VII SA/Wa 2727/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2013 r. znak [...][...]Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej utrzymał w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej [...] z dnia [...] września 2013 r. znak [...] w sprawie poprawy warunków przeciwpożarowych w budynku przy ul. K.w [...].

Postępowanie w niniejszej sprawie miało następujący przebieg.

Mieszkańcy budynków przy ul. K. [...] i K. [...] pismem datowanym na 17 czerwca 2013 r. zwrócili się do Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej [...] z prośbą o przeprowadzenie kontroli stanu technicznego budynków, zwłaszcza instalacji elektrycznej i piorunochronnej, opisując istniejące nieprawidłowości. W dniach 9 i 10 lipca 2013 r. została przeprowadzona kontrola budynku przy ul. K., z której sporządzono protokół. W związku ze stwierdzonymi uchybieniami Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej [...] wydał, na podstawie art. 26 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719) oraz art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380 ze zm.), decyzję z dnia [...] września 2013 r., nakazującą [...] Spółdzielni Mieszkaniowej [...] zapewnienie możliwości przejazdu drogą pożarową biegnącą wzdłuż dłuższego boku budynku o każdej porze roku.

Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że do budynku możliwy jest dojazd pożarowy od strony ul. K., dalej wewnętrzną drogą osiedlową o szerokości jezdni powyżej 4m. Droga znajduje się na terenie [...]SM [...].Właściciel drogi oznakował ją jako droga pożarowa. Pomimo ustawionego przez właściciela znaku "zakaz postoju" – stwierdzono, że na przedmiotowej drodze parkują samochody. Po przeprowadzeniu rozpoznania operacyjnego stwierdzono, że ze względu na parkowanie na drodze pożarowej samochodów, działania ratowniczo-gaśnicze będą utrudnione lub wręcz niemożliwe. Właściciele terenów utrzymują znajdujące się na nich drogi pożarowe w stanie umożliwiającym wykorzystanie tych dróg przez pojazdy jednostek ochrony przeciwpożarowej.

Odwołanie od tej decyzji złożyła [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] wnosząc o jej uchylenie w całości i uchylenie nałożonego obowiązku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Wskazała, że nie ona powinna być adresatem nałożonego obowiązku, uznając że nałożony obowiązek zapewniający przejezdność drogi pożarowej polega na usunięciu znajdujących się na tej drodze pojazdów. Nałożony poprzez art. 4 ust. 1 pkt 5 z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej obowiązek zapewnienia przejezdności drogi pożarowej zrealizowała poprzez wytyczenie drogi pożarowej spełniającej wymagane parametry i właściwe jej oznakowanie. Stwierdziła, że egzekwowanie tego obowiązku należy do policji lub straży miejskiej.

[...] Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...] października 2013 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji w całości. Organ wskazał, że zgodnie § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719), właściciele i zarządcy terenów mają obowiązek utrzymywania znajdujących się w ich obrębie dróg pożarowych w stanie umożliwiającym wykorzystanie tych dróg przez pojazdy jednostek ochrony przeciwpożarowej, zgodnie z warunkami określonymi w przepisach dotyczących przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę i dróg pożarowych. Jeżeli parkowanie samochodów w miejscach wskazanych przez zarządcę lub zabronionych przez zarządcę terenu powoduje, iż dojazd do budynków nie spełnia wymagań Rozdziału 6 "Drogi pożarowe" (§ 12 - § 16) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę i dróg pożarowych (Dz. U. Nr 124, poz. 1030), wówczas taka sytuacja stanowi rażące naruszenie cyt. przepisu § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. Organ powołał się także na treść art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229 ze zm.), który to przepis nakłada obowiązek na właściciela budynku, obiektu budowlanego lub terenu, zapewniającego ich ochronę przeciwpożarową, do przygotowania tego budynku, obiektu budowlanego lub terenu do prowadzenia akcji ratowniczej.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wniosła [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa [...],zarzucając jej wypełnienie przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 5 k.p.a., naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej, w związku z § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. oraz naruszenie art. 6, 7, 8, 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., dochodziła stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej w całości.

W uzasadnieniu skarżąca, powołując się na wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 494/10 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt II SA/Go 499/09, wskazała, że mimo tego, iż organ był do tego zobowiązany, nie określił jednoznacznie i precyzyjnie nałożonych nakazów. Decyzja była niewykonalna w dacie wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, zatem obarczona jest wadą w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. W ocenie skarżącej organ nie ustalił też stanu faktycznego w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a ograniczył się do przytoczenia treści przepisów aktów wykonawczych. Organ, nie wskazując rozwiązań zamiennych, ciężar wyjaśnienia sprawy przerzucił na Spółdzielnię. Zarzucała skierowanie nałożonego obowiązku do niewłaściwego podmiotu, który nie uprawnień do jego wykonania. Powołała się w tym zakresie na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 września 2003 r., sygn. akt IV SA 3858/01

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał wcześniej prezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Postępowanie w niniejszej sprawie dotyczy zapewnienia możliwości przejazdu drogą pożarową budynku o każdej porze roku.

Zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380 ze zm.) - ochrona przeciwpożarowa polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia i mienia przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez: zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia. Co do zasady ustawodawca nałożył na właściciela obiektu lub terenu obowiązek ochrony przeciwpożarowej (wyjątki zostały określone w ust. 1a - przejęcie odpowiedzialności za realizację obowiązku). Stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie przeciwpożarowej to na właścicielu budynku, obiektu budowlanego lub terenu, ciąży obowiązek do przygotowania tego budynku, obiektu budowlanego lub terenu do prowadzenia akcji ratowniczej. Z kolei, zgodnie § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719), właściciele i zarządcy terenów mają obowiązek utrzymywania znajdujących się w ich obrębie dróg pożarowych w stanie umożliwiającym wykorzystanie tych dróg przez pojazdy jednostek ochrony przeciwpożarowej, zgodnie z warunkami określonymi w przepisach dotyczących przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę i dróg pożarowych.

Skarżąca nie kwestionuje, że jest zarówno właścicielem budynku jak i terenu. Należy zgodzić się z organem, że jej obowiązki nie kończą się na oznakowaniu drogi pożarowej. Oczywiście nie do niej należy egzekwowanie zakazu parkowania samochodów i wbrew twierdzeniu w skardze, organ nie nałożył na nią obowiązku egzekwowania zakazu parkowania. Takie uprawnienia posiadają inne podmioty (policja lub straż miejska), lecz skarżąca zobowiązana na mocy powyższych przepisów winna - w przypadku naruszenia ustalonych przez siebie zasad - podejmować działania, które doprowadzą drogę pożarową do stanu umożliwiającego wykorzystanie tych dróg przez pojazdy jednostek ochrony przeciwpożarowej. Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, skarżąca nie podejmowała żadnych działań dla wykonania ciążących na niej obowiązków.

W świetle ww. okoliczności organ, stosownie do treści art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (tekst jedn. Dz. U. 2009 r., Nr 12, poz. 68, ze zm.), uprawniony był w drodze decyzji administracyjnej do nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie.

W ocenie Sądu w sprawie niniejszej priorytetem powinno być zagwarantowanie ochrony zdrowia i życia - bezpieczeństwo użytkowników budynku pozostającego w zasobach skarżącej Spółdzielni.

Kierując się powyższą argumentacja, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.