I SA/Kr 1747/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 11 marca 2013 r. znak Rf 3120.2.59.2007.OP.2013 na podstawie art. 207 § 1 i art. 210 w zw. z art. 21 § 1 pkt 1, § 3, art. 47 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.), art. 2, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 , art. 5 i art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.) oraz Uchwały Rady Miejskiej w Słomnikach z dnia 5 grudnia 2006 r. nr II/4/06 w sprawie stawek podatków i opłat lokalnych oraz zwolnień Burmistrz Gminy Słomniki określił Spółce G. Sp. z o.o. Oddział w T. , dawniej P. spółka z o.o. z siedzibą w W. Oddział w T. (następca prawny K. Spółka z o.o. z siedzibą w T.) wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za 2007r. na kwotę 22254,00 zł. W jej uzasadnieniu organ wskazał, że postępowanie nin. zostało wszczęte z urzędu postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 r. oraz stwierdził, że spółka - w 2007 r. na terenie gminy Słomniki. pozostawała właścicielem zabudowanych nieruchomości, od których zadeklarowała podatek od nieruchomości w wysokości 22254,00 zł. ( wartość budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej 1112712,15 zł x 2%= 22254,24 zł.), a następnie w 2012 r. przedstawiła organowi korektę deklaracji podatkowej na kwotę 21293,00 zł wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2007 r. w kwocie 961,00 zł. i jej zwrot, bądź zaliczenie na poczet zobowiązań podatkowych . Organ odniósł się do argumentacji przytoczonej we wniosku o stwierdzenie nadpłaty, nie podzielając argumentacji podatnika w przedmiocie braku podstaw do opodatkowania podatkiem od nieruchomości stacji redukcyjno-pomiarowych gazu. W ocenie organu I instancji przez budowlę stanowiąca przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości należy rozumieć budowlę(obiekt budowlany) stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, nie będącą budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenia budowlane związane z obiektem budowlanym, które zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W tym stanie ,zd. organu, kwestionowane przez podatnika obiekty powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Spółka złożyła odwołanie od ww. decyzji, wnosząc o jej uchylenie oraz orzeczenie co do istoty sprawy poprzez orzeczenie zgodnie z wnioskiem spółki o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2007. Zaskarżonej decyzji spółka zarzuciła:

- naruszenie prawa materialnego, tj.:

• art. 2 ust.1 pkt 3 w zw. z art. 1 a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż urządzenia techniczne stanowią budowle podlegające opodatkowaniu, mimo że nie są one w ogóle obiektami budowlanymi ani urządzeniami budowlanymi;

• art. 3 pkt. 1 lit. b i art. 3 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane, przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że obiektami budowlanymi są urządzenia techniczne, niezależnie od części budowlanych tych urządzeń i w konsekwencji pominięcie braku związku technicznego pomiędzy urządzeniami technicznymi, a ich częścią budowlaną;

• art. 3 pkt. 1 lit. b i art. 3 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane, przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że obiektami budowlanymi są urządzenia techniczne, mimo braku związku technicznego pomiędzy urządzeniami technicznymi, a częścią budowlaną, a tym bardziej gazową ;

- naruszenie prawa procesowego tj.:

• art. 120 Ordynacji podatkowej poprzez wydanie decyzji z naruszeniem przepisów prawa materialnego;

• art. 121 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasady zaufania do organów podatkowych poprzez zastosowanie wykładni rozszerzającej profiskalnej przy rozstrzyganiu w przedmiotowej sprawie;

• art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego spraw;

• art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez niewykazanie istnienia powiązań o charakterze technicznym pomiędzy elementami budowlanymi i niebudowlanymi spornych obiektów, a tym samym niewyjaśnienie zasadności podjętego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie;

• art. 197 § 1 w zw. z art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez niewyczerpujące zgromadzenie materiału dowodowego w sprawie wskutek braku powołania biegłego.

Spółka w obszernym uzasadnieniu wskazała, iż w jej ocenie, urządzenia stacji redukcyjno-pomiarowej gazu niezależnie od ich lokalizacji nie stanowią obiektów budowlanych, które powstały w wyniku prac budowlanych, ani nie są trwale związane z gruntem (fundamentem). Podkreślono, iż urządzenia te mogą być w każdym momencie zdemontowane. Zgodnie z powyższą argumentacją, w opinii spółki wartość urządzeń zlokalizowanych w stacjach redukcyjno-pomiarowych gazu nie powinna być uwzględniona do podatku od nieruchomości. Opodatkowaniu powinny zatem podlegać wyłącznie części budowlane tych urządzeń, (jeżeli urządzenia posiadają takie części), czego potwierdzeniem jest zdaniem spółki operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, na podstawie którego spółka wykazała prawidłowe przedmioty opodatkowania w kategorii budowli w zakresie posiadanych przez siebie obiektów infrastruktury przesyłowej. Jednocześnie zarzucono , że organ ustalił stan faktyczny dotyczący skomplikowanej infrastruktury, do której wymagana jest wiedza techniczna bez posiadania takiej wiedzy. Zdaniem odwołującej się spółki organ podatkowy w pierwszej kolejności powinien ustalić przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości powołując biegłego rzeczoznawcę budowlanego. W momencie, gdy przedmiot opodatkowania zostanie precyzyjnie określony, osiągnięta zostanie kluczowa kwestia podstawy opodatkowania.

Decyzją z dnia 30 lipca 2013 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 70 w zw. z art. 233 § 1 pkt 2 lit.a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) - po rozpoznaniu powyższego odwołania, uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie w sprawie. W jej uzasadnieniu po przedstawieniu przedmiotu i przebiegu postępowania organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z treścią art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a w nin. sprawie, podatnik uiścił podatek od nieruchomości za 2007 r. przed upływem terminu przedawnienia. Następnie organ odwoławczy przywołał treść uchwały NSA z dnia 3 grudnia 2012 r. sygn. akt I FPS 1/12, zgodnie z treścią której, w świetle art. 70§1 i art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r., po upływie terminu przedawnienia nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego i orzekanie o wysokości zobowiązania podatkowego, które wygasło przez zapłatę. Organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji , wydając zaskarżoną decyzję, nie uwzględnił skutków procesowych, które są następstwem upływu terminu przedawnienia, określonego w art. 70§ 1 Ordynacji podatkowej, co musiało skutkować uchyleniem w całości tej decyzji i umorzeniem postępowania w sprawie na podstawie art. 70 § 1 w zw. z art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej.

Na powyższą decyzję Polska Spółka G. Sp. z o.o. Oddział w T. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę, w której zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:art 80 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez stwierdzenie upływu terminu przedawnienia pomimo przerwania biegu przedawnienia, z chwilą złożenia wniosku o stwierdzenie i zwrot nadpłaty oraz naruszenie przepisów postępowania podatkowego tj. : art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej przez umorzenie postępowania w sytuacji, gdy wniosek o stwierdzenie nadpłaty nie był bezprzedmiotowy z uwagi na nieprzedawnienie się prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty z tytułu podatku od nieruchomości za 2007 r. Wobec powyższych zarzutów skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i o zasadzenie kosztów postępowania od strony przeciwnej, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając skargę podatnik wskazał, ze organ odwoławczy błędnie uznał, iż korekta deklaracji nie wywiera wpływu na bieg terminu przedawnienia i , że w zakresie terminu biegu przedawnienia prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty znaczenie ma zawsze deklaracja pierwotna. W tej kwestii strona skarżącą przywołała treść wyroku NSA z dnia 16 października 2012 r. sygn. akt I FSK 1996/11, gdzie wskazano, ze termin przedawnienia prawa do stwierdzenia nadpłaty należy liczyć od dnia złożenia zeznania(deklaracji) generującego nadpłatę tj. stosownej korekty, a zatem jak wskazano w przywołanym wyroku: "termin do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasał z upływem 5 lat od dnia złożenia deklaracji korygujących". Podatnik podkreślił, że przyjęcie stanowiska organu odwoławczego za prawidłowe prowadziłoby do absurdalnej sytuacji w przypadku, w którym spółka złożyłaby pierwotną deklarację podatkową w prawidłowej wysokości podatku do zapłaty, a następnie błędnie skorygowała to zeznanie korektą deklaracji, co spowodowałoby zawyżenie zobowiązania podatkowego. W takiej bowiem sytuacji, zgodnie z podejściem organu, podatnik nie mógłby dochodzić kwoty nienależnie wpłaconego podatku, wynikającego z deklaracji korygującej. W związku z tym, zd. podatnika, nie można zgodzić się , iż w momencie złożenia deklaracji pierwotnej powstała nadpłata, gdyż faktycznie nie miało to miejsca, skoro przepisy Ordynacji podatkowej wyraźnie nakazują wraz ze złożeniem wniosku nadpłatowego skorygowanie deklaracji. Dopiero kolejna deklaracja (deklaracja korygująca) spowoduje powstanie nadpłaty. W tym stanie rzeczy , zd. strony skarżącej, organ naruszył przepisy prawa materialnego w zakresie art. 80 § 3 Ordynacji podatkowej, ponieważ złożenie wniosku o stwierdzenie i zwrot nadpłaty przerywa bieg terminu przedawnienia. Biorąc zaś pod uwagę przytoczone wyżej argumenty, zd. strony skarżącej, organ niesłusznie umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku od nieruchomości za 2007 r. , tym samym naruszając art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej.

W uzupełnieniu skargi strona skarżąca przedłożyła ekspertyzę prawną sporządzoną przez prof.zw.dr hab. B.B., dr hab. W.M. oraz dr K.L.-S dotyczącą uznania niektórych stacji redukcyjno-pomiarowych za budynki.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie o podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późno zm.) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późno zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 cytowanej ustawy, sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W kontekście powyższego trzeba zaznaczyć, że każde naruszenie przepisów prawa materialnego, czy procesowego należy oceniać przez pryzmat jego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, co oznacza, iż Sąd zobowiązany jest dokonać oceny legalności zaskarżonej decyzji niezależnie od zarzutów podniesionych w skardze.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w oparciu o wyżej opisane zasady, orzekający w niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że nie narusza ona prawa w sposób powodujący konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego, a zatem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie należy podkreślić, że decyzja będąca przedmiotem zaskarżenia dotyczyła uchylenia decyzji organu I instancji w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2007 r. i umorzenia postepowania w tej sprawie, a nie jak stwierdziła strona skarżąca na stronie 3 skargi umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku od nieruchomości za 2007 r.

Bezspornym było w sprawie nin., że strona skarżąca zadeklarowała podatek od nieruchomości za 2007 r. w wysokości 22254,00 zł. ( wartość budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej 1112712,15 zł x 2%= 22254,24 zł.), a następnie w 2012 r. przedstawiła organowi korektę deklaracji podatkowej na kwotę 21293,00 zł wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2007 r. w kwocie 961,00 zł. i jej zwrot, bądź zaliczenie na poczet zobowiązań podatkowych . Bezspornym było także, iż Burmistrz Miasta Słomniki w dniu 14 lutego 2013 r. z urzędu wszczął postępowanie w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości spółki za 2007 r. oraz , że podatek od nieruchomości za 2007 r. został uiszczony przez spółkę przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania, w wysokości wynikającej z pierwotnie złożonej deklaracji. Sporną miedzy stronami pozostawała kwestia, czy jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego i orzekanie o wysokości zobowiązania podatkowego, które wygasło przez zapłatę, po upływie terminu przedawnienia tego zobowiązania.

Zd. Sądu, prawidłowym jest stanowisko organu odwoławczego, że w świetle art. 70§1 i art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz.U.z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r., po upływie terminu przedawnienia nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego i orzekanie o wysokości zobowiązania podatkowego, które wygasło przez zapłatę. Stanowisko takie zostało zawarte w uchwale NSA z dnia 3 grudnia 2012 r. sygn. akt I FPS 1/12, a Sąd w składzie rozpoznającym nin. skargę w pełni je podziela. W uzasadnieniu tej uchwały Sąd stwierdził, że zaistnienie jednego ze zdarzeń przewidzianych w art. 59 § 1 pkt 1 - 9 Ordynacji podatkowej wyklucza możliwość wygaśnięcia zobowiązania podatkowego z pozostałych przyczyn. Nie może bowiem ponownie wygasnąć zobowiązanie podatkowe, które już nie istnieje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2003 r., III RN 76/01, OSNP 2003, Nr 7, poz. 162, uchwała NSA z dnia 6 października 2003 r., FPS 8/03, ONSA iWSA 2004, Nr 1, poz. 7, wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2004 r., FSK 200/04, ONSAiWSA 2005, Nr 1, poz. 4, wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2006 r., FSK 2365/04, wyrok WSA w W. z dnia 27 lutego 2008 r., III SA/Wa 2208/07, Lex nr 463325, wyrok WSA w W. z dnia 26 listopada 2008 r., III SA/Wa 1347/08, Lex nr 515925, wyrok WSA w W. z dnia 18 lutego 2009 r., III SA/Wa 2953/08, Lex nr 519926, wyrok WSA w G. z dnia 15 czerwca 2009 r., III SA/GL 1452/08, Lex nr 527418). Jednakże stanowisko to dotyczy skutków materialnoprawnych upływu terminu przedawnienia, nie odnosi się natomiast do jego skutków procesowych. Podatnik w procesie samoobliczenia swojego zobowiązania podatkowego z różnych względów może zadeklarować i w konsekwencji wpłacić podatek w innej wysokości niż faktycznie istniejące, powstałe z mocy prawa zobowiązanie podatkowe. W związku z tym, zobowiązanie podatkowe, stosownie do treści art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej wygaśnie w całości tylko wówczas, gdy podatnik wpłaci podatek w takiej samej lub w wyższej kwocie niż wynikający ze zobowiązania podatkowego powstałego z mocy prawa. W takiej sytuacji zobowiązanie podatkowe przestaje istnieć. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego nie biegnie dalej. Odmienna sytuacja zachodzi, gdy podatnik wpłaca kwotę podatku mniejszą niż rzeczywista wysokość zobowiązania podatkowego. W tym przypadku następuje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w części. Natomiast w pozostałym zakresie zobowiązanie nadal istnieje. Dalej biegnie termin przedawnienia w stosunku do pozostałej części zobowiązania podatkowego. Gdy zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy prawa i rzeczywista jego wielkość nie jest pewna to w związku z tym nie wiadomo, czy zobowiązanie podatkowe wygasło w całości lub w części, a zatem, czy istnieje zobowiązanie podatkowe w pewnym zakresie. Dlatego też organ podatkowy jest uprawniony do weryfikacji samoobliczenia podatnika. Sytuacja zmienia się po upływie terminu określonego, w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, albowiem nie ma już żadnych wątpliwości, iż zobowiązanie wygasło w całości. Nawet bowiem, gdy zapłacony podatek był w niższej wysokości niż wynikający z mocy prawa, a zatem nastąpiło wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w części (art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), to w pozostałej istniejącej części wygasł na skutek przedawnienia. Z momentem upływu terminu przedawnienia nikt nie ma wątpliwości, że zobowiązanie podatkowe wygasło w całości. Nie istnieje już stosunek prawny, nie ma zatem konieczności weryfikowania treści zobowiązania podatkowego. Skarb Państwa nie ma już żadnego interesu prawnego we wszczynaniu i prowadzeniu takiego postępowania, które z punktu widzenia interesów budżetowych państwa może tylko generować koszty, bez perspektyw wpływu środków. Zasada efektywności działania organów administracji publicznej sprzeciwia się prowadzeniu takich postępowań. Wprawdzie przepisy Ordynacji podatkowej nie wprowadzają pojęcia "interesu prawnego", jako elementu koniecznego do prowadzenia postępowania podatkowego, to jednak nie można abstrahować od celowości i efektywności działań organów administracji publicznej.

Sąd następnie zwrócił uwagę na funkcję gwarancyjną instytucji przedawnienia dla podatnika. Na skutek upływu terminu przedawnienia następuje stabilizacja sytuacji prawnej podatnika. Nabywa on pewność, że jego stosunek zobowiązaniowy w sferze publicznoprawnej nie ulegnie już zmianie. Z drugiej strony organy administracji publicznej, które w okresie biegu terminu przedawnienia nie podjęły stosownych działań prawnych, pozbawione są możliwości ingerencji w prawa i obowiązki podatnika. Następuje więc, po obu stronach nieistniejącego już zobowiązania podatkowego, stan pewności w zakresie wzajemnych zobowiązań i uprawnień. Instytucja przedawnienia znana jest w niemal wszystkich gałęziach prawa, zarówno w tych zaliczanych do prawa publicznego jak i prywatnego. Pełni ona wszędzie zbliżoną rolę, przy czym jej bardzo istotne znaczenie w prawie podatkowym wiąże się z brakiem równości stron stosunku prawnego w tej dziedzinie prawa, a także z możliwością dużej ingerencji organów administracji publicznej w prawa podatnika. Ponadto przedawnienie, które, jak stwierdzono, pełni funkcje gwarancyjne i stabilizacyjne, we wszystkich gałęziach prawa jest instytucją zastrzeżoną na rzecz dłużnika. Szczególnie jest to istotne w prawie podatkowym. Oznacza to, że podatnik może powoływać się na dobrodziejstwa płynące z instytucji przedawnienia. Takiego uprawnienia nie posiada zaś opieszały organ podatkowy, który nie może czerpać korzyści z faktu, że w terminie przedawnienia nie zdołał wydać ostatecznej decyzji określającej zobowiązanie podatkowe. Stanowisko to wspiera dodatkowo treść art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r., zgodnie z którym gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, w szczególności w razie przedawnienia zobowiązania podatkowego, organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Przepis ten w sposób jednoznaczny określa procesowy skutek upływu terminu przedawnienia, który wymaga od organu pierwszej instancji lub organu odwoławczego umorzenia postępowania w przypadku, gdy organ ten nie zdążył orzec przed upływem przedawnienia określonego zobowiązania podatkowego - niezależnie od tego, czy nastąpiło to po zapłacie, czy przed zapłatą podatku. Określony w tym przepisie upływ terminu przedawnienia stanowi ujemną przesłankę procesową do orzekania przez organ podatkowy, co do przedawnionego zobowiązania podatkowego, gdyż skutkuje bezprzedmiotowością postępowania. Wyjątek w tym zakresie musi być wskazany jednoznacznie w ustawie, jak to ma miejsce np. w przypadku instytucji zwrotu nadpłaty, określonej w art. 79 Ordynacji podatkowej, gdzie w § 2 stwierdzono, że prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. A contrario wynika z tego, że w przypadku wniosku o nadpłatę złożonego przed upływem terminu przedawnienia, należy orzec również po jego upływie, gdyż postępowanie w takim przypadku nie staje się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 208 § 1 O.p. Podkreśla to dodatkowo pogląd, że termin przedawnienia jest zastrzeżony dla podatników, których roszczenia, wynikające z ich interesu prawnego - o ile zostaną zgłoszone przed upływem terminu przedawnienia - powinny zostać rozpatrzone nawet po jego upływie.

Przenosząc te rozważania na grunt nin. sprawy należy stwierdzić, że zobowiązanie z tytułu podatku od nieruchomości za 2007 r. uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2012 r., a zatem w świetle art. 70 §1 i art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r. po pływie terminu przedawnienia nie jest dopuszczalne prowadzenie postepowania podatkowego i orzekanie o wysokości tego zobowiązania, które wygasło przez zapłatę. W tej sytuacji, wobec nieuwzględnienia przez organ I instancji skutków procesowych, które są następstwem upływu terminu przedawnienia, organ odwoławczy mając na uwadze treść przywołanych wyżej przepisów na zasadzie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej prawidłowo uchylił decyzje organu I instancji i umorzył jako bezprzedmiotowe postepowanie w sprawie określenia spółce wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2007 r.

Równocześnie należy wskazać, że strona skarżącą przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego złożyła wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2007 r. Skoro zaś z treści art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej wynika, że prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a w nin. sprawie wniosek został złożony przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania, to w przypadku tego wniosku organy winny orzec również po jego upływie, gdyż postępowanie w takim przypadku nie staje się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 208 § 1 O.p.

Mając na uwadze przytoczone wyżej względy Sąd uznał zarzuty skargi za nieuzasadnione. Należy zwrócić uwagę, że uzasadnienie zarzutów zgłoszonych w skardze odnosiło się , jak to wskazała strona skarżąca , do "niesłusznego umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku od nieruchomości za 2007 r.", podczas gdy przedmiotem sprawy było określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2007 r. i umorzenie tego postępowania wobec jego bezprzedmiotowości na zasadzie art. 208 §1 w zw. z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Art. 80 § 3 Ordynacji podatkowej, naruszenia którego dopatrywała się strona skarżąca, dotyczy przerwy biegu terminu do zwrotu nadpłaty, a nie przerwy biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Należy stwierdzić, że rozważania strony skarżącej, dotyczące przerwy biegu terminu do zwrotu nadpłaty i skutków złożenia deklaracji oraz korekty deklaracji , ze względu na przedmiot sprawy pozostają bez znaczenia dla jej rozstrzygnięcia. Bez znaczenia także dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje także przedłożona przez stronę skarżącą prywatna opinia dotycząca uznania niektórych stacji redukcyjno-pomiarowych za budynki. Oceny zawarte w tej opinii dotyczą kwestii merytorycznych , podczas gdy przedmiotem analizy i oceny Sądu była decyzja o charakterze formalnoprawnym.

Mając powyższe na uwadze skargę zgodnie z art. 151 p.p.s.a. należało oddalić.