II SA/Kr 1658/13

Uzasadnienie

H.G. i J.G. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Nowy Targ z 29 sierpnia 2013 r., nr XXXV/297/2013 wsprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Nowy Targ 26 (Równina Szaflarska), w tym zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Nowy Targ, domagając się stwierdzenia jej nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, stwierdzenia, że uchwała nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Zaskarżonej uchwale zarzucili naruszenie:

- art. 9, art. 10, art. 12, i art. 20 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego niezgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Nowy Targ z 28 czerwca 2010 r., który przewidywał całkowicie odmienny przebieg kwestionowanej drogi oznaczonej symbolem GP, w taki sposób, iż budynki zlokalizowane na działkach o nr [.....] i [.....] znajdowały się poza liniami rozgraniczającymi ww. drogę;

- art. 3 ust, 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nadużycie władztwa planistycznego przez Radę Gminy;

- art. 6 i art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez naruszenie chronionego prawem uprawnienia właścicielskiego;

- art 17 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieuwzględnienie uwag do planu zagospodarowania przestrzennego,

- art. 17 pkt 6 pkt b ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym poprzez

nieuzgodnienie planu zagospodarowania przestrzennego z wojewodą w

sytuacji, gdy przedmiotowy plan obejmuje projekt inwestycji drogi krajowej,

(art. 11 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych);

- art. 64 ust. 3 oraz z art. 31 ust, 3 Konstytucji RP, poprzez pozbawienie

wzywających uprawnień właścicielskich i zlokalizowanie instytucji użytku

publicznego na działce zabudowanej, podczas gdy istnieje możliwość

lokalizacji powyższej inwestycji na terenach bezpośrednio sąsiednich

niezabudowanych;

- art. 35 ustawy o drogach publicznych poprzez nie uwzględnienie przez Radę Miasta przy ustalaniu terenów przeznaczonych pod budowę drogi ochrony terenów zabudowanych;

- art. 11 i ust. 2 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych poprzez jego błędne zastosowanie, gdyż przepis ten wyłącza zastosowanie przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym w jedynie przypadku składania wniosku zarządcy drogi do wojewody celem realizacji inwestycji drogowej, a nie w sytuacji uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przewidującego jedynie możliwość takiej inwestycji.

W uzasadnieniu skarżący podali, że uchwalony plan obejmuje teren ich działek nr [.....] i [.....], które są od kilkudziesięciu lat zabudowane budynkiem mieszkalnym oraz zabudowaniami gospodarczymi. Plan przewiduje na nich przebieg drogi krajowej o symbolu GP. Podkreślili, że przebieg drogi przewidziany w studium nie przewidywał naruszenia granic ich działek, gdyż znajdowały się one poza liniami rozgraniczającymi drogę. W ocenie skarżących, zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie może być rozumiana ogólnie i nie może oznaczać możliwości niesprecyzowanego bliżej w studium przesuwania w planie miejscowym linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu. Takiej wykładni przepisów nie uzasadnia ogólnikowe nazwanie w studium linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu liniami orientacyjnymi, jak i możliwość korekty oraz wielkość obszaru, którego dotyczy przeznaczenie inne niż w obowiązującym studium. Aby dopuścić możliwość przesuwania w planie miejscowym linii rozgraniczających - w stosunku do linii naniesionych na części graficznej studium - konieczne jest dopuszczenie takiej możliwości w studium i dokładne zdefiniowanie w studium bądź w zapisach projektu planu zasad przesuwania orientacyjnych linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu. Możliwość taka nie może być abstrakcyjna. Działając w ramach posiadanych kompetencji i przepisów gmina nie może dowolnie określać zasad postępowania przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak i wprowadzaniu do niego zmian. Podkreślili, że dokonane zmiany nie mają charakteru "kosmetycznego". Skarżący wskazali, że organ nie analizował przeznaczenia innych działek niezabudowanych zlokalizowanych w strefie objętej przebiegiem drogi krajowej, podczas gdy ich działki jako jedyne zabudowane znajdują się w obszarze objętym symbolem GP, a obok znajdują się działki niezabudowane po których inwestycja drogowa mogłaby zostać zrealizowana. Taki stan rzeczy stanowi, w ocenie skarżących, naruszenie zasady ochrony własności określonej w Konstytucji RP oraz przekroczenie granic władztwa planistycznego. Przysługujące im prawo własności zostało bowiem ograniczone w sposób budzący wątpliwości i nie dający się usprawiedliwić uprawnieniami władczymi gminy. Zaprojektowana droga ma służyć obsłudze działek, które w chwili obecnej są niezabudowane. W wersji początkowej droga miała zostać poprowadzona właśnie po tych działkach, co wydawało się logiczne.

Dalej wskazali na niekonsekwentne wywody organów gminy odnoście realizacji inwestycji w trybie szczególnej ustawy o realizacji inwestycji drogowych oraz konieczność dokonania uzgodnienia z Wojewodą Małopolskim, a nie GDDKiA która może być jedynie wnioskodawcą inwestycji drogowej.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Nowy Targ wniosła o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu organ podał, że w związku z podjętą uchwałą H.G. i J.G. wystosowali wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Rada Miasta Nowy Targ na sesji w dniu 2 grudnia 2013 r. podjęła uchwałę nr XXXVIII/323/13 w sprawie oddalenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Odpowiedź została skarżącym doręczona.

W ocenie organu, skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzut niezgodności planu miejscowego ze studium jest całkowicie bezzasadny. Użyte przez ustawodawcę określenie: "zgodność" planu miejscowego ze studium nie może być interpretowane jako przenoszenie ustaleń studium do planu czyli jako tzw. zgodność pełna. Celem studium jest bowiem określenie polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego o czym stanowi art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Studium ma więc z natury rzeczy charakter ogólny i kierunkowy. Natomiast podstawowym celem planu miejscowego jest ustalanie przeznaczenia terenów oraz określanie ich zagospodarowania i zabudowy. Ta podstawowa różnica jest w praktyce pogłębiana przez to, że rysunek (mapa) studium i planu są zgodnie z przepisami prawa sporządzanej w innej skali. Mapa studium nie jest w stanie regulować detali, wskazywać ściśle granic nieruchomości i linii rozgraniczających, a może to robić jedynie kierunkowo. Doprecyzowanie tych kwestii należy do planu miejscowego.

Organ podkreślił, że studium nie przewidywało całkiem odmiennego przebiegu kwestionowanej drogi GP jak twierdzą skarżący. Zgodnie ze studium uwarunkowań projektowana droga krajowa klasy GP rzeczywiście przebiega poza istniejącymi zabudowaniami należącymi do wzywających(linia rozgraniczająca przylega do tych zabudowań). W ustaleniach studium uwarunkowań, w II części szczegółowej, rozdział II – Kierunki rozwoju systemów infrastruktury technicznej, w tym komunikacji, pkt. 8 Komunikacja lit. d wpisano, że przebieg dróg, zalecane szerokości linii rozgraniczających ulic oraz tereny rezerwowane dla realizacji węzłów, mogą być korygowane w ustaleniach miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Przebieg projektowanej drogi krajowej został wyznaczony w planie miejscowym na podstawie wniosku do planu Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, która jako zarządca dróg krajowych wniosła o uwzględnienie m.in. planowanej przebudowy drogi krajowej nr [.....] na podstawie opracowań pn. "Budowa obwodnicy miasta Nowy Targ w ciągu drogi krajowej nr 49 Nowy Targ - Jurgów - gr. państwa w km. 0+000- km.2+700". Projekt planu miejscowego z wrysowanym przebiegiem powyższej drogikrajowej, zgodnie z procedurą został uzgodniony przez zarządcę drogi krajowej.

W kwestii nieuwzględniania przez organ uwag do planu zagospodarowania przestrzennego zgłaszanych przez skarżących organ wskazał, że rozstrzygnięcia burmistrza o nieuwzględnieniu wniosków dotyczących miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bądź uwag dotyczących projektu planu miejscowego, nie podlegają zaskarżeniu do Sądu Administracyjnego. W pismach kierowanych do skarżących jednoznacznie wyjaśniono przyczyny, które przesądziły o tym że nie uwzględniono uwag do planu. Organ zwrócił uwagę, że już w piśmie z 28 października 2010 r., znak: [.....]. Burmistrz w korespondencji do projektanta koncepcji ww. obwodnicy miasta, w pkt 6 zwracał uwagę na kolizję projektowanej drogi z istniejącą zabudową mieszkaniową. W piśmie z 20 grudnia 2010 r. zarządca drogi poinformował, "że w związku z dostosowaniem projektu do wymaganych parametrów techniczno-budowlanych, w tym m.in. przyjęcie minimalnego promienia łuku poziomego jak również ze względu na uwarunkowania terenowe, w tym również wynikające ograniczenia związane ze skrajnią pionową nie ma możliwości ominięcia przedmiotowej zabudowy."

Nadto organ wyjaśnił, że nie każda ingerencja w sposób wykonywania prawa własności jest niedozwolona. Skarżący winien wykazać, jak uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego narusza jego interes prawny. W przedmiotowym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa nie wykazano jak podjęcie zaskarżonej uchwały ingeruje w sposób wykonywania przez wzywającego prawa własności i wpływa negatywnie na sposób używania własnej działki zgodnie z jej przeznaczeniem. Ponadto w doktrynie przyjmuje się, iż pojęcie zagospodarowania terenu należy łączyć generalnie z przepisami Prawa budowlanego. Podjęcie przez dany podmiot działalności polegającej na zagospodarowaniu terenu polega bowiem na podjęciu robót budowlanych w rozumieniu ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. W tym też zakresie, przepisy gwarantują przede wszystkim ochronę. Organ wskazał również na treść art. 35 obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ wskazał również, że projekt planu miejscowego podlegał uzgodnieniu m.in. z Wojewodą Małopolskim i został uzgodniony postanowieniem z 7 czerwca 2011 r., znak: [.....] w zakresie zadań rządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym. Art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi że w mpzp określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Realizacja południowej obwodnicy miasta została wpisana w Plan Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Małopolskiego, przyjęty uchwałą Nr XV/174/03 Sejmiku Woj. Małopolskiego z 22 grudnia 2003 r. co m.in. zgłaszał we wnioskach do planu Zarząd Województwa Małopolskiego (wniosek z 5 sierpnia 2010r., znak: PR.VIII.7323/1-106/10). Zgodnie z art. 15 ust. 3 pkt. 4b w planie miejscowym określa się granice terenów inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, umieszczonych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa. Zarząd Województwa Małopolskiego uzgadniając projekt planu kieruje się przesłankami, czy jest on zgodny z ww. planem zagospodarowania przestrzennego województwa. Zarząd Województwa Małopolskiego uzgodnił projekt planu postanowieniem z 17 czerwca 2011r.,znak: PR-VIII.7634.4.109.2011.AK. Szczegółowy przebieg drogi na rysunku planu został wyznaczony w oparciu o wytyczne zarządcy drogi (GDDKiA) ponieważ tylko i wyłącznie on posiadał konieczne dane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej przewidzianej w art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), dalej w skrócie p.p.s.a., oraz art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), dalej w skrócie u.s.g., po ustaleniu, że zaskarżona uchwała lub jej część narusza prawnie chronione interesy skarżących, uprawniony jest do badania czy przy wydaniu zaskarżonej uchwały nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.).

Skarżący H.G. i J.G. zaskarżyli uchwałę Rady Miasta Nowy Targ z 29 sierpnia 2013r. Nr XXXV/297/2013 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Nowy Targ 26 (Równina Szaflarska), w tym zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Nowy Targ 9", dalej w skrócie "plan miejscowy". Skarżący w swojej skardze domagają się unieważnienia lub stwierdzenia niezgodności z prawem ww. planu miejscowego zarzucając , że uchwalenie w obowiązującym planie miejscowym przebiegu drogi krajowej o symboli GP w zakresie obszaru objętego działkami nr nr. [.....] narusza postanowienia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Nowy Targ z 20 czerwca 2010 r.

Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem Sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga spełnia wymogi formalne jak wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia oraz zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W rozpoznawanej sprawie warunki formalne zostały zachowane. Skarga została bowiem wniesiona w terminie i skarżący: H.G. i J.G. jako współwłaściciele działek nr [.....] i [.....] są legitymowani do jej wniesienia. Nadto wyżej wskazane działki znajdują się na terenie objętym planem miejscowym, a legitymacja do zaskarżenia planu miejscowego przysługuje każdemu, kto wykaże naruszenie swojego interesu prawnego lub uprawnienia konkretnymi postanowieniami tej uchwały w odniesieniu choćby tylko do jednej działki położonej na obszarze objętym planem (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2009 r., sygn. akt II OSK 205/09, wyrok WSA w Krakowie 10 stycznia 2014 r. , sygn. akt II SSA/Kr 1385/13). Podstawą materialnoprawną w rozpatrywanej sprawie są normy z ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 ze zm.) w z art. 28 ust. 1 ustawy, zgodnie z którymi podstawą do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy zawierającej plan miejscowy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Dokonując oceny przedmiotowego planu miejscowego z punktu ww. przesłanek należy wskazać, że w ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie zaistniała przesłanka naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego. Należy bowiem podzielić pogląd wyrażony przez H.G. i J.G. , że w odniesieniu do nieruchomości oznaczonej jako działki nr [.....] i [.....], znajdującej w obszarze oznaczonym w planie będącym przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie symbolem 5KDGP - występuje sprzeczność z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Nowy Targ z 20. 06. 2010 r., dalej w skrócie Studium. Należy wskazać, że jak wynika z treści rysunku Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, powiększonym do stosownej skali wraz z naniesionymi granicami działek nr nr [.....] działki teco prawda w obszarze Studium znajdowały się poza obszarem zabudowy mieszkaniowej, to jednak tylko ich niewielka część była objęta liniami rozgraniczającym obszar drogi oznaczony symbolem GP, przy czym zabudowania sytuowane na ww. działkach znajdowały się poza liniami rozgraniczającymi drogi. W zaskarżonym planie miejscowym natomiast większa część obszaru ww. działek nr [.....] i [.....] wraz z zabudowaniami znalazła się w liniach rozgraniczających drogę oznaczoną na rysunku planu symbolem 5KDGP. Obszar w planie miejscowym o symbolu 5KDGP to zgodnie z ustaleniem oddziału 5 § 9 ust. 1 pkt 3 części tekstowej planu to teren drogi krajowej głównej ruchu przyspieszonego, stanowiącej południową obwodnicę miasta Nowy Targ (wraz z obszarem oznaczonym symbolem 3KDGP i 4KDGP). Nadto trzeba wskazać, że przebieg drogi 5 KDGP wyznaczony został w planie miejscowym z uwzględnieniem wniosku do planu Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w K. , która wniosła o uwzględnienie m.in. planowanej przebudowy drogi krajowej nr 49 Nowy Targ-Jurgów-granica państwa, a także, iż projekt planu dotyczący przebiegu ww. drogi został uzgodniony przez jej zarządcę tj. GDDKiA.

W ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie ustalenia planu miejscowego w zakresie wyznaczonych linii rozgraniczających obszar oznaczony na rysunku planu symbolem 5KDGP nie są zgodne z ustaleniem linii rozgraniczających dla ww. drogi wyznaczonymi w Studium. Zgodnie bowiem z kierunkiem zagospodarowania wyznaczonym na części graficznej Studium linie rozgraniczające drogi krajowej GP nie obejmują w obszarze działek nr [.....] i [.....] budynków znajdujących się na tych nieruchomościach, natomiast budynki te w ustaleniach skarżonego planu miejscowego znajdują się w środku linii rozgraniczających drogi oznaczonej symbolem 5KDGP.

Oceniając przedłożone do akt sprawy rysunki Studium i załącznika graficznego kwestionowanego planu miejscowego należy uznać takie przeznaczenie obszaru działek nr [.....] i [.....] w planie miejscowym za naruszające ustalenia Studium dla obszaru planowanej drogi szybkiego ruchu (GP). Rysunkowa część Studium i załącznik graficzny miejscowego planu wykazują bowiem wyraźne różnice w szczególności wobec sytuowania zabudowanych działek Skarżących. W takiej sytuacji zasadne jest przyjęcie, że ustalenia kwestionowanego przez Skarżących planu miejscowego naruszają ustalenia Studium w zakresie przebiegu linii rozgraniczających drogi ruchu przyspieszonego w takim zakresie w jakim linie te objęły zabudowania na ww. działkach. Należy przy podkreślić, że jak wynika z porównania części graficznej planu miejscowego oraz rysunku Studium szerokość drogi na obu dokumentach nie wykazuje znaczących różnic. Trzeba wskazać, że Sąd nie podziela stanowiska Rady Miasta Nowy Targ mającego podstawowe znaczenie w rozpatrywanej sprawie, zgodnie z którym organy planistyczne Gminy Nowy Targ mając na uwadze, że studium ma z natury rzeczy charakter ogólny i kierunkowy, a podstawowym celem planu miejscowego jest skonkretyzowane ustalenie przeznaczenia terenów i określanie ich zagospodarowania i zabudowy, to organy mogły dokonywać modyfikacji granic kierunkowych, w tym przesuwać linie rozgraniczające dróg. Nie do zaakceptowania jest takie stanowisko także w sytuacji gdy z ustaleń części tekstowej Studium linie rozgraniczające przebieg strefy zagospodarowania wskazują jedynie orientacyjny przebieg linii rozgraniczającej strefy zagospodarowania.

W ocenie Sądu linie wyznaczone w Studium mają charakter wiążący, natomiast za dopuszczalne należy uznać dostosowywania obszarów zagospodarowania objętych planem miejscowym do stref zagospodarowania określonych w studium, ale wynikające z szerokości wynikające z szerokości linii rozgraniczających. Takie stanowisko jest zgodne z wyraźnie zarysowana linią orzecznictwa (wyrok NSA 23 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1825/12, wyrok WSA w Krakowie z 10. 01. 2014 r. sygn.. akt II SA/Kr 1385/13). Nadto trzeba podkreślić, że odniesienie orientacyjnego charakter linii rozgraniczających jedynie do grubości linii wyrysowanych w części graficznej Studium nie może być uznany za niemający znaczenia w sytuacji gdy grubość linii w studium - przy przeskalowywaniu samego rysunku studium na rysunek planu miejscowego- wynosi kilka metrów.

Przyjęcie za zasadne stanowiska Rady Miasta Nowy Targ, że ustalenie w punkcie 8 części szczegółowej Studium, zgodnie z którym przebieg dróg, zalecane szerokości linii rozgraniczających oraz tereny rezerwowane mogą być korygowane w ustaleniach miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w ocenie Sądu może dozwalać jedynie na korektę w zakresie samej grubości linii rozgraniczającej obszary w Studium, która odwzorowana na gruncie odpowiada szerokości kilku metrów. A zatem tylko w takich granicach dopuszczalne było przesuwanie granic linii rozgraniczających przebieg dróg w planie miejscowym wobec linii określonych w Studium. Należy przy tym mieć na względzie to, że szerokość kilku metrów w szczególności w stosunkach własnościowych działek zabudowanych stanowi istotny element modyfikacji i dostosowywania obszarów zagospodarowania, a przy tym taka szerokość ma także istotne znaczenie dla możliwości zagospodarowania samych działek przez ich właścicieli. W rozpatrywanej sprawie zachodzi taki szczególny przypadek w odniesieniu do działek nr [.....] i [.....] , które w ustaleniach Studium tylko w niewielkiej części znajdują się w liniach rozgraniczających drogi natomiast w planie miejscowym w liniach obszaru przeznaczonego pod drogę oznaczona symbolem 5 KDGP znalazła się ich większa część wraz z zabudowania tj. domem mieszkalnym i budynkiem gospodarczym.

Trzeba podkreślić, że w ocenie Sądu linie rozgraniczające uwidocznione na rysunku Studium mają charakter wiążący, a ich korygowanie wychodzące poza zakres szerokości samej linii i jak już zostało to wskazane powyżej doprowadziłoby do iluzoryczności badania zgodności treści Studium z treścią planu miejscowego. Skoro w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie wskazano zasad owego korygowania linii rozgraniczających strefy przeznaczonej pod drogę ani też warunków takiego korygowania – to zapis Studium pozwalający na takie korygowanie nosi znamiona dowolności i Sąd odmawia uznania tego zapisu za wiążący w tej sprawie ( por. wyrok WSA w Krakowie z 10.01. 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 1385/13). Jest przy tym oczywiste, że możliwość dowolnego korygowania stref zagospodarowania na potrzeby planu miejscowego oznaczałaby praktycznie niczym nie ograniczoną możliwość dowodzenia, że w danym miejscu strefę można – i to zgodnie ze Studium – przesunąć o kilkanaście lub kilkadziesiąt metrów, lub nawet więcej. Należy podkreślić, że w szczególności właściciel takiego obszaru, który na skutek korekty zmienia swoje przeznaczenie w planie miejscowym w stosunku do przewidzianego w Studium , ponosiłby konsekwencje nadmiernej dowolności w tym zakresie. Warunek zachowania zgodności ustaleń planu miejscowego z kierunkami zagospodarowania przestrzennego określonymi w studium tworzy ustawową zasadę sporządzania planu, której naruszenie stosownie do art. 28 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powoduje nieważność planu w całości lub jego części. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14. 06. 2007 r. II OSK 359/07 wskazał, że art. 20 ust. 1 ustawy planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zgodnie z którym uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego następuje po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w myśl wymogu zawartego w art. 9 ust. 4 tej ustawy, przy czym owa zgodność planu ze studium nie może być rozumiana ogólnie i nie może oznaczać wyłącznie spójności rozwiązań z polityką przestrzenną gminy i lokalnymi zasadami zagospodarowania przestrzennego określonych w studium. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że ustalenia planu miejscowego powinny być spójne i zgodne z ustaleniami studium. Oznacza to zatem, że organ podejmujący uchwałę o zatwierdzeniu planu miejscowego musi stwierdzić jego zgodność z ustaleniami studium (art. 20 ust. 1 ab initio u.p.z.p. stosownie do brzmienia tego przepisu obowiązującego przy uchwalaniu kwestionowanego planu miejscowego ze względu na zainicjowanie procedury jego uchwalania przedmiotowego planu miejscowego w lipcu 2010 r.). Powyższe ustalenie ma istotne znaczenie dla wąskiej interpretacji normy z art. 9 ust. 4 cyt. ustawy, zgodnie z którą ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia własności ww. ustaleniami zaskarżonego planu miejscowego trzeba wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 u.p.z.p. ustalenia planu miejscowego mogą kształtować wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, a zatem dopuszczalna jest ingerencja w organu planistycznego w prawo własności. Natomiast rozważając tę kwestie w odniesieniu do nieruchomości Skarżących oznaczonych jako działki nr [.....] i [.....] r. należy w ocenie Sądu przyjąć, iż zarzut naruszenia istoty prawa własności ustaleniami zasługuje na uwzględnienie. W odniesieniu do zaskarżonej uchwały należy bowiem stwierdzić, że kwestionowane przez Skarżących ustalenia planu miejscowego dotyczące przesunięcia linii rozgraniczających w stosunku do rysunku Studium uniemożliwa Skarżącym dotychczasowe korzystanie i rozporządzanie przedmiotową nieruchomością stosownie do dotychczasowego przeznaczenia. Jak już wskazano wyżej poza liniami rozgraniczającymi znalazła się jedynie niewielka południowa część obu działek Skarżących, natomiast w liniach rozgraniczających drogi 5KDGP znajduje się pozostała ich część z zabudowaniami usytuowanymi w środku planowanej drogi. Tym samym należy się zgodzić z argumentacją Skarżących, że zostali oni nadmiernie ograniczeni w swoich uprawnieniach właścicielskich i nie będą mogli korzystać z nieruchomości, na której posiadają dom mieszkalny i zabudowania gospodarcze, biorąc w szczególności pod uwagę odmienne ustalenia Studium. Sąd nie dopatrzył się naruszenia w zakresie pozostałych zarzutów skargi, w tym braku uzgodnień projektu planu z wojewodą, nieuwzględnienie uwag złożonych do projektu planu miejscowego a także uregulowań ustawy z 10. 04. 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. nr 193, poz. 1194 ze zm.)

Konkludując, w ocenie Sądu zasadne są zarzuty stwierdzające brak zgodności pomiędzy treścią planu miejscowego dla obszaru przebiegu drogi o symbolu 5 KDGP na odcinku obejmującym działki skarżących o numerach [.....] i [.....] a treścią Studium, a poprzez to także nieuzasadnioną ingerencję w prawo własności.

Z uwagi na powyższe okoliczności, na podstawie art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 147 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w punkcie I sentencji.

O kosztach orzeczono w punkcie II sentencji na podstawie art. 200 p.p.s.a.