II SA/Ol 1001/13

Uzasadnienie

W dniu "[...]" Rada Gminy "[...]" podjęła uchwałę nr "[...]" w sprawie uchwalenia zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy "[...]".

Skargę na powyższą uchwałę wnieśli: M. B., M. i E. B., Z. W., J. K. i Stowarzyszenie A reprezentowani przez r. pr. O. B. Zarzucili naruszenie przepisów Konstytucji, ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawy o ochronie środowiska oraz ustawy o ochronie przyrody. Wskazali, że zaskarżoną uchwałą naruszono prawo własności skarżących, gdyż zmieniono przeznaczenie gruntów należących skarżących oraz gruntów położonych w ich bezpośrednim sąsiedztwie, co doprowadzi do ich degradacji, a także nieuwzględniono zasad ochrony środowiska naturalnego wsi "[...]" i okolic, w tym obszaru Natura 2000. Podniesiono, że uchwalone Studium zagraża ochronie środowiska naturalnego i walorom krajobrazowym obszarów wsi "[...]" i okolic, gdyż istnieje znaczne ryzyko degradacji terenów rolniczych i leśnych oraz fauny i flory. Wskazano, że Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże nie może być kształtowane w sposób zupełnie dowolny i bez poszanowania właścicieli gruntów. Ponadto powołano się na kwestię budowy terminala przeładunkowego. Podniesiono, że gdyby Wójt zorganizował spotkanie konsultacyjne po zgłoszeniu uwag przez skarżących, mogliby wyjaśnić radnym okoliczności sprawy i być może wynik głosowania byłby inny. Wyjaśniono, ze gdyby rada uwzględniła zgłaszane uwagi, wstrzymałaby się z ich odrzuceniem do wiosny, kiedy można wykonać obiektywne badania terenowe. Zarzucono także inne uchybienia proceduralne w trakcie uchwalania Studium, polegające na braku stosownych ogłoszeń, a także zbyt krótkiego terminu na zgłaszanie uwag. W ocenie skarżących nie ma żadnego argumentu za uchwaleniem zmiany dotychczasowego Studium poza intencją właściciela działek, na których ma powstać terminal przeładunkowy. W piśmie z dnia 11 lutego 2014r. pełnomocnik skarżących dodatkowo powołała konkretne zapisy Studium, które zakwestionowali skarżący, a także wskazała na okoliczność, że część zapisów postulowanych przez skarżących nie została uwzględniona w zaskarżonym Studium.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wniósł o jej oddalenie. Wskazał na naruszenie terminu do wniesienia skargi. Ponadto zarzucił brak interesu prawnego po stronie skarżących. Podał, że w myśl orzecznictwa sądowoadministracyjnego bezpośrednie kształtowanie przez Studium sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości może mieć miejsce w wyjątkowych wypadkach, gdyż studium nie ma charakteru aktu prawa miejscowego, a jego ustalenia nie są wiążące dla organów administracji. Do czasu uchwalenia planu miejscowego o przeznaczeniu nieruchomości rozstrzyga organ w drodze decyzji o warunkach zabudowy, nie będąc związany zapisami studium. Podniesiono ponadto, ze skarga wskazująca na kwestię zachowania walorów przyrodniczych występujących na terenie gminy może być zakwalifikowana jako obrona interesu ogólnego, a nie indywidualnego i nie stwarza po stronie skarżącego legitymacji skargowej. Wskazano przy tym, że uchwała jest zgodna z prawem na co wskazuje akceptacja uchwały przez Wojewodę.

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2013r. (sygn. akt II SA/Ol 133/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił skargi jako niedopuszczalne. W uzasadnieniu wskazano, że skarżący przed złożeniem skarg na powyższą uchwałę nie dokonali skutecznego wezwania Rady Gminy do usunięcia naruszenia w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, a skarga wniesiona do sądu administracyjnego z pominięciem warunku uprzedniego "bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia" jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.

Na skutek wniesionej skargi kasacyjnej postanowieniem z dnia 4 lipca 2013r. (Sygn. akt II OSK 1564/13) Naczelny Sąd Administracyjnych uchylił zaskarżone postanowienie w całości. W uzasadnieniu wskazano, że zasadnie Sąd I instancji dostrzegł, iż znajdujące się w nadesłanych przez organ aktach sprawy pismo z dnia 9 listopada 2012r. złożone przez występującego w imieniu wszystkich skarżących pełnomocnika nie zostało przez pełnomocnika podpisane, ani też nie załączono do niego stosownych pełnomocnictw. Jednakże błędnie przyjęto, iż kolejne złożone do organu pisma oznaczone datą z dnia 16 listopada 2012r. pozostają bez znaczenia dla oceny, czy pełnomocnik skarżących skutecznie wezwała organ uchwałodawczy do usunięcia naruszenia prawa. Istotne bowiem pozostaje wzajemne powiązanie obu tych pism oraz to, który moment należało przyjąć za skuteczne wezwanie. Stwierdzono, że termin dokonania wezwania do usunięcia naruszenia prawa winien być liczony od daty wniesienia pisma, które sanowało braki wcześniejszego pisma, a więc w okolicznościach niniejszej sprawy pismem tym winien być dokument oznaczony datą sporządzenia 16 listopada 2012r. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny zarzucił niekompletność akt administracyjnych oraz brak numeracji akt sprawy, nakazując Sądowi I instancji ich skompletowanie i ponowną ocenę dopuszczalności wniesionych skarg.

W wykonaniu tego postanowienia Sąd wezwał organ do ponumerowania akt sprawy oraz ich uzupełnienia. Organ nadesłał dodatkowe akta sprawy, w tym pisma składane przez pełnomocnika skarżących.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Podnieść należy, iż w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Rozpoznając zatem skargę na akt organu jednostki samorządu terytorialnego z zakresu administracji publicznej Sąd dokonuje jedynie oceny, czy przy jego podejmowaniu nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego bądź też procesowego, nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz podstawą prawną.

Skarga wniesiona w niniejszej sprawie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy wskazać, że analizując uzupełnione akta sprawy i mając na względzie wytyczne zawarte w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2013r. Sąd stwierdził, że skarżący dopełnili wymogu uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, określonego w art. 101 ust. ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.), jak również zachowany został 60-dniowy termin do wniesienia skarg do sądu administracyjnego z uwagi na nieudzielenie odpowiedzi na wezwanie do sunięcia naruszenia prawa. Biorąc bowiem pod uwagę okoliczność, że zgodnie z oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego skuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało dokonane w pismach z dnia 15 i 16 listopada 2012r., które wpłynęły do organu w dniu 19 listopada 2012r., to skargi zostały wniesione w terminie. Przy czym z uzupełnionych akt sprawy wynika, ze pisma z dnia 15 i 16 listopada 2012r. zostały złożone przez pełnomocnika w imieniu wszystkich skarżących, a nie - jak to wynikało z akt przekazanych Sądowi wraz ze skargą - tylko w imieniu niektórych z nich.

Ponadto podnieść należy, że zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013r. poz. 594 ze zm., dalej jako: u.s.g.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Zatem uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 u.s.g. może być podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Przy czym interes prawny wnoszącego skargę w tym trybie musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną skarżącego. Kryterium "interesu prawnego" ma zatem charakter materialno - prawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kwestionowanym w skardze aktem lub czynnością organu administracji. Wprawdzie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy - zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012r. poz. 647, dalej jako; u.p.z.p.) - nie jest aktem prawa miejscowego, jednak wbrew twierdzeniu pełnomocnika organu ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, co wynika z treści art. 9 ust. 4 u.p.z.p. Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 września 2012r. (Sygn. akt II OSK 1377/12, publik. w Internecie) związanie ustaleniami studium przy sporządzaniu i uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego może w okolicznościach konkretnej sprawy skutkować uznaniem, że już studium może doprowadzić do naruszenia interesu prawnego określonych członków wspólnoty samorządowej. Poprzez uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego organy gminy podejmują bowiem podstawowe ustalenia w zakresie kształtowania polityki przestrzennej. W studium określa się w szczególności: kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów (art. 10 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.), kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy (pkt 2), obszary, dla których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w tym obszary wymagające zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne (pkt 9). W studium dokonuje się zatem kwalifikacji poszczególnych obszarów gminy i ich przeznaczenia. Nie jest to wprawdzie powszechnie obowiązujący akt prawa miejscowego, jednak jako akt planistyczny określa politykę przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Określone obszary gminy mogą być zatem przeznaczone w planie miejscowym pod zabudowę danego rodzaju, jeśli wcześniej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmina wskaże te obszary jako przewidziane pod taką zabudowę. Ustalenia planu miejscowego są bowiem konsekwencją postanowień studium. W ramach uprawnień wynikających z władztwa planistycznego gmina może zmienić w planie miejscowym dotychczasowe przeznaczenie określonych obszarów gminy, ale tylko w granicach zakreślonych ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zatem studium może pośrednio może wpływać na prawa i obowiązki podmiotów spoza systemu organów administracji publicznej.

Wprawdzie w orzecznictwie sądów administracyjnych istnieje rozbieżność co do tego czy przepis art. 101 ust.1 u.s.g. może stanowić podstawę do wniesienia skargi na uchwałę przyjmującą studium, jednak Sąd orzekający w niniejszej sprawie opowiada się za stanowiskiem zawartym w powołanym wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (a także w orzeczeniach tam przytoczonych) dopuszczającym możliwość wniesienia skargi na uchwałę w przedmiocie studium z uwagi na fakt, że zawarte w studium ustalenia mogą, co do zasady ingerować w prawa i obowiązki jednostki, w tym w uprawnienia wynikające z prawa własności nieruchomości, z którymi łączy się możliwość nieskrępowanego korzystania z niej i pobierania pożytków. Przy czym uprawnienie do wniesienia skargi na studium przysługuje jedynie takim właścicielom nieruchomości, wobec których doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego lub przepisów dotyczących procedury przyjmowania studium, gdy prowadzi to do nadużycia władztwa planistycznego gminy. Przesłanką skargi jest naruszenie indywidualnego interesu prawnego skarżącego.

Należy zatem zważyć, że w niniejszej sprawie skarżący wywodzili swój interes prawny nie tylko powołując się na okoliczność, że niektóre zapisy Studium, zmieniające przeznaczenie terenów, wpłyną na prowadzoną przez nich działalność rolniczą, ekologiczną i agroturystyczną, ale także na uchybienia proceduralne w trakcie uchwalania Studium. W ocenie Sądu ostatnia z podnoszonych okoliczności, a mianowicie naruszenia procedury przyjmowania Studium, były na tyle istotne, że uzasadniają istnienie legitymacji skarżących.

Podnieść zatem należy, że procedurę uchwalania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego regulują przepisy art. 9 – 13 u.p.z.p. Art. 11 określa, jakie czynności podejmuje wójt, burmistrz lub prezydent miasta po podjęciu przez rade gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium. Zgodnie z tą regulacją organ wykonawczy gminy ma obowiązek m.in. ogłoszenia w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, określając formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących studium, nie krótszy jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia (art. 11 pkt 1 u.p.z.p.), ogłoszenia w te sam sposób o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu na okres co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wyłożenia tego projektu do publicznego wglądu oraz opublikowania go na stronach internetowych urzędu gminy na okres co najmniej 21 dni, a także zorganizowania w tym czasie dyskusji publiczną nad przyjętymi w tym projekcie studium rozwiązaniami (art. 11 pkt 10 u.p.z.p.), a także wyznacza w ogłoszeniu termin, w którym osoby prawne i fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu studium, nie krótszy niż 21 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia studium (art. 11 pkt 11 u.p.z.p.) oraz przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt studium wraz z listą nieuwzględnionych uwag (art. 11 pkt 12 u.p.z.p.). Przy czym naruszenie istotne naruszenie trybu sporządzania Studium powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części (art. 27 u.p.z.p.).

W myśl powołanych wyżej przepisów ważnym elementem procedury uchwalania Studium jest rozpatrzenie uwag dotyczących projektu studium, do których wniesienia są uprawnione osoby fizyczne, osoby prawne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Przy czym w pierwszej kolejności uwagi te rozpatruje wójt, burmistrz lub prezydent miasta, a w przypadku ich nieuwzględnienia przekazuje je radzie gminy wraz z projektem studium. W myśl bowiem art. 12 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym rada gminy uchwala studium rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag, o których mowa w art. 11 pkt 12 u.p.z.p. Podnieść tym miejscu należy, że w wyroku z dnia 20 kwietnia 2010r, (sygn. akt II OSK 337/10) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że niewątpliwie gminie przysługuje władztwo planistyczne dające jej możliwość samodzielnego decydowania o sposobie zagospodarowania terenu, w ramach którego ustala przeznaczenie terenu i zasady zagospodarowania terenu położonego na obszarze gminy. Jednakże w doktrynie i orzecznictwie zgodnie podkreśla się, że samodzielność planistyczna gminy nie oznacza niczym nie skrępowanej władzy gminy w tym zakresie. W demokratycznym państwie prawa działania władzy publicznej doznają ograniczeń przewidzianych prawem. Przede wszystkim wskazać należy na art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Przekroczenie tych granic stanowi istotne naruszenie prawa. W przypadku uchwalania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego swoboda organu stanowiącego gminy ograniczona jest podwójnie. Z jednej strony studium uchwalane jest w wyniku sformalizowanej procedury określonej szczegółowo w ustawie, z drugiej treść studium powinna odpowiadać wymogom określonym w przepisach prawa materialnego. W powołanym wyżej wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że przepisy u.p.z.p zawierają sformalizowany tryb sporządzania i uchwalania studium. Określony w art. 12 ust. 1 wymóg rozstrzygnięcia przez radę gminy o sposobie rozpatrzenia uwag stanowi gwarancję udziału czynnika społecznego w procedurze sporządzania studium i stwarza jedną z możliwości wpływania na treść studium. Z przepisów u.p.z.p. wynika, że uwzględniając indywidualny charakter uwag, wymagać należy indywidualnych rozstrzygnięć w stosunku do poszczególnych uwag. Rozstrzygnięcie rady ma charakter merytoryczny i towarzyszy mu ocena zasadności uwagi, w której wyniku uwaga może zostać uwzględniona lub odrzucona. Z tego wynika, że rada nie może ograniczyć się do rozpatrzenia 'listy uwag' nieuwzględnionych przez organ sporządzający projekt studium ale musi się zapoznać z ich treścią oraz poddać głosowaniu poszczególne uwagi z listy, a nie rozstrzygać zbiorczo wobec całej listy w jednym głosowaniu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag co do projektu studium musi mieć charakter merytoryczny, a więc rada musi ocenić zasadność wniesionej uwagi, czego efektem będzie jej uwzględnienie lub odrzucenie (nieuwzględnienie). Rozstrzygając co do sposobu rozpatrzenia uwag - niezależnie od tego czy nastąpi to w jednym głosowaniu dotyczącym również studium czy też w odrębnej uchwale, podjętej przed uchwałą w sprawie studium - rada musi opowiedzieć się, czy uwagi uwzględnia czy też nie.

W niniejszej sprawie określona wyżej procedura dotycząca rozpatrzenia uwag wniesionych przez skarżących do Studium nie została zachowana. Należy bowiem podnieść, że uchwała dotycząca nieuwzględnienia uwag zawiera jedynie ich listę, bez wskazania kto i jakie uwagi zgłosił, a także nie podaje żadnych przyczyn ich nieuwzględnienia. Takich powodów nie podano także w trakcie obrad Rady Gminy, gdyż z protokołu wynika, że osoba opracowująca projekt studium poinformowała jedynie radnych, że nie ma podstaw do uwzględnienia uwag, gdyż nie mają one charakteru merytorycznego. Powodów odrzucenia uwag nie podał także wójt, przekazując wykaz nieuwzględnionych uwag radzie. Należy przy tym wyjaśnić, że wprawdzie przepis prawa nie nakazuje uzasadnienia uchwały o odrzucenie uwag, ale skoro rada ma obowiązek merytorycznego ich rozpatrzenia, to trudno za takie uznać przegłosowanie jedynie listy uwag bez wskazania jakichkolwiek przyczyn takiego stanowiska Rady, w sytuacji gdy powody te nie wynikają ani ze stanowiska wójta, ani nawet z toczącej się w trakcie obrad Rady dyskusji. W takim przypadku uznać należy, że odrzucenie uwag nie miało charakteru merytorycznego, a stanowiło jedynie formalne wypełnienie procedury, co w ocenie Sądu stanowi nadużycie władztwa planistycznego gminy. Jak zaś wskazano w powoływanym wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 września 2012r. (II OSK 1377/12) władztwo planistyczne gminy stanowi uprawnienie organu do legalnej ingerencji w sferę wykonywania prawa własności, nie stanowi jednak władztwa absolutnego i nieograniczonego, gdyż gmina wykonując je ma obowiązek działać w granicach prawa, kierować się interesem publicznym, wyważać interesy publiczne z interesami prywatnymi, uwzględniać aspekt racjonalnego działania i proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności.

Ponadto podnieść należy, że organ gminy ma obowiązek zamieszczenia stosownych ogłoszeń w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu na okres co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wyłożenia tego projektu do publicznego wglądu oraz opublikowania go na stronach internetowych urzędu gminy na okres co najmniej 21 dni, a także zorganizowania w tym czasie dyskusji publiczną nad przyjętymi w tym projekcie studium rozwiązaniami. Analizując dokumentację poprzedzającą uchwalenie studium Sąd stwierdził, że brak jest dowodów na zachowanie tych wymogów. Wprawdzie w aktach sprawy jest treść ogłoszeń, zarówno o podjęciu uchwały, jak i o wyłożeniu projektu Studium, ale brak jest dowodów na to, że były one wywieszone w sposób określony w powołanych wyżej przepisach i w okresie przepisami tymi określonym, co ma znaczenie z uwagi na podnoszone przez skarżących okoliczności co do braku jakichkolwiek informacji. W aktach sprawy brak jest także dowodu na okoliczność, że projekt Studium został opublikowany na stronach internetowych urzędu gminy. Dodatkowo należy wskazać, że zarówno z ogłoszenia o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzenia Studium, jak i z zawiadomienia skierowanego do organów właściwych do uzgadniania i opiniowania projektu studium wynika, że zamiarem rady gminy było uchwalenie zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy "[...]" uchwalonego uchwałą Rady Gminy "[...]" Nr "[...]" z dnia "[...]". Także we wnioskach o dokonanie uzgodnień, czy też o przedstawienie opinii mowa jest o zmianie Studium, chociaż bez wskazywania konkretnego aktu prawnego. Taki zamiar dokonania zmiany wcześniej uchwalonego Studium potwierdził także pełnomocnik organu na rozprawie przed tut. Sądem. Należy zatem wskazać, że z treści zaskarżonej uchwały nie wynika, aby na jej mocy dokonano zmiany powołanego Studium z 2007r. Poza wskazaniem w tytule uchwały, że dotyczy ona zmiany Studium, brak jest jakichkolwiek przepisów w treści uchwały zmiany tej de facto dokonujących. Co więcej z § 2 zaskarżonej uchwały wynika, że tą samą uchwałą uchylono uchwałę nr "[...]" Rady Gminy "[...]" z dnia "[...]" w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy "[...]", co zdaje się sugerować, że przedmiotowa uchwała zatwierdza zupełnie nowe Studium. W tej sytuacji zatem w obrocie prawnym pozostawałyby dwie uchwały dotyczące Studium – zaskarżona w niniejszej sprawie oraz uchwała z 2007r., co jest niedopuszczalne. Jeśli zaś zaskarżona uchwała dotyczyłaby zupełnie nowego Studium, to procedura uzgodnień i opiniowania także nie spełniałaby wymogów ustawowych, gdyż musiałaby dotyczyć projektu nowego Studium, a nie jedynie projektu zmian do Studium. Brak przeprowadzenia właściwej procedury uzgodnieniowej stanowi zaś istotne naruszenie trybu sporządzania studium.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż zaskarżona uchwała w sposób istotny narusza tryb sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i w związku z tym jest nieważna. Jednak od daty uchwalenia Studium tj. "[...]" do daty orzekania przez Sąd tj. 27 marca 2014r. minął 1 rok, a Studium – z mocy art. 9 ust. 5 u.p.z.p. nie jest aktem prawa miejscowego. Dlatego na podstawie art. 94 ust. 2 u.s.g., pomimo istnienia podstaw do stwierdzenia nieważności, Sąd stwierdził jedynie podjęcie uchwały z naruszeniem prawa. W takim przypadku - w myśl powołanego przepisu art. 94 ust. 2 u.s.g. - uchwała traci moc z dniem orzeczenia o jej niezgodności z prawem.

Skarżącym należy przy tym wyjaśnić, iż Sąd nie mógł się wypowiedzieć co do zarzutów podniesionych w skardze, dotyczących kwestionowanych zapisów Studium, gdyż w tych okolicznościach sprawy byłoby to co najmniej przedwczesne.

Wobec powyższego na podstawie art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak wyżej. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jednocześnie Sąd orzekł, iż zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu. Zgodnie bowiem z art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w razie uwzględnienia skargi Sąd w wyroku określa, czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane. Rozstrzygnięcie to traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku.