I SA/Gd 170/14

Uzasadnienie

W dniu 15 lipca 2013 r. został złożony przez "A" S.A. z siedzibą w G. do Ministra Finansów wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu, bądź opodatkowania czynności sprzedaży segmentu LPG oraz sposobu udokumentowania, podstawy opodatkowania i stawki podatku obowiązującej dla tej czynności w przypadku jej opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz zadane pytania dotyczyły opodatkowania, lub nie, a w związku z tym sposobu udokumentowania, podstawy opodatkowania i stawki podatku obowiązującej dla czynności sprzedaży przez "B" S.A. na rzecz "A" S.A. segmentu LPG, którą to czynność strony umowy uznały za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa – zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Postanowieniem z dnia 8 października 2013 r. Minister Finansów działając na podstawie art. 165a w związku z art. 14b§ 1 i art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uznając, iż strona skarżąca nie była legitymowana do wniesienia żądania.

Nie zgadzając się z odmową wszczęcia postępowania o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa, skarżąca wniosła zażalenie na ww. postanowienie zarzucając naruszenie przepisu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że skarżąca – podatnik podatku od towarów i usług, nie ma prawa wystąpić o wydanie interpretacji odnoszącej się do transakcji, w której w przypadku opodatkowania jej podatkiem VAT skarżąca wystąpiłaby w charakterze podatnika podatku naliczonego.

Po rozpatrzeniu zarzutów zawartych w zażaleniu Minister Finansów, działając jako organ II instancji, postanowieniem z dnia 28 listopada 2013 r. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, iż problem przedstawiony we wniosku nie dotyczył zakresu i sposobu opodatkowania czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, lecz przez sprzedawcę ("B" S.A.). Kwestie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czynności sprzedaży segmentu LPG oraz sposobu jej dokumentowania, podstawy opodatkowania i stawki podatku obowiązującej dla tej transakcji, pozostają w ocenie organu bez wpływu na zakres opodatkowania Spółki, gdyż dotyczą "B" S.A., ponieważ to ona była stroną transakcji, która poniesie ewentualne konsekwencje dotyczące nieprawidłowego rozliczenia podatku należnego. Natomiast pojęcie "zainteresowanego" w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej określa podmiot, dla którego rozstrzygnięcie organu zawarte w interpretacji indywidualnej ma znaczenie dla prawidłowego wywiązywania się przez niego z obowiązków podatkowych wobec budżetu państwa. Skoro wniosek nie został złożony w indywidualnej sprawie Spółki, nie jest ona zainteresowanym w rozumieniu ww. przepisu.

Organ wskazał, że nie neguje, iż Spółka, jako nabywca segmentu LPG, może być zainteresowana kwestią prawidłowości nieopodatkowania przez "B" S.A. przedmiotu transakcji. Jednakże w złożonym wniosku nie wykazała związku przedstawionego stanu faktycznego z jej możliwą odpowiedzialnością podatkową. Minister zgodził się ponadto z wnioskodawcą, że miałby on prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej fakt dokonania przedmiotowej transakcji. Organ zauważył jednak, że we wniosku Spółka wskazała, iż nie otrzymała faktury. Tym samym nie dysponuje dokumentem dającym prawo do odliczenia.

Wobec powyższego, organ odwoławczy stwierdził, że przy uwzględnieniu przepisu art. 165a Ordynacji podatkowej, w związku z art. 14h tej ustawy, w sprawie nie było podstaw do merytorycznego rozpoznania wniosku. Bowiem, skoro Spółka wniosła o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej kwestii podatkowych wiążących się wyłącznie z obowiązkami innego podmiotu, organ zobligowany był odmówić wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, skarżąca reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o uchylenie powyższego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji, zarzucając naruszenie prawa materialnego tj. art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że skarżąca – podatnik podatku od towarów i usług, nie ma prawa wystąpić o wydanie interpretacji odnoszącej się do transakcji, w której w przypadku opodatkowania jej podatkiem od towarów i usług skarżąca wystąpiłaby w charakterze podatnika podatku naliczonego.

W uzasadnieniu skargi strona podniosła, że stan faktyczny opisany w przedstawionym wniosku dotyczy w całości sytuacji prawnej skarżącej. W przypadku uznania, że transakcja zawarta przez skarżącą z jej kontrahentem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a kontrahent skarżącej powinien wystawić fakturę dokumentującą tą czynność, skarżąca miałaby prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej fakt dokonania tej transakcji.

W takim przypadku skarżącą należałoby uznać w odniesieniu do przedmiotowej transakcji za podatnika podatku VAT- naliczonego. Wpłynęłoby to na wysokości podatku od towarów i usług podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego, wysokość zwrotu podatku, ewentualnie jego wartość podlegającą przeniesieniu na kolejny okres rozliczeniowy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska skarżąca zacytowała wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 1572/12.

Minister Finansów w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Na rozprawie w dniu 26 marca 2014 r. pełnomocnik skarżącej przedłożył kopie wniosków uzupełniających pierwotny wniosek wraz z dowodami ich nadania, które zostały przez organ interpretujący potraktowane jako odrębne wnioski i są w trakcie rozpoznawania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W ocenie Sądu skarga wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.

W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c p.p.s.a.), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Wyjaśnić również należy, iż stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd, dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji lub postanowienia ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

W ocenie Sądu, przy wydaniu zaskarżonego postanowienia, jak również poprzedzającego je postanowienia organ nie naruszył przepisów prawa procesowego w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznanie skargi w niniejszej sprawie sprowadzało się w istocie do odpowiedzi na pytanie, czy żądanie strony skarżącej zawarte w treści wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego obligowało Ministra Finansów do wydania tejże pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, czy też uprawnione było stwierdzenie, że wydanie interpretacji na wniosek strony wykracza poza obowiązki tego organu określone w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, co uzasadniałoby odmowę wszczęcia postępowania w sprawie na podstawie art. 165a tej ustawy.

Przy tym należy podkreślić, że przedmiotem kontroli Sądu objęta jest wyłącznie kwestia formalna wskazana wyżej, a nie merytoryczne rozstrzygnięcie w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług.

Art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), a na podstawie art. 165a Ordynacji podatkowej organ podatkowy wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania gdy żądanie wszczęcia postępowania zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z jakichkolwiek innych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte.

Sąd podziela poglądy organu wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, w tym poglądy orzecznictwa przedstawione przez organ, w szczególności zawarte w wyroku NSA z dnia 14 października 2010 r. sygn. akt II FSK 923/09, w którym Sąd wskazał, iż z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej może wystąpić zainteresowany.

Z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że zainteresowanym, jak ustawa nazywa stronę podatkowego postępowania interpretacyjnego, w rozumieniu powołanego przepisu jest ten, kto zwraca się o wydanie wymienionej interpretacji w jego indywidualnej sprawie.

Wskazanie we wniosku owej indywidualnej sprawy stanowi niezbędny warunek do uznania konkretnego podmiotu za zainteresowanego, w znaczeniu przyjętym w przywołanym przepisie. Treść art. 14b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa wskazuje, że wniosek zainteresowanego może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Należy zatem przyjąć, że osoba zainteresowana, to każda osoba, która chce uzyskać interpretację przepisów prawa podatkowego w celu wyjaśnienia i/lub ułożenia swoich interesów w sferze prawa podatkowego. Osobą legitymowaną do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej może być wyłącznie osoba, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny, który może powodować określone konsekwencje w zakresie prawa podatkowego. Wynika to z tej części przepisu art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w której stanowi się, że interpretację wydaje się na pisemny wniosek zainteresowanego, "w jego indywidualnej sprawie".

Wykładnia systemowa art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa wskazuje, że dotyczy on wyłącznie takich stanów faktycznych, które spowodowały lub mogą spowodować powstanie odpowiedzialności podatkowej. Wniosek taki wynika z zestawienia wzmiankowanego przepisu z przepisem art. 14p ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi, że przepisy rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa stosuje się odpowiednio do należności płatników lub inkasentów, zobowiązań osób trzecich oraz do należności, o których mowa w art. 52 § 1.

Odstępstwo od zasady, że wnioskiem o interpretację może wystąpić podmiot zainteresowany przewiduje art. 14n § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Wynika z niego, że z wnioskiem o interpretację, która będzie dotyczyła spółki, mogą wystąpić również osoby planujące jej utworzenie. Ponadto, z wnioskiem o interpretację dotyczącą sytuacji, w której może się znaleźć oddział lub przedstawicielstwo, może wystąpić tworzący je przedsiębiorca. W obu tych przypadkach wniosek składany będzie przed powstaniem podmiotów, do których sytuacji odnosić się ma wnioskowana interpretacja.

Ponadto wskazania wymaga, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że osobą zainteresowaną w sprawie w rozumieniu art. 14b § 1 ww. ustawy jest tylko taki podmiot, który pyta o własną sytuację prawnopodatkową, a nie o sytuację prawną innych podmiotów (wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 84/09). Tak samo twierdzi WSA w Warszawie (wyrok z dnia 25 stycznia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1346/09) przyjmując, że podmiot występujący z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji może wnioskować o określenie własnej sytuacji prawnopodatkowej, a nie sytuacji prawnopodatkowej innych podmiotów, w tym podmiotów związanych z wnioskodawcą stosunkami obligacyjnymi.

Reasumując i egzemplifikując, osobami zainteresowanymi, które mogą wystąpić z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego są:

1) podatnicy, płatnicy, inkasenci, osoby trzecie odpowiedzialne za zobowiązania podatników – niezależnie od tego, czy interpretacja dotyczy ich obecnej, czy też przyszłej sytuacji,

2) osoby, u których wystąpiła lub może wystąpić zaległość podatkowa, o której mowa w art. 52 § 1 Ordynacji podatkowej,

3) osoby planujące utworzenie spółki – w sprawach związanych z przyszła sytuacją tej spółki,

4) przedsiębiorcy zamierzający utworzyć oddział lub przedstawicielstwo – w sprawach związanych z przyszłą sytuacją tego oddziału lub przedstawicielstwa.

Z wnioskiem o wydanie rozważanej interpretacji nie może natomiast wystąpić:

1) we własnym imieniu adwokat, radca prawny czy też doradca podatkowy, jeśli chcieliby uzyskać wykładnię dotyczącą pewnego teoretycznego stanu faktycznego,

2) osoba, która chciałaby tylko zaznajomić się z poglądem organu interpretacyjnego na możliwości stosowania oraz wykładnię określonego przepisu prawa podatkowego wyłącznie z przyczyn czysto poznawczych,

3) osoba, na której sytuację ekonomiczną, czy faktyczną mogłaby oddziaływać sytuacja podatnika (por. B. Brzeziński, M. Kalinowski, A. Olesińska, M. Masternak, J. Orłowski: Ordynacja podatkowa, Komentarz, Wydawnictwo "Dom Organizatora" Toruń 2007 r., tom I, 78 – 79).

Podkreślić należy, że ponieważ stroną postępowania interpretacyjnego jest zainteresowany - w przedstawionym powyżej rozumieniu przepisów rozdziału 1a działu II Ordynacji podatkowej, w postępowaniu tym nie będą miały zastosowania przepisy i definicje strony administracyjnego postępowania podatkowego zawarte w przepisach art. 133 i art. 133a (rozdziału 3 działu IV) Ordynacji podatkowej, których unormowanie art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa do postępowania "interpretacyjnego" nie wprowadza.

Organ interpretacyjny nie będzie badał więc wprost interesu prawnego danego podmiotu w uzyskaniu dochodzonej przezeń interpretacji, ale tylko: czy jest on "zainteresowany" w uzyskaniu interpretacji, z uwagi na skutki w zakresie odpowiedzialności podatkowej, które przedstawiany stan faktyczny w jego sprawie, bądź (wyjątkowo) w odniesieniu do planowanej spółki albo oddziału lub przedstawicielstwa, może spowodować. Interes prawny w zakresie prawa podatkowego w podatkowym postępowaniu interpretacyjnym konstytuuje realizacje pochłaniającego go wymogu: ubiegania się o interpretację i uzyskanie interpretacji wyłącznie we własnej indywidualnej sprawie podatkowej

Jeżeli wnioskodawca nie wykaże związku przedstawianego (jako zasadnicza podstawa wniosku interpretacyjnego) stanu faktycznego z jego możliwą odpowiedzialnością podatkową (albo odpowiedzialnością podatkową projektowanej spółki lub tworzonego oddziału albo przedstawicielstwa), będzie to uzasadniało ocenę, że o interpretację nie wystąpił w rozumieniu prawa zainteresowany, to jest, że ubiega się o nią podmiot nieuprawniony w świetle unormowania art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W takiej sytuacji organ podatkowy nie tylko nie ma obowiązku udzielenia interpretacji, ale nie ma prawa jej wydania i na podstawie art. 165a w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa powinien wydać postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania "interpretacyjnego".

Jak wskazał NSA w przywołanym wyżej wyroku przypomnieć także trzeba, że znaczenie prawne indywidualnych interpretacji prawa podatkowego sprowadza się przede wszystkim do możliwości zrealizowania i wykorzystania związanej z nimi ochrony prawnej.

Indywidualna interpretacja prawa podatkowego posiada znaczenie prawne dla jej wnioskodawcy – adresata. Zważyć należy, że zawiera ona ocenę możliwości zastosowania konkretnych przepisów w relacji do indywidualnych ze swej istoty okoliczności zaszłego bądź przewidywanego przez jednostkowy podmiot stanu faktycznego, dotyczącego jego spraw podatkowych. Wydanie interpretacji jest załatwieniem zapytania prawnego określonego wnioskodawcy, który może się do niej zastosować i oczekiwać z tego tytułu ochrony prawnej. Jeżeli jednak ze stanu faktycznego pytania interpretacyjnego wynika, że dotyczy on innych podmiotów niż wnioskujący o wydanie interpretacji, wnioskodawca nie będzie mógł się do niej z ochronnym skutkiem prawnym zastosować. Udział w administracyjnym postępowaniu interpretacyjnym i zostanie adresatem interpretacji indywidualnej pomimo braku zgodnego z prawem przymiotu zainteresowanego w tym konkretnym postępowaniu nie przyniesie temu podmiotowi żadnych korzyści prawnych, skoro przeprowadzona przez organ ocena możliwości zastosowania i/lub wykładnia prawa dotyczyć będą stanu faktycznego i prawnego opodatkowania innych niż wnioskodawca albo też bliżej nie określonych podmiotów.

Wykładnia operatywna prawa dokonana w danej sprawie nie posiada formalnej mocy prawnej w innych postępowaniach. Nawet więc porównywalny pozytywnie podatkowy stan faktyczny nie uzasadnia odniesienia go oraz przekazanych na jego podstawie informacji o ocenie możliwości zastosowania i wykładni prawa w relacji do innych podmiotów. Interpretacja indywidualna nie jest prawem ani też źródłem prawa, a z racji zawarcia jej w piśmie administracyjnym, stanowiącym wynik postępowania administracyjnego w indywidualnej sprawie, jest prawnie znacząca tylko dla jej adresata, to jest wnioskodawcy i spełniającej wymogi prawa strony postępowania (zainteresowanego), w którym została wydana.

Na podstawie art. 14i § 3 Ordynacji podatkowej, interpretacje indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, są niezwłocznie zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej. Wszyscy mogą się z nimi zapoznać i postępować zgodnie z ich treścią, z uwagi na to, że dają one podstawy do relatywnie konkretnych prognoz w przedmiocie upublicznionych i przewidywalnych możliwości stosowania i wykładni prawa przez organy podatkowe, tym bardziej, że nieprawidłowe interpretacje indywidualne, na podstawie art. 14e § 2 Ordynacji podatkowej, podlegają zmianie a zmiana taka powinna być także publikowana w sposób wskazany w art. 14e § 2 ww. ustawy. Postępowanie zgodnie z interpretacją indywidualną przez podmiot nie będący jej adresatem nie wywołuje jednak dla niego ochrony prawnej - związanej tylko z osobą, wobec której w danej sprawie interpretacja zgodnie z prawem została wydana, chyba że stan faktyczny interpretacji wskazuje, że winna ona dotyczyć innych podmiotów niż jej adresat.

W sprawie niniejszej wnoszący żądanie udzielenia interpretacji nie mógł być w rozumieniu prawa zainteresowanym w postępowaniu interpretacyjnym.

Ze stanu faktycznego wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w sposób niewątpliwy wynika, że podmiot ubiegający się o wydanie interpretacji nie był w nim: podatnikiem, płatnikiem, inkasentem, osobą trzecią odpowiedzialną za zobowiązania podatkowe, osobą, u której wystąpiła zaległość podatkowa w rozumieniu art. 52 § 1 Ordynacji podatkowej, planującym utworzenie spółki, oddziału lub przedstawicielstwa.

Uzyskanie wiedzy o możliwości zastosowania i/lub wykładni prawa w odniesieniu do innych aniżeli wnioskujący o wydanie interpretacji albo nieokreślonych podmiotów realizować może tylko interes faktyczny i nie wskazuje na interes prawny konstytuujący "własną indywidualną sprawę podatkową", w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, żadną miarą nie jest to bowiem interpretacja we własnej podatkowej sprawie wnioskodawcy.

Przenosząc powyższe uwagi na stan faktyczny niniejszej sprawy należy podkreślić, iż rację miał organ odmawiając wszczęcia postępowania na podstawie art. 165a § 1 w związku z art. 14b § 1 i art. 14h Ordynacji podatkowej, bowiem strona skarżąca nie jest podmiotem zainteresowanym (w rozumieniu tego pojęcia przywołanym wyżej) wydaniem indywidualnej interpretacji. Z treści żądania strony skarżącej wynika bowiem, że interpretacja miałaby dotyczyć opodatkowania odrębnego podmiotu, jakim był sprzedawca (dostawca) towarów (segmentu LPG - zorganizowanej części przedsiębiorstwa) nabytego przez stronę skarżącą. Zatem skoro sprzedaży dokonał inny podmiot ("B" S.A.), to właśnie ten podmiot jest podatnikiem i zainteresowanym w rozumieniu przepisu 14b Ordynacji podatkowej i to on może domagać się wszczęcia postępowania. Skarżąca pozostaje natomiast nabywcą przedmiotowego segmentu LPG. Podmiotem zobowiązanym do realizacji obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży jest zatem kontrahent skarżącej. W sprawie tej Spółka nie posiada więc interesu prawnego wynikającego z prawa materialnego (ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – t.j. Dz. U. z 2011 r., nr 177. poz. 1054 ze zm.) a zatem nie jest stroną tego postępowania. W tej sytuacji były podstawy do zastosowania art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej i odmowy wszczęcia postępowania w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług. Powyższych poglądów nie może zmienić odmienne subiektywne odczucie strony skarżącej, która bardzo szeroko - w oderwaniu od istoty instytucji interpretacji indywidualnych – interpretuje pojęcie zainteresowanego jej udzieleniem.

Powyższe stanowisko przyjęte przez skład orzekający w niniejszej sprawie znajduje uzasadnienie w ugruntowanej linii orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (por. wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt I FSK 1761/12 i wyrok z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1126/12).

Odnosząc się do powołanych w skardze wyroków NSA z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 1572/12 oraz z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 4/12 słusznie zauważył organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę, że z okoliczności przedstawionych w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. wynika wprost, że podmiot, który wystąpił o wydanie interpretacji, w złożonym wniosku zadał pytania dotyczące nie tylko kwestii, czy czynność prawna ujęta w fakturze zakupu podlega zwolnieniu od podatku, ale wykazał związek konieczności posiadania wiedzy w tej kwestii z ewentualnym brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego w związku z otrzymaniem takiej faktury. Przedstawiona sytuacja nie zaistniała w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Tym samym, w okolicznościach rozpatrywanej sprawy nie można podzielić poglądu skarżącej wyrażonego za powołanym wyrokiem NSA z 25 czerwca 2012 r., że mogłaby korzystać z ochrony wynikającej z art. 14k Ordynacji podatkowej w przypadku rozpatrzenia jej wniosku i wydania interpretacji dotyczącej ewentualnego opodatkowania przez kontrahenta dokonanej transakcji dostawy segmentu LPG, ponieważ nie wskazała na związek przedstawionego stanu faktycznego z ewentualnym prawem do odliczenia podatku naliczonego.

Końcowo Sąd wskazuje, że specyfika postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej polega między innymi na tym, że organ dokonuje oceny prawnej przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego, bez możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego w trybie przepisów działu IV Ordynacji podatkowej. Podkreślenia wymaga, że w postępowaniu tym nie są brane pod uwagę żadne dowody, lecz wyłącznie stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę. Wskazać też trzeba, że w skardze wnioskodawca nie może modyfikować (uzupełniać) stanu faktycznego, gdyż Sąd poddaje ocenie rozstrzygnięcie organu wyrażone w oparciu o stan faktyczny podany we wniosku o wydanie interpretacji. Uwaga ta jest o tyle istotna, że na rozprawie w dniu 26 marca 2014 r. pełnomocnik skarżącej przedłożył kopie wniosków uzupełniających pierwotny wniosek wraz z dowodami ich nadania. Przedłożone przez stronę wnioski pozostają jednakże bez wpływu na rozstrzygnięcie, z powyższych powodów, a także z uwagi na fakt, że organ interpretujący potraktował je jako odrębne wnioski o udzielenie interpretacji.

Reasumując w ocenie Sądu nie znalazły usprawiedliwionych podstaw zarzuty zawarte w skardze. Sąd nie doszukał się także naruszenia innych przepisów prawa.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.