IV SA/Gl 762/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Prezydent Miasta M., działając na podstawie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 71, poz. 734 ze zm.) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił przyznania K. .F. dodatku mieszkaniowego na lokal mieszkalny w M. przy ul. [...]. Wielkość wyliczonego świadczenia wyniosła bowiem 16, 39 zł i jest niższa od 2% najniższej emerytury wynoszącej na dzień złożenia wniosku 831,15 zł., to jest od kwoty 16,62 zł.

W odwołaniu K. F. zakwestionował zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Podniósł, że zajmuje mieszkanie składające się z pokoju i kuchni, którego powierzchnia wynosi 41,60 m2. Odwołujący wskazał na osiągane przez rodzinę dochody i ponoszone wydatki. Podniósł, że od stycznia 2013r. wydatki z tytułu czynszu stanowią miesięcznie kwotę 333,97 zł. Wskazał także na inne wydatki, w tym między innymi z tytułu kupna butli gazowej, montażu drzwi, ubezpieczenia w PZU oraz zakupu dwóch ton węgla i drewna na opał.

Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W jej uzasadnieniu organ odwoławczy przywołał podstawowe przepisy ustawy o dodatkach mieszkaniowych. W tym zakresie wskazał między innymi, że stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 tej ustawy dodatek mieszkaniowy przysługuje osobom, o których mowa w art. 2 ust. 1, jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku nie przekracza 175% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 125% kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, obowiązującym w dniu złożenia wniosku. Dodatek mieszkaniowy stanowi różnicę pomiędzy wydatkami przypadającymi na normatywną powierzchnię użytkową zajmowanego lokalu, a wydatkami poniesionymi przez osobę otrzymującą dodatek, w wysokości 15% dochodów w gospodarstwie 2-4 osobowym. Jednocześnie zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, dodatku mieszkaniowego nie przyznaje się, jeżeli jego kwota byłaby niższa niż 2% najniższej emerytury w dniu wydania decyzji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. ustaliło, że K.F. prowadzi trzyosobowe gospodarstwo domowe, zamieszkując z żoną i synem w lokalu mieszkalnym o powierzchni użytkowej 41,60 m2, a powierzchnia normatywna dla tego typu gospodarstwa domowego wynosi 45 m2. W okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku dochód rodziny strony wyniósł 7.631,73 zł, co stanowi 2.543,91 zł miesięcznie i 847,97 zł miesięcznie na osobę. Dochód stanowiła emerytura K. F. w wysokości 5.537,22 zł oraz renta socjalna T. F.. Do dochodu nie został wliczony zasiłek celowy W. F. w kwocie 200 zł. Obliczony w ten sposób dochód nie przekroczył kwoty 125% najniższej emerytury, tj. 1.038,93 zł, która w dniu wydania decyzji wynosiła 831,15 zł.

Organ stwierdził, że wydatki mieszkaniowe potwierdzone przez zarządcę domu, a ponoszone przez stronę na zajmowane mieszkanie, z uwzględnieniem rozliczenia zużycia wody za ostatni okres rozliczeniowy, wyniosły 227 zł. K. F. w zajmowanym lokalu nie posiada ciepłej wody, centralnego ogrzewania oraz gazu przewodowego, zatem powyższą kwotę organ powiększył o ryczałty odpowiednio w wysokości 36,38 zł, 125,11 zł i 8,49 zł. Uzyskaną kwotę 397,98 zł pomniejszono o udział gospodarstwa domowego w kosztach utrzymania mieszkania tj. o kwotę 381,59 zł (15 % z kwoty 2.543,91 zł). Obliczony w ten sposób dodatek mieszkaniowy wyniósł 16,39 zł i był mniejszy niż 2% najniższej emerytury, tj. 16,62 zł (2% z kwoty 831,15 zł). Powyższe stanowiło odmowę przyznania dodatku mieszkaniowego.

Kolegium wyraziło zrozumienie dla trudnej sytuacji materialnej strony, jednakże wskazało, że w ustawie o dodatkach mieszkaniowych nie przewidziano żadnych odstępstw od zasad ich przyznawania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego K. F. nie zawarł żadnych zarzutów dotyczących zaskarżonej decyzji. Do skargi dołączone zostały między innymi pisma MZGK w M. dotyczące opłat za lokal mieszkalny w kwietniu i maju 2013r. na kwotę 333,97 zł.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga musiała odnieść skutek, bowiem zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem przepisów postępowania, mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Na początek, porządkując zakres rozpoznania, należy stwierdzić, iż nie budzi zastrzeżeń spełnienie przez skarżącego kryteriów warunkujących przyznanie dodatku mieszkaniowego określonych w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 71, poz. 734 ze zm.). Natomiast istotna w sprawie jest wysokość dodatku mieszkaniowego, która jest niższa od 2% emerytury, co spowodowało odmowę jego przyznania. Dlatego w tym kierunku należało ześrodkować ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

Nie budzi wątpliwości, że istotne znaczenie dla wysokości dodatku mają wydatki związane z utrzymaniem posiadanego przez skarżącego mieszkania. Organ odwoławczy za organem I instancji przyjął, że wydatki te potwierdzone przez zarządcę, po rozliczeniu zużycia wody, wynoszą w miesiącu w jakim złożono wniosek 227 zł. Z formularza wypełnianego przez zarządcę wynika, że określając wydatki, uwzględniono kwartalne rozliczenie za wodę i ścieki za IV kwartał 2012 r. Tymczasem strona w toku postępowania konsekwentnie wskazywała, że wydatki na mieszkanie wynoszą 333, 97 zł. Jednocześnie we wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego zarządca potwierdził łączną kwotę wydatków na mieszkanie za miesiąc złożenia wniosku (maj 2013 r.) w wysokości 333,97 zł. (pkt. 12 wniosku). Z dołączonego do skargi pisma MZGK M. z dnia 26 kwietnia 2013 r. skierowanego do skarżącego wynika również, że opłata za lokal w miesiącu maju 2013 r. wynosi 333,97 zł. Pismo to zawiera wyszczególnienie opłat z tytułu czynszu oraz mediów, w tym opłat za wodę i ścieki. Natomiast w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek dokumentu przedstawiającego rozliczenie zużycia wody i ścieków z określeniem kwoty oraz okresu i sposobu tego rozliczenia. Przyjdzie jednocześnie zauważyć, że w formularzu wypełnianym przez zarządcę potwierdzono, że wnioskodawca posiada wodomierze, co pozwalałoby na ustalenie rzeczywistego zużycia wody za dany miesiąc według wskazań licznika. Jednocześnie wskazać przyjdzie, że wg danych zawartych w formularzu wypełnianym przez zarządcę wydatek w miesiącu maju za zużycie wody i ścieki wyniósł 26, 46 zł, (dane na podstawie formularza) natomiast w piśmie MZGK z 26 kwietnia 2013 r. podano za wskazany miesiąc kwoty 58,93 zł (woda - liczniki) oraz 72 zł (ścieki - liczniki).W aktach brak także dokumentu potwierdzającego zwrot czy rozliczenie powstałej nadpłaty z tego tytułu.

Koniecznym zatem stało się ustalenie rzeczywistych wydatków za mieszkanie poniesionych przez stronę w miesiącu, w którym wpłynął wniosek, w szczególności związanych ze zużyciem wody i ścieków, jako że mają one bezpośredni wpływ na wysokość dodatku mieszkaniowego. W okolicznościach sprawy kwestia wydatków za wodę i ścieki rzutująca na wysokość wydatków za mieszkanie wymagała więc wnikliwego rozważenia i oceny, co w ostateczności powinno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Tymczasem organ odwoławczy wskazanych kwestii nie wyjaśnił ograniczając się wyłącznie do stwierdzenia, iż wydatki mieszkaniowe potwierdzone przez zarządcę, a ponoszone przez stronę na zajmowane mieszkanie, z uwzględnieniem rozliczenia wody za ostatni okres rozliczeniowy, wyniosły 227 zł, czym naruszył art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.). Należy bowiem przypomnieć, że jedną z kluczowych zasad postępowania administracyjnego jest zasada prawdy obiektywnej wyrażona w art. 7 k.p.a., z której wynika obowiązek organu administracji publicznej wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą. Zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a. organ obowiązany jest do podejmowania wszelkich kroków dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Natomiast decyzje, w szczególności odmowne (negatywne) dla wnioskodawcy powinny być przekonująco i jasno uzasadnione zarówno co do faktów, jak i co do prawa, tak, aby nie było wątpliwości, że wszystkie okoliczności istotne dla sprawy zostały dogłębnie rozważone i ocenione. Uzasadnienie powinno stanowić gwarancję realizacji zasady przekonywania wynikającej z art. 11 k.p.a. oraz zasady pogłębiania zaufania do organów państwa wynikającej z art. 8 k.p.a. Wyjaśnienie stronie zasadności decyzji może sprzyjać powstaniu u niej przekonania, że decyzja, chociaż niekorzystna dla niej, jest zasadna, co ma ogromny wpływ na efektywność działań organów oraz pogłębiania zaufania do nich.

W toku ponownego rozpatrzenia sprawy rzeczą organu będzie wyjaśnienie sprawy w naprowadzonych kierunkach, szczególnie w zakresie rzeczywistych wydatków ponoszonych przez skarżącego na zajmowane mieszkanie i stosownie do wyniku tych ustaleń, wydanie właściwej treści rozstrzygnięcia, które należy umotywować wedle przepisanych prawem procesowym wymogów.

Dlatego na zasadzie art.145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzeczono jak w sentencji wyroku.