III SA/Wr 717/08

Uzasadnienie

UZASADNIENIA

Przedmiotem rozpoznania w tej sprawie jest decyzja P W I S we W , który działając na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o państwowej inspekcji sanitarnej (Dz. U. z 2006 Nr 122,poz.851 ze zm), §8 ust. 1 i ust. 3 Rozporządzenia Rady ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w prawach zgłaszania podejrzenia , rozpoznania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz.U. Nr 132, poz. 115), art. 138 §1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz.1071 ze zm.) rozpoznając odwołanie M B od decyzji P P I we W z dnia [...] r. [...] decyzją o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej – obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowanego hałasem, wyrażonego podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, oblicznym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, i 3 kHz (poz. 21) - uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł stwierdzenie choroby zawodowej obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowanego hałasem u M B .

Powyższa decyzja została podjęta w następującym stanie faktycznym.

Pierwotnie decyzją z dnia [...] r. Nr [...] P W I S we W utrzymał w mocy decyzję P P I S we W z dnia [...] r. (Nr...), o braku podstaw do stwierdzenia u M B choroby zawodowej – obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowanego hałasem, wyrażonego podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz (poz. 21).

Organ wskazał w uzasadnieniu pierwotnej decyzji, że M B zatrudniony był od 15.08.1968 r. do [...] r. jako konstruktor hamulcowy w P K P , od [...] do [...] r. jako[...] , [...] , [...] , [...] w K PZL [...] S.A. we W ; od [...] r. do [...] r. jako [...][...]w G R N ; od [...] r. do [...] r. jako [...] i od [...] r. do [...] r. jako [...] – obsługa [...] oraz od [...] r. jako [...] [...] w Z S B. S w D .

W toku postępowania administracyjnego, M B badany był w D W O M P we W . Jednostka ta, w orzeczeniu lekarskim Nr [...] z dnia [...] r. stwierdziła brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu. W uzasadnieniu orzeczenia o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej wskazano, iż uzyskane dane o środowisku pracy w P K P , w K PZL H S.A. W , w Z R w N oraz w Z S w D , nie potwierdziły narażenia na ponadnormatywny hałas w wymienionych miejscach pracy. Jednocześnie podano, iż zarówno w G R w N , jak i PZL H , w okresie zatrudnienia badanego, nie były przeprowadzane pomiary natężenia dźwięku; w odniesieniu do 8 – godzinnego dnia pracy na stanowisku[...] – obsługa [...] nie przekraczały 77 dB. Natomiast na stanowisku palacza (lata pracy:... ) i [...] (od ... r.) nie występowało narażenie na hałas.

M B badany był ponownie w I M P im. N w Ł , który wydał w dniu [...] r. orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Stanowisko takie jednostka diagnostyczna oparła na ustaleniu, iż pomimo rozpoznania u badanego obustronnego odbiorczego uszkodzenia słuchu typu ślimakowego, które spełnia warunki wymaganego kryterium do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu, to jednak z powodu braku udokumentowania narażenia na hałas ponadnormatywny w środowisku pracy u badanego choroby zawodowej nie można stwierdzić. Jednostka orzecznicza II stopnia podtrzymała swoje stanowisko w opinii uzupełniającej.

Organ II instancji zaznaczył w związku z tym, iż w przypadku M B nie zostały spełnione warunki do stwierdzenia u odwołującego się choroby zawodowej, bowiem upoważnione do rozpoznawania chorób zawodowych placówki służby zdrowia, tj. D W O M P we W oraz I M P w Ł nie rozpoznały u badanego choroby zawodowej narządu słuchu – poz. 21.

W wyniku wniesionej przez M B skargi do W S A we W wyrokiem wydanym w dniu [...] r. (sygn. Akt...) Sąd uchylił decyzję P P I S we W z dnia [...] r. Nr [...] utrzymującą w mocy decyzję P P I S we W z dnia [...] r. [...] orzekającą o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej narządu słuchu u M B .

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w rozstrzyganej sprawie niedopuszczalne było automatyczne uznanie przez organy inspekcji sanitarnej braku podstaw do stwierdzenia u M B choroby zawodowej uszkodzenia słuchu tylko dlatego, ze nie została spełniona przesłanka wykazana - stosownymi badaniami w okresie ostatnich dziesięciu lat zatrudnienia – przekroczenia dopuszczalnych norm higienicznych. Ten wymóg może bowiem, w opinii Sądu być brany pod uwagę, jedynie wtedy kiedy badania takie były wykonywane. Sąd wskazał aby organy inspekcji sanitarnej wykorzystały wszelkie dostępne środki dowodowe, mając na uwadze art. 75 § 1 k.p.a., w celu wyeliminowania wątpliwości, braków w zebranej dokumentacji ( zarówno co do momentu udokumentowanych objawów choroby jak i co do warunków pracy) oraz dokonały swobodnej oceny wszechstronnie zgromadzonego, dostępnego materiału dowodowego, zgodnie z art. 80 k.p.a., z punktu widzenia wszystkich pozostałych przesłanek dotyczących choroby zawodowej stanowiącej przedmiot sporu w rozpoznawanym przypadku. W szczególności Sąd zobowiązał organy inspekcji sanitarnej do dokonania oceny narażenia zawodowego z punktu widzenia spełnienia (niespełnienia) wymogu ustalenia – bezspornie lub z przeważającym prawdopodobieństwem- że schorzenie rozpoznane u M B zostało wywołane warunkami występującymi w jego środowisku pracy. Sąd dodatkowo zaznaczył, że to organ administracyjny, a nie placówki orzecznicze decyduje o zakresie koniecznych do dokonania ustaleń.

Organ II instancji w ponownym postępowaniu administracyjnym w sprawie choroby zawodowej M B przeprowadził dochodzenie uzupełniające odnośnie charakterystyki środowiska pracy M B . Organ zwrócił się do M B z wnioskami o uzupełnienie materiału dowodowego o wskazane przez niego dokumenty i informacje. M B dostarczył uzupełniające dokumenty (świadectwo pracy M B z Z S B S , świadectwa pracy S T i J K z G R w N , pisemne zeznania J K i S T z dnia [...] r., pismo P p I S w O z dnia [...] r., decyzja S P Ol z dnia [...] r.) Organ odwoławczy ustalił, że M B w latach [...] czyli w okresie pracy w Z S w D był narażony na hałas. Organ wskazał, że fakt potwierdzonego uszkodzenia słuchu u M B przy wieloletniej ekspozycji na hałas w połączeniu nawet z okresowym narażeniem na ponadnormatywny hałas ma wpływ na stan narządu słuchu. W trakcie postępowania odwoławczego M B był ponownie badany w D W O M P we W , który w orzeczeniu lekarskim z dnia [...] r., Nr [...] orzekł o rozpoznaniu u M B choroby zawodowej – obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowany hałasem. Jednostka orzecznicza I stopnia w uzasadnieniu orzeczenia wskazała, że badania audiologiczne przeprowadzone w [...] r. jak i [...] r., potwierdziły występowanie u M B obustronnego odbiorczego ubytku słuchu o lokalizacji ślimakowej, podobnie badania w Instytucie M P w Ł w[...] . wykazały obustronne odbiorcze upośledzenie słuchu typu ślimakowego. Jednostka orzecznicza wskazała, że na obecnym etapie postępowania po uzyskaniu nowych danych od organów Inspekcji sanitarnej należy przyjąć, że zmiany w narządzie słuchu u M B z wysokim prawdopodobieństwem są wynikiem ekspozycji zawodowej na hałas. W dniu [..] r. I M P w Ł w swoim orzeczeniu Nr [...] również rozpoznał u M B chorobę zawodową. W uzasadnieniu jednostka orzecznicza II stopnia wskazała, iż wobec nowych danych dotyczących narażenia zawodowego u M B należy stwierdzić, że był on narażony na hałas w środowisku pracy. W opinii Instytutu narażenie to stwarzało ryzyko zawodowego uszkodzenia słuchu, tak więc w opinii Instytutu w Ł zaistniał związek przyczynowy pomiędzy narażeniem, a stwierdzonym u M B obustronnym odbiorczym ubytkiem słuchu typu ślimakowego. Instytut w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, na okoliczność, że M B , który korzysta z aparatu słuchowego od dwunastu lat mimo iż od dwunastu lat pracował w hałasie ponad normatywnym do [...] r. i ten fakt doprowadził w opinii Instytutu do tak głębokiego ubytku słuchu.

W oparciu o powyższe P W I S we W ponownie rozpoznając odwołanie M B od decyzji P P I we W z dnia [...] r. Nr [...] decyzją o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej – obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowanego hałasem, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł stwierdzenie choroby zawodowej obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego spowodowanego hałasem u M B .

W uzasadnieniu organ II instancji przywołał przebieg dotychczasowego postępowania w sprawie, następnie powołał się na dwa warunki stwierdzenia choroby zawodowej przez P I S , wynikające z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 w sprawie chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach: choroba musi być rozpoznana przez upoważnioną do tego placówkę służby zdrowia i znajdować się wykazie chorób zawodowych, musi być wywołana czynnikami szkodliwymi znajdującymi się w środowisku pracy.

Organ II instancji stwierdził, że powyższe warunki zostały spełnione. W opinii organu bezsporne rozpoznanie kliniczne stwierdzające u M B zawodowe uszkodzenie słuchu zostało spowodowane wieloletnią pracą w narażeniu na hałas. Organ wskazał, że w latach [...] odwołujący się przebywał w hałasie dochodzącym do 85 dB, natomiast w latach [...] przewoził materiały do produkcji z [...] i [...] na halę [...] gdzie pracowały urządzenia powodujące hałas rzędu 86-96 dB. Organ orzekający wywiódł, że narażenie na hałas w środowisku pracy M B stwarzało ryzyko zawodowego uszkodzenia słuchu. W opinii organu rozpoznanie kliniczne i udokumentowane narażenie na hałas dały podstawy do stwierdzenia związku pzryczynowege między narażeniem a stwierdzonym u dwołujacego się obustronnym ubytkiem słuchu typu ślimakowego i rozpoznania choroby zawodowej. Organ odwoławczy ponownie podkreślił, że występująca w przypadku M B wieloletnia ekspozycja na hałas oraz fakt potwierdzonego uszkodzenia słuchu w połączeniu z nawet okresowym narażeniem na ponadnormatywny hałas nie pozostał bez wpływu na stan narządu słuchu u M B .

Z powyższą decyzją nie zgodziła się uczestniczka postępowania B S , która wniosła skargę do W S A we W . Skarżąca zarzuciła przedmiotowej decyzji naruszenie przepisów postępowania administracyjnego - art. 7 , art. 77 § 1 k.p.a. przez niewyjaśnienie okoliczności na których organ orzekający oparł swoje ustalenia, w szczególności w kwestiach dotyczących narażenia na hałas w środowisku pracy M B , które spowodowało u niego uszkodzenie słuchu oraz w części dotyczącej ustalenia istnienia związku przyczynowego pomiędzy narażeniem na hałas M B w jego środowisku pracy a stwierdzonym u niego obustronnym ubytkiem słuchu, - art. 107 § 3 k.p.a. poprzez lakoniczne uzasadnienie decyzji w części dotyczącej narażenia na hałas M B w latach [...] do [...] , jak również w części dotyczącej związku przyczynowego pomiędzy narażeniem na hałas M B w jego środowisku pracy a stwierdzonym u niego obustronnym ubytkiem słuchu. Dodatkowo skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia - § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 poprzez wydanie decyzji w oparciu o niepełne i nieprecyzyjne ustalenia zawarte w badaniach lekarskich w szczególności w zakresie ocen narażenia zawodowego M B w latach [..] do [...] która to okoliczność jako jedna z dwóch przesłanek jest niezbędna do orzeczenia choroby zawodowej, - §8 ust. 1 tego rozporządzenia poprzez wydanie decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej u M B w przypadku braku narażenia zawodowego tego pracownika w środowisku pracy w latach [...] do[...] . Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnień skargi wskazano szerszą argumentację na poparcie zarzutów skargi, powołano też judykaty, które w ocenie skarżącej wspierają prezentowane przez stronę stanowisko (powołano w tym zakresie między innymi wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2007 r., III OSK 1744/06;, wyrok WSA z dnia 3 września 2002 r. II SA/Wr 1763/2000, wyrok WSA z dnia 12 kwietnia 2007, VII SA/Wa 2467/06, wyrok NSA z dnia 9 maja 2007 r.,II OSK 127/07,). W szczególności w uzasadnieniu podkreślono, że nie można zgodzić się z ustaleniami organu dotyczącymi stwierdzenia narażenia na hałas M B w zakładzie pracy B S , w decyzji bowiem brak jest przedstawienia dowodów dotyczących przekroczenia NDN czy też narażenia na hałas M B , w zakładzie pracy skarżącej. Skarżąca podkreśliła, że wmyśl § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 koniunkcyjnie muszą wystąpić trzy przesłanki, po pierwsze u zainteresowanego musi wystąpić ubytek słuchu opisany w załączniku do rozporządzenia, po drugie warunki wykonywanej pracy muszą wskazywać na narażenia na hałas, po trzecie pomiędzy tymi okolicznościami musi zachodzić ścisły związek przyczynowo- skutkowy. W ocenie skarżącej w niniejszej sprawie nie występują dwie z powyższych przesłanek. Zdaniem skarżącej nie można orzec o stwierdzeniu choroby zawodowej w oparciu o ustalenia jakie poczynił organ, z których wynika, ze rozpoznanie kliniczne oraz udokumentowane narażenie na hałas w latach [..] do [...][ dały podstawy do stwierdzenia związku przyczynowego między narażeniem stwierdzonym u M B a rozpoznaniem choroby zawodowej. Ponadto skarżąca zaznaczyła, że P W I S we W oparł swoje ustalenia na orzeczeniach lekarskich wydanych przez DWOMP we W i I w Ł mimo, że są one nieczytelne, niejasne, sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

W odpowiedzi na skargę organ administracji publicznej podtrzymał swoje stawisko zaprezentowane w decyzji z dnia [...] r. Nr [...]

.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy). Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a."), w tym również na decyzje wydawane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy ustrojowej umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji administracyjnej uchybiającej prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" p.p.s.a.), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. "b"), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. "c"). Godzi się dodatkowo podkreślić, iż – stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. – rozstrzygając w granicach sprawy, sąd nie jest jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, ani powołaną w niej podstawą prawną.

W tej sprawie zastosowanie znajduje nadto przepis art. 153 p.p.s.a., zgodnie z którym ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Ta ostatnia dyspozycja oznacza, że P W I S we W powinien był bezwzględnie zastosować się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku WSA z dnia [...] r. (sygn. akt III SA/Wr....). Z drugiej strony, również skład Sądu orzekający obecnie w sprawie ze skargi na decyzję tegoż organu z dnia [...] r. jest związany stanowiskiem zawartym w tamtym wyroku, co oznacza obowiązek zweryfikowania wykonania wspomnianych zaleceń przez organ w toku ponownego rozpatrywania tej sprawy.

W ocenie Sądu, kwestionowanej decyzji nie można postawić skutecznego zarzutu sprzeczności z prawem w rozumieniu w art. 145 p.p.s.a., gdyż zaskarżone rozstrzygnięcie znajduje dostateczne podstawy w prawie materialnym, jego wydanie zaś poprzedziło niewadliwie przeprowadzone postępowanie administracyjne.

Zdaniem składu orzekającego obecnie w sprawie, organ odwoławczy wypełnił zalecenia (wytyczne) zawarte w uzasadnieniu poprzedniego wyroku tutejszego Sądu: z dnia [...] r. (sygn. akt III ...tzn. przeprowadził postępowanie wyjaśniające stwarzające pełne podstawy do przyjęcia końcowej konkluzji, że bezsporne rozpoznanie kliniczne – zawodowego uszkodzenia słuchu u M B zostało spowodowane wieloletnią pracą w narażeniu na hałas. Taki wniosek spowodował zaś zmianę pierwotnej decyzji z dnia [...] r. Nr [...]

Ponownie wypada w pierwszej kolejności podkreślić, że postępowanie w sprawie rozpoznania choroby zawodowej u M B zostało rozpoczęte po rządami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115 zwanego dalej w skrócie rozporządzeniem). Zatem przepisy zawarte w tym akcie znajdują zastosowanie w sprawie. Sąd stwierdza w tym miejscu uzasadnienia, ze wyrokiem z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie o sygnaturze akt P 23/07 (Dz. U. z 2008 r. Nr 116, poz. 740) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że zarówno art. 237 § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (w zakresie , w jakim nie określa wytycznych dotyczących treści rozporządzenia, jak i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłoszenia podejrzenia chorób zawodowych, rozpoznania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach, są niezgodne z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże Trybunał Konstytucyjny orzekł, że ww. przepisy tracą moc obowiązującą z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z dnia 2 lipca 2008 r.. W opinii tego Sądu z uwagi na odroczenie utraty mocy obowiązującej zaskarżonych do Trybunału przepisów, należy je stosować do dnia wprowadzenia w życie regulacji zgodnej z Konstytucją, do dnia wskazanego w wyroku Trybunału.

Według § 2 ust. 1 powyższego rozporządzenia Rady Ministrów, przy zgłaszaniu podejrzenia, rozpoznawaniu i stwierdzaniu chorób zawodowych uwzględnia się choroby ujęte w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy. Zgodnie z Wykazem chorób zawodowych - stanowiącym załącznik do powołanego rozporządzenia - do chorób zawodowych zalicza się "obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkość co najmniej 45dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2, 3 kHz (poz. 21 załącznika do rozporządzenia).

Należy też wskazać, że choroba zawodowa jest pojęciem prawnym oznaczającym zachorowanie, które pozostaje w związku przyczynowym z pracą. Przyczyną ją wywołującą jest wyłącznie sama praca, jej rodzaj, charakter i warunki jej wykonywania.

Na tle regulacji zawartych w cytowanym rozporządzeniu wymaga podkreślenia ponadto, iż obowiązuje dwustopniowy tryb orzekania w przedmiocie rozpoznawania chorób zawodowych. W myśl bowiem § 4. ust.1 rozporządzenia właściwy państwowy inspektor sanitarny, który otrzymał zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej, wszczyna postępowanie, a w szczególności kieruje pracownika, którego dotyczy podejrzenie, na badanie w celu rozpoznania choroby zawodowej do jednostki orzeczniczej, o której mowa w § 5 ust. 2. Stosownie do § 5. ust.1 właściwym do orzekania o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej rozpoznania jest lekarz spełniający wymagania kwalifikacyjne określone w przepisach w sprawie specjalizacji lekarskich niezbędnych do wykonywania orzecznictwa w zakresie chorób zawodowych, zatrudniony w jednej z jednostek orzeczniczych, o których mowa w ust. 2 i 3. W szczególności, jak wynika z ust. 2 pkt 1) jednostkami orzeczniczymi I stopnia są poradnie i oddziały chorób zawodowych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy zaś , jak stanowi § 5. ust. 3 pkt 1) jednostkami orzeczniczymi II stopnia od orzeczeń wydanych przez lekarzy zatrudnionych w jednostkach orzeczniczych, o których mowa w ust. 2 pkt 1, są przychodnie, oddziały i kliniki chorób zawodowych jednostek badawczo-rozwojowych w dziedzinie medycyny pracy. W świetle § 6. ust.1. lekarz, o którym mowa w § 5 ust. 1, wydaje orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego. Według § 8 ust.1 rozp. właściwy państwowy inspektor sanitarny wydaje decyzję w sprawie choroby zawodowej na podstawie zebranego materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim wydanym przez lekarza upoważnionej jednostki orzeczniczej, oraz oceny narażenia zawodowego pracownika.

Skład orzekający nie ma obecnie wątpliwości w świetle ostatniego orzeczenia DWOMP z dnia [...] r. Nr [...] oraz orzeczenia I M P w Ł z dnia [...] r. Nr[...] , biorąc pod uwagę zgromadzony uzupełniający materiał dowodowy – że wszystkie dokonane ustalenia wskazują, że choroba M B spowodowana została działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy.

Decyzja z dnia [...] r. została poprzedzona, dodatkowymi badaniami przeprowadzonymi przez DWOMP i I M P w Ł . Należy podkreślić, że jednostki orzecznicze orzekające o rozpoznaniu choroby zawodowej u M B jednomyślnie wywiodły, że w związku z nowymi danymi dotyczącymi narażenia zawodowego u M B dostarczonymi przez PWIS należy stwierdzić, że był on narażony na hałas w środowisku pracy, a narażenie to stwarzało z wysokim prawdopodobieństwem ryzyko zawodowego uszkodzenia słuchu. Powołane orzeczenia lekarskie zostały podjęte zgodnie z treścią § 6 ust. 1 rozporządzenia na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich (w tej sprawie niespornych), dokumentacji medycznej, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego. Jednostki te dokonały oceny tego narażenia w oparciu o zgromadzony przez P W I S we W uzupełniający materiał dowodowy zgodnie z przyznanymi im przez ustawodawcę kompetencjami. Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącej jakoby orzeczenia wydane przy ponownym rozpoznawaniu tej sprawy były nieczytelne, niejasne i sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zresztą należy stwierdzić, że skarżąca nie wykazała na czym powyższe nieprawidłowości miałyby polegać. Orzeczenia tych wyspecjalizowanych jednostek tj. D W O M P we W oraz I M P w Ł spełniają wszelkie walory opinii biegłego - są rzetelne i nie sposób dopatrzyć się w nich jakichkolwiek nieścisłości. Orzeczenia lekarskie, o których mowa, mają moc dokumentu urzędowego i organ inspekcji sanitarnej jest nimi związany, chyba że w wyniku przeprowadzonego przeciwdowodu moc dowodowa tego dokumentu zostanie podważona. Skarżąca jednak nie przedstawiła w toku postępowania żadnych dowodów o treści przeciwnej, które przeczyłyby ustaleniom wypowiadających się w sprawie placówek medycyny pracy. Moc dowodowa wydanych w sprawie orzeczeń lekarskich nie została zatem obalona, prawidłowo wobec tego stały się podstawą podjętych decyzji.

Odnosząc się do zarzutu skarżącej naruszenia prawa materialnego należy wskazać, że ustawodawca w zakresie dokonywania oceny narażenia zawodowego zrównał kompetencje lekarskich jednostek orzeczniczych i organów sanitarnych co wynika wprost z treści przytoczonego § 6 ust. 1 rozporządzenia oraz treści § 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia. W tej sprawie P W I S i DWOMP oraz I M P w Ł są zgodne odnośnie oceny narażenia zawodowego M B .

Wskazać przy tym należy, że P W I S we W dokonał oceny narażenia zawodowego czyli okoliczności, że choroba bezspornie stwierdzona u M Bi została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w jego środowisku pracy, w związku ze sposobem wykonywanej pracy biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego zgodnie z zasadą swobodnej jego oceny. Organ II instancji dokonał oceny okoliczności związanych rodzajem, charakterem i warunkami wykonywanej przez M B pracy i przyjął (zgodnie z § 2 ust. 1), że z wysokim prawdopodobieństwem choroba M B została spowodowana hałasem występującym w jego środowisku pracy. Skarżąca nie podważyła przedmiotowych ustaleń dowodowych w toku postępowania administracyjnego, nie wskazała żadnych okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozpatrzenia tej sprawy, nie wypowiedziała się jakie dodatkowe dowody jej zdaniem organ winien przeprowadzić aby w jej opinii ustalenia organu były prawidłowe (zgodne z wymogami procedury administracyjnej).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wbrew zarzutom skarżącej, organ administracji II instancji nie uchybił żadnym wymogom proceduralnym w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Jak wyżej powiedziano, ustalenia stanu faktycznego w, istotnym dla sprawy zakresie, poczynione były zgodnie z przepisami prawa procesowego. Po myśli art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej w dalszej części uzasadnienia w skrócie k.p.a.), wyrażającego m.in. zasadę prawdy obiektywnej, organ orzekający podjął wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. W tym celu, stosownie do wymogów określonych przepisem art. 77 § 1 k.p.a., organ w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy. Ocena tak zebranego materiału dokonana została przez P W Inspetora S we W w granicach prawem przewidzianej swobody zgodne z art. 8 k.p.a. Powyższe znalazło swój wyraz w uzasadnieniu wydanej decyzji, jak tego wymaga art. 107 § 3 k.p.a.

W tej sprawie nie uchybiono regułom procesowym. Nie doszło także do naruszenia prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.