólnik spółki osobowej, która przed utratą bytu prawnego przeniosła na tego wspólnika prawa i obowiązki wynikające z decyzji o pozwoleniu na budowę, nie jest stroną postępowania w przedmiocie wznowienia postępowania dotyczącego udzielenia pozwolenia na budowę,

4) art. 124 § 1 k.p.a. poprzez błędne pouczenie o możliwości zaskarżenia postanowienia skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, podczas gdy zgodnie z 149 § 3 i § 4 w zw. z art. 141 § 1 k.p.a. środkiem odwoławczym przysługującym stronie jest zażalenie.

Domagali się uchylenia zaskarżonego postanowienia.

W zażaleniu wywodzili, że w dniu wydania decyzji objętej wnioskiem o wznowienie zaistniały nowe okoliczności istotne dla sprawy, nieznane organowi (art. 145 § 1 pkt 5) k.p.a.) - organ wydający decyzję ostateczną nie miał bowiem informacji, że podmiot będący stroną postępowania tj. spółka [...]-[...] i [...] sp. j. przestał istnieć.

Wspólnicy tej spółki, na których przeniesione zostały prawa z decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę, wnieśli o wznowienie postępowania.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą we wstępnej fazie postępowania o wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną organ bada wyłącznie, czy wniosek o wznowienie opiera się na którejś z ustawowych przesłanek z art. 145 lub 145a k.p.a. , czy w świetle twierdzeń w nim zawartych został on złożony przez podmiot uznający się za stronę postępowania i czy został zachowany termin z art. 148 k.p.a.

Organ orzekający w przedmiocie wznowienia postępowania nie powinien był na tym etapie postępowania prowadzić rozważań, czy wnioskodawcy posiadają przymiot strony.

Skoro powołali się oni na następstwo prawne po wykreślonej z Krajowego Rejestru Sądowego spółce będącej uczestnikiem postępowania, to obowiązkiem organu było wyłącznie rozważenie istnienia podstaw wznowienia postępowania - a kwestia legitymacji wnioskodawców mogłaby być rozważana ewentualnie po wznowieniu postępowania.

Ponadto, powołane we wniosku o wznowienie postępowania okoliczności uzasadniały wznowienie postępowania z urzędu. W takiej sytuacji nie można uznać za prawidłowe stanowiska organu, który ogranicza się do odmowy wznowienia postępowania ze względu na brak przymiotu strony u wnioskodawców, podczas gdy powinien we własnym zakresie podjąć środki zmierzające do usunięcia wadliwości postępowania, którego wniosek o wznowienie dotyczył.

W poprzednio prowadzonym postępowaniu wznowieniowym wprawdzie brał udział inwestor - spółka [...]-[...] i [...] sp. j. - jednak przed wydaniem decyzji spółka ta została wykreślona z rejestru i przestała istnieć. Okoliczność ta nie była znana organowi w momencie wydawania decyzji, przy czym niewątpliwie jest to okoliczność istotna dla sprawy. Wobec powyższego wniosek o wznowienie postępowania ze względu na istnienie w dniu wydania decyzji okoliczności istotnej dla sprawy, w postaci utraty bytu prawnego przez podmiot występujący w postępowaniu jako inwestor, a nieznanej organowi, zasługiwał na uwzględnienie.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] listopada 2013r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), po rozpatrzeniu zażalenia E. G., M. G. i J. O., na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] maja 2013r., odmawiające wznowienia, postępowania zakończonego ostateczną decyzją Wojewody[...] z dnia [...] lutego 2013r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] stycznia 2011r., uchylającą, po wznowieniu postępowania, decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2007r. oraz odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę - utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ podał, że postanowieniem z dnia [...] maja 2013r., Wojewoda [...] odmówił wznowienia, na wniosek E. G., M. G. i J. O., postępowania zakończonego ostateczną decyzją Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2013r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...]stycznia 2011 r., uchylającą po wznowieniu postępowania, decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2007r., Nr [...] (zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą Grupie "[...]" sp. j. pozwolenia na zmianę funkcji lokalu handlowego na lokal gastronomiczny wraz z wykonaniem wewnętrznych instalacji co., cwu., gazu, energii elektrycznej i wentylacji mechanicznej oraz wymianą okien i zmianą kolorystyki elewacji w budynku przy ul. [...] w [...] na dz. nr ew. [...] obr. [...]) oraz odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę ww. inwestycji.

Wznowienie postępowania administracyjnego jest trybem nadzwyczajnym, umożliwiającym wzruszenie decyzji ostatecznej, a więc takiej decyzji, która na mocy art. 16 § 1 K.p.a. jest objęta zasadą trwałości decyzji ostatecznych. Z tego względu wznowienie postępowania obwarowane jest szczególnymi wymogami formalnymi.

Postępowanie w sprawie wznowienia postępowania przebiega w dwu fazach. Złożenie wniosku o wznowienie postępowania rozpoczyna fazę pierwszą - prowadzenie przez organ postępowania wstępnego.

W tej fazie organ bada wyłącznie, czy wniosek o wznowienie postępowania oparty jest na ustawowych przesłankach wznowienia, określonych w art. 145 § 1 i 145a K.p.a. i czy został wniesiony z zachowaniem terminów przewidzianych w art. 148 K.p.a.

Zgodnie z art. 148 § 1 K.p.a. podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę wznowienia postępowania.

Strona musi udowodnić, kiedy (w jakiej dacie) dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę do wznowienia postępowania, ze ścisłością dostateczną do ustalenia, że jej podanie o wznowienie wpłynęło przed upływem wymaganego terminu (wyrok NSA z 19 maja 2000r., sygn. akt I SA/Wr 1038/97, LEX nr 43046).

Z analizy wniosku E. G., M. G. i J. O. z dnia [...] marca 2013r. wynika, że przesłanką wznowieniową na której wnioskodawcy oparli żądanie wznowienia postępowania, byłą okoliczność z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. ("W sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję").

Wnioskodawcy we wniosku o wznowienie z dnia [...] marca 2013r. wskazali, iż termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania otworzył się w momencie, w którym dowiedzieli się o wydaniu decyzji z [...] lutego 2013r., tj. w dacie doręczenia tej decyzji pełnomocnikowi zlikwidowanej spółki - [...]marca 2013r.

Analiza odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego Nr [...] prowadzonego dla podmiotu [...] i [...] sp. j. potwierdziła, że spółka ta została z dniem [...] stycznia 2013r. wykreślona z rejestru przedsiębiorców wobec jej rozwiązania uchwałą wspólników spółki z dnia [...] listopada 2012r. o rozwiązaniu spółki. Jak wynika z treści odpisu z KRS prowadzonego dla tejże spółki - jej wspólnikami byli E.G., M.G. oraz J.O.

Mając na względzie powyższe, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, iż wnioskodawcy – E. G., M. G. oraz J. O. - o tzw. "nowej okoliczności", tj. rozwiązaniu spółki [...] i [...] sp. j. (która stanowi podstawę żądania wznowienia postępowania), dowiedzieli się już w dniu podjęcia stosownej uchwały o jej rozwiązaniu tj. w dniu [...] listopada 2012r.

Stosownie bowiem art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (tj. Dz. U. z 2013r.. poz. 1030) jednomyślna uchwala wszystkich wspólników powoduje rozwiązanie spółki jawnej. W związku z podjęciem uchwały wspólników spółka jawna przestaje istnieć jako odrębny podmiot bez przeprowadzenia likwidacji.

Zatem wniosek E. G., M. G. oraz J. O. z dnia [...] marca 2013r. o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie został złożony z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 148 § 1 K.p.a., bowiem o okoliczności faktycznej powołanej we wniosku z dnia [...] marca 2013r. dowiedzieli się już w dniu [...] listopada 2012r., tj. w dacie, w której podjęli jednomyślnie uchwałę o rozwiązaniu spółki.

W ocenie GINB, podanie o wznowienie postępowania zostało złożone po upływie miesięcznego terminu na jego wniesienie określonego w art. 148 § 1 K.p.a., zaś uchybienie terminu do wniesienia podania o wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania jest podstawą do wydania postanowienia o odmowie wznowienia postępowania.

Wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania na wniosek strony pomimo uchybienia terminu do złożenia tegoż wniosku, stanowi rażące naruszenie prawa, godzi bowiem w zasadę ogólną trwałości decyzji administracyjnych.

Choć termin do wniesienia podania o wznowienie postępowania, jako termin procesowy, może być przez właściwy organ administracji przywrócony na ogólnych zasadach określonych w art. 59 K.p.a., to skarżący nie złożyli wniosku o jego przywrócenie.

W przypadku złożenia przez stronę podania o wznowienie postępowania po terminie określonym w art. 148 § 1 K.p.a., organ administracji jest zobowiązany do wydania, na podstawie art. 149 § 3 K.p.a., postanowienia o odmowie wznowienia postępowania.

W ocenie GINB zasadnym było zastosowanie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., mimo, że inne jest uzasadnienie postanowienia organu II instancji to jednak takie rozstrzygniecie jest tożsame z rozstrzygnięciem kontrolowanym organu wojewódzkiego.

E. G., M. G., J. O., wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] listopada 2013 r., o odmowie wznowienia postępowania zakończonego decyzją Wojewody [...] z [...]lutego 2013 r.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie:

1) 97 § 1 pkt 4 w zw. z art. 105 k.p.a. poprzez orzeczenie w postępowaniu w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną w sytuacji, gdy równolegle toczy się postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności tej decyzji,

2) art. 148 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że możliwe jest, aby strona o podstawie wznowienia postępowania dowiedziała się przed jego zakończeniem i w tej sytuacji, aby termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania upłynął jeszcze przed zakończeniem tego postępowania,

3) art. 144 w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz 149 § 3 w zw. z art. 147 k.p.a. poprzez odmowę wznowienia postępowania w sytuacji, gdy postępowanie, którego wniosek dotyczył, było oczywiście wadliwe i organ powinien był postanowić o wznowieniu postępowania z urzędu,

4) art. 144 w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 oraz w zw. z art. 15 k.p.a., poprzez nieodniesienie się do wskazanej i uzasadnionej przez stronę potrzeby wznowienia postępowania z urzędu,

Skarżący domagali się uchylenia w całości zaskarżonego postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] listopada 2013 r., oraz poprzedzającego je postanowienia organu I instancji.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że ze względu na okoliczność, że w dniu wydania decyzji ostatecznej Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2013 r., występowały nowe okoliczności istotne dla sprawy, nieznane organowi (art. 145 § 1 pkt 5 kpa) wspólnicy sp. j. [...]-[...] i [...], na których przeniesione zostały prawa z decyzji o pozwoleniu na budowę, wnieśli o wznowienie postępowania. Organ odmówił wznowienia postępowania uznając, że wnioskodawcy nie są stroną postępowania.

Organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie uznając, że termin do złożenia wniosku wskazany w art. 148 § 1 k.p.a. został przekroczony.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wydając swoje rozstrzygniecie naruszył przepisy dotyczące zawieszenia postępowania i reguły dotyczące wzajemnej relacji postępowań z wniosków o wznowienie oraz stwierdzenie nieważności decyzji, tj. art. 97 § 1 pkt 4 w zw. z art. 105 § 1 k.p.a.

Organ prowadził postępowanie pomimo złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej, i zakończył je wydając skarżone postanowienie.

Rozstrzygnięcie jest nieprawidłowe również ze względu na błędną ocenę kwestii zachowania terminu do wznowienia postępowania dokonaną przez organ.

We wniosku o wznowienie postępowania wskazano na podstawę określoną w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. , tj. na ujawnienie nowych, istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych istniejących w dniu wydania decyzji, a nie znanych organowi, który ją wydał.

Instytucja wznowienia postępowania może znaleźć zastosowanie wyłącznie w sprawach zakończonych ostateczną decyzją administracyjną. Z samej istoty tej instytucji wynika, że postępowanie, które nie zostało zakończone ani postępowanie, które zostało zakończone decyzją nieostateczną nie może zostać wznowione.

W tym kontekście rażąco nieprawidłowe jest stwierdzenie organu, że powoływana przez wnioskodawców podstawa wznowienia była im znana już [...] listopada 2012 r., zatem wniosek z [...] marca 2013 r. został złożony z uchybieniem terminu wskazanego w art. 148 § 1 k.p.a. Decyzja ostateczna kończąca postępowanie, o którego wznowienie wnioskowano została wydana [...]lutego 2013 r.

W tej sytuacji aktualny jest pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z 24 lutego 2011 r. sygn. II OSK 1113/2010: "Rozważając kwestię początku biegu jednomiesięcznego terminu określonego w art. 148 § 1 K.p.a., należy pamiętać, że w myśl art. 145 § 1 K.p.a. wznowienie postępowania może nastąpić wyłącznie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. To oznacza, że podanie o wznowienie postępowania może być skutecznie wniesione najwcześniej w pierwszym dniu po dniu, w którym decyzja stała się ostateczna. W żadnym więc wypadku bieg terminu określonego w art. 148 § 1 K.p.a. nie może się rozpocząć przed ostatecznym zakończeniem zwykłego postępowania administracyjnego. "

Nadto okoliczności, które są istotne dla sprawy, nie były w momencie wydawania decyzji znane organowi, nie zaś skarżącym. Możliwość wznowienia postępowania powstała dopiero z chwilą dowiedzenia się przez skarżących o wydaniu decyzji wskazującej na brak wiedzy organu o wykreśleniu spółki jawnej z rejestru.

Dodatkowo organ w ogóle nie odniósł się do potrzeby wznowienia postępowania z urzędu.

W postępowaniu wznowieniowym zakończonym decyzją Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2013r. wprawdzie brał udział inwestor - spółka [...]i [...] sp. j. - jednak przed wydaniem decyzji spółka została wykreślona z rejestru, przestała istnieć. Okoliczność ta nie była znana organowi w momencie wydawania decyzji, przy czym niewątpliwie jest to okoliczność istotna dla sprawy. Gdyby ta okoliczność znana była organowi w dacie wydania decyzji, to treść decyzji musiałaby być odmienna.

Zatem obecnie postępowanie to powinno zostać wznowione przez organ z urzędu.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje :

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle powołanego przepisu ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, a więc prawidłowość zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych, mających wpływ na wynik sprawy wad w postępowaniu administracyjnym (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle tych kryteriów, skargę należało uwzględnić.

W świetle przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, wznowienie postępowania ma dwie fazy. W fazie pierwszej, organ postanowieniem wydanym na podstawie art. 149 § 1 k.p.a., wznawia postępowanie, albo na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. odmawia wznowienia postępowania.

Do przesłanek, uzasadniających odmowę wznowienia postępowania na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. należą: wniesienie podania przez podmiot nie będący stroną - jeżeli wznowienie ma nastąpić na wniosek, uchybienie terminowi do wniesienia podania o wznowienie, określonego przepisami art. 148 § 1 i 2 k.p.a., oraz brak wskazania podstawy faktycznej wznowienia, odpowiadającej jednej z wyczerpująco wymienionych przepisami art. 145 § 1 pkt 1-8 oraz art. 145a podstaw wznowienia.

Zgodnie z art. 148 § 1 k.p.a. podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania.

W przypadku podania o wznowienie postępowania termin jednomiesięczny z art. 148 § 1 k.p.a. rozpoczyna się w konkretnie oznaczonym dniu, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia i upływa też w konkretnym dniu, obliczonym według zasady wynikającej z art. 57 § 3 k.p.a.

W niniejszej sprawie dla oceny zachowania terminu do wniesienia o wznowienie, koniecznym było ustalenie początkowej daty biegu omawianego terminu, a więc dnia w którym skarżący dowiedzieli się, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności, istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję.

Jednocześnie analizując kwestię początku biegu jednomiesięcznego terminu określonego w art. 148 § 1 k.p.a. należy mieć na uwadze, że wznowienie postępowania może nastąpić tylko w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. To oznacza, iż podanie o wznowienie postępowania może być skutecznie wniesione najwcześniej w pierwszym dniu po dacie, w której decyzja stała się ostateczna.

Bieg terminu określonego w art. 148 § 1 k.p.a. nie może się rozpocząć przed ostatecznym zakończeniem postępowania administracyjnego objętego wnioskiem o wznowienie. (wyroki WSA w Gliwicach z 24 marca 2010 r., sygn. akt II SA/GL 1191/09; wyrok WSA w Poznaniu z 22 stycznia 2009 r., sygn. akt IV SA/Po 227/08).

Dlatego błędne było stanowisko Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego według którego o uchybieniu jednomiesięcznego terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania świadczyło to, że skarżący wiedzieli o rozwiązaniu spółki [...]-[...] i [...] sp. j. w dniu podjęcia stosownej uchwały o jej rozwiązaniu tj. w dniu [...] listopada 2012r.

Niedopuszczalne było uznanie, że początek biegu terminu przewidzianego dla wniosku o wznowienie postępowania może mieć miejsce w okresie poprzedzającym zakończenie sprawy administracyjnej objętej wnioskiem o wznowienie.

Dokonana przez organ interpretacja jest sprzeczna z istotą instytucji wznowienia postępowania. Skoro decyzja ostateczna kończąca postępowanie, o którego wznowienie wnioskowano, została wydana [...] lutego 2013 r., doręczona w dniu [...] marca 2013r., a wniosek został złożony w dniu [...] marca 2013r. - to w rozpatrywanym stanie faktycznym należy przyjąć, że skarżący złożyli podanie o wznowienie postępowania z zachowaniem ustawowego terminu.

W związku z tym, że w postępowaniu zażaleniowym organ odwoławczy całkowicie oderwał się od argumentacji dla której wydano postanowienie w I instancji, i w tym zakresie w ogóle nie rozparzył sprawy, a jednocześnie wadliwie uznał, że skarżący nie zachowali ustawowego terminu do złożenia podania o wznowienia postępowania, to aktualnie obowiązkiem organu odwoławczego będzie ocena przymiotu strony skarżących i tym samym możliwość dalszego merytorycznego procedowania w odniesieniu do przesłanek wznowieniowych.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podzielił argumentację zawartą w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 lutego 2011 r. sygn. II OSK 1113/2010, (baza orzeczeń NSA), który w tym stanie faktycznym miał adekwatne zastosowanie.

W odniesieniu do zarzutów skargi, iż organ miał obowiązek wszcząć postępowanie z urzędu, wskazać należy, iż jest to jego prawo, a nie obowiązek.

W żadnym wypadku zaniechanie wznowienia postępowania z urzędu nie może być podstawą zarzutu w sprawie odmowy wznowienia postępowania z powodu uchybienia przez stronę terminowi do złożenia wniosku o wznowienie postępowania.

Ujawnione naruszenie przepisów postępowania powoduje uchylenie zaskarżonego postanowienia na mocy art. 145 § 1 ust. 1 pkt c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Na mocy art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w punkcie II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 ww. ustawy.