II SA/Gl 1476/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2014-01-30Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Ewa Krawczyk /sprawozdawca/
Iwona Bogucka /przewodniczący/
Łucja FraniczekSentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia NSA Ewa Krawczyk (spr.), Protokolant Izabela Maj- Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A.S. (S.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badanie psychologiczne 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji Prezydenta Miasta B. z dnia [...] r. ; 2) orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz strony skarżącej kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Pismem z dnia 28 marca 2013 roku Prezydent Miasta B. zawiadomił A. S. (obecnego skarżącego) o wszczęciu postępowania w przedmiocie skierowania A. S. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu w związku z kierowaniem pojazdem, który uczestniczył w wypadku drogowym, w następstwie którego inna osoba doznała obrażeń. W tym piśmie wskazał na wniosek Komendanta Miejskiego Policji w B. z dnia 6 marca 2013 roku. To ostatnie pismo znajduje się w aktach sprawy i wynika z niego, że A. S. kierując samochodem osobowym marki [...]nr rej. [...] uczestniczył w zdarzeniu drogowym w dniu [...] roku w K., w następstwie którego obrażeń ciała powyżej dni siedmiu doznała osoba trzecia.
Prezydent Miasta B. w dniu [...]roku wydał decyzję o skierowaniu A.S. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, w związku z otrzymanym wnioskiem organu kontroli ruchu drogowego i ustalił, że A. S. powinien zgłosić się na badania psychologiczne w terminie 30 dni od uprawomocnienia się niniejszej decyzji.
Decyzja ta została wydana na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, nr 30, poz. 151 ze zm.) w związku z § 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 roku w sprawie badań psychologicznych kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy (Dz. U. z 2005 roku, nr 69, poz. 622 ze zm.).
Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. S. domagając się jej uchylenia i umorzenia postępowania pierwszej instancji. Zarzucił naruszenie tą decyzją § 2 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 roku poprzez znaczne przekroczenie terminu 30 dniowego do złożenia wniosku do właściwego organu o wydanie decyzji o skierowaniu na badania psychologiczne, a także przez wydanie decyzji przez organ niewłaściwy. Zarzucił także naruszenie art. 7, 8, 11, 12 kpa poprzez wydanie decyzji na podstawie przepisów nieobowiązujących w chwili zdarzenia oraz przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego i brak wyjaśnienia stronie przesłanek, którymi organ się kierował przy załatwieniu sprawy.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...]roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało decyzję I instancji w mocy na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa. W podstawie materialnej decyzji wskazało na art. 82 ust. 1 pkt 3, 83 ust. 1, 99 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami oraz powołane już przez organ I instancji rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 roku. W uzasadnieniu organ podał, że decyzja organu I instancji została wydana między innymi w oparciu o art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami przez starostę (art. 99 ust. 1 pkt 3 litera d ustawy o kierujących pojazdami). Poprzednio obowiązujący art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym został uchylony przez art. 125 pkt 10 lit. j ustawy o kierujących pojazdami z dniem 19 stycznia 2013 roku.
Natomiast obowiązujący aktualnie art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami rezygnuje z rozstrzygania winy bowiem skierowaniu na badania podlega kierujący, a nie sprawca.
Zgodnie z art. 139 ustawy o kierujących pojazdami ustawa ta wchodzi w życie z dniem 19 stycznia 2013 roku z wyjątkami określonymi w tym przepisie.
W poprzednim stanie prawnym problematykę kierowania na badania psychologiczne regulowały przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137 ze zm.), a w szczególności art. 124 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Przepis ten dawał podstawę do skierowania na badania wyłącznie sprawcy, a więc uzależniał to skierowanie od uprzedniego skazania prawomocnym wyrokiem. Zdaniem organu odwoławczego skoro w ustawie o kierujących pojazdami, brak przepisu przejściowego wskazującego jakimi przepisami należy kierować się w przypadku spraw wszczętych, a nie zakończonych należy kierować się postanowieniami aktu, który został wydany później.
W związku z tym organ odwoławczy stanął na stanowisku o prawidłowości zastosowania w sprawie przepisów ustawy o kierujących pojazdami z dnia 5 stycznia 2011 roku, mimo, że wypadek drogowy w którym uczestniczył skarżący miał miejsce w dniu 25 listopada 2012 roku, a więc i zarzut odwołującego się dotyczący braku właściwości organu do wydania decyzji jest bezzasadny (art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami).
Za bezzasadny Kolegium uznało także zarzut przekroczenia 30 dniowego terminu dotyczącego wydania decyzji w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne bowiem termin ten (o którym mowa w § 2 ust. 1 rozporządzenia) jest terminem instrukcyjnym (tu wskazano na orzeczenia sądowoadministracyjne w tym uchwałę 7 sędziów NSA z 20 maja 2010 roku – I OPS 12/09).
A. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania I instancji i zasądzenie kosztów postępowania.
Co do zasady skarga stanowi powtórzenie zarzutów odwołania i jej argumentacji.
Organ odwoławczy odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane w oparciu o art. 82 ust. 1 pkt 3, art. 83 ust. 1 i art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, nr 30, poz. 151).
Sam wypadek drogowy z którym jest związane rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji miał natomiast miejsce w dniu 25 listopada 2012 roku.
Jest także bezspornym, że w następstwie wypadku z dnia 25 listopada 2012 roku osoba trzecia odniosła obrażenia ciała powyżej 7 dni.
Zasadniczy spór w sprawie dotyczy tego, czy do zdarzenia, które miało miejsce 25 listopada 2012 roku (zdarzenie drogowe, w następstwie którego obrażeń ciała powyżej 7 dni doznała D. S.) zastosowanie znajduje ustawa z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, nr 30, poz. 151, zwana dalej "ustawą") czy też obowiązująca poprzednio ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137).
Ustawa o kierujących pojazdami weszła w życie 19 stycznia 2013 roku z wyjątkami określonymi w art. 139 tej ustawy. W powołanym art. 139 w katalogu wyjątków brak jest przepisów, które stały się podstawą prawną zaskarżonej decyzji.
Poza art. 139 w ustawie o kierujących pojazdami brak jest przepisu wskazującego jakimi przepisami należy kierować się odnośnie zdarzeń drogowych, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku. Zgodnie z art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami badaniu psychologicznemu przeprowadzonemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, zwanym "badaniem psychologicznym w zakresie psychologii transportu" podlega kierujący motorowerem, pojazdem silnikowym lub tramwajem, jeżeli uczestniczył w wypadku drogowym, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń, o których mowa w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 kk, a decyzję o skierowaniu kierowcy (...) na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu w przypadku określonym w punkcie d art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami wydaje starosta na wniosek organu kontroli ruchu drogowego (art. 99 ust. 2 pkt 2 tej ustawy).
Natomiast w dacie zdarzenia obowiązywała ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, której art. 124 ust. 1 pkt 3 stanowił, że badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem podlega kierujący będący sprawcą wypadku drogowego, w którym jest zabity lub ranny, a samo skierowanie wydawał komendant powiatowy (miejski, rejonowy) Policji.
Niewątpliwie art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym uzależniał skierowanie kierującego pojazdem na badania psychologiczne od uprzedniego skazania go prawomocnym wyrokiem, a takiego wymogu brak w art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami.
Zdaniem Sądu zdarzenie drogowe (wypadek) z dnia 25 listopada 2012 roku miało charakter jednorazowy, czasowo zamknięty, a skierowanie na badania psychologiczne powinno nastąpić na podstawie przepisów obowiązujących w dacie tego zdarzenia. Przeciwne działanie narusza bowiem zakaz działania prawa wstecz wynikający z ustanowionej przepisem art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego (por. wyrok TK z dnia 31 stycznia 2005 roku, sygn. akt P 4/09, OTK 2005, nr 1/A, poz. 9 i uchwała 7 sędziów NSA z dnia 10 kwietnia 2006 roku, I OPS 1/06 – ONSA i WSA 2006/3/71).
W ocenie składu orzekającego w sytuacji, gdy ustawodawca nie wypowiada się wyraźnie w kwestii przepisów przejściowych, należy przyjąć, że nowa regulacja prawna ma zastosowanie do zdarzeń powstałych po jej wejściu w życie, jak również do zdarzeń, które miały miejsce wprawdzie wcześniej, lecz trwają dalej, po wejściu w życie nowych regulacji. Inne stanowisko prowadziłoby do naruszenia zasady lex retro non agit.
Nie doszło natomiast zdaniem Sądu do naruszenia § 2 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia z dnia 1 kwietnia 2005 roku bowiem termin o którym mowa w tych przepisach jest terminem instrukcyjnym (por. I OPS 12/09 – ONSA i WSA 2010/5/83), a jego uchybienie nie daje podstaw do kwestionowania czynności dokonanej po jego upływie.
Rozpoznając ponownie sprawę organy winny uwzględnić powyższe stanowisko Sądu (co wiąże się także z właściwością organu) i podjąć stosowne rozstrzygnięcie zawierające uzasadnienie odpowiadające wymogom prawa.
Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 litera a w związku z art. 135 i 151 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.
Sąd nie stwierdził nieważności zaskarżonej decyzji, ani decyzji jej poprzedzającej bowiem zostały one wydane w związku z dokonaną przez organy orzekające wykładnią zagadnień intertemporalnych należących do grupy zagadnień najbardziej spornych w orzecznictwie sądowoadministracyjnym i literaturze przedmiotu, a w konsekwencji nie można twierdzić, że organy w sposób rażący naruszyły prawo.
sw
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Ewa Krawczyk /sprawozdawca/Iwona Bogucka /przewodniczący/
Łucja Franiczek
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia NSA Ewa Krawczyk (spr.), Protokolant Izabela Maj- Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A.S. (S.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badanie psychologiczne 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji Prezydenta Miasta B. z dnia [...] r. ; 2) orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz strony skarżącej kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Pismem z dnia 28 marca 2013 roku Prezydent Miasta B. zawiadomił A. S. (obecnego skarżącego) o wszczęciu postępowania w przedmiocie skierowania A. S. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu w związku z kierowaniem pojazdem, który uczestniczył w wypadku drogowym, w następstwie którego inna osoba doznała obrażeń. W tym piśmie wskazał na wniosek Komendanta Miejskiego Policji w B. z dnia 6 marca 2013 roku. To ostatnie pismo znajduje się w aktach sprawy i wynika z niego, że A. S. kierując samochodem osobowym marki [...]nr rej. [...] uczestniczył w zdarzeniu drogowym w dniu [...] roku w K., w następstwie którego obrażeń ciała powyżej dni siedmiu doznała osoba trzecia.
Prezydent Miasta B. w dniu [...]roku wydał decyzję o skierowaniu A.S. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, w związku z otrzymanym wnioskiem organu kontroli ruchu drogowego i ustalił, że A. S. powinien zgłosić się na badania psychologiczne w terminie 30 dni od uprawomocnienia się niniejszej decyzji.
Decyzja ta została wydana na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, nr 30, poz. 151 ze zm.) w związku z § 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 roku w sprawie badań psychologicznych kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy (Dz. U. z 2005 roku, nr 69, poz. 622 ze zm.).
Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. S. domagając się jej uchylenia i umorzenia postępowania pierwszej instancji. Zarzucił naruszenie tą decyzją § 2 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 roku poprzez znaczne przekroczenie terminu 30 dniowego do złożenia wniosku do właściwego organu o wydanie decyzji o skierowaniu na badania psychologiczne, a także przez wydanie decyzji przez organ niewłaściwy. Zarzucił także naruszenie art. 7, 8, 11, 12 kpa poprzez wydanie decyzji na podstawie przepisów nieobowiązujących w chwili zdarzenia oraz przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego i brak wyjaśnienia stronie przesłanek, którymi organ się kierował przy załatwieniu sprawy.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...]roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało decyzję I instancji w mocy na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa. W podstawie materialnej decyzji wskazało na art. 82 ust. 1 pkt 3, 83 ust. 1, 99 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami oraz powołane już przez organ I instancji rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 roku. W uzasadnieniu organ podał, że decyzja organu I instancji została wydana między innymi w oparciu o art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami przez starostę (art. 99 ust. 1 pkt 3 litera d ustawy o kierujących pojazdami). Poprzednio obowiązujący art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym został uchylony przez art. 125 pkt 10 lit. j ustawy o kierujących pojazdami z dniem 19 stycznia 2013 roku.
Natomiast obowiązujący aktualnie art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami rezygnuje z rozstrzygania winy bowiem skierowaniu na badania podlega kierujący, a nie sprawca.
Zgodnie z art. 139 ustawy o kierujących pojazdami ustawa ta wchodzi w życie z dniem 19 stycznia 2013 roku z wyjątkami określonymi w tym przepisie.
W poprzednim stanie prawnym problematykę kierowania na badania psychologiczne regulowały przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137 ze zm.), a w szczególności art. 124 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Przepis ten dawał podstawę do skierowania na badania wyłącznie sprawcy, a więc uzależniał to skierowanie od uprzedniego skazania prawomocnym wyrokiem. Zdaniem organu odwoławczego skoro w ustawie o kierujących pojazdami, brak przepisu przejściowego wskazującego jakimi przepisami należy kierować się w przypadku spraw wszczętych, a nie zakończonych należy kierować się postanowieniami aktu, który został wydany później.
W związku z tym organ odwoławczy stanął na stanowisku o prawidłowości zastosowania w sprawie przepisów ustawy o kierujących pojazdami z dnia 5 stycznia 2011 roku, mimo, że wypadek drogowy w którym uczestniczył skarżący miał miejsce w dniu 25 listopada 2012 roku, a więc i zarzut odwołującego się dotyczący braku właściwości organu do wydania decyzji jest bezzasadny (art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami).
Za bezzasadny Kolegium uznało także zarzut przekroczenia 30 dniowego terminu dotyczącego wydania decyzji w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne bowiem termin ten (o którym mowa w § 2 ust. 1 rozporządzenia) jest terminem instrukcyjnym (tu wskazano na orzeczenia sądowoadministracyjne w tym uchwałę 7 sędziów NSA z 20 maja 2010 roku – I OPS 12/09).
A. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania I instancji i zasądzenie kosztów postępowania.
Co do zasady skarga stanowi powtórzenie zarzutów odwołania i jej argumentacji.
Organ odwoławczy odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane w oparciu o art. 82 ust. 1 pkt 3, art. 83 ust. 1 i art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, nr 30, poz. 151).
Sam wypadek drogowy z którym jest związane rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji miał natomiast miejsce w dniu 25 listopada 2012 roku.
Jest także bezspornym, że w następstwie wypadku z dnia 25 listopada 2012 roku osoba trzecia odniosła obrażenia ciała powyżej 7 dni.
Zasadniczy spór w sprawie dotyczy tego, czy do zdarzenia, które miało miejsce 25 listopada 2012 roku (zdarzenie drogowe, w następstwie którego obrażeń ciała powyżej 7 dni doznała D. S.) zastosowanie znajduje ustawa z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, nr 30, poz. 151, zwana dalej "ustawą") czy też obowiązująca poprzednio ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137).
Ustawa o kierujących pojazdami weszła w życie 19 stycznia 2013 roku z wyjątkami określonymi w art. 139 tej ustawy. W powołanym art. 139 w katalogu wyjątków brak jest przepisów, które stały się podstawą prawną zaskarżonej decyzji.
Poza art. 139 w ustawie o kierujących pojazdami brak jest przepisu wskazującego jakimi przepisami należy kierować się odnośnie zdarzeń drogowych, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku. Zgodnie z art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami badaniu psychologicznemu przeprowadzonemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, zwanym "badaniem psychologicznym w zakresie psychologii transportu" podlega kierujący motorowerem, pojazdem silnikowym lub tramwajem, jeżeli uczestniczył w wypadku drogowym, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń, o których mowa w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 kk, a decyzję o skierowaniu kierowcy (...) na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu w przypadku określonym w punkcie d art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami wydaje starosta na wniosek organu kontroli ruchu drogowego (art. 99 ust. 2 pkt 2 tej ustawy).
Natomiast w dacie zdarzenia obowiązywała ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, której art. 124 ust. 1 pkt 3 stanowił, że badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem podlega kierujący będący sprawcą wypadku drogowego, w którym jest zabity lub ranny, a samo skierowanie wydawał komendant powiatowy (miejski, rejonowy) Policji.
Niewątpliwie art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym uzależniał skierowanie kierującego pojazdem na badania psychologiczne od uprzedniego skazania go prawomocnym wyrokiem, a takiego wymogu brak w art. 82 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami.
Zdaniem Sądu zdarzenie drogowe (wypadek) z dnia 25 listopada 2012 roku miało charakter jednorazowy, czasowo zamknięty, a skierowanie na badania psychologiczne powinno nastąpić na podstawie przepisów obowiązujących w dacie tego zdarzenia. Przeciwne działanie narusza bowiem zakaz działania prawa wstecz wynikający z ustanowionej przepisem art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego (por. wyrok TK z dnia 31 stycznia 2005 roku, sygn. akt P 4/09, OTK 2005, nr 1/A, poz. 9 i uchwała 7 sędziów NSA z dnia 10 kwietnia 2006 roku, I OPS 1/06 – ONSA i WSA 2006/3/71).
W ocenie składu orzekającego w sytuacji, gdy ustawodawca nie wypowiada się wyraźnie w kwestii przepisów przejściowych, należy przyjąć, że nowa regulacja prawna ma zastosowanie do zdarzeń powstałych po jej wejściu w życie, jak również do zdarzeń, które miały miejsce wprawdzie wcześniej, lecz trwają dalej, po wejściu w życie nowych regulacji. Inne stanowisko prowadziłoby do naruszenia zasady lex retro non agit.
Nie doszło natomiast zdaniem Sądu do naruszenia § 2 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia z dnia 1 kwietnia 2005 roku bowiem termin o którym mowa w tych przepisach jest terminem instrukcyjnym (por. I OPS 12/09 – ONSA i WSA 2010/5/83), a jego uchybienie nie daje podstaw do kwestionowania czynności dokonanej po jego upływie.
Rozpoznając ponownie sprawę organy winny uwzględnić powyższe stanowisko Sądu (co wiąże się także z właściwością organu) i podjąć stosowne rozstrzygnięcie zawierające uzasadnienie odpowiadające wymogom prawa.
Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 litera a w związku z art. 135 i 151 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.
Sąd nie stwierdził nieważności zaskarżonej decyzji, ani decyzji jej poprzedzającej bowiem zostały one wydane w związku z dokonaną przez organy orzekające wykładnią zagadnień intertemporalnych należących do grupy zagadnień najbardziej spornych w orzecznictwie sądowoadministracyjnym i literaturze przedmiotu, a w konsekwencji nie można twierdzić, że organy w sposób rażący naruszyły prawo.
sw
