II SA/Go 1107/13

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2012 r. P.H. - działając w imieniu O S.A. - wystąpił do Burmistrza o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na przebudowie istniejącej stacji paliw O S.A. nr [...] na działkach [...] i części działek [...] wraz z infrastrukturą techniczną na działkach [...].

Planowana inwestycja obejmuje budowę: obsługi stacji paliw typ 60, wiaty dwusłupowej nad dystrybutorami paliw wraz z wysepkami, instalacji technologicznej wraz z podziemnymi zbiornikami magazynowanymi paliw, studzienki zlewnej, dystrybutorami wieloproduktowymi i wysokowydajnymi, stacji auto gazu LPG wraz z posadowieniem jednego zbiornika magazynowego podziemnego o poj. 10.000 dcm3 i dystrybutorem, kontenera na butle z gazem, stanowiska usługowego z zainstalowanym kompresorem, nawierzchni szczelnej w rejonie dystrybucji paliw, nawierzchni drogowej wraz z budową nowych zjazdów i przebudową układu komunikacyjnego, miejsc parkingowych, elementów małej architektury wraz z przyłączami energii elektrycznej (znaki informacyjne, pylon cenowy, śmietnik itp.), przyłączy i infrastruktury technicznej na terenie stacji paliw wraz z posadowieniem separatora zintegrowanego z osadnikiem piasku.

Burmistrza postanowieniem z dnia [...] września 2012 r. nałożył obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla wnioskowanego powyżej przedsięwzięcia oraz obowiązek przedłożenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko w pełnym zakresie .

O SA przedłożył w grudniu 2012r. powyższy raport., który na żądanie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego został uzupełniony w styczniu 2013 r.

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] Burmistrz ustalił środowiskowe uwarunkowania dla powyższego przedsięwzięcia. Na wskutek odwołania jednej ze stron decyzja ta została uchylona decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego nr [...] z dnia [...] marca 2013r. i sprawę skierowano do ponownego rozpatrzenia. Zgodnie z zaleceniami Samorządowego Kolegium Odwoławczego wnioskodawca uzupełnił materiał dowodowy w sprawie poprzez dostarczenie: mapy ewidencyjnej z zaznaczonym terenem inwestycji i zakresem oddziaływania przedsięwzięcia w 3 egzemplarzach, mapy ewidencyjnej z zaznaczonymi stronami postępowania, wypisy z rejestru gruntów.

W trakcie postępowania do udziału w nim na prawach strony dopuszczono osoby fizyczne, które złożyły stosowne wnioski w tym przedmiocie. Ponieważ liczba stron w niniejszej sprawie przekraczała 20, zgodnie z art. 74 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm. – zwanej dalej ustawą środowiskową) do doręczeń stosowano przepis art. 49 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2013r. , poz. 267, określanej dalej jako k.p.a ).

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, w tym uzyskaniu wymaganych uzgodnień od Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska ( postanowienie z dnia [...] czerwca 2013r.) oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego ( postanowienie z dnia [...] czerwca 2013 r.), decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] Burmistrz, działając na podstawie art. 71 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 2, art. 75 ust. 1 pkt 4 , art. 85 ust. 2 pkt 2 ustawy środowiskowej, § 3 ust. 1 pkt 35 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwziąć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r. Nr 213, poz. 1397 ze zm. określanego dalej jako rozporządzenie RM z dnia 9 listopada 2010 r. ) w zw. z art. 104 k.p.a ustalił środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia polegającego na przebudowie opisanej wyżej stacji paliw w [...].

Decyzja zawierała elementy wskazane w art. 82 ust. 1 ustawy środowiskowej, w tym uwarunkowania w zakresie wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności:

ochrony cennych wartości przyrodniczych – projektowana inwestycja nie będzie miała negatywnego wpływu na walory krajobrazowe i środowisko przyrodnicze, nie ustalono więc warunków w zakresie cennych wartości przyrodniczych,

ochrony zasobów naturalnych – w fazie realizacji przedsięwzięcia roboty ziemne ograniczyć do bezwzględnego minimum, zapewnić właściwe gospodarowanie odpadami wytwarzanymi podczas realizacji i eksploatacji inwestycji poprzez minimalizację ich ilości, selektywne magazynowanie w wydzielonych miejscach, w sposób zabezpieczający środowisko gruntowo-wodne przed ewentualnymi zanieczyszczeniami oraz przekazywanie odpadów podmiotom posiadającym wymagane prawem zezwolenia w zakresie gospodarowania odpadami, wody opadowe i roztopowe pochodzące z utwardzonych powierzchni dróg i placów po podczyszczeniu w separatorze substancji ropopochodnych odprowadzać do sieci kanalizacji deszczowej, wody opadowe i roztopowe pochodzące z połaci dachowych odprowadzić do sieci kanalizacji deszczowej, ścieki bytowe odprowadzić do sieci kanalizacji sanitarnej, należy utrzymać w stanie sprawności i poddawać okresowej kontroli urządzenia zabezpieczające przed przenikaniem produktów naftowych do gleby, a następnie do wód i do ziemi (separatory, osadnik piasku), wodę pobierać z istniejącej sieci wodociągowej, po usunięciu starych zbiorników na paliwo i instalacji do dystrybucji paliw przeprowadzić badania laboratoryjne gruntu w zakresie zawartości węglowodorów C6-12 (benzyna suma), węglowodorów Cl2-35 (olej mineralny) oraz węglowodorów aromatycznych tj. benzyn, etylobenzen, ksylen i toluen. W przypadku stwierdzenia zanieczyszczenia gruntu należy go usunąć i przekazać uprawnionym podmiotom posiadającym wymagane prawem zezwolenia w zakresie gospodarowania odpadami.

ochrony zabytków – z uwagi na brak w bezpośrednim otoczeniu projektowanej przebudowy istniejącej stacji paliw O S.A. nr [...] obiektów zabytkowych oraz udokumentowanych stanowisk archeologicznych, nie ustala się warunków w zakresie ochrony zabytków,

ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich – w czasie budowy podejmowane będą działania organizacyjne maksymalnie ograniczające negatywny wpływ prowadzonych prac na zdrowie ludzi: urządzenia stanowiące źródła hałasu o wysokim poziomie mocy akustycznej będą używane w miarę możliwości tylko w porze dziennej, stosowany będzie sprzęt sprawny technicznie oraz urządzenia budowlane emitujące hałas nie przekraczający wartości dopuszczalnych określonych w przepisach odrębnych, wyłączane będą zbędne, nieużywane w danym momencie urządzenia, maszyny, narzędzia emitujące hałas, materiały sypkie transportowane będą w sposób uniemożliwiający ich pylenie, podejmowane będą działania ograniczające pylenie w czasie prac budowlanych takie jak np. zraszanie wodą placu budowy, uważne ładowanie materiałów sypkich na samochody; rozwiązania techniczne i organizacyjne zapewnią, że eksploatacja obiektu nie będzie powodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza terenem do którego inwestor posiada tytuł prawny; moc akustyczna urządzeń zainstalowanych na dachu pawilonu stacji będzie nie większa niż 72,1 dBA.

Decyzja zawierała też wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym:

zlikwidować: pawilon obsługi stacji, wiatę nad dystrybutorami, wysepkę z dystrybutorami paliw, 3 zbiorniki podziemne do magazynowania paliw, 1 zbiornik na przepracowany olej, infrastrukturę technologiczną wraz z masztami oddechowymi, dystrybutorami, studniami zlewnymi, zbiornik bezodpływowy na ścieki bytowe;

zainstalować 2 zbiorniki paliw płynnych, stalowe, podziemne, dwupłaszczowe z monitoringiem: zbiornik nr 1 o pój. 50 m³ , zbiornik nr 2 o pój, 60 m³.

zainstalować zawory oddechowe wyprowadzone min. 0,5 m ponad powierzchnię dachu wiaty nad dystrybutorami;

zainstalować 2 dystrybutory modułowe, 4-produktywne, dwustronne, 8-wężowe, o wydajności 40 l/min. z systemem odsysania oparów.

zainstalować 1 dystrybutor wysokowydajny o wydajności 120 l/min., 1-produktowy, dwustronne 2-węzowe, z systemem odsysania oparów.

zainstalować 1 dystrybutor do wydawania autogazu LPG, dwustronne, 2-wężowe.

zainstalować 1 zbiornik autogazu LPG: stalowy, podziemny, jednopłaszczowy o poj. 10 m3.

zainstalować hermetyczny system rozładunku paliw (benzyna, ON) o sprawności nie mniejszej niż 99,5 % i system dystrybucji paliw (benzyna, ON) o sprawności nie mniejszej niż 98 %.

do ogrzewania budynku i centralnej wody użytkowej zastosować kocioł olejowy o mocy 40 kW; spaliny z kotła odprowadzić emitorem pionowym, otwartym o wysokości 2 m i średnicy 0,12 m.

zainstalować 2 wentylatory na wysokości 5,3 m n.p.t. o mocy akustycznej max. 71,1 dB 1 wentylator na wysokości 5,3 m n.p.t. o mocy akustycznej max. 72,1 dB.

zainstalować dystrybutor paliwowy o mocy akustycznej max. 60 dB.

zainstalować kompresor o mocy akustycznej max. 75 dB.

zainstalować czerpnię powietrza na wysokości 5,3 m n.p.t. o mocy akustycznej max. 70 dB.

zainstalować jednostkę wentylacyjną zewnętrzną na wysokości 5,3 m n.p.t. o mocy akustycznej max. 72 dB.

uszczelnić teren przeznaczony do przyjmowania i dystrybucji paliw, a także drogi dojazdowe do stanowisk tankowania, a także place manewrowe.

zainstalować separator substancji ropopochodnych oczyszczający wody opadowe z terenów utwardzonych i uszczelnionych.

Organ nie dostrzegł konieczności przeprowadzenia przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia oceny oddziaływania na środowisko w ramach postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę. Nie ustalił również wymagań dotyczących przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych. W zakresie transgranicznego oddziaływania na środowisko organ stwierdził, iż projektowane przedsięwzięcie ma charakter lokalny i nie będzie miało transgranicznego oddziaływania na środowisko. W świetle przeprowadzonych obliczeń oraz oceny oddziaływania projektowanego przedsięwzięcia na środowisko nie ustalono obszaru ograniczonego użytkowania.

Nie nałożono również obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko w ramach postępowania o wydanie decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1 i 10 ustawy środowiskowej. Ze względu na szczegółowy i jednoznaczny opis planowanej do zastosowania technologii oraz stosowanych środków mających na celu zmniejszenie uciążliwości dla środowiska, w związku z planowanym przedsięwzięciem, nie stwierdzono konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy środowiskowej lub dokonaniem zgłoszenia określonego w art. 72 ust. 1 ustawy środowiskowej pod warunkiem jednak, że we wniosku o wydanie wyżej wymienionych decyzji nie zostaną dokonane zmiany w stosunku do wymagań określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz w raporcie.

W uzasadnieniu decyzji Burmistrz stwierdził m.in. iż przedmiotowe przedsięwzięcie, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 35 rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 2010 r. jest przedsięwzięciem mogącym potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko może być stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy środowiskowej, co – jak wspomniano już powyżej – stwierdzono postanowieniem z dnia [...] września 2012 r.

Realizacja przedmiotowego przedsięwzięcia zostanie poprzedzona uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 określanej dalej jako u.p.z.p.). Dla terenu planowanego przedsięwzięcia nie został bowiem uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko – zdaniem organu I instancji - spełnia wymagania formalne wynikające z art. 66 ust. 1 ustawy środowiskowej. W raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko przeprowadzono analizy, określono oddziaływanie i potencjalne zagrożenia środowiska związane z realizacją i eksploatacją przedsięwzięcia. Informacje o przedsięwzięciu przedstawione w raporcie są wystarczające do pełnej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz wykazują, że przy zastosowaniu odpowiednich rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych, nie wystąpi negatywne oddziaływanie na środowisko.

Obliczenia rozprzestrzeniania zanieczyszczeń w powietrzu wykonano zgodnie z metodyką zawartą w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2010 r. Nr 16, poz. 87).

Analiza inwestycji w zakresie jej wpływu na powietrze atmosferyczne, w tym przedstawionego prognozowanego rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń powietrza emitowanych przez emitory zidentyfikowane na terenie przedsięwzięcia wykazała, że przy zastosowaniu wahadła gazowego o sprawności 99,5% na stanowiskach zlewowo-oddechowych oraz układu VRS o sprawności 98% oraz wskazanych w decyzji warunków określających wyposażenie stacji paliw, działalność projektowanej stacji nie będzie uciążliwa pod względem zanieczyszczenia powietrza – nie będzie powodować przekroczeń dopuszczalnych poziomów substancji w środowisku.

Przedsięwzięcie będzie powodować emisję hałasu. Przy zastosowaniu wskazanych w decyzji warunków określających wyposażenie stacji paliw jej działalność nie przekroczy dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku w porze dnia i nocy na terenach podlegających ochronie akustycznej (tereny zabudowy mieszkaniowej znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie przedsięwzięcia), określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826 ze zm.).

Przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wykazała również – zdaniem organu I instancji - że inwestycja nie będzie miała znacznego wpływu na poszczególne elementy środowiska zarówno na etapie realizacji, jak i jego eksploatacji.

Od powyższej decyzji Burmistrza odwołanie wniósł E.P., domagając się uchylenia zaskarżonej , zarzucając :

- rażącą obrazę art. 6,7,8,9,12 k.p.a poprzez sporządzenie decyzji naruszającej zasady praworządności, prawdy obiektywnej, pogłębiania zaufania obywateli, udzielania informacji stronom i należytego wysłuchania,

a ponadto naruszenie :

- art. 77§ 1 k.p.a art. 80 k.p.a, poprzez niezebranie całego materiału dowodowego , a przez to niewłaściwą ocenę istniejącego,

- art. 10 § 1 k.p.a poprzez niewłaściwe powiadomienie stron postępowania,

- art. 107 § 1 i 3 k.p.a poprzez niezawarcie w decyzji wyczerpującego uzasadnienia faktycznie podjętego rozstrzygnięcia,

- art. 3 pkt 7 a ustawy Prawo budowlane poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na bezkrytycznym przyjęciu za wnioskodawcą, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z rozbudową .

Odwołanie złożył również A.S., który również zarzucił naruszenie powołanego powyżej przepisu Prawa budowlanego oraz błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż planowana inwestycja nie ingeruje w zabytkowy układ urbanistyczny miasta [...] oraz że planowana inwestycja nie wpłynie rażąco na środowisko podczas, gdy zagrożenie jest bardzo duże dla otoczenia (toksyczne związki chemiczne w powietrzu , hałas). W związku z powyższym odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, ewentualnie o jej uchylenie.

Decyzją z dnia [...] października 2013 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze – działając na podstawie art. 138 § 1 k.p.a, art. 59 ust. 1 pkt 2, art. 63 ust.1, art. 66, art. 77 ust. 1, art. 80 ust. 1, art. 82 ust. 1, art. 85 ust. 1 ustawy środowiskowej utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Burmistrza z dnia [...] sierpnia 2013 r.

Zdaniem organu odwoławczego z opracowanego raportu wynika, że zamierzenie inwestycyjne będzie oddziaływać na środowisko poprzez emisję substancji zanieczyszczających do powietrza atmosferycznego. Źródło ich powstawania stanowić będzie zorganizowana emisja energetycznego spalania paliw (kocioł opalany olejem o mocy 40kW), stanowisk zlewowo-oddechowych, stanowisk do tankowania, niezorganizowana emisja spalin z pojazdów poruszających się po terenie stacji paliw. Inwestycja nie będzie jednakże powodować przekroczeń dopuszczalnych poziomów substancji w środowisku. Planowane przedsięwzięcie powodować będzie emisję hałasu. Jednakże wyniki analizy wykazały, że na punktach referencyjnych zlokalizowanych w miejscu budynków mieszkalnych uzyskano wartości poziomu hałasu zarówno w ciągu dnia, jak i dla pory nocnej poniżej dopuszczalnych poziomów określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. Nr 120, poz. 826 ze zm.) Autor raportu, dokonując ustaleń w zakresie źródeł powstawania odpadów niebezpiecznych i odpadów innych niż niebezpieczne, powstawania rodzajów ścieków, w podsumowaniu stwierdza, że przy spełnieniu określonych warunków nie wpłyną negatywnie na środowisko ani na gospodarkę wodno-ściekową. Przewidziano również możliwość wystąpienia zanieczyszczeń gruntu i wody w bezpośrednim podłożu peronu tankowania oraz strefy podzbiornikowych po demontażu infrastruktury paliwowej (zbiorniki podziemne, rurociągi i dystrybutory). Na inwestora nałożono obowiązek przeprowadzenia badań laboratoryjnych gruntu w zakresie zawartości węglowodorów oraz węglowodorów aromatycznych. W przypadku stwierdzenia zanieczyszczeń gruntu, nałożono obowiązek na inwestora do jego usunięcia i przekazania uprawnionym podmiotom.

Raport zawiera opis analizowanych trzech wariantów realizacji przedsięwzięcia ze wskazaniem na najkorzystniejszy dla środowiska przedstawiony przez inwestora, polegający na zastosowaniu zbiorników dwupłaszczowych.

Inwestor, przy realizacji inwestycji zaprojektował rozwiązania ograniczające skalę zagrożeń i następstwa występujące w czasie normalnej pracy stacji.

Z podsumowania raportu wynika, że przy spełnieniu zaleceń zawartych w raporcie oraz przy zachowaniu i przestrzeganiu wszystkich wymaganych norm prawnych w czasie budowy i eksploatacji przedsięwzięcia planowanego, inwestycja będzie spełniała wymogi wynikające z przepisów ochrony środowiska i będzie zgodna z rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych jakimi powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243 poz. 2063 określanego dalej jako rozporządzenie MG z dnia 21 listopada 2005 r. ).

Sporządzony raport spełnia wymogi obowiązujących przepisów, jego treść nie budzi uzasadnionych zastrzeżeń, w szczególności co do przyjętych metod i sposobu wyliczeń emisji zanieczyszczeń do powietrza oraz hałasu. W swej decyzji Burmistrz zawarł wskazania organów współdziałających, co do realizacji zamierzenia inwestycyjnego, wydana zaś decyzja spełnia wymogi ustawy.

Zarzuty stron uznano za nieuzasadnione. Organ pierwszej instancji w trakcie prowadzonego postępowania nie uchybił w sposób mogący mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie podstawowym zasadom postępowania administracyjnego. Zebrał w sposób wyczerpujący materiał dowodowy w sprawie zgodnie z przepisami prawa materialnego. Strony były należycie informowane o okolicznościach faktycznych i prawnych przez podanie informacji do publicznej wiadomości. Zaskarżona decyzja spełnia wymogi obowiązujących przepisów co do istoty rozstrzygnięcia, jak i jej uzasadnienia, w której odniesiono się również do uwag stron wnoszonych do organu prowadzącego postępowanie.

W niniejszym postępowaniu nie ma istotnego znaczenia odwoływanie się do przepisów prawa budowlanego przyjętej definicji "przebudowy" czy "budowy". W decyzji środowiskowej uwzględnia się bowiem rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia. W tym postępowaniu nie waży się sprawy pod kątem możliwości jej realizacji ze względu na przyjętą klasyfikację gruntu, która to okoliczność będzie przedmiotem rozpatrzenia w postępowaniu dotyczącym ustalenia warunków zabudowy w tym również możliwości realizacji, ze względu na lokalizację w strefie ochrony konserwatorskiej.

Nie uwzględniono również, jako uzasadnionego zarzutu, braku w opracowanym raporcie klimatu akustycznego drogi krajowej nr [...]. Autor raportu odniósł się do tej kwestii stwierdzając, że ze względu na różny charakter hałasu, pochodzący od drogi oraz od stacji paliw ze względu, że każda z wyżej wymienionych wielkości ma inne dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku, porównywanie ich nie jest miarodajne. Działalność stacji paliw nie pogorszy klimatu akustycznego w tym rejonie, bowiem poziom hałasu pochodzącego od planowanej stacji paliw będzie niższy od poziomu hałasu drogowego.

Na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnieśli E.P. i A.S., działając przez profesjonalnych pełnomocników.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucili naruszenie:

- art. 7 k.p.a. i art. 77 §1 k.p.a., przez niepodjęcie wszelkich niezbędnych kroków w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy, wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego,

- nieprzeprowadzenie przez organy administracji własnych ustaleń pomimo zgłoszenia zarzutów przez strony postępowania, niezweryfikowanie dokumentów złożonych,

- niepowołanie biegłego do zweryfikowania prawidłowości przedłożonych przez wnioskodawcę informacji o wpływie inwestycji na środowisko i jakość życia osób bezpośrednio sąsiadujących z planowaną inwestycją,

- niezweryfikowanie strefy oddziaływania inwestycji; wnioskodawca w czasie postępowania zmieniał zasięg negatywnego oddziaływania inwestycji z przyjęciem rozprzestrzeniania się jedynie w jednym kierunku,

- nie wzięcie pod uwagę faktu, że bezpośrednio z terenem inwestycji sąsiaduje budynek przedszkola, co powoduje, że bezpośrednie negatywne wyziewy par paliw i wyrobów ropopochodnych będą oddziaływać na uczęszczające dzieci,

- nieuwzględnienie przez organy administracji wzrostu zachorowań na nowotwory złośliwe wśród mieszkańców od wielu lat sąsiadujących ze stacją paliw, także u dzieci,

- art. 8 k.p.a. tj. zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji,

- art. 107 §1 k.p.a. przez zaniechania zawarcia w zaskarżonej decyzji motywów rozstrzygnięcia i wykładni zastosowanych przepisów,

- "art. 74 ust. pkt 3" ustawy środowiskowej polegające na niedołączeniu do wniosku, przez właściwy organ mapy ewidencyjnej, obejmującej teren realizacji przedsięwzięcia oraz obszar oddziaływania inwestycji oraz wypisu gruntów,

- art. 138 §2 k.p.a. poprzez zaniechanie uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia,

- "art. 73 ust. pkt 3" ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska w związku z § 1 tabeli 1 pkt 30 tabeli 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 9 kwietnia 2002 r. w sprawie rodzajów i ilości substancji niebezpiecznych, których znajdowanie się w zakładzie decyduje o zaliczeniu go do zakładu o zwiększonym ryzyku albo zakładu o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej w zw. z art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy środowiskowej ,

- art. 63 ust. 1 ustawy środowiskowej polegającego na nierozpoznaniu przez organy, czy kumulacja negatywnych czynników w środowisku zamieszkania ludzi znajdujących się w strefie negatywnego oddziaływania planowanej inwestycji nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych norm m.in. przez zaniechanie powołania biegłych celem wydania opinii weryfikujących deklarowanych przez inwestora wartości emisji negatywnych do środowiska substancji,

- art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy w zw. z § 124 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia MG z dnia 21 listopada 2005 r. przez brak rozstrzygnięcia, czy planowana inwestycja jest zlokalizowana w odległości mniejszej niż 60 m od budynku użyteczności publicznej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej decyzji Burmistrza z dnia [...] sierpnia 2013r. oraz o zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego wg norm przepisanych.

Przy czym na rozprawie w dniu 27 lutego 2013 r. pełnomocnik skarżących oświadczył, iż w pkt III skargi chodziło skarżącym nie o pkt 30 tabeli 1, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 kwietnia 2002 r., lecz o pkt. 34 tej tabeli.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Podobne stanowisko zajęła Gmina. Natomiast uczestnik E.P. poprał stanowisko wyrażone przez skarżących .

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie natomiast z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U z 2012 r., Nr 270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a. ) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W ramach badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną w niej podstawą prawną ( art. 134 p.p.s.a.). Oznacza to, iż kontrola sądowa sprawowana jest w granicach sprawy administracyjnej zakończonej zaskarżoną decyzją, a sąd administracyjny ma obowiązek uwzględnić każde dostrzeżone naruszenia prawa, o ile miało lub mogło mieć wpływ na treść wydanej decyzji. Mając na uwadze wskazany powyżej zakres kognicji Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie, jednakże generalnie z przyczyn innych niż w niej podniesionych . Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza z dnia [...] sierpnia 2013r., w której ustalono środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia polegającego na przebudowie istniejącej stacji paliw O S.A. nr [...]. Przy czym w istocie nie chodzi tu o przebudowę w rozumieniu art. 3 pkt 7 a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm. określanej dalej jako u.p.b ), lecz o roboty polegające na rozbiórce istniejącej stacji ( art. 3 pkt 7 u.p.b.) i budowie nowego obiektu (art. 3 pkt 6 u.p.b.). Jednakże – jak słusznie zauważyło Samorządowe Kolegium Odwoławczego - użycie nieadekwatnego sformułowania przez organ I instancji nie ma istotnego znaczenia , gdyż w niniejszej sprawie ocenia się określone przedsięwzięcie, które i tak szczegółowo opisane jest w załączniku do każdej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Materialnoprawną podstawą wydania decyzji w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań jest art. 71 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy środowiskowej, który stanowi, iż decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych: 1/ przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko 2/ przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Do tej drugiej grupy należy przedsięwzięcie O SA objęte wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2012r, polegające na budowie stacji paliw. Zgodnie bowiem z § 3 ust. 1 pkt 35 rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 2010r. do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje do dystrybucji ropy naftowej, produktów naftowych, substancji lub mieszanin, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach, niebędących produktami spożywczymi, z wyłączeniem stacji paliw gazu płynnego.

Natomiast w myśl art. 72. ust.1 pkt 1 i 3 ustawy środowiskowej wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem: decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych oraz decyzji o pozwoleniu na zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części - wydawanych na podstawie u.p.b. oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie u.p.z.p. . Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy środowiskowej przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja następujących planowanych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko: 1) planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 tej ustawy. Postanowienie stwierdzające obowiązek przeprowadzenia takiej oceny zostało wydane w niniejszej sprawie w dniu [...] września 2009 r. Obowiązkiem organu II instancji administracji publicznej jest ponowne merytoryczne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy zakończonej decyzją organu pierwszej instancji (art. 15 k.p.a.). W ramach tego obowiązku na organie ciąży powinność podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli (art. 7 k.p.a.). Rozwinięciem tej zasady jest obowiązek organu wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz jego oceny w całokształcie stanu faktycznego sprawy (art. 77 § 1 k.p.a i art. 80 k.p.a.). Omówienie i podsumowanie przeprowadzonego przez organ postępowania wyjaśniającego (dowodowego) musi znaleźć wyraz w uzasadnieniu wydanego przez organ rozstrzygnięcia. Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno więc zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3 k.p.a.). Wyżej wymienione rygory procesowe obowiązują również w postępowaniu odwoławczym (art. 140 k.p.a.), co oznacza, że organ wyższego stopnia ma obowiązek rozpoznać wszystkie żądania, wnioski i zarzuty strony oraz ustosunkować się do nich w uzasadnieniu swej decyzji. Wspomniane żądania, wnioski i zarzuty mogą być rzecz jasna zawarte także w złożonym przez stronę odwołaniu. Stąd obowiązkiem organu odwoławczego jest również przytoczenie w tym względzie treści odwołania oraz ustosunkowanie się do niego w uzasadnieniu wydanej decyzji ( por. wyrok NSA z dnia 20 grudnia 1999 r., sygn. akt IV SA 274/97, LEX nr 48234 ). Organ II instancji nie do końca sprostał powyższym obowiązkom, jakie nałożyły wspomniane powyżej przepisy k.p.a. Przede wszystkim Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie dostrzegało sprzeczności między samą sentencją kontrolowanej decyzji, a jej uzasadnieniem. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż w pkt. I c decyzji organu I instancji dotyczącym ochrony zabytków stwierdzono, iż z uwagi na brak w bezpośrednim otoczeniu projektowanej przebudowy stacji paliw obiektów zabytkowych oraz udokumentowanych stanowisk archeologicznych nie ustala się warunków w zakresie ochrony zabytków. Natomiast w uzasadnieniu decyzji stwierdzono - w kontekście do zarzutów podnoszonych przez E.P. - iż planowana inwestycja nie ingeruje w zabytkowy układ urbanistyczny miasta, wpisany do rejestru zabytków pod numerem [...]. Dla realizacji inwestycji nie zachodzi potrzeba naruszania istniejących obiektów, dla których została utworzona strefa ochrony konserwatorskiej, w związku z czym nie będzie degradacji zabytkowej budowy. Również raport przestawiony przez O zawiera sprzeczności w tej materii. Na stronie 49 raportu najpierw wskazano, iż na terenie planowanego przedsięwzięcia i w jego bezpośrednim sąsiedztwie nie występują zabytki oraz dobra kultury współczesnej. Jednocześnie w następnym zadaniu stwierdzono, iż uwzględniając charakter planowanego przedsięwzięcia nie będzie ono w żaden sposób oddziałowywać negatywnie na dobra materialne, krajobraz kulturowy, zabytki chronione w skali lokalnej oraz ponad lokalnej, aby następnie stwierdzić, iż działki przedmiotowej inwestycji znajdują w strefie ochrony konserwatorskiej zespołu urbanistyczno-krajobrazowego miasta [...] wpisanej do rejestru zabytków pod numerem [...]. Poza powyższymi trzema zdaniami przedstawionymi w takiej kolejności w raporcie nie znajdziemy żadnej analizy (uzasadnienia) dotyczącej wpływu planowanego przedsięwzięcia na wspomniany zespół urbanistyczny. Podkreślić w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 7 d raport powinien zawierać uzasadnienie proponowanego przez wnioskodawcę wariantu, ze wskazaniem jego oddziaływania na środowisko, w szczególności na zabytki i krajobraz kulturowy, objęte istniejącą dokumentacją, w szczególności rejestrem lub ewidencją zabytków. Tym samym raport w istocie nie spełnia ustawowych wymogów i w tej części nie mógł on stanowić podstawy ustaleń . Mimo to, organy obu instancji w tym zakresie nie podjęły żądnych czynności, zwłaszcza organ II instancji i to w sytuacji, gdy jeden ze skarżących na etapie postępowania odwoławczego przedłożył decyzję z dnia [...] lipca 1978r. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wpisującą do rejestru zabytków pod poz. [...] zespół urbanistyczno-krajobrazowy miasta [...] w granicach określonych linią przerywaną na planie stanowiącym integralną cześć tej decyzji. Obszar ten podlega ścisłej ochronie konserwatorskiej. Ochroną zaś krajobrazową objęty został teren położony w promieniu 1 km od granicy ścisłej ochrony. Z załączonego planu wynika, iż budowana stacja znajduje się w powyższym obszarze ścisłej ochrony konserwatorskiej. Wpis do rejestru powyższego zespołu urbanistycznego nastąpił na podstawie ustawy z dnia 15 lutego 1962r. o ochronie dóbr kultury (Dz. U nr 10, poz. 48), przy czym zgodnie z art. 142 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ( Dz. U Nr 162, poz. 1598 określanej dalej jako u.o.z.) dobra kultury wpisane na podstawie ustawy o ochronie dóbr kultury do rejestru zabytków stają się zabytkami wpisanymi do rejestru w rozumieniu u.o.z. Taki zespół urbanistyczny zaliczany jest do zabytków nieruchomych zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 b u.o.z . Wpis do rejestru zabytków układu urbanistycznego jest wpisem obszarowym, a nie indywidualnym, co nie oznacza, że obiekty znajdujące się na takim obszarze nie podlegają ochronie zabytków. Wpis obszarowy oznacza, że ochronie prawnej podlegają wszystkie znajdujące się na tym obszarze obiekty Wpisanie do rejestru zabytków układu urbanistycznego jest wpisem obszarowym, a nie indywidualnym, co nie oznacza, że obiekty znajdujące się na takim obszarze nie podlegają ochronie zabytków. Wprost przeciwnie, wpis obszarowy oznacza, że ochronie prawnej podlegają wszystkie znajdujące się na tym obszarze obiekty. Inny natomiast jest tylko zakres ochrony takich obiektów niż obiektów wpisanych indywidualnie do rejestru zabytków. W przypadku wpisu obszarowego ochronie podlegają zewnętrzne cechy obiektów, tworzące substancję zabytkową . W przypadku wpisu indywidualnego ochrona jest szersza, gdyż obejmuje również wnętrze obiektu ( por. wyrok NSA z dnia 18 czerwca 2013 r. II OSK 427/12, wyrok NSA z dnia 29 grudnia 2011 r. II OSK 2152/10 ) . Samorządowe Kolegium Odwoławcze zarzuty dotyczące braku analizy wpływu planowanego przedsięwzięcia na zabytki odpiera w zasadzie jednym zdaniem, iż kwestia lokalizacji w strefie objętej ochroną konserwatorską będzie przedmiotem rozpatrzenia w postępowaniu dotyczącym ustalenia warunków zabudowy. Oczywiście organ II instancji ma rację, iż stosownie do art. 64 ust. 1 w zw. z art. 53 ust. 4 pkt 2 u.p.z.p w ramach postępowania o ustalenie warunków zabudowy kwestia lokalizacji stacji w strefie ochrony konserwatorskiej będzie badana i opiniowana z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków. Jednakże nie zwalniało to jednak organu w tym zakresie od analizy oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na zabytki w niniejszej sprawie, a tej w istocie brak. Zgodnie bowiem z art. 62 ust. 1 pkt 1 c ustawy o środowiskowych uwarunkowaniach w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na zabytki Przeprowadzenie oceny oddziaływania nie jest celem samym w sobie, ale ma umożliwić ustalenie ewentualnych zagrożeń dla środowiska związanych z realizacją planowanego przedsięwzięcia, a co za tym idzie – ułatwić ocenę, czy zachodzą podstawy do wydania pozytywnych decyzji upoważniających do jego realizacji , w niniejszej sprawie określenia ewentualnych warunków wykorzystania terenu w celu ochrony wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich (art. 82 ust. 1 pkt 1 b ustawy środowiskowej), ewentualnie nałożenia obowiązków wskazanych w art. 82 ust. 1 pkt 2 b ustawy środowiskowej . Stąd też należało uznać, iż w tym zakresie niewątpliwie organy obu instancji naruszyły wspomniane powyżej przepisy art. 7 i 77§ 1 kpa, a uzasadnienia w odniesieniu do tej kwestii naruszają art. 107 § 3 k.p.a . Również Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie dokonało wnikliwej analizy prawidłowości przeprowadzonego postępowania, zwłaszcza w kontekście zapewnienia społeczeństwu udziału w powyższym postępowaniu. Zgodnie bowiem z art. 79 ust. 1 ustawy środowiskowej przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ właściwy do jej wydania zapewnia możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu, w ramach którego przeprowadza ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a taka ocena – jak już wspomniano powyżej - została w niniejszej przeprowadzona. Analiza akt nasuwa szereg wątpliwości w tej materii, którymi praktycznie nie zajął się organ II instancji. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie art. 33 ust. 1 ustawy środowiskowej przed wydaniem i zmianą decyzji wymagających udziału społeczeństwa organ właściwy do wydania decyzji, bez zbędnej zwłoki, podaje do publicznej wiadomości informacje o:

1) przystąpieniu do przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;

2) wszczęciu postępowania;

3) przedmiocie decyzji, która ma być wydana w sprawie;

4) organie właściwym do wydania decyzji oraz organach właściwych do wydania opinii i dokonania uzgodnień;

5) możliwościach zapoznania się z niezbędną dokumentacją sprawy oraz o miejscu, w którym jest ona wyłożona do wglądu;

6) możliwości składania uwag i wniosków;

7) sposobie i miejscu składania uwag i wniosków, wskazując jednocześnie 21-dniowy termin ich składania;

8) organie właściwym do rozpatrzenia uwag i wniosków;

9) terminie i miejscu rozprawy administracyjnej otwartej dla społeczeństwa, o której mowa w art. 36, jeżeli ma być ona przeprowadzona;

10) postępowaniu w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko, jeżeli jest prowadzone.

W aktach znajduje się obwieszczenie z dnia [...] sierpnia 2012 r. o wszczęciu postępowania w przedmiocie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zanim jeszcze wydano postanowienie o stwierdzeniu obowiązku dokonania oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Kolejne obwieszczenie pochodzi z dnia [...] grudnia 2012 r. , które również zawiera informację o wszczęciu postępowania w przedmiocie wydania decyzji o środowiskowych, brak jest w nim wskazania , iż przystąpiono do przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. W obwieszczeniu podano, iż do 28 grudnia 2012r. zainteresowani mogą składać wnioski i uwagi. Wówczas już organ dysponował raportem o oddziaływaniu na środowisko, jednakże raport ten był uzupełniany na wniosek inspekcji sanitarnej . Uzupełnienie raportu wpłynęło do organu w dniu 09 stycznia 2013r., a więc już po upływie wyznaczonego terminu do składania wniosków i uwag. W toku dalszego postępowania nie kierowano już żadnych obwieszczeń do społeczeństwa, poza obwieszczeniem o wydaniu kolejnych decyzji, a przynajmniej takie nie znajdują się w aktach . W art. 33 ust. 1 ustawy środowiskowej na organy administracji prowadzące postępowanie w sprawie, w której udział społeczeństwa jest obligatoryjny, nałożono obowiązek podania do publicznej wiadomości – przed wydaniem i zmianą decyzji wymagających udziału społeczeństwa – informacji o czynnościach procesowych wskazanych w tym przepisie. W myśl tego przepisu powinno to nastąpić "bez zbędnej zwłoki". W żadnym z przepisów prawa nie określono, co kryje się pod tym pojęciem. W piśmiennictwie przyjmuje się, że ogłoszenia takie mogą być umieszczane w momencie, kiedy do organu odpowiedzialnego za przeprowadzenie procedury udziału społeczeństwa trafi raport – w ogłoszeniu trzeba m.in. podać, w jakim terminie dostępna będzie dokumentacja sprawy, w tym raport (por. J. Jendrośka, Obowiązek powiadamiania społeczeństwa w nowych przepisach o ocenie oddziaływania na środowisko, Prawo i Środowisko 2009, nr 1, s. 57). Pogląd ten jest ze wszech miar prawidłowy. Należy mieć jednak na uwadze, że odnosi się on do jednej kategorii spraw. W związku z tym w innych postępowaniach, w których wymagany jest udział społeczeństwa, należałoby uznać, że obowiązek powiadomienia społeczeństwa będzie konkretyzował się w chwili skompletowania materiałów niezbędnych do przeprowadzenia postępowania. Należy także zwrócić uwagę na fakt, że uzyskiwanie informacji o wydawaniu decyzji wymagającej udziału społeczeństwa ma charakter wieloetapowy, zgodnie bowiem z postanowieniami art. 33 ust. 1 ustawy organ prowadzący postępowanie powinien oddzielnie powiadomić o podjęciu każdej wskazanej w tym przepisie czynności procesowej. Jeżeli zatem w toku prowadzonego postępowania zachodziły będą zmiany np. co do przedmiotu postępowania, to społeczeństwo powinno być o tym poinformowane. W przeciwnym razie będzie można postawić organowi zarzut naruszenia rozwiązań stanowiących podstawę udziału społeczeństwa. Odmienna interpretacja treści przepisu art. 33 ustawy skutkowałaby fikcyjnością jego zapisów, a jednorazowe przeprowadzenie konsultacji, o których mowa, bez ich powtórzenie przy zmianie raportu, powodowałoby, że konsultacje te nie odnosiłyby się do aktualnego stanu raportu ( por. K. Gruszecki, Komentarza do ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku, LEX 2013 , t. 2 do art. 33 , wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 czerwca 2010 r. II SA/Go 303/10 ). Stąd też analiza akt - przynajmniej w kształcie przedstawionym sądowi administracyjnemu - świadczy o naruszeniu udziału społeczeństwa w powyższym postępowaniu, a niezbędnym warunkiem poprawności postępowania w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia jest przeprowadzenie całej procedury z udziałem społeczeństwa ( por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 07 czerwca 2011 r. II SA/Lu 160/11 ). Naruszenie tego obowiązku godzi w zasadę pogłębiania zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej, określoną w art. 8 k.p.a.

Leży w tym miejscu wskazać, iż uzasadnienia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach - zgodnie z art. 85 ust. 2 pkt 1 a ustawy środowiskowej - w przypadku, gdy została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko powinno zwierać informacje o przeprowadzonym postępowaniu wymagającym udziału społeczeństwa oraz o tym, w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim zakresie zostały uwzględnione uwagi i wnioski zgłoszone w związku z udziałem społeczeństw. Organ II instancji stwierdził, iż takie uwagi nie zostały zgłoszone, nie dostrzegając, iż w aktach znajdują się pisma mieszkańców, protestujących przeciwko budowie stacji paliw ( k. 344-336 ), nie dociekając, czy zostały one złożone po terminie art. 33 ust. 1 pkt 7 ustawy środowiskowej, a tym samym podlegały zgodnie z art. 35 tej ustawy pozostawieniu bez rozpoznania, jeśli w ogóle można mówić o złożeniu wniosków po terminie w sytuacji, iż w aktach brak jest obwieszczenia o przystąpieniu do oceny oddziaływania na środowisku po uzupełnieniu raportu .

Ponadto znajdujące się w aktach administracyjnych obwieszczenia organu I instancji, kierowane zarówno do stron, jak i do społeczeństwa, nie zawierają informacji czy i gdzie zostały wywieszone, przez jaki okres czasu były wywieszone na tablicy ogłoszeń urzędu gminy oraz brak jest adnotacji o zamieszczeniu wymaganych informacji na stronach BIP. Ponadto analiza obwieszczenia z dnia [...] czerwca 2013 r. – załączonego przez jednego ze skarżących i wedle jego twierdzeń wydrukowanego ze strony internetowej organu - zawiadamiającego strony o zgromadzonym materiale dowodowym i możliwości wypowiedzenia się, wskazuje, iż wyznaczony w tym obwieszczeniu termin upłynął zanim jeszcze ono się ukazało. Natomiast w aktach sprawy znajduje się obwieszczenie z tej samej daty zawierające prawidłowo określony termin ( k. 363 ). Wobec tych rozbieżności konieczne było skonfrontowanie przez organ II instancji obwieszczeń znajdujących się w aktach z tymi, które były zamieszczane na stronie BIP oraz na tablicy ogłoszeń, czego jednak nie uczynił. Co do zarzutów naruszenia przepisów postępowania stwierdził, iż nie dostrzegł uchybień , które mogły być mieć wpływ na rozstrzygnięcia, dodając, iż strony należycie były informowane o okolicznościach faktycznych i prawnych, nie odnosząc się szczegółowo do sformułowanych w tym zakresie zarzutów, naruszając tym samym art. 107 § 3 k.p.a.

Organy nie dostrzegły, iż wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 74 ust. 1 pkt 3 ustawy środowiskowej do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dołączono wprawdzie poświadczoną przez właściwy organ kopię mapy ewidencyjnej (w tym zakresie zarzuty skarżących są niezasadne), ale nie obejmującej całości przewidywanego terenu, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie. Zważyć bowiem należy, iż mapa ta nie obejmuje działki nr [...], przy czym na tej działce znalazły się jedynie elementy infrastruktury związanej ze stacją. Nie sposób uznać , iż okoliczność ta mogła mieć wpływ na końcowe rozstrzygnięcie, tym bardziej, iż z mapy załączonej do raportu wynika położenie tej działki . Wbrew zarzutom skarżących wnioskodawca przedłożył wprawdzie nie wypisy z rejestru gruntów, zgodnie z art. 74 ust. 1 pkt 6 ustawy środowiskowej – lecz ich kserokopie, jednakże nie stanowi to również naruszenia prawa, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy ( por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 grudnia 2010 r. IV SA/Wa 754/10 ). Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 73 ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska ( Dz.U. 2013 poz. 1232 określana dalej jako u.p.o.ś.) stanowiącego, iż w granicach administracyjnych miast oraz w obrębie zwartej zabudowy wsi jest zabroniona budowa zakładów stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, a w szczególności zagrożenie wystąpienia poważnych awarii, należy zauważyć, iż niewątpliwie projektowana stacja nie stanowi zakładu stwarzającego zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej w rozumieniu art. 247 ust. 1 u.p.o.ś, nie stanowi zakładu ani o zwiększonym ryzyku, ani też tym bardziej o dużym ryzyku. Wynika to zarówno z raportu (s. 73 raportu) oraz z uzasadnienia postanowienia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] czerwca 2013r. Należy ponadto zwrócić uwagę, że w myśl przepisów obowiązującego na dzień wydawania decyzji przez organ II instancji rozporządzenia Ministra Gospodarki z 9 kwietnia 2002 r. w sprawie rodzajów i ilości substancji niebezpiecznych, których znajdowanie się w zakładzie decyduje o zaliczeniu go do zakładu o zwiększonym ryzyku albo zakładu o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej (Dz. U. Nr 58, poz. 535 ze zm. ) do zakładu o zwiększonym ryzyku zalicza się zakład, w którym występuje jedna lub więcej substancji niebezpiecznych w ilości równej lub większej niż określone w załączniku do rozporządzenia w tabeli 1 lub 2 w kolumnie "Ilość substancji niebezpiecznej decydująca o zaliczeniu do zakładu o zwiększonym ryzyku" (§ 1 ust. 2 rozporządzenia). Natomiast do zakładu o dużym ryzyku zalicza się zakład, w którym występuje jedna lub więcej substancji niebezpiecznych w ilości równej lub większej niż określona w załączniku do rozporządzenia w tabeli 1 lub 2 w kolumnie "Ilość substancji niebezpiecznej decydująca o zaliczeniu do zakładu o dużym ryzyku" (§ 1 ust. 3). W przypadku produktów destylacji ropy naftowej zakładem o zwiększonym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej jest zakład, w których produkty destylacji ropy naftowej (w tym benzyny i benzyny ciężkie – pkt 34 tabeli nr 1 , stanowiącej załącznik do rozporządzenia) występują w ilości co najmniej 2.500 Mg (Megagram), a więc co najmniej 2,5 tys. ton, gdyż przedrostek "Mega" oznacza podaną w tej tabeli jednostkę wagi "gram" zwiększoną o milion. Tymczasem planowane przedsięwzięcie obejmuje instalację dwóch zbiorników na benzyny i oleje napędowe o objętości 60 m³ i 50 m³. Przy maksymalnym napełnieniu tych zbiorników będą zatem mogły znajdować się w nich paliwa ciekłe w ilości co najmniej dwudziestokrotnie mniejszej od minimalnej ilości pozwalającej uznać dany zakład za zakład o zwiększonym ryzyku poważnej awarii w rozumieniu § 1 ust. 2 rozporządzenia. Tym bardziej bezprzedmiotowym jest rozważanie, czy planowane przedsięwzięcie może zostać zakwalifikowane jako zakład o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, gdyż ilość występujących w takim zakładzie produktów destylacji ropy naftowej musi wynosić co najmniej 25.000 Mg, a więc 25 tys. ton. Również zbiornik na gaz płynny o objętości 10m³ nie kwalifikuje projektowanej stacji do zakładów o zwiększonym albo dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii . Zgodnie bowiem z pkt. 18 tabeli 1 konieczne byłoby magazynowanie odpowiednio 50 albo 200 ton gazu. W konsekwencji powyższy zarzut należało uznać za niezasadny. Odnosząc się do zarzutu naruszenia § 124 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia MG z dnia 21 listopada 2005r. należy zauważyć, kwestię zachowania odległości przewidzianych w tym przepisie będzie przedmiotem postępowania o wydanie pozwolenia budowlanego. Zgodnie bowiem z art. 35 ust. 1 pkt 2 u.p.b przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki z przepisami, w tym przepisami techniczno-budowlanymi. Do tego rodzaju przepisów techniczno – budowlanych zalicza się powyższe rozporządzenie, które zresztą zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 2 pkt 2 u.p.b. Odnosząc się do zarzutów nieuwzględnienia ewentualnej kumulacji negatywnych czynników w środowisku zamieszkania ludzi znajdujących się w strefie negatywnego oddziaływania planowanej inwestycji, wzrostu zachorowań na nowotwory złośliwe wśród mieszkańców sąsiadujących ze stacją paliw, a nadto, że bezpośrednio z terenem inwestycji sąsiaduje budynek przedszkola, co naraża dzieci na kontakt z oparami paliw i wyrobów ropopochodnych, należy zwrócić uwagę, iż argumentacja ta stanowi w istocie polemikę z twierdzeniami zawartymi w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, opartą w znacznej części na artykułach prasowych. Nie znajduje ona natomiast potwierdzenia w jakichkolwiek opracowaniach naukowych ani innych dowodach, które w sposób jednoznaczny podważyłyby tezy autorów raportu. Sąd administracyjny nie dokonuje merytorycznej oceny raportu o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia na środowisko, lecz tylko kontroluje ustalenia faktyczne dokonane przez właściwe organy. Dlatego też zastrzeżenia składane do raportu nie mogą być gołosłowne, tylko powinny być poparte np. kontrraportem lub ekspertyzą, która w sposób udokumentowany wskaże na wady raportu. Powinno to nastąpić w postępowaniu administracyjnym ( por. wyrok NSA z dnia 18 marca 2009 r. sygn. akt II OSK 383/08, Lex nr 526577). Sąd bowiem nie może samodzielnie dokonać oceny treści raportu, gdyż wymagałoby to wiadomości specjalnych z szeregu gałęzi nauki. Sądowa ocena raportu może dotyczyć jedynie tego, czy raport jest kompletny i spójny czyli spełnia ustawowe wymagania co do jego zawartości w rozumieniu art. 66 ustawy o środowisku ( por. wyrok NSA z dnia 1 marca 2013 r., II OSK 2105/11, LEX nr 1340187). A tenże raport nie spełnia wymagań jedynie w odniesieniu do kwestii oddziaływania planowanej stacji na zabytki , o czym mowa była powyżej . Dodatkowo należy mieć na uwadze, iż w ramach planowanego przedsięwzięcia przewidziano zastosowanie szeregu zabezpieczeń wymaganych przez § 97 rozporządzenia MG z dnia 21 listopada 2005 r., m.in. dwupłaszczowe zbiorniki na paliwa, system odsysania oparów w dystrybutorach paliwa, hermetyczne systemy rozładunku oraz dystrybucji paliw, uszczelnienie terenu przeznaczonego do przyjmowania i dystrybucji paliw, dróg dojazdowych do stanowisk tankowania oraz placów manewrowych, separator substancji ropopochodnych oczyszczający wody opadowe z terenów utwardzonych i uszczelnionych. W konsekwencji brak jest podstaw do uwzględnienia argumentacji skarżących odnośnie narażenia mieszkańców okolicznych budynków oraz dzieci uczęszczających do przedszkola w pobliżu terenu planowanego przedsięwzięcia na kontakt z oparami paliw, czy też zanieczyszczeniami w innej postaci pochodzącymi ze stacji paliw. Brak jest również podstaw do uwzględnienia wywodów skarżących odnośnie konieczności powołania biegłego celem zweryfikowania prawidłowości przedłożonych przez wnioskodawcę informacji o wpływie inwestycji na środowisko i jakość życia osób bezpośrednio sąsiadujących z planowaną inwestycją. Raport w postępowaniu o środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia jest dowodem prywatnym, lecz o szczególnej mocy dowodowej. Jego szczególny charakter wynika w szczególności z kompleksowej oceny przedsięwzięcia i analizy aspektów technologicznych, prawnych, organizacyjnych i logistycznych jego funkcjonowania w powiązaniu ze sobą ( por. wyrok NSA z dnia 11 lipca 2013 r. II OSK 639/13) . Jeżeli bowiem raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w ocenie organu odpowiada przepisom prawa oraz jest spójny, logiczny i przekonujący, wówczas nie jest nawet konieczna szczegółowa ocena jego wartości dowodowej w sytuacji, gdy organ administracji publicznej dokonał oceny, iż jest on zupełny zarówno pod względem formalnym jak i merytorycznym. Organy administracyjne nie są zobowiązane do samodzielnego badania i ustalania parametrów w oparciu o wiedzę specjalistyczną, w sytuacji gdy dysponują raportem, którą uznają za wiarygodny i zupełny (por. wyrok NSA z 6 lutego 2013 r., II OSK 1862/11, LEX nr 1358431 ). Taki obowiązek powołania biegłego zaktualizowałby się , gdyby istotnie strona wykazała wspomnianą ekspertyzą , iż raport jest merytorycznie wadliwy , jednakże tego nie uczyniła w niniejszej sprawie. Powyżej dostrzeżone naruszenia przepisów postępowania polegające na nie dokonaniu ustaleń dotyczących wpływu przewidywanego przedsięwzięcia na zabytki, wadliwości w zawiadamianiu stron obwieszczeniami oraz zapewnieniu społeczeństwu udziału w postępowaniu, niewątpliwie mogły mięć wpływ na końcowe rozstrzygnięcie, co uzasadniało uchylenie zaskarżonej decyzji na podstawi art. 145 § 1 pkt 1 c p.p.s.a . Ponownie rozpoznając sprawę organ obowiązany będzie uwzględnić poczynione powyżej uwagi. Przy czym Sąd uznał, iż przedwczesne byłoby uchylenie również decyzji organu I instancji. Niewątpliwie bowiem organ II instancji w ramach swych kompetencji uprawniony jest zgodnie z art. 136 k.p.a przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe w zakresie poczynienia ustaleń dotyczących wpływu projektowanej stacji na zabytki, poprzez uzupełnienie raportu w tym zakresie. Natomiast co do pozostałych uchybień organ najpierw powinien dokonać ustaleń, co do prawidłowości ogłoszeń (dotyczących udziału zarówno stron, jak udziału społeczeństwa ) , czy mimo braku adnotacji na obwieszczeniach znalazły się one na tablicy ogłoszeń i na stronie internetowej BIP oraz czy organ dokonywał jakichkolwiek dalszych obwieszczeń kierowanych do społeczeństwa, a tym samym czy został zapewniony społeczeństwu udział, a dopiero następnie dokonać oceny czy zachodzi potrzeba uchylenia w związku z tym decyzji organu I instancji . O wykonalności skarżonej decyzji Sąd orzekł - w myśl art. 152 p. p. s. a. - jak w punkcie II sentencji orzeczenia. Jako, iż skarga została uwzględniona, należało - na podstawie art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 i 3 p.p.s.a - zasądzić od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz każdego ze skarżących zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, które sprowadzają się do: a. wpisu w wysokości 200, zł ustalonego zgodnie z § 2 ust. 3 pkt pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm.) ; b. wynagrodzenia pełnomocnika skarżącego w wysokości 240, zł, ustalonego zgodnie z § 6 pkt 6 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ... ( Dz. U. nr 97, poz. 1349 ) . c. opłaty skarbowej od pełnomocnictwa . Przy czym zaznaczyć należy, iż stosownie do art. 214 § 1 p.p.s.a. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest ten, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie. Wynikająca z art. 214 § 2 p.p.s.a. zasada, że wnoszone pismo podlega jednej opłacie ma zastosowanie wyłącznie w przypadku współuczestnictwa materialnego, to jest wówczas, gdy dla kilku osób uprawnienia lub obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne. Natomiast w przypadku współuczestnictwa formalnego każda z osób wnoszących pismo uiszcza opłatę oddzielnie, stosownie do swojego uprawnienia lub obowiązku (T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005, str. 601). W niniejszej sprawie nie można uznać, że uprawnienia czy obowiązki skarżących związane z zaskarżoną decyzją są wspólne. Wniesienie skargi jednym pismem, na jedną decyzję administracyjną i nadanie sprawie jednej sygnatury nie przesądza o istnieniu wspólnych praw i obowiązków, o których mowa w art. 214 § 2 p.p.s.a. To, że zaskarżona decyzja dotyczy wielu podmiotów i została następnie przez te podmioty zaskarżona nie oznacza, że nakłada na nich wspólne obowiązki albo uprawnienia. W przedmiotowej sprawie każdy ze skarżących reprezentuje swój własny interes prawny, chroniony konkretnym przepisem prawa materialnego, czego nie zmienia fakt, że cel, który chcą osiągnąć skarżąc decyzję, jest dla nich wspólny. W takiej sytuacji, bez wątpienia można stwierdzić, że po stronie skarżących występuje współuczestnictwo, jednakże ma ono charakter formalny. Takiego zaś współuczestnictwa nie obejmuje przepis art. 214 § 2 p.p.s.a. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 6 stycznia 2005 r., sygn. akt OZ 968/04 wspólne prawa lub obowiązki byłyby wówczas, gdyby wynikały one z tego samego tytułu prawnego. A z taką sytuacja nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Skarżący są bowiem właścicielami różnych nieruchomości, leżących w strefie oddziaływania planowanego przedsięwzięcia. Przy współuczestnictwie formalnym każdemu ze skarżących przysługuje odrębnie uprawnienie do zwrotu poniesionych kosztów postępowania. Z tych względów orzeczono o kosztach postępowania jak w pkt III wyroku.