II SA/Bk 750/13

Uzasadnienie

dSygn. akt II SA/Bk 750/13

U Z A S A D N I E N I E

P. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. decyzją

z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B., nr [...], z dnia [...] maja 2013 r. o braku podstaw do stwierdzenia u Pana C. C. H. (dalej: Skarżący) choroby zawodowej – zespołu wibracyjnego postaci mieszanej: naczyniowo – nerwowej i kostno - stawowej. Orzeczenie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] marca 2011 r. do Powiatowej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej w B. wpłynęło skierowanie na badania w celu rozpoznania u Skarżącego choroby zawodowej. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (PPIS) wszczął postępowanie w tej sprawie.

Poradnia Chorób Zawodowych P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w B. wydała orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] października 2011 r. o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej

z ustaleniem klinicznym: obserwacja w kierunku zespołu wibracyjnego postaci mieszanej naczyniowo-nerwowej i kostno-stawowej. Ustalono tam m.in., że od początku lat 90-tych Skarżący odczuwa drętwienia i upośledzenie czucia palców ll-V obu rąk. Rozpoznano: artrozę biodra lewego, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z dyskopatią szyjną wielopoziomową, dnę moczanową. Ponadto wskazano, że od 2005r. pacjent leczy się z powodu choroby niedokrwiennej serca, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy t. 2, polineuropatii, cukrzycowej, miażdżycy zarostowej tętnic kończyn dolnych, otyłości, hypercholesterolemii, wola guzowatego tarczycy. Na podstawie badań przeprowadzonych w Poradni Chorób Zawodowych PWOMP, konsultacji neurologicznej, analizy dostarczonej dokumentacji medycznej rozpoznano: chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, dyskopatię szyjną wielopoziomową, artrozę stawu biodra lewego, dnę moczanową, polineuropatię cukrzycową, miażdżycę zarostową tętnic kończyn dolnych. Stwierdzone jednak, że schorzenia te nie są następstwem wibracji ogólnych ani miejscowych i nie są ujęte w wykazie chorób zawodowych. Stanowią natomiast powikłania licznych rozpoznawanych zmian zwyrodnieniowych

i metabolicznych.

Organ uzyskał też opinię Instytutu Pracy w Ł. tj. orzeczenie lekarskie nr [...] z [...] stycznia 2012 r., gdzie również stwierdzono brak podstaw do rozpoznania u Skarżącego choroby zawodowej z ustaleniem klinicznym: obserwacja w kierunku zespołu wibracyjnego – postać mieszana naczyniowo – nerwowa i kostno stawowa negatywna. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano m.in., że wykonane w Klinice IMP badania nie wykazały u badanego zmian charakterystycznych dla skutków działania drgań mechanicznych. Przedmiotowym badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów ogniskowych uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Badanie termometrii skórnej z próbą oziębieniową dały wynik prawidłowy. Również wykonana próba uciskowa dała wynik ujemny. Wyniki badań czynnościowych obwodowego układu naczyniowego i nerwowego oraz zawarte

w dokumentacji wyniki badań radiologicznych nie dają podstaw do rozpoznania postaci naczyniowo – nerwowej ani postaci kostno – stawowej zespołu wibracyjnego. Rozpoznane zaś schorzenia nie figurują w wykazie chorób zawodowych.

Decyzją z dnia [...] marca 2012r. nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. nie stwierdził u Skarżącego choroby zawodowej - zespołu wibracyjnego postaci mieszanej: naczyniowo-nerwowej i kostno-stawowej.

Po rozpoznaniu odwołania P. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z [...] kwietnia 2012 r., nr [...] uchylił decyzję organu I instancji i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania. Organ odwoławczy wytknął organowi I instancji liczne błędy. Wskazał przede wszystkim, że decyzja ta nie odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a. gdyż uzasadnienie jest lakoniczne, organ nie powołuje się na dowody. Zwrócono uwagę, że orzeczenie lekarza jest tylko jednym z dowodów w sprawie, który podlega ocenie organu. Organ stwierdził też naruszenie zasady prawdy materialnej. Wskazano, ze skoro w aktach sprawy znajdują się pisma Skarżącego – charakterystyka stanowiska pracy kierowcy taxi osobowego i charakterystyka prowadzonej działalności, to obowiązkiem organu było dokonanie oceny tych dokumentów jako dowodów w sprawie i odniesienie się w zaskarżonej decyzji do nich i ich mocy dowodowej. Organ zaznaczył też, że w obu orzeczeniach lekarskich jednostek orzeczniczych I i II stopnia, jak i w decyzji organu I instancji nie uwzględniono całości przebiegu zatrudnienia Skarżącego tj. pominięto okres zatrudnienia w Ochotniczych Hufcach Pracy Komenda Wojewódzka

w B. jako kierowca w okresie [...].07.1980 – [...].12.1982 r. a także

w Samodzielnym Publicznym ZOZ Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym B. jako sanitariusz na ½ etatu w okresie [...].10.1983r. – [...].11.1985 r., w Samodzielnym Miejskim Zespole Opieki Zdrowotnej w B. jako dyspozytor na ¼ etatu

w okresie [...].01.1986 r. – [...].01.1987 r., w Systemie Ochrony S. Sp. z o.o.

w B. jako agent ochrony – konwojent w okresie [...].05.1992 r. – [...].12.1992 r. Błędnie też wskazano, że w Wojewódzkiej Kolumnie Transportu Sanitarnego

w B. w latach 1985-1987 Skarżący pracował jako kierowca, a nie jako dyspozytor eksploatacyjny.

Ponadto wskazano, że w przesłanej do organu II instancji dokumentacji znajdują się kserokopie świadectw pracy, aczkolwiek nie wiadomo, kiedy wpłynęły do PSSE w B. i czy jednostki orzecznicze I i II stopnia przed wydaniem orzeczenia miały do nich wgląd. Zatrudnienie Skarżącego w Ochotniczych Hufcach Pracy Komendy Wojewódzkiej w B. jako kierowca wymienione jest natomiast w karcie oceny narażenia zawodowego w związku z podejrzeniem choroby zawodowej, przeprowadzone w dniu [...].06.2011 r., ale i w tym przypadku nie wiadomo, kiedy wpłynęło do PSSE w B. i czy jednostki orzecznicze I i II stopnia przed wydaniem orzeczenia miały do niego wgląd, jak również w skierowaniu na badania w celu rozpoznania choroby zawodowej, które wpłynęło do PSSE w B. [...].03.2011 r.

Nadto organ II instancji zauważył wystąpienie w orzeczeniach lekarskich różnic co do dat pojawienia się dolegliwości, a mianowicie w orzeczeniu lekarskim nr [...] z dnia [...].10.2011 r. wydanym przez PWOMP w B. - od początku lat 90-tych z informacją-dokładnie nie pamięta, natomiast w orzeczeniu lekarskim nr [...] z [...] 01.2012r. wydanym przez Instytut Medycyny Pracy w Ł. - lata 80-te.

Zauważono ponadto, że w orzeczeniu lekarskim nr [...] z dnia [...].10.2011 r. wydanym przez PWOMP w B. podano informacje, iż od 1991r. Skarżący prowadził działalność gospodarczą w zakresie taksówek osobowych jako jedyne miejsce pracy, co nie jest prawdą, bowiem pracował w Systemie Ochrony "S." sp. z o.o. w B. jako agent ochrony -konwojent w okresie [...].05.1992r.-[...].12.1992r. Natomiast w orzeczeniu lekarskim nr [...] z [...].01.2012r. wydanym przez Instytut Medycyny Pracy

w Ł. podano błędną informację, że Pan H. prowadził działalność gospodarczą w zakresie taksówek osobowych od 1990r., a prawidłowo winno być od 1989r.

Na tej podstawie organ uznał, że zebrany w sprawie materiał jest niepełny, niespójny i nierzetelny, a w związku z tym trudno ocenić jego moc dowodową.

Po przeprowadzeniu dodatkowych czynności PPIS w B.

w decyzji z [...] maja 2013 r. ponownie nie stwierdził u Skarżącego choroby zawodowej, a P. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny

w B. decyzją z [...] lipca 2013 r. utrzymał decyzję organu I instancji

w mocy.

W pierwszej kolejności ustalono następujący przebieg pracy zawodowej Skarżącego: [...].09.1978r – [...].07.1980r. - Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego w B. - kierowca samochodowy; [...].07.1980r. - [...].12.1982 r. Ochotnicze Hufce Pracy Komenda Wojewódzka w B. - kierowca; [...].12.1982r..- [...].10.1985r. - Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego

w B. - kierowca samochodowy; [...].10.1983 r. - [...].1.1985r. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Wojewódzki Szpital Zespolony w B. - sanitariusz na 1/2 etatu; [...].11.1985r. - [...].10.1990 r. - Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego w B. - w latach 1985-1987 dyspozytor eksploatacyjny. W latach 1988-1990 kierowca karetki pogotowia ratunkowego; [...].01.1986 r. - [...].01.1987r. Samodzielny Miejski Zespól Opieki Zdrowotnej w B. - dyspozytor na 1/4 etatu; [...].05.1992 r.- [...].12.1992 r.- System Ochrony "S." sp. z o. o. w B. - agent ochrony-konwojent; [...].02.1989 r. - [...].09.2008 r.- działalność gospodarcza w zakresie taksówek osobowych.

Organ przytoczył treść § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 105, poz. 869 ze zm.) oraz zaznaczył, że organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej wydaje decyzję na podstawie orzeczenia lekarskiego i jest związany treścią tego orzeczenia. Nie ma prawa do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Podczas badań przez dwie jednostki orzecznicze – Poradnię Chorób Zawodowych P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w B. oraz przez Instytut Medycyny Pracy

w Ł. – nie stwierdzono u Skarżącego zespołu wibracyjnego, wskazano jedynie na rozpoznane jednostki chorobowe o podłożu metabolicznym i zapalno – zwyrodnieniowym.

Organ stwierdził, że zgromadzona dokumentacja medyczna, w tym wyniki badań dodatkowych potwierdzają istnienie chorób od lat. Rozpoznanie zespołu wibracyjnego jest możliwe jedynie w przypadku istotnego narażenia na drgania mechaniczne. W dostarczonych dokumentach nie potwierdzono istnienia tego narażenia, co jest niezbędne do rozpatrywania etiologii zawodowej. Stwierdzono, że pracując jako kierowca Skarżący był narażony na drgania mechaniczne

o działaniu ogólnym na organizm człowieka, przenoszone przez siedzisko, nie potwierdzono jednakże narażenia przekraczającego dopuszczalne normy, ani występowania narażenia na działanie drgań mechanicznych o charakterze miejscowym. Ponadto organ I instancji w karcie oceny narażenia zawodowego sporządzonej w dniu [...] maja 2012 r. w związku z podejrzeniem choroby zawodowej stwierdził, że brak informacji o wynikach badań wibracji ogólnej na stanowiskach pracy kierowcy podczas zatrudnienia uniemożliwia prognozowanie możliwości powstania w warunkach zawodowych schorzenia pod postacią zespołu wibracyjnego. Wyjaśniono też, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny

w B. w ww karcie, w punkcie [...] omyłkowo wskazał okres narażenia zawodowego, jako przyczyny choroby zawodowej lata 1978-1990, winno być 1978-1985, 1988-1990, ponieważ Pan H. od [...].1.1985 do 1987 roku pracował

w Wojewódzkiej Kolumnie Transportu Sanitarnego w B. jako dyspozytor eksploatacyjny, aczkolwiek nie ma to wpływu na decyzję.

Nie godząc się z tym rozstrzygnięciem Pan C. C. H., działając przez pełnomocnika, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 2351 i art. 2352 Kodeksu pracy, § 5, 6, 7 i 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r.

w sprawie chorób zawodowych oraz naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 i 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Na tej podstawie wniósł o uchylenie decyzji PPWIS w B. z [...] lipca 2013 r. w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Zdaniem Skarżącego decyzja ta narusza jego interes prawny przez to, że

z nieznanych powodów odmawia mu potwierdzenia, że występuje u niego choroba zawodowa wymieniona w pozycji 22.3 wykazu chorób zawodowych.

Zarzucono, że Inspektor Powiatowy wydając decyzję z [...] maja 2013 r. nie wykonał większości zaleceń wynikających z decyzji Inspektora Wojewódzkiego z [...] kwietnia 2012 r. Mimo niewykonania tych zaleceń Inspektor Wojewódzki wydał decyzję idealnie sprzeczną z wcześniejszymi swoimi poglądami. Dalej Skarżący stwierdził, że Inspektor Powiatowy nie przeprowadził kompletnego postępowania dowodowego a zatem także decyzja Inspektora Wojewódzkiego opiera się na wadliwym postępowaniu dowodowym. Zarzucił organom ich niezdolność do uzyskania od jednostek medycznych nowych, prawidłowych orzeczeń o stanie zdrowia skarżącego.

Zdaniem Skarżącego Inspektor Wojewódzki dopuścił się naruszenia prawa dokonując samodzielnie oceny dokumentów medycznych. Wobec oporu Poradni Chorób Zawodowych P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy przed wydaniem nowego, prawidłowego orzeczenia, wielkiej liczby dowodów medycznych dostarczonych przez Skarżącego organ oparł się na pierwotnych, wadliwych orzeczeniach jednostek medycznych, oceniając dowody medyczne Skarżącego jako nieważne w sprawie.

Uzasadniając zarzut naruszenia § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych Skarżący wskazał, że nastąpiło to poprzez dokonanie przez organ merytorycznej oceny dowodów istotnych w sprawie, w szczególności wyników badań lekarskich doręczonych do sprawy przez Skarżącego.

Uzasadniając z kolei zarzut naruszenia § 6 rozporządzenia Rady Ministrów

z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych Skarżący stwierdził, że Inspektor wydał decyzję bez uzyskania niezbędnego i koniecznego orzeczenia lekarza. Orzeczenia jednostek medycznych zostały zaś wydane w niedopuszczalnym trybie, bez oparcia w dowodach, bez przeprowadzenia koniecznych badań – są to ustalenia własne Inspektora. Stwierdził, że złożył do akt sprawy kilkanaście doniosłych medycznie dowodów, ale żaden lekarz nie wydał po ich ocenie doniosłego prawnie orzeczenia lekarskiego.

Skarżący nie zgadza się z orzeczeniami medycznymi. Wielokrotnie powtarza, że organ wydał decyzję na szkodę obywatela, ulegając nielegalnemu oporowi Poradni Chorób Zawodowych P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy przed przeprowadzeniem nowych badań i wydaniem nowych orzeczeń lekarskich.

Zdaniem Skarżącego Inspektor nie zachował się wg wytycznych z § 7 Rozporządzenia co do tego, jak powinien się zachować wydając decyzję

o stwierdzeniu choroby zawodowej. Nie miał ważnego i prawdziwego orzeczenia lekarskiego ani formularza oceny narażenia zawodowego pracownika, zaś dokumentację medyczną doręczoną przez Skarżącego oceniał sam. Nie podjął też czynności niezbędnych do uzupełnienia materiału dowodowego aby wydać rozsądną decyzję.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Jak wynika z akt sprawy Skarżący nie zgadza się ze stanowiskiem organu Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w B. o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - zespołu wibracyjnego postaci mieszanej: naczyniowo – nerwowej i kostno - stawowej.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja organu odwoławczego utrzymująca

w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia [...] maja 2013 r. o braku podstaw do stwierdzenia u Skarżącego choroby zawodowej we wskazanej postaci. Rozstrzygnięcie to jest zgodne z przepisami prawa - w tym zawartymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869), dalej: rozporządzenie.

Za chorobę zawodową zgodnie z art. 235¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn. zm..) uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących

w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". Rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym

w wykazie chorób zawodowych (art. 235² Kodeksu pracy).

W orzecznictwie sądowym i poglądach doktryny przyjmuje się, że definicja prawna choroby zawodowej składa się z dwóch elementów: formalnego

i materialnego. Elementem formalnym jest określony przez ustawodawcę wykaz chorób zawodowych – tylko choroba zawarta w wykazie może być uznana za chorobę zawodową. Aby jednak choroba mogła być uznana za chorobę zawodową, musi być spełniony element materialny – niezbędne jest ustalenie związku przyczynowego objętej wykazem choroby z warunkami wykonywanej pracy (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 czerwca 1998 r., sygn. akt III RN 36/98, z dnia 3 lutego 1999 r., sygn. akt III RN 110/98 oraz z dnia 18 stycznia 2002 r., sygn. akt III RN 188/00).

W przypadku ustalenia, że rozpoznana u pracownika choroba jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych, ocena warunków jego pracy musi wykazać bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że pracę wykonywał w warunkach narażających na powstanie tej choroby zawodowej. Wówczas dopiero istnieje domniemanie związku przyczynowego między chorobą zawodową a warunkami narażającymi na jej powstanie. Zatem, jeśli można stwierdzić, że konkretny czynnik może być odpowiedzialny za powstanie określonej jednostki chorobowej, to narażenie na jego działanie na stanowisku pracy daje podstawę by domniemywać, że doprowadził on do powstania tego schorzenia.

Ocena zaistnienia powyższych przesłanek następuje w postępowaniu uregulowanym przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. Orzeczenie o stwierdzeniu choroby zawodowej bądź o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej przybiera formę decyzji administracyjnej wydanej przez uprawniony organ administracji publicznej – państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, od którego decyzji przysługuje odwołanie do państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

W myśl § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych, decyzję

o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego,

w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia orzeczenie o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania wydaje lekarz spełniający określone w § 5 ust. 1 rozporządzenia wymogi, na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego.

W orzecznictwie podkreśla się, że inspektor sanitarny jest związany orzeczeniem lekarskim w zakresie rozpoznania choroby zawodowej. Państwowy Inspektor Sanitarny wydający decyzję w sprawie choroby zawodowej nie jest uprawniony do kontroli merytorycznej orzeczeń lekarskich uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostek organizacyjnych ani też dokonywania własnych ustaleń prowadzących do odmiennego rozpoznania jednostki chorobowej (wyrok NSA z dnia 12 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 335/10; wyrok WSA

w Białymstoku z dnia 17 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Bk 602/09; wyrok WSA

w Warszawie z dnia 30 listopada 2005 r., sygn. akt I SA/Wa 184/05; wyrok NSA

z dnia 18 sierpnia 2005 r., sygn. akt OSK 1851/04). Opinia lekarska w tego rodzaju sprawach ma charakter opinii biegłego (wyrok WSA w Gliwicach, sygn. akt IV SA/GL 332/08).

Postępowanie w rozpoznawanej sprawie dotyczy choroby zawodowej wymienionej w pozycji 22.3 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia w sprawie wykazu chorób zawodowych, tj. zespołu wibracyjnego postaci mieszanej: naczyniowo – nerwowej i kostno - stawowej.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, popartej wydanymi w sprawie opiniami jednostek medycznych, liczne schorzenia Skarżącego nie mogą być uznane za chorobę zawodową. Podkreślić należy, że w sprawie opinie wyraziły dwie jednostki uprawnione do orzekania w sprawie chorób zawodowych: Poradnia Chorób Zawodowych P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w B. oraz Instytut Medycyny Pracy w Ł. Żadna z nich nie stwierdziła podstaw do rozpoznania u badanego choroby zawodowej pod postacią zespołu wibracyjnego. Stwierdzono natomiast inne, liczne schorzenia, jednak o charakterze zmian zwyrodnieniowych i metabolicznych. Jak już wskazano, organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej wydając decyzję jest związany treścią orzeczeń wydanych przez uprawnione jednostki do orzekania w sprawach chorób zawodowych.

Sąd zauważa, że po wydaniu wskazanych opinii Skarżący dostarczył dodatkowe, liczne dokumenty dotyczące jego stanu zdrowia. Nie jest jednak zasadny formułowany w skardze zarzut, że materiał ten nie został oceniony przez organ. Z akt sprawy administracyjnej wynika bowiem, że organ I instancji dokumentację tę przesłał do Poradni Chorób Zawodowych P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w B. Ośrodek ten dokonał analizy tego materiału i

w piśmie z [...] stycznia 2013 r. odniósł się do jego treści (k. [...] akt admin.). Wyjaśnił jednak, że istniejące rozbieżności w dokumentach i oświadczeniach dotyczące terminów rozpoczęcia i prowadzenia działalności gospodarczej kierowcy taksówki osobowej nie mają znaczenia dla oceny narażenia zawodowego. Odnosząc się do rozbieżności w wywiadzie dotyczących początku choroby wskazał, że zasadnicze znaczenie ma udokumentowany początek i przebieg schorzenia. Zdaniem ośrodka wskazane rozbieżności w opiniach dwóch ośrodków wynikały

z niepamięci Skarżącego, jednak nie miały one wpływu na treść orzeczenia lekarskiego. Pierwsze udokumentowane dane pochodzą z września i października 1990 r. i dotyczą bólów barku lewego. Odnośnie zaś dołączonych zaświadczeń

i badań lekarskich Ośrodek stwierdził, że nie wnoszą one nic nowego do postępowania diagnostyczno – orzeczniczego. Potwierdzają one liczne schorzenia, jednak nie są one jednak ujęte w wykazie chorób zawodowych.

Sąd zauważa, że w postępowaniu nie zachodziła konieczność sporządzenia nowego orzeczenia lekarskiego w sprawie. Ponadto przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych nie dają podstaw do ponownego wydania orzeczeń lekarskich. Istotne jest to, że w postępowaniu prowadzonym przez organ I instancji po uchyleniu decyzji przez P. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego decyzją z [...] kwietnia 2012 r. organ uwzględnił zalecenia organu II instancji a także prowadził postępowanie w taki sposób, aby dostarczony przez Skarżącego dodatkowy materiał zawierający treści medyczne został oceniony przez właściwą w sprawie chorób zawodowych jednostkę. Należy jednoznacznie stwierdzić, że nie jest prawdą, że materiał dowodowy zawierający, w ocenie Skarżącego, istotne z punktu widzenia sprawy informacje medyczne, nie został oceniony przez organ.

Ponadto organ wskazał, że rozpoznanie zespołu wibracyjnego jest możliwe jedynie w przypadku istotnego narażenia na drgania mechaniczne. Tymczasem

w dostarczonych dokumentach nie zostało potwierdzone istnienie tego narażenia. Organ wyjaśnił przekonująco, że pracując jako kierowca Skarżący był narażony na drgania mechaniczne o działaniu ogólnym na organizm człowieka, przenoszone przez siedzisko, jednakże nie potwierdzono narażenia przekraczającego dopuszczalne normy ani występowania narażenia na działanie drgań mechanicznych o charakterze miejscowym. Brak informacji o wynikach badań wibracji ogólnej na stanowiskach pracy kierowcy podczas zatrudnienia uniemożliwia prognozowanie możliwości powstania w warunkach zawodowych schorzenia pod postacią zespołu wibracyjnego. Słuszna jest więc konkluzja organu o braku etiologii zawodowej schorzenia.

Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut skargi, że Inspektor Powiatowy wydając decyzję z [...] maja 2013 r. nie wykonał większości zaleceń wynikających

z decyzji Inspektora Wojewódzkiego z [...] kwietnia 2012 r. Wskazać należy, że zgodnie z art. 138 § 2 k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję

w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania,

a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że w decyzji kasacyjnej tego rodzaju organ odwoławczy nie może przesądzać o istocie sprawy (por. wyr. NSA z dnia 19 kwietnia 2001 r., II SA 734/00, niepubl.). Ingerencja w postaci zaleceń co do sposobu załatwienia konkretnej sprawy, rozstrzyganej w formie decyzji administracyjnej, nie znajduje uzasadnienia

w przepisach k.p.a. (wyr. NSA z dnia 27 października 1999 r., I SA 2127/98, niepubl.). Natomiast organ I instancji jest związany prawnie wskazanymi przez organ odwoławczy "okolicznościami", jakie należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu tej sprawy. Niewątpliwie wiążące prawnie są także oceny prawne organu odwoławczego w przedmiocie stwierdzonych naruszeń przepisów postępowania (A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, opubl. w LEX, Komentarz do art. 138, rozdz. IV, pkt 8).

W ocenie Sądu organ I instancji, wbrew twierdzeniom skargi, uwzględnił wszystkie zalecenia i wytknięcia organu odwoławczego. Przede wszystkim organ uzupełnił postępowanie dowodowe, sporządził nową kartę oceny narażenia zawodowego z uzupełnieniem brakujących elementów (k. [...] akt admin.), sporządził również notatkę służbową na okoliczność tego, kiedy i od kogo uzyskał dokumentację w sprawie (k. [...] akt admin.). Podkreślenia wymaga, że z adnotacji tej wynika, że w postępowaniu diagnostyczno-orzeczniczym zarówno P. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w B. jak i Instytut Medycyny Pracy im. Prof. N. w Ł. wydając orzeczenia lekarskie były w posiadaniu karty oceny narażenia zawodowego oraz 16 załączników. Powyższą okoliczność potwierdzają również pisma P. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w B. z dnia [...].01.2013 r. i z dnia [...].02.2013 r. do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. (karty [...],[...] akt administracyjnych). Uwzględniono też całość przebiegu zatrudnienia Skarżącego. Sąd stwierdza, że decyzja została wydana na podstawie kompletnego materiału dowodowego zaś uzasadnienie tej decyzji spełnia wymogi z art. 107 § 3 k.p.a.

Niewątpliwie rację ma pełnomocnik Skarżącego, że zgłoszenie o chorobie zawodowej (karta nr [...] akt administracyjnych) nie zostało dokonane na właściwym formularzu. Postępowanie w przedmiocie choroby zawodowej nie jest oparte na regułach procesu formułkowego czerpanych z antycznego prawa rzymskiego. Zatem uchybienie procedurze nie jest wystarczające do wzruszenia skarżonego orzeczenia. Należy jeszcze wykazać, że miało ono wpływ na poprawność rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu wady ocenianego zgłoszenia nie miały wpływu na poprawność rozstrzygnięcia.

Podkreślić należy, że lakoniczność faktograficzna co do przebiegu zatrudnienia Skarżącego wynikająca z uzasadnienia orzeczenia lekarskiego Instytutu Medycyny Pracy w Ł. nie dyskwalifikuje tego orzeczenia w świetle konstatacji tej jednostki orzeczniczej, że "rozpoznane u badanego schorzenia nie figurują w wykazie chorób zawodowych, nie mogą być zatem rozpatrywane jako choroba zawodowa" (przedostatnie zdanie orzeczenia lekarskiego karta [...] verte akt administracyjnych). Skoro u skarżącego nie stwierdzono jednostki chorobowej wskazanej w wykazie chorób zawodowych to jest oczywiste, że nie ma podstaw do badania etiologii zawodowej schorzeń, które nie zostały wykazane w wykazie chorób zawodowych.

W tym stanie rzeczy Sąd oddalił skargę, o czym orzekł na podstawie

art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.).