IV SA/Wa 111/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców, po rozpatrzeniu odwołania V. A., zwanej dalej: "skarżącą", obywatelki [...], od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 2013 r., nr [...] o odmowie udzielenia cudzoziemce zezwolenia na osiedlenia się, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Stan sprawy przestawiał się następująco:

W dniu [...] czerwca 2013 r. V. A., obywatelka [...], powołując się na art. 52 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 7, poz. 483 ze zm.), zwanej dalej "Konstytucją RP", wystąpiła do Wojewody [...] z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Do wniosku skarżąca dołączyła kopię własnego paszportu, kopię własnego aktu urodzenia, kopię aktu urodzenia matki, kopię aktu zawarcia małżeństwa rodziców skarżącej, kopię potwierdzenia zameldowania na pobyt czasowy, kopię decyzji o przyznaniu Karty Polaka, kopię pisma ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w [...], Wydziału Konsularnego informującego skarżącą o przyjęciu na studia magisterskie w Polsce, poprzedzone rocznym kursem języka polskiego w roku akademickim 2006/2007, ze stypendium Rządu RP oraz kopię decyzji o przyjęciu na I rok studiów stacjonarnych 2L drugiego stopnia [...] na kierunek stosunki międzynarodowe w uniwersytecie im. [...] w roku akademickim 2010/2011 jako stypendystki strony polskiej.

Na potwierdzenie posiadania polskiego pochodzenia skarżąca przedstawiła do akt sprawy duplikat swojego aktu urodzenia, z wpisem polskiej narodowości matki skarżącej, duplikat aktu urodzenia matki skarżącej, z wpisem polskiej narodowości matki (babki skarżącej), odpis aktu małżeństwa rodziców skarżącej, zaświadczenie z odtworzonego wpisu aktu urodzenia babki skarżącej, z wpisem polskiej narodowości matki (prababki skarżącej), zaświadczenie zawierające informacje z zapisu aktu małżeństwa dziadków oraz orzeczenie sądu orzeczone w imieniu [...].

Pismem z dnia 4 lipca 2013 r., skarżąca oświadczyła, że na podstawie orzeczenia Sądu Rejonowego Obwodu G. na [...], jej własny akt urodzenia oraz akt urodzenia matki zostały poprawione. Skarżąca wyjaśniła w piśmie z dnia 4 lipca 2013 r., że "oryginały aktów urodzenia, które zostały złożone w celu otrzymania pozwolenia na osiedlenie się, są prawdziwe, jedyne i zastępują dokumenty pierwotne. Żadnych innych pierwotnych dokumentów nie posiada, ponieważ wszystkie informacje w rejestrach na [...] zostały poprawione i informacja uzupełniona. W roku 2006 te dokumenty były przyjęte przez Konsulat RP w M., na [...] jako świadectwo mojego polskiego pochodzenia oraz podstawa zezwolenia na otrzymanie stypendium RP. W roku 2009 na podstawie tych dokumentów oraz ustnego egzaminu została mi wydana Karta Polaka".

W dniu 26 sierpnia 2013 r. skarżąca złożyła wyrok Sądu Rejonu W. w Obwodzie G., który zawiera opis przebiegu sprawy, której powódką była D. K. (babka skarżącej). Sąd w tym wyroku postanowił wprowadzić zmiany w akcie urodzenia powódki dotyczące imienia matki (prababki skarżącej) z "S." na "S." oraz zmiany narodowości z "[...]" na "[...]". Sąd wydając ww. orzeczenie oparł się na zeznaniach czterech świadków oraz materiałach pisemnych.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] września 2013 r. odmówił udzielenia skarżącej zezwolenia na osiedlenie się.

W pierwszej kolejności organ podniósł, że podstawą do udzielenia wnioskowanego zezwolenia stanowi art. 52 ust. 5 Konstytucji RP. Jednak w związku z brakiem przepisów rangi ustawowej, na podstawie których stwierdzono by polskie pochodzenie cudzoziemców, posiłkowo należy zastosować przepisy ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r., nr 53, poz. 532 ze zm.). W związku z powyższym zaistniała konieczność wyjaśnienia okoliczności pochodzenia od osób narodowości polskiej oraz wykazania związków z polskością.

Organ oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i powołując się na orzecznictwo NSA stwierdził, że z zasady prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7 k.p.a. wynikają między innymi obowiązki określenia z urzędu, jakie dowody są niezbędne do ustalenia stanu faktycznego sprawy. W ocenie organu oznacza to, że obowiązek poszukiwania dowodów ciąży nie tylko na organie administracji, ale obarcza także stronę, która w swym dobrze rozumianym interesie powinna wykazywać dbałość o przedstawienie środków dowodowych. Mając powyższe na uwadze organ administracji nie znalazł podstaw do udzielenia skarżącej zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 52 ust. 5 Konstytucji RP.

Ocena wniosku skarżącej dokonana przez organ uwzględniająca interes społeczny i słuszny interes obywateli, pod kątem kryteriów określonych w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach wykazała zdaniem organu, że skarżąca nie spełnia również przesłanek, o których mowa w art. 64 ust. 1 tej ustawy.

Postępowanie wyjaśniające zdaniem organu, wykazało, że skarżąca nie udokumentowała posiadania polskiego pochodzenia, zatem brak jest podstaw do udzielenia jej zezwolenia na osiedlenie się na podstawie art. 52 ust. 5 Konstytucji RP.

Skarżąca odwołała się od powyższej decyzji, zarzucając organowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego obejmujących art. 5 i 6 ustawy o repatriacji w zw. z art. 52 ust. 5 w zw. z art. 8 Konstytucji poprzez błędne przyjęcie przez organ I instancji, iż strona nie wykazała istnienia polskiego pochodzenia oraz naruszenie prawa formalnego wyrażonego w art. 75 i 76 k.p.a. poprzez niedopuszczenie dowodu z dokumentu urzędowego w postaci wyroku sądu na okoliczność stwierdzenia wykazania polskiego pochodzenia strony, co skutkowało zdaniem skarżącej dokonaniem dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i stanowiło naruszenie art. 7 i 80 k.p.a.

Rozpatrując odwołanie skarżącej, Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców na wstępie stwierdził, że organ prowadzący postępowanie o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się cudzoziemcowi, który deklaruje narodowość polską, powinien ustalić jego polską narodowość na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, wykorzystując kryteria określone w ustawie o repatriacji. Organ przywołał treść art. 5 ustawy o repatriacji, określającego kryteria uznania osoby deklarującej narodowość polską za osobę polskiego pochodzenia oraz art. 6 powołanej ustawy, wskazujący dokumenty potwierdzające polskie pochodzenie.

Organ odwoławczy, po przeprowadzeniu uzupełniającego postępowania wyjaśniającego stwierdził, że dokumenty przedstawione przez skarżącą nie mogą zostać uznane przez organy rozpatrujące sprawę za potwierdzenie posiadania przez skarżącą polskiego pochodzenia. W ocenie organu cudzoziemka w toczącym się postępowaniu przedstawiła dokumenty, wydane współcześnie, nie posiadając dokumentów źródłowych, w których byłaby wskazana polska narodowość przodków. Zdaniem organu, dokumenty wydane współcześnie przez władze [...], jedynie na podstawie oświadczeń świadków, nie spełniają wymogów określonych w powołanych wyżej przepisach. Organ podniósł także, że współczesne dokumenty [...], z których wynika, że matka skarżącej jest osobą narodowości polskiej, nie zostały oparte na dokumentach wcześniejszych, wytworzonych w czasach, gdy z okoliczności narodowości nie można jeszcze było wywodzić w Polsce określonych uprawnień konstytucyjnych. Jak wynika ze stanowiska organu, organy które jako jedyne są władne do tego, ażeby stwierdzić polskie pochodzenie w celu uzyskania uprawnienia wynikającego z art. 52 ust. 5 Konstytucji, nie mogą być w sposób pełny związane treścią dokumentów oraz orzeczeniami sądów i innych organów władzy publicznej państw obcych, na mocy których autorytatywnie stwierdzano by współcześnie, kto posiada pochodzenie polskie. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców uznał, że nie ma podstaw, ażeby uznać, że uzupełniony wpis w akcie urodzenia odzwierciedla rzeczywistą narodowość babci cudzoziemki. Zdaniem organu, o ile takie orzeczenie sądowe, odnosi określone skutki w prawie [...], o tyle wcale nie musi stanowić bezwzględnej podstawy do uznania przez organ polski, że osoba, której to orzeczenie dotyczy posiada narodowość polską, a w konsekwencji, że jej zstępni są osobami o polskim pochodzeniu. Organ zwrócił uwagę, że późniejsze akty stanu cywilnego (wydane po dacie wydania orzeczenia przez sąd [...]), które stwierdzają narodowość osoby, której dotyczą, stanowiły konsekwencję tego orzeczenia i jego skutków prawnych dla aktu urodzenia matki skarżącej, zmienionego w zakresie narodowości jej matki (babki cudzoziemki).

Wobec powyższego, organ odwoławczy stwierdził, że w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie można stwierdzić, iż skarżąca posiada polskie pochodzenie, a tym samym brak jest podstaw do udzielenia jej wnioskowanego zezwolenia w oparciu o postanowienia art. 52 ust. 5 Konstytucji. Zgodnie ze stanowiskiem Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców organ administracji, udzielając w tym stanie rzeczy wnioskowanego zezwolenia, które jest bezterminową formą legalizacji pobytu cudzoziemki na terytorium Polski, naruszyłby obowiązujące przepisy prawa.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców wniosła V. A.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1) art. 52 ust. 5 Konstytucji w zw. z art. 8 Konstytucji poprzez jego niezastosowanie bezpośrednio przez organ administracji II instancji, co skutkowało uznaniem przez organ administracji II instancji, iż skarżąca nie wykazała polskiego pochodzenia, w sytuacji w której to skarżąca wykazała istnienie polskiego pochodzenia,

2) art. 6 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o repatriacji poprzez błędną wykładnię i nieuprawnione stwierdzenie, iż załączone do akt sprawy dokumenty nie stanowią dowodów potwierdzających istnienie polskiego pochodzenia, w sytuacji, w której to ze względu na fakt, iż katalog dokumentów potwierdzających polskie pochodzenie jest katalogiem otwartym, załączone dokumenty w rzeczywistości potwierdziły fakt istnienia u skarżącej polskiego pochodzenia,

3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz.U. z 2012 r.,poz. 270) p.p.s.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy,

4) art. 75 § 1 w zw. z art. 76 k.p.a. poprzez błędną wykładnię dowodu załączonego w sprawie w postaci orzeczenia sądowego prostującego narodowość babki skarżącej, oraz nie przyjęcie dowodu z dokumentu stwierdzającego zmianę narodowości,

5) art. 7 i 80 k.p.a., poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, co skutkowało niewyjaśnieniem przez organ administracji II instancji stanu faktycznego sprawy w zakresie istnienia podstaw do udzielenia zezwolenia na osiedlenie się oraz dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie.

W związku z powyższym, wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji administracyjnej oraz o zasądzenie od organu administracji kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podkreśliła, że ustawa o repatriacji reguluje kwestię związaną z pojęciem "polskie pochodzenie", zaś art. 6 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy wskazuje, jakie dowody należy przedstawić w celu udowodnienia istnienia polskiego pochodzenia. Zdaniem skarżącej zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądów administracyjnych oraz użytym w ustawie określeniem "w szczególności", katalog dokumentów potwierdzających istnienie polskiego pochodzenia ma charakter otwarty. Ponadto skarżąca wskazała, że w ramach postępowania dowodowego załączyła duplikaty aktów urodzenia oraz zaświadczenie z parafii kościelnej. Jej zdaniem duplikat albo wtórnik jest niewątpliwie oryginalnym dokumentem stwierdzającym fakt, który został w nim opisany.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi. organ podkreślił, że akta sprawy wskazują, że przyczyną odmowy udzielenia zezwolenia na osiedlenie się był brak przedstawienia przez skarżącą dokumentów źródłowych w przedmiocie polskiej narodowości przodków cudzoziemki. W ocenie Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców skarżąca nie udokumentowała, aby jej przodkowie, a tym samym ona sama posiadała narodowość polską, co doprowadziło do wydania w sprawie decyzji negatywnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa materialnego i procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem skargi jest decyzja Szefa Urzędu ds. Cudzoziemców utrzymująca w mocy decyzję Wojewody [...] o odmowie udzielenia cudzoziemce zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podstawą materialnoprawną są przepisy art. 52 ust. 5 w związku z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP.

Zgodnie z art. 52 ust. 5 Konstytucji RP osoba, której polskie pochodzenie zostało stwierdzone zgodnie z ustawą, może osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe. Zatem przepis ten ustanawia dla osób, których polskie pochodzenie zostało formalnie, tj. zgodnie z ustawą stwierdzone, prawo podmiotowe do osiedlenia się na terytorium Polski, przy czym, z treści tego przepisu wynika wyraźnie konieczność ustawowej regulacji mechanizmu stwierdzania polskiego pochodzenia osób ubiegających się o prawo pobytu w Polsce. Należy też zaznaczyć, że przepis ten nie zawiera żadnej regulacji, co do trybu dochodzenia owego konstytucyjnie gwarantowanego prawa. Dlatego zasadne jest przyjęcie, co prawidłowo uczyniły organy, że to na podstawie art. 52 ust. 5 w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji R.P, którą to ustawę zasadniczą należy zastosować bezpośrednio, osoba której polskie pochodzenie zostało stwierdzone zgodnie z ustawą ma prawo podmiotowe do domagania się od władz publicznych udzielenia zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe. Ponieważ ustawa zasadnicza nie zawiera szczegółowych mechanizmów pozwalających na realizację tego praw podmiotowego należy posiłkować się trybem wydawania zezwoleń na osiedlenie się przewidzianym w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. nr 264 poz. 1573 ze zm.) oraz ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji ( tekst jedn.: Dz.U. z 2004 r. nr 53 poz. 532 ze zm.), która jako jedyna zawiera definicję "osoby polskiego pochodzenia".

Pozycję prawną osoby, której polskie pochodzenie zostało stwierdzone zgodnie z ustawą wyznaczają obowiązki i uprawnienia. Występują one zarówno po stronie organu, jak i cudzoziemca. Obowiązek prawny cudzoziemca, który zgodnie z ustawą, chce się osiedlić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe sprowadza się do wykazania polskiego pochodzenia. Niezastosowanie się do nakazu wykazania polskiego pochodzenia wytwarza stan niewypełnienia obowiązku uregulowanego przez prawo. Osoba, która chce się osiedlić na stałe powinna zachowywać się zgodnie z wymogami treści obowiązku, lecz także w celu zaspokojenia uznanych przez prawo własnych interesów wynikających z jej prawa podmiotowego, gwarantującego jej prawo do osiedlenia się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe. Osoba, która wykazała, że ma polskie pochodzenie może domagać się wypełnienia przez organy administracji obowiązków w zakresie przyznania stronie określonych praw. Żądając wypełnienia obowiązku, musi mieć do tego podstawę prawną. Dla osoby ubiegającej się o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się taką podstawą prawną jest art. 52 ust. 5 Konstytucji RP. W ramach instytucji prawnej osiedlenia się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe mamy do czynienia z przeplataniem się wzajemnym praw i obowiązków organów administracji i cudzoziemca.

Taka sytuacja daje osobie, której polskie pochodzenie zostało stwierdzone zgodnie z ustawą uprawnienie do domagania się od władz publicznych zapewnienia realizacji prawa do osiedlenia się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe. W takim znaczeniu możemy mówić też o realizacji prawa do osiedlenia się na stałe i wypełnianiu obowiązków organów administracji z tym związanych. Powołane wyżej normy prawne Konstytucji RP oraz ustaw zwykłych powinny stymulować proces wypełniania obowiązku zapewnienia prawa do osiedlenia się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o repatriacji za osobę polskiego pochodzenia uznaje się m. in. osobę deklarującą narodowość polską i spełniającą łącznie następujące warunki:

1) co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków było narodowości polskiej;

2) wykaże ona swój związek z polskością, w szczególności przez pielęgnowanie polskiej mowy, polskich tradycji i zwyczajów. Warunek określony w ust. 1 pkt 1 uważa się za spełniony, jeżeli co najmniej jedno z rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków wnioskodawcy potwierdziło swoją przynależność do Narodu Polskiego przez, w szczególności, pielęgnowanie polskich tradycji i zwyczajów.

Wbrew temu, co stwierdziły organy, złożone przez skarżącą duplikaty dokumentów są dokumentami urzędowymi sporządzonymi przez organy obcego państwa i brak jest podstaw do ich kwestionowania tylko z tego powodu, że są duplikatami. Należy podkreślić, że skarżąca wyjaśniła dlaczego został uruchomiony taki tryb, jej wyjaśnienia w tym zakresie są przekonujące.

W ocenie Sądu, dokumenty te (wraz z nowymi, złożonymi na rozprawie przed WSA) potwierdzają posiadanie przez skarżącą polskiego pochodzenia. Pochodzenie to wynika z tego, że babka skarżącej oraz matka skarżącej były narodowości polskiej – co wynika z ich aktów stanu cywilnego. W świetle zatem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o repatriacji potwierdzone zostało polskie pochodzenie skarżącej. Skarżąca wykazała także swój związek z polskością czemu dała wyraz w trakcie przesłuchania. Zna ona polskie tradycje i zwyczaje, które kultywuje, zna historię Polski, posługuje się biegle językiem polskim – o czym sąd miał okazję przekonać się na rozprawie.

W ocenie Sądu brak było podstaw do żądania przez organ wyżej wskazanych dokumentów źródłowych. Żądanie organu było po pierwsze niemożliwe do wykonania, z uwagi na to, że dokumenty te zaginęły, a po drugie zbędne skoro skarżąca przedstawiła dowody z dokumentów urzędowych. Zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Przepisy k.p.a. nie definiują pojęcia środka dowodowego. Oznacza to, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W doktrynie zwrócono uwagę, że pod pojęciem środka dowodowego w postępowaniu administracyjnym należy rozumieć wszelkie źródła prawdziwych informacji umożliwiających dowodzenie (B. Adamiak, [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, IV wyd. Warszawa 2002, s. 75. Przyjęte w art. 75 § 1 k.p.a. sformułowanie "w szczególności" oznacza, że nie jest to zamknięte wyliczenie środków dowodowych, które są dopuszczalne w postępowaniu administracyjnym. Jest to więc wyliczenie przykładowe. W postępowaniu administracyjnym dopuszczalne są także środki dowodowe nienazwane, jeżeli mogą przyczynić się do wykrycia prawdy obiektywnej, a nie są sprzeczne z prawem. Granicą dopuszczalności środków dowodowych jest ich zgodność z przepisami prawa. Z przepisów k.p.a. wynika zasada równej mocy środków dowodowych. Ustawodawca nie wprowadził ograniczeń co do rodzaju dowodów, którym należy przyznać pierwszeństwo w ustaleniu istnienia danego faktu. Wprowadzenie przepisami szczególnymi obowiązku przedstawienia dokumentów w oryginale nie wyłącza zasad dopuszczalności innych dowodów np. w postaci duplikatów dokumentów. Warto podkreślić, że pojęcie dokumentu nie zostało w doktrynie jednoznacznie zdefiniowane. Z treści przepisów prawnych wynika, że przez pojęcie dokumentu należy rozumieć akt pisemny, stanowiący wyrażenie określonych myśli lub wiadomości. Przedstawione przez skarżąca duplikaty dokumentów wystawionych przez władze publiczne [...] stanowią dowód na to co zostało w nich stwierdzone.

Nie jest uprawnione twierdzenie organu, o tym że dokumenty państw obcych nie mogą stanowić dowodu istotnego w sprawie. Organ administracji publicznej nie może dowolnie odrzucić, bez przeprowadzenia przeciwdowodu, istnienia faktu stwierdzonego w wyroku sądu państwa obcego. Nieuznanie faktu stwierdzonego w dokumencie urzędowym państwa obcego stanowi naruszenie prawa procesowego tj. art. 75 § 1 k.p.a. i 77 § 1 i 78 § 1 k.p.a. i stanowi jednocześnie naruszenie art. 80 k.p.a.

Bez znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie pozostaje fakt, że wyrok sądu [...] był wydany na podstawie zeznań świadków. Wyrok ten jest dokumentem urzędowym bez względu na to na podstawie jakich dowodów został wydany. Korzysta on z dwojakiego rodzaju domniemań: domniemania prawdziwości, co oznacza, że dokument ten pochodzi od organu, który go wystawił oraz domniemanie zgodności z prawdą oświadczenia organu, od którego dokument pochodzi. Z treści art. 76 § 1 i 3 k.p.a. wynika domniemanie zgodności z prawdą tego, co zostało w dokumencie stwierdzone przez organ, od którego dokument pochodzi. W przedmiotowej sprawie nie przedstawiono kontrdowodu w stosunku do wyroku sądu [...], co oznacza, że stwierdzenia i ustalenia w nim zawarte korzystają z domniemania prawdziwości i wiarygodności. Treść art. 76 § 1 k.p.a. przesądza o przyjęciu poglądu, że dokumentom urzędowym służy domniemanie prawdziwości. W doktrynie wyrażono pogląd, że dokument jest prawdziwy, jeżeli spełnia łącznie trzy warunki: 1) został wystawiony przez kompetentny organ; 2) treść dokumentu odpowiada rzeczywistości; 3) dokument posiada nie zmienioną treść, taką jaką nadał mu wystawca (B. Graczyk, Postępowanie administracyjne, Warszawa 1953, s. 113). Przedstawiony przez skarżącą wyrok sądu [...] wszystkie te warunki spełnia. Odnosząc się do powołanego w decyzji wyroku WSA w Warszawie z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. akt V SA/Wa1833/10, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie nie jest przydatny. Dokumenty źródłowe były "wytworzone" przez państwo obce ([...]) i w związku z tym tylko organy tego państwa mogły się na ich temat wypowiedzieć, w tym wypadku je odtworzyć. Takiego uprawnienia nie miałby ani żaden organ polski ani sąd polski.

W ocenie sądu skarżąca złożonymi dokumentami oraz dowodami zebranymi w toku postępowania administracyjnego (zeznaniami) potwierdziła posiadanie polskiego pochodzenia i spełniła przesłanki wymagane przez prawo do uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium RP.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie organ odwoławczy, a wcześniej organ I instancji, naruszyły wskazane w orzeczeniu przepisy postępowania tj. art. 7, 75 § 1 i 75 § 1, 77 § 1, 80, 107 § 3 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy oraz naruszyły art. 52 ust. 5, 8 ust. 2 Konstytucji, art. 5 ust. 1 pkt 1 i 6 ust 1 pkt 2 ustawy o repatriacji poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji w której były ku temu podstawy, co uzasadnia wyeliminowanie zaskarżonych decyzji z obrotu prawnego.

Organy nie mogły natomiast naruszyć przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi gdyż przepisów tych nie stosuje.

W następstwie uprawomocnienia się niniejszego wyroku organ odwoławczy orzeknie ponownie w sprawie, z uwzględnieniem ocen zawartych powyżej.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.