II OW 153/13

Uzasadnienie

Pismem z 29 października 2013 r. Wójt Gminy Malanów (dalej jako "Wójt") wniósł o rozstrzygnięcie sporu o właściwość poprzez wskazanie Starosty Tureckiego (dalej jako "Starosta") jako organu właściwego w sprawie załatwienia wniosku J.K.(dalej jako "wnioskodawca") o udrożnienie rowu melioracyjnego.

W uzasadnieniu Wójt wyjaśnił, że pismem z 11 września 2013 r. przekazał według właściwości przedmiotowy wniosek w sprawie udrożnienia rowu melioracyjnego Staroście Tureckiemu. We wniosku powołano się na art. 77 ustawy z 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 145 ze zm. – dalej jako "ustawa Prawo wodne") W ocenie Wójta, rów, którego dotyczy wniosek, nie pozostaje we władaniu Gminy Malanów, bo nie znajduje się na działce gminnej ani w pasie drogowym drogi gminnej.

Pismem z 23 września 2013 r., Starosta zwrócił wniosek Wójtowi, wskazując, że nie jest właściwy w sprawie. Starosta powołał się na art. 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne. Starosta stwierdził ponadto, że zgodnie z ustaleniami przeprowadzonej wizji, rów położony na działce [...] został na wysokości działek [...] i [...] zasypany a działki te dodatkowo wywyższone, co uniemożliwia swobodny odpływ wody opadowej i roztopowej. Zdaniem Starosty jest to zmiana stanu wody na gruncie. Dodatkowo Starosta wyjaśnił, że może nakazać w drodze decyzji obowiązek utrzymania rowu, ale tylko jeśli jest on urządzeniem melioracji wodnych szczegółowych. Starosta ustalił w Wielkopolskim Zarządzie Melioracji i Urządzeń Wodnych w Poznaniu (Oddział Rejonowy w Koninie Inspektorat w Kole Biuro w Turku), że rów położony na działce [...] w obrębie Grąbków nie figuruje w ewidencji, nie jest zatem urządzeniem melioracyjnym.

Wójt nie podzielił stanowiska Starosty. Zdaniem Wójta, rozstrzygnięcie czy w danej sytuacji ma zastosowanie art. 77 ust. 2 czy art. 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne zależy od tego czy mamy do czynienia z urządzeniem melioracji szczegółowej czy też rowem, nie będącym tego rodzaju urządzeniem. Wójt podkreślił, że w niniejszej sprawie sporna pomiędzy organami jest ocena stanu faktycznego. Argumentacja Starosty sprowadza się tylko do stwierdzenia, że rów na działce [...] nie widnieje w ewidencji prowadzonej przez Wielkopolski Zarządzie Melioracji i Urządzeń Wodnych w Poznaniu, co oznacza, że nie jest urządzeniem melioracji wodnej szczegółowej. W ocenie Wójta, argument ten nie jest wystarczający. Wójt wskazał, że uwzględniając art. 70 ust. 1 i 2 oraz art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo wodne, rozstrzygnięcie, czy w danym przypadku mamy do czynienia z urządzeniem melioracji wodnej szczegółowej decyduje to czy służy ono regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby, ułatwienia jej uprawy oraz na ochronie użytków rolnych przed powodziami. Pomocniczo prowadzona jest także przez marszałka ewidencja urządzeń melioracji wodnych (art. 70 ust. 3 ustawy Prawo wodne). Ewidencja ta nie przesądza jednak, że urządzenie do niej nie wpisane, nie stanowi urządzenia służącego regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby, ułatwienia jej uprawy oraz na ochronie użytków rolnych przed powodziami. Wpisy w ewidencji urządzeń wodnych mają charakter deklaratoryjny i są dokonywane w drodze czynności materialno-technicznych. Brak wpisu nie dyskwalifikuje zatem rowu jako urządzenia melioracji wodnej szczegółowej. Zdaniem Wójta, rów na działce [...] jest urządzeniem melioracji szczegółowej, która służy stosunkom wodnym na stosunkowo dużym obszarze, którego oddziaływanie znacząco wykracza poza oddziaływanie na grunty sąsiednie w rozumieniu art. 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne. Zmiany dokonane w tym rowie na wysokości działek [...] i [...] wpływają na stosunki wodne na dużym obszarze, dochodzącym do kilkudziesięciu działek. Zdaniem Wójta, jest to kwestia z zakresu melioracji wodnych, która ustawowo należy do Starosty.

Na marginesie Wójt wskazał, że zgodnie z ewidencją prowadzona przez Starostę Tureckiego, działka [...] należy do Wojewódzkiego Zarządu Inwestycji Rolniczych w Turku. Uwzględniając, jakie zadania należą to tej jednostki, Wójt uznał, że rów był realizowany nie jako rów odwadniający, np. do danej działki, ale jako urządzenie melioracji wodnej służącej regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby, ułatwienia jej uprawy oraz na ochronie użytków rolnych przed powodziami (art. 70 ust. 1 ustawy Prawo wodne).

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wójt odwołał się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W odpowiedzi na wniosek Starosta Turecki wskazał, że jak wynika z pisma wnioskodawcy, zadaniem przedmiotowego rowu jest odprowadzanie wód opadowych i roztopowych do powierzchniowej wody płynącej o nazwie Rzeka Targówka. Według wnioskodawcy, problem stanowi odcinek rowu pomiędzy działkami geodezyjnymi [...] a [...] w Grąbkowie, ponieważ nowy właściciel tych działek zasypał rów nie odbierając wody co skutkuje zalaniem działek o nr [...] oraz działek sąsiednich. Starosta podkreślił, że wnioskodawca nie wskazuje na niedrożność rowu na pozostałej jego długości. W ocenie Starosty, rów jest w nienajlepszym stanie technicznym, jest jednak drożny, z wyjątkiem spornego odcinka, co potwierdziła przeprowadzona 20 września 2013 r. wizja terenowa.

Starosta wyjaśnił, że jak wynika z ewidencji, dolny odcinek przedmiotowego rowu (hektometr (hm): 0+00 - 15+00) figuruje w ewidencji jako rów melioracji wodnych szczegółowych o nazwie R-B1, jest objęty działalnością spółki wodnej i był w 2013 r. poddany gruntownej konserwacji. Trudno określić czas powstania tego rowu. Według relacji mieszkańców wsi Grąbków, rów ten istniał od czasów przedwojennych, a w 1987 r., podczas realizacji zadania inwestycyjnego "Kowale Księże cz. II - drenowanie", jego dolny odcinek został odbudowany i wykorzystany jako odbiornik wód z wykonanego drenowania. Ponadto w hm 14+00 znajduje się wylot drenarski Ø 30 cm odprowadzający wodę z drenowania (dział drenarski nr 3) gruntów położonych powyżej, po obu stronach górnego odcinka przedmiotowego rowu (powyżej miejsca zasypania), nie ujętego w ewidencji i nie objętego działalnością spółki wodnej. Górny odcinek rowu położony jest w najniższym miejscu niewielkiej doliny, której oba zbocza są zmeliorowane poprzez drenowanie. To rolą drenowania - w tym przypadku - jest regulacja stosunków powietrzno-wodnych w glebie, aby stworzyć optymalne warunki do jej uprawy i plonowania. Rów pełni tylko funkcję odprowadzania wód opadowych i roztopowych, stąd w ocenie Starosty, nie jest zatem urządzeniem melioracji wodnych szczegółowych. Zasypanie go na odcinku około 50 m oraz podwyższenie działek o około 0,8 - 1,0 m skutkuje tym, że woda opadowa lub woda z roztopów wiosennych rozlewa się po okolicznych polach szukając ujścia do odcinka rowu R-B1 utrzymywanego przez spółkę wodną w dobrym stanie technicznym.

Na dowód powyższych okoliczności, Starosta załączył fragment mapy ewidencyjnej z naniesionymi urządzeniami melioracji wodnych szczegółowych i geodezyjnym śladem rozpatrywanego odcinka rowu. Wskazał, że główny zbieracz melioracyjny odprowadzający wodę z drenowania (dział drenarski nr 3) przebiega niemalże po trasie spornego odcinka rowu. Powyższe potwierdziła przeprowadzona przez pracowników starostwa wizja terenowa z udziałem kilkorga właścicieli zalewanych gruntów. Podczas wizji stwierdzono, że górny odcinek spornego rowu, choć nie jest w najlepszym stanie technicznym, na całej swej długości jest drożny, z wyjątkiem miejsca jego zasypania. Zdaniem Starosty, jest to więc zmiana stosunków wodnych na gruncie. Poprzez zasypanie rowu ich właściciel dokonał zmiany kierunku odpływu wody na grunty sąsiednie, przyczyniając się do powstania szkody. Starosta podkreślił, że zgodnie z art. 29 ustawy Prawo wodne, Wójt jest organem właściwym do nakazania w drodze decyzji, właścicielowi działek o numerach [...] i [...] w [...], przywrócenia stanu poprzedniego lub wykonania urządzeń zapobiegających szkodom.

Starosta powołał się na informacje zawarte w artykule Lucyny Osuch-Chacińskiej, zamieszczonym w nr 9/2013 miesięcznika "Inżynier budownictwa". Wskazał, że organy błędnie przyjmują, że każdy rów jest rowem melioracyjnym, co prowadzi do błędnej interpretacji przepisów ustawy Prawo wodne, nie tylko w decyzjach administracyjnych, ale nawet w uzasadnieniach wyroków sądów administracyjnych. Ze względu na konstrukcję, rów może być szczelny lub ziemny (trawiasty). Rów szczelny odprowadzający wody opadowe i roztopowe z dróg oraz z terenów zurbanizowanych jest otwartym systemem kanalizacyjnym. Taki szczelny rów nie ma kontaktu ze środowiskiem, nie nawadnia ani nie odwadnia terenu, przez który prowadzi jego trasa, a zatem nie kształtuje zasobów wodnych i z tego powodu nie kwalifikuje się do urządzeń wodnych. Wobec budowy czy przebudowy takich rowów nie mają zastosowania przepisy ustawy Prawo wodne. Natomiast rowy ziemne (trawiaste), zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 19 lit. a) ustawy Prawo wodne są urządzeniami wodnymi, tj. urządzeniami służącymi do kształtowania zasobów wodnych oraz korzystaniu z nich. Rowy ziemne nie tylko prowadzą wody swoim korytem, ale w zależności od ich napełnienia wpływają na stan wód gruntowych na terenach przyległych (nawadniają lub odwadniają te tereny), nie zawsze z korzyścią dla nich.

Dalej Starosta wyjaśnił, że zadania pełnione przez rowy ziemne (trawiaste) są różnorodne, ale wśród nich można wyodrębnić trzy podstawowe grupy.

Pierwsza grupa to rowy ziemne i drenaże będące urządzeniami melioracji wodnych, których zadaniem jest regulacja stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby oraz ułatwienie jej uprawy, o czym stanowi art 70 ust. 1 ustawy Prawo wodne. Rowy, służące tym celom, zaliczają się do urządzeń melioracji wodnych szczegółowych (art. 73 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo wodne). Urządzenia takie, w myśl przepisów art. 77 ust. 1 ustawy Prawo wodne, utrzymywane są przez zainteresowanych właścicieli gruntów, a jeżeli urządzenia te objęte są działalnością spółki wodnej - przez tą spółkę. Zdaniem Starosty, tylko do takich rowów (urządzeń melioracji wodnych szczegółowych) wymienionych w ewidencji wód, urządzeń melioracji wodnych oraz zmeliorowanych gruntów prowadzonej przez marszałka województwa, mają zastosowanie przepisy art. 77 ust. 2 Prawa wodnego.

Drugą grupę rowów stanowią również rowy ziemne, które regulują stosunki wodne, jednak ich zadaniem nie jest poprawa stosunków wodnych w glebie, ale zapobieganie powstawania szkód i niedopuszczenie do pogorszenia stosunków wodnych. Rowy takie mogą regulować stosunki wodne zarówno na terenach rolnych, jak i na terenach zurbanizowanych. Przykładem takich rowów mogą być rowy odprowadzające wody opadowe i roztopowe, doprowadzalniki i odprowadzalniki wód, służące stawom lub innym zakładom korzystającym z wód. Rowy takie powinny być utrzymywane przez zakład, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne na ich wykonanie lub na szczególne korzystanie z wód. W ocenie Starosty, do tej grupy należałoby zakwalifikować sporny rów.

Trzecia grupa obejmuje rowy odwadniające różne obiekty budowlane, w tym drogi, a także odprowadzające wody z tego odwodnienia, w celu zapewnienia użytkowania tych obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem. Rowy takie, niezależnie czy są rowami szczelnymi czy ziemnymi (trawiastymi), są urządzeniami budowlanymi, o których mowa w art. 3 pkt. 9 ustawy Prawo budowlane, związanymi z obiektem budowlanym. Jeżeli są rowami ziemnymi (urządzeniami wodnymi), ich wykonanie, a także ewentualna przebudowa czy zabudowa wymaga uzyskania pozwolenia wodnoprawnego, ale obowiązek ich utrzymywania nie wynika z przepisów ustawy Prawo wodne. Obowiązek ten wynika z art. 61 ustawy Prawo budowlane i spoczywa na właścicielu obiektu budowlanego.

Starosta podkreślił, że decyzję wymienioną w art. 77 ust. 2 wydaje tylko w przypadku braku utrzymania urządzeń melioracji wodnych szczegółowych. Jak wynika z art. 73 ust. 1 pkt. 1, do urządzeń melioracji wodnych szczegółowych zalicza się m. in. rowy wraz z budowlami związanymi z nimi funkcjonalnie, ale tylko w przypadku, kiedy pełnią one funkcje określone w art. 70 ust. 1 tj. regulują stosunki wodne w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby, ułatwiają jej uprawę oraz chronią użytki rolne przed powodziami. W ocenie Starosty, przedmiotowy rów nie pełni funkcji melioracyjnych. Oznacza to, że nie może być zaliczony do urządzeń melioracji wodnych szczegółowych, bo jego funkcjonowanie nie polepsza zdolności produkcyjnych gleby - funkcję tą pełni drenowanie, wykonane na tym terenie w 1987 roku. To drenowanie, poprzez wykonanie go na odpowiedniej głębokości, przyjęciu odpowiednich rozstaw drenów przyczynia się do utrzymywania optymalnego uwilgotnienia i napowietrzenia gleby. Obniżenie poziomu wody gruntowej w profilu glebowym do poziomu założenia systematycznego drenażu odwadniającego skutkuje możliwością wcześniejszego wejścia wiosną z uprawami i zabiegami agrotechnicznymi. W ocenie Starosty, tylko drenowanie pełni funkcję melioracyjną na tym terenie.

W ocenie Starosty, nie można przyjąć, że przedmiotowy rów pełni funkcję ochrony użytków rolnych przed powodziami, ponieważ taka rola zastrzeżona jest dla urządzeń melioracji podstawowych, a więc dla wałów przeciwpowodziowych, budowli piętrzących, budowli upustowych, stopni wodnych regulujących poziom lustra wody na wodach płynących oraz stojących, kanałów umożliwiających odprowadzanie wody z cieków naturalnych i jezior.

Zdaniem Starosty, funkcję ochrony przeciwpowodziowej spornego rowu wyklucza również definicja "powodzi" zawarta w art. 9 ust. 1 pkt. 10 ustawy Prawo wodne. W niniejszej sprawie, na przedmiotowym terenie i w jego okolicy nie znajduje się żaden ciek naturalny, zbiornik wodny czy też kanał, w których wezbranie wody powodowałoby zagrożenia wskazane w tej definicji. Przedmiotowy rów, z uwagi na swoją charakterystykę i parametry nie pełni funkcji przeciwpowodziowej, a służy jedynie odprowadzaniu wody opadowej i roztopowej do powierzchniowej wody płynącej o nazwie Rzeka Targówka.

Z powyższych względów Starosta uznał, że sporny rów nie jest urządzeniem melioracji wodnych szczegółowych, co oznacza, że nie jest objęty dyspozycją przepisu art. 77 ust. 2 ustawy Prawo wodne. Jego zasypanie i podwyższenie działek powoduje zmianę stanu wody na gruncie, a więc zasadnym jest wydanie stosownej decyzji w trybie art 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a.") sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Natomiast spory o właściwości między organami jednostek samorządu terytorialnego rozstrzyga co do zasady wspólny dla nich organ wyższego stopnia, a dopiero w razie braku takiego organu - sąd administracyjny (art. 22 ust. 1 § 1 k.p.a.). Oczywistym jest przy tym, że rozstrzygnięcie sporu poprzez wskazanie organu właściwego do załatwienia sprawy jest możliwe tylko wówczas, gdy organem właściwym jest jeden z organów pozostających w sporze. Organami pozostającymi w sporze są natomiast organ, do którego skierowano określone żądanie i który uznał się za niewłaściwy, oraz organ, któremu to żądanie zostało przekazane do załatwienia w trybie art. 65 § 1 k.p.a. i który uznaje, że przekazanie nastąpiło to wbrew jego właściwości określonej w stosownych przepisach.

Ogólna właściwość organów w sprawach z zakresu prawa wodnego została określona w art. 4 ustawy Prawo wodne. W odniesieniu do poszczególnych kategorii spraw i poszczególnych zadań, właściwe organy określone są poprzez dalsze przepisy ustawy. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie ma ocena prawna relacji przepisów art. 29 oraz art. 77 Prawa wodnego.

Pierwszy z powyższych przepisów, tj. art. 29 ust. 1 ustawy Prawo wodne stanowi, że właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może zmieniać stanu wody na gruncie, a zwłaszcza kierunku odpływu znajdującej się na jego gruncie wody opadowej ani kierunku odpływu ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich (pkt 1) oraz odprowadzać wód oraz ścieków na grunty sąsiednie (pkt 2). Na właścicielu gruntu ciąży obowiązek usunięcia przeszkód oraz zmian w odpływie wody, powstałych na jego gruncie wskutek przypadku lub działania osób trzecich, ze szkodą dla gruntów sąsiednich (art. 29 ust. 2). Natomiast jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom. (art. 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne). Z kolei art. 77 Prawa wodnego jednoznacznie stanowi, że utrzymywanie urządzeń melioracji wodnych szczegółowych należy do zainteresowanych właścicieli gruntów, a jeżeli urządzenia te są objęte działalnością spółki wodnej - do tej spółki. (art. 77 § 1). Z dyspozycji art. 77 § 2 Prawa wodnego wynika zaś, że jeżeli obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie jest wykonywany, właściwy organ do wydania pozwolenia wodnoprawnego ustala, w drodze decyzji, proporcjonalnie do odnoszonych korzyści przez właścicieli gruntu, szczegółowe zakresy i terminy jego wykonywania (art. 77 § 2).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że przedmiotowy rów melioracyjny jest urządzeniem melioracji wodnej szczegółowej w rozumieniu art. 77 Prawa wodnego. O charakterze urządzenia melioracji wodnej nie decyduje bowiem jego umieszczenie w ewidencji prowadzonej przez Wielkopolski Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Poznaniu, która ma jedynie charakter rejestrowy, deklatoryjny i nie tworzy stanu prawnego.

Przepis art. 77 ustawy Prawo wodne jest lex specialis wobec art. 29 tej ustawy. Działanie właścicieli gruntów zmieniające stosunki wodne niewątpliwie dotyczy funkcjonowania urządzenia melioracji wodnej szczegółowej. Powyższej okoliczności nie zakwestionował skutecznie Starosta Turecki, ponieważ trudno przyjąć, że doszło do utraty przez urządzenie melioracyjne, na skutek zasypania jego fragmentu, charakteru urządzenia melioracji wodnej szczegółowej. O charakterze takiego urządzenia decyduje bowiem nie jego obecny stan, lecz cel i sposób w jaki zostało pierwotnie urządzone. Interpretacja Starosty Tureckiego prowadziłaby do niedopuszczalnego wniosku, że każde zniszczenie urządzenia melioracji wodnej szczegółowej, przez które urządzenie to traciłoby swój charakter, powodowałoby zmianę właściwości organu, w sposób nieuprawniony wykluczając zastosowanie art. 77 § 2 ustawy Prawo wodne. Z pewnością nie taki był cel tego przepisu. Ratio legis art. 77 § 2 Prawa wodnego polega na tym, że jeżeli obowiązek utrzymania w należytym stanie danego urządzenia melioracji wodnej szczegółowej nie jest realizowany, to wyłącznie właściwy organ do wydania pozwolenia wodnoprawnego, tj. w tej sprawie Starosta Turecki, jest zobowiązany nałożyć w formie decyzji stosowne obowiązki, biorąc pod uwagę także treść pozwolenia wodnoprawnego, o ile zostało wydane. Ponadto obowiązki te są ustalane proporcjonalnie do odnoszonych korzyści przez właścicieli gruntu z uwzględnieniem zakresu i terminu ich wykonania. Jest więc oczywiste, że nie jest to kompetencja wójta (burmistrza), o której stanowi art. 29 Prawa wodnego. Ponadto, należy podkreślić, że urządzenia melioracji wodnej szczegółowej są inwestycją o charakterze liniowym, które przebiegają na dłuższym odcinku niż tylko jedna nieruchomość, stąd wszelkie działania muszą być skoordynowane z utrzymaniem jego drożności na całej długości. W przeciwnym przypadku, gdyby przyjąć stanowisko Starosty Tureckiego, oznaczałoby to, że nakładane przez właściwych wójtów, na podstawie art. 29 Prawa wodnego, stosowne nakazy dotyczyłyby z jednej strony urządzenia melioracji wodnej szczegółowej, czego nie dotyczy ten przepis, a z drugiej strony w żaden sposób nie mogłoby zapewnić prawidłowej i skoordynowanej jego drożności, tj. właściwego utrzymania na całej jego długości. Ponadto jest oczywiste, że przywrócenie prawidłowego utrzymania danego urządzenia melioracji wodnej szczegółowej zgodnie z dyspozycją art. 77 Prawa wodnego, po wydaniu stosownej decyzji przez Starostę Tureckiego, powinno także przywrócić prawidłowe funkcjonowanie rowu na całej jego długości. Starosta Turecki dokonuje natomiast podziału przedmiotowego rowu na odcinki (dolny odcinek rowu), w których stanowi on urządzenie melioracji wodnych szczegółowych i w których takiego charakteru nie posiada. Dokonanie takiego podziału jest nieuzasadnione w świetle art. 77 Prawa wodnego i w praktyce może uniemożliwiać prawidłowe funkcjonowanie urządzeń melioracyjnych stanowiących pewną całość, a jednocześnie, w opinii Starosty, podlegających różnym reżimom prawnym i właściwości różnych organów. Z tej przyczyny przepis art. 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne nie stanowi w niniejszej sprawie normy kompetencyjnej dla Wójta Gminy Malanów.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 oraz art. 4 ustawy p.p.s.a., wskazał Starostę Tureckiego jako organ właściwy do rozpoznania sprawy objętej wnioskiem.

-----------------------

5

9