IV SA/Wr 672/13

Uzasadnienie

Wojewoda D. postanowieniem z dnia 3 września 2013 r. na podstawie art. 217 § 1 i § 2, art. 218, art. 219 i art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267) po rozpoznaniu zażalenia Z. Z. na postanowienie Starosty D. z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o żądanej treści postanowił utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ podał, że w wyniku rozpoznania wniosku Z. Z. z dnia [...] lipca 2013 r. Starosta D. postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści. W motywach rozstrzygnięcia stwierdził, że w dniu 24 lipca 2013 r. Z. Z. złożył wniosek o wydanie zaświadczenia o następującej treści: "PUP w D. wielokrotnie (tu daty), odmawiał wydania zaświadczenia o braku miejsc pracy dla osób z moim wykształceniem. Odmowy motywowane były brakiem interesu prawnego, a za taki nie jest uważane przez PUP ubezpieczenie od utraty zatrudnienia. Według urzędu nie udowodniłem interesu prawnego. Urząd skierował mnie tylko raz do pracy, a mianowicie z datą 12.05.2011, ale z winy pracodawcy do zatrudnienia nie doszło". Jednocześnie wnioskodawca wskazał, iż zaświadczenie jest mu potrzebne do przedstawienia ubezpieczycielowi oraz do skorzystania z uprawnień zapisanych w art. 79 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Dz. U. 1997, Nr 78 poz. 483, art. 46-52 i ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. Dz. U. z 1997 r, Nr 102 poz. 643 brzmienie od 1 lipca 2011, oraz art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r.

Jak dalej wyjaśnił organ, zaświadczenie o treści żądanej przez wnioskodawcę jest czynnością faktyczną, rodzajem dokumentu urzędowego. Zaświadczenie jest urzędowym poświadczeniem określonych faktów lub stanu prawnego, potwierdzającym istnienie uprawnienia lub obowiązku przyznanego lub potwierdzonego wcześniej w decyzji (konstytutywnej lub deklaratoryjnej) bądź w innym indywidualnym akcie prawnym (wyrok NSA z dnia 18 marca 2011 r., I OSK 1898/10, LEX nr 1079721).

Ustosunkowując się do treści wniosku organ I instancji poddał analizie treść wskazanych przez wnioskodawcę przepisów prawa, tj. stwierdził:

- art. 79 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 4 ze zm.), który stanowi, iż każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Przepis ust. 1 nie dotyczy praw określonych w art. 56. Zgodnie z art. 56 ust. 1 i 2 cudzoziemcy mogą korzystać z prawa azylu w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w ustawie. Cudzoziemcowi, który w Rzeczypospolitej Polskiej poszukuje ochrony przed prześladowaniem, może być przyznany status uchodźcy zgodnie z wiążącymi Rzeczpospolitą Polską umowami międzynarodowymi.

- art. 46-52 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zgodnie z którymi:

Art. 46 ust. 1 skarga konstytucyjna, zwana dalej "skargą", może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Zgodnie z ust. 2 w/w artykułu skargę Trybunał rozpoznaje na zasadach i w trybie przewidzianym dla rozpoznawania wniosków o stwierdzenie zgodności ustaw z Konstytucją oraz innych aktów normatywnych z Konstytucją lub ustawami.

Art. 47 ust. 1 skarga poza wymaganiami dotyczącymi pisma procesowego powinna zawierać:

1) dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach, albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją

2) wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - zdaniem skarżącego, zostały naruszone,

3) uzasadnienie skargi, z podaniem dokładnego opisu stanu faktycznego.

Zgodnie z ust. 2 w/wymienionego artykułu do skargi należy załączyć wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie z podaniem daty jej doręczenia, wydane na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego.

Art. 48 ust. 1 skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu w razie niemożności poniesienia kosztów pomocy prawnej, skarżący może zwrócić się do sądu rejonowego jego miejsca zamieszkania o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego. Do czasu rozstrzygnięcia przez sąd wniosku nie biegnie termin przewidziany wart. 46 ust. 1.

Art. 49 skarga podlega wstępnemu rozpoznaniu; art. 36 stosuje się odpowiednio.

Art. 50 ust. 1 Trybunał może wydać postanowienie tymczasowe o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania orzeczenia w sprawie, której skarga dotyczy, jeżeli wykonanie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia mogłoby spowodować skutki nieodwracalne, wiążące się z dużym uszczerbkiem dla skarżącego lub gdy przemawia za tym ważny interes publiczny lub inny ważny interes skarżącego.

Zgodnie z ust. 2 w/w artykułu postanowienie tymczasowe doręcza się bezzwłocznie skarżącemu oraz właściwemu organowi sądowemu lub organowi egzekucyjnemu.

Natomiast zgodnie z ust. 3 ww. artykułu Trybunał uchyla postanowienie tymczasowe, jeżeli ustaną przyczyny, dla których zostało ono wydane.

Art. 51 ust. 1 o wszczęciu postępowania Trybunał informuje Rzecznika Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Dziecka; art. 33 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z ust. 2 w/w artykułu Rzecznik Praw Obywatelskich i Rzecznik Praw Dziecka mogą w terminie 60 dni od otrzymania informacji, zgłosić udział w postępowaniu.

Art. 52 ust. 1 uczestnikami postępowania przed Trybunałem są: skarżący, organ, który wydał kwestionowany akt normatywny, albo Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa., jeżeli Rada Ministrów wyznaczyła Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa do reprezentowania Rady Ministrów lub ministrów w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, i Prokurator Generalny; uczestnikiem jest również Rzecznik Praw Obywatelskich, jeżeli zgłosił swój udział w postępowaniu, oraz Rzecznik Praw Dziecka, jeżeli zgłosił udział w postępowaniu wszczętym na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich lub w postępowaniu w sprawie skargi konstytucyjnej, dotyczących praw dziecka. Zgodnie z ust. 2 w/wymienionego artykułu rozprawa odbywa się bez względu na stawiennictwo uczestników postępowania.

- art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - ze względu na fakt, iż w/wymieniony nie podał publikatora organ pracy przyjął, iż dotyczy to art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985r. o prokuraturze (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 270 poz. 1599 ze zm.), zgodnie z którym zadaniem prokuratury jest strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw.

W ocenie Starosty D. analiza powyższych przepisów wskazanych przez Z. Z. we wniosku z 24 lipca 2013 r. nie uzasadnia wydania zaświadczenia o żądanej przez stronę treści, ponieważ żaden z powyższych przepisów prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego, a tym bardziej potwierdzenia w formie zaświadczenia o żądanej treści.

Jak stwierdził organ I instancji, w związku z tym, iż wnioskowana przez stronę treść zaświadczenia nie stanowi poświadczenia określonych faktów lub stanu prawnego, potwierdzającego istnienie uprawnienia lub obowiązku przyznanego lub potwierdzonego wcześniej w decyzji (konstytutywnej lub deklaratoryjnej) bądź w innym indywidualnym akcie prawnym, odmówiono wydania zaświadczenia o żądanej treści.

Wyjaśnił też, iż odstąpił od przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 218. § 2 k.p.a., ze względu na fakt, iż jego przeprowadzenie nie zmieniłoby rozstrzygnięcia organu, a jedynie niepotrzebnie przedłużyło postępowanie.

Na powyższe postanowienie zainteresowany wniósł zażalenie do Wojewody D.. Stwierdził, iż wydane postanowienie jest niezgodnie z ustawą z dnia 14 czerwca 1964 r. Kodeks postępowania administracyjnego. Dalej zarzucił, iż starosta pominął, cel podany we wniosku, jakim jest jego interes prawny w urzędowym potwierdzeniu faktów zawartych we wniosku i przedłożenia go ubezpieczycielowi. Podniósł także kwestię zaginięcia. dokumentu - umowy, którą przedłożył wcześniej do urzędu. Skarżący zakwestionował także przeprowadzoną przez organ I instancji analizę przepisów, na którą powoływał się w przedmiotowym wniosku.

Rozpatrując zażalenie Wojewoda D. stwierdził, że w omawianej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego

(j.t. Dz. U. z 2013 r. poz. 267) Zgodnie z przepisem art. 217 § 1 organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie.

§ 2 Zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa;

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

§ 3 Zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni.

Stosownie zaś ż art. 218 § 1 K.p.a. w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2 K.p.a., organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu.

Organ podkreślił, że w myśl przepisu art. 218 § 2 organ administracji publicznej, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające.

Zaświadczenie jest czynnością materialno-techniczną i urzędowym potwierdzeniem określonych faktów lub stanu prawnego. Jego istota sprowadza się do tego, że nie rozstrzyga o żadnych prawach lub obowiązkach oraz nie może tworzyć nowej sytuacji prawnej. Jest wyłącznie przejawem wiedzy, nie zaś woli organu administracji. Celem zaświadczenia w świetle dyspozycji art. 217 § 2 K.p.a. jest tylko urzędowe potwierdzenie określonych faktów lub stanu prawnego na wniosek zainteresowanej osoby, która ubiega się o jej wydanie ze względu na swój interes prawny (wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt II OSK 981/08).

Organ administracji, do którego dana strona zwraca się o wydanie zaświadczenia obowiązany jest wydać zaświadczenie, jeżeli z prowadzonych przez niego rejestrów, ewidencji, czy innych danych również będących w jego posiadaniu, czyli określonych dokumentów wynika istniejący stan prawny. Skoro zaświadczenie to ma być oparte na dokumentach, zatem to co ma potwierdzać musi być oczywiste, wynikające w sposób bezsporny z tych dokumentów. I chociaż niespornym jest, iż art. 218 § 2 K.p.a., przed wydaniem zaświadczenia daje organowi możliwość przeprowadzenia w koniecznym zakresie postępowania wyjaśniającego, to jednak postępowanie to opierać się może jedynie na danych zawartych w posiadanej przez organ dokumentacji. Organ administracji w tym wypadku "zaświadcza" o tym co jest w jego ewidencji, rejestrach bądź innych danych, bez ich przetwarzania (wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2003 r., sygn. akt III RN 51/02, publ. Wokanda 2004/1/18, Wspólnota 2004/4/56, Lex nr 82234, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1379/11).

Postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia może zakończyć się wydaniem zaświadczenia dotyczącego stanu faktycznego lub stanu prawnego, którego potwierdzenia żąda osoba zainteresowana, albo odmową wydania zaświadczenia w ogóle, np. z powodu braku podstaw prawnych do jego wydania albo niestwierdzenia po stronie wnioskodawcy interesu prawnego, albo odmową wydania zaświadczenia o żądanej treści.

W ocenie Wojewody D., zgodzić się także należy z organem I instancji, iż Z. Z. w złożonym wniosku nie wykazał interesu prawnego do wydania zaświadczenia o żądanej treści. Organ przywołał treść przepisów wskazanych przez zainteresowanego we wniosku, jednocześnie stwierdzając, iż ich analiza nie uzasadnia wydania zaświadczenia o żądanej treści, ponieważ żaden z powołanych przez wnioskodawcę przepisów prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego, a tym bardziej potwierdzenia w formie zaświadczenia o żądanej przez stronę treści.

Odnosząc się zaś do kwestii odstąpienia od przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zakresie ustalenia interesu prawnego strony Wojewoda D. wyjaśnia, iż przed tutejszym organem toczyły się postępowania z wniosków w/wymienionego w przedmiocie wydania zaświadczenia. Żalący również w tych wnioskach wskazywał ogólnikowo, iż zaświadczenia są mu potrzebne celem przedłożenia ubezpieczycielowi. Natomiast przeprowadzone wówczas postępowania

wyjaśniające, mające na celu wykazanie tego interesu prawnego przez stronę, z uwagi na postawę samego zainteresowanego, nie wykazały tego interesu. Z tych też względów można zgodzić się ze stanowiskiem organu I instancji o odstąpieniu w niniejszej sprawie od przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w tym zakresie. A dodatkowo, mając na względzie powyższe rozważania i sam fakt, iż organ I instancji nie może wydać zaświadczenia o żądanej przez stronę treści powoduje, iż ewentualne wykazanie interesu prawnego przez stronę i tak nie wpłynęłoby na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Podsumowując Wojewoda D. stwierdził, że organ I instancji dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego i prawnego, zastosował właściwe przepisy prawa.

Skargę na powyższe postanowienie złożył zainteresowany. Wniósł o jego wyeliminowanie z obrotu prawnego, jako naruszającego prawo – ustawę z dnia 16 września 1982 r. (Dz. U. z 2011 r. nr 86 poz. 956 oraz ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego.

Podniósł, że Wojewoda nie ustosunkował się do wszystkich zarzutów skargi, co jest naruszeniem przepisów k.p.a.

Stwierdził między innymi, że "Wojewoda nie podaje przepisu prawa, który pozwala organowi i mu na analizowanie czy przepisy prawa materialnego przywołane we wniosku są interesem prawnym czy też nie składającego wniosek!!!"

Wskazał na zasadę praworządności określoną w art. 6 k.p.a. Stwierdził, że "niezgodne z prawem jest naruszenie zasady równości poprzez wydanie rozstrzygnięcia wobec obywatela odmiennego od treści decyzji podjętej wcześniej a dotyczącej analogicznej sytuacji faktycznej i prawnej. Obowiązuje ta zasada organ i Wojewodę?? (...)".

Stwierdził dalej, że "organ wydaje informacje o braku miejsc Pracy! Na jakiej podstawie prawnej nie sposób dowiedzieć się z postanowienia Wojewody! (...)".

Stwierdził także: "Nic więcej nie oczekuję! W zasobach organu jest, iż odmawiali wydania zaświadczenia, w zasobach organu jest, iż w wymienionym okresie skierowali do mojej osoby ofertę pracy, która została odrzucona przez pracodawcę, w zasobach organu jest, iż w wymienionym okresie nie było ofert pracy dla osób z moim wykształceniem!!! Na koniec drobiazg w porównaniu z powyższym!!! Czy zasada praesumptio boni viri obowiązuje i ma jakiekolwiek jeszcze znaczenie???".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi a uzasadniając swoje stanowisko przywołał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne powołane są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Akt administracyjny jest niezgodny z prawem o ile przy jego wydaniu doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego. Wówczas to w oparciu o art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu, przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., może w zależności od okoliczności uchylić zaskarżoną decyzję, stwierdzić jej nieważność lub uznać, że została ona wydana z naruszeniem prawa.

Jednakże zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrola Sądu, oparta na wskazanych wyżej przepisach, daje podstawę do stwierdzenia, że zaskarżone postanowienie i postanowienie organu I instancji nie narusza prawa.

Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte wnioskiem skarżącego z dnia 23 lipca 2013 r. skierowanym do Powiatowego Urzędu Pracy w Dzierżoniowie, o wydanie zaświadczenia.

Wniosek powyższy brzmiał następująco: "Mając na uwadze ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz. U. z 1960 r. nr 30 poz. 168), proszę o wydanie zaświadczenia o następującej treści: PUP w D. wielokrotnie (tu daty) odmawiał wydania zaświadczenia o braku miejsc pracy dla osób z moim wykształceniem. Odmowy motywowane były brakiem interesu prawnego a za taki nie jest uważane przez PUP ubezpieczenie od utraty zatrudnienia. Według urzędu nie udowodniłem interesu prawnego. Urząd skierował mnie tylko raz do pracy, a mianowicie z datą 12.05.2011, ale z winy pracodawcy do zatrudnienia nie doszło". W dalszej części pisma skarżący poinformował, że zaświadczenie potrzebne mu jest celem przedłożenia ubezpieczycielowi oraz do skorzystania z uprawnień zapisanych w art. 79 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Nr 78 poz. 483 art. 46-52 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 Dz. U. z 1997 r. nr 102 poz. 643, brzmienie od 1 lipca 2011 r., oraz art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r.. Z wskazanej w zaskarżonym postanowieniu podstawy prawnej i motywów rozstrzygnięcia wynika, że organ orzekał na podstawie przepisów normujących postępowanie w sprawie wydawania zaświadczeń, a to przepisów działu VII kodeksu postępowania administracyjnego zatytułowanego "Wydawanie zaświadczeń", zawartych w art. 217 - 220 k.p.a. Przewidują one wydawanie zaświadczeń w dwóch przypadkach, po pierwsze — jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa (art. 217 § 2 pkt 1), po drugie zaś - jeżeli dana osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego (art. 217 § 2 pkt 2). W każdym z tych dwóch przypadków zaświadczenie wydaje się na żądanie osoby ubiegającej się o wydanie zaświadczenia (art. 217 § 1 k.p.a.). W sytuacji, gdy podstawą wydania zaświadczenia jest przepis art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. (interes prawny osoby ubiegającej się o zaświadczenie w jego uzyskaniu) organ jest obowiązany wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów lub stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 218 § 1 k.p.a.).

Z powyższego wynika więc, że zaświadczeniem w rozumieniu k.p.a. jest urzędowe potwierdzenie w formie pisemnej obiektywnie istniejącego (aktualnie lub w przeszłości) stanu rzeczy (faktycznego lub prawnego), dokonane przez organ administracji publicznej na żądanie zainteresowanej osoby, której interes oparty jest na prawie (por. Z. Kmiecik, Charakter prawny zaświadczenia a możliwość ustalania weryfikacji jego treści, PiP z. s10, 2004 r. s. 58). Oznacza to, że zaświadczenia są aktami, które potwierdzają istnienie uprawnień czy obowiązków, określonych (tzn. stworzonych lub ustalonych) uprzednio indywidualnym aktem prawnym.

Postępowanie w tym zakresie ma charakter uproszczony i odformalizowany (vide: J. Borkowski, B. Adamiak: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Warszawa, Wydawnictwo C.H. Beck, 2008 str. 833). Składają się na nie wyłącznie czynności materialno - techniczne polegające na badaniu, jakiego rodzaju źródło może zawierać żądane dane i czy dane te dotyczą stanu prawnego lub faktycznego, którego potwierdzenia domaga się wnioskodawca. W postępowaniu tym nie dokonuje się ustaleń i ocen, jak ma to miejsce w postępowaniu jurysdykcyjnym. Z tych względów zaświadczenie nie może rozstrzygać o prawach i obowiązkach oraz nie może tworzyć nowej sytuacji prawnej. Potwierdza ono stan ustalony, jest wyłącznie przejawem tego, co zawarte jest w źródłach, na których bazuje organ wydający zaświadczenie (vide: wyrok NSA z 16 września 2005 r. sygn. II OSK 36/05, ONSAiWSA 2006/2/64, wyroki WSA w Warszawie z 23 marca 2006 r. sygn. I SA/Wa 1356/04, Lex nr 202335 oraz z 21 listopada 2008 r. sygn. III SA/Wa 1612/08, Lex nr 519918). Przy czym przewidziana w art. 218 § 2 k.p.a. możliwość przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego na skutek złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia sprowadza się w istocie do zbadania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych. Postępowanie wyjaśniające nie może prowadzić do dokonywania jakichkolwiek ocen, w tym ocen prawnych odnośnie informacji będących w dyspozycji organu (vide: wyrok WSA w Warszawie z 23 marca 2006 r. wcześniej powoływany).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika więc, że postępowanie to może się zakończyć w trojaki sposób, a mianowicie:

1) przez wydanie zaświadczenia dotyczącego stanu faktycznego lub stanu prawnego, którego potwierdzenia żąda osoba zainteresowana;

2) przez odmowę w ogóle wydania zaświadczenia;

3) przez odmowę wydania zaświadczenia o żądanej treści z powodu nie potwierdzenia się w toku postępowania wyjaśniającego istnienia stanu faktycznego lub prawnego, którego potwierdzenia żąda osoba ubiegająca się o zaświadczenie.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją wskazaną w art. 217 §2 pkt 2 k.p.a. Zatem zgodzić się bowiem należy z organem, że żaden z powołanych przepisów we wniosku nie uzasadnia wydania zaświadczenia o żądanej treści. Żaden z nich nie wymaga urzędowego potwierdzenia faktów lub stanu prawnego. Organ I instancji powołał treść wskazanych przez skarżącego przepisów, ich interpretacja w świetle brzmienia art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a. jest jednoznaczna. Nie budzi żadnych wątpliwości. Kontrola legalności zaskarżonego postanowienia oparta na art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. sprowadza się do oceny zasadności odmowy wydania przez organ zaświadczenia o żądanej przez stronę treści. Z treści przedmiotowego wniosku wynika, że skarżący wnosi o wydanie zaświadczenia o treści wskazanej we wniosku i powtarzanej na wstępie rozważań.

Treść wniosku skarżącego uzasadniała odmowę w ogóle wydania zaświadczenia.

Mając na uwadze przedstawione rozważania i stwierdzenia należy przede wszystkim odnieść się do treści wniosku o wydanie zaświadczenia. Mianowicie z użycia dwukropka po słowach "proszę o wydanie zaświadczenia o następującej treści:" wynika, że wnioskodawca wniósł o wydanie zaświadczenia dosłownie o treści wskazanej we wniosku z dnia 23 lipca 2013 r.. Wskazuje na to również sposób sformułowania treści zaświadczenia "PUP w D., wielokrotnie (tu daty)" itd.

Tymczasem wniosek nie może być zrealizowany z uwagi na treści art. 218 § 1 k.p.a. Sąd ponownie podkreśla, że zgodnie z tym przepisem organ może wydać zaświadczenie w przypadkach określonych w art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. to znaczy wówczas, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji, rejestrów bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Skarżący nie wniósł o potwierdzanie faktów lub stanu prawnego. Wniósł natomiast o dokonanie oceny, wyprowadzenia wniosków, którymi zainteresowany jest skarżący. I tak w drugim zdaniu wniósł o stwierdzenie, iż za brak interesu prawnego w uzyskaniu zaświadczenia jest uważany przez PUP fakt zawarcia umowy ubezpieczenia od utraty zatrudnienia. W zdaniu pierwszym dokonanie oceny, że PUP w D. wielokrotnie odmawiał wydania zaświadczenia o braku miejsc pracy, dla osób z wykształceniem skarżącego. Następna ocena, a nie stwierdzenie faktu czy stanu prawnego to wniosek o potwierdzenie, że mimo skierowania wnioskodawcy do pracy w dniu 12 maja 2012 r. z winy pracodawcy do zatrudnienia nie doszło. Organ w zaświadczeniu wydanym w oparciu o powołane przepisy nie może ocenić, która strona jest winna lub nie ponosi winy, nie może też stwierdzać, czy są miejsca pracy dla osób z określonym wykształceniem, czy też nie ma. Na marginesie należy też zauważyć, że kwestią ocenną jest czy np. osoba z wyższym wykształceniem może wykonywać prace porządkowe i czy jest to praca odpowiadająca wykształceniu danej osoby. Podobnie należy ocenić wniosek w zakresie podania co PUP w D. ocenia jako brak interesu prawnego. Jeszcze raz należy podkreślić, że wskazane we wniosku okoliczności nie są faktami wynikającymi z ksiąg, rejestrów i innych dokumentów.

Tym samym jak stwierdzono wcześniej uzasadniona jest odmowa wydania zaświadczenia o wnioskowanej treści. W tym stanie rzeczy uzasadnione jest również odstąpienie od przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zakresie ustalenia istnienia interesu prawego wymaganego art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. Istotnie nawet jego wykazanie w tym postępowaniu nie mogło wpłynąć z uwagi na treść art. 218 § 2 k.p.a. na wynik postępowania.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd przede wszystkim zauważa, że znaczna część z nich wynika (jak się wydaje) z niezrozumienia przez skarżącego podstaw odmowy wydania zaświadczenia. W tym miejscu przyznać należy, iż organ kwestie istnienia interesu prawnego i jego znaczenia dla rozpoznania sprawy wyartykułował miało precyzyjnie, nie biorąc pod uwagę, że strony postępowania w większości nie są prawnikami. Sąd stwierdza, że organ rozważając ponownie tę kwestię wskazał, że wydanie zaświadczenia może opierać się na dwóch przepisach – na art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a. oraz na art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a.

Pierwszy z nich (oparty na art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a.) wymaga wskazania przepisu prawa, który nakazuje wydanie zaświadczenia o określonej treści, określonemu podmiotowi. W ramach tego przepisu organ nie bada interesu prawnego osoby, gdyż obowiązek wydania zaświadczenia wynika z litery prawa. Analizując ten przepis organ stwierdził, z czym również zgodził się Sąd, że wskazane przez skarżącego przepisy we wniosku z dnia 23 lipca 2013 r. nie zawierają obowiązku wydania zaświadczenia o wskazanej treści. Nie ma również innego przepisu, nie wskazanego przez skarżącego, który by taki obowiązek nakładał.

Druga podstawa do wydania zaświadczenia oparta jest na art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. W ramach rozpoznania wniosku, w oparciu o powyższy przepis, Sąd bada dwie przesłanki: istnienia interesu prawnego oraz to czy treść żądanego zaświadczenia może być potwierdzona w oparciu o posiadane przez organ dokumenty. Druga przesłanka wynika z art. 218 § 2 k.p.a.. W niniejszym postępowaniu – co Sąd ponownie podkreśla, organy nie badały interesu prawego skarżącego, gdyż stwierdziły, że nie zachodzi druga przesłanka – organy nie mogą wydać zaświadczenia o wskazanej treści w oparciu o posiadane dokumenty. Żądana treść zaświadczenia wykracza poza ramy określone w art. 218 § 2 k.p.a.

Wszelkie zatem zarzuty skargi dotyczące, analizy przepisów prawa odnośnie istnienia interesu prawnego nie znajdują oparcia w treści wskazanych decyzji.

Organy nie naruszyły również treści art. 6 k.p.a., wskazały bowiem i to w sposób prawidłowy podstawy prawne, na których oparły swoje rozstrzygnięcia.

Niezrozumiały jest w kontekście akt administracyjnych sprawy zarzut "naruszenia zasady równości poprzez wydanie rozstrzygnięcia wobec obywatela odmiennego od treści decyzji podjętej wcześniej, a dotyczącej analogicznej sytuacji faktycznej i prawnej".

Zauważyć też należy, że nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tak przez organy jak i Sąd, treść powołanego w skardze art. 51 ust. 3 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Skarżący przywołał jego treść: "Każdy ma prawo dostępu do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbiorów danych. Ograniczenie tego prawa może określić ustawa". Nie ma potrzeby by szczegółowo analizować powyższy przepis, na potrzeby niniejszego postępowania należy tylko stwierdzić, że żądanie skarżącego nie dotyczyło wglądu do dokumentów a wydania zaświadczenia o treści sformułowanej przez skarżącego, zawierającego treści ocenne.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, że organy wydając zaskarżone postanowienia nie naruszyły przepisów prawa. Tym samym Sąd na podstawie art. 151 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.