I SA/Kr 1148/09

Uzasadnienie

Uchwałą nr LXVI/614/04 z dnia 1 grudnia 2004 r. Rada Miasta Krakowa ustaliła dzienną stawkę opłaty miejscowej pobieraną od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach wypoczynkowych , zdrowotnych , szkoleniowych lub turystycznych w Krakowie . Pobór opłaty miejscowej zarządzono w drodze inkasa. Integralną częścią uchwały był załącznik zawierający wykaz inkasentów opłaty miejscowej .

Następnie uchwałą z dnia 23 stycznia 2008 r. nr XXXIII/431/08 dokonano zmiany uchwały Nr LXVI/614/04 Rady Miasta Krakowa poprzez nadanie nowego brzmienia załącznikowi do uchwały - Wykaz inkasentów opłaty miejscowej.

Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie Uchwałą nr 94/08 postanowiło wszcząć postępowanie o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta Krakowa nr XXXIII/431/08 . Następnie uchwałą z dnia 20 lutego 2008 r. nr KI-112/08 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej stwierdziło nieważność uchwały nr XXXIII/431/08 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 stycznia 2008 r. w sprawie zmiany uchwały NR LXVI/614/04 Rady Miasta Krakowa z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie opłaty miejscowej . W bardzo krótkim i enigmatycznym uzasadnieniu Kolegium stwierdziło, że zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. z 2002r nr 9 póz. 84 z późn. zm), miejscowości w których pobiera się opłatę miejscową winny być określone stosowną uchwałą rady gminy. Uchwała ta winna uwzględniać warunki określone w wydanym na podstawie art. 17 ust. 3 ww. ustawy Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową (Dz. U. Nr 249, póz. 1851). Rozporządzenie to weszło w życie z dniem 15 stycznia 2008r.

Jak ustalono Rada Miasta Krakowa nie podjęła uchwały, o której mowa w art. 17 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Tym samym brak jest podstawy prawnej do stanowienia przez Radę Miasta Krakowa w sprawach opłaty miejscowej, w tym określania jej inkasentów. Należy zatem wskazać, że uchwała Nr XXXIII/431/08 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 stycznia 2008r została podjęta z naruszeniem przepisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, póz. 483) zgodnie z którym: "Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa".

Zwrócono ponadto uwagę , iż przepisy uchwały Nr LXVI/614/04 Rady Miasta Krakowa z dnia l grudnia 2004r. w sprawie opłaty miejscowej zostały uchwalone w innym stanie prawnym niż obecnie obowiązujący wobec powyższego nie mogą być stosowane.

Na to rozstrzygnięcie została wniesiona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, w której Prezydent Miasta Krakowa zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie:

1. art. 19 pkt. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.06.121.844 z późn. zm.);

2. art. 17 ust 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 200 póz. 1687 z późn. zm.)

3. art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, póz. 1462, z późn. zm.)

4. postanowień rozporządzenia Nr 3/2004 Wojewody Małopolskiego z dnia 24 lutego 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ustalenia w województwie małopolskim miejscowości, w których pobierana jest opłata miejscowa (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego Nr 41, póz. 539).

W uzasadnieniu skargi podniesiono , iż z dniem 1 stycznia 2006 r. ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, póz. 1462, z późn. zm.) zmieniono przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i przeniesiono kompetencje do ustalania listy miejscowości, w których pobierana jest opłata miejscowa od wojewody do rady gminy.

Na mocy art. 47 ust. 2 ww. ustawy, w okresie przejściowym, pozostawiono w obrocie prawnym dotychczas wydane przepisy wykonawcze, w tym ww. rozporządzenie Wojewody Małopolskiego, co znalazło potwierdzenie w obwieszczeniu Wojewody Małopolskiego z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie ogłoszenia wykazu aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze województwa małopolskiego, wydanych przez Wojewodę Małopolskiego na podstawie przepisów zmienianych przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej.

Powyższe umożliwiło pobieranie opłaty miejscowej w Krakowie pomimo opisanej zmiany przepisów prawa.

W dniu 15 stycznia 2008 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową.

Zdaniem strony skarżącej nadal pozostaje w obrocie prawnym rozporządzenie Nr 3/2004 Wojewody Małopolskiego z dnia 24 lutego 2004 r. oraz przepis art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, póz. 1462, z późn. zm.).

W opinii Skarżącego wejście w życie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. nie spowodowało utraty mocy ani uchwały Nr LVI/614/04 RMK z dnia 1.12.2004 r. , ani też Rozporządzenia Nr 3/2004 Wojewody Małopolskiego z dnia 24 lutego 2004 r. , gdyż zachowują one moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organa przejmujące zadania i kompetencje.

Zagadnienie, czy nowe przepisy o charakterze ogólnym ( Rozporządzenie RM z dnia 18 grudnia 2007 r) uchylają przepisy dotyczące tej samej materii, ale o charakterze szczegółowym ( Uchwała Nr LVI/614/04 RMK z l grudnia 2004 r., Rozp. 3/2004 WM z 24.02.2004 r.) można także rozstrzygnąć zgodnie z zasadą prawa "lex posteriori generalia non derogat legi priori speciali".

W ocenie Skarżącego wejście w życie Rozporządzenia z dnia 18 grudnia 2007 r. nie stanowi przeszkody w dokonywaniu zmian w nadal obowiązującej uchwale Rady Miasta Krakowa, szczególności gdy przedmiotem tych zmian jest wyłącznie zmiana załącznika określającego podmioty uprawnione do poboru opłaty w drodze inkasa.

Zaprzestanie poboru opłaty miejscowej może nastąpić tylko po uchyleniu lub zmianie wymienionego wyżej rozporządzenia Wojewody Małopolskiego. Skarżący uważa, iż nie ma podstawy prawnej do uchylenia lub zmiany ww. aktu, gdyż ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej nie przewiduje takiego rozwiązania.

W związku z tymi zarzutami wniesiono o uchylenie uchwały.

W odpowiedzi na skargę Regionalna Izba Obrachunkowa w Krakowie wniosła o oddalenie skargi. W uzasadnieniu podniesiono , iż opłata miejscowa w Krakowie w aktualnie obowiązującym stanie prawnym nie może być w ogóle pobierana, ponieważ stosownie do dyspozycji norm prawnych obowiązujących w dacie podjęcia uchwały, Miasto Kraków nie spełniało warunków, które pozwalają na pobór takiej opłaty. Powyższe Kolegium wywiodło z faktu, że zgodnie z brzmieniem art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, póz. 844, z późn. zm.), miejscowości w których pobiera się opłatę miejscową, winny być określone uchwałą rady gminy. Uchwała ta powinna uwzględnić warunki, o których mowa w rozporządzeniu, wydanym na podstawie ust 3 art. 17 ww. ustawy. Rozporządzeniem tym jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową (Dz. U. Nr 249, poz. 1851). Weszło ono w życie w dniu 15 stycznia bieżącego roku, czyli obowiązywało już w dacie podjęcia uchwały Rady Miasta Krakowa Nr XXXIII/431/08.

Wedle poczynionych przez Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej ustaleń, Rada Miasta Krakowa nie podjęła uchwały o której mowa w art. 17 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, która ustanawiałaby Kraków miejscowością odpowiadającą warunkom określonym w powołanym powyżej rozporządzeniu Rady Ministrów. Kolegium Izby zwróciło uwagę, iż powyższa uchwała Rady Miasta Krakowa Nr LXVI/614/04 z dnia l grudnia 2004 r. w sprawie opłaty miejscowej, została uchwalona w innym stanie prawnym niż obecny.

W opinii Regionalnej Izby Obrachunkowej Rozporządzenie Wojewody Małopolskiego nr 3/2004, nie wywołuje skutków w obrocie prawnym, gdyż nie spełnia określonych rozporządzeniem Rady Ministrów warunków. Zgodnie bowiem z normami ujętymi artykułem 17 ust. l i ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłata miejscowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach lub w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej, przy czym Rada Ministrów w drodze rozporządzenia określa warunki jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową. Nadto w rozporządzeniu Rady Ministrów określono minimalne warunki klimatyczne i krajobrazowe umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową.

Stosownie zaś do treści ust. 5 art. 17 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, rada gminy ustala miejscowości odpowiadające warunkom określonym w przepisach owego rozporządzenia Rady Ministrów. Skoro zaś z dniem 15 stycznia 2008 r. weszły w życie przepisy tego rozporządzenia, to co najmniej od tego momentu, inne niż uchwały rad gmin uwzględniające wymogi owego rozporządzenia Rady Ministrów, akty prawne stały się bezprzedmiotowe w obrocie prawnym. Inne odczytanie wzajemnej relacji tych norm prawnych prowadziłoby do sytuacji, w której przez bliżej nieokreślony okres czasu w obrocie prawnym pozostawałyby przepisy prawa miejscowego w ewidentny sposób sprzeczne z nadrzędnymi normami prawa krajowego. Wszak wówczas tylko od rady gminy zależałoby to, czy i kiedy podjęłaby uchwałę korespondującą z przepisami ww. ustawy i rozporządzenia. Dotyczy to również sytuacji , w której dana miejscowość, począwszy od 15 stycznia bieżącego roku, nie spełnia warunków umożliwiających zaliczenie jej w poczet miejscowości, w których może być pobierana opłata miejscowa. Takie działania należałoby odczytać jako oczywiście sprzeczne z zasadami państwa prawnego, wynikającymi z art. 2 i 7 Konstytucji. Uznając zatem prawidłowość koncepcji strony skarżącej Regionalna Izba Obrachunkowa wskazuje , iż opłata miejscowa mogłaby być nadal przez nieokreślony czas pobierana w dodatku zależałoby to tylko od "woli" jedynego beneficjenta płatności, a więc zainteresowanej w jej poborze gminy.

A zatem skoro brak było podstaw prawnych do poboru opłaty miejscowej w mieście Krakowie, to oczywistym jest, że nie wolno też było ustalać regulacji związanych z tym poborem.

Na marginesie podniesiono , iż wiadomością quasi notoryjną jest to, że miasto Kraków nie spełnia obecnie wymaganych warunków do pobierania opłaty miejscowej .

Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem w świetle art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25.07.2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), stwierdzić należy, iż

skarga zasługuje na uwzględnienie.

Istota sporu w niniejsze sprawie ogniskuje się wokół problemu, czy możliwa jest zmiana uchwały rady gminy podjętej przed 1 stycznia 2006 r. w oparciu o rozporządzenie wojewody ustalające miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową w sytuacji, gdy w świetle aktualnie obowiązującego prawa rada gminy nie podjęła uchwały ustalającej miejscowości , w których pobiera się opłatę miejscową .

Wyżej zaprezentowany spór powstał na bazie następujących uregulowań prawnych, które miały miejsce na przestrzeni 2004 -2008 r.

Do 31 grudnia 2006 opłata miejscowa ( zwana klimatyczną ) była pobiera od osób fizycznych przebywających w danej miejscowości dłużej niż 1 dobę w celach wypoczynkowych, zdrowotnych, szkoleniowych lub turystycznych – art. 17 ust 1 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.06.121.844 z późn. zm.) zwana dalej u.p.o.l. Opłata miejscowa mogła być pobierana wyłącznie w miejscowościach określonych przez wojewodę na wniosek rady gminy uzgodniony z ministrem właściwym do spraw środowiska – art. 17 ust 3 u.p.o.l. Uchwała rady gminy w sprawie opłaty miejscowej mogła być podjęta dopiero po uznaniu danej miejscowości przez wojewodę za odpowiadającą warunkom wymienionym w art. 17 ust. 1 u.p.o.l.

W niniejszej sprawie Wojewoda Małopolski działając na podstawie art. 17 ust 3 u.p.o.l. wydał rozporządzenie nr 3/04 z dnia 24 lutego 2004 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalenia w województwie małopolskim miejscowości , w których pobierana jest opłata miejscowa. W punkcie 8 załącznika rozporządzenia - wykaz miejscowości , w których pobierana jest opłata miejscowa - wśród miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową uwzględniono gminę Kraków.

Ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462 z późn. zm.) wprowadzono istotne zmiany w konstrukcji opłat pobieranych w miejscowościach mających korzystne warunki klimatyczne, zdrowotne i krajobrazowe. Zmodyfikowano istniejącą opłatę miejscową, jak również wprowadzono nową - opłatę uzdrowiskową.

Opłata miejscowa, od początku 2006 r., jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach wypoczynkowych, szkoleniowych lub turystycznych, za każdy dzień pobytu w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach, jak również w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych.

W odróżnieniu od poprzedniego stanu prawnego, miejscowości w których pobiera się opłatę miejscową, ustalane są przez radę gminy ( art. 17 ust 5 u.p.o.l.) , która musi uwzględnić minimalne warunki , jakie powinna spełnić miejscowość , w której można pobierać opłatę miejscową , określone w rozporządzeniu Rady Ministrów zgodnie z art. 17 ust.3 i 4 u.p.o.l.

Niemniej jednak w art. 47 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462 z późn. zm.), zwaną dalej ustawą nowelizującą, wprowadzono uregulowania przejściowe stanowiąc , iż akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje.

Pomimo tego , iż ustawa nowelizująca weszła w życie z dniem 1 stycznia 2006 r. Rada Ministrów rozporządzenie w sprawie warunków , jakie powinna spełniać miejscowość , w której można pobierać opłatę miejscową ( Dz.U. nr 249, poz. 1851 ) wydała dopiero w dniu 18 grudnia 2007 r. - obowiązuje od 15 stycznia 2008 r.

Odnosząc się do kwestii powstałej na gruncie niniejszej sprawy sąd w składzie rozpoznającym sprawę w pełni podziela argumentację strony skarżącej .

Głównym przedmiotem sporu w zasadzie jest problem mocy wiążącej przepisów przejściowych. Regionalna Izba Obrachunkowa w Krakowie w rozstrzygnięciu zaskarżonej uchwały całkowicie bowiem pominęła znaczenie art. 47 ust 2 ustawy nowelizującej, skupiając się jedynie na celowościowej wykładni stanu prawnego z uwzględnieniem, w mniemaniu Regionalnej Izby aspektów praktycznych i logicznych. Zdaniem sądu stanowisko Regionalnej Izby Obrachunkowej jest bezpodstawne, albowiem brak mu oparcia w zasadach interpretacji i stosowania prawa.

Na wstępie podnieść należy, iż zgodnie z konstytucyjną zasadą praworządności organ administracji publicznej działa na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Działanie na podstawie przepisów prawa to działanie w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego (art. 87 Konstytucji ), które obowiązują w dniu wydania rozstrzygnięcia przez organ . Podkreślić należy, że w przypadku zmiany przepisów prawa materialnego, organ orzekający jest obowiązany do uwzględnienia nowego stanu prawnego, chyba że przepisy przejściowe stanowią inaczej. Tylko bowiem normy międzyczasowe mogą wprowadzić odstępstwo od zasady stosowania przepisów aktualnie obowiązujących. Wyjaśnić trzeba też, iż przepisy intertemporalne, to takie przepisy, które wskazują, czy i w jakim zakresie do danego stanu faktycznego stosować przepisy ustawy zmienianej, czy też przepisy ustawy nowej. Ustawodawca może odroczyć obowiązywanie nowych regulacji prawnych poprzez ustanowienie odpowiedniego vacatio legis, albo wprowadzenie przepisu przejściowego, który przesunie w czasie skutki wejścia w życie danej normy prawnej. Przepisy międzyczasowe mogą utrzymać w mocy poprzednie regulacje po wejściu w życie noweli, zwłaszcza gdy idzie o ocenę prawną faktów, które miały miejsce przed wejściem w życie nowelizacji. Podkreślenia wymaga również fakt , iż kształt reguł prawa międzyczasowego zależy od ustawodawcy , który może przepisy dowolnie formować w ramach istniejącego porządku prawnego . Jeżeli więc, prawodawca widzi potrzebę, w niektórych sprawach dotyczących zdarzeń wcześniejszych, niezakończonych, bądź trwających, po wejściu w życie nowych przepisów, stosowania do nich (aby nie naruszyć zasady nieretroaktywności) przepisów dotychczasowych lub odmienne, niż wprowadza to nowa ustawa, czyni to w drodze przepisów przejściowych, dostosowujących lub wprowadzających.

Zaznaczyć ponadto należy , iż są to normy równorzędne z innymi przepisami ustawy, dlatego dokonując interpretacji przepisu przejściowego , nie należy tego dokonywać w drodze wykładni rozszerzającej, gdyż to mogłoby spowodować, bądź ograniczyć w znacznym stopniu, wejście w życie przepisów nowego prawa co też nie jest pożądane z punktu widzenia prawodawcy.

Jeżeli zatem przepis przejściowy odsyła nas do stosowania regulacji "starych" ( przed zmianą ), to nie można tych unormowań pominąć , odwołując się do wykładni celowościowej zasad powstałych na gruncie nowego zmienionego prawa . Działanie takie narusza bowiem przywołaną wyżej, konstytucyjną zasadę praworządności .

Na gruncie niniejszej sprawy taką normę intertemporalną zawiera art. 47 ust 2 ustawy nowelizującej, którego interpretacja pozwoli na dokonanie prawidłowego rozstrzygnięcia zaistniałego sporu.

Kompetencje, które zostały przekazane ustawą nowelizującą w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej , dotyczą ustalania miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową. Przed zmianą ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ustalenie miejscowości, odpowiadających kryteriom określonym w art. 17 ust. l u.p.o.l., w których pobiera się opłatę miejscową, należało do kompetencji właściwego wojewody. Ustawa nowelizująca przekazała kompetencje do ustalania miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, radzie gminy.

A zatem, aktami prawa miejscowego, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy nowelizującej, są - w zakresie kompetencji dotyczących opłaty miejscowej - rozporządzenia wojewodów ustalające miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, wydane na podstawie art. 17 ust. 3 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym przed l stycznia 2006 r., tj. przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej. Z przepisu art. 47 ust. 2 tej ustawy wynika zatem, że rozporządzenia wojewodów, ustalające wykazy miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, zachowują moc obowiązującą, aż do czasu, gdy rada właściwej gminy nie podejmie uchwały w sprawie ustalenia miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową na podstawie art. 17 ust. 5 u.p.o.l.

Ustawodawca nie zakreślił maksymalnego terminu obowiązywania rozporządzeń wojewodów. Nie nałożył również na rady gmin obowiązku podjęcia w określonym terminie uchwał ustalających miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową. Obowiązywanie rozporządzeń wojewodów ustalających miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, uzależniono wyłącznie od wydania przez radę gminy aktu prawa miejscowego, określającego miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową. Wynika stąd, że mimo zmiany stanu prawnego na poziomie ustawowym, rozporządzenia wojewodów dotyczące miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, mogą obowiązywać , byle tylko rada gminy nie skorzystała ze swoich kompetencji wynikających z art. 17 ust. 5 u.p.o.l.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w komentarzu do art. 17 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych . Etel Leonard, Presnarowicz Sławomir wyd. ABC 2008, gdzie stwierdzono, iż do czasu podjęcia przez radę gminy nowej uchwały określającej miejscowości, w których pobierać się będzie opłatę miejscową (z uwzględnieniem minimalnych warunków wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r.), podstawą jej pobierania jest rozporządzenie wojewody wydane na mocy poprzednio (tj. do końca 2005 r.) obowiązującego art. 17 ust. 3 u.p.o.l. W podobnym duchu wypowiedział się Zastępca Dyrektora Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru w piśmie z dnia 21 grudnia 2005 r., LK-838/05/IP/811 w sprawie opłaty miejscowej.

Uchwała rady gminy w sprawie ustalenia miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, może być podjęta jako odrębny akt prawa miejscowego, bądź łącznie z regulacjami dotyczącymi opłaty miejscowej, określonymi w art. 19 u.p.o.l. (zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłaty miejscowej, ewentualnie zarządzenie poboru opłaty miejscowej w drodze inkasa, określenie inkasentów i wysokości wynagrodzenia za inkaso, wprowadzenie innych niż ustawowe zwolnień przedmiotowych od opłaty miejscowej).

Zatem , gdy rada gminy nie skorzystała z kompetencji wynikającej z art. 17 ust. 5 u.p.o.l. należy uznać, iż w takiej sytuacji rada gminy ma prawo do dokonywania zmian w uchwałach dotyczących opłaty miejscowej, w tym do określenia nowej listy inkasentów.

Z powyższych względów stanowisko Regionalnej Izby Obrachunkowej należy uznać za chybione. Nie można się bowiem zgodzić, iż Rozporządzenie Wojewody Małopolskiego nr 3/2004, nie wywołuje skutków w obrocie prawnym, gdyż nie spełnia określonych rozporządzeniem Rady Ministrów warunków. Błąd rozumowania polegał bowiem na połączeniu dwóch reżimów prawnych bez uwzględnienia norm międzyczasowych wynikających z art. 47 ust 2 ustawy nowelizującej. Zgodnie z tym uregulowaniem Rozporządzenie Wojewody Małopolskiego nr 3/04 z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie miejscowości , w których stosuje się opłatę miejscową, zachowują swoją moc do czasu, gdy rada właściwej gminy nie podejmie uchwały w sprawie ustalenia miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową na podstawie art. 17 ust. 5 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2006 r. Nie zmienia tego faktu również to , że rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. weszło w życie w dniu 15 stycznia 2008 r. Regulacje tam zawarte dotyczą bowiem porządku prawnego obowiązującego po 1 stycznia 2006 r. , do którego nie ma zastosowania norma art. 47 ust. 2 ustawy nowelizującej.

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie działając na podstawie art.148 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowaniu orzeczono na podstawie art. 200 tej ustawy.