II SA/Ol 796/14

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że B. B. zarejestrowała się w Miejskim Urzędzie Pracy w dniu 4 listopada 2013 r. Przedłożyła wówczas świadectwo pracy, z którego wynikało, że była zatrudniona w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej z miejscem wykonywania pracy w Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej w okresie od 15 stycznia 1977 r. do 30 kwietnia 2013 r. Stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych.

Decyzją z dnia "[...]", Prezydent orzekł o uznaniu B. B. za osobę bezrobotną od dnia 4 listopada 2013 r. i przyznał jej prawo do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2013 r. do dnia 11 listopada 2014r. w wysokości 120% podstawowej wysokości zasiłku, tj. 988,40 zł brutto miesięcznie w okresie pierwszych trzech miesięcy posiadania prawa do zasiłku oraz 776,10 zł brutto miesięcznie w okresie kolejnych miesięcy posiadania prawa do zasiłku.

W dniu 27 stycznia 2014 r. B. B. przedłożyła:

- wyrok Sądu Rejonowego, IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń

Społecznych, z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt IV P 198/13, mocą którego przywrócono B. B. do pracy w Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej na poprzednie warunki pracy i płacy,

- pismo skierowane do Wojskowego Prokuratora Generalnego, datowane

na dzień 24 stycznia 2014 r., w którym zgłosiła gotowość do podjęcia pracy z tym

dniem,

- oświadczenie, że na dzień 27 stycznia 2014 r. nie otrzymała odszkodowania z tytułu

wadliwego rozwiązania stosunku pracy. Dodała, że nie otrzymała też wynagrodzenia

za czas pozostawania bez pracy. Nadmieniła, że Sąd Okręgowy w dniu 20 stycznia

2014 r. utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji. Zobowiązała się do poinformowania

urzędu pracy w ciągu 7 dni, jeżeli otrzyma odszkodowanie z Wojskowej Prokuratury

Rejonowej.

W dniu 17 lutego 2014 r. do Miejskiego Urzędu Pracy wpłynęło

zaświadczenie Wojskowej Prokuratury Garnizonowej, z którego wynikało,

że w związku z przywróceniem do pracy B. B. wypłacono w lutym

2014 r. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za jeden miesiąc.

Postanowieniem z dnia "[...]", wydanym na podstawie art. 145 § 1 pkt 5, art. 147, art. 149 § 1 i art. 150 § 1 k.p.a., Prezydent wznowił z urzędu postępowanie w sprawie uznania z dniem 4 listopada 2013r. B. B. za osobę bezrobotną oraz przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2013 r., do dnia 11 listopada 2014 r., zakończone decyzją ostateczną z dnia "[...]" W uzasadnieniu postanowienia podano, że w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy osoba zatrudniona nie może posiadać statusu osoby bezrobotnej.

Pismem z dnia 28 lutego 2014 r. Dyrektor Miejskiego Urzędu Pracy

poinformował B. B., że wydane postanowienie stanowi podstawę

przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. B. B. poinformowano także, że może wypowiedzieć się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłosić ewentualne żądania w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma.

Decyzją z dnia "[...]", wydaną na podstawie

art. 145 § 1 pkt 5, art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 9 ust. 1 pkt 14 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, po wznowieniu postępowania objętego postanowieniem z dnia 27 lutego 2014 r., Prezydent orzekł o:

- uchyleniu decyzji ostatecznej z dnia "[...]" w sprawie

uznania B. B. z dniem 4 listopada 2013r. za osobę bezrobotną

oraz przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2013 r. do

dnia 11 listopada 2014 r.,

- odmowie uznania B. B. za osobę bezrobotną od dnia 4 listopada

2013 r.,

- odmowie przyznania B. B. prawa do zasiłku dla bezrobotnych od

dnia 12 listopada 2013 r.

W uzasadnieniu decyzji podano m.in., że wyrok Sądu Okręgowego z dnia 20 stycznia 2014 r. nie jest nową okolicznością ani nowym dowodem w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Stwierdzono, że nie zmienia to jednak faktu, iż zawartość merytoryczna wyroku Sądu ujawnia na moment wydania przedmiotowej decyzji istnienie takich okoliczności, które jako nowe nie były znane organowi podejmującemu decyzję, a poprzez powyższy wyrok organ administracji mógł się o nich dowiedzieć. Stanowisko takie wyrażone zostało w wyroku WSA w Warszawie z dnia 10 lutego 2011 r., II SA/Wa 1658/10).

Organ I instancji uznał, że rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem zostało cofnięte, a zatem stało się bezskuteczne, co oznacza, że w chwili podjęcia decyzji o uznaniu za osobę bezrobotną oraz przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych B. B. pozostawała w stosunku zatrudnienia. B. B. nie spełniała warunków niezbędnych do uzyskania statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnych, gdyż w związku z cofnięciem rozwiązania stosunku pracy nadal pozostawała w stosunku zatrudnienia. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji nadmienił, że w wyniku stwierdzenia istnienia przesłanki wskazanej w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., uchylono decyzję ostateczną z dnia "[...]", w związku z czym należało orzec o odmowie uznania B. B. za osobę bezrobotną od dnia 4 listopada 2013 r.

oraz odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2013r., gdyż z uwagi na powyższe orzeczenie postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

W dniu 28 kwietnia 2014 r. B. B. wniosła od powyższej decyzji

odwołanie, które przekazano do Wojewody w dniu 7 maja 2014r. Zaskarżonej decyzji B. B. zarzuciła naruszenie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. i wniosła o jej uchylenie oraz umorzenie postępowania w sprawie; stwierdziła, że zaskarżona decyzja jest błędna, argumentując, że organ I instancji powołał się na wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 lutego 2011 r., II SA/Wa 1658/10 oraz uchwałę SN z dnia 28 maja 1976r., VPZP 12/75, lecz żadne z tych orzeczeń nie dotyczy stanu faktycznego jej sprawy. Stwierdziła, że uchwała SN dotyczy sytuacji w której Sąd orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę, a nie o przywróceniu do pracy i wywiodła, że w przypadku orzekania o bezskuteczności wypowiedzenia umowy w ogóle nie dochodzi do rozwiązania umowy o pracę. Dodała, że w niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego nie dotyczył bezskuteczności wypowiedzenie stosunku pracy, gdyż zapadł on już po upływie okresu wypowiedzenia. Konsekwencją wyroku było przywrócenie do pracy, które w ocenie skarżącej nie polegało na restytucji stosunku pracy od upływu okresu wypowiedzenia lecz na nawiązaniu nowego stosunku pracy na dotychczasowych warunkach. Zdaniem B. B. jest to orzeczenie konstytutywne w zakresie przywrócenia do pracy, w przeciwieństwie do wyroku orzekającego o bezskuteczności wypowiedzenia umowy, który w tym zakresie ma charakter deklaratoryjny. Skarżąca uznała za nieprawdziwe i sprzeczne z prawem stwierdzenie, że rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem zostało cofnięte, co oznacza, że w chwili podjęcia decyzji o uznaniu za osobę bezrobotną i przyznania prawa do zasiłku pozostawała w stosunku zatrudnienia. Nadmieniła, że dopiero z dniem uprawomocnienia się wyroku Sądu Okręgowego, tj. 20 stycznia 2014r. została prawomocnie przywrócona do pracy, zaś samo podjęcie pracy nastąpiło w dniu 24 stycznia 2014 r. Dlatego też nie ma żadnych podstaw prawnych do pozbawienia statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku za okres ujęty w zaskarżonej decyzji.

Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda decyzją z dnia "[...]" utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy podniósł, że na podstawie przedłożonego przez B. B. wyroku oraz oświadczenia z dnia 27 stycznia 2014 r. okazało się, że w dniu rejestracji pozostawała ona w zatrudnieniu. Uznać w tej sytuacji należało, że przesłanka, na podstawie której wznowiono postępowanie (czyli pozostawanie w stosunku pracy), istniała w dniu wydania decyzji orzekającej o uznaniu B. B. od dnia 4 listopada 2013r. za osobę bezrobotną i przyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2013r.

W świetle tych ustaleń w ocenie Wojewody nie ulega wątpliwości, że B. B. pozostając w stosunku pracy, nie spełniała w dniu 4 listopada 2013r. podstawowego warunku, by zostać uznaną za osobę bezrobotną. W takiej sytuacji Prezydent zobowiązany był do uchylenia decyzji orzekającej o uznaniu B. B. z dniem 4 listopada 2013 r. za osobę bezrobotną i orzeczenia o odmowie znania z tym dniem za osobę bezrobotną. W sytuacji, gdy B. B. nie legitymowała się statusem osoby bezrobotnej, nie mogło jej również zostać przyznane prawo do zasiłku.

Wojewoda podkreślił, że wyrok Sądu Okręgowego z dnia 20 stycznia 2014 r. stwierdza, iż wypowiedzenie stosunku pracy było bezskuteczne (do rozwiązania umowy o pracę nigdy nie doszło, co jest deklaratoryjnym skutkiem wyroku), zaś stosunek ten mocą orzeczenia sądu uległ restytucji (skutek konstytutywny wyroku). Wobec tego w tym samym okresie - w sensie prawnym - skarżąca nie mogła być jednocześnie pracownikiem, jak i bezrobotnym pobierającym zasiłek. Stąd też w dniu rejestracji skarżąca faktycznie nie spełniała wymogów do uznania jej za bezrobotną z uwagi na trwanie stosunku pracy.

Skargę na ww. decyzję wywiodła B. B., wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie:

- art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że zaistniały przesłanki do wznowienia postępowania i wydania decyzji o uchyleniu decyzji o przyznaniu zasiłku dla bezrobotnej, odmowie uznania za osobę bezrobotną i odmowie przyznania prawa do zasiłku,

- art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy poprzez bezpodstawne przyjecie, że w okresie od 4 listopada 2013r. skarżąca nie spełniała przesłanek do uznania za bezrobotną.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 14 marca 2012 r., poz. 270 – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako p.p.s.a.) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 p.p.s.a.) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł

do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone rozstrzygnięcie oraz poprzedzające je rozstrzygnięcie organu I instancji, zostały podjęte z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że na mocy wyroku Sądu Rejonowego , IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt IV P 198/13 przywrócono skarżącą B. B. do pracy w Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej na poprzednie warunki pracy i płacy. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 20 stycznia 2014r. Natomiast w dniu 24 stycznia 2014r. skarżąca zgłosiła się do pracy we wskazanym w przytoczonym orzeczeniu Sądu miejscu pracy.

Organy wydając rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w trybie wznowieniowym uznały, że B. B. pozostając w stosunku pracy, nie spełniała w dniu 4 listopada 2013r. podstawowego warunku, by zostać uznaną za osobę bezrobotną.

W takiej sytuacji Prezydent zobowiązany był do uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. (wyjdą na jaw nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję) rozstrzygnięcia orzekającego o uznaniu B. B. z dniem 4 listopada 2013 r. za osobę bezrobotną i orzeczenia o odmowie uznania z tym dniem za osobę bezrobotną. W sytuacji, gdy B. B. nie legitymowała się statusem osoby bezrobotnej, nie mogło jej również według organów zostać przyznane prawo do zasiłku.

W ocenie Sądu przedstawione wyżej stanowisko jest błędne. W niniejszej sprawie zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest odpowiedź na pytanie, jakie znaczenie wywiera orzeczenie sądu przywracające osobę posiadającą status bezrobotnego do pracy dla ewentualnego wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. w przedmiocie przyznanego statusu bezrobotnego. Koniecznym staje się dokonanie analizy charakteru prawnego orzeczenia przywracającego pracownika do pracy, w szczególności określenia skutków jakie to orzeczenie wywołuje, tj. wstecz (ex tunc) czy na przyszłość (ex nunc).

W ścisłym związku z orzeczeniem sądu przywracającym pracownika do pracy pozostaje regulacja zawarta w art. 51 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r., Nr 21, poz. 94 ze zm.), dalej k.p.

Już na wstępie należy zauważyć, że problem charakteru i skutków orzeczenia o przywróceniu do pracy nie jest nowy i stał się przedmiotem rozważań przedstawicieli doktryny i wypowiedzi orzecznictwa. W judykaturze przeważa pogląd, że orzeczenie o przywróceniu do pracy ma konstytutywny charakter. Orzeczenie to doprowadza bowiem do nawiązania (restytucji) nowego stosunku pracy, o takiej treści jaki istniał przed rozwiązaniem umowy o pracę. Sąd Najwyższy wskazał w jednym ze swoich orzeczeń, że orzeczenie o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach ma charakter mieszany konstytutywno-deklaratoryjny. Konstytutywny charakter tego orzeczenia wyraża się w tym, że doprowadza ono do powstania stosunku pracy, jaki istniał przed zakwestionowanym rozwiązaniem umowy o pracę, deklaratywny zaś, że zobowiązuje zakład pracy do zatrudnienia pracownika. W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził ponadto, że oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, choćby dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę lub nieuzasadnione, prowadzi do rozwiązania stosunku pracy. Zważywszy więc na to, że stan prawny sprzed rozwiązania umowy przestaje istnieć - ponieważ stosunek pracy uległ rozwiązaniu - żądanie przywrócenia do pracy jest powództwem o ukształtowanie, o stworzenie nowego stanu prawnego, z tym, że na warunkach takich, jak poprzednio (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1976 r., V PZP 12/76, OSNCP 1976 z. 9, poz. 187, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 22 grudnia 1998 r., III ZP 35/98, OSNP 1999, nr 21, poz. 674).

W orzecznictwie zwraca się również uwagę na to, że wyrok przywracający do pracy wywiera skutek w postaci restytucji stosunku pracy na przyszłość i warunkowo. Warunkiem tym jest zgłoszenie przez pracownika, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od przywrócenia do pracy, gotowości niezwłocznego jej podjęcia (art. 48 § 1 k.p.) - zdarzenie przyszłe, niepewne (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 12 lipca 2005 r., II PK 360/04, OSNP 2006, nr 7-8, poz. 110).

Podobnie w doktrynie przeważa pogląd o konstytutywnym charakterze orzeczenia o przywróceniu do pracy. Uzasadniany jest on tym, że wskutek wymienionego orzeczenia rozwiązany stosunek pracy powstaje na nowo, na warunkach dawnej umowy o pracę. Restytucja stosunku pracy na podstawie orzeczenia przywracającego pracownika do pracy nie następuje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia, lecz dopiero po spełnieniu dodatkowej przesłanki, którą jest zgodnie z art. 48 § 1 k.p. zgłoszenie przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy lub nawet po tym terminie, jeżeli jego przekroczenie nastąpi z przyczyn niezależnych od pracownika. Termin ten biegnie od dnia prawomocności orzeczenia przywracającego pracownika do pracy. Jeżeli wspomniana przesłanka się spełni, stosunek pracy powstaje na nowo. Orzeczenie przywracające pracownika do pracy nie działa zatem ex tunc, nie unieważnia bezprawnego oświadczenia pracodawcy z mocą wsteczną od momentu, w jakim oświadczenie to zostało złożone, lecz restytuuje stosunek pracy ex nunc, tj. od dnia, w którym ziścił się ustawowy warunek w postaci zgłoszenia przez pracownika gotowości do pracy w związku z prawomocnym orzeczeniem (vide: L.Florek, w: Kodeks Pracy. Komentarz, pod red. T.Zielińskiego 4 wyd. Warszawa s. 386, M. Gersdorf, Charakter prawny i skutki orzeczeń o bezskuteczności wypowiedzenia i o przywróceniu do pracy, Państwo i Prawo 1978, z.3, s. 49-51).

Bardzo ważne jest dostrzeżenie, że bezprawne wypowiedzenie umowy o pracę jest czynnością ważną (skuteczną), powoduje zatem zawsze rozpoczęcie biegu okresu wypowiedzenia, a z chwilą upływu tego okresu - ustanie stosunku pracy (vide: T. Zieliński, Prawo Pracy. Zarys systemu, część II, PWN 1986r., str. 87-89).

Wobec powyższego w rozpoznawanej sprawie należało przyjąć, że wskutek wypowiedzenia stosunku pracy umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 30 kwietnia 2013 r. Dlatego też B. B. w dniu 4 listopada 2013 r. była osobą niezatrudnioną, co warunkowało nabycie statusu osoby bezrobotnej. Trzeba przy tym zwrócić uwagę na okoliczność, iż skarżąca zarejestrowała się jako osoba bezrobotna w czasie kiedy orzeczenie o przywróceniu jej do pracy było jeszcze nieprawomocne.

Wobec powyższego, przyjąć należy, że orzeczenie przywracające skarżącą do pracy nie działa ex tunc, lecz restytuuje stosunek pracy ex nunc, to jest od dnia, w którym ziścił się ustawowy warunek w postaci zgłoszenia przez pracownika do pracy, tj. 24 stycznia 2014 r. W konsekwencji oznacza to, że pomiędzy chwilą rozwiązania umowy pracę, a momentem skutecznego zgłoszenia przez skarżącą oświadczenia o gotowości do podjęcia pracy stosunek pracy między stronami nie istniał (vide: wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 1 grudnia 2006r., II SA/Go 427/06).

Co za tym idzie należy przyjąć, że okres pozostawania bez pracy po nieuzasadnionym lub niezgodnym z prawem wypowiedzeniu przez pracodawcę umowy o pracę nie może być uważany za okres zatrudnienia, nawet jeżeli pracownik został przywrócony do pracy i zasądzono na jego rzecz wynagrodzenie za pracę. W tym okresie pracownik nie nabywa uprawnień do świadczeń pracowniczych uzależnionych od pozostawania w stosunku pracy. Nie nabywa więc w tym okresie urlopu wypoczynkowego ani nie może wykorzystać nabytego wcześniej uprawnienia urlopowego (A. Świątkowski, Komentarz do Kodeksu Pracy. Warszawa 2006, s. 232).

Wyrok przywracający do pracy kształtuje nową sytuację prawną pracownika, ale nie kreuje nowych okoliczności faktycznych ani nowych dowodów, mających znaczenie dla ustalenia statusu prawnego pracownika jako osoby bezrobotnej, z którą rozwiązano stosunek pracy, w okresie obejmującym czas do chwili uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu do pracy i powrotu do pracy. Nie zmienia tego wspomniana regulacja art. 51 § 1 K.p. nakazująca wliczenie do okresu zatrudnienia okresu pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie. Przepis ten tworzy bowiem tzw. fikcję ciągłości zatrudnienia ale tylko i wyłącznie na użytek niektórych uprawnień stricte pracowniczych, które nie mają nic wspólnego z możliwością wstecznej oceny statusu takiego pracownika jako osoby bezrobotnej (vide: wyrok NSA z 16 grudnia 2008r., I OSK 243/08).

Ponadto w ocenie Sądu wyroki sądu powszechnego, które zapadły w sprawie skarżącej nie mogą być uznane za nowe okoliczności faktyczne, już tylko z tego powodu, że w dacie podejmowanych orzeczeń w przedmiocie statusu bezrobotnego oraz prawa do zasiłku wskazane wyżej orzeczenie Sądu Okręgowego nie istniało, a wyrok sądu rejonowego nie był jeszcze prawomocny. W ocenie Sądu i w tej sytuacji nie sposób uznać, aby w wyrokach tych powołane były nowe okoliczności faktyczne istniejące w dacie orzekania przez organy, a jedynie takie okoliczności faktyczne nie znane organowi uzasadniałyby wznowienie postępowania w tej sprawie. Tak więc w przypadku skarżącej stan faktyczny niewątpliwie nie uległ zmianie, natomiast wyżej powołanymi orzeczeniami sądowymi dokonano odmiennej oceny tych okoliczności. Tym samym brak było podstaw do wznowienia rzeczonego postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Na marginesie zwrócić warto uwagę, że ewentualny zwrot nienależnie pobranego świadczenia takiego jak zasiłek dla bezrobotnych, uregulowany został na podstawie samoistnej podstawy prawnej w postaci art. 76 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013r., poz. 674).

Stwierdzając naruszenie przepisów prawa należało w pkt 1 uchylić zaskarżone rozstrzygnięcie oraz poprzedzające je rozstrzygnięcie organu I instancji stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z mocy art. 152 tej ustawy Sąd orzekł w pkt 2, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku. O kosztach orzeczono w pkt 3 na stosownie do art. 200 powołanej ustawy.