II SA/Kr 121/14

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 3 października 2013 r. nr [...] znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] uznał za nieuzasadnione zarzuty zgłoszone przez zobowiązanego A. R. w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 12 sierpnia 2013 r.

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazano art. 34 pkt 1 w związku z art. 33 pkt 5 i 8 oraz art. 20 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229 poz.1594 - dalej w skrócie u.p.e.a.)

W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji wyjaśnił, że egzekwowany obowiązek wynika z decyzji z dnia 1 sierpnia 2006 r. znak: [...], którą Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] nakazał inwestorowi A. R. doprowadzenie remontowanych i przebudowywanych pomieszczeń lokalu znajdującego się na I piętrze budynku mieszkalno-usługowego "[...]" zlokalizowanego przy ul. K. w K. do stanu poprzedniego tj. stanu z dnia 27 sierpnia 2005 r. (opisanego w przedłożonej inwentaryzacji oraz ekspertyzie technicznej - pkt 7), wobec samowolnego wykonania robót pomimo ich wstrzymania postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2005 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. (zwanego dalej WINB) z dnia 24 czerwca 2009 r. znak: [...]. Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 169/11 oddalił skargę wniesioną przez A. R. na ww. decyzję z dnia 24 czerwca 2009 r.

Organ wyjaśnił także, że przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego wezwał zobowiązanego A. R. upomnieniem nr [...] z dnia 28 listopada 2012 r., do dobrowolnego wykonania ciążącego na nim obowiązku. W upomnieniu zawarte było pouczenie, że jeżeli obowiązek nie zostanie wykonany w terminie 7 dni od daty otrzymania ww. upomnienia zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne. Dalsze uchylanie się zobowiązanego od wykonania obowiązku było powodem wystawienia przez PINB tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 12 sierpnia 2013 r., stosowanego w egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym.

Od powyższego tytułu zobowiązany wniósł zarzut niewykonalności nałożonego na niego obowiązku o charakterze niepieniężnym na podstawie art. 33 pkt 5 u.p.e.a. oraz zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego na podstawie art. 33 pkt 8 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Rozpoznając powyższe zarzuty organ stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie występują żadne przeszkody o charakterze faktycznym, gdyż nie ma przeszkód do wykonania określonych w egzekwowanej decyzji robót budowlanych. Nakazane prace nie stanowią robót, które z uwzględnieniem aktualnych osiągnięć wiedzy i techniki nie mogłyby być wykonane natychmiast.

Odnośnie przeszkód prawnych wpływających na wykonalność nałożonego obowiązku organ wskazał, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego stanowiąca podstawę przedmiotowej egzekucji była poddana kontroli instancyjnej przez organ tj. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz sądowej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Dlatego też obecnie nie ma podstawy, aby uznać, że decyzja ta w jakikolwiek sposób jest sprzeczna z prawem. Co do zajęcia pomieszczeń w których należy wykonać prace przez osoby trzecie, organ wskazał, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 1 sierpnia 2006 r., stała się prawomocna z dniem 30 sierpnia 2011 r. Od tego czasu zobowiązany wiedział, że ciążący na nim obowiązek należy wykonać niezwłocznie. Nawet jednak gdyby zobowiązany oddał pomieszczenia budynku mieszkalno - usługowego przy ul. K. na podstawie umów cywilnych osobom trzecim do używania mógł skorzystać z przysługującego mu prawa rozwiązania umowy i wykonać nałożony na niego obowiązek.

Organ podkreślił, że zawierane umowy cywilne przekazujące pomieszczenia w których należy wykonać określone w decyzji prace były zawierane na własne ryzyko zobowiązanego i nie mogą w żadnym przypadku stanowić zarzutu niemożności wykonania egzekwowanego obowiązku. Odnośnie wyjaśnień zobowiązanego, iż nie ma możliwości wstępu do pomieszczeń w celu wykonania nakazanych prac, gdyż naruszyłby w posiadaniu posiadaczy tychże lokali – organ wskazał, że zobowiązany od trzech lat nie skorzystał z przysługującego mu prawa ochrony własności, nadto pozostaje w bezczynności i zasłaniania się instytucją ochrony posiadania w celu niewykonania ciążącego na nim obowiązku.

Co do podniesionego przez zobowiązanego zarzutu zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego, organ wyjaśnił, że środkami egzekucyjnymi stosowanymi w egzekucji należności niepieniężnych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego mogą być wyłącznie: grzywna w celu przymuszenia oraz wykonanie zastępcze. W przedmiotowym postępowaniu egzekucyjnym nie zastosowano jeszcze żadnego środka egzekucyjnego, a więc zarzut ten jest bezzasadny.

W zażaleniu wniesionym od powyższego postanowienie A. R. podniósł, że w niniejszej sprawie występuje przesłanka o jakiej mowa w art. 33 pkt 5 u.p.e.a. tj. niewykonalność nałożonego obowiązku.

W obecnym stanie faktycznym i prawnym pomieszczenia, których dotyczy obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego znajdują się w posiadaniu innych osób –tj. M. M.. Tym samym zobowiązany nie jest w świetle przepisów prawa cywilnego aktualnie ich posiadaczem. Wejście przez zobowiązanego do pomieszczeń w celu dokonania stosownych prac mogłoby więc zostać potraktowane jako bezprawne działanie. Zgodnie z art. 342 K.c. nie wolno samowolnie naruszać posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze. Natomiast posiadaczowi przysługuje prawo do zastosowania obrony koniecznej, ażeby odeprzeć samowolne naruszenie posiadania (art. 34 K.c).

Przedmiotowe pomieszczenia nie zostały oddane osobom trzecim w posiadanie zależne na podstawie umów cywilnoprawnych. Zgodnie z prawem objął je w posiadanie, jeden ze współwłaścicieli nieruchomości, tj. M. M. (jako posiadacz samoistny). Tym samym autor zażalenia podniósł, iż nie mógł skorzystać z przepisów prawa dotyczących obrony posesoryjnej, ponieważ ten środek prawny przysługuje jedynie wówczas kiedy doszło do naruszenia prawa posiadania. Natomiast w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia prawa posiadania, ponieważ M. M. zajmuje pomieszczenia zgodnie z prawem jako posiadacz i jednocześnie współwłaściciel przedmiotowej nieruchomości.

Dodatkowo A. R. podniósł, że w obecnym stanie faktycznym próba wejścia przez niego do przedmiotowych pomieszczeń mogłaby spowodować złożenie przez obecnego posiadacza M. M. zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa określonego w art. 193 K.k. (naruszenie miru domowego).

Nadto A. R. dodał, że dokonanie stosownych prac spowodowałoby znaczne trudności dla M. M. zajmującego pomieszczenia. Koszty przywrócenia stanu poprzedniego byłyby niewspółmierne wysokie w stosunku do rodzaju wykonanych robót budowlanych, których dotyczy obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego.

Rozpoznając powyższe zażalenie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. postanowieniem z dnia 21 listopada 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazano art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267) w związku z art. 18 oraz art. 23 § 1 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2012r., nr 1015 ze zm.).

W uzasadnieniu organ wskazał, że niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym oznacza, iż istnieją niezależne od zobowiązanego i trwałe przyczyny powodujące niemożność wykonania tego obowiązku. Adresat obowiązku musi być trwale pozbawiony możliwości jego wykonania. Przeszkody skutkujące niewykonalnością obowiązku mogą zaś mieć charakter faktyczny lub prawny. Obowiązek jest niewykonalny z przyczyn faktycznych, jeżeli nie istnieją techniczne możliwości jego realizacji.

W ocenie organu z akt postępowania egzekucyjnego i okoliczności podnoszonych przez zobowiązanego nie wynika, aby w przedmiotowej sprawie występowały trwałe i nieusuwalne przeszkody, które uzasadniałyby niewykonalność egzekwowanego obowiązku o charakterze niepieniężnym w rozumieniu art. 33 pkt 5 u.p.e.a. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że o niewykonalności obowiązku w nie przesądza podnoszona przez zobowiązanego trudność związana z zajmowaniem lokalu, w którym należy przeprowadzić wskazane prace przez osobę trzecią. Wskazane przez zobowiązanego trudności nie mają bowiem charakteru trwałego i pozostają bez wpływu na techniczne możliwości realizacji egzekwowanego obowiązku.

Organ podkreślił, że w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż zajmowanie lokalu przez lokatorów nie jest okolicznością mającą wpływ na ocenę wykonalności obowiązku, w przypadku kiedy obowiązek jest technicznie i prawnie wykonalny. Dlatego też fakt zajmowania lokalu przez jednego ze współwłaścicieli nie stanowi o trwałej niewykonalności obowiązku wynikającego z egzekwowanej decyzji.

Organ zwrócił uwagę, że również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przy rozpatrywaniu skargi A. R. na decyzję z dnia 24 czerwca 2009 r. znak: [...] w uzasadnieniu wyroku sygn. akt II SA/Kr 169/11 potwierdził nałożenie obowiązku wykonania robót na inwestora, jako osobę odpowiedzialną za naruszenie prawa swoim zachowaniem, wskazując, że stosunki właścicielskie pozostają bez znaczenia dla decyzji z której wynika nałożony na A. R. obowiązek.

Organ podniósł również, że zajmowanie obecnie lokalu przez jednego ze współwłaścicieli nie może być traktowane jako stała i nieusuwalna przyczyna niewykonalności obowiązku. Nie zaistniały również w przedmiotowej sprawie okoliczności przemawiające za uwzględnieniem zarzutu zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego (33 pkt 8 u.p.e.a.). Organ nie wydał bowiem jeszcze jakiegokolwiek postanowienia o nałożeniu na zobowiązanego, środka egzekucyjnego. Nie jest możliwe skuteczne zgłoszenie zarzutu niedopuszczalności zastosowanego środka egzekucyjnego przed zastosowaniem tego środka.

Reasumując, w ocenie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. organ I instancji prawidłowo odniósł się w postanowieniu do zgłoszonych przez zobowiązanego zarzutów: niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym (art. 33 pkt 5 u.p.e.a.) i zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego (art. 33 pkt 8 u.p.e.a.), odmawiając ich uwzględnienia.

Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł A. R. zarzucając naruszenie art. 33 pkt 5 u.p.e.a. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie przez organ II instancji, że nałożony na zobowiązanego tytułem wykonawczym obowiązek o charakterze niepieniężnym jest wykonalny, w sytuacji kiedy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż obowiązek jest niewykonalny.

Skarżący podniósł, że w obecnym stanie faktycznym i prawnym pomieszczenia, których dotyczy obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego znajdują się w posiadaniu innych osób - konkretnie M. M.. Tym samym skarżący nie jest w świetle przepisów prawa cywilnego aktualnie ich posiadaczem. Wejście przez zobowiązanego do pomieszczeń w celu dokonania stosownych prac mogłoby zostać potraktowane przez zajmującego lokal jako bezprawne działanie - naruszenie jego prawa posiadania. Zgodnie bowiem z kodeksem cywilnym nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze (art. 342 K.c). Natomiast posiadaczowi przysługuje prawo do zastosowania obrony koniecznej, ażeby odeprzeć samowolne naruszenie posiadania (art. 343 K.c).

W związku z powyższym w świetle obowiązujących przepisów prawa obowiązek nałożony na skarżącego jest niewykonalny ze względu na okoliczność, iż jego wykonanie spowoduje naruszenie konkretnych przepisów prawa. Skarżący nie zaprzeczył, że M. M. jest współwłaścicielem nieruchomości, jednakże zwrócił uwagę na okoliczność, iż w tym przypadku jest on jednocześnie posiadaczem konkretnego lokalu, co powoduje, iż w tym wypadku znajdują zastosowanie przepisy prawa cywilnego (w tym o ochronie prawa do posiadania). Zgodnie z prawem M. M. wszedł w posiadanie pomieszczeń, tj. objął je w posiadanie, jako jeden ze współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości (posiadacz samoistny). Skarżący zaznaczył, iż nie mógł więc skorzystać z przepisów prawa dotyczących obrony posesoryjnej, ponieważ ten środek prawny przysługuje jedynie wówczas kiedy doszło do naruszenia prawa posiadania. Natomiast w niniejszej sprawie M. M. zajmuje pomieszczenia zgodnie z prawem jako posiadacz i jednocześnie współwłaściciel przedmiotowej nieruchomości. Zdaniem autora skargi wejście przez skarżącego do pomieszczeń zajmowanych przez M. M. w celu wykonania nałożonego na niego tytułem wykonawczym obowiązku oznaczałoby zatem naruszenie prawa posiadania.

Skarżący podniósł także, że w obecnym stanie faktycznym próba wejścia do przedmiotowych pomieszczeń mogłaby spowodować złożenie przez obecnego posiadacza M. M. zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa określonego w art. 193 K.k. (naruszenie miru domowego). Skarżący powołując się na wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 26 kwietnia 2007 r. w Katowicach sygn. akt II Aka 57/07 wskazał, że pojęcie "wtargnięcia do mieszkania" obejmuje wszelkie formy przedostania się (wejścia) do cudzego zamkniętego mieszkania czy innego pomieszczenia chronionego "mirem domowym", wbrew wyraźnej woli jego dysponenta.

Z ostrożności procesowej skarżący podniósł, że w świetle obowiązujących przepisów prawa przedmiotowe postanowienie mogłoby zostać uznane za nieważne z uwagi na okoliczność, iż jego wykonanie mogłoby wywołać czyn zagrożony karą (art. 156 § 1 pkt 6 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a.).

Ponadto skarżący dodał, że dokonanie stosownych prac spowodowałoby znaczne trudności dla M. M. zajmującego pomieszczenia. Koszty przywrócenia stanu poprzedniego byłyby niewspółmierne wysokie w stosunku do rodzaju wykonanych robót budowlanych, których dotyczy obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego. Nadto jednym ze skutków wykonania nałożonego obowiązku byłaby potrzeba wyłączenia przedmiotowych pomieszczeń na pewien okres czasu z możliwości ich użytkowania. Wykonanie obowiązku spowodowałoby także konieczność przystosowania całości pomieszczenia do zmienionych warunków technicznych lokalu.

W związku z powyższym, zdaniem skarżącego, wykonanie nałożonego na niego obowiązku przyniosłoby wiele negatywnych skutków zarówno dla samego zobowiązanego jak i dla innych osób tj. M. M., który jest obecnie posiadaczem przedmiotowych pomieszczeń.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2002.153.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność zaskarżonej decyzji (innego aktu lub czynności) z przepisami prawa materialnego, które mają zastosowanie w sprawie oraz z przepisami prawa procesowego, regulującymi tryb jej wydania lub podjęcia aktu albo czynności będącej przedmiotem zaskarżenia. Wiążące przy tym są przepisy obowiązujące w dacie wydania zaskarżonego aktu. Usunięcie z obrotu prawnego decyzji lub innego aktu może nastąpić tylko wtedy, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy ich wydawaniu organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej p.p.s.a.- tj. w przypadku istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mających istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa odnosi się do problematyki zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym i tylko w tym zakresie stanowi przedmiot rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądu.

Przedmiotem kontroli Sądu jest postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 21 listopada 2013 r. utrzymujące w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] z dnia 3 października 2013 r., którym organ uznał za nieuzasadnione zarzuty zgłoszone przez zobowiązanego A. R. w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 12 sierpnia 2013 r.

Wskazaną w ww. tytule wykonawczym z dnia 12 sierpnia 2013 r. podstawę prawną obowiązku będącego przedmiotem egzekucji w rozpoznawanej sprawie stanowiła ostateczna decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru budowlanego dla Powiatu [...] z dnia 1 sierpnia 2006 r. znak: [...], którą organ nakazał skarżącemu doprowadzenie remontowanych i przebudowywanych pomieszczeń lokalu znajdującego się na I piętrze budynku mieszkalno-usługowego "[...]" zlokalizowanego przy ul. K. w K. do stanu poprzedniego tj. stanu z dnia 27 sierpnia 2005 r. (opisanego w przedłożonej inwentaryzacji oraz ekspertyzie technicznej - pkt 7), wobec samowolnego wykonania robót pomimo ich wstrzymania.

Zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego są podstawowym środkiem służącym ochronie interesów zobowiązanego w postępowaniu egzekucyjnym. Zarzuty te - zgodnie z art. 27 § 1 pkt 9 u.p.e.a. - zobowiązany może zgłosić do organu egzekucyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia mu odpisu tytułu wykonawczego. Przesłanki stanowiące podstawę wniesienia zarzutów enumeratywnie wymienia art. 33 u.p.e.a., zaś procedurę postępowania przy rozpatrywaniu zgłoszonych zarzutów regulują przepisy art. 34 u.p.e.a.

Przesłanki, które stanowią podstawę wniesienia zarzutów enumeratywnie wymienia art. 33 u.p.e.a., zaś procedurę postępowania przy rozpatrywaniu zgłoszonych zarzutów regulują przepisy art. 34 u.p.e.a.

I tak, zgodnie z art. 33 u.p.e.a., podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być:

1) wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku;

2) odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej;

3) określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4;

4) błąd co do osoby zobowiązanego;

5) niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym;

6) niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego;

7) brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa

w art. 15 § 1;

8) zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego;

9) prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny;

10) niespełnienie wymogów określonych w art. 27.

Skarżący w niniejszej sprawie wskazał na niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym (pkt 5) oraz na zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego (pkt 8).

Odnosząc się do zarzutu niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym i jednolitym stanowiskiem sądów administracyjnych, wyrażonym m.in. w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt II OSK 1365/07, z niewykonalnością obowiązku niepieniężnego nałożonego ostateczną decyzją administracyjną mamy do czynienia wtedy, gdy niewykonalność jest następstwem przeszkód o charakterze nieusuwalnym. Trwała niewykonalność obowiązku zachodzi wówczas, gdy czynności składające się na treść tych obowiązków zawartych w decyzji są niewykonalne z przyczyn technicznych lub prawnych tkwiących w ich naturze. Natomiast trudności techniczne lub ekonomiczne, choćby bardzo poważne, w wyegzekwowaniu wykonania obowiązku nałożonego decyzją, jak również negatywne stanowiska jej adresatów lub innych osób, zainteresowanych utrzymaniem dotychczasowego stanu rzeczy, nie stanowią o niewykonalności obowiązku.

W przedmiotowej sprawie skarżący, w związku z samowolną przebudową pomieszczeń znajdujących się w lokalu na I piętrze budynku zlokalizowanego przy ul. K. w K., został zobowiązany do doprowadzenia ich do stanu poprzedniego. Zdaniem skarżącego obowiązek ten jest niewykonalny bowiem pomieszczenia, których dotyczy nałożony obowiązek są zajmowane przez współwłaściciela przedmiotowej nieruchomości tj. M. M..

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że rację mają organy prowadzące postępowanie twierdząc, że powoływana przez skarżącego argumentacja nie świadczy o niewykonalności obowiązku, a potwierdza jedynie ustalenia, że zobowiązany nie podjął żadnych działań w kierunku wykonania obowiązków wynikających z decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 1 sierpnia 2006 r.

Zajęcie lokalu przez inną osobę nie może stanowić o niewykonalności nałożonego obowiązku, bowiem nie jest to przesłanka niezależna od skarżącego i trwała. Jak trafnie wskazały organy, decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] będąca podstawą wszczęcia kontrolowanego postępowania egzekucyjnego stała się prawomocna z dnia 30 sierpnia 2011 r. Skarżący wiedział zatem od tego momentu, że ciąży na nim obowiązek doprowadzenia pomieszczeń do stanu sprzed przebudowy. W takiej sytuacji skarżący powinien był tak ułożyć swoje relacje z drugim współwłaściciel, by przedmiotowe pomieszczenia były niezamieszkałe. W ocenie Sądu nie ma żadnych przeszkód by taki stan (wyłączenie pomieszczeń z użytkowania) zaistniał obecnie. Podnoszone przez skarżącego argumenty, że próba wejścia do pomieszczeń mogłaby spowodować złożenie przez M. M. zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z art. 193 k.k. tj. naruszenia miru domowego nie znajdują żadnego uzasadnienia. Wyjaśnić należy, że naruszenie miru domowego może spowodować tylko działanie bezprawne. Okolicznością niekwestionowaną w sprawie jest, że skarżący i M. M. są współwłaścicielami tej samej nieruchomości. W przypadku nieruchomości stanowiących współwłasność kilku osób, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony, co do zasady, do współposiadania i korzystania z całej nieruchomości, przy czym żadnemu z nich nie przysługuje prawo do określonej części. Wykonanie przez skarżącego prac realizujących obowiązek nakreślony w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru budowlanego dla Powiatu [...] z dnia 1 sierpnia 2006 r. znak: [...] w pomieszczeniach aktualnie zajmowanych przez M. M. (w ramach podziału quoad usum) jest działaniem legalnym pozbawionym cech bezprawności, albowiem legitymizuje je obowiązek publicznoprawny nałożony w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] z dnia 1 sierpnia 2006 r. znak: [...], który został następnie podtrzymany prawomocną decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 24 czerwca 2009 r. znak: [...].

Na marginesie zaznaczyć w tym miejscu należy, że nawet w przypadku gdyby pomieszczenia, których dotyczy nałożony obowiązek były zajęte przez osobę trzecią na podstawie umowy obligacyjnej, to i taka okoliczność nie stanowiłaby o niewykonalności obowiązku. Zawarcie umowy nie może bowiem być traktowane jako przeszkoda nieusuwalna, czy też o charakterze trwałym. Umowa obligacyjna może bowiem zostać rozwiązania z inicjatywy właściciela (lub współwłaściciela) nieruchomości, który jest jej stroną.

W nawiązaniu do podnoszonej przez skarżącego kwestii obrony koniecznej jaka przysługuje w ramach ochrony posiadania drugiemu współposiadaczowi należy także zauważyć, iż zgodnie z art. 343. § 1 k.c. posiadacz może zastosować obronę konieczną, ażeby odeprzeć samowolne naruszenie posiadania. W analizowanym jednak przypadku nie można mówić o samowoli po stronie skarżącego w sytuacji, jeżeli jego działanie polegałoby na realizacji opisanego powyżej obowiązku publicznoprawnego, który wprost wynika z treści opisanej wyżej prawomocnej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K..

Podsumowując tą część rozważań stwierdzić należy, że naruszenie miru domowego, czy też naruszenie posiadania może mieć miejsce jedynie w przypadku działań nielegalnych, samowolnych pozbawionych podstawy prawnej. W rozpoznawanej sprawie po pierwsze mamy do czynienia z prawomocną decyzją z dnia 24 czerwca 2009 r Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K., który utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 1 sierpnia 2006 r. nakładającą na inwestora obowiązek wykonania określonych robót budowlanych. Walor prawomocności przedmiotowej decyzji wynika z faktu, iż wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2011 r. II SA/Kr 169/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę wniesioną przez A. R. na ww. decyzję z dnia 24 czerwca 2009r.

Po drugie skarżący jest współwłaścicielem nieruchomości, a zatem jest uprawniony do korzystania z całej wspólnej nieruchomości. Zauważyć także należy, że podnoszone przez skarżącego zarzuty mają w istocie charakter teoretyczny, skarżący jedynie przypuszcza jak może zachować się drugi współwłaściciel w sytuacji przystąpienia przez skarżącego do wykonywania nałożonych obowiązków. Takie hipotetyczne założenia co oczywiste, także nie mogą stanowić podstawy zgłoszonych zarzutów.

Nadto stwierdzić należy, że wykonanie nałożonego obowiązku jest również w pełni możliwe i wykonalne z technicznego punku widzenia. Tym samym w sprawie nie ma żadnych faktycznych ani prawnych przeszkód do wykonania nałożonego obowiązku.

Za okoliczność przemawiającą za niewykonalnością nakazu rozbiórki z pewnością nie można uznać także konieczności poniesienia kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, czy też konieczności przystosowania całości pomieszczenia do zmienionych warunków technicznych lokalu (co podnosi skarżący).

Odnośnie zarzutu zastosowania zbyt uciążliwego środka należy wskazać, że na skarżącego na obecnym etapie postępowania nie został nałożony jeszcze żaden środek egzekucyjny (taki jak grzywna w celu przymuszenia lub też wykonanie zastępcze). Tym samym powyższy zarzut jest całkowicie bezzasadny.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skarga podlega oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.