IV SA/Gl 604/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w R., działając z upoważnienia Burmistrza Miasta R. (dalej: Burmistrz), ustalił odpłatność M.J za pobyt matki J.J w Domu Pomocy społecznej im. [...] w G. (dalej: DPS) w wysokości 694,32zł miesięcznie, od dnia umieszczenia w DPS tj. od 2 listopada 2012 r. do dnia 25 stycznia 2013 r. na łączną kwotę 1925,13zł oraz odmówił zwolnienia z odpłatności matki za pobyt w DPS.

W uzasadnieniu podkreślono, że na mocy decyzji z dnia [...] r. nr [...] J.J. skierowano do DPS, zaś kolejną decyzją z dnia [...]r. nr [...] została ona umieszczona w Domu Pomocy Społecznej w G. Dyrektor MOPS w R. rozstrzygnięciem z dnia [...]r. nr [...] ustalił wysokość ponoszonej przez nią opłaty na 70% dochodu, tj. 1201,96 zł miesięcznie. Koszt utrzymania w tym DPS wynosi 3 285,60 zł miesięcznie. J. J. ma trójkę dzieci, wobec czego przyjęto zgodnie z art. 60 ust. 1 pkt. 2 oraz ust. 2 pkt. 2 i ust. 2b, iż każde z nich będzie obciążone obowiązkiem ponoszenia odpłatności po jednej trzeciej w pozostałej części tj. 694,32 zł. miesięcznie

Pismem z dnia 2 lutego 2013r. MOPS w R. powiadomił stronę o zasadach odpłatności za pobyt członka rodziny w domu pomocy społecznej oraz wezwał do zawarcia umowy określającej zasady ponoszenia odpłatności za pobyt matki przebywającej w DPS. W dniu 3 stycznia 2012r. został przeprowadzony wywiad środowiskowy ze stroną W trakcie wywiadu środowiskowego ustalono, M.J prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną oraz córką D. J. Żona ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. Na dochód rodziny strony składa się wynagrodzenie za jej pracę w wysokości 4065,61 zł miesięcznie, wynagrodzenie za pracę D. J. w wysokości 917,28zł., renta socjalna w wysokości 597,23zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153zł. Łącznie dochód rodziny wynosi 5733,12 zł. W analizie budżetu ujęto stałe niezbędne wydatki rodziny na kwotę 2817,00 zł. W trakcie wywiadu środowiskowego strona oświadczyła, że nie jest w stanie partycypować w kosztach pobytu matki w DPS, ponieważ ponosi wysokie koszty rehabilitacji żony.

Organ pierwszej instancji, uwzględniając przepis w art. 64 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, nie uwzględnił wniosku strony z dnia 9 stycznia 2013r. w sprawie całkowitego zwolnienia z opłaty. Strona, jak stwierdził, jest w stanie opłatę tę ponosić.

W odwołaniu od tej decyzji M.J podniósł zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w tym: art. 7, 8 9, 10, 105 § 1, 107 § 1 i 3 k.p.a. oraz naruszenia prawa materialnego, w tym: art.59 ust.1 , art. 61 ust.2 , art. 64 ustawy o pomocy społecznej. Podkreślił w szczególności, że nie został zawiadomiony o wszczęciu postępowania oraz o możliwości zwolnienia z ponoszenia opłaty w myśl art. 64 ustawy. Ponadto, w jego ocenie, decyzja skierowana do niego była bezprzedmiotowa ze względu na śmierć matki w dniu [...]r. Natomiast konstytutywny charakter decyzji o ustaleniu opłaty powoduje, że może ona wywierać skutki jedynie na przyszłość. Ponadto, jak zauważył, organ odmówił zwolnienia matki z odpłatności za pobyt w DPS, podczas gdy wnioskował o całkowite zwolnienie dla siebie, a nie dla matki.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej: Kolegium) decyzją z dnia [...] r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 k.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji przedstawiono przebieg dotychczasowego postępowania oraz poczynione w jego wyniku ustalenia. W dalszej części analizie poddano przepisy u.p.s. znajdujące zastosowanie w sprawie, w tym art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1, 3 i 3, art. 62 ust. 1 i 3 oraz 64 pkt. 2 tej ustawy oraz wybrane orzecznictwo sądowe tyczące ustalania opłat za pobyt w DPS.

W ocenie Kolegium, analiza przywołanych przepisów oraz orzecznictwa sądowego prowadzi do wniosku, iż w przypadku niewywiązywania się przez osobę zobowiązaną z obowiązku wnoszenia opłat za pobyt członka rodziny w domu pomocy społecznej właściwy organ jest uprawniony, a nawet zobowiązany, do wydania decyzji administracyjnej ustalającej wysokość opłaty. Z akt sprawy wynika, że miesięczny koszt pobytu w domu pomocy społecznej w G. wynosi 3285,60zł. J. J., na mocy decyzji z dnia [...] r. nr [...], ponosiła opłatę pobyt w DPS w wysokości 70% dochodu, tj. 1201,96 zł miesięcznie. Do zapłaty przez wstępnych pozostała kwota 2083,64zł. Miała ona trójkę dzieci, wobec tego stosownie do art. 60 ust.1 pkt.2 oraz ust.2 pkt. 2, ust. 2 b u.p.s. każde z nich było zobowiązane do ponoszenia odpłatności za pobyt matki w domu pomocy społecznej w wysokości 694,32zł. miesięcznie.

Kolegium odniosło się także do wniosku strony dotyczącego zwolnienia z opłaty podkreślając uznaniowy charakter decyzji podejmowanej na podstawie art. 64 ust.2 u.p.s. Zatem organ pierwszej instancji nie był zobowiązany do uwzględnienia wniosku, natomiast w uzasadnieniu powinien wyjaśnić motywy swojego stanowiska. Uzasadnienie decyzji organu pierwszej instancji zawiera szczegółowe odniesienie się do sytuacji materialnej wnioskodawcy w badanym okresie w kontekście udowodnionych przez stronę wydatków.

Odnosząc się do twierdzeń strony o braku powiadomienia o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia odpłatności z pobyt matki w DPS Kolegium zauważyło, że pismem z dnia 2 stycznia 2013 r. strona została poinformowana o skutkach odmowy podpisania umowy dotyczącej partycypacji w kosztach pobytu matki w DPS . Ponadto pismem z dnia 17 stycznia 2013 r. została powiadomiona o wszczęciu postępowania w sprawie odstąpienia od ustalenia odpłatności za pobyt matki w DPS oraz o możliwości zapoznania się z zebranymi materiałem dowodowym w sprawie. Miała zatem świadomość, że prowadzone jest postępowanie w sprawie ustalenia odpłatności, jak również nie była pozbawiona prawa do czynnego w nim udziału.

W części końcowej Kolegium wyjaśniło, iż tak rozstrzygnięcie w kwestii opłaty, jak i w sprawie zwolnienia dotyczyło M.J, a nie jego matki.

W skardze z dnia 9 maja 2013 r. M.J podnosi zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7, art. 8, art. 9, art.10, art.105 § 1, art. 107 § 1 i 3 k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego, zawartych w art. 59 ust. 1, 61 ust. 2 pkt 2, art. 64 u.p.s. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jak wyjaśnia w uzasadnieniu skargi, naruszenia procedury wiążą się m. in. z brakiem poinformowania strony o wszczęciu postępowania (art. 61 § 4 k.p.a.), o możliwości zwolnienia z ponoszenia opłaty ( art.64 u.p.s.) oraz z wydaniem decyzji w momencie, kiedy sprawa stała się bezprzedmiotowa z uwagi na śmierć J.J w dniu [...] r. Decyzja o ustaleniu opłaty została wydana w dniu 6 lutego 2013 r., podczas gdy decyzja konstytutywna może wywierać skutki tylko ex nunc, tj. na przyszłość, a nie z mocą wsteczną - ex tunc. Takie skutki można wiązać jedynie z decyzjami deklaratoryjnymi, tj. potwierdzającymi zaistniały już stan rzeczy. Tego rodzaju decyzje nie są jednak wydawane na gruncie ustawy o pomocy społecznej (por. wyrok WSA w Warszawie z 18 marca 2004 r. I SA 2337/2003). Ponadto skarżący zarzucił organowi błędną interpretację i stosowanie przepisów prawa, polegające na wydaniu decyzji o skierowaniu J.J do DPS i zaniechanie wydania, wraz nią decyzji ustalającej osoby zobowiązane do pokrycia kosztów pobytu w odpowiedniej wysokości. Wskazuje także na błędne ustalenie podstawy prawnej, na podstawie której wydano decyzję ustalającą wysokość odpłatności matki, w wyniku czego rozstrzygnięciu stwierdzono, że do ponoszenia opłat zobowiązany jest mieszkaniec domu i gmina. Tym samym do ponoszenia opłaty została zobowiązana osoba w tej decyzji nie wskazana. Poza tym, nieprawidłowe jego zdaniem było wydanie w różnym czasie decyzji o skierowaniu J.J (z dnia [...] r.) oraz decyzji ustalającej odpłatność skarżącego (z dnia [...] r.)

W opinii skarżącego, obowiązek wnoszenia opłat przez konkretną osobę spośród kręgu podmiotów zobowiązanych na mocy art. 61 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 u.p.s. kreuje nie umowa, o jakiej mowa w art. 103 ust. 2 tej ustawy, ale decyzja administracyjna o ustaleniu opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej przewidziana w art. 59 ust. 1 ustawy. Bezsporne jest przyjęcie, że stosunek prawny polegający na udzieleniu świadczenia z pomocy społecznej, w tym polegający na skierowaniu do DPS-u, ma charakter publicznoprawny (administracyjny). Świadczy o tym fakt, iż skierowanie do domu pomocy społecznej następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzją również właściwy organ ustala opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej osoby skierowanej (art. 59 ust. 1 ustawy). Decyzja o ustaleniu opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej indywidualizuje więc przewidziany w przepisach art. 60 ust. 1 oraz art. 61 ust. 1 i 2 ustawy obowiązek ponoszenia opłat za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej przez wymienione w tych przepisach podmioty. To w decyzji, o której mowa w art. 59 ust. 1 ustawy, doznają konkretyzacji powołane przepisy ustawy poprzez: określenie kwoty opłaty za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej, wskazanie osoby (osób) zobowiązanych do jej ponoszenia z kręgu podmiotów wymienionych w ww. przepisach, ustalenie przypadających na nich kwot opłaty oraz ewentualne zwolnienie, stosownie do art. 64 ustawy, w całości lub w części z ustalonej opłaty. Gmina natomiast ma obowiązek uiszczenia opłat zastępczych dopiero w sytuacji, gdy osoba, za którą gmina wnosi opłatę ma prawnie określony obowiązek opłaty o oznaczonej wysokości. Obowiązek partycypowania w kosztach utrzymania osoby skierowanej do domu pomocy społecznej powinien więc zostać określony już w decyzji o skierowaniu do DPS-u i o ustaleniu opłaty za pobyt. Zobowiązany do wnoszenia opłaty winien mieć możliwość wcześniejszego zapoznania się z warunkami realizacji ciążącego na nim obowiązku; powinien znać warunki odpłatności za pobyt osoby sobie bliskiej w DPS, aby nie być zaskakiwanym wysokością tej opłaty, ustalanej dopiero decyzją.

Skarżący podnosi zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, niepełną ocenę zgromadzonych dowodów przez organ wydający decyzję, jak również nieuwzględnienie wszystkich dowodów przy wydawaniu decyzji. Wiąże to z jego wnioskiem o zwolnienie od ponoszenia opłaty, który nie został przez organ rozpoznany. Wnioskował o całkowite zwolnienie z opłaty za pobyt p. J.J w DPS-ie, gdyż zobowiązanie się przez stronę do partycypowania w kosztach na zasadach określonych w dostarczonej do podpisu umowie (694,32 zł miesięcznie), powodują, że przy faktycznie ponoszonych wydatkach nie będzie możliwe zabezpieczenia potrzeb bytowych strony i rodziny bez dalszego uszczerbku dla domowego budżetu. Kryterium dochodowe nie powinno być jedynym przesądzającym o zwolnieniu. Koszty lekarstw i rehabilitacji nie są jedynymi kosztami ponoszonymi w celu utrzymania jak najlepszej kondycji współmałżonka strony, a stwierdzenie, iż realnie ponoszone koszty z tytułu spłaty zobowiązań czynszowych za garaż, czy zobowiązań kredytowych nie mogą być brane pod uwagę, jako trudna sytuacja rodziny wydają się być kuriozalne. Także twierdzenie, że strona odmówiła podpisania umowy jest nieprawdą. Pismo powołane w uzasadnieniu decyzji jest wnioskiem o zwolnienie z opłat, a nie odmową zawarcia umowy.

W odpowiedzi na skargę Kolegium, w całości podtrzymując argumentację zawartą w zakwestionowanej decyzji, wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Istota sądowej kontroli administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Sąd administracyjny sprawuje swą kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej - art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.). Należy dodać, że Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując kontroli decyzji wydanych w niniejszej sprawie Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, jednak z innych przyczyn niż w niej podniesione.

Przedmiotem kontroli Sądu była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. (dalej: Kolegium) decyzją z dnia [...] r. nr [...] utrzymująca w całości w mocy rozstrzygnięcie Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w R., działającego z upoważnienia Burmistrza Miasta R. (dalej: Burmistrz), z dnia [...] r. nr [...] w sprawie ustalenia odpłatności M.J za pobyt matki J.J w Domu Pomocy społecznej im. [...] w G. (dalej: DPS) w wysokości 694,32zł miesięcznie, od dnia umieszczenia w DPS tj. od 2 listopada 2012 r. do dnia 25 stycznia 2013 r. na łączną kwotę 1925,13zł oraz odmowy zwolnienia z odpłatności matki za pobyt w DPS.

Podstawę materialnoprawną przedmiotowej decyzji stanowiły przepisy art. 59 § 1, art. 60 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 182 ze zm., dalej: u.p.s.).

Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca, obliczony zgodnie z postanowieniami art. 60 ust. 2 u.p.s. Obowiązani do wnoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej są w kolejności: 1. mieszkaniec domu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, 2. małżonek, zstępni przed wstępnymi, 3. gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej, przy czym osoby i gmina określone w pkt 2 i 3 nie mają obowiązku wnoszenia opłat, jeżeli mieszkaniec domu ponosi pełną odpłatność (art. 61 ust. 1 pkt 1-3 u.p.s.).

Zgodnie z art. 61 ust. 2 u.p.s. opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wnoszą: mieszkaniec domu, nie więcej jednak niż 70% swojego dochodu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, nie więcej niż 70% tego dochodu; małżonek, zstępni przed wstępnymi - zgodnie z umową zawartą na podstawie art. 103 ust. 2 u.p.s. - w przypadku osoby samotnie gospodarującej, jeżeli dochód jest wyższy niż 300% kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, jednak kwota dochodu pozostająca po wniesieniu opłaty nie może być niższa niż 300% tego kryterium - w przypadku zaś osoby w rodzinie, jeżeli posiadany dochód na osobę jest wyższy niż 300% kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, z tym, że kwota dochodu pozostająca po wniesieniu opłaty nie może być niższa niż 300% kryterium dochodowego na osobę w rodzinie; gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej - w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w domu pomocy społecznej a opłatami wnoszonymi przez wymienione wyżej osoby.

Decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej osoby skierowanej do tej placówki oraz decyzje o skierowaniu wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej ( art. 59 § 1 u.p.s.)

W art. 61 ust. 3 u.p.s. wskazano, iż w przypadku niewywiązywania się osób, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2 i 2a z obowiązku opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej opłaty te wnosi zastępczo gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej, gminie zaś przysługuje prawo dochodzenia zwrotu poniesionych na ten cel wydatków.

Jak wynika z powyższych przepisów, nie budzi wątpliwości, iż w drodze decyzji administracyjnej, towarzyszącej decyzji o skierowaniu, ustalana jest wysokość opłaty ponoszonej przez osobę skierowaną do DPS. Jeśli opłata ta nie pokrywa kosztów utrzymania w DPS, to w części pozostałej obciążą ona osoby wskazane w art. 61 ust. 2 u.p.s., w kolejności określonej w tym przepisie, a więc w pierwszym rzędzie małżonka, następnie zstępnych i na końcu wstępnych. W sytuacji kiedy ustalone opłaty nie pokrywają kosztów utrzymania w domu pomocy społecznej, wysokości różnicy pokrywa gmina właściwa dla osoby skierowanej.

Kwestia kolejności zobowiązanych wydaje zatem klarowna, natomiast nie jest jasne w jakiej formie powinno nastąpić ustalenie opłaty przez nich ponoszonej, jak również w jakim czasie.

Wracając do przepisu art. 61 ust. 2 pkt. 2 u.p.s., poza wskazaniem kolejności zawiera on stwierdzenie, iż opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wnoszą małżonek, zstępni przed wstępnymi – "zgodnie z umową zawartą w trybie art. 103 ust. 2".Stosownie do art. 103 ust. 2 u.p.s., kierownik ośrodka pomocy społecznej ustala w drodze umowy z małżonkiem, zstępnymi przed wstępnymi mieszkańca domu wysokość wnoszonej przez nich opłaty za pobyt tego mieszkańca w domu pomocy społecznej, biorąc pod uwagę wysokość dochodów i możliwości, przy czym opłata ta nie powinna być zwiększana w przypadku gdy jedna z osób jest zwalniana z odpłatności z mocy prawa lub z powodów, o których mowa w art. 64. Analiza wskazanych przepisów może prowadzić do wniosku, iż opłata ustalana jest w drodze umowy zawartej z osobą, ustaloną wedle przyjętej kolejności. W orzecznictwie sądów administracyjnych poglądy w tej materii są różne, przy czym dominuje stanowisko, zgodne z którym opłatę ustala się w drodze umowy, natomiast jeśli osoba zobowiązana nie przystępuje do niej, to ustalenie opłaty następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja taka, jak słusznie zauważa skarżący, miałaby charakter aktu konstytutywnego, działającego ex nunc, a co za tym idzie w przedmiotowej sprawie nie mogłaby zostać skutecznie podjęta wobec wcześniejszej (niż data wydania decyzji) śmierci osoby umieszczonej w DPS. Innymi słowy rzecz ujmując kształtowałby z mocą wsteczną obowiązki adresata, polegające na wnoszeniu opłaty za pobyt matki w DPS, za miniony okres.

Przyjęcie takiego stanowiska rodzi, w istocie rzeczy, taką konsekwencję, że w przypadku braku zgody na zawarcie umowy nie będzie możliwe ustalenie opłaty za miniony okres pobytu osoby w domu pomocy społecznej, a co więcej, nie będzie również możliwe nałożenie na osobę zobowiązaną obowiązku zwrotu należności z tytułu opłat.

Do wydania decyzji administracyjnej konieczna jest szczegółowa norma kompetencyjna, której nie znajdujemy w tym przepisie, jak również w innych przepisach u.p.s. Jednie art. 59 ust.1 przewiduje wydanie decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej w odniesieniu do osoby skierowanej do takiej placówki, natomiast nie ma takiej regulacji odnoszącej się do innych podmiotów wskazanych w art. 61 ust. 2 u.p.s.

W ocenie składu orzekającego obowiązek uiszczania opłaty powstaje jednak z mocy prawa, bezpośrednio na podstawie art. 61 ust.1 pkt. 2 u.p.s. Stanowisko takie zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 stycznia 2010 r., I OSK 1171/09 (LEX nr 594941, teza 3): "Zawarcie umowy, o jakiej mowa w art. 103 ust. 2 u.p.s., służy jedynie określeniu wysokości opłaty wnoszonej za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej, natomiast sam obowiązek uiszczania opłat wynika z mocy ustawy, a nie z umowy. Skoro więc obowiązek członków rodziny osoby umieszczonej w domu pomocy społecznej, polegający na wnoszeniu związanych z tym opłat wynika wprost z art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.s., to w sytuacji uchylania się od tego obowiązku przez osoby zobowiązane, gmina, która zastępczo poniosła wydatki, może egzekwować ich zwrot na drodze administracyjnej. Właściwą drogą wyegzekwowania takich należności przez gminę, jest wydanie decyzji na podstawie art. 104 ust. 3, w związku z art. 61 ust. 3 u.p.s."

Przyjdzie zauważyć, na co zwrócił uwagę skarżący, iż w decyzji z dnia [...] r. ustalającej opłatę J.J, w pkt. 2 ustalono także opłatę zastępczą dla Gminy w wysokości stanowiącej różnicę między wysokością opłaty wnoszonej przez osobę skierowaną a średniomiesięcznym kosztem utrzymania w DPS. Jak wynika uzasadnienia do dnia wydania decyzji nie zdołano zawrzeć umów, o których mowa w art. 103 ust. 2 u.p.s.

Wobec tego, skoro obowiązek ponoszenia opłaty z tytułu kosztów pobytu matki w DPS powstał z mocy prawa i nie została zawarta w tym zakresie umowa, która inaczej obowiązek ten by kształtowała, a jednocześnie ustalono nałożono na gminę obowiązek zastępczego ponoszenia opłaty, to zachodzi podstawa do ustalenia wysokości należności podlegającej zwrotowi z tytułu opłat oraz określenia terminu ich zwrotu w trybie określonym w art. 104 ust. 3 w zw. z ust. 1 oraz art. 61 ust. 3 in fine u.p.s.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organy będą zobowiązane do pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zastosowania właściwych przepisów, z uwzględnieniem zaprezentowanej powyżej wykładni przepisów ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a i c w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.