II SA/Kr 1636/13

Uzasadnienie

Rada Gminy Czarny Dunajec w dniu 27 lipca 2012 r. przyjęła uchwałę Nr XXI/187/2012 w sprawie zmiany fragmentów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec .

Przedmiotowa uchwała została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia 3 września 2012 r. Nr 4241.

Na powyższą uchwałę pismem z dnia 12 listopada 2013r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł Wojewoda Małopolski. Organ nadzoru, działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 z późn. zm.) w związku z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.) zaskarżył przywołaną powyżej uchwałę Rady Gminy Czarny Dunajec i wniósł o stwierdzenie jej nieważności w części:

I. Części graficznej- w zakresie poniżej wskazanych terenów, tj. terenów:

R24 MU-1 - zlokalizowany w Załączniku Nr 13 do uchwały;

C14 Mu-1 - zlokalizowany w Załączniku Nr 1 do uchwały;

O6 Mu-2 - zlokalizowany w Załączniku Nr 3 do uchwały;

R17 MU- 1 zlokalizowany w Załączniku Nr 8 do uchwały;

R 20 MU-1 zlokalizowany w Załączniku Nr 9 do uchwały;

R21 MU-1 zlokalizowany w Załączniku Nr 10 do uchwały;

R23 MU -1 zlokalizowany w Załączniku Nr 12 do uchwały.

II. Części tekstowej - w poniżej wskazanym zakresie dotyczącym szczegółowych ustaleń planu dotyczących wyżej wskazanych terenów:

- zapisów dot. terenu R24 MU-1 tj. § 33;

- zapisów dot. terenu C14 MU-1 tj. § 12;

- zapisów dot. terenu 06 MU-2 tj. § 15;

- zapisów dot. terenu R17 MU-1 tj. 23;

- zapisów dot. terenu R20 MU-1 tj. § 25;

- zapisów dot. terenu R21 MU-1 tj. § 28 w zakresie słowa: "R21 MU-1"

- zapisów dot. terenu R23 MU-1 tj. § 32;

- § 12 pkt 4 tekstu uchwały w zakresie symbolu "Ch";

- § 4 ust. 2 tekstu Załącznika nr 17 do Uchwały w zakresie słów: "Miejskiej w

Wyszkowie".

Formułując przedmiotowy wniosek skargi Wojewoda Małopolski wskazanej uchwale zarzucił naruszenie art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647, z późn. zm.)- zwanej dalej ustawą .

W uzasadnieniu skargi Wojewoda Małopolski na wstępie zwrócił uwagę , iż

Rada Gminy w Czarnym Dunajcu przystąpiła do sporządzania zmian fragmentów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec uchwałą Nr XXVIII/278/2009 z dnia 21 września 2009 r., co w świetle art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (która weszła w życie 21 października 2010 r.), zaskutkowało, iż przy sporządzaniu ww. planu stosowano przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu sprzed 21 października 2010 r.

Oceniając zapisy przedmiotowej uchwały strona skarżąca podniosła, iż została ona uchwalona z naruszeniem zasad sporządzania planów miejscowych, gdyż część zapisów przedmiotowej uchwały w zakresie wskazanym w skardze pozostaje niezgodnymi z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec –przyjętej uchwałą Rady Gminy Czarny Dunajec Nr IX/75/2003 z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec zwanego dalej także w skrócie Studium.

Strona skarżąca podniosła, iż w myśl art. 9 ust. 1 i 4 ustawy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest dokumentem określającym politykę przestrzenną gminy, a jego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego, na podstawie art. 14 ust. 5 ustawy, wójt analizuje zgodność przewidywanych w planie rozwiązań z ustaleniami studium, a stosownie do wymogów art. 15 ust. 1 ustawy wójt sporządza projekt planu zgodnie z zapisami studium. Po sporządzeniu projektu planu miejscowego, uzyskaniu niezbędnych opinii i uzgodnień, wyłożeniu do publicznego wglądu i rozpatrzeniu uwag, rada gminy również stwierdza zgodność zapisów planu z ustaleniami studium, co jest warunkiem niezbędnym do uchwalenia planu (art. 20 ust. 1 ustawy). W świetle powyższych przepisów, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinny być zgodne z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Rada Gminy w Czarnym Dunajcu, podejmując przedmiotową uchwałę w sprawie planu, stwierdziła zgodność planu ze studium gminy Czarny Dunajec.

Tymczasem zdaniem Wojewody w toku oceny zaskarżonej uchwały pod kątem jej zgodności z prawem, dostrzeżono, iż uchwała ta w odniesieniu do szeregu terenów jest niezgodna z zapisami zmiany Studium.

Strona skarżąca podniosła zarzut niezgodności ustaleń przedmiotowego planu w zakresie opisanym poniżej z ustaleniami zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec, przyjętej uchwałą Nr IX/75/2003 Rady Gminy w Czarnym Dunajcu z dnia 10 lipca 2003 r. (analiza materiałów graficznych dokonana na podstawie wyrysów ze studium, zamieszczonych na załącznikach graficznych do uchwały) dla niżej wymienionych obszarów w całości (cały obszar, objęty granicą planu, pokazany na wskazanym załączniku graficznym do uchwały), dla których w planie miejscowym określono przeznaczenie jako - MU - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zabudowy usługowej, natomiast Studium nie określa ich przeznaczenia pod zainwestowanie:

- teren R24 MU-1 - położony w obszarze Ratułów 24 - opisany w Załączniku Nr 13 do uchwały (dla tego terenu w Studium przewidziano: tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego).

Z uwagi na niezgodność zapisów ww. planu miejscowego z zapisami zmiany studium, Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności kwestionowanej uchwały w zakresie:

części graficznej- w zakresie poniżej wskazanych terenów, tj. terenów: 1) R24MU-1

części tekstowej - w poniżej wskazanym zakresie dotyczącym szczegółowych ustaleń planu dotyczących wyżej wskazanych terenów: zapisów dot. terenu R24 MU-1 tj. § 33;

Ponadto Wojewoda wskazał także na niezgodność pomiędzy zaskarżonym planem, a Studium dla niżej wymienionych obszarów w części (w zakresie wskazanych terenów), dla których w planie miejscowym określono przeznaczenie jako - MU - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zabudowy usługowej, natomiast Studium nie określa ich przeznaczenia pod zainwestowanie:

- część terenu C 14 MU-1 - położonego w obszarze Ciche 14 - opisanego w Załączniku Nr 1 do uchwały (dla tego terenu w Studium przewidziano w tej części przeznaczenie pod: tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego);

- teren O6 MU- 2 - położonego w obszarze Odrowąż 6 - opisanego Załączniku nr 3 do uchwały (dla tego terenu w Studium przewidziano przeznaczenie pod: obszary gospodarki rolnej);

- część terenu R17 MU-1 - położonego w obszarze Ratułów 17 - opisanego w Załączniku Nr 8 do uchwały (dla tego terenu w Studium przewidziano w tej części przeznaczenie pod: tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego; tereny przywodne potoków i niewielkich cieków wodnych);

- teren R20 MU-1 - położony w obszarze Ratułów 20 - opisanego w Załączniku Nr 9 do uchwały (dla tego ternu w Studium przewidziano przeznaczenie pod: obszary gospodarki leśnej - lasy i tereny rolne predysponowane do zalesień; tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zajazdowego);

- teren R21 MU-1 położony w obszarze Ratułów 21 - opisanego w Załączniku Nr 10 do uchwały (dla tego temu w Studium przewidziano przeznaczenie pod : obszary gospodarki rolnej; strefa ochrony walorów widokowych);

- teren R23 MU-1 położony w obszarze Ratułów 23 - opisanego w Załączniku Nr 12 do uchwały (dla tego ternu w Studium przewidziano przeznaczenie pod : tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego).

W odniesieniu do powyżej wskazanych terenów strona skarżąca podniosła, iż nie jest możliwym dokładne wskazanie, w jakiej części ww. obszary pozostają, w niezgodności z ustaleniami studium gminy, bowiem nie pozwala na to skala oraz przede wszystkim sposób graficznego opracowania Studium - poszczególne obszary na planszy studium pt. "Kierunki zagospodarowania przestrzennego" przedstawione są w formie barwnych plam, bez wyraźnego wyodrębnienia granic między terenami o różnym przeznaczeniu. Dodatkowo Wojewoda zwrócił uwagę, że graficzne ustalenia studium zawarte są na podkładzie mapy sytuacyjno-wysokościowej w skali 1:10000, natomiast rysunki planu sporządzone zostały na kopii mapy zawierającej ewidencję gruntów i budynków w skali 1:1000, co bardzo utrudnia analizę porównawczą obydwu dokumentów, dokonywaną w celu oceny zgodności planu ze studium.

W świetle powyższego w ocenie organu nadzoru nie jest możliwe jednoznaczne i nieomylne wskazanie w jakim zakresie ww. tereny są niezgodne z ustaleniami zmiany studium. Mając na uwadze powyższe strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności kwestionowanej uchwały w zakresie wszystkich postanowień zaskarżonej uchwały dotyczących ww. terenów, które w jej ocenie są niezgodne w części z zapisami studium, gdyż z przyczyn powyżej wskazanych nie jest możliwym precyzyjne wskazanie w jakiej części ww. obszary pozostają w niezgodności ze Studium, tj.:

1.. w części graficznej - tj. w zakresie terenów:

1) C 14 MU-1;

2) O6MU-2;

3) R17MU-1;

4) R20MU-1;

5) R21MU-1;

6) R23MU-1.

2. w części tekstowej - w poniżej wskazanym zakresie dotyczącym szczegółowych ustaleń planu dotyczących wyżej wskazanych terenów:

1) zapisów dot. terenu C14 MU-1 tj. § 12;

2) zapisów dot. terenu O6 MU-2 tj. § 15;

3) zapisów dot. terenu R17 MU-1 tj. 23;

4) zapisów dot. terenu R20 MU-1 tj. § 25;

5) zapisów dot. terenu R21 MU-1 tj. § 28 w zakresie słowa: "R21 MU-1"

6) zapisów dot. terenu R23 MU-1 tj. § 32.

W dalszej części uzasadnienia skargi Wojewoda Małopolski, podniósł, iż zgodnie z ustaleniami zawartymi w studium gminy, w części dotyczącej kierunków polityki gminy w zakresie kształtowania struktury przestrzennej oraz ochrony środowiska przyrodniczego i kulturowego, zakwestionowane w skardze obszary objęte planem miejscowym, położone są w terenach, dla których w studium zapisano następujące ustalenia: obszary gospodarki rolnej. obszary gospodarki leśnej, strefy ochrony walorów widokowych, tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego, tereny przywodne potoków i niewielkich cieków wodnych .

W związku z powyższym Wojewoda zwrócił uwagę na zapis zawarty w tekście Studium w rozdziale 2 "Kierunki polityki gminy w zakresie kształtowania struktury przestrzennej oraz ochrony środowiska przyrodniczego i kulturowego", 2.1. Zgodnie z jego treścią określenie predyspozycji funkcjonalno-przestrzennych obszarów - zasady, kryteria oceny: Ustalenia studium w zakresie określenia dyspozycji dla obszarów funkcjonalnych winny być traktowane jako ogólne, wynikające z charakteru i szczegółowości niniejszego opracowania. Zasady te winny być uściślane w ustaleniach tworzonych planów miejscowych, z uwzględnieniem uwarunkowań szczegółowych przy dopuszczeniu, w uzasadnionych przypadkach, korekt w zakresie położenia, wielkości i zakresu dopuszczalnych funkcji.

Powyższe zdaniem organu nadzoru powoduje, że w odniesieniu do wskazanych w skardze terenów zostały w sposób niewątpliwy naruszone przepisy art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wojewoda zauważył, iż przeznaczenie określone w zaskarżonym skargą planie miejscowym terenów określonych jako: MU - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zabudowy usługowej, pozostaje w niezgodności z ustaleniami studium.. Studium nie określa dla terenów: obszarów gospodarki rolnej, obszarów gospodarki leśnej, stref ochrony walorów widokowych, obszarów wód płynących oraz dolin rzek i potoków wraz z zielenią łęgową i terenów przywodnych potoków i niewielkich cieków wodnych - przeznaczenia pod zainwestowanie. Tak więc przeznaczenie zakwestionowanych w skardze terenów na tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zabudowy usługowej - jest na tyle niezgodne z ustaleniami zmiany studium, iż nie może zostać ocenione jako "uściślenie w ustaleniach tworzonych planów miejscowych, z uwzględnieniem uwarunkowań szczegółowych przy dopuszczeniu, w uzasadnionych przypadkach, korektur w zakresie położenia, wielkości i zakresu dopuszczalnych funkcji" - o którym mowa w wyżej przywołanych przez Wojewodę zapisach zmiany Studium.

W związku z powyższym, strona skarżąca odwołując się do przytoczonych w skardze orzeczeń sądów administracyjnych podniosła, iż wyznaczenie terenów MU - terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zabudowy usługowej na obszarze zarezerwowanym w studium jako obszary gospodarki rolnej, obszary gospodarki leśnej, strefy ochrony walorów widokowych, obszary wód płynących oraz dolin rzek i potoków wraz z zielenią łęgową i terenów przywodnych potoków i niewielkich cieków wodnych - jest bardzo istotnym odejściem od przyjętej w studium koncepcji zagospodarowania terenu, które trudno traktować tylko jako jej uszczegółowienie lub nawet wyjątek od zasady. W związku z powyższym zaskarżony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego prowadzi do nieuzasadnionej i niezgodnej z zasadami uchwalania planów miejscowych modyfikacji kierunków zagospodarowania przewidzianego w studium i w znacznym stopniu wyklucza to zagospodarowanie przewidziane w Studium

W ocenie Wojewody podjęcie zatem uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i ustalenie w niej przeznaczenia dla danych terenów, innego niż było przewidziane w Studium oznacza, że taki plan miejscowy w zakresie w jakim jego ustalenia odbiegają od ustaleń Studium narusza obowiązujący porządek prawny, w szczególności narusza przepis art. 9 ust. 4 ustawy oraz art. 15 ust. 1 ustawy..

Powyższe zdaniem strony skarżącej stanowi naruszenie zasad tworzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co w myśl regulacji zawartej w art. 28 ust. 1 ustawy powoduje sprzeczność z prawem planu w zakresie owej niezgodności ze Studium.

Końcowo organ nadzoru podniósł, iż w zaskarżonej uchwale zauważył następujące omyłki pisarskie:

- w § 12 pkt 4 tekstu uchwały zapisano: w zakresie obsługi komunikacyjnej obsługę z drogi Chl4 KDD1, natomiast na rysunku planu - załącznik nr 1, obejmujący obszar Ciche 14, przedmiotowa droga oznaczona jest symbolem C 14 KDD1. Zgodnie z § 3 ust. 3 tekstu uchwały jednostkom urbanistycznym objętym przedmiotową zmianą planu miejscowego przyporządkowano symbol literowy odnoszący się do nazwy miejscowości - literą C oznaczono sołectwo Ciche.

- w § 4 ust. 2 tekstu Załącznika nr 17 do Uchwały Nr XXI/187/2012 Rady Gminy Czarny Dunajec z dnia 27 lipca 2012 r., w którym zapisano: Wydatki inwestycyjne finansowane z budżetu gminy (...) ujmowane są w uchwale budżetowej Rady Miejskiej w Wyszkowie winno być: Wydatki inwestycyjne finansowane z budżetu gminy (...) ujmowane są w uchwale budżetowej Rady Gminy Czarny Dunajec.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna do skarżącej wskazała, iż popiera wniosek o stwierdzenie nieważności skargi w części tekstowej w załączniku nr 17 § 4 ust.2 w zakresie słów: "Rady Miejskiej w Wyszkowie", pozostawiając w pozostałej części skargę do uznania Sadu. Jednocześnie w odpowiedzi na skargę podniesiono, iż w tekście uchwały w §12 pkt 4 w zakresie obsługi komunikacyjnej wyłącznie omyłkowo wpisano literę "h" w słowie Ch14KDD1 gdyż na rysunku planu została wyznaczona droga C14KDD1. Zasady stosowania symboli terenów zostały określone w § 3 ust. 3. Załącznik nr 1 zlokalizowany jest w obszarze Ciche 14 i zgodnie z § 3 ust. 3 dla obszaru Ciche Symbol literowy odnoszący się do nazwy miejscowości, w której znajduje się obszar objęty zmianą planu, określony w uchwale o przystąpieniu do sporządzenia zmian planów jest "C". W związku z powyższym jest to oczywista omyłka pisarska

Rozpoznając przedmiotową sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. – zwanej dalej p.p.s.a. sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Stosownie natomiast do art. 147 § 1 p.p.s.a., uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., sąd administracyjny stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Na wstępie należy wskazać, iż skargę w niniejszej sprawie wywiódł Wojewoda, jako organ nadzoru w rozumieniu przepisów Rozdziału 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). Stosownie do treści przepisu art. 91 ustawy o samorządzie gminnym uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia. Po upływie tego terminu organ nadzoru nie może we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. W tym przypadku organ nadzoru może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego (art. 93 ustawy o samorządzie gminnym).

W realiach niniejszej sprawy wskazać wypada, iż organ nadzoru w terminie zakreślonym przez przepis art. 91 ustawy o samorządzie gminnym nie wydał rozstrzygnięcia w przedmiocie zgodności z prawem zaskarżonej uchwały. Tym samym, jako podstawę do wniesienia przez Wojewodę skargi w niniejszej sprawie, uznać należy przepis art. 93 wskazanej ustawy. Organ nadzoru, realizując swe kompetencje na podstawie powyższej regulacji, nie jest związany jakimkolwiek terminem do wniesiona skargi (zob: wyrok NSA z dnia 15 lipca 2005 r., w sprawie o sygn. akt II OSK 320/05, publ. ONSAiWSA 2006/1/7, postanowienie WSA w Warszawie z dnia 29 listopada 2005 r., w sprawie o sygn. akt I OSK 572/05, publ. LEX Nr 196722), a zatem skargę wniesioną w niniejszej sprawie uznać należy za dopuszczalną.

Mając na uwadze zakreśloną przez ustawę kognicję sądów administracyjnych wskazać należy, iż procesową podstawę rozstrzygnięcia sądu w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 147 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Przywołany powyżej przepis art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. wskazuje natomiast na to, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Skoro zatem przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest uchwała dotycząca miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a więc akt prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy), to ocena zasadności skargi winna odbyć się na gruncie przesłanek art. 147 § 1 p.p.s.a.

Wnioskiem płynącym z powyższego ustalenia jest także to, iż sąd rozpoznający sprawę ze skargi na akt prawa miejscowego nie może zmienić zaskarżonej uchwały, a jedynie - uwzględniając skargę - może, stosownie do treści art. 147 § 1 p.p.s.a., stwierdzić jej nieważność w całości lub części albo stwierdzić, że została wydana z naruszeniem prawa, jeśli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W przeciwnym razie skarga, zgodnie z przepisem art. 151 p.p.s.a., jako bezzasadna podlegać będzie oddaleniu.

Stosownie też do treści art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia, albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego.

Mając na uwadze to, co zostało wskazane powyżej na temat zarówno przedmiotu, jak i charakteru zaskarżonej uchwały należy wskazać, iż brak jest ustawowych ograniczeń w możliwości stwierdzenia nieważności tejże uchwały.

Wywiedziona przez Wojewodę Małopolskiego skarga okazała się zasadna w zakresie w jakim doprowadziła do stwierdzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nieważności zaskarżonej uchwały w jej części tekstowej obejmującej: § 33, §12, §15, §25, §28, §32 oraz §4 ust.2 tekstu załącznika nr 17 do zaskarżonej uchwały w zakresie słów "Miejskiej w Wyszkowie", oraz części graficznej w zakresie terenów oznaczonych symbolem R24 MU-1, C14 MU-1, O6 MU-2, R20 MU-1, R21 MU-1, R21 MU-2, R23 MU-1, zlokalizowanych odpowiednio w Załącznikach nr 13,1, 3,9, 10, 12 do zaskarżonej uchwały

Na wstępnie należy zaznaczyć, iż pomimo zatytułowania przez organ zaskarżonego planu uchwałą w sprawie zmiany fragmentów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec, przedmiotowa uchwała z uwagi na jej treść oraz przeprowadzoną procedurę jej uchwalenia jest uchwałą wprowadzającą punktowo dla wyszególnionych w niej terenów samodzielny, zupełnie nowy plan zagospodarowania przestrzennego, który z uwagi na treść art. 34 ust.1 ustawy. z chwilą wejście w życie powoduje utratę mocy obowiązującej dotychczasowych planów zagospodarowania przestrzennego w części odnoszącej się do objętego nim terenu.

Przechodząc do analizy zarzutów skargi, z których część okazała się zasadna należy na wstępie przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 14 ust.8 ustawy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego . Zakres treści planu nie został precyzyjnie określony w przepisach ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, nie ulega jednak wątpliwości, że organ uchwalający plan nie jest umocowany do stanowienia regulacji prawnych w zakresie kompetencji organów administracji. Przede wszystkim bowiem normy prawne, które regulują zarówno podstawy, jak i kierunki oraz cele działania administracji nie mogą być w państwie prawa, w którym obowiązuje zasada trójpodziału władz, stanowione przez nią samą. Po drugie wyłącznie do materii ustawowej w zakresie prawa administracyjnego należy ustalanie obowiązków i praw obywateli i ich sytuacji wobec państwa, regulowanie organizacji aparatu państwowego i kompetencji organów administracji. Po trzecie należy podzielić pogląd, że ustawa nie może dopuszczać do normowania w przepisach rangi podustawowej zakresu i form stosowania władczej ingerencji w konstytucyjnie gwarantowane prawa i wolności obywateli oraz kompetencji organów państwa w tej mierze, a przepisy podustawowe, wydawane z upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania, mogą stanowić jedynie dopełnienie tych podstaw, zawierając szczegółowe, nie zasadnicze elementy regulacji prawnej (zob. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22.09.1997r., K 25/97, publ. OTK z 1997r., nr 3-4, poz.35 Zgodnie z brzmieniem art. 20 § 1 ustawy sprzed nowelizacji jaka dokonała się w związku z wejściem życie ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – który to przepis z uwagi na treść art.4 ust 1 przedmiotowej ustawy znajdował zastosowanie w dniu uchwalenia zaskarżonej uchwały- plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (obecnie po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium). Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego służy gminie do określenia kierunków polityki przestrzennej, jego postanowienia wyznaczają ogólne kierunki działalności i wskaźniki dla wydzielonych obszarów. Zawiera ono diagnozę zagospodarowania przestrzennego i określa politykę gminy w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Dlatego też ustalenia studium (mimo, iż samo nie jest aktem prawa miejscowego) są zgodnie z treścią art.9 ust.4 ustawy dla organu sporządzającego plan wiążące. Zgodność między treścią studium, a treścią planu miejscowego to kontynuacja identyczności zasad zagospodarowania terenu ustalanych ogólnie w studium i podlegających sprecyzowaniu w planie miejscowym. Plan miejscowy ma jedynie doprecyzować te zasady i to w taki sposób, aby nie doprowadzić do ich zmiany lub modyfikacji. W myśl stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 23 października 2012r. sygn. akt II OSK 1825/12 przedmiotową zgodność należy rozumieć w sposób wąski i precyzyjny, albowiem granice poszczególnych terenów określone w studium i później przyjęte w planie zagospodarowania przestrzennego, mają być jak najbardziej ze sobą zbieżne. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w tym samym duchu tj. co w przywołanym powyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23.10.2012r. sygn. akt II OSK 1825/12 wypowiedział się także m.in. NSA w wyroku z dnia 11.09.2012r. sygn. akt II OSK 1408/12, publ. CBOIS oraz Rzeczposp. PCD 2012/214/3, NSA w wyroku z dnia 15.11.2011r. sygn. akt II OSK 2080/11 publ. LEX nr 1134725, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 12.09.2012r. sygn. akt II SA/Kr 834/12 LEX nr 1222376, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 27.11.2012r. sygn. akt II SA/Ol 199/12 publ. LEX nr 1241131. Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym wyroku z dnia 23 października 2012r. sygn. akt II OSK 1825/12 z uwagi na zastosowanie map różnej skali niewątpliwie może stwarzać problemy w zakresie prawidłowego określenia granic terenów, bowiem kreska o określonej grubości, użyta na mapie w skali 1:25000, będzie miała (przy jej mechanicznym odwzorowaniu) grubość większą na mapie o skali 1:2000 (zajmować będzie większy teren). Tym samym nie jest pożądane stosowanie w tym przypadku prostego przeskalowania map. Nie oznacza to jednak, iż organ może dowolnie przesuwać granice terenów powołując się na różne skale map i przysługujące mu władztwo planistyczne. W takim wypadku (map o różnych skalach) organ może poruszać się w zakresie grubości linii użytej w mapie o skali 1:25000, która na mapie o skali 1:2000 będzie miała większą grubość. W realiach niniejszej sprawy należy zauważyć, iż rysunek Studium przyjęty uchwałą Rady Gminy Czarny Dunajec Nr IX/75/2003 z dnia 10 lipca 2003r. w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec został wykonany w skali 1: 20000. Równocześnie każdy z terenów wyodrębnionych w Studium posiada własną linię rozgraniczającą o szerokości 2 mm. Linia ta jest oznaczona w kolorze właściwym dla koloru obszaru, który rozgranicza. Z uwagi na powyższe każdy teren ujawniony w planie rozgraniczony jest od sąsiedniego linią rozgraniczeniową własną oraz linią rozgraniczeniową terenu sąsiedniego. Z uwagi więc na specyfikę wytyczenia i oznaczenia przedmiotowych linii rozgraniczających w Studium należy przyjąć , iż obie linie rozgraniczające tworzą obszar rozgraniczający poszczególne tereny, który na rysunku Studium posiada w sumie szerokość 4 mm. Tym samym więc przy uwzględnieniu skali w jakiej wykonano rysunek Studium należy przyjąć, iż szerokość tej linii w rzeczywistości, narysowana na ziemi miałaby 80 metrów . Sąd w tym składzie skłania się więc ku stanowisku, że organ planistyczny Gminy Czarny Dunajec mógł dokonywać dostosowywania (modyfikacji) granic poszczególnych obszarów zagospodarowania w Planie w zakresie w jakim mieściły się one w szerokości linii rozgraniczającej w Studium kierunkowe obszary zagospodarowania.

W tych tylko granicach dopuszczalne było przesuwanie granic obszarów zagospodarowania terenu w planie miejscowym wobec obszarów kierunkowego zagospodarowania określonych w Studium. Szerokość 80 metrów także w stosunkach własnościowych wiejskich stanowi istotny element modyfikacji i dostosowywania obszarów zagospodarowania, a przy tym taka szerokość ma także znaczenie dla możliwości zagospodarowania samych działek przez ich właścicieli. Mając na uwadze powyższe podnieść należy, iż dokładna analiza rysunku przedmiotowego Studium oznaczonego jako załącznik nr 2 do uchwały Rady Gminy Czarny Dunajec nr IX/75/2003 z dnia 10 lipca 2003r. wskazuje, iż teren oznaczony symbolem R24 MU-1, zlokalizowany w Załączniku nr 13 do zaskarżonej uchwały, dla którego § 33 części tekstowej Planu przewiduje przeznaczenie - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, usługi .prawie w całości znalazł się w obszarze, dla którego Studium przewiduje przeznaczenie tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego. Zgodnie z ustaleniami części tekstowej studium (2.2.3.) są to tereny rolne, które z uwagi na ukształtowanie i dostępność komunikacyjną posiadają naturalne predyspozycje dla rozwoju narciarstwa rekreacyjnego. W obszarach tych można przewidywać wyposażenie w urządzenia rekreacji zimowej (wyciągi i trasy narciarskie). Ze względów ochrony krajobrazu wskazane jest ograniczenie możliwości wznoszenia towarzyszących obiektów kubaturowych wraz z odpowiednią infrastrukturą techniczną jedynie do dolnych partii terenów (u podstawy stoków wyposażonych w wyciągi narciarskie), najlepiej w bliskości istniejących zespołów zabudowy.

Podobnie teren oznaczony symbolem C14 MU-1, zlokalizowany w Załączniku nr 1 do zaskarżonej uchwały dla którego § 12 części tekstowej Planu, przewiduje przeznaczenie - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, usługi w przeważającej części znalazł się w obszarze, dla którego Studium przewiduje przeznaczenie tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego.

Z kolei teren oznaczony symbolem O6 MU-2, zlokalizowany w Załączniku nr 3 do zaskarżonej uchwały dla którego § 15 części tekstowej Planu, przewiduje przeznaczenie zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, usługi praktycznie w całości znalazł się w obszarze, dla którego Studium przewiduje przeznaczenie: obszary gospodarki rolnej. Zgodnie z częścią tekstową Studium obszary gospodarki rolnej - obejmują kompleksy gruntów rolnych, stanowiących rolniczą przestrzeń produkcyjną, wyłączone z zabudowy, przeznaczone dla gospodarki rolnej z dopuszczalną jej intensyfikacją. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego dla obszarów gospodarki rolnej zapisano w studium m. in. intensywną gospodarkę rolną z ograniczeniem chemizacji, ochronę przed wyłączeniem gruntów rolnych z produkcji, ochronę wartości widokowych (punkty i ciągi), przystosowanie dla potrzeb turystyki i rekreacji (wyznaczenie szlaków w oparciu o układ dróg polnych), w tym możliwość zmiany użytkowania w kierunku terenów urządzonej rekreacji czynnej (potrzeby agroturystyki). Rolnicze wykorzystanie gruntów zapewnia utrzymanie istniejących wysokich wartości krajobrazu wizualnego. Przyjmuje się, jako dopuszczalne, przystosowanie gruntów rolnych dla potrzeb rekreacji związanej z możliwym rozwojem agroturystyki (tereny jazdy konnej, gier terenowych itp.), przy uwzględnieniu wymogów ochrony gruntów określonych w przepisach szczególnych

Niezależnie od tego teren oznaczony symbolem R20 MU-1, zlokalizowany w Załączniku nr 9 do zaskarżonej uchwały dla którego § 25 części tekstowej Planu, przewiduje przeznaczenie zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, usługi został usytuowany w obszarze dla którego Studium przewiduje przeznaczenie:

tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zajazdowego oraz obszary gospodarki leśnej - lasy i tereny rolne predysponowane do zalesień. W tym miejscu w ślad za częścią tekstową Studium uzupełniająco warto dodać, iż poprzez obszary gospodarki leśnej należy rozumieć lasy i tereny rolne predysponowane do zalesień - obejmują istniejące lasy, grunty rolniczo nieprzydatne, oraz grunty rolne na terenach źródliskowych, osuwiskowych, znacznych zagrożeń związanych z innymi procesami denudacyjnymi, zwłaszcza na spadkach powyżej 20%. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego dla obszarów gospodarki leśnej zapisano w studium m. in. gospodarkę leśną wg planów urządzenia lasów, opracowanie i wdrożenie planów urządzenia lasów niepaństwowych, z uwzględnieniem zasad gospodarki leśnej obowiązującej w lasach ochronnych i parkach krajobrazowych, gospodarka rolna o charakterze wypasowym na polanach i enklawach przyleśnych.

Jednocześnie teren oznaczony symbolem R21 MU-1 oraz R21 MU-2, zlokalizowany w Załączniku nr 10 do zaskarżonej uchwały dla którego § 28 części tekstowej Planu, przewiduje przeznaczenie zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, usługi został usytuowany w obszarze dla którego Studium przewiduje przeznaczenie obszary gospodarki rolnej; strefa ochrony walorów widokowych. W ślad za ustaleniami części tekstowej Studium należy przypomnieć, iż strefy ochrony walorów widokowych - obejmuje obszary, punkty i ciągi o szczególnie wysokich walorach krajobrazowych (widoki panoramiczne), na niezalesionych grzbietach Pogórza Gubałowskiego i Działów Orawskich. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego dla stref ochrony walorów widokowych zapisano w studium m. in. utrzymanie jako tereny otwarte poprzez zachowanie istniejących sposobów zagospodarowania (grunty rolne, tereny wypasowe, inne użytki zielone z ograniczeniem dolesień), wyłączenie z zabudowy płaszczyzn ekspozycji widokowej. Utrzymanie wartości widokowych (przyrodniczo-kraj obrazowych) tych terenów wymaga zachowania istniejącego sposobu zagospodarowania (teren otwarty o pokryciu z przewagą zieleni niskiej) oraz niedopuszczenia do zabudowy ciągów i punktów widokowych i płaszczyzn ekspozycji,

Z kolei teren oznaczony symbolem R23 MU-1, zlokalizowany w Załączniku nr 12 do zaskarżonej uchwały dla którego § 32 części tekstowej Planu również przewiduje przeznaczenie zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, usługi został usytuowany w obszarze, dla którego Studium w przeważającej części ustala przeznaczenie tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego.

Opisane powyżej przeznaczenia terenów w zaskarżonym Planie w sposób oczywisty kolidują z ich pierwotnym przeznaczeniem przewidzianym w Studium.

Przeznaczenie zakwestionowanych przez Sąd terenów w Planie jako zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i usługi nie mieści bowiem w dopuszczonych przez Studium dla tych obszarów przeznaczeniach, zdefiniowanych jako odpowiednio obszary gospodarki rolnej, obszary, strefy ochrony walorów widokowych, tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego, obszary gospodarki leśnej - lasy i tereny rolne predysponowane do zalesień .

Rację ma więc strona skarżąca twierdząc, iż powyższa niezgodność jest bardzo istotnym odejściem od przyjętej w studium koncepcji zagospodarowania terenu, które trudno traktować tylko jako jej uszczegółowienie lub nawet wyjątek od zasady. W tym zakresie należy podkreślić, iż w każdym z opisanych powyżej przypadków obszar przeznaczony w Planie pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługi zostawał w całości lub w zdecydowanie przeważającej części poszerzany kosztem terenów, dla których Studium takie przeznaczenie wyklucza.

Mając na uwadze ustalenia części tekstowej Studium, zgodnie z którymi określenia dyspozycji dla obszarów funkcjonalnych winny być traktowane jako ogólne, wynikające z charakteru i szczegółowości niniejszego opracowania, a zasady te winny być uściślane w ustaleniach tworzonych planów miejscowych, z uwzględnieniem uwarunkowań szczegółowych przy dopuszczeniu, w uzasadnionych przypadkach, korekt w zakresie położenia, wielkości i zakresu dopuszczalnych funkcji - należy wskazać, iż przedmiotowa korekta lub uściślenie dokonywane w ustaleniach Planu, z uwagi na wcześniej przedstawioną argumentację nie może prowadzić tak jak w przedstawionych powyżej przypadkach do istotnego odstępstwa i sprzeczności z ustaleniami Studium. Wspomniana korekta i uściślenie tych ustaleń z uwagi na przede wszystkim wspomnianą różnicę skali w jakiej wykonuję się część graficzną Studium oraz rysunek Planu powinna odbywać się w granicach szerokości linii rozgraniczającej w Studium tereny o różnych przeznaczeniach. Jak już to zostało zaznaczone powyżej w realiach niniejszej sprawy linia ta składała się de facto z dwóch linii rozgraniczających właściwych dla każdego terenu, których szerokość na rysunku Studium wyniosła łącznie 4 mm, co oznacza, iż w terenie jej szerokość sięgnęła 80 metrów. Pomimo tak znacznego nawet jak na stosunki wiejskie pola korekty, organ planistyczny w opisanych powyżej przypadkach zdecydowanie przekroczył jej dopuszczalne granice. Należy wskazać, iż za taką wykładnią upoważnień przewidzianych w studiach dla organów planistycznych do dokonywania korekt przeznaczeń terenów na etapie uchwalania planów zagospodarowania przestrzennego opowiedział się m.in. NSA w wyroku z dnia z dnia 23 października 2012r. sygn. akt II OSK 1825/12.

W zakwestionowanym przez Sąd zakresie w niniejszej sprawie zachodzi niezgodność Studium z Planem (w istocie dowolnie zinterpretowano część graficzną Studium oraz jej część tekstową, mówiącą o możliwym doprecyzowaniu granic poszczególnych obszarów w planach miejscowych - s. 28 Studium). W tym samym duchu wypowiedział się także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 31 stycznia 2011r. II SA/Gl 488/10 publ. LEX nr 953212. Z uwagi na powyższe organ uchwalający plan zagospodarowania przestrzennego jest uprawniony przesuwać granice terenów powołując się na różne skale map i przysługujące mu władztwo planistyczne. W takim wypadku jednak organ może poruszać się jedynie w zakresie grubości linii użytej w części graficznej studium, która na mapie rysunku planu będzie miała z uwagi na oczywistą różnicę skali większą grubość. W tym miejscu w ślad za wyrokiem tut. Sądu z dnia 12 września 2012r. sygn. akt II SA/Kr 834/12 należy powtórzyć, iż w każdym przypadku, gdy rysunek mapy stanowiącej treść studium jest czytelny i pozwala z dużą dokładnością określić granice poszczególnych kierunków zagospodarowania, co do zasady nie jest dopuszczalna zmiana tak określonych granic w planie miejscowym poprzez np. poszerzenie niektórych stref zagospodarowania. Prowadziłoby to do niczym nieograniczonej modyfikacji treści planu miejscowego w stosunku do studium bez możliwości wyznaczenia maksymalnej granicy zmiany granic stref. W konsekwencji w orzecznictwie przyjmuje się, iż wymóg stwierdzenia zgodności planu ze studium jest wymogiem bezwarunkowym i nie jest to wymóg jedynie formalny.( por. Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 9.10.2007r. sygn. akt II SA/Ol 551/07 publ. LEX nr 366735 oraz podobnie por. Wyrok WSA w Krakowie z dnia 13.07.2011r. sygn. akt II SA/Kr 557/11 publ. LEX nr 1086149).

Przychylając się więc w tym zakresie do trafnych zarzutów skargi należy uznać, iż zaskarżona uchwała w zakresie w jakim obejmuje tereny oznaczone symbolem R24 MU-1, C14 MU-1, O6 MU-2, R20 MU-1, R21 MU-1, R21 MU-2, R23 MU-1, zlokalizowane odpowiednio w Załącznikach nr 13,1,3,9,10, 12 do zaskarżonej uchwały narusza art. 9 ust. 4 oraz art.20 ust. 1 ustawy, albowiem jest ona w tym zakresie niezgodna z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec –przyjętej uchwałą Rady Gminy Czarny Dunajec Nr IX/75/2003 z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Czarny Dunajec.

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego oraz właściwości organów w tym zakresie. Wskazaną powyżej sprzeczność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z ustaleniami studium należy zakwalifikować jako istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego wyrażonych w art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w stopniu powodującym nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miasta Krakowa w jej części graficznej obejmującej wskazane tereny oraz w części tekstowej w jakiej zaskarżony Plan definiuje zakwestionowane przez Sąd tereny tj. § 33, §12, §15, §25, §28, §32 .

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż Sąd nie podzielił zarzutu organu nadzoru w zakresie w jakim domagał się on stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu z uwagi na niezgodność części terenu R17 MU-1 - położonego w obszarze Ratułów 17 - opisanego w Załączniku Nr 8 do uchwały z ustaleniami Studium, oddalając we wspomnianym zakresie skargę Wojewody. Dokładna analiza Załącznika nr 8 wskazuje bowiem, iż zakwestionowany przez Wojewodę Małopolskiego teren R17 MU-1 prawie w całości znalazł się w granicach obszaru, dla którego Studium przewiduje przeznaczenie obszar o przewadze funkcji mieszkaniowej z usługami nieuciążliwymi. Należy bowiem podkreślić, iż teren objęty załącznikiem nr 8 zaskarżonego planu wkracza nieznacznie w granice obszaru, dla którego Studium przewiduje przeznaczenie tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego, niemniej jednak w tym zakresie w obszarze tym znalazł się przede wszystkim teren oznaczony w planie symbolem R17 RP-1 o przeznaczeniu "rola", którego przeznaczenie zdefiniowane w § 24 zaskarżonej uchwały jest zgodne z ustaleniami Studium . Jedynie niewielki skrawek terenu oznaczonego symbolem R17 MU-1, położony na północ od terenu oznaczonego symbolem R 17-RP-1 znalazł się w granicach obszaru, dla którego Studium przewiduje przeznaczenie tereny rolne dogodne dla rekreacyjnego narciarstwa zjazdowego. W skali całego terenu R17 MU-1 przedmiotowa niezgodność objęła obszar zdecydowanie mniejszy niż 10 % jego całkowitej powierzchni. W niniejszej sprawie dostrzeżone przez Sąd znikome odstępstwo miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego od ustaleń Studium nie można zakwalifikować jako istotnego naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego wyrażonych w art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który mógłby skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały Gminy Czarny Dunajec w zakresie w jakim dotyczy ona obszaru R17 MU-1.

Ponadto Sąd przyznał rację stronie skarżącej wskazującej na wadliwość zapisu

§ 4 ust.2 Załącznika nr 17 do zaskarżonej uchwały zatytułowanego rozstrzygnięcie w sprawie sposobu realizacji oraz zasad finansowania inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy. Zgodnie z przywołaną regulacją wydatki inwestycyjne finansowane z budżetu gminy (w tym inwestycje, których okres realizacji przekracza jeden rok budżetowy) ujmowane są w uchwale budżetowej Rady Miejskiej w Wyszkowie. Przedmiotowy zapis w zakresie w jakim obciąża obowiązkiem ujmowania i de facto finansowania wydatków inwestycyjnych organ stanowiący zupełnie innej gminy i to o charakterze miejskim rażąco narusza zasady sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego. Tym samym z uwagi na treść art. 28 ust. 1 ustawy należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie §4 ust.2 jej Załącznika nr 17 w zakresie słów "Miejskiej w Wyszkowie".

Jednocześnie jednak Sąd nie zakwalifikował jako istotnego naruszenia zasad i trybu sporządzania planu miejscowego wskazywany przez Wojewodę zapis § 12 pkt 4 tekstu uchwały, w którym ustalono dla terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem C14 MU-1 w zakresie obsługi komunikacyjnej obsługę z drogi Ch 14 KDD1, pomimo, że na rysunku planu - załącznik nr 1, obejmujący obszar Ciche 14, - przedmiotową drogę oznaczono symbolem C 14 KDD1. Jak słusznie zauważył organ nadzoru, a także strona przeciwna do skarżącej zasady stosowania symboli terenów zostały określone w § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały. Zgodnie z treścią tego przepisu pierwszą literę symbolu odnoszącego się do nazwy miejscowości, w której znajduje się obszar objęty zmianą planu, określony w uchwale o przystąpieniu do sporządzenia zmian planów, wyznacza się wg schematu: Ciche – C, Czarny Dunajec – CzD, Odrowąż – O, Piekielnik – P, Ratułów – R. Mając na uwadze powyższe w niniejszej sprawie bezspornym jest, iż zarówno treść całego § 12 zaskarżonej uchwały oraz jej załącznik graficzny nr 1 definiują kompleksowo ustalenia dla obszaru C14 MU-1 znajdującego się na terenie wsi Ciche. Tym samym właściwym oznaczeniem drogi zapewniającej obsługę komunikacyjną terenu C14 MU-1 jest oznaczenie C14 KDD1, takie jakie występuje na wspomnianym załączniku nr 1 . Oznaczenie przedmiotowej drogi w §12 ust. 4 jako Ch14 KDD1 Planu jest więc w istocie oczywistą omyłką pisarską, która nie może prowadzić do chociażby częściowej nieważności zaskarżonej uchwały . Należy jednak podkreślić, iż organ planistyczny winien przy zachowaniu właściwego trybu, dokonać zmiany zaskarżonego planu poprzez przeprowadzenie stosownej korekty wspomnianego oznaczenia drogi w części tekstowej uchwały. Mając na uwadze powyższe także i w tym zakresie Sąd orzekł o oddaleniu skargi Wojewody .