III SA/Łd 183/14

Uzasadnienie

III SA/Łd 183/14

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2012 r. Zastępca Naczelnika Wydziału [...] Komendy Powiatowej Policji w S. podkom. T. F. poinformował zastępcę Komendanta Powiatowego Policji w S. o nieprawidłowościach, jakie ujawnił podczas kontroli w sprawach ([...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]) przekazanych przez asp. P. P. w związku z udaniem się w/w funkcjonariusza na urlop wypoczynkowy i wnosił o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego.

W związku z powyższym w dniach od 14 listopada 2012 r. ( postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego – doręczone w tym samym dniu obwinionemu) do dnia 14 grudnia 2012 r. w stosunku do P. P. przeprowadzono postępowanie dyscyplinarne, zakończone postanowieniem rzecznika dyscyplinarnego z dnia 14 grudnia 2012 r. o zakończeniu czynności dowodowych i sporządzeniem sprawozdania z dnia 27 grudnia 2012 r.

Obwinionemu zarzucono, że będąc zobowiązanym jako detektyw Wydziału [...] KPP w S. do realizacji zadań stałych określonych w indywidualnej karcie opisu stanowiska pracy, w tym do prowadzenia postępowań przygotowawczych zgodnie z zasadami określonymi w prawie karnym materialnym i prawie karnym procesowym, a także dążenia do pełnego wykorzystania możliwości wykrywczych popełnił przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej poprzez niedopełnienie obowiązków służbowych w ten sposób, że :

1/ w sprawie nr [...]; [...]; [...] ( sprawa dotycząca uporczywego nękania [...] - czyn z art. 190a § 1 k.k.) po odebraniu z sekretariatu Wydziału [...] materiałów z dnia 26 kwietnia 2012 r. poza rozpytaniem i wszczęciem dochodzenia w okresie od 27 lipca do 3 września 2012 r. nie wykonał w sprawie jakichkolwiek dalszych czynności, a mianowicie nie wysłał osobie zgłaszającej o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia, nie przesłuchał żadnych świadków występujących w sprawie, nie wystąpił do Prokuratury Rejonowej w S. z wnioskiem o uzyskanie bilingów telefonicznych dopuszczając się bezczynności w prowadzonym postępowaniu, co skutkowało nieuzasadnioną przewlekłością postępowania tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji;

2/ w sprawie [...]; [...] ( sprawa dotycząca uporczywego nękania [...] - czyn z art. 190a § 1 k.k.) w okresie od dnia 30 lipca 2012 r., kiedy zostało wszczęte dochodzenie do dnia 3 września 2012 r. nie wysłał osobie zgłaszającej o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia, nie przesłuchał żadnych świadków występujących w sprawie, nie wystąpił do Prokuratury Rejonowej w S. z wnioskiem o uzyskanie bilingów telefonicznych dopuszczając się bezczynności w prowadzonym postępowaniu , co skutkowało nieuzasadnioną przewlekłością postępowania tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji;

3/ w sprawie nr [...], [...], [...] ( sprawa dotycząca nieumyślnego spowodowania śmierci [...]) prowadząc w okresie od dnia 9 lipca 2012 r. do 3 września 2012 r. postępowanie przygotowawcze nie sporządził wykazu dowodów rzeczowych tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy o Policji oraz

4/ w tej samej sprawie nr [...] nie wykonał poleceń prokuratora, jako organu uprawnionego do wydawania poleceń policjantom w ten sposób, że nie wykonał czynności zleconych pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. prokuratora nadzorującego to postępowanie w postaci ustalenia okoliczności powstania rany na głowie zmarłego, przesłuchania w charakterze świadka osób, z którymi zmarły kontaktował się przed śmiercią, przesłuchania właścicieli i mieszkańców posesji, na której doszło do zgonu, ustalenia czy zmarły spożywał alkohol sam, czy w towarzystwie innych osób i przesłuchania na tę okoliczność świadków, dopuszczając się bezczynności w prowadzonym postępowaniu, co w konsekwencji skutkowało nieuzasadnioną przewlekłością postępowania.

Orzeczeniem z dnia [...] Komendant Powiatowy Policji w S. uznał aspiranta P. P. winnym zrzucanych mu w pkt1- 4 czynów i na podstawie art. 134 pkt 3 ustawy o Policji wymierzył karę dyscyplinarną ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku.

Wskutek rozpatrzenia odwołania P. P. Komendant Wojewódzki Policji w Ł., po zapoznaniu się ze sprawozdaniem komisji powołanej do zbadania zaskarżonego orzeczenia, w dniu [...] orzeczeniem nr [...] uchylił w całości orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w S. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez przełożonego dyscyplinarnego nakazując uzupełnienie materiału dowodowego

Organ odwoławczy wskazał m.in, że zarzuty nie mogą obejmować okresu urlopowego obwinionego, a w opisie czynu w pkt 1 błędnie wskazano datę otrzymania materiałów na 26 kwietnia 2012 r.

Stwierdzono, że na bazie zebranych materiałów nie można jednoznacznie określić powodów bezczynności. Przedmiotem analizy muszą być poddane wszystkie powierzone obwinionemu postępowania i w sposób precyzyjny określona liczba dni, w których obwiniony mógł wykonywać czynności procesowe. Zgodzono się z obwinionym, że nie ma przepisu wskazującego na obowiązek doręczenia postanowienia o wszczęciu dochodzenia i nakazano uzupełnienie materiału dowodowego sprawy przez ustalenie, czy osoby zawiadamiające i pokrzywdzonych zawiadomiono o wszczęciu postępowania. Wskazano, że kwestia zaniechania wykonania czynności służbowej powinna być rozpatrzona w oparciu o Dział 15 Zarządzenia nr 1426 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 grudnia 2004 r., w tym należy ustalić, czy obwiniony był zapoznany z jej treścią . Nakazano dołączenie do akt karty przebiegu służby skarżącego, sporządzenie analizy obciążenia Policjantów W[...] KPP w S. za okres czerwiec, lipiec i sierpień z podaniem spraw wykrytych, spraw z zastosowanym środkiem zapobiegawczym w postaci tymczasowego aresztowania i spraw przejętych do prowadzenia od innych funkcjonariuszy. Nakazano ustalić, jakie czynności P. P. wykonywał w ramach dyżurów "S" w lipcu i sierpniu oraz czy i jakie czynności wykonywał na polecenie Naczelnika poza dyżurami, dokonać sprawdzenia pod kątem liczby i rodzaju czynności wykonywanych w prowadzonych postępowaniach przez asp. P. P. w okresie objętym zarzutami, uzyskać informację dotyczącą przeprowadzonej w dniu 3 września 2012 r. przez Zastępcę Naczelnika W[...] KPP w S. analizy spraw asp. P. P. odnośnie wszystkich skontrolowanych spraw.

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy załączono notatkę służbową sporządzoną przez Zastępcę Naczelnika W[...] , w której stwierdził on, że dokonał kontroli akt postępowań, które zdał przed urlopem asp. P. P. i w trzech sprawach dopatrzył się uchybień , zaś w kwestii pozostałych nie przypomina sobie czy były uchybienia i nie pamięta ile łącznie spraw przekazał odchodzący na urlop funkcjonariusz. Z kontroli sporządził notatkę i przedstawił Zastępcy Komendanta Powiatowego Policji w S. Załączono także zestawienie spraw będących w prowadzeniu w Wydziale [...] w okresie od 1 czerwca 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r., protokoły oględzin akt spraw prowadzonych przez obwinionego lub w których podejmował czynności, kartę przebiegu służby (zestawienie czynności k- 119 -120 akt postępowania), notatkę dotyczącą czynności procesowych podejmowanych przez obwinionego na dyżurach tzw."S" w czerwcu, lipcu i sierpniu oraz pismo Zastępcy Naczelnika W[...] dotyczące czynności podejmowanych przez policjantów na tych dyżurach, notatkę urzędową dotyczącą postępowań, w których zastosowany był środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania , przesłuchano osoby zgłaszające fakt popełnienia przestępstwa .

Po uzupełnieniu materiału dowodowego orzeczeniem z dnia [...], nr [...] , wydanym na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tj. Dz.U. z 2011 r. Nr 287 poz. 1687) Komendant Powiatowy Policji w S. uznał winnym aspiranta P. P. zrzucanych mu czynów, tj., tego że:

1. będąc zobowiązanym jako detektyw Wydziału [...] KPP w S. do realizacji zadań stałych określonych w indywidualnej karcie opisu stanowiska pracy, w tym do prowadzenia postępowań przygotowawczych zgodnie z zasadami określonymi w prawie karnym materialnym i prawie karnym procesowym, a także dążenia do pełnego wykorzystania możliwości wykrywczych popełnił przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej poprzez niedopełnienie obowiązków służbowych w ten sposób, że po odebraniu z sekretariatu Wydziału [...] materiałów z dnia 27 czerwca 2012 r. poza rozpytaniem i wszczęciem dochodzenia nie wykonał w sprawie jakichkolwiek dalszych czynności w okresie od 27 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r., a mianowicie: nie wysłał osobie zgłaszającej o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia; nie przesłuchał żadnych świadków występujących w sprawie; nie wystąpił do Prokuratury Rejonowej w S. z wnioskiem o uzyskanie bilingów telefonicznych dopuszczając się bezczynności w prowadzonym postępowaniu, co w konsekwencji skutkowało nieuzasadnioną przewlekłością postępowania nr [...]; [...]; [...],

2. będąc zobowiązanym jako detektyw Wydziału [...] KPP w S. do realizacji zadań stałych określonych w indywidualnej karcie opisu stanowiska pracy, w tym do prowadzenia postępowań przygotowawczych zgodnie z zasadami określonymi w prawie karnym materialnym i prawie karnym procesowym, a także dążenia do pełnego wykorzystania możliwości wykrywczych popełnił przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej poprzez niedopełnienie obowiązków służbowych w ten sposób, że w okresie od dnia 30 lipca 2012 r. kiedy zostało wszczęte dochodzenie do dnia 31 sierpnia 2012 r. nie wykonał w przedmiotowej sprawie żadnych dalszych czynności, a mianowicie: nie wysłał osobie zgłaszającej o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia; nie przesłuchał żadnych świadków występujących w sprawie; nie wystąpił do Prokuratury Rejonowej w S. z wnioskiem o uzyskanie bilingów telefonicznych dopuszczając się bezczynności w prowadzonym postępowaniu, co w konsekwencji skutkowało nieuzasadnioną przewlekłością postępowania [...]; [...] tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji;

3. będąc zobowiązanym jako detektyw Wydziału [...] KPP w S. do realizacji zadań stałych określonych w indywidualnej karcie opisu stanowiska pracy, w tym do prowadzenia postępowań przygotowawczych zgodnie z zasadami określonymi w prawie karnym materialnym i prawie karnym procesowym, a także dążenia do pełnego wykorzystania możliwości wykrywczych popełnił przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej poprzez zaniechanie wykonania czynności służbowej w ten sposób, że prowadząc w okresie od dnia 9 lipca 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r. postępowanie przygotowawcze nr [...], [...], [...] nie sporządził wykazu dowodów rzeczowych tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy o Policji.

4. będąc zobowiązanym jako detektyw Wydziału [...] KPP w S. do realizacji zadań stałych określonych w indywidualnej karcie opisu stanowiska pracy, w tym do prowadzenia postępowań przygotowawczych zgodnie z zasadami określonymi w prawie karnym materialnym i prawie karnym procesowym, a także dążenia do pełnego wykorzystania możliwości wykrywczych popełnił przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej poprzez niewykonanie poleceń prokuratora jako organu uprawnionego do wydawania poleceń policjantom w ten sposób, że nie wykonał czynności zleconych pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. prokuratora nadzorującego to postępowanie w postaci ustalenia okoliczności powstania rany na głowie zmarłego, przesłuchania w charakterze świadka osób, z którymi zmarły kontaktował się przed śmiercią, przesłuchania właścicieli i mieszkańców posesji, na której doszło do zgonu, ustalenia czy zmarły spożywał alkohol sam, czy w towarzystwie innych osób i przesłuchania na tę okoliczność świadków, dopuszczając się bezczynności w prowadzonym postępowaniu, co w konsekwencji skutkowało nieuzasadnioną przewlekłością postępowania nr [...]; [...]; [...] tj. o czyn określony w art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji;

i wymierzył mu za popełnienie tych czynów karę dyscyplinarną ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku.

W uzasadnieniu orzeczenia analizując zebrany materiał dowodowy organ ocenił, że rodzaj i ilość wykonywanych czynności przez asp. P. P. nie była zbyt duża. Występowały okresy, w których czynności wykonywane w przydzielonych postępowaniach sprowadzały się jedynie do sporządzenia notatki służbowej lub wydania postanowienia o wszczęciu dochodzenia . Gdyby więc obwiniony w pełni wykorzystał czas do realizacji zadań oraz działał efektywniej i lepiej planował wykonanie czynności, nie doprowadziłby do bezczynności w prowadzonych przez siebie postępowaniach. Organ stwierdził, że we wszystkich opisanych postępowaniach funkcjonariusz dopuścił się bezczynności i nieuzasadnionej przewlekłości jak również wykazał się brakiem zaangażowania i jakiejkolwiek inicjatywy. Funkcjonariusz o tak dużym doświadczeniu zawodowym winien działać sprawnie i efektywnie.

Od orzeczenia organu I instancji P. P. wniósł 6 maja 2013 r. odwołanie do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. Zarzucił, iż rozstrzygając przedmiotową sprawę Komendant Powiatowy Policji w S. nie wziął pod uwagę wytycznych zawartych w orzeczeniu nr [...] z [...], gdyż zarzuty nadal obejmują okres urlopowy tj. dni 13 -17 sierpnia 2012 r. , a także niewysłanie osobie zgłaszającej o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia. Wskazywał też, że przesłuchania tych osób były przeprowadzone po dziewięciu miesiącach od wszczęcia dochodzenia. Gdy chodzi o wykaz dowodów rzeczowych podnosił, że najpierw przedmiot musi być uznany za dowód rzeczowy w sprawie – tj. musi być wydane postanowienie w przedmiocie dowodów rzeczowych. W tej sprawie nie było pewności czy pętla będzie wydana, czy będzie stanowić przedmiot badań kryminalistycznych – decyzje w tej sprawie mógł podjąć tylko prokurator, gdyż postępowanie było prowadzone w formie śledztwa. Obwiniony nie zgadzał się też z zarzutem niewykonania poleceń prokuratora, ani z zarzutem nieuzasadnionej przewlekłości w pozostałych sprawach Zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, a w szczególności nie wzięcie pod uwagę ilości prowadzonych przez niego spraw oraz wykonywanych czynności bieżących zleconych przez przełożonego, jak również krótkiego 10 dniowego okresu pomiędzy urlopami, w trakcie którego miał podjąć czynności służbowe. Wskazywał, że wytyczne z prokuratury wpłynęły do W[...] w dniu 10 sierpnia 2012 r., więc mógł się z nimi zapoznać dopiero po powrocie z urlopu 20 sierpnia 2012 r. Do zdania sprawy przed urlopem, który rozpoczynał 3 września, miał tylko 10 dni roboczych i jeszcze około 40 innych postępowań. Organ nie wziął także pod uwagę, że w w/w okresie odwołujący pełnił dyżury w ramach grupy operacyjno-dochodzeniowej, dyżury domowe, jak również brał udział w konwojowaniu zatrzymanych do sądu bądź prokuratury. Nie wziął również pod uwagę wygenerowanych przez stronę w tym okresie nadgodzin oraz nie dokonał analizy obciążenia pozostałych funkcjonariuszy Wydziału [...]. W ocenie odwołującego zarzucone mu nieprawidłowości nie wynikały z jego zaniedbania, a spowodowane były nadmiernym obciążeniem, małą obsadą kadrową, jak również niewłaściwie zaplanowanymi urlopami pozostałych funkcjonariuszy.

Orzeczeniem z dnia [...], nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w Ł. uchylił zaskarżone orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w S. z dnia [...] w części dotyczącej uznania asp. P. P. za winnego zarzutu opisanego w pkt 4 orzeczenia i w tym zakresie uniewinnił obwinionego, a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji.

Powołując przepis art. 132. ust. 1 ustawy o Policji wskazał, że policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów ust. 2 tegoż artykułu.

Stosownie do art. 132 ust. 3 ustawy o Policji, naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności: odmowa wykonania albo niewykonanie rozkazu lub polecenia przełożonego, względnie organu uprawnionego na podstawie ustawy do wydawania poleceń policjantom, z wyłączeniem rozkazów i poleceń, o których mowa wart. 58 ust. 2 (pkt 1); zaniechanie czynności służbowej albo wykonanie jej w sposób nieprawidłowy (pkt 2); niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa (pkt 3).

W niniejszej sprawie w ocenie organu odwoławczego zebrany materiał dowodowy był wystarczający do wydania przedmiotowego orzeczenia, a zgłaszane w tym zakresie argumenty obwinionego uznać należał za niezasadne. Organ odwoławczy wskazał, że na podstawie listy obecności ustalono, iż frekwencja obwinionego w służbie w okresie czerwiec - wrzesień 2012 roku przedstawiała się następująco:

czerwiec - 1 służba, 2 i 3 wolne; służba od 4 do 6; 7 służba od 19.30 do 7.30; 18 wolne; 9 i 10 wolne; od 11 do 16 służba; 17 wolne; od 18 do 22 służba; 23 i 24 wolne; od 25 do 29 służba; 30 wolne;

lipiec - od 1 do 6 służba; 7 i 8 dni wolne od służby; do 9 do 13 służba; 14 służba;

15 wolne od służby; służba do 16 do 20; 21 wolne; służba od 22 do 27; do 28 do 29 wolne; 30 i 31 służba;

sierpień- służba od 1 od 3; 4 i 5 wolne od służby; służba od 6 do 10; 11 i 12 wolne; urlop do 13 do 17; 18 i 19 wolne; służba od 20 do 24; 25 i 26 wolne; służba od 27 do 31;

- wrzesień - 1 i 2 wolne; od 3 do 21 urlop; 22 i 23 wolne; służba od 24 do 28; 29 i 30 wolne.

Odnosząc się do pierwszego z przedstawionych obwinionemu zarzutu organ odwoławczy wskazał, że z karty nadzoru na postępowaniem [...] wynika, iż obwinionemu powierzono prowadzenie czynności w sprawie od 27 czerwca 2012 r. Począwszy od 10 września 2012 r. sprawę powierzono do prowadzenia asp. K. B. Zgodnie z poleceniem zapisanym przez podkom. T. F. w dniu 27 czerwca 2012 r., referent sprawy zobowiązany był w terminie do 23 lipca 2012 roku przeprowadzić czynności sprawdzające polegające na ustaleniu zaistnienia czynu zabronionego oraz podjąć decyzję merytoryczną odnośnie sposobu zakończenia postępowania sprawdzającego. Wytyczne te, w kontekście całokształtu sprawy, organ odwoławczy uznał za co najmniej lakoniczne. Równocześnie stwierdził, że z załączonych kserokopii akt postępowania wynika, iż działania obwinionego ograniczyły się do sporządzenia notatki w dniu 16 lipca 2013 r. oraz wydania postanowienia o wszczęciu dochodzenia w dniu 26 lipca 2013 r. W zakresie niewystąpienia do Prokuratury Rejonowej w S. o bilingi telefoniczne, oceniając to przez pryzmat charakteru sprawy, organ stwierdził, iż wystąpienie z takim wnioskiem było konieczne. Analiza i weryfikacja uzyskanych bilingów nakreśliłaby dalsze kierunki prowadzenia tegoż postępowania. W tym zakresie można mówić o uchybieniu procedury karnej. Za udowodniony uznany został fakt nieprzesłuchania, występujących w sprawie świadków. Podkreślono przy tym, iż zgodnie z art. 325h kpk dochodzenie można ograniczyć do ustalenia, czy zachodzą wystarczające podstawy do wniesienia aktu oskarżenia lub innego zakończenia postępowania. Należy jednak dokonać czynności przewidzianych w art. 321 § 1-5 kpk oraz w art. 325g § 2 kpk, przesłuchać podejrzanego i pokrzywdzonego oraz przeprowadzić i utrwalić w protokołach czynności, których nie będzie można powtórzyć. W zakresie niewysłania osobie zgłaszającej o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia, podkreślono, iż art. 305 § 4 kk stanowi, iż o wszczęciu, odmowie wszczęcia albo o umorzeniu śledztwa zawiadamia się osobę lub instytucję państwową, samorządową lub społeczną, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie (...). Sposobu wykonania tej czynności przepisy jednakże nie wskazują. Jednakże zebrany materiał dowodowy w postępowaniu dyscyplinarnym pozwala na przyjęcie, iż do takiego zawiadomienia nie doszło. Wskazuje na to nie tylko treść zeznań [...] ale również brak w materiałach postępowania jakiegokolwiek zapisu, iż do takiego zawiadomienia doszło.

Organ odwoławczy stwierdził, że zebrany materiał dowodowy nie pozwala jednocześnie na przyjęcie, iż do uchybień w powyższym postępowaniu doszło w wyniku zbytniego obciążenia pracą gdyż postępowanie to do prowadzenia obwiniony otrzymał w czerwcu 2012 r. zaś samo dochodzenie w lipcu 2012 r. Zachowanie obwinionego należało zatem uznać za niedbalstwo i tym samym można mu przypisać winę w rozumieniu art. 132a pkt 2 ustawy o Policji.

W zakresie drugiego z zarzucanych czynów organ odwoławczy stwierdził, że sprawa ta została przydzielona do prowadzenia obwinionemu w dniu 2 lipca 2013 r. W dniu 10 września 2012 r. została przepisana na asp. K. B. Z karty nadzoru wynika, iż asp. szt. R. K. - Naczelnik Wydziału [...] w dniu 2 lipca 2012 r. zlecił referentowi sprawy do dnia 30 lipca 2012 r. wykonanie czynności sprawdzających. Z załączonych kserokopii akt postępowania wynika iż dochodzenie w przedmiotowej sprawie zostało wszczęte w dniu 30 lipca 2012 r. Przełożony właściwy w sprawach dyscyplinarnych zarzucił obwinionemu zakres nieprawidłowości w prowadzonym postępowaniu identyczny jak w przypadku pierwszego czynu. Stąd też rozważania, co do prawa i uchybień procedury karnej opisane powyżej są aktualne również w zakresie tegoż zarzutu. Z tym ograniczeniem, iż zeznania [...] nie potwierdzają, iż została zawiadomiona o fakcie wszczęcia dochodzenia, zaś kserokopie akt postępowania nie potwierdzają iż do takiej czynności doszło.

Zdaniem Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. zebrany materiał dowodowy nie pozwala jednocześnie na przyjęcie, iż do uchybień w powyższym postępowaniu doszło w wyniku zbytniego obciążenia pracą, gdyż postępowanie to do prowadzenia obwiniony otrzymał w lipcu 2012 r.

Zachowanie obwinionego uznane zostało za niedbalstwo i tym samym można było przypisać mu winę w rozumieniu art. 132a pkt 2 ustawy o Policji.

W zakresie zarzutu opisanego w pkt 3 Komendant Wojewódzki Policji stwierdził, że poza sporem pozostaje, iż obwiniony nie sporządził wykazu dowodów rzeczonych, czego sam nie kwestionuje. Bezsprzecznie również obwiniony pobrał osobiście zabezpieczoną pętlę wisielczą, kwitując jej odbiór. Tym samym ciążył na nim obowiązek wydania postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych oraz sporządzenia wykazu dowodów rzeczowych. Postanowienie w przedmiocie dowodów rzeczowych należy wydać niezwłocznie po zatrzymaniu rzeczy, wskazując w jego treści miejsce i sposób ich przechowywania. Postanowienie w przedmiocie dowodów rzeczowych wymusza dyscyplinę postępowania z zatrzymanymi rzeczami, bowiem przedmioty wydane i znalezione w czasie przeszukania należy, po dokonaniu oględzin, sporządzeniu spisu i opisu zabrać, albo oddać na przechowanie osobie godnej zaufania (art. 228 § 1 kpk), bądź po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania zwrócić osobie uprawnionej (art. 230 § 2 kpk). Zdaniem organu odwoławczego sposób postępowania z dowodami rzeczowymi ocenić należy przez pryzmat działu 15 zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia 23 grudnia 2004 r., nr 1426 w sprawie metodyki wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych przez służby policyjne wyznaczone do wykrywania przestępstw i ich sprawców. W ramach prowadzonych czynności dowodowych ustalono, iż brak jest kart zapoznania obwinionego z tymże zarządzeniem. Podkreślono jednak, iż w/w akt prawny nie ma charakteru powszechnie obowiązujących źródeł prawa, a charakter tychże pragmatyk służbowych można porównać do polecenia służbowego. Oczywistym jest przy tym, iż wymóg wykonania polecenia służbowego musi wiązać się z uprzednim jego dotarciem do adresata. Innymi słowy nie można czynić zarzutu niewykonania obowiązków wynikających z pragmatyk służbowych bez uprzedniego zapoznania z nimi funkcjonariusza.

Jednakże w stanie faktycznym sprawy przyjąć należy, iż obwiniony mimo braku dokumentów potwierdzających zapoznanie go z powyższymi przepisami, znał jego treść. Wskazuje na to faktyczna realizacja przez niego obowiązków określonych w tejże pragmatyce. Podkreślić również należy, iż karta opisu stanowiska pracy w części zakres zadań i obowiązków pkt 22 stanowi o obowiązku dbałości o zabezpieczone dowody rzeczowe zgodnie z § 179 - 192 powołanego wcześniej zarządzenia. Z dokumentem tym obwiniony był zapoznany i przyjął do stosowania, co potwierdził podpisem. Zachowanie obwinionego należy uznać za niedbalstwo i tym samym można przypisać winę w rozumieniu art. 132a ustawy o Policji.

W zakresie zarzutu opisanego w pkt 4 podzielono argumenty obwinionego stwierdzając, że istotnie pismo prokuratury sygn. [...] z dnia 8 sierpnia 2012 r. wpłynęło do Komendy Powiatowej Policji w S. w dniu 9 sierpnia 2012 r. Zapisy na kserokopii pisma świadczą, iż na dziennik podawczy Wydziału [...] KPP w S. pismo to wpłynęło w dniu 10 sierpnia 2012 r. i brak jest na nim jakiejkolwiek adnotacji o przydzieleniu. Niewątpliwie dzień ten był ostatnim dniem służby obwinionego, po którym następował okres od 11 do 19 sierpnia, w którym miał wolne od służby, bądź przebywał na urlopie wypoczynkowym. Tym samym nie można wykluczyć, iż z treścią tegoż mógł zapoznać się dopiero w dniu 20 sierpnia. Dniami roboczymi, w których obwiniony mógł realizować wytyczne prokuratora były 20, 21, 23, 24 oraz 27, 28, 29, 30 i 31 sierpnia 2012 roku. Mając na uwadze, iż obwiniony realizował również czynności w innych postępowaniach, nie można z całą stanowczością stwierdzić, iż mógł zrealizować wytyczne zawarte w piśmie do dnia udania się na urlop. Tym samym, mając na uwadze istniejące wątpliwości należało je rozstrzygnąć na korzyść obwinionego i uznać go za niewinnego zarzucanego czynu.

Uzasadniając rodzaj nałożonej na stronę kary dyscyplinarnej organ odwoławczy wskazał, że brak jest dowodów świadczących o umyślności działania obwinionego. Zaniedbania obwinionego nie doprowadziły do utrudnienia procesu wykrywczego i nie przełożyły się na wynik prowadzonych postępowań. Niewątpliwie też, obwiniony był w znacznym stopniu obciążony zadaniami służbowymi, na co wpływ miała również frekwencja funkcjonariuszy, spowodowana zwolnieniami lekarskimi oraz trwającym w miesiącach lipiec - sierpień okresem urlopowym. Natomiast jako okoliczność mającą wpływ na zaostrzenie wymiaru kary uznano fakt popełnienia przewinienia dyscyplinarnego przez policjanta przed zatarciem wymierzonej mu kary dyscyplinarnej. Komendant Powiatowy Policji w S. orzeczeniem nr [...] z dnia [...] uznał asp. P. P. za winnego zarzucanych czynów i wymierzył karę dyscyplinarną nagany. W następstwie dalszych czynności prawnych orzeczenie stało się prawomocne w dniu 8 maja 2013 roku tj. dniu wydania orzeczenia przez organ odwoławczy. Z tych względów kara dyscyplinarna ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, jest adekwatna i proporcjonalna do stopnia zawinienia oraz rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na nim obowiązków służbowych. Oznacza ona wytknięcie ukaranemu niewłaściwego postępowania z uprzedzeniem go, że jeżeli ponownie popełni przewinienie dyscyplinarne, może zostać wyznaczony na niże stanowisko służbowe w trybie dyscyplinarnym lub ukarany surowszą karą dyscyplinarną.

P. P. zaskarżył powyższe orzeczenie w części uznającej go winnym zarzutów określonych w pkt 1-3 do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie art. 135g ust. 1 i 2 ustawy o Policji. Uzasadniając wskazał, że sprawy, w których zarzuca się mu niedopełnienie, czy też zaniechanie obowiązków służbowych zostały mu przydzielone w okresie urlopowym. Z uwagi na 50% frekwencję funkcjonariuszy na wydziale, policjanci, którzy pracowali byli obciążeni dodatkowo prowadzeniem postępowań zdanych przez osoby udające się na urlop oraz czynnościami bieżącymi zlecanymi przez zastępcę naczelnika. Skarżący ponowił nadto argumentację zawartą w odwołaniu od orzeczenia organu I instancji i w obszernym uzasadnieniu odniósł się do stawianych mu zarzutów. Odnosząc się do zaostrzenia wymierzonej mu kary dyscyplinarnej wskazał, że orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], nr [...] zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Na dzień wniesienia niniejszej skargi sprawa ta nie została zakończona. Tym samym w ocenie skarżącego właściwym byłoby wstrzymanie się z wydaniem orzeczenia dyscyplinarnego do czasu rozpoznania skargi przez Sąd. Ponadto powołanie się przez organy administracji na orzeczenie z dnia [...] , w sytuacji, w której nie upłynął jeszcze termin do jego zaskarżenia uznać należy za niedopuszczalne. Wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. w części uznającej go winnym zarzucanych mu czynów.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji w Ł. wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 13 września 2013 r., sygn. akt 904/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zawiesił postępowanie sądowoadministracyjne do czasu wydania prawomocnego wyroku wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi w sprawie ze skargi P. P. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 17 października 2013 r., sygn. akt 766/13 uchylił orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], nr [...]. Wyrok uprawomocnił się w dniu 11 stycznia 2014 r.

Postanowieniem z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt 904/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi podjął zawieszone postępowanie sądowoadministracyjne. Sprawa została wpisana pod nowy nr do Repertorium SA pod sygn. akt III SA/Łd 183/14.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 tej ustawy).

Zgodnie z treścią art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Z wymienionych przepisów wynika, że sąd bada legalność zaskarżonego aktu, czy jest on zgodny z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Przeprowadzona przez Sąd w niniejszej sprawie kontrola zaskarżonego aktu administracyjnego we wskazanym wyżej aspekcie wykazała, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane z naruszeniem prawa w stopniu obligującym do jego wyeliminowania z obrotu prawnego.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowią przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tj. Dz. U. z 2007 Nr 43, poz. 277 ze zm.).

Sposób i tryb prowadzenia postępowania dyscyplinarnego przeciwko funkcjonariuszom Policji reguluje w sposób szczegółowy i kompleksowy rozdział 10 powołanej ustawy

Zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy o Policji - policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Ustawa o Policji nie zawiera zamkniętego katalogu czynów, za popełnienie których policjant ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną. Wyliczenie zawarte w art. 132 ust. 3 ustawy o Policji ma charakter przykładowy, o czym świadczy sformułowanie "Naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności:" Katalog zachowań, które mogą zostać uznane za naruszenie dyscypliny służbowej ma zatem charakter otwarty To, czy za konkretny czyn funkcjonariusz policji może być pociągnięty do odpowiedzialności dyscyplinarnej oceniać należy w świetle zadań, jakie na mocy ustawy ma realizować. Zadania te określone zostały w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji, a także w rocie ślubowania, które policjant składa przed podjęciem służby ( por. wyrok NSA z 23 maja 2006 r. sygn. I OSK 1188/05 , wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 24 stycznia 2012 r. sygn. II SA/Bd 1376/11, wyrok NSA z 9 maja 2012 r. sygn. I OSK 1986/11 ).

Zgodnie z art. 132 ust. 2 ustawy, naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Tak więc przesłanką warunkującą poniesienie odpowiedzialności dyscyplinarnej jest przypisanie funkcjonariuszowi winy. Jeżeli funkcjonariuszowi nie można przypisać winy, oznacza to, że nie popełnił on przewinienia dyscyplinarnego

W świetle postanowień art. 132a ustawy o Policji, przewinienie dyscyplinarne jest zawinione wtedy, gdy policjant: 1) ma zamiar jego popełnienia, to jest chce je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi; 2) nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć. Przewinienie dyscyplinarne policjant może popełnić więc zarówno z winy umyślnej jak i nieumyślnej. Definicja "winy" w postępowaniu dyscyplinarnym funkcjonariuszy Policji jest zbieżna z definicją winy w postępowaniu karnym.

W rozpatrywanej sprawie dwa pierwsze zarzuty postawione skarżącemu zakwalifikowano jako czyn z art. 132 ust 3 pkt 3 ustawy tj naruszenie dyscypliny służbowej polegające na niedopełnieniu obowiązków służbowych albo przekroczeniu uprawnień określonych w przepisach prawa. Trzeci zaś zarzut, jako czyn z art. 132 ust 3 pkt 2 tj. naruszenie dyscypliny służbowej polegające na zaniechaniu czynności służbowej albo wykonanie jej w sposób nieprawidłowy. Od czwartego zarzutu skarżący został uniewinniony. Organ uznał, że w świetle zebranego w sprawie materiału obwiniony naruszył dyscyplinę służbową w sposób opisany w pkt 1-3 z niedbalstwa, co oznacza, że przyjął, że skarżący niemając zamiaru popełnienia przewinienia dyscyplinarnego popełnił je na skutek niezachowania ostrożności wymaganej przy prowadzeniu spraw mimo, że taką możliwość mógł i powinien przewidzieć. Uzasadnienie przypisania skarżącemu winy nieumyślnej w postaci niedbalstwa sprowadza się w zaskarżonej decyzji praktycznie do gołosłownego stwierdzenia, że " zebrany materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż do uchybień w postępowaniu doszło w wyniku zbytniego obciążenia pracą" i podania daty przekazania funkcjonariuszowi spraw do prowadzenia (1 zarzut czerwiec, 2 zarzut lipiec 2012 r.). Na jakiej podstawie organ doszedł do powyższych wniosków uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie wskazuje. Organ odwoławczy nie wyjaśnia także konkretnie, na czym w jego ocenie polegało niedbalstwo obwinionego i dlaczego uznaje, że skarżący w otrzymanych do prowadzenia przedmiotowych sprawach mógł zaplanować, a następnie przeprowadzić wszystkie konieczne czynności procesowe przed pójściem na urlop tj. do dnia 31 sierpnia 2012 r. włącznie ( z wyłączeniem jednak okresu od 11 do 19 sierpnia 2012 r.). W szczególności organ odwoławczy nie odniósł się do wszystkich argumentów skarżącego, w szczególności dotyczących obciążenia pracą. Należy zauważyć, że w toku całego postępowania skarżący konsekwentnie podnosił, że przyczyną niewykonania wszystkich niezbędnych czynności w prowadzonych postępowaniach był nadmiar obowiązków w okresie wakacyjnym spowodowany zmniejszeniem stanu osobowego spowodowanym urlopami i zwolnieniami lekarskimi a także nierównomierne obciążanie tymi obowiązkami. Konieczność wyjaśnienia tych wątpliwości była m.in. przyczyną uchylenia pierwszego orzeczenia dyscyplinarnego organu I instancji w celu precyzyjnego ustalenia obciążenia skarżącego i pozostałych policjantów Wydziału [...] KPP w S. Mimo wykonania szeregu bardzo pracochłonnych czynności , zebrany w sprawie materiał dowodowy nie został należycie oceniony i, zdaniem sądu, nadal nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, czy niedopełnienie obowiązków służbowych i zaniechanie czynności służbowej wynikało z niedbalstwa skarżącego, czy z obiektywnej niemożności wywiązania się ze wszystkich nałożonych na niego zadań w terminie. Jak wskazał organ odwoławczy w swoim orzeczeniu z dnia [...] "ustalenie realnej szansy skutecznego przeprowadzenia wszystkich czynności w sprawach jest istotnym elementem zarzuconej obwinionemu bezczynności" W ocenie sądu, przeprowadzone postępowanie wyjaśniające, nadal tej okoliczności, w odniesieniu do stawianych skarżącemu zarzutów, nie wykazało w sposób nie budzący wątpliwości. Tymczasem aby skutecznie postawić funkcjonariuszowi zarzut niedopełnienia obowiązków służbowych organ musi wykazać, że wykonanie tych obowiązków w należyty sposób było obiektywnie możliwe, a ich niewykonanie ( zaniechanie wykonania ) jest wynikiem zawinionego naruszenia przez funkcjonariusza obowiązków, które w rozpoznawanej sprawie miałoby polegać na niewłaściwym wykorzystywaniu i organizowaniu sobie czasu pracy. Organ porównuje jedynie datę przekazania spraw funkcjonariuszowi do prowadzenia z datą ich zdania przełożonemu przed pójściem na urlop i uznaje to za wystarczające do stwierdzenia, że nieprzeprowadzenie w tym okresie ( od czerwca i od lipca do końca sierpnia ) czynności przesłuchania świadków , wystąpienia do Prokuratury Rejonowej w S. o bilingi telefoniczne i zawiadomienia osoby zgłaszającej o przestępstwie o wszczęciu dochodzenia należy uznać za niedbalstwo. W przekonaniu sądu taka ocena nie może być uznana za wystarczającą do uznania winy skarżącego. Uzasadnienie decyzji nie wyjaśnia też, jakie okoliczności organ brał pod uwagę uznając, że brak podstaw aby przyjąć, że do uchybień doszło w wyniku zbytniego obciążenia pracą. W związku z tym zauważyć należy, że sposób organizowania pracy, planowania kolejnych czynności w sprawach nie należał jednak wyłącznie do funkcjonariusza, gdyż musiał on także wykonywać bieżące polecenia przełożonego, co wynika z ustaleń poczynionych przez organ I instancji m.in. na podstawie zeznań bezpośredniego przełożonego skarżącego. Tych czynności, a także brania udziału w konwojach sporządzony wykaz czynności nie zawiera. Nie jest też do końca zrozumiałe i konsekwentne stanowisko organu I i II instancji, które sytuacji, w której pracuje tylko połowa składu osobowego Wydziału , a druga połowa przebywa na urlopie lub zwolnieniach lekarskich nie ocenia jako sytuacji, w której występuje przeciążenie pracą dla pracujących funkcjonariuszy. Taka ocena może budzić wątpliwości, szczególnie w świetle argumentów skarżącego i zgłaszanych przez niego uwag i dlatego winna zostać szczegółowo wyjaśniona i uzasadniona. Rzecznik dyscyplinarny przesłuchiwał wprawdzie w charakterze świadka bezpośredniego przełożonego skarżącego, ale przesłuchanie dotyczyło głównie spraw, w których dopatrzył się on uchybień oraz analizy obciążeń policjantów sporządzonej w dniu 21 sierpnia 2012 r ( k-121 -123 tom I akt adm.). Z przesłuchania wynika, że w ocenie bezpośredniego przełożonego, obwiniony był obciążany postępowaniami jak inni funkcjonariusze i nie informował go o jakichkolwiek okolicznościach utrudniających lub uniemożliwiających realizację zadań lub poleceń w przydzielonych sprawach. Zeznania nie dotyczyły kwestii związanych ze zbyt małą obsadą kadrową w miesiącach VII-VIII, ani tego czy problemy z terminową realizacją czynności w prowadzonych sprawach mieli w tym okresie także inni funkcjonariusze, (tyle, że skontrolowano tylko skarżącego) i czy ilość spraw przypadających na jednego funkcjonariusza w tym okresie była większa niż zwykle i o ile. Do akt postępowania załączono analizę obciążeń policjantów sporządzoną 21 sierpnia 2012 r. jeszcze przed zdaniem akt przez skarżącego przed urlopem, który rozpoczynał się 3 września. Jeżeli takie analizy były sporządzane przez bezpośredniego przełożonego obwinionego funkcjonariusza częściej, to ich załączenie i porównanie mogło by ułatwić ocenę obciążenia pracą w lipcu i sierpniu 2012r. i zasadności stanowiska organu.

Zdaniem sądu, wypisanie, na podstawie akt prowadzonych postępowań, wszystkich czynności podejmowanych przez skarżącego, bez poddania ich analizie i bez porównania z czynnościami innych funkcjonariuszy w tym samym okresie nie pozwala na dokonanie odpowiedzialnej oceny prawidłowości wykonywania obowiązków służbowych przez skarżącego. Np. z odnotowania faktu sporządzenia przez skarżącego notatki urzędowej w jakiejś sprawie nie wynika nakład czasu i pracy jaki został jej poświęcony, a może on bardzo się różnić. Ponadto organ ustalił wprawdzie liczbę spraw prowadzonych w Wydziale z zastosowanym środkiem zapobiegawczym w postaci tymczasowego aresztowania i wynika z niej, że od początku roku 2012 było 9 takich spraw z czego trzy prowadził skarżący, a pozostałe 6 spraw prowadziło 4 funkcjonariuszy : podkom. A P. -2 postępowania, mł. asp. D. B. – 2 postępowania , asp. K B. 1 i mł. asp. M J. 1 . Z notatki nie wynika jednak ile osób było tymczasowo aresztowanych w każdej ze spraw, a wiąże się to z odpowiednio większym nakładem pracy, co podnosił skarżący. Organ nie odniósł się także do tej kwestii. Niewątpliwie zaś w świetle tej notatki najwięcej takich spraw prowadził skarżący ( 1/3 przy 14 policjantach pracujących w Wydziale), z czego jedną do dnia 26 czerwca 2012 r., a drugą od 11 maja do 11 września 2012 r.(!). Dat prowadzenia pozostałych postępowań notatka też już nie podaje.

W takiej sytuacji trudno przyjąć, że organ ustalił i należycie ocenił wszystkie istotne dla sprawy okoliczności dotyczące stopnia obciążenia pracą funkcjonariusza w okresie lipiec – sierpień 2012 i realną możliwość wywiązania się przez niego ze wszystkich nałożonych zadań w terminie. W wyroku z dnia 5 października 2011 r. w sprawie sygn. I OSK 468/11 NSA stwierdził, że ustalając czy dane zdarzenie miało miejsce organ zobowiązany jest odnieść się do wszystkich okoliczności występujących w sprawie oraz wskazać, które uznał za udowodnione i dlaczego . Dopiero prawidłowe ustalenie stanu faktycznego daje podstawę i możliwość dokonania prawidłowej jego kwalifikacji przez organ dyscyplinarny. Niedokładne ustalenie stanu faktycznego w sprawie, w tym przede wszystkim okoliczności popełnienia czynu, jest poważnym błędem, który skutkuje uchyleniem orzeczenia dyscyplinarnego przez sąd.

Należy także przypomnieć, że w świetle art. 135 g ust. 1 i 2 ustawy przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny są obowiązani badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jaki i na niekorzyść obwinionego (ust. 1), a obwinionego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym orzeczeniem. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego.(ust. 2).

Dodatkowo zauważyć należy, że treść zarzutów 1-3, które wobec obwinionego utrzymał w mocy organ odwoławczy, mimo ich zmiany, nadal obejmuje urlop skarżącego, z którego korzystał w okresie od 13 do 17 sierpnia 2012 r.

Niezależnie od tego, że w ocenie Sądu wątpliwości budziły ustalenia organu i prawidłowość dokonanej oceny materiału dowodowego, zaskarżone orzeczenie podlegało uchyleniu również ze względu na brak należytego uzasadnienia orzeczonej kary.

Jak wynika z treści zacytowanego już wyżej art. 132a ustawy o Policji, wina określona w powołanym przepisie związana jest zarówno z umyślnym, jak i nieumyślnym przewinieniem dyscyplinarnym. Stopień winy powinien mieć wpływ na wymiar kary, albowiem zgodnie z art. 134h ust. 1 ustawy o Policji, wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby.

W art. 134 ustawy określone zostały kary dyscyplinarne. Zgodnie z tym przepisem karami dyscyplinarnymi są:

1) nagana;

2) zakaz opuszczania wyznaczonego miejsca przebywania;

3) ostrzeżenie o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku;

4) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe;

5) obniżenie stopnia;

6) wydalenie ze służby.

Przedstawiona w powyższym przepisie gradacja kar jest swego rodzaju stopniowaniem środków jakie mogą być zastosowane w konkretnej sprawie. Ustawodawca nie określił jednak jakiemu przewinieniu służbowemu odpowiada każdy z nich. Pozostawił to do uznania właściwego organu. Kontrola uznaniowości w tym zakresie sprowadza się w istocie do oceny, czy organ badał sprawę w zakresie dyrektyw ustawowych, jak również czy zebrał i rozważył cały materiał dowodowy, Wymierzenie w postępowaniu dyscyplinarnym kary, musi być - zdaniem Sądu – poprzedzone bardzo wnikliwą i obiektywną oceną. Aby nie można było postawić zarzutu dowolności, co do zastosowanej sankcji.

Organ ma obowiązek uwzględnienia i rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć wpływ na rozmiar kary ( art. 134 h ust. 1-4 ustawy) , a więc zarówno wpływających na jej zaostrzenie jak i złagodzenie.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że kara ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku orzeczona została wobec skarżącego w orzeczeniu uznającym go za winnego popełnienia 4 przewinień dyscyplinarnych. Mimo uniewinnienia skarżącego od zarzutu popełnienia czwartego - w ocenie sądu - najpoważniejszego przewinienia służbowego, kara pozostała niezmieniona, a organ w żaden sposób nie uzasadnił tego rozstrzygnięcia. Tymczasem, jeżeli zgodnie z art. 134g ust. 2 ustawy o Policji za popełnienie kilku przewinień dyscyplinarnych można wymierzyć jedną karę dyscyplinarną odpowiednio surowszą, to uznanie, że niektóre zachowania nie stanowią przewinienia dyscyplinarnego powinno wpływać na zmniejszenie wymierzonej kary lub uzasadnienie orzeczenia powinno wskazywać , jakie okoliczności spowodowały, że organ nie zdecydował o orzeczeniu kary mniej surowej.

Ponadto jako okoliczność wpływającą na zaostrzenie kary organ przyjął fakt wcześniejszego ukarania skarżącego karą nagany w orzeczeniu nr [...] z dnia [...], które stało się prawomocne ( art. 135o ust.1 pkt 2 ustawy) po utrzymaniu go w mocy orzeczeniem Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...]. Jak sądowi z urzędu wiadomo, wyrokiem z dnia 17 października 2013 r. WSA w Łodzi uchylił orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], a wyrok ten uprawomocnił się 11 stycznia 2014 r. Odpadła więc przesłanka do zaostrzenia kary określona w art. 134h ust. 2 pkt 2 ustawy

Kara wymierzana funkcjonariuszowi spełnia oczywiście różne cele, ale organ dokonując wyboru kary powinien mieć na uwadze aby przede wszystkim była ona adekwatna do popełnionego przewinienia. Rozważania, z których będzie wynikać, ze organ wziął pod uwagę wszystkie okoliczności powinny być zawarte w uzasadnieniu orzeczenia.

Z powyższych względów uznając, że organ odwoławczy naruszył art. 135g ust. 1 i 2 i art. 135 j ust. 1 i 2 , ustawy o Policji i uznając, że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. orzekł jak sentencji .

ds