I SA/Gl 950/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej w skrócie: "O.p.), art. 1, art. 17 ust. 1 oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 1 2 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r., nr 79, poz. 856 ze zm.) i § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz. U. nr 198, poz. 1925), po rozpatrzeniu odwołania W.L. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej tego organu z dnia [...] nr [...], utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Wskazana wyżej decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., decyzją z dnia [...], odmówiło uchylenia decyzji ostatecznej nr [...] z dnia [...], albowiem nie stwierdziło wystąpienia nowych okoliczności faktycznych, które uzasadniałyby dokonanie tej czynności.

Nie godząc się z takim rozstrzygnięciem, W.L., pismem z dnia 9 kwietnia 2013 r. wniosła odwołanie zarzucając: 1) rażąco błędną ocenę statusu prawnego oraz władztwa nad działką [...] obręb N., tj. istnienie koniunkcji corpus i animus w stosunku do całej powierzchni działki; 2) rażąco błędną ocenę statusu faktycznego działki [...] obręb N.; 3) istotne naruszenie ogólnych zasad procedury podatkowej, w szczególności zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 122 O.p.; 4) nieuprawnione osadzenie decyzji na niewzruszalności domniemania ewidencji gruntów i budynków, mimo przedstawienia w toku postępowania dowodów na rażącą sprzeczność tej ewidencji ze stanem faktycznym, co narusza art. 194 § 3 O.p.

Rozpoznając odwołanie, Kolegium wskazało na wstępie, że jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w tym podatkowego jest zasada trwałości decyzji administracyjnej. Zasadę tę ustanawia art. 128 O.p., zgodnie z którym decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności lub wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Ordynacji podatkowej oraz ustawach podatkowych. W ocenie organu przyjęte rozwiązanie wyznacza granice pojęcia decyzji ostatecznej oraz stanowi, że wydanie takiej decyzji jest ostatecznym załatwieniem sprawy administracyjnej. Zasada trwałości decyzji ostatecznych ma podstawowe znaczenie dla stabilizacji opartych na decyzji skutków prawnych, dlatego uchodzi za jedno z kardynalnych założeń całego systemu postępowania administracyjnego. Jest to tzw. domniemanie mocy obowiązującej decyzji. Ustawodawca dopuszcza możliwość zaistnienia sytuacji wyjątkowych, w których będzie można dokonać wyeliminowania rozstrzygnięć wadliwych. Celowi temu służą tzw. nadzwyczajne środki wzruszeń decyzji ostatecznych. Zostały one enumeratywnie wymienione w Ordynacji podatkowej. Jednym z nich jest uchylenie w całości lub w części decyzji ostatecznej w trybie wznowienia postępowania podatkowego (art. 240-246 O.p.). Organ podkreślił przy tym, że postępowanie wznowieniowe jest postępowaniem nadzwyczajnym, które toczy się w zawężonych ramach. Jego przedmiotem nie jest ponowne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie, czy zaszły wyjątkowe okoliczności wymienione w art. 240 § 1 O.p. (por. wyrok NSA z dnia 22 maja 2003 r., III SA 2367/01, niepubl., Dowgier Rafał, Etel Leonard, Kosikowski Cezary, Pietrasz Piotr, Popławski Mariusz, Presnarowicz Sławomir, komentarz LEX 2009, Komentarz do art. 240 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U.05.8.60), [w:] C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, M. Popławski, Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX, 2009, wyd. III.). Z przepisu art. 243 § 2 O.p. wynika wprost, że postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przesłanek wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Jedną z przesłanek do wznowienia postępowania podatkowego jest wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji nieznanych organowi, który wydał decyzję (art. 240 § 1 pkt 5 O.p.). Organ wskazał przy tym, że są to dwa odrębne powody wznowienia. Jeden dotyczy ujawnienia nowych okoliczności, drugi nowych dowodów. Ustawodawca nie definiuje pojęcia "okoliczności faktyczne", należy zatem rozumieć je w znaczeniu języka potocznego jako zdarzenia, fakty lub wydarzenia zaistniałe w sensie fizycznym lub ich niewystąpienie. Nowe okoliczności faktyczne, to takie, które zostały nowo odkryte w sprawie i nie były znane organom podatkowym obu instancji oraz stronie, a także po raz pierwszy zgłoszone przez stronę okoliczności jej znane, ale nieprzedstawione organowi orzekającemu w postępowaniu zwykłym. Przez pojęcie okoliczności faktycznych nieznanych organowi, który wydał decyzję rozumieć trzeba tylko takie okoliczności, które z badanego materiału dowodowego nie wynikały. SKO w K. zaakcentowało przy tym, że czym innym jest wyciągnięcie wniosków i ocena okoliczności faktycznych dla rozstrzygnięcia sprawy, a czym innym wiedza o faktach. Ujawnienie nowych okoliczności faktycznych nie oznacza sytuacji, w której takie okoliczności faktyczne są wyprowadzane z odmiennej oceny dowodów znanych organowi wydającemu decyzję pierwotną (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2004 r., sygn. FSK 170/04, LEX nr 143703). Przesłanka istotnych okoliczności lub dowodów będzie spełniona wtedy, gdy ujawnią się w sprawie nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody, okoliczności te lub dowody będą miały charakter nowych w stosunku do przeprowadzonego dotąd postępowania wyjaśniającego, powyższe okoliczności lub dowody muszą być istotne dla sprawy, czyli mogą mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie, więc wywołują konieczność uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej w całości lub w części (wyrok NSA z dnia 1 października 2003 r., III SA 2923/01, Biul. Skarb. 2004, nr 3, s. 22). Sformułowanie "wyjdą na jaw", użyte w art. 240 § 1 pkt 5 O.p., oznacza, że istotny jest moment ujawnienia danego dowodu lub okoliczności, czyli udostępnienia ich organowi, a nie moment faktycznego zapoznania się z nimi przez pracownika organu (por. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2000 r., III SA 1454/99, ONSA 2001, nr 3, poz. 123).

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wspomniane okoliczności nie wystąpiły w przedmiotowej sprawie. Organ podkreślił, że przesłanki, na które wskazuje odwołująca, tj. w miarę dokładne ustalenie położenia działek nr [...] i [...] i ich granic, dokonanie pomiarów pasa drogi publicznej ogólnodostępnej, przebiegającej przez działkę nr [...] równolegle po południowej stronie ogrodzonej betonowym murem A z U. o pow. co najmniej [...] m2 oraz ustalenie, że na pozostałej części północnej działki działa B S.A. Oddział w D., zajmująca powierzchnię prawie [...] m2 nie są dowodami albo okolicznościami, lecz czynnościami procesowymi, które mają na celu kontynuację postępowania dowodowego, które zakończone jednak zostało zaskarżoną decyzją. Z kolei mapka geodezyjna (zdjęcie lotnicze), na którą powołuje się odwołująca nie może mieć charakteru nowego dowodu w stosunku do przeprowadzonego dotąd postępowania wyjaśniającego, albowiem znajdowała się w aktach sprawy, zanim przedstawiła ją odwołująca. Również okoliczność, jakoby działka o nr [...] pozostawała w faktycznym użytkowaniu B S.A. znana była organowi odwoławczemu, na fakt ten odwołująca wskazywała już bowiem w trakcie postępowania toczącego się w trybie zwyczajnym. W odwołaniu od decyzji Burmistrza Miasta S. określającej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości podnosiła, że faktycznie nie włada nieruchomością, gdyż nie ma do niej dostępu, wnioskując jednocześnie o naliczanie podatku od momentu zmiany w ewidencji gruntów. Podobnie, M.M. w piśmie z dnia 11 czerwca 2012 r. skierowanym do Burmistrza Miasta S. wyjaśniła, że działka o nr [...] jest zajęta pod tory A i od roku 1976 r. pozostaje w faktycznym użytkowaniu B S.A. Jednocześnie sama wskazała, że podatek od nieruchomości winien być naliczany od roku 2012, tj. od daty wprowadzenia zmian w rejestrach ewidencji gruntów. Do wniosków tych przychyliło się Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.. Nie można zatem wznowić postępowania, gdy okoliczności mające istotne znaczenie dla sprawy były znane organowi wcześniej, mielibyśmy wtedy bowiem do czynienia z odmienną oceną zgromadzonego materiału dowodowego po wydaniu decyzji, którą organ jest przecież związany (por. Cz. Martysz [w:] G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Postępowanie administracyjne ogólne, CH Beck, Warszawa 2003, s. 790).

W skardze z dnia 24 czerwca 2013 r., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, W.L. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a "z ostrożności procesowej uchylenie decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. Nr [...] z dnia [...] roku na podstawie art. 14 § 1 Kodeksu Cywilnego w związku z art. 154 i art. 156 § 1 KPA" oraz o "zawieszenie postępowania podatkowego do działki [...] za rok 2012 i lata następne do czasu wydania przez Starostę [...] decyzji administracyjnej aktualizującej dotychczasową klasyfikację podatkową działki [...] Ba z mocy art. 97 § 1.4.KPA"

W motywach skargi pełnomocnik skarżącej zarzucił organowi, że ten nie ustosunkował się do treści odwołania z dnia 9 kwietnia 2013 r. oraz, że wadliwie ustalił stan faktyczny sprawy. W tych ramach zaakcentował, że strona skarżąca nigdy nie przedstawiała organom podatkowym zdjęcia lotniczego działki nr [...], a pełnomocnik po raz pierwszy zapoznał się z nimi w styczniu i lutym 2013 r.

Strona skarżąca podkreśliła, że wniosek o wznowienie postępowania był pierwszym dokumentem, w którym podniosła, że po północnej stronie ulicy [...], na północnej części ww. działki działa B. S.A. Oddział w D. Zwróciła dalej uwagę na rozbieżność pomiędzy stanem ewidencyjnym działki a jej rzeczywistym zagospodarowaniem W jej ocenie organy podatkowy błędnie przyjmują, że cała powierzchnia działki, tj. [...] m2 jest we władaniu strony oraz, że przez działkę nie przebiega ulica [...] zajmująca powierzchnię co najmniej [...] m2. Organ, ustalając zobowiązanie w podatku od nieruchomości na rok 2013 r. przyjął nadto, że na północnej części ww. działki nie działa ww. B.

Dodatkowo strona skarżąca podniosła, że w dniu 27 sierpnia 2012 r. Kierownik Referatu Podatków i Windykacji Urzędu Miasta S. nie posiadał uprawnienia do podejmowania czynności w imieniu i na rzecz ww. Urzędu. Z tych względów decyzja nr [...]obarczona jest wadą skutkującą jej nieważność.

Odpowiadając na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, akcentując, że wskazane w skardze argumenty nie wnoszą do sprawy jakichkolwiek nowych elementów, tym samym nie prowadzą do zmiany stanowiska wyrażonego w zaskarżonej decyzji. W istocie stanowią one powtórzenie argumentów wcześniej powoływanych, które były już przedmiotem rozpoznania przez Kolegium.

Nawiązując do tych zarzutów, organ podatkowy wyjaśnił, że wydruk mapki geodezyjnej (zdjęcia lotniczego), na który powoływała się skarżąca sporządzony został w dniu 18 maja 2012 r. i znajdował się w aktach administracyjnych organu pierwszej instancji, zebranych jeszcze na etapie postępowania w trybie zwyczajnym. Fakt, iż pełnomocnik skarżącej zapoznał się z nim w terminie późniejszym, nie oznacza, że wydruk ten stanowi nowy dowód w sprawie. Także okoliczność, że działka nr [...] pozostaje w faktycznym użytkowaniu B S.A. znana była Kolegium, na fakt ten skarżąca wskazywała już trakcie postępowania prowadzonego w trybie zwyczajnym. W odwołaniu od decyzji Burmistrza Miasta S. określającej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości skarżąca podnosiła, że faktycznie nie włada nieruchomością, gdyż nie ma do niej dostępu. Pomimo to wystąpiła z wnioskiem o naliczanie podatku do momentu zmiany w ewidencji gruntów. Podobnie, M.M. w piśmie z dnia 11 czerwca 2012 r. skierowanym do organu podatkowego pierwszej instancji, wyjaśniła, że działka [...] jest zajęta pod tory A i od roku 1976 pozostaje w faktycznym użytkowaniu B S.A. Jednocześnie sama wskazała, że podatek winien być naliczany od 2012 r., tj. od daty wprowadzenia zmian w rejestrach ewidencji gruntów.

W drodze repliki do przywołanej wyżej odpowiedzi na skargę, pełnomocnik W.L. zarzucił organowi, że nie ustosunkował się do zarzutu skargi o wadach prawnych decyzji z dnia [...] nr [...]. Nie zgodził się nadto z twierdzeniem organu, że wydruk mapki geodezyjnej (zdjęcia lotniczego) znajdował się w aktach tej sprawy już na etapie postępowania zwyczajnego. W tych ramach powołał się na protokół sporządzony w Kolegium w dniu 13 lutego 2013 r. W ocenie pełnomocnika nie polega na prawdzie również teza dowodowa, że w trakcie postępowania w trybie zwyczajnym, działka nr [...] pozostawała w faktycznym użytkowaniu B S.A. W tym zakresie również przywołał środki dowodowe w postaci odwołania z dnia 30 sierpnia 2012 r. oraz pisma procesowego z dnia 24 września 2012 r., a w szczególności oryginał mapki z dnia 23 kwietnia 2012 r. nr [...]. Zdaniem pełnomocnika, pierwszym dokumentem procesowym strony potwierdzającym, że na północnej części działki [...] działa A jest pismo z dnia 7 listopada 2012 r.

Pismem z dnia 4 listopada 2013 r. pełnomocnik przedłożył do akt sprawy obszerny materiał dowodowy, twierdząc przy tym, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. dopuściło się rażących błędów dowodowych.

Przy piśmie z dnia 7 stycznia 2014 r., pełnomocnik skarżącej nadesłał postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...], mocą którego uchylono postanowienie organu pierwszej instancji i umorzono postępowanie w sprawie zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia M.M. oraz W.L. zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2013 do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd. W tych ramach organ zaznaczył, że skoro postępowanie w sprawie ustalenia wysokości podatku na rok 2013 r. nie zostało wszczęte, to nie można go zawiesić.

W toku rozprawy przeprowadzonej w dniu 1 kwietnia 2014 r. pełnomocnik skarżącej podtrzymał argumentację i wnioski strony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga jako niezasadna podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) "Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej". "Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej" (art. 1 § 2 cyt. ustawy).

Stwierdzenie przez sąd, iż zaskarżona decyzja lub postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; obliguje Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji/postanowienia (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ).

Przedmiot sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia czy Samorządowe Kolegium Odwoławcze zasadnie odmówiło stronie skarżącej uchylenia własnej ostatecznej decyzji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2012 r. w kwocie [...] zł.

Strona skarżąca zarzuciła w skardze organowi odwoławczemu m.in. rażące naruszenie prawa, wskazując na brak odniesienia się do argumentów podniesionych w odwołaniu, ujawnienia nowych okoliczności nie znanych organowi w chwili wydawania decyzji, nowego dowodu w postaci zdjęcia lotniczego działki [...] oraz brak – jak to nazwała – "zdolności prawnej do czynności prawnych wykonywanych w imieniu i na rachunek Urzędu Burmistrza Miasta S., ponieważ upoważnienie Burmistrza Miasta S. z dnia 1 sierpnia 2011 r. zostało wydane z rażącym naruszeniem prawnych form oświadczeń woli Burmistrza Miasta tj. zamiast trybu zarządzenia Burmistrza Miasta w sprawie udzielenia upoważnienia i.t.d. sporządzone jest w formie upoważnienia osoby fizycznej".

Odnosząc się do zarzutów skargi, w pierwszej kolejności zaakcentować należy, iż nie ma racji strona skarżąca, podnosząc, że upoważnienie do działania z upoważnienia organu podatkowego Kierownika Referatu Podatków i Windykacji Urzędu Miasta winno mieć formę zarządzenia Burmistrza Miasta S. Nie ma też racji skarżąca, że obowiązek zachowania takiej formy wynika – w odniesieniu do pracowników Urzędu Miasta S.– z art. 26 a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 – dalej określana zamiennie także skrótem "u.s.g."). Zgodnie z tym przepisem wójt, w drodze zarządzenia, powołuje oraz odwołuje swojego zastępcę lub zastępców i określa ich liczbę". W świetle brzmienia zacytowanego przepisu nie budzi wątpliwości fakt, że nie ma on zastosowania do indywidualnych decyzji wydawanych z upoważnienia burmistrza w sprawach podatkowych. Podstawę prawną działania burmistrza w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej – do których należą też decyzje w sprawach podatkowych – reguluje art. 39 u.s.g. Jak wynika z ust. 2 tego przepisu, wójt może upoważnić swoich zastępców lub innych pracowników urzędu (podkreślenie Sądu) do wydawania decyzji administracyjnych, o których mowa w ust. 1, w imieniu wójta. Wymaga ponadto podkreślenia, że organem podatkowym – na podstawie art. 13 § 1 pkt 1 O.p. – jest wójt/burmistrz/prezydent stosownie do swojej właściwości. Zgodnie zaś z art. 143 § 1 O.p., organ podatkowy – w badanym przypadku burmistrz – może upoważnić pracownika kierowanej jednostki organizacyjnej (Urzędu Miasta) do załatwiania spraw w swoim imieniu i w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji, postanowień i zaświadczeń. Kierownik Referatu Podatków i Windykacji Urzędu Miasta w S. został upoważniony w dniu 1 sierpnia 2011 r. przez Burmistrza Miasta S. – na podstawie art. 143 O.p. – do załatwiania w jego imieniu spraw, do których mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej (karta nr 11 akt sądowych). Twierdzenie zatem strony skarżącej, że osoba która podpisała decyzję organu I instancyjnego nie posiadała kompetencji jest niezasadne. Na marginesie tylko, Sąd stwierdza, że do postępowania podatkowego nie ma zastosowania art. 14 § 1 Kodeksu cywilnego, gdyż wydawanie decyzji nie stanowi czynności prawnej.

Odnosząc się do wadliwości zastosowania w sprawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p. poprzez nieuwzględnienia odwołania i nieuchyleniu decyzji tzw. wymiarowej, pomimo błędnego ustalenia stanu faktycznego i przyjęcia, że nie wyszły na jaw nowe okoliczności i nowe dowody należy zauważyć, że wskazane zarzuty ogniskują się wokół działki nr [...]. Strona skarżąca podnosiła przy tym, że organ winien uznać za nowe okoliczności faktyczne jej użytkowanie przez B S.A. oraz zajęcie pod ulicę [...].

Z poglądem tym zgodzić się nie można. Stosownie do art. 240 § 1 pkt 5 O.p. przesłanką wznowienia postępowania podatkowego mogą być nowe dowody lub okoliczności, jeżeli mają one charakter istotny, istniały w dniu wydania decyzji oraz nie były znane organowi wydającemu decyzję. Istotnym w tym kontekście jest, że nie są ważne powody owego braku znajomości (patrz orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2013 r., II FSK 1211/11, Lex nr 1298438). Nie może zatem budzić wątpliwości, że dla spełnienia tej przesłanki nie jest ważne, czy brak wiedzy na temat dowodu spowodowany był niedbalstwem organu czy podległego mu urzędu, czy też był wynikiem niezawinionego braku możliwości zapoznania się z dowodami. Prawidłowo Kolegium wskazało, że skoro okoliczności te były znane w postępowaniu zwykłym, to nie można ich uznać za nowe w rozumieniu w/w przepisu. Kolegium wskazało przy tym – z powołaniem się na treść odwołania od decyzji organu pierwszej instancji oraz pisma współwłaścicielki z dnia 11 czerwca 2012 r. (karty nr 16 i 53 akt podatkowych) – że na te właśnie okoliczności wskazywała zarówno współwłaścicielka, jak i skarżąca w postępowaniu zwykłym. Okoliczności te były zatem znane a skoro tak to nie została spełniona przesłanka z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Rację należy przyznać Kolegium, że strona skarżąca domagając się w miarę "dokładnego ustalenia położenia działek nr [...] i [...] i ich granic oraz pomiaru pasa drogi publicznej przebiegającej przez działkę [...]" de facto domagała się czynności procesowych, a więc prowadzenia postępowania dowodowego i pozyskania nowych dowodów, co jest domeną zwykłego postępowania podatkowego, a nie postępowania prowadzonego w trybie nadzwyczajnym. Zasadnie także – w ocenie Sądu – Kolegium uznało, że mapa lotnicza nie była nowym dowodem, skoro z akt administracyjnych przekazanych Sądowi wynika, że stanowiła ona dowód w postępowaniu zwykłym (karta nr 4 akt podatkowych). Przypomnieć należy, że postępowanie wznowieniowe nie może być poświęcone powtórnemu merytorycznemu rozstrzygnięciu sprawy, ponieważ temu celowi służy postępowanie zwykłe. Systemowe odczytanie art. 240 § 1 O.p. prowadzi do wniosku, że zarzuty błędnego ustalenia stanu faktycznego nie mogą być rozpoznane w toku postępowania dotyczącego wznowienia postępowania, które jest z istoty postępowaniem nadzwyczajnym (patrz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2009 r., II FSK 933/08, LEX nr 579725). Wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, która nie może być wzruszona w zwykłym trybie instancyjnym, jeżeli postępowanie w którym decyzję wydano, było dotknięte przynajmniej jedną z kwalifikowanych wad procesowych, wyliczonych enumeratywnie w art. 240 § 1 pkt 1 - 11 O.p. Innymi słowy przedmiotem postępowania o wznowienie nie może być ponowne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie, czy zaszły wyjątkowe okoliczności wyliczone w art. 240 § 1 O.p. (por. wyrok NSA z dnia 22 maja 2003 r., sygn. akt III SA 2367/01, Lex nr 145008; wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1211/11, Lex nr 1298438, wyrok WSA w Kielcach z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 220/12, Lex nr 1223889).

Strona skarżąca kwestionowała też oparcie decyzji wymiarowych na danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków, które – w jej ocenie – nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu władania działką. Do zarzutu tego mają pełne zastosowanie uwagi powyższe. Potwierdzają one dodatkowo rozważania, że skarżąca domagała się ustalenia stanu faktycznego innego niż przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia organów podatkowych w postępowaniu zwykłym.

Analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji, które spełnia wymogi określone w art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej, wyklucza zarzucenie organowi dowolności w zakresie ustaleń faktycznych, a także konsekwencji stwierdzonych faktów.

Z tych też powodów Sąd stwierdził, że organy podatkowe prowadząc postępowanie wznowieniowe i rozstrzygając sprawę nie naruszyłby przepisów prawa procesowego a zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Tym samym uznając skargę za niezasługującą na uwzględnienie Sąd na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) skargę oddalił.