II SA/Wa 1772/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] Starosta L., działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. "a" i "b", art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), a także art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267), orzekł o uznaniu P. R. za osobę bezrobotną z dniem 4 lipca 2013 r. i odmówił mu przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że z przedstawionych dokumentów wynika, iż w dniu rejestracji zainteresowany spełnił warunki do uznania go za osobę bezrobotną, natomiast suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, jest krótsza niż 365 dni, co stanowi podstawę do odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych.

P. R. powyższą decyzję uczynił przedmiotem odwołania do Wojewody [...], wskazując, że decyzja odmawiająca mu prawa do zasiłku dla bezrobotnych narusza jego interes prawny, chroniony przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz prawa Unii Europejskiej, i jest dla niego krzywdząca. Zaznaczył przy tym, że w okresie od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 28 czerwca 2013 r. pobierał zasiłek w [...].

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] Wojewoda [...], stosując art. 138 § 1 pkt 1 kpa i art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania.

W motywach decyzji organ podał, że w dniu rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. P. R. nie spełniał warunków określonych w art. 71 ust. 1 i 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy do przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, ponieważ nie udokumentował wymaganego okresu zatrudnienia w okresie 18 miesięcy przed dniem zarejestrowania. Zainteresowany przedstawił jedynie świadectwa pracy z okresów zatrudnienia w latach 1997, 1999 i 2001. Natomiast dzięki przepisom o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego osoba, która uzyskała prawo do świadczeń z tytułu bezrobocia w państwie swojego ostatniego zatrudnienia, którym był kraj Unii Europejskiej, i wraca do Polski w celu poszukiwania pracy, może ubiegać się o transfer zasiłku dla bezrobotnych. W tym celu zainteresowany winien zwrócić się do właściwego wojewódzkiego urzędu pracy, celem realizacji prawa transferu zasiłku dla bezrobotnych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję P. R. wyraził swoje niezadowolenie z podjętych w sprawie rozstrzygnięć, podnosząc, że Konstytucja RP zapewnia obywatelowi prawo do życia i jego utrzymania, zaś orzekające w sprawie organy administracji z naruszeniem art. 71 ust. 1 i 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy odmawiają mu w sposób nieuzasadniony przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, a więc świadczenia, które ma mu zapewnić minimum egzystencji.

Udzielając odpowiedzi na skargę, Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumentację, jakiej użył w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 23 września 2013 r. P. R. podtrzymał swoje zarzuty zawarte w skardze, wskazując, że odmowa przyznania mu prawa do zasiłku dla bezrobotnych jest wyrazem łamania prawa i niekompetencji urzędniczej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonego aktu administracyjnego z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie w części dotyczącej odmowy przyznania skarżącemu prawa do zasiłku dla bezrobotnych, albowiem rozstrzygnięcia organów zatrudnienia obu instancji w tym zakresie zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego i procesowego, co nie pozostaje bez wpływu na wynik sprawy. Natomiast skarga podlega oddaleniu, jako bezzasadna, w zakresie uznania skarżącego z dniem 4 lipca 2013 r. za osobę bezrobotną, gdyż w tej części Sąd nie stwierdził, by podjęte w sprawie decyzje naruszały prawo.

Podstawę materialnoprawną wydanych w sprawie decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.). Uprawnienia do świadczeń z Funduszu Pracy, ustalane na podstawie przepisów tej ustawy, nie mają charakteru uznaniowego. Decyzja o przyznaniu, względnie odmowie przyznania, zasiłku dla bezrobotnych nie jest decyzją uznaniową, co oznacza, że organy zatrudnienia w prowadzonym postępowaniu zobowiązane są ustalić, czy zaistniały wskazane w ustawie przesłanki do przyznania zasiłku dla bezrobotnych, wśród których nie ma możliwości przyznania zasiłku ze względu na trudną sytuację majątkową bądź życiową wnioskodawcy.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma wykładnia art. 71 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 71 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, z zastrzeżeniem art. 75, jeżeli w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni:

a) był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104a i art. 105; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni;

b) wykonywał pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą i osiągał z tego tytułu dochód w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę;

c) świadczył usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 121) stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo współpracował przy wykonywaniu tych umów, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę w przeliczeniu na okres pełnego miesiąca;

d) opłacał składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności lub współpracy, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę;

e) wykonywał pracę w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę;

f) wykonywał pracę w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek rolniczych lub spółdzielni usług rolniczych, będąc członkiem tej spółdzielni, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę;

g) opłacał składkę na Fundusz Pracy w związku z zatrudnieniem lub wykonywaniem innej pracy zarobkowej za granicą u pracodawcy zagranicznego w państwie niewymienionym w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. "a"-"c", w wysokości 9,75% przeciętnego wynagrodzenia za każdy miesiąc zatrudnienia;

h) był zatrudniony za granicą przez okres co najmniej 365 dni, w okresie 18 miesięcy przed zarejestrowaniem się w powiatowym urzędzie pracy, i przybył do Rzeczypospolitej Polskiej jako repatriant;

i) był zatrudniony, pełnił służbę lub wykonywał inną pracę zarobkową i osiągał wynagrodzenie lub dochód, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy.

Z kolei art. 71 ust. 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi, że do 365 dni, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się również okresy:

1) zasadniczej służby wojskowej, nadterminowej zasadniczej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego, służby przygotowawczej, służby kandydackiej, kontraktowej zawodowej służby wojskowej, ćwiczeń wojskowych, okresowej służby wojskowej lub służby wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej i służby zastępczej, a także służby w charakterze funkcjonariusza, o którym mowa w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 667 ze zm.);

2) urlopu wychowawczego udzielonego na podstawie odrębnych przepisów;

3) pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, o której mowa w pkt 1, renty szkoleniowej oraz przypadające po ustaniu zatrudnienia, wykonywania innej pracy zarobkowej albo zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej działalności okresy pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia, z uwzględnieniem kwoty składek na ubezpieczenia społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę;

4) niewymienione w ust. 1 pkt 2, za które były opłacane składki na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy, jeżeli podstawę wymiaru składek stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę;

5) za które przyznano odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy lub stosunku służbowego, oraz okres, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę.

W ocenie Sądu, organy zatrudnienia obu instancji dokonały błędnej wykładni powyższych norm, przyjmując w sposób dorozumiany, że okres 18 miesięcy, w ramach którego bezrobotny winien łącznie przez okres co najmniej 365 dni spełniać warunki określone w ustawie, winien przypadać bezpośrednio przed dniem zarejestrowania danej osoby w charakterze bezrobotnego, w sytuacji, gdy ustawodawca w analizowanym przepisie takiego wymogu bezpośredniości nie zamieścił. Prawodawca w art. 71 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie używa słowa "bezpośrednio", czy też innego określenia, które wskazywałoby na jego analogiczne rozumienie, jak na przykład sformułowania "ostatnich 18 miesięcy poprzedzających złożenie wniosku". Ustawodawca ogranicza się jedynie do wskazania, że chodzi o okres 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, w którym to przedziale czasu bezrobotny ma posiadać wypracowany okres co najmniej 365 dni.

Skoro zatem ustawodawca odnośnie okresu 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania nie używa pojęcia "bezpośrednio" bądź innego sformułowania o podobnym znaczeniu, to mając na uwadze zasadę racjonalności prawodawcy, należy uznać, że niedopuszczalna jest wykładnia zawężająca zwrot "miesięcy poprzedzających" i sprowadzająca się do uznania, że w przepisie tym chodzi jedynie o "miesiące bezpośrednio poprzedzające" dzień rejestracji. Gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie tego rodzaju ograniczenia, to z pewnością dałby temu wyraz w treści tego przepisu, jako że byłby to zabieg nieskomplikowany legislacyjnie. Skoro tego nie uczynił, to przyjąć należy, że w przepisie tym jest mowa o dowolnym okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, w którym to przedziale czasu bezrobotny winien legitymować się wypracowanym okresem co najmniej 365 dni, pod warunkiem wszakże, że prawo do świadczenia za ten okres nie zostało już wcześniej zrealizowane, a więc, że okres ten nie był już wcześniej uznany za okres skutkujący przyznaniem prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Dostrzec bowiem należy, że racjonalny prawodawca w tych przepisach, w których chciał wskazać na konieczność uwzględniania w danym postępowaniu jedynie zdarzeń bezpośrednio poprzedzających złożenie wniosku, wymóg taki umieszczał wprost w danej normie prawnej, czego przykładem są:

- art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), gdzie wskazano, że podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę;

- art. 25 ust. 6 pkt 2 lit. "g" ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), w którym podano, że do liczby pracowników uzasadniających opodatkowanie w formie karty podatkowej nie wlicza się łącznie nie więcej niż trzech zatrudnionych bezrobotnych lub absolwentów zarejestrowanych w urzędzie pracy, przy czym okres zarejestrowania w urzędzie pracy bezrobotnego musi trwać co najmniej 6 miesięcy w okresie bezpośrednio poprzedzającym jego zatrudnienie;

- § 4 pkt 2 rozporządzenia z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania "Renty strukturalne", objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750 ze zm.), gdzie wskazano, że rentę strukturalną przyznaje się producentowi rolnemu, będącemu osobą fizyczną, jeżeli prowadził nieprzerwanie działalność rolniczą w gospodarstwie rolnym w okresie co najmniej 10 lat bezpośrednio poprzedzających złożenie wniosku o rentę strukturalną i w okresie ostatnich 10 lat podlegał przez okres co najmniej 5 lat ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu określonemu w przepisach o ubezpieczeniu społecznym rolników.

Niezależnie od przywołanych przepisów innych aktów prawnych, również w samej ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ustawodawca uznał w niektórych przypadkach za zasadne wprowadzenie wymogu bezpośredniości, umieszczając to określenie w stosownych przepisach, czego przykładem jest:

- art. 48 ust. 4 pkt 2, stanowiący, że dodatek aktywizacyjny nie przysługuje w przypadku podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej u pracodawcy, u którego był zatrudniony lub dla którego wykonywał inną pracę zarobkową bezpośrednio przed zarejestrowaniem jako bezrobotny;

- art. 51 ust. 5, stanowiący, że jeżeli pracodawca bezpośrednio po zakończeniu prac interwencyjnych, trwających co najmniej 6 miesięcy, zatrudniał skierowanego bezrobotnego przez okres dalszych 6 miesięcy i po upływie tego okresu dalej go zatrudnia w pełnym wymiarze czasu pracy, starosta może przyznać pracodawcy jednorazową refundację wynagrodzenia w wysokości uprzednio uzgodnionej, nie wyższej jednak niż 150% przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu spełnienia tego warunku;

- art. 87 ust. 1 pkt 12 lit. "b", stanowiący, że cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli posiada zezwolenie na pracę oraz legalnie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy wydanej w celu, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (t. j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 264, poz. 1573 ze zm.), jeżeli bezpośrednio przed wydaniem tej wizy był uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tak więc wykładnia gramatyczna przepisu art. 71 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, poparta zasadą racjonalności ustawodawcy, prowadzi do wniosku, że niedopuszczalną jest wykładnia zawężająca zwrot "miesięcy poprzedzających" jedynie do "miesięcy bezpośrednio poprzedzających" moment zarejestrowania bezrobotnego. Za przyjęciem prezentowanego przez Sąd stanowiska, poza przytoczonymi powyżej wynikami wykładni językowej i systemowej, przemawia także wykładnia funkcjonalna. Ratio legis powyższego przepisu należy bowiem upatrywać w chęci wyeliminowania spośród osób ubiegających się o zasiłek dla bezrobotnych tych osób, które unikają zatrudnienia, a przynajmniej tych, które unikają zatrudnienia legalnego. Z takim celem nie koresponduje zaś w żaden sposób wyeliminowanie spośród kręgu osób uprawnionych do uzyskania zasiłku dla bezrobotnych osób takich, które wykazują się aktywnością zawodową, i które z różnych przyczyn pracę utraciły, nie skorzystawszy w chwili jej utraty z przysługującego im prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Świadczenia wypłacane z Funduszu Pracy stanowią formę pomocy dla tych osób, które tracą pracę z przyczyn od nich obiektywnie niezależnych, natomiast korzystanie z tych świadczeń pozostaje jednak w sferze uprawnień, nie zaś obowiązków. Tak jak wielorakie mogą być przyczyny utraty zatrudnienia, tak i różne mogą być powody niekorzystania przez osobę tracącą pracę z przysługujących jej świadczeń z Funduszu Pracy. Niejednokrotnie może wszak zdarzyć się tak, że osoba tracąca pracę w danym dniu już z kolejnym dniem podejmie następne zatrudnienie u innego pracodawcy, nie skorzystawszy jednak z uprawnień, jakie przysługiwałyby jej z Funduszu Pracy, gdyby nowego zatrudnienia nie podjęła. Tego rodzaju sytuacje nie mogą zatem skutkować definitywną utratą uprawnień zasiłkowych, jeśli osoba mimo woli traci podjęte na nowo zatrudnienie, a w dowolnym okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację w charakterze bezrobotnego ma wypracowane co najmniej 365 dni, które wcześniej nie zostały przez nią wykorzystane jako uprawniające ją do otrzymania i pobrania zasiłku dla bezrobotnych. Bezrobotny nie może ponosić ujemnych konsekwencji tego, że w chwili, gdy utracił pracę, zamiast ubiegać się o zasiłek dla bezrobotnych, podjął nowe zatrudnienie. To właśnie z tego względu ustawodawca zrezygnował w art. 71 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z wymogu bezpośredniości w odniesieniu do okresu 18 miesięcy poprzedzających rejestrację. Nie znajduje zatem jakiegokolwiek sprawiedliwego uzasadnienia odmowa przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych osobie legitymującej się odpowiednią długotrwałością zatrudnienia w dowolnym przedziale czasu 18 miesięcy poprzedzających moment rejestracji, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że zasiłek taki bezrobotny uzyskałby w przypadku, gdyby o jego przyznanie ubiegał się bezpośrednio po utracie pracy.

Zdaniem Sądu, prawidłowa wykładnia art. 71 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nakazuje przyjąć, że prawo do uzyskania zasiłku dla bezrobotnych przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, z zastrzeżeniem art. 75, jeżeli w okresie dowolnych 18 miesięcy poprzedzających dzień aktualnego zarejestrowania jako osoby bezrobotnej łącznie przez okres co najmniej 365 dni był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104b i art. 105; oraz z zastrzeżeniem, że w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 stycznia 2013 r. o sygn. akt IV SA/Po 5/13, publ. LEX nr 1297718).

Rolą orzekających w sprawie organów zatrudnienia było więc ustalenie, czy skarżący w okresie dowolnych 18 miesięcy poprzedzających dzień 4 lipca 2013 r. wypracował łącznie okres co najmniej 365 dni, uprawniający do przyznania mu prawa do zasiłku dla bezrobotnych, i czy okres ten nie został wcześniej uznany za okres skutkujący przyznaniem już tego prawa. Tego rodzaju ustaleń w sprawie nie poczyniono, przyjmując jedynie, że skarżący w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień rejestracji nie udokumentował wymaganego okresu zatrudnienia. Błędna wykładnia art. 71 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy spowodowała zatem, że organy zatrudnienia, związane regułami postępowania administracyjnego, określającymi ich obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania, uchybiły także przepisom ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.). W szczególności organ zatrudnienia winien przestrzegać zasady dochodzenia do prawdy materialnej (art. 7 kpa), a więc podejmować wszelkie niezbędne kroki zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w kontekście stosowanego przepisu prawa materialnego. Jest zobowiązany również do należytego i wyczerpującego informowania strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków, będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 kpa). Musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzyć i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 i art. 80 kpa) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymogami określonymi w art. 107 § 3 kpa.

W konsekwencji, wobec stwierdzonych uchybień, zasadne było uchylenie zarówno zaskarżonej, jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji w części dotyczącej odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Uznając zatem skargę za uzasadnioną w powyższym zakresie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stosując art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Na podstawie art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Natomiast w oparciu o art. 151 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę w zakresie uznania skarżącego z dniem 4 lipca 2013 r. za osobę bezrobotną.

Obowiązkiem organu ponownie rozpoznającego sprawę będzie zastosowanie się do stanowiska wyrażonego w niniejszym wyroku.