IV SA/Po 1045/13

Uzasadnienie

Pismem z dnia 27 września 2013 r. H. W. wywiodła skargę na uchwałę Rady Gminy T. P. z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w S. działki nr [...],[...] i [...], wnosząc o stwierdzenie jej nieważności na podstawie art.101 ustawy z dnia 08 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 954, zwanej dalej u.s.g.) w zw. art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej ppsa) art. 50 § 1 ppsa i art.147 § 1 ppsa.

W ocenie skarżącej przedmiotowa uchwała jest niezgodna z prawem, ponieważ naruszając jej interes prawny narusza jednocześnie przepisy ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz.139 ze zm., zwanej dalej u.z.p.), mianowicie art. 10 ust. 1 pkt 5, art. 10 ust. 1 pkt 6, art. 10 ust. 1 pkt 7, art. 18 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. e, art, 18 ust, 2 pkt 5 lit. a i b, art. 18 ust. 2 pkt 7-8; art. 18 ust. 2 pkt 9, 10 i 12, oraz art. 7 Konstytucji w zw. z art.27 ust.1 u.z.p.

Skarżąca wskazała, że pismem z dnia 22 sierpnia 2013 r. wezwała Radę Gminy T. P. do usunięcia naruszenia prawa, jednakże organ do 26.09.2013 r. nie udzielił jej odpowiedzi.

Na wstępie Skarżąca podniosła, iż naruszenie przepisu art. 27 ust. 1 u.z.p. upatruje w fakcie sporządzenia przez organ gminy planu miejscowego dla obszaru innego niż wyznaczony w uchwale intencyjnej oraz w nieuzasadnionym działaniu Wójta Gminy, który bez podstawy prawnej dokonał podziału obszaru wyznaczonego uchwałą intencyjną do sporządzenia planu miejscowego na dwa etapy. Uchwałą intencyjną Rady Gminy T. P. z dnia 10 kwietnia 2001 r. przystąpiono do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zmiany planów miejscowych w S., która to uchwała wyznaczała także działki nr [...], której właścicielką pozostawała i pozostaje nadal Skarżąca. Ostatnio dawano Skarżącej sądzić, iż jej nieruchomość zostanie objęta ustaleniami planu miejscowego, przez co wartość nieruchomości wzrośnie. W przedmiotowej sprawie to jednak Wójt Gminy T. P. na posiedzeniu w dniu 1 kwietnia 2003 r. powziął decyzję o zmianie obszaru opracowania dzieląc tenże na 2 różne etapy, gdzie etap II – w ramach którego miał być sporządzony plan miejscowy obejmujący działkę Skarżącej po dzień złożenia niniejszej skargi, tj. przez okres ponad 10 lat nie został zrealizowany. Na uwagę zasługuje fakt, iż przepis § 2 skarżonej uchwały, wskazuje, że obszar opracowania wynosi ok. 12 ha, natomiast uchwala intencyjna (§ 1 pkt 2) wskazywała iż plan miejscowy będzie sporządzony dla obszaru ok. 70 ha.

Ostatnie narusza zatem nie tylko przywołany przepis art. 27 u.z.p., ale także zasadę legalizmu recypowaną na gruncie art. 7 Konstytucji. W przywołanym uchybieniu Skarżąca dopatruje się zatem naruszenia jej indywidualnie rozumianego interesu prawnego, tj. braku sporządzenia planu miejscowego, co podnieść miało wartość działki, której Skarżąca jest właścicielką, mimo zobligowania się do tej czynności przez organ.

Skarżąca podkreśliła, iż pozostaje właścicielką działek sąsiadujących z obszarem objętym zaskarżonym planem miejscowym. Po podjęciu przez Wójta Gminy stosownej decyzji z dnia [...] kwietnia 2003 r. organ wykonawczy gminy nie zamieścił jakichkolwiek ogłoszeń, informujących o tej decyzji, które umożliwiały Skarżącej składanie wniosków, tudzież uwag związanych ze zmianą obszaru opracowania. Dalej skarżąca szczegółowo opisała zarzuty merytoryczne w stosunku do zaskarżonej uchwały.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy T. P. wniosła o jej odrzucenie względnie o oddalenie skargi.

Organ wskazał, że nie został spełniony przez skarżącą określony w art.101 ust.1 u.s.g. wymóg skutecznego wezwania do usunięcia naruszenia prawa lub uprawnienia. Skarżąca nie spełniła wymogu naruszenia jej interesu prawnego zaskarżoną uchwałą, gdyż nie wykazała, by zaskarżona uchwała naruszała jej interes prawny. W myśl art.101 ust.1 u.s.g. każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organy gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W ocenie organu skarżąca musi zatem dowieść, że zaskarżona uchwała naruszając prawo jednocześnie negatywnie wpływa na jej sferę materialnoprawną, pozbawia ją uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Konieczne jest więc wykazanie bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a indywidualną sytuacją prawną skarżącego. Powołując się na judykaturę organ zauważył, że legitymacja skargowa do zaskarżenia uchwały lub zarządzenia gminy wywodzona z art.101 u.s.g. oparta jest na kryterium naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Mając powyższe na uwadze organ stanął na stanowisku, że skargę jak niedopuszczalną należy odrzucić na podstawie art.58 § 1 pkt 6 Ppsa.

Z ostrożności procesowej organ podkreślił, że według jego ustaleń skarżąca nie miała żadnych praw do nieruchomości objętych zaskarżonym planem na etapie jego opracowywania, a także nie jest ich właścicielką obecnie. Wojewoda w trybie rozstrzygnięcia nadzorczego nie stwierdził nieważności zaskarżonej uchwały, a ponadto opublikowano ją w Dzienniku Urzędowym Województwa Wielkopolskiego. Dalej organ szczegółowo odniósł się do zarzutów merytorycznych skarżącej.

Pismem z dnia 17 lutego 2014 r. Skarżąca nadesłała do akt wyciąg z ksiąg wieczystych, w której zapisane są działki będące Jej własnością: nr [...]do [...]oraz [...], które sąsiadują z działkami objętymi ustaleniami zaskarżonej Uchwały. Skarżąca załączyła również mapę ewidencyjną gruntów i budynków, obejmującą działki objęte ustaleniami planu o numerach [...],[...] i [...], które po podziale składają się z działek nr [...] (k.43 akt sądowych). Z mapy nie wynika, w jakiej dokładnie odległości od granicy obszaru objętego planem miejscowym położone są działki stanowiące własność Skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) i art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej ppsa), sądy administracyjne właściwe są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Akty te są zgodne z prawem, jeżeli są zgodne z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Stosownie do przepisu art. 147 ppsa sąd uwzględniając skargę na akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że został wydany z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jego nieważności.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Gminy T. P. z dnia z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w S.- działki nr [...],[...] i [...]. Uchwała ta została wydana w oparciu o ustawę z dnia 07 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz.139 ze zm., zwaną dalej u.z.p.) Wprawdzie w dacie wydania zaskarżonej uchwały (od dnia 11.07.2003 r.) obowiązywała już ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej u.p.z.p.), która na mocy art. 88 uchylała u.z.p., jednak z uwagi na fakt, iż postępowanie planistyczne wszczęto wcześniej, na podstawie art. 85 ust.2 u.p.z.p. uchwałę podjęto na podstawie przepisów u.z.p.

Odnosząc się na wstępie do stanowiska organu zawartego w odpowiedzi na skargę, Sąd wskazuje, iż nie zaistniały przesłanki do odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa.

Zgodnie z art. 101 ust. 1 u.s.g., każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Zatem formalnym warunkiem wniesienia skargi na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym jest wezwanie organu, którego działanie jest przedmiotem zaskarżenia do usunięcia naruszenia prawa i dochowanie terminu do wniesienia skargi, określonego w art. 53 § 2 ppsa. Niewątpliwie warunki powyższe zostały przez skarżącą spełnione. Nie budzi również wątpliwości w świetle jednolitego stanowiska i doktryny, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Kolejną zatem kwestią, którą winien rozważyć Sąd rozpatrując niniejszą sprawę jest kwestia legitymacji skargowej do zaskarżenia przedmiotowej uchwały.

Konstrukcja art. 101 u.s.g. oznacza, że strona inicjująca postępowanie skargowe w tym trybie winna wykazać się nie tylko samym interesem prawnym, lecz również jego naruszeniem. Winna udowodnić, że zaskarżona uchwała, naruszając prawo, równocześnie wpływa negatywnie na jego sferę uprawnień prawnomaterialnych.

Przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtowany jest na innych zasadach aniżeli w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami k.p.a. Zgodnie z wyrażonym w orzecznictwie poglądem źródłem interesu prawnego, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy jest norma prawa materialnego, która kształtuje sytuację prawną wnoszącego skargę. Skarga złożona w trybie art. 101 ust.1 ustawy, nie ma charakteru actio popularis, więc do jej wniesienia nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.

Skarżący winien udowodnić, że zaskarżona uchwała, naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną. Przykładowo zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego lub procesowego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (por. wyrok NSA z 1 marca 2005 r. sygn. OSK 1437/04; wyrok WSA w Warszawie z 1 czerwca 2005 r. sygn II SA/Wa 1928/04 a także wyrok NSA z dnia 3 września 2004 r. OSK 476/04).

W orzecznictwie przyjmuje się przy tym, że interes prawny skarżącego, do którego wprost nawiązuje cytowany art. 101 ust. 1, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. Podnosi się przy tym, że interes ten musi być bezpośredni i realny w tym znaczeniu, że można go wywodzić wyłącznie z własnej określonej przez prawo materialne sytuacji prawnej (por. wyrok WSA w Warszawie z 1.06.2005 r. o p. cit, wyrok WSA w Bydgoszczy z 4 maja 2006 r. sygn. II SA/Bk 763/05, wyrok WSA w Warszawie z 19 marca 2008 r. sygn IV SA/Wa 2201/06, wyrok NSA z 23 maja 2002 r. sygn. IV SA 1426/01, wyrok NSA z 19 lipca 2011 I OSK 677/11).

Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego, otwiera dopiero drogę do merytorycznego rozpoznania skargi (por. wyrok NSA z 29.09.2010 r. II OSK 1429/10, wyrok NSA z dnia 23.02.2012 r. sygn. II OSK 2451/11). Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny nawet ewentualna sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że Skarżąca jest właścicielką działek sąsiadujących z terenem objętym zaskarżoną uchwałą, jednocześnie działki Skarżącej nie są objęte ustaleniami żadnego innego planu miejscowego.

W tym miejscu należy jednak wskazać, iż kwestia możliwości wpływu rozwiązań przyjętych w uchwale w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na działki, które nie są bezpośrednio objęte ustaleniami takiej uchwały była już wielokrotnie przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1780/10 NSA podkreślił, że nie ma prostej zawsze aktualnej reguły, która wykluczałaby legitymację skargową każdego bez wyjątku właściciela działki położonej poza terenem, dla którego uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Konieczne jest staranne zbadanie każdego pojedynczego przypadku dla oceny skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Tym samym utrwalone zostało stanowisko wyrażone uprzednio m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2009 r., sygn. akt II OSK 900/09; z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 591/09; z dnia 13 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 1360/08.

Zatem nie można wykluczyć, że mimo położenia nieruchomości poza obszarem objętym zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale w jego sąsiedztwie, może dojść do naruszenia interesu prawnego właściciela (użytkownika wieczystego) takiej nieruchomości. Wiele zależy od tego w jakim stopniu ustalenia planu wpływają na sytuację prawną sąsiednich nieruchomości.

Niezbędne jest więc dokonanie konkretyzacji i indywidualizacji dobra prawnego zagrożonego zmianami planu. Ocena, czy interes prawny strony skarżącej został naruszony, nie może być dokonywany abstrakcyjnie. Może zaistnieć sytuacja, że nieruchomość objęta planem może zostać przeznaczona pod tego rodzaju inwestycje, których realizacja uniemożliwi lub ograniczy możliwość zagospodarowania nieruchomości nie objętej planem w jej dotychczasowy sposób. Zaistnienie takiej sytuacji należy jednak wykazać w sposób nie budzący wątpliwości. (tak NSA w wyroku z dnia 14.12.2009r. o sygn. II OSK 1675/09, publ. CBOSA)

Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem to na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Interes prawny skarżącego, co do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. Przy takim związku należy eliminować sytuacje, w których dopiero kolejne skutki wcześniejszej konkretyzacji normy prawnej w odniesieniu do jednego podmiotu, pośrednio wpływają na sytuację prawną drugiego podmiotu, wynikającą z zastosowania w stosunku do niego innej już normy prawnej (wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r. w spr. II SA/2637/02, Lex nr 80699).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż skarżąca nie wykazała istnienia związku pomiędzy podjętą w dniu[...] grudnia 2003 r. uchwałą Rady Gminy T. P., a jej indywidualną, prawnie gwarantowaną sytuacją.

Jak już wskazano wcześniej działki, których właścicielem jest skarżąca, znajdują się na obszarze nieobjętym planem miejscowym przyjętym uchwałą Rady Gminy. Skarżąca uzasadniając swój interes prawny w zaskarżeniu niniejszej uchwały wskazała, że uchwałą intencyjną Rady Gminy T. P. z dnia [...] kwietnia 2001 r. przystąpiono do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zmiany planów miejscowych w S., która to uchwala obejmowała także działki, których jest właścicielką. Skarżąca sądziła zatem, iż jej nieruchomość zostanie objęta ustaleniami planu miejscowego, przez co wartość nieruchomości wzrośnie. Jednakże Wójt Gminy T. P. na posiedzeniu w dniu [...] kwietnia 2003 r. powziął decyzję o zmianie obszaru opracowania dzieląc tenże na 2 różne etapy, gdzie etap II – w ramach którego miał być sporządzony plan miejscowy obejmujący działkę Skarżącej, a który po dzień złożenia niniejszej skargi, nie został zrealizowany. W przywołanym uchybieniu Skarżąca dopatruje się zatem naruszenia jej indywidualnie rozumianego interesu prawnego, tj. braku sporządzenia planu miejscowego, co podnieść miało wartość działki, której Skarżąca jest właścicielką, mimo zobligowania się do tej czynności przez organ.

Skarżąca nie wskazała jednak konkretnie jakiego rodzaju ograniczenia prawne w gospodarowaniu jej działkami wynikają z uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego, w szczególności nie wskazała żadnej okoliczności natury prawnej dotyczącej wpływu zaskarżonej uchwały na regulowany przez obowiązujące prawo sposób zagospodarowania jej nieruchomości. Skarżąca nie wskazuje także jaki przepis uchwały pozbawia ją pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Ze skargi nie wynika, by tereny objęte planem mogły zostać przeznaczone pod tego rodzaju inwestycje, których realizacja uniemożliwi lub ograniczy możliwość zagospodarowania nieruchomości Skarżącej w jej dotychczasowy sposób. W ocenie Sądu zarzuty skarżącej dotyczą w głównej mierze nieprawidłowości uchwały intencyjnej i jej późniejszych zmian.

W tym miejscu należy podkreślić, iż przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Rady Gminy T. P. z dnia [...] grudnia 2003 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w S. działki nr [...],[...] i [...]. Nie jest natomiast przedmiotem skargi bezczynność organu w niepodjęciu uchwały obejmującej planem miejscowym działki Skarżącej. W ocenie Sądu, subiektywne przekonanie Skarżącej, iż jej nieruchomość również zostanie objęta ustaleniami planu miejscowego, co spowoduje wzrost wartości Jej nieruchomości, nie stanowi naruszenia interesu prawnego Skarżącej.

Również twierdzenie strony skarżącej, zgodnie z którym zaskarżona uchwała jest sprzeczna z obowiązującymi przepisami, nie stanowi argumentu wskazującego na naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego. Pogląd strony skarżącej o niezgodności z prawem przedmiotowej uchwały podlegałby bowiem weryfikacji dopiero na etapie stwierdzenia, że skarga na uchwałę została wniesiona przez legitymowany podmiot. Na etapie oceny legitymacji skargowej kwestia zgodności z prawem zaskarżonej uchwały nie jest przez sąd badana, skoro drogę do takiej kontroli otwiera dopiero skutecznie złożona skarga. Tym samym kwestia zgodności z prawem uchwały nie może być podstawą do stwierdzenia istnienia (lub nieistnienia) legitymacji skargowej podmiotu kwestionującego tę uchwałę. Na etapie badania legitymacji konieczne jest wykazanie, w jaki sposób uchwała - niezależnie od oceny jej legalności - narusza interes prawny lub uprawnienie skarżącego. Chodzi zatem o wykazanie, iż treść uchwały narusza interesy prawne lub uprawnienia skarżącego, po to, aby w dalszej kolejności - po stwierdzeniu legitymacji - sąd mógł dokonać oceny treści uchwały i sposobu jej podjęcia z punktu widzenia zgodności z prawem.

Zwrócić należy uwagę, że znaczenie ustaleń planu miejscowego dla wykonywania prawa własności, czy prawa użytkowania wieczystego, jest oczywiste. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Nie bez powodu, jak się wydaje, ustawodawca w tym samym artykule zamieścił przepis mówiący o tym, że każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych (art. 6 ust. 1 pkt 2 u.z.p.). Jest to wyraźna wskazówka, że właściciel nieruchomości, czy jej użytkownik wieczysty, może bronić swego interesu prawnego związanego z własnością tej nieruchomości przy zagospodarowaniu innej nieruchomości innego właściciela. Przy czym zagospodarowania nieruchomości nie należy rozumieć jedynie jako czynności faktycznych. Skoro ustawodawca w jednym przepisie (art. 6 u.z.p.) mówi o znaczeniu ustaleń planu miejscowego dla sposobu wykonywania prawa własności (prawa użytkowania wieczystego) oraz o ochronie interesu prawnego przy zagospodarowaniu nieruchomości, to oznacza, że chodzi tu także o akt prawa miejscowego mający istotne znaczenie dla zagospodarowania terenów, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Z powołanego przepisu wynika więc, że ustawodawca elementy służące ochronie praw, zawarte w procedurze uchwalania planu miejscowego nie przewidział tylko dla właścicieli nieruchomości bezpośrednio objętych ustaleniami planu miejscowego, ale także dla właścicieli nieruchomości leżącej poza terenem objętym bezpośrednimi ustaleniami planu.

Jednakże interesu prawnego w zaskarżeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie można opierać wyłącznie na treści art. 6 ust. 2 pkt 2 u.z.p. Przepis ten nie jest przepisem prawa materialnego, kształtującym sytuację prawną strony, nie przyznaje on jej bowiem żadnych konkretnych uprawnień, które mogłyby zostać naruszone na skutek uchwalenia przez gminę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis ten konstytuuje ogólną zasadę ochrony interesu prawnego danego podmiotu przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych. Zasada ta dotyczy zwłaszcza naruszenia interesu prawnego osoby trzeciej na skutek ustalenia warunków zabudowy lub warunków lokalizacji inwestycji celu publicznego na rzecz innych osób lub jednostek organizacyjnych. Jej realizację zapewniają m.in. przepisy 63 ust. 3 i art. 58 ust. 2 ustawy, które przewidują odpowiednie stosowanie art. 36 i 37 w sytuacji, gdy decyzja o warunkach zabudowy lub decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego uniemożliwia lub istotnie utrudnia dotychczasowe korzystanie z nieruchomości przez osobę trzecią lub obniża jej wartość ("Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz. pod red. Z. Niewiadomskiego, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2005).

Osoba, która domaga się ochrony swojego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych powinna jednak również w pierwszej kolejności wykazać istnienie po swojej stronie konkretnego interesu prawnego, który ma podlegać tej ochronie.(por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1749/0, LEX nr 470930).

Dlatego też Sąd orzekając w niniejszej sprawie uznał, iż interes prawny skarżącej w przedmiotowej sprawie nie został naruszony zaskarżoną uchwałą, a okoliczności podnoszone przez skarżącą wskazują na interes faktyczny, a nie prawny.

Konkludując przedmiotowa uchwała w ocenie Sądu nie będzie wpływać na możliwość korzystania przez skarżącą z przysługujących jej praw do nieruchomości położonej w sąsiedztwie działki objętej planem. Jak również nie będzie wpływać na prawny sposób zagospodarowania tej nieruchomości. Ponadto zaskarżona uchwała nie zawiera żadnych zakazów czy nakazów, których adresatem byłaby skarżąca. W konsekwencji skarżąca nie posiada legitymacji skargowej do kwestionowania zaskarżonej uchwały.

Skoro skarżąca nie wykazała, by nastąpiło naruszenie jej interesu prawnego - poprzez podjęcie zaskarżonej uchwały w chwili jej zaskarżenia - nie mogła ona skutecznie wnieść skargi do sądu administracyjnego z braku legitymacji skargowej w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. Konsekwencją tego było oddalenie skargi. Jak podnosi się w orzecznictwie brak legitymacji procesowej stanowi podstawę do oddalenia skargi, a nie do jej odrzucenia z przyczyn określonych w art. 58 § 1 pkt 3 Ppsa (wyrok NSA z dnia 17 lutego 2005 r., sygn. akt GSK 1342/04, LEX nr 169312, wyrok NSA z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 476/04, ONSAiWSA z 2005 r., nr 1, poz. 2, wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt I OSK 715/05, Lex nr 192482).

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 151 ppsa w związku z art. 101 ust. 1 u.s.g. orzekł jak w sentencji.