II SA/Rz 1252/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] Starosta Powiatu [...] orzekł o utracie przez R.B. prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 18 lipca 2013 r.

W odwołaniu od ww. decyzji R.B. wskazała, że z przepisu art. 73 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674, ze zm.), zwanej dalej ustawą wynika, że zasiłek powinien być przyznany na okres 12 miesięcy lub 6 miesięcy, a uzasadnienie decyzji powinno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej oraz jej interpretację. Organ nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że zasiłek nie przysługuje jej ani na 6 miesięcy, ani na 12 miesięcy, a to jest konsekwencją braku uzasadnienia decyzji. Podała, że w okresie pobierania zasiłku skończyła 50 lat, przepracowała 33 lata, 10 miesięcy i 14 dni. Zwróciła się o wydłużenie okresu pobierania zasiłku, bo pozostała bez środków do życia

Wojewoda decyzją z dnia [...] października 2013 r., nr [...], działając na podstawie art. 10 ust. 7 pkt 2, art. 73 ust. 1 pkt 1, w związku art. 73 ust. 4 ustawy oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), zwanej dalej k.p.a. utrzymał w mocy decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r.

Wyjaśnił, że w dniu 15 stycznia 2013 r. R.B. została zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w [...] Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. znak: [...] nr [...] Starosta Powiatu [...] orzekł o uznaniu R.B. z dniem [...] stycznia 2013r. za osobę bezrobotną oraz na podstawie art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy odmówił przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 15 stycznia 2013r.

W decyzji z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...], nr [...] Starosta orzekł, na podstawie art. 75 ust. 2 ustawy o przyznaniu R.B. prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 16 kwietnia 2013 r. w wysokości 953,10 zł miesięcznie w okresie pierwszych trzech miesięcy posiadania prawa do zasiłku oraz od dnia 16 lipca 2013 r. w wysokości 748,40 zł miesięcznie. Decyzją wydaną w dniu [...] sierpnia 2013 r. Starosta Powiatu [...] rozstrzygnął o utracie przez R.B. prawa do zasiłku od dnia 18 lipca 2013 r., z powodu upływu maksymalnego okresu pobierania zasiłku.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo do zasiłku nie przysługuje bezrobotnemu, który w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy rozwiązał stosunek pracy lub stosunek służbowy za wypowiedzeniem albo na mocy porozumienia stron chyba, że porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy albo rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego za wypowiedzeniem lub na mocy porozumienia stron nastąpiło z powodu zmiany miejsca zamieszkania lub pracownik rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 55 § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Stosownie do art. 75 ust. 2 pkt 2 ustawy bezrobotnemu, o którym mowa w ust. 1, spełniającemu warunki do jego pobierania zasiłek przysługuje po okresie 90 dni od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy - w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 2 i 8.

Zgodnie z art. 73 ust. 1 punkty 1 i 2 litery a-c ustawy, okres pobierania zasiłku wynosi: 6 miesięcy - dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze powiatu, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku nie przekraczała 150 % przeciętnej stopy bezrobocia w kraju; 12 miesięcy - dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze powiatu, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku przekraczała 150 % przeciętnej stopy bezrobocia w kraju lub powyżej 50 roku życia oraz posiadających jednocześnie, co najmniej 20-letni okres uprawniający do zasiłku lub którzy mają na utrzymaniu co najmniej jedno dziecko w wieku do 15 lat, a małżonek bezrobotnego jest także bezrobotny i utracił prawo do zasiłku z powodu upływu okresu jego pobierania po dniu nabycia prawa do zasiłku przez tego bezrobotnego.

Rejestrując się w Urzędzie Pracy R.B. przedłożyła świadectwo pracy z dnia 18 grudnia 2012 r. potwierdzające jej zatrudnienie w "A" Sp. z o.o. w R. w okresie od 4 września 1978r. do 18 grudnia 2012 r. oraz ustanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron. Świadectwo pracy skarżącej wskazuje, że rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło z powodu upadłości, czy likwidacji pracodawcy, zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, redukcji etatu czy też ciężkiego naruszenie przez pracodawcę obowiązków wobec pracownika. Z akt sprawy wynika, że rozwiązanie przez R.B. stosunku pracy na mocy porozumienia stron nie nastąpiło z powodu zmiany miejsca zamieszkania. Prawo do zasiłku przysługiwało R.B. po 90 dniach od dnia rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy w [...] (15 stycznia 2013 r.), czyli od dnia 5 kwietnia 2013 r., o czym orzekł Starosta Powiatu [...] w decyzji z dnia [...] kwietnia 2013 r. Stosownie do obwieszczenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia września 2012 r. w sprawie przeciętnej stopy bezrobocia w kraju oraz na obszarze powiatów (M.P. z 2012 r. poz. 710) na dzień 30 czerwca 2012 r. przeciętna stopa bezrobocia kraju wynosiła 12,3, natomiast wspomniana stopa na obszarze powiatu [...] wynosiła 13,2, co oznacza, że nie przekraczała 150% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju. Organ zaakcentował także, iż w dniu rejestracji jako bezrobotna R.B. nie była osobą w wieku powyżej 50 lat (data urodzenia: 20 maja 1963 r.).

Organ podkreślił, że dzień rejestracji w powiatowym urzędzie pracy jest dniem nabycia prawa do świadczeń z tytułu bezrobocia, w tym prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne organ wskazał na brak podstaw prawnych, aby długość okresu pobiera zasiłku dla bezrobotnych była ustalana każdorazowo po zmianie okoliczności faktycznych, które następują po dacie rejestracji danej osoby jako bezrobotnej. Prawo do zasiłku jest ustalane przez organ jednorazowo w oparciu o dokumentację aktualną na dzień rejestracji osoby bezrobotnej, co wynika z art. 33 ust. 2 omawianej ustawy. Ustawa w art. 73 ust. 1 ustawy precyzuje przesłanki do uzyskania świadczenia przez bezrobotnego. Przewiduje ona, że bezrobotny uzyskuje prawo do zasiłku w okresie 6 miesięcy (art. 73 ust. 1 pkt 1), ale nie przewiduje, że okres ten ulega następnie przedłużeniu do 12 miesięcy. Skoro R.B. nie była w dniu rejestracji w PUP w [....] bezrobotną osobą w wieku powyżej 50 lat to, mimo legitymowania się okresem uprawniającym do zasiłku przekraczającym ustawowe minimum 20 lat, nie nabyła prawa do zasiłku na okres 12 miesięcy na podstawie art. 73 ust 1 pkt 2 lit. b ustawy Zaakcentowania wymaga dalej, że z karty rejestracyjnej bezrobotnego wynika, że R.B. pozostaje w związku małżeńskim, jednak współmałżonek nie figuruje w rejestrze bezrobotnych oraz poszukujących pracy. Strona nie nabyła zatem prawa do pobierania zasiłku przez okres 12 miesięcy także na podstawie art. 73 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy, a okres uprawniający do pobierania zasiłku wyniósł 6 miesięcy stosownie do art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z art. 73 ust. 4 ustawy okres pobierania zasiłku, mowa w ust. 1 i 3, ulega skróceniu o okres zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych, robót publicznych oraz o okres odbywania stażu, szkolenia lub przygotowania zawodowego dorosłych przypadających na okres, w którym przysługiwałby zasiłek o okresy nieprzysługiwania zasiłku, o których mowa w art. 75 ust. 1-3. W odniesieniu do strony 6 - miesięczny okres pobierania zasiłku został skrócony o 90 dni, dlatego R.B. była uprawniona do pobierania zasiłku do dnia 17 lipca 2013r. W przypadku odwołującej nie zaistniały okoliczności określone w art. 73 ustawy warunkujące wydłużenie okresu do pobierania zasiłku dla bezrobotnych. W myśl przywołanego przepisu, w razie urodzenia dziecka przez pobierającą zasiłek w okresie, o którym mowa w ust. 1, lub w ciągu miesiąca po jego zakończeniu, okres ten ulega przedłużeniu o czas, przez który przysługiwałby jej, zgodnie z odrębnymi przepisami, zasiłek macierzyński.

Przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jednoznacznie określają maksymalne okresy pobierania zasiłku dla bezrobotnych i obligują organy administracji do wydawania decyzji o charakterze związanym, pozbawionych jakichkolwiek cech uznaniowości.

Zasadnie wskazano w odwołaniu, że uzasadnienie decyzji I instancji nie odpowiada przepisowi art. 107 § 3 k.p.a. Także podstawa prawna decyzji nie została precyzyjnie określona. Starosta powołał, bowiem art. 73 ust. 1 ustawy bez wskazania na konkretny punkt tego artykułu. Organ pominął także przepis art. 73 ust. 4 ustawy. Stwierdzone uchybienia nie mają jednak wpływu na wynik postępowania. Zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania i odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzją organu I instancji, z zastrzeżeniem rozwiązania przyjętego w art. 138 § 2. Powyższe braki Wojewoda [...] jako organ odwoławczy wyeliminował w niniejszej decyzji W stanie faktycznym i prawnym sprawy brak jest podstaw uwzględnienia odwołania.

W skardze na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2013 r., nr [...] R.B. podniosła, że decyzję uważa za bardzo krzywdzącą. Liczyła na przywrócenie jej prawa do zasiłku. W chwili obecnej jest osobą bezrobotną, sytuacja na rynku pracy jest ciężka, a jej stan zdrowia jest zły, ponieważ po rozwiązaniu umowy o pracę popadła w depresję i bierze silne leki, które mogą zakłócać pracę. Zaznaczyła, że ma na utrzymani na utrzymaniu 8 letnie dziecko. Przepracowała 33 lata, 8 miesięcy i 14 dni skończyła 50 lat i ma trudności ze znalezieniem pracy.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie z przyczyn podniesionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.). Zakres kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), dalej p.p.s.a., z którego wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 § 1 p.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach. W myśl art. 151 P.p.s.a Sąd oddala skargę w razie jej nieuwzględnienia.

Stan faktyczny sprawy ustalony w postępowaniu administracyjnym odpowiada wymogom wynikającym z przepisów prawa. Sąd uznaje, że tak ustalony stan faktyczny może być podstawą faktyczną wyrokowania.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy stwierdzić, ze stan faktyczny sprawy uwzględniony przez organ II instancji do orzekania został ustalony prawidłowo i znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym wynikającym z akt administracyjnych sprawy.

Okolicznością bezsporną jest, że skarżąca w urzędzie pracy zarejestrowała się w dniu 15 stycznia 2013 r., co wynika z karty rejestracyjnej bezrobotnego. Z karty tej wynika, że skarżąca była zatrudniona w "A" Sp. z o.o. w R. od 13 marca 1979 r. do 18 grudnia 2012 r. w pełnym wymiarze pracy, co łącznie stanowi 33 lata 10 miesięcy i 14 dni pracy. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie porozumienia stron - art. 30 § 1 Kodeksu pracy (świadectwo pracy z dnia 18.12.2012 r.). Okazane świadectwo pracy wskazuje, że rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło z powodu likwidacji czy upadłości pracodawcy. Organ odwoławczy na podstawie informacji zawartych w Krajowym Rejestrze Sądowym (stan na dzień 4 października 2013 r.) ogłoszonych w Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego ustalił, że brak jest zapisów o upadłości, czy likwidacji pracodawcy, u którego była zatrudniona skarżąca. Rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. nr 90. poz. 844 ze zm.). Okolicznością bezsporną jest również fakt, że skarżąca w dacie rejestracji nie miała ukończonych 50 lat życia.

Sąd uznaje uzasadnienie zaskarżonej decyzji za bardzo wnikliwe, w którym bardzo dokładnej analizie poddano ustalony i udokumentowany stan faktyczny w kontekście obowiązujących przepisów prawnych w przedmiocie spełnienia warunków, mających wpływ na długość okresu zasiłkowego określonych w art. 73 ust. 1 ustawy. Taka ocena stanu faktycznego spowodowała, że organy prawidłowo przyjęły, że skarżąca w dacie rejestracji spełniała warunek do przyznania zasiłku dla bezrobotnych na okres 6 miesięcy. Organ odwoławczy zgodnie z przepisami prawa podał datę początkową i końcową okresu zasiłkowego dla skarżącej trwającego od 15 stycznia 2013 r. do 18 lipca 2013 r.

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy organy prawidłowo ustaliły okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych wobec skarżącej oraz czy wpływ na długość okresu zasiłkowego ma okoliczność, że już po rejestracji, czyli w trakcie pobierania zasiłku dla bezrobotnych skarżąca ukończyła 50 rok życia. Ten argument, to jest ukończenia 50 lat życia, skarżąca zawarła w odwołaniu, a następnie powtórzyła w skardze do Sądu, wywodząc z niego uprawnienie do wydłużenia okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych do 12 miesięcy (art. 73 ust. ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy).

W ocenie Sądu organ odwoławczy zasadnie wskazał, że w tym przypadku decydujące znaczenie dla określenia prawa do zasiłku stosownie do art. 71 ust. 1 ustawy zgodnie, z którym prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym urzędzie pracy. Zatem dla określenia materialnych i formalnych przesłanek do zasiłku dla konkretnej osoby ma data rejestracji. Spełnienie w dniu rejestracji warunków do uzyskania prawa do zasiłku jest równoznaczne z nabyciem tego prawa, a także określenia zakresu tego prawa. Zgodzić się należy z organem odwoławczym, że ukończenie 50 lat życia po zarejestrowaniu się jako osoba bezrobotna i uzyskaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych nie wpływa na wydłużenie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wypracowany został pogląd, że w przypadku, gdy strona udokumentuje w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych okresy zatrudnienia, których nie mogła udokumentować w dacie rejestracji, to możliwym jest przedłużenie okresu do pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Podkreślić jednak należy, że dotyczy to okresów zatrudnienia przed datą zarejestrowania się jako osoba bezrobotna.

Sąd zauważa, że zasadnie organ odwoławczy uznał zarzuty odwołania dotyczące naruszenia przez organ I instancji przepisów art. 107 § 3 k.p.a., gdyż organ I instancji nie zawarł tak uzasadnienia faktycznego i prawnego, czym naruszył zasadę informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania. Zgodzić się trzeba jednak z organem II instancji, że to uchybienie mogło być naprawione przez organ II instancji, co zostało uczynione, gdyż uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera uzasadnienie faktyczne jak i uzasadnienie prawne.

Stosownie do art. 134 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy niebędąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych z dniem 18 lipca 2013 r., zatem Sąd badał, czy okres zasiłkowy wyliczony przez organy był prawidłowo ustalony. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że okres do pobierania zasiłku dla bezrobotnych przez skarżącą organy prawidłowo ustaliły zgodnie z przepisami prawa dla ustalonego stanu faktycznego sprawy.

Na marginesie sprawy Sąd zauważa, że z przepisu art. 73 ust. 1 ustawy wynika, ze prawo do zasiłku dla bezrobotnych jest prawem terminowym, przyznawanym na okres wynikający z przepisów (6 miesięcy lub 12 miesięcy), dlatego w decyzji przyznającej prawo do zasiłku dla bezrobotnych organ winien wskazać tak datę początkową jak i końcową tego prawa.

Mając na względzie przedstawiony stan sprawy Sąd uznał, że skarga jest nieuzasadniona i na zasadzie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.