II SA/Kr 1594/13

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. decyzją z dnia 3 grudnia 2012 r. znak: [...] nr [...] na podstawie art. 48 ust. 1, art. 80 ust. 2 pkt 1, art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeksu Postępowania Administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) nakazał Z. i R. C.

1. Dokonać rozbiórki samowolnie wybudowanej wiaty o konstrukcji stalowej (zadaszenia części podwórka), zlokalizowanej na działce nr [...] przy ul. W. w T.,

2. Rozbiórkę wykonać na własny koszt.

W uzasadnieniu tej decyzji organ I instancji opisał dotychczasowy przebieg postępowania, które zostało wszczęte w związku z wnioskiem S. K. z 7 lipca 2000 r., dotyczącym wiaty o konstrukcji stalowej (zadaszenia części podwórka) usytuowanej pomiędzy istniejącymi budynkami gospodarczym i mieszkalnym na działce nr [...] położonej w miejscowości T., stanowiącej własność Z. i R. C.. Działka ta oznaczona obecnie jest nr [...], co zostało ustalone na podstawie przesłanego przez Starostwo Powiatowe w [...] wypisu uproszczonego z rejestru gruntów z dnia 16 maja 2006 r.

W trakcie przeprowadzonej w dniu 19 lipca 2000 r. wizji lokalnej stwierdzono, że Państwo C. wybudowali wiatę stalową (zadaszenie części podwórka) pomiędzy istniejącym parterowym budynkiem gospodarczym a 3-kondygnacyjnym budynkiem mieszkalnym. Zadaszenie o długości 6,12 m posiadało konstrukcję stalową opartą na metalowych słupach osadzonych w betonowych stopach z metalową więźbą, przykrytą blachą trapezową ze spadkiem na nieruchomość inwestora. Odległość wykonanej budowli od nieruchomości sąsiedniej (ogrodzenia między nieruchomościami) należącej do S. K. wynosiła ok. 3,0 m. Wg obecnego podczas oględzin R. C. inwestycja została zrealizowana w miesiącach wiosennych 2000 r., przy czym jako datę ukończenia obiektu podał on lipiec 2000 r. Wybudowanie zadaszenia wg jego oświadczenia było niezbędne do przechowywania ciągnika rolniczego, narzędzi rolniczych oraz materiałów związanych z prowadzonym przez inwestora gospodarstwem rolnym. Budowla została wzniesiona bez pozwolenia na budowę oraz bez zgłoszenia właściwemu organowi. Obecna podczas oględzin S. K. odmówiła wyrażenia zgody na pozostawienie obiektu w odległości mniejszej niż 3,0 m od granicy między nieruchomościami. Ze złożonego przez inwestora oświadczenia z dnia 9 sierpnia 2000 r. wynikało ponadto, że traktuje on wybudowany obiekt, jako tymczasowy, niezbędny do "użytkowania posiadanych przez niego narzędzi i hodowli". Wskazał ponadto, że w celu zbudowania obiektu częściowo wykorzystał istniejący dach budynku gospodarczego.

W dniu 31 sierpnia 2000 r. organ I instancji wydał na podstawie art. 48 Prawa budowlanego decyzję nakazującą Z. i R. C. dokonać rozbiórkę zadaszenia części podwórka na działce nr [...] w T..

R. C. złożył odwołanie od powyższej decyzji.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją znak: [...] z dnia 12 grudnia 2000 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, podkreślając prawidłowość przeprowadzonego postępowania i zastosowanej normy prawnej.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2004 r. sygn. akt II SA/Kr 88/01 uchylono zaskarżoną decyzję WINB oraz utrzymaną nią w mocy decyzję PINB w W.. Z uzasadnienia wyroku wynikało, iż Sąd nie kwestionował merytorycznego rozstrzygnięcia organów administracji. Sąd wskazał na brak w aktach protokołu z oględzin obiektu z dnia 19 lipca 2000 r. brak dowodów doręczeń decyzji organu I instancji stronom postępowania oraz brak dowodów doręczeń stronom postępowania zawiadomienia o przekazaniu odwołania R. C. organowi II instancji.

W toku dalszego postępowania R. C. złożył wyjaśnienia, że wykonane zadaszenie zastąpiło wcześniej istniejącą w tym miejscu podobną konstrukcję. Przedłożył jednocześnie kserokopię planu zagospodarowania działki nr [...], obejmującego projekt budowy budynku gospodarczego na działce, zatwierdzonego decyzją z dnia 6 czerwca 1977 r. przez Naczelnika Gminy [...].

W dniu 3 listopada 2005 r. do Inspektoratu wpłynęło pismo K. i K. S., w którym zawiadomili, że od dnia 14 czerwca 2005 r. są właścicielami działek nr [...] oraz [...], sąsiadujących z nieruchomościami R. C.. potwierdzając ten fakt kserokopią zawiadomienia wydanego przez Sąd Rejonowy w W. Wydział Ksiąg Wieczystych z dnia 8 sierpnia 2005 r. o wpisie do księgi wieczystej nr [...].

W dniu 23 listopada 2005 r. przeprowadzono ponowne oględziny obiektu na działce nr [...] w T., w trakcie, których stwierdzono, że od dnia wizji przeprowadzonej w lipcu 2000 r. nie były prowadzone żadne roboty dotyczące przedmiotowego zadaszenia. Przeprowadzone pomiary odległości zadaszenia od granicy sąsiadujących nieruchomości, wyznaczonej przez ogrodzenie wykazały, że wynosi ono 3,98 m, przy czym w związku z faktem, że okap zadaszenia wystaje poza metalowy słup, od którego wykonywany był pomiar wynosi 1,4 m, faktyczna odległość od ogrodzenia wynosi 2,78 m. Ponadto stwierdzono, że przedłożony przez inwestora projekt budowlany zatwierdzony decyzją z dnia 6 czerwca 1977 r. dotyczący budynku gospodarczego nie dawał uprawnienia inwestorowi do wybudowania na jego podstawie zadaszenia między budynkami (tj. istniejącym mieszkaniem i projektowanym budynkiem gospodarczym). Ponadto stwierdzono, że lokalizacja przedmiotowej wiaty (zadaszenia) nie pokrywa się z treścią przedłożonego planu zagospodarowania działki nr [...].

W trakcie kontroli R. C. oświadczył, że wybudował obiekt o konstrukcji stalowej powstał w miejscu wcześniej istniejącego zadaszenia drewnianego, o identycznych parametrach za wyjątkiem wysokości. Ponadto wskazał, że uprawnienie do jego budowy powziął w związku z "oświadczeniem Wojewody [...]" o wyrażeniu zgody na tę inwestycję. Obecni podczas kontroli Państwo S. zaprzeczyli istnienia wcześniej zadaszenia drewnianego.

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. na podstawie art. 81c ust. 2 i 3 Prawa budowlanego zobowiązał Inwestorów do przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego wykonanej wiaty (zadaszenia części podwórka) o konstrukcji stalowej na działce nr [...] w T., w terminie do dnia 31 stycznia 2006 r.

W związku z nie przedłożeniem wymaganych postanowieniem dokumentów, decyzją z dnia 8 czerwca 2006 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. nakazał Z. i R. C. dokonać rozbiórki wiaty o konstrukcji stalowej (zadaszenia części podwórka), zlokalizowanej na działce nr [...] w T.. Od powyższej decyzji zostało złożone odwołanie.

Decyzją z dnia 12 stycznia 2009 r. znak: [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy potwierdził fakt dokonania przez inwestorów samowoli budowlanej. WINB w K. uznał, iż Państwo C. nie przedłożyli dokumentu, który uprawniłaby ich do wykonania zadaszenia w obecnej postaci. W uzasadnieniu również zapisano, że nawet w przypadku istnienia wcześniej podobnego zadaszenia drewnianego, inwestor zrealizował nowy obiekt z użyciem innych materiałów oraz zmieniając jego charakterystyczne parametry użytkowe w związku, z czym w prowadzonym postępowaniu zastosowanie ma art. 48 Prawa budowlanego.

W dniu 20 kwietnia 2012 r. przeprowadzono czynności kontrolne, w trakcie których stwierdzono, iż wiata będąca przedmiotem niniejszego postępowania nie uległa zmianie. Nie wykonywano żadnych prac budowlanych, widoczne jedynie oznaki starzenia się użytych materiałów. W trakcie czynności kontrolnych R. C. jako załącznik do protokołu dołączył pismo z dnia 12 kwietnia 2012 r. wraz z kserokopią planu zagospodarowania terenu na budowę budynku gospodarczego zatwierdzonego decyzja znak: [...] z dnia 6 czerwca 1977 r.

W związku z powyższym organ I instancji pismem z dnia 7 maja 2012 r. zwrócił się do Urzędu Gminy w [...] o przesłanie oryginału dokumentacji dotyczącej pozwolenia na budowę wydanego przez Naczelnika Gminy [...] z dnia 6 czerwca 1977 r. znak: [...]. Z analizy udostępnionych dokumentów wynika, że wykonana wiata (zadaszenie podwórka) nie wchodziła w zakres pozwolenia na budowę. Z decyzji pozwolenia na budowę oraz planu zagospodarowania terenu wynika, że Państwo C. uzyskali pozwolenie na budowę budynku gospodarczego dobudowanego ścianą szczytową do budynku mieszkalnego o powierzchni zabudowy 29,75 m2. Kształt budynku odwrócona litera "L". Budynek ten miał być usytuowany po przeciwnej stronie obecnie usytuowanej wiaty. Należy zwrócić również uwagę na fakt, że pozwolenie na budowę jest z roku 1977, natomiast zadaszenie zostało wykonane w roku 2000, nawet gdyby obejmowało pozwolenie na budowę wiaty należałoby stwierdzić jego wygaśnięcie.

Zgodnie z zapisem aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] zatwierdzonego Uchwałą Nr XIX/115/2004 Rady Gminy Tomice z dnia 31 sierpnia 2004 r. opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] z 2004 r. Nr 306, poz. 3271 oraz Uchwałą Nr XII/91/2008 Rady Gminy Tomice z dnia 28 marca 2008 r. opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego Nr 379 działka nr [...] położna jest w jednostce strukturalnej MU l - tereny zabudowy mieszkaniowe - usługowej.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, zgłoszenia właściwemu organowi architektoniczne - budowlanemu wymaga budowa obiektów wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1-3, pkt 5-19 i pkt 21. W art. 29 ust. 1 Prawa budowlanego, jako nie wymagające pozwolenia na budowę wymienione są w pkt 2 - wolno stojące parterowe budynki gospodarcze, wiaty i altany oraz przydomowe oranżerie (ogrody zimowe) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. W świetle powyższych postanowień Prawa budowlanego, na posadowienie przedmiotowej wiaty (zadaszenia podwórka) o długości 6,12 m i szerokości zadaszenia 7,75 m wymagane było uzyskanie pozwolenia na budowę. Nie dopełnienie tego obowiązku obliguje organ nadzoru budowlanego do wszczęcia postępowania legalizacyjnego w trybie art. 48 Prawa budowlanego.

Brak pozwolenia na budowę nie oznacza jednak obowiązku dokonania jego rozbiórki. Zgodnie, bowiem z art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego możliwa jest legalizacja samowoli budowlanej, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem. W takiej sytuacji organ nadzoru budowlanego nakłada postanowieniem obowiązek przedłożenia określonych w art. 48 dokumentów. Jeśli właściciel nie przedłoży w określonym terminie wymaganych dokumentów, organ nadzoru budowlanego nakazuje rozbiórkę wykonanego obiektu. Jeżeli właściciel przedłoży określone dokumenty w terminie, organ nadzoru budowlanego sprawdza: zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń, wykonanie projektu budowlanego przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane oraz, w drodze postanowienia, ustala wysokość opłaty legalizacyjnej. Jeżeli opłata nie zostanie uiszczona w terminie lub organ stwierdzi naruszanie w przedstawionym powyżej zakresie - orzeka nakaz rozbiórki. W przeciwnym razie, na podstawie art. 49 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego wydaje decyzję zatwierdzającą projekt budowlany oraz nakładającą obowiązek uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Dopiero po uzyskaniu tej decyzji przedmiotowy obiekt będzie mógł być użytkowany zgodnie z przepisami.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2012 r. znak: [...] nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. na podstawie art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane nałożył na Z. i R. C. obowiązek przedstawienia w wyznaczonym terminie określonych ustawą dokumentów.

Wymagane dokumenty nie zostały dostarczone.

W dniu 5 listopada 2012 r. wpłynęło pismo Z. i R. C., z wyjaśnieniami w sprawie jednak, argumenty użyte w piśmie nie dają podstawy do zalegalizowania wiaty ani też uznania, że powstała ona legalnie. Pismo opisuje rozmowy i ustalenia ustne z czasów istnienia województwa bielskiego. Wiata powstała w 2000 r. natomiast od 01 stycznia 1999 r., w wyniku likwidacji województwa bielskiego, gminy wchodzące w jego skład zostały włączone do nowo utworzonych jednostek. Ustne rozmowy z Wojewodą nie dają podstawy do uznania że obiekt powstał legalnie. Podniesione w toku postępowania przez skarżących argumenty, takie jak potrzeba wybudowania wiaty ze względów użytkowych, nie mogą mieć znaczenia do orzeczenia o rozbiórce wystarczający jest fakt zrealizowania samowoli budowlanej. Państwo C. w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego nie przedłożyli żadnego dokumentu, który dotyczyłby budowy wiaty będącej przedmiotem postępowania. Przy popełnieniu samowoli budowlanej nie mają znaczenia przyczyny naruszenia przepisów prawa budowlanego ani wina czy jej brak, jak też nawet najbardziej szczytne cele nie mogą ekskulpować podmiotu, który takiej samowoli dopuścił się. Legalizacja na podstawie przepisów prawa budowlanego nie przewiduje prowadzenia mediacji ze stroną celem rozważenia i uwzględnienia w rozstrzygnięciu sytuacji osobistej strony czy też powodów naruszenia przez nią przepisów budowlanych. Każde niespełnienie warunków ustawowych w procesie legalizacji zobowiązuje organ do orzeczenia rozbiórki. Decyzja w tym przedmiocie ma charakter związany, a nie uznaniowy i nie jest zależna od woli organu lub inwestora.

W prowadzonym postępowaniu administracyjnym PINB w W. dokonał wszechstronnego zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego, w tym nie uchybiono zasadzie swobodnej oceny dowodów (art. 6, 7, 77 § l i 80 K.p.a.). Strony postępowania zawiadomiono o jego wszczęciu oraz dopełniono obowiązków informacyjnych (art. 10 § l K.p.a.), przed wydaniem decyzji pismem z dnia 9 listopada 2012 r. strony zostały poinformowane o możliwości zapoznania się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji.

W trakcie prowadzonego postępowania administracyjnego stwierdzono jednoznacznie, że inwestor nie dopełnił obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego, w związku, z czym dopuścił się samowoli budowlanej. Ponieważ nie zostały spełnione warunki do zastosowania procedury legalizacji przedmiotowej budowy, organ nadzoru budowlanego obowiązany był zastosować przepis art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, tj. nakazać rozbiórkę samowolnie wybudowanego obiektu budowlanego.

Od powyższej decyzji odwołał się R. C. podnosząc, że na budowę wiaty miał dwa projekty oraz ustną zgodę Wojewody [...]. Po dwudziestu latach użytkowania wiata nie nadawała się już do remontu, w związku, z czym wykonał nowe zadaszenie stalowe w 2000 roku - dokładnie na tym samym miejscu i na tych samych słupach, co poprzednie. Musiał jedynie podwyższyć zadaszenie tak, by mieścił się tam ciągnik z kabiną. Skarżący podkreślił, że odnalazł stare dokumenty dotyczące przedmiotowego obiektu budowlanego, a kolejne decyzje są wynikiem złośliwości pracowników PINB w W.. Od budynków gospodarczych płacone są podatki od nieruchomości, są one skarżącemu niezbędne do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Wymienionych w postanowieniu dokumentów skarżący nie przedstawił z uwagi na swój podeszły wiek i choroby.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 24 października 2013mr., znak [...], nr [...]. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Uzasadniając to rozstrzygnięcie podkreślono, że z uwagi na rozmiary przedmiotowego obiektu budowlanego wymagał on uzyskania pozwolenia na budowę, a nie zgłoszenia, a zatem prawidłowe było prowadzenie postępowania w trybie art. 48 ustawy Prawo budowlane. Organ I instancji w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2013 r. - wydanym na podstawie art. 48 ust. 3 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane - zobowiązał inwestorów do przedłożenia określonych dokumentów umożliwiających legalizację samowoli budowlanej. Wyznaczony w tym postanowieniu termin zapewniał inwestorom realną możliwość spełnienia obowiązków nałożonych postanowieniem. Skoro nie skorzystali oni z możliwości legalizacji i nie przedłożyli wymaganej dokumentacji, prawidłowe było orzeczenie o nakazie rozbiórki.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu stwierdzono, że ani fakt opłacania podatku od nieruchomości, ani też okoliczność, że strony potrzebują wiaty do prowadzenia gospodarstwa rolnego nie mają wpływu na rozstrzygnięcie. Bez znaczenia są również przyczyny niewykonania nałożonych postanowieniem obowiązków.

Powyższą decyzję zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie R. C.. Zwrócił uwagę na wydany w sprawie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zdaniem skarżącego organy nadzoru budowlanego "rażąco obrażając prawo postanowiły ponownie ingerować w sprawę już osądzoną prawomocną decyzją niezależnego, niezawisłego i bezstronnego Sądu, godząc tym samym w konstytucyjny porządek prawny Rzeczpospolitej Polskiej". Zarzucił również, że "te pozaprawne kroki" zostały oparte o roszczeniowy charakter żądań K. i K. S. oraz o ich "kłamliwe twierdzenia". W dalszej części skargi R. C. zwrócił uwagę na swój podeszły wiek (7.. lat) i zły stan zdrowia. Decyzja o rozbiórce rujnuje życie skarżącego i jego żony, ich zdrowie i dorobek całego ich życia, tym bardziej, że każdą złotówkę wydają przede wszystkim na leczenie i lekarstwa. Przedmiotowa wiata stoi w tym samym miejscu od 1979 roku, a jej rozbiórka spowoduje zniszczenie całego dorobku życia, w tym gospodarstwa rolnego ze skromnymi uprawami i hodowlą, bez których skarżący i jego żona będą przymierać głodem. Zdaniem skarżącego powierzchnia zadaszenia nie przekracza 25 m2 i jest obudowana z trzech stron: budynkiem mieszkalnym, gospodarczym oraz klatką na króliki. Czwarta strona stanowi wjazd dla traktora. Zadaszenie to chroni wejście do domu przed osuwającym się z dachów śniegiem.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Podkreślono, że wydany w sprawie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie nie spowodował zakończenia sprawy. Zgodnie z jego treścią organy nadzoru budowlanego miały obowiązek ponownie przeprowadzić postępowanie, a nie jak twierdzi skarżący zaprzestać prowadzenia postępowania w tej sprawie. Skoro inwestorzy nie wykonali obowiązków nałożonych postanowieniem wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane, to należało nakazać rozbiórkę przedmiotowego obiektu budowlanego.

Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - dalej "p.p.s.a." - sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 ustawy). Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w W. prawidłowo prowadził postępowanie nadzorcze, stosownie do właściwego trybu znajdującego podstawę w art. 48 prawa budowlanego. W trakcie trwania postępowania kilkakrotnie dokonano szczegółowych oględzin, analizowano dokumenty w tym pierwotne pozwolenie na budowę z 6 czerwca 1977 r, które jednak nie obejmowało uprawnienia do postawienia wiaty, badano również plan zagospodarowania przestrzennego.

Jak prawidłowo ustalono R. C. z małżonką wybudowali w 2000 r wiatę stalową - w postaci zadaszenia części podwórka , pomiędzy istniejącym parterowym budynkiem gospodarczym a 3-kondygnacyjnym budynkiem mieszkalnym. Zadaszenie o długości 6,12 m i szerokości 5,75 m ( karta 6 akt PINB – szkic I do oględzin z 19 lipca 2000 r , protokół oględzin z 23 listopada 2005 r k - 30) posiadało konstrukcję stalową opartą na metalowych słupach osadzonych w betonowych stopach z metalową więźbą, przykrytą blachą trapezową ze spadkiem na nieruchomość inwestora.

Inwestor zrealizował nowy obiekt z użyciem innych materiałów oraz zmienił jego charakterystyczne parametry użytkowe. Obiekt zrealizowany został bez wymaganego pozwolenia na budowę a nie mieścił się w kategoriach wskazanych w art. 30 ust 1 prawa budowlanego.

Pozwolenie na budowę wydane przez Naczelnika Gminy [...] z dnia 6 czerwca 1977 r. znak: [...], nie obejmowało wykonania wiaty (zadaszenia podwórka). Z decyzji pozwolenia na budowę oraz planu zagospodarowania terenu wynika, że Państwo C. uzyskali pozwolenie na budowę budynku gospodarczego dobudowanego ścianą szczytową do budynku mieszkalnego o powierzchni zabudowy 29,75 m2. Kształt budynku odwrócona litera "L". Budynek ten miał być usytuowany po przeciwnej stronie obecnie usytuowanej wiaty ( karta 12 i 23 akt PINB).

Nie budzi wątpliwości okoliczność, że skarżący ( jak sam przyznał na rozprawie w dniu 28 marca 2014 r k - 58) wybudował wiatę drewnianą w 1979 r a w 2000 r rozebrał starą i zgniłą wiatę drewnianą a wybudował w tym miejscu nową. Skarżący nie starał się o żadne pozwolenie dotyczące wybudowanego obiektu. Jak twierdzi nie wiedział, że jest konieczne. Nie była to przebudowa w rozumieniu art. 3 pkt 7a ustawy prawo budowlane a budowa nowego obiektu, bowiem nastąpiła zmiana charakterystycznych parametrów – wysokości poprzez jej podwyższenie ( tak by swobodnie wjeżdżał traktor).

Organ administracyjny prowadzący postępowanie prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy, trafnie wyciągnął wnioski, nie uchybiając zasadzie swobodnej oceny dowodów (art. 77 § 1 i 80 K.p.a.), uczynił zadość obowiązkom informacyjnym. W trakcie postępowania administracyjnego stwierdzono jednoznacznie, że inwestor nie dopełnił obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę wynikającego z przepisów prawa budowlanego, w związku, z czym dopuścił się samowoli budowlanej. Ponieważ nie zostały spełnione warunki do zastosowania procedury legalizacji przedmiotowej budowy a inwestorzy nie wykonali obowiązków nałożonych postanowieniem z dnia 20 czerwca 2012 r ( i wcześniejszym z dnia 30 listopada 2005r ) wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r Prawo budowlane ( Dz. U. Nr 89, poz. 414 ze zm.), to należało nakazać rozbiórkę obiektu na podstawie art. 48 ust 1. Decyzje organu I instancji i utrzymująca ją w mocy decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. są prawidłowe.

Wbrew twierdzeniom skargi wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 29 grudnia 2004 r sygn.. akt II SA/Kr 88/01 uchylał zaskarżona decyzję organu II instancji i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji do ponownego rozpoznania a nie kończył postępowania administracyjnego w sprawie. W uzasadnieniu wyroku wskazano na niedostatki dotychczasowego postępowania administracyjnego polegające na braku protokołu z oględzin nieruchomości z dnia 19 lipca 2000 r , dowodów doręczeń decyzji i konieczności zbadania przymiotu strony S. K.. W dalszej części ponownie prowadzonego postępowania braki te zostały usunięte.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2012 r , poz. 270 ze zm. ).